Το κρεβάτι μια σχεδία
ενόψει τρικυμίας
που επέρχεται.
Αυτός πάντα πνίγεται στο τέλος.

Κυρίαρχο σκηνικό των ποιημάτων αυτών αποτελεί το κρεβάτι, ή καλύτερα «η κλίνη», με τις ποικίλες μορφές που αυτή παίρνει διέποντας τη ζωή μας από τη γέννηση έως και τον θάνατο. Με τον ήρωα -ή εμένα- διαρκώς παρόντα και «κρεμάμενο», η κλίνη αναδεικνύεται σε σιωπηλό μάρτυρα και καταφύγιο στη διαδρομή σώματος, μνήμης και ονείρων. (Δ. Κ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Άρης Χειμωνίτης, νεαρός φιλόλογος στην Αθήνα της δεκαετίας του '90, γιος γνωστού αρχιτέκτονα και μιας αφοσιωμένης διορθώτριας λογοτεχνικών βιβλίων, έχει πρόσφατα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και φιλοδοξεί να γίνει συγγραφέας. Κάθε βεβαιότητά του, όμως, για τη ζωή θα διασαλευτεί όταν θα ανακαλύψει τη δράση της μητέρας του στη διάρκεια της δικτατορίας, γεγονός που θα συμβάλει στην πνευματική του ενηλικίωση. Καταλυτικά επίσης θα τον επηρεάσουν δύο άντρες και οι αλλόκοτες ιστορίες τους στις οποίες κυριαρχούν η Ιταλία του '60, ο Νίκος Γκάτσος και το καφέ Μπραζίλιαν, ένας μεγάλος και συγκινητικός έρωτας και μια επονείδιστη προδοσία.
Ένα μυθιστόρημα για τις αποσιωπήσεις της Ιστορίας και το πώς τα τραύματα περνούν από γενιά σε γενιά, για το δέος προς το παρελθόν που μπορεί να γίνει βρόγχος ή εφαλτήριο, για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας μέσα από «τις ιστορίες των άλλων». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γυναικες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι.
Είκοσι ιστορίες για καλές μαθήτριες, σκυμμένες πάντα πάνω από μια λάθος εξίσωση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο λογοτεχνικός μύθος είναι τραπέζι τζόγου. Ο Ελιμάν είχε καθίσει εκεί και είχε κατεβάσει τα τρία ισχυρότερα ατού που μπορεί κανείς να διαθέτει: κατ' αρχάς, είχε επιλέξει ένα όνομα με μυστηριώδη αρχικά· εν συνεχεία, είχε γράψει ένα και μοναδικό βιβλίο· εντέλει, είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Άξιζε, ναι, να ρισκάρεις για να μαζέψεις το λείψανό του.»
Το 2018 ο νεαρός Σενεγαλέζος συγγραφέας Ντιεγκάν Λατύρ Φέιγ ανακαλύπτει στο Παρίσι ένα βιβλίο μύθο, που εκδόθηκε το 1938. Τίτλος του: "Ο λαβύρινθος του απάνθρωπου". Ο συγγραφέας του, που στην εποχή του είχε χαρακτηριστεί ο «νέγρος Ρεμπό», εξαφανίστηκε αμέσως μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η δημοσίευση του κειμένου του. Ο Ντιεγκάν, γοητευμένος από την ανάγνωση του βιβλίου και την ιστορία της εξαφάνισης, αρχίζει να αναζητά τα ίχνη του μυστηριώδους συγγραφέα Τ. Σ. Ελιμάν και έρχεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες τραγωδίες της αποικιοκρατίας και του Ολοκαυτώματος. Από τη Σενεγάλη στη Γαλλία, περνώντας από την Αργεντινή, ποια αλήθεια τον περιμένει στο κέντρο του λαβυρίνθου;
Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων είναι ένα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα αστείρευτης ευρηματικότητας, ένα βιβλίο για τη ζωή απέναντι στη γραφή, για τη βαθιά ανάγκη του τέλους της αντιπαράθεσης της Αφρικής με τη Δύση, ένας ύμνος αγάπης, πάνω απ' όλα, για τη λογοτεχνία και την αντοχή της στον χρόνο.
