Μια μαγευτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται μεταξύ κουζίνας και λογοτεχνίας. Η συνέχεια του παγκόσμιου μπεστ σέλερ "Η εποχή των κερασιών".
Η Ορελί και ο Αντρέ δεν είναι μόνο ευτυχισμένοι μέσα στη σχέση τους, αλλά φαίνεται πως και επαγγελματικά όλα τούς πηγαίνουν κατ' ευχήν. Έπειτα από πίεση του εκδότη του, ο Αντρέ κάνει επιτυχημένες παρουσιάσεις του τελευταίου του βιβλίου. Το κοινό κρέμεται από τα χείλη του. Ο Αντρέ απολαμβάνει την προσοχή, αλλά ο νους του είναι σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Έχει σκοπό να κάνει πρόταση γάμου στην Ορελί, τη γυναίκα της ζωής του, και μάλιστα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Όμως, την ίδια μέρα το ρεστοράν της Ορελί βραβεύεται με αστέρι Μισελέν. Το μικρό εστιατόριο με δυσκολία αντεπεξέρχεται στην ξαφνική επέλαση πελατών κι η νεαρή μαγείρισσα, παρ' όλη τη χαρά της, έχει πελαγώσει. Όταν τρεις μέρες μετά αποκαλύπτεται ότι στα περίχωρα του Παρισιού υπάρχει άλλο ένα εστιατόριο με το όνομα Le Temps des Cerices για το οποίο προοριζόταν κανονικά το αστέρι Μισελέν, η απογοήτευσή της είναι μεγάλη.
Λίγο καιρό μετά, ενώ η Ορελί μιλά για τη συνάντησή της με τον βραβευμένο σεφ Ζαν-Μαρί Μαρροννιέ -με τα μάτια της να λάμπουν και τα μάγουλά της αναψοκοκκινισμένα-, ο Αντρέ συνειδητοποιεί ότι το μεγαλύτερό του πρόβλημα δεν είναι ούτε η ματαιωμένη πρόταση γάμου ούτε και το λάθος με το αστέρι Μισελέν. Γιατί, ξαφνικά, τον κυριεύει το ως τότε άγνωστο στον ίδιο συναίσθημα της ζήλιας... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτή τη συλλογή πολιτικών άρθρων η Σώτη Τριανταφύλλου προσπαθεί να εμβαθύνει στις διεθνείς σχέσεις με ιδιαίτερη έμφαση στην αμερικανική πολιτική που αποτελεί το επιστημονικό της πεδίο. Αναλύει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τα μικρά και μεγάλα πολιτικά δράματα της Ελλάδας και ορισμένα γεγονότα που σημειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια - το πιο συνταρακτικό από τα οποία ήταν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γίνεται λόγος για τον Ψυχρό Πόλεμο, για τις ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις, για τη χριστιανική ακροδεξιά και τα woke κινήματα -ένα φαινόμενο κατόπτρων-, καθώς και για τις κοινωνικές νευρώσεις και τις πολιτιστικές μόδες που επηρεάζουν τον τρόπο ζωής στον σημερινό κόσμο. Έχουν προηγηθεί οι συλλογές άρθρων "Η φοβερή τροπή των πραγμάτων" (2012), "Η ενδεκάτη ώρα" (2014), "Οι δυσκολίες των πεδιάδων" (2016), "Ασκήσεις αταραξίας" (2017), "Σύντομη δεκαετία" (2018) και "Πόλιτιξ" (2020) που εκδόθηκαν από την Athens Voice Books. Εδώ, αν και περιλαμβάνονται πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Athens Voice και στα ΝΕΑ, το βιβλίο έχει περισσότερο δοκιμιακή μορφή· ο σκοπός του υπερβαίνει τα όρια της αρθρογραφίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συρία. Μέσα σε μια βάρκα, ένας ηλικιωμένος άντρας, ο ποιητής Μαχμούντ Ελμάσι, κωπηλατεί, μόνος στη μέση μιας αχανούς έκτασης νερού. Κάτω από τη βάρκα του, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, βυθισμένο στα νερά της λίμνης Αλ Άσαντ που δημιουργήθηκε το 1973, όταν κατασκευάστηκε το φράγμα της Τάμπκα.
Κλείνοντας τα μάτια στον πόλεμο που μαίνεται, εφοδιασμένος με μια μάσκα κι έναν αναπνευστήρα, βουτάει και ξαναβλέπει όλη του τη ζωή, τα παιδιά του προτού ακόμη φύγουν για να πολεμήσουν, τη Σάρα, τη γυναίκα του που ήταν τρελά ερωτευμένη με την ποίηση, τη φυλακή, την πρώτη του αγάπη, τη δίψα του για ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο συγγραφέας απέναντι στο χάος: Ποίηση ή βαρβαρότητα; Ανέχεται ακόμα ο αγριεμένος κόσμος μας την αγκαλιά της αγάπης, έστω και στα όνειρά μας; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει αυτό το υπέροχο βιβλίο, που καθιερώνει τον Αντουάν Γουοτέρς ως έναν αληθινό ποιητή της δικής μας ανθρώπινης κατάστασης". (Le Monde des livres)

