«Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να εξηγήσω τη στιγμή που κάποιος άλλος άνθρωπος, κάποια άλλη Μαρία, μπαίνει μέσα στο κεφάλι μου και το διατάζει. Το διατάζει να με φοβίσει, να κάνει το σώμα μου να ιδρώσει, την καρδιά μου να τρεμοπαίζει, τα μάτια μου να θολώνουν, την ανάσα μου να κόβεται. Τα πιο απλά καθημερινά πράγματα γίνονται δύσκολα... Θεέ μου, ας πάρει κάποιος το τιμόνι από τα χέρια μου, το λεωφορείο πίσω μου με καταδιώκει, δεν έχω πού να σταματήσω. Το τηλέφωνο χτυπάει, σ’ αγαπώ άλλα αυτή τη στιγμή δεν έχω ανάσες για να απαντήσω στην κλήση σου και να σ' το πω».
Οι κρίσεις άγχους είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.
Ζώντας για περισσότερο από δέκα χρόνια με κρίσεις πανικού, προσπάθησα να συνοψίσω τις εμπειρίες μου, τις ενδόμυχες σκέψεις μου και τα συμπεράσματά μου από αυτή τη «συνύπαρξη» και να τα μοιραστώ μαζί σας.
Ελπίζω, διαβάζοντας αυτή την προσωπική μου αφήγηση, να στρίψετε το νόμισμα προς την αισιόδοξη όψη.
Υπάρχει η όψη αυτή, αρκεί να θελήσουμε να τη δούμε! (Από τον εκδότη)

«Με αυτό το βιβλίο η Μαρία ανοίγει στο κοινό μια πόρτα, που, πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολο να ανοίξει. Μια προσωπική εξομολόγηση για τις κρίσεις άγχους, με σεβασμό στην κάθε προσωπικότητα που μπορεί να υποφέρει από την κατάσταση αυτή, είναι πολλές φορές λύτρωση για πολλούς άλλους που δεν τολμούν να το ομολογήσουν ούτε στους εαυτούς τους.
Μια αφήγηση που ρέει, ένα βιβλίο που το κρατάς στα χέρια σου μέχρι να τελειώσει, ιστορίες και περιγραφές που σε φέρνουν ολοένα και πιο κοντά της, μιας και είναι πλέον ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, που πιθανότατα οι περισσότεροι θα έχουν βιώσει μια φορά στη ζωή τους». (ΕΦΗ ΧΡΥΣΟΥ, debop.gr)

Τρία αρχαιόθεμα σχέδια για τρεις τραγωδίες, τρεις δηλαδή μεταγραφές και τρεις εφαρμογές των «τρόπων» της ελληνικής γλώσσας - με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό στους τραγικούς, αλλά και με την αναπόφευκτη προδοσία από τη μετανεωτερική εποχή μας, τη μουσική της και το θέατρό της. Μια ακόμη προσπάθεια να γράψω υπερβαίνοντας τα «είδη» του λόγου και -ενστερνιζόμενος τη θέση του Ναμπόκοφ, «κάθε μεγάλος συγγραφέας είναι και μεγάλος απατεώνας, όπως άλλωστε είναι και η ίδια η φύση»- να αποδείξω ότι η λογοτεχνία είναι μια εφεύρεση. Και το να αναζητάς την «αλήθεια» ή να κόπτεσαι για το «νόημα» με την υποκρισία σεβάσμιου όσο και ευπώλητου θεμιστοπόλου είναι προσβολή τόσο για την τέχνη όσο και για την αλήθεια. Τα τρία αυτά σχέδια είδαν τα φώτα της ράμπας στο θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, το 2015, στη Σκηνή της οδού Κυκλάδων και στην πράνα των ενεργειακών στοιχείων της ηλεκτρονικής μουσικής, το 2025, από τον συνθέτη Δημήτρη Καμαρωτό στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Ιδού, λοιπόν, πώς η Ηλέκτρα ωρύεται, η Ιφιγένεια κάνει γιόγκα και η Φαίδρα ερωτεύεται θανάσιμα. (Γ. Β., από τον εκδότη)