«Ο χρόνος είναι φονιάς. Σκοτώνει μέσα μας την ψευδαίσθηση ότι οι πληγές μας είναι μοναδικές. Όχι, δεν είναι. Καμιά πληγή δεν είναι μοναδική. Τίποτα ανθρώπινο δεν είναι μοναδικό. Όλα γίνονται φριχτά κοινότοπα με τον χρόνο. Ιδού το αδιέξοδο· αλλά ακριβώς σ' αυτό το αδιέξοδο έχει η λογοτεχνία μια πιθανότητα να γεννηθεί». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΒΡΑΒΕΙΟ GONCOURT 2021

«Στην πόλη εγώ οδηγώ την πονεμένη,
εγώ οδηγώ στη θλίψη την αιωνία,
εγώ εκεί που είν' οι κολασμένοι».
Τα λόγια αυτά αντικρίζουν ο Δάντης και ο Βιργίλιος γραμμένα στην πύλη που οδηγεί στην Κόλαση. Οι τιμωρημένες ψυχές δεν έχουν ελπίδα να φτάσουν στον Παράδεισο· είναι καταδικασμένες στον αιώνιο πόνο. Ο μόνος που δε χάνει αυτή την ελπίδα, διαβαίνοντας την πύλη, είναι ο Δάντης, ο οποίος αξιώνεται να κατέλθει στην Κόλαση ζωντανός. Είναι επίσης ο μόνος που καταφέρνει και να φύγει από την Κόλαση και, από εκεί, περνώντας από το Καθαρτήριο, να φτάσει στον Παράδεισο.
Μια νέα, πιστή, έμμετρη μετάφραση της «Κόλασης», του πρώτου μέρους της Θείας Κωμωδίας, με κατατοπιστική εισαγωγή και σχολιασμό. Ο αναγνώστης μπορεί να ακολουθήσει τον Δάντη στο ταξίδι του, να εκτιμήσει το στοχαστικό βάθος των συλλήψεων του μέγιστου αυτού ποιητή και να νιώσει ότι όσα διαβάζει αφορούν και τη σημερινή πραγματικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε στην πραγματικότητα πολύ λίγα πράγματα για τη μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας. Ακόμα και αν ο Περικλής και ο Παρθενώνας μάς είναι σχετικά οικείοι, τι γνωρίζουμε για μια τόσο σημαντική προσωπικότητα όπως ο Επαμεινώνδας; Όλοι θυμόμαστε με κάθε ευκαιρία τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά σπάνια αναφερόμαστε στην πολύ σημαντική ελληνιστική περίοδο. Όταν ακούμε Βυζάντιο, φέρνουμε συχνά στον νου μας έναν κόσμο όπου κυριαρχούσαν οι ίντριγκες και οι συνωμοσίες. Και όμως, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έζησε περισσότερα από 1.000 χρόνια, ήταν εν πολλοίς ελληνική, και έσωσε δύο φορές την Ευρώπη από εξ ανατολών εισβολές.
Αλλά και η Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας γράφεται μέσα από μια "εντυπωσιακή" διαδοχή θριάμβων και καταστροφών, από την επανάσταση του 1821 και τη Μεγάλη Ιδέα, τον Εθνικό Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή ως την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τη Μεταπολίτευση, τα χρόνια της αφθονίας αλλά και τα χρόνια της κρίσης, των μνημονίων και της απειλής του Grexit. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η εξιστόρηση των γεγονότων είναι συναρπαστική και οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας προβάλλουν ανάγλυφοι". (Conn Iggulden)
"Γοητευτική, ολοζώντανη αφήγηση". (Kate Mosse)