ΒΡΑΒΕΙΟ ONDAATJE (ROYAL SOCIETY OF LITERATURE)
ΒΡΑΒΕΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ SLIGHTLY FOXED
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΩΝ:
NEW YORKER, FINANCIAL TIMES, GUARDIAN, TIMES LITERARY SUPPLEMENT KAI SUNDAY TIMES

Η Λέα μεγαλώνει στην Αλβανία στα τέλη της δεκαετίας του '80, μια χώρα όπου η κρατική ιδεολογία έχει επισήμως αντικαταστήσει τη θρησκεία. Εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμη σχεδόν αδύνατον είτε να πας είτε να φύγεις από την Αλβανία. Ήταν ένα μέρος με ατελείωτες ουρές και ελλείψεις στα μαγαζιά, με πολιτικές εκτελέσεις και παντοδύναμη μυστική αστυνομία. Για τη Λέα, ήταν το σπίτι της και η ασφάλειά της. Οι άνθρωποι ήταν ίσοι, οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα οικοδομούσαν έναν καλύτερο κόσμο. Υπήρχε κοινός σκοπός και ελπίδα. Και τότε, τον Δεκέμβριο του 1990, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, όλα άλλαξαν, εν μιά νυκτί σχεδόν.
Τα αγάλματα του Στάλιν και του Χότζα γκρεμίστηκαν. Μπορούσες να ψηφίζεις ελεύθερα, να φοράς ό,τι θέλεις, δεν φοβόσουν πια μήπως σε ακούσει κάποιο αδιάκριτο αυτί. Όμως εργοστάσια έκλειναν, δουλειές χάνονταν και ολόκληρες οικογένειες έφευγαν, κατά χιλιάδες, για την Ιταλία και την Ελλάδα, επιθετικά συστήματα πυραμίδας κυριάρχησαν, δίπλα στο οργανωμένο έγκλημα και τη σωματεμπορία. Ο πατέρας της αναγκάστηκε, παρά τις αριστερές του πεποιθήσεις, να κάνει απολύσεις, η μητέρα της εξελίχθηκε σε συντηρητική πολιτικό στο πρότυπο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ούπι συνδυάζει το προσωπικό και το πολιτικό, τη λογοτεχνία με την πολιτική θεωρία, σ' ένα σπουδαίο βιβλίο. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωσε κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι το βιβλίο ενός ανθρώπου που βρέθηκε απέναντι στο Τέλος της Ιστορίας, και που αναρωτιέται σήμερα για το νόημα της λέξης ελευθερία: τι σημαίνει, σε τι συνίσταται, για ποιον, με ποιους όρους... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Πρώτος Άνθρωπος ξανακάνει όλη τη διαδρομή για ν' ανακαλύψει το μυστικό του: δεν είναι ο πρώτος. Κάθε άνθρωπος είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι.
Γι' αυτό πέφτει στα πόδια της μητέρας του.

Ακρόπολη. Ο άνεμος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως, το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό. Περίεργο συναίσθημα όλο το πρωινό πως βρίσκομαι σε τούτο το μέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκομαι στο σπίτι μου, χωρίς μάλιστα να με ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα.

Νόμπελ. Περίεργο συναίσθημα συντριβής και μελαγχολίας. Όταν ήμουν 20 χρονών, φτωχός και γυμνός, γνώρισα την πραγματική δόξα. Τη μητέρα μου.