Το γάβγισμα είναι ο απόηχος των σκέψεών μου που δεν έγιναν ποτέ τραγούδι.
Ενδόμυχες σκέψεις ή αφηγήσεις άλλων πάνω σε ένα λεπτό σκοινί, όπου το πραγματικό συναντά τη μυθοπλασία και η εικόνα το κείμενο.
Ή μήπως το ανάποδο; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όταν η νόσος του Αλτσχάιμερ είχε καταβάλει πλήρως τη μητέρα μου, εκείνη εξακολουθούσε να θυμάται με τον δικό της τρόπο τα χρόνια που υπηρετούσε ως σωφρονιστική υπάλληλος στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Μπορεί να μη θυμόταν ποιος ήμουν, πού ζούσε και σε ποια εποχή, όμως ανέφερε συχνά, με τα μικρά τους ονόματα, δεκάδες κρατούμενες, ποινικές και πολιτικές, με τις οποίες είχε συγχρωτιστεί. Και όσο εκείνη ξαναζούσε «τα χρόνια του καθήκοντος», ως δεσμοφύλακας, αναγκαστικά τα ξαναζούσα κι εγώ, καθώς η παιδική μου ηλικία είχε σημαδευτεί από διαδοχικές επισκέψεις «στη δουλειά της μαμάς».
Το κοινό μας ταξίδι ως το αναπότρεπτο τέλος της, οι παραληρηματικοί μονόλογοι και οι καθημερινοί μας διάλογοι, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ασθένειας, διασώθηκαν σε δυο πυκνογραμμένα τετράδια. Τώρα, δεν ξέρω αν συνιστούν μια εξομολόγηση μεταμφιεσμένη σε μυθοπλασία ή μυθοπλασία μεταμφιεσμένη σε αυτοβιογραφική εξομολόγηση. (Ν. Δ., από τον εκδότη)

Έπειτα από επαγγελματικές απογοητεύσεις και προσωπικές διαψεύσεις, η μοναχική ηρωίδα της Εύα Μπαλταζάρ βρίσκει δουλειά ως μαγείρισσα σε εμπορικό πλοίο. Ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής την κάνει ευτυχισμένη: απολαμβάνει την ελευθερία του ταξιδιού στον ωκεανό χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν, αναζητώντας ενίοτε κάποια ερωμένη στα διάφορα λιμάνια. Μέχρι που ερωτεύεται τη Σάμσα, μια γεωλόγο που θα της χαρίσει το προσωνύμιο Μπόουλντερ, από τους μοναχικούς βράχους που στέκουν σιωπηλά καταμεσής της θάλασσας αέναα εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης.
Όταν παρουσιάζεται μια εξαιρετική επαγγελματική ευκαιρία για τη Σάμσα στο Ρέικιαβικ, η Μπόουλντερ ξεμπαρκάρει για να την ακολουθήσει. Ύστερα από δέκα χρόνια ανέφελης, πλην συμβατικής, συμβίωσης, η Σάμσα αποφασίζει να αποκτήσουν παιδί με τη μέθοδο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Η Μπόουλντερ συναινεί απρόθυμα και βιώνει δύσκολα την εμπειρία της μητρότητας, που επιπλέον την αποξενώνει ερωτικά από τη γυναίκα που αγάπησε. Καλείται εν τέλει να αποφασίσει τι έχει μεγαλύτερη αξία γι’ αυτήν: η λαχτάρα της για ελευθερία ή μια αγάπη που θα τη φυλακίσει στις συμβάσεις της οικογενειακής ζωής; (Από τον εκδότη)

«Η Μπαλταζάρ διαθέτει μια πανίσχυρη και πρωτότυπη λογοτεχνική φωνή. Θα ήθελα να μεταφέρω το βιβλίο αυτό στη μεγάλη οθόνη». (Πέδρο Αλμοδόβαρ)
«Ένα εκρηκτικό μείγμα αισθήσεων, αμφιβολιών και προσδοκιών. Ένας λογοτεχνικός θησαυρός». (Le Monde)
«Αυτό το συμπαγές και βαθιά συναισθηματικό μυθιστόρημα αντλεί τη δύναμή του από τον τρόπο που υπονομεύει τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί μητρικού ενστίκτου και επαναπροσδιορίζει τη γονεϊκότητα σε ένα λεσβιακό πλαίσιο». (Publishers Weekly)
«Η Μπαλταζάρ γράφει μια σύγχρονη ιστορία αγάπης -πανανθρώπινη, κουίρ- και ταυτόχρονα στοχάζεται για το νόημα δύο πανάρχαιων λέξεων: ερωμένη και μητέρα. Ένα μυθιστόρημα που υμνεί την επιθυμία για μοναχικότητα την ίδια στιγμή που εξαίρει την ομορφιά του να ανήκεις σε μια οικογένεια». (Kirkus)
«Η ανεπιτήδευτη και συνάμα αισθησιακή ιστορία μιας ανυπότακτης γυναίκας που αναρωτιέται πώς μπορεί να διαχειριστεί την ελευθερία της». (The New Yorker)
«Μέσα από τη δεξιοτεχνική γραφή της, η συγγραφέας καταφέρνει επιδέξια να αναγάγει την ιδέα της ερωτικής και συντροφικής σχέσης δύο ανθρώπων σε δύναμη της φύσης, με την πρωταγωνίστριά της να πασχίζει να συμβιβάσει την επιθυμία για συντροφικότητα με την επιθυμία για ανεξαρτησία». (TLS)
«Μια επιδέξια συγγραφέας. Μια Καταλανή Ντόροθι Πάρκερ. Ειρωνική και αδυσώπητη». (La Repubblica)