Ένα δωδεκάχρονο παιδί που βρέθηκε να τρέχει γυμνό μέσα στη νύχτα σ' έναν επαρχιακό δρόμο της Τοσκάνης. Ο Φόσκο Ανιέλλι υποστηρίζει ότι τον απήγαγαν αλλά κατάφερε να το σκάσει τρέχοντας στα χωράφια. Κανένας δεν τον πιστεύει ή ίσως κανένας δεν προσπάθησε να τον ακούσει πραγματικά.
Εκτός από εμένα. Και ξέρω ότι στην ιστορία αυτή κρύβεται κάτι τρομερό. Κάτι μεγαλύτερο από αυτόν και, ίσως, κι από μένα. Μα τι μπορεί να είναι; Μόνο όταν εξαφανίζεται άλλο ένα παιδί αρχίζω να διακρίνω μια χαραμάδα φωτός για να συνεχίσω την έρευνά μου. Ο Φόσκο και ο Αντρέα ζουν μακριά ο ένας από τον άλλο, δε γνωρίζονται, δε φαίνεται να τους συνδέει τίποτα. Εκτός από ένα ασύλληπτο πράγμα: είναι ολόιδιοι, θα μπορούσαν να είναι δίδυμοι. Ο Αντρέα όμως παραμένει χαμένος: εναπόκειται σ' εμένα να τον βρω, να ξετρυπώσω αυτόν που σκότωσε τον πατέρα του και τον πήρε από τη μητέρα του. Εναπόκειται σ' εμένα να του σώσω τη ζωή.
Αλλά μόνη μου δεν μπορώ να τα καταφέρω, χρειάζομαι βοήθεια. Ο μόνος άνθρωπος που με πιστεύει είναι ο Φάμπιο Κόστα, ένας ξεπεσμένος αστυνόμος με σκοτεινό παρελθόν, εξορισμένος σε ένα μικρό επαρχιακό τμήμα.
Με λένε Βαλεντίνα Μέντιτσι, είμαι η νεότερη αστυνόμος της Κεντρικής Επιχειρησιακής Μονάδας και αυτή είναι η πρώτη μου πραγματική έρευνα. Και κινδυνεύει να είναι και η τελευταία της ζωής μου. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πέσει σε ένα τόσο μαύρο, τόσο βαθύ πηγάδι και να ελπίζει πως θα ξανανέΒει στην επιφάνεια άθικτος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κι αν δοκιμάζαμε για μία φορά να «τρέξουμε όπως έτρεχαν οι αρχαίοι Έλληνες»; Είτε αγαπάμε το τρέξιμο είτε όχι, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Όλα έχουν αλλάξει από την εποχή του Φειδιππίδη μέχρι σήμερα -η τεχνολογία, η πολιτική, η επιστήμη, ο πόλεμος, ο τρόπος που γράφουμε, που ταξιδεύουμε, ακόμα και το κλίμα-, όμως δύο πράγματα δεν έχουν αλλάξει: οι μύες μας κι αυτά τα καταραμένα 41,8 χιλιόμετρα που χωρίζουν τον Μαραθώνα από την Ακρόπολη της Αθήνας. Ακριβώς αυτά που προτίθεμαι να τρέξω.

Γιατί τρέχουμε; Γιατί τόσο λαχάνιασμα, τόση κούραση; Τι λέει για μας αυτή η συνεχής προσπάθεια να χτίσουμε ένα μυώδες σώμα, με κόπο και ιδρώτα; Γι' άλλη μια φορά πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, στους αρχαίους Έλληνες, τους πρώτους που αναρωτήθηκαν γιατί δοκιμάζουμε τον εαυτό μας και