7 Νοεμβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, μέρα μοναξιάς και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρμόζω από τώρα τούτη την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα μου. Εκείνη την ημέρα, θα κυριαρχήσω.

Η δημοκρατία δεν είναι ο νόμος της πλειονότητας αλλά η προστασία της μειονότητας.

Η μαμά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφημα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το επόμενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξημερώματα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι. Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο του Λευκού-Σπιτιού: η γη μου. Και όμως ο ουρανός είναι γκρίζος, ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταμαι στην κλινική, στα υψώματα πάνω από το Αλγέρι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Στην παρούσα έκδοση συσσωματώνονται όλα τα ποιητικά βιβλία που έχω εκδώσει μέχρι σήμερα. Το περιεχόμενό τους αναπαράγεται χωρίς τροποποιήσεις, όπως είχε κατά την πρώτη τους δημοσίευση, με ελάχιστες, ασήμαντες διορθώσεις. Μόνον από την εναρκτήρια συλλογή (Απόπλους, 1963) προτίμησα να επιλέξω μερικά ποιήματα, ενδεικτικά του κλίματος μιας πρώιμης ποιητικής εκφοράς. Ανήκω γραμματολογικώς στη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν αποδοθεί στους ποιητές που την απαρτίζουν. Στις συλλογές που αναδημοσιεύονται τώρα προσπάθησα να συνομιλήσω με το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν της ελληνικής ποίησης». (Δ.Δ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Το τετράδιο είχε σκληρό εξώφυλλο. "Έπρεπε να έχει" μας είπαν στην τάξη, χωρίς να μας εξηγήσουν. Δεν θα συγκρατούσα τον λόγο, έτσι κι αλλιώς. Όμως κάτι το επίσημο υπήρχε στην υποχρέωση να "τηρούμε ημερολόγιο". Με ειδοποιούσε συχνά ανέσπερο φως ότι η αναπάντεχη επιστροφή από το σχολείο στο σπίτι, μετά από μια ξαφνική αργία, λόγω επιδημίας γρίπης ή θανάτου επισήμου, θα ήταν ανεπανάληπτη. Ποτέ, όμως, δεν έτρεξα ανυπόμονα σ' αυτό το τετράδιο, όπου έπρεπε να σημειώνω μόνο τα σημαντικά της ημέρας μου. "Να μην χρησιμοποιείτε συχνά τη φράση "ουδέν το αξιόλογον". Μόνον αν δεν σας έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο" μας έλεγαν. "Παρότι κάτι ενδιαφέρον υπάρχει γύρω μας, πάντα" πρόσθεταν τα άτομα με τα γυαλιά του Ιωάννη Μεταξά και τα δάχτυλα γεμάτα κιμωλία".
Είκοσι πέντε σύντομα διηγήματα, με εξομολογητική διάθεση, που με ποικίλους τρόπους εστιάζουν στη σχέση μας με τον χρόνο, το παρόν ή το παρελθόν, και προσπαθούν να συλλάβουν το "έκτακτο", το "σοβαρό", ό,τι επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη ζωή.
Ιστορίες που αφηγούνται παρανοήσεις και παρεξηγήσεις, (σωστές ή λανθασμένες) εντυπώσεις, λάθη, αποτυχίες και επιτυχίες. Ιστορίες που εν τέλει μιλούν για τη "γοητεία των υποσχέσεων", των καθοριστικών αυτών δεσμεύσεων, που τις δίνουμε και τις αποζητάμε, έστω και αν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καμιά φορά στη ζωή, όπως και στην τέχνη, αρκεί απλώς να υπάρχει αληθοφάνεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι κάνει ένας νεαρός στην Ελλάδα που έχει ταλέντο στην μπάλα και φιλοδοξίες;
Ο Βασίλης Σερέτης -αυτός που αργότερα ονόμασαν Μπιλ- φεύγει μια ζωή κυνηγημένος από τη μια πόλη στην άλλη, αφήνοντας πίσω του ομάδες και προπονητές. Ατίθασος, άπιστος, εγωιστής. Τις μέρες αλωνίζει τα γήπεδα και τα βράδια, όταν δεν κουρνιάζει στα μπαρ, στρώνει πασιέντζες.
Ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος και γι' αυτό μοναχικός. Γήπεδα, ξενοδοχεία, δρόμοι ξετυλίγονται με φόντο τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και την Αθήνα. Σε καθεμιά από αυτές και μια γυναίκα. Ποδοσφαιριστές, φυσικοθεραπευτές, παράγονες, βετεράνοι εναλλάσσονται με μπαρόβιους, ιπποδρομιάκηδες και αθλητικούς ρεπόρτερ. Πού ανήκει ο Μπιλ; Τι κρύβεται κάτω από τη φανέλα του; Προς τα πού χάνεται παρέα με την ξεφτισμένη βαλίτσα του και μια τράπουλα με γυμνές; Γιατί φεύγει πάντα με τρένα και κατοικεί σε δωμάτια που βλέπουν σε σταθμούς; (Μ.Κ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«"Η φανέλα με το εννιά" είναι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Από τις σελίδες του αναδύεται ένας ολόκληρος κόσμος από ποδοσφαιριστές, προπονητές, αθλητικούς παράγοντες, φίλαθλους καφενόβιους, ιπποδρομιάκηδες που αγωνίζονται, δοκιμάζουν την τύχη τους, ταξιδεύουν, συζητούν, κινούνται μέσα σε ξενοδοχεία, σε μπαρ και σε κέντρα, σε τραίνα, στους έρημους δρόμους της νυχτερινής πόλης, σε πολύκοσμες γειτονιές και σε κατάμεστα γήπεδα.» (Ελισάβετ Κοτζιά)

Η Αινειάδα δεν είναι ένα έργο για καιρούς ειρήνης. Οι στίχοι της δεν μοιάζουν «επίκαιροι» όταν όλα πηγαίνουν καλά. Το άσμα του Αινεία προορίζεται για τη στιγμή που βιώνουμε την επείγουσα ανάγκη να προσανατολιστούμε σε ένα μετά που μας σαστίζει επειδή ακριβώς είναι ολότελα διαφορετικό από το πριν, όπου ζούσαμε πάντα. Ο Αινείας αφήνει πίσω τα ερείπια της πατρίδας του και περιπλανιέται στον κόσμο κουβαλώντας στις πλάτες του γέρους και μικρά παιδιά. Γυρεύει να βρει έναν καινούριο τόπο, όπου θα δοκιμάσει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Είναι ο νικημένος άνθρωπος, αυτός που δεν έχει πια τίποτα πέρα από τα πιο πολύτιμα όπλα, τη δύναμη ν' αντιστέκεται και τη δύναμη να ελπίζει. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος.
Για να το πούμε με όρους μετεωρολογίας: η Αινειάδα είναι το ανάγνωσμα που συνιστάται θερμά όταν βρισκόμαστε στη μέση μιας καταιγίδας, και μάλιστα χωρίς ομπρέλα. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή έτσι ήταν. Ο Βιργίλιος έγραφε για τον κάματο του Αινεία και στο μεταξύ προσπαθούσε να παραμείνει σταθερός όπως μπορούσε μέσα σ' ένα ιστορικό κλίμα όπου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σήκωνε υπεροπτικά το κεφάλι μέσα από τα ερείπια της Δημοκρατίας.
Η Αινειάδα αρχίζει στα ερείπια της Τροίας - και άλλο δεν κάνει από το να γκρεμίζει αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε και ότι νιώθουμε, ενώ είμαστε καθισμένοι πάνω στα δικά μας ερείπια. Τον φόβο πάνω απ' όλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παντού γύρω μας, οι μικροσκοπικοί θησαυροί της φύσης κάνουν θαύματα. Τα μανιτάρια «ανθίζουν», οι μέλισσες κρυώνουν το μέλι τους και τα σποράκια του «κλέφτη» στροβιλίζονται με τ' αεράκι. Σταμάτησε ό,τι κάνεις, κάθισε κάτω και κοίταξε καλά...
Απομακρύνσου από τον πολυάσχολο κόσμο και ζήσε το τώρα, βιώνοντας τα θαυμαστά γεγονότα της φύσης. Το νέο βιβλίο της σειράς "Στάσου, κοίτα", με ιστορίες της διακεκριμένης Λόρα Μπραντ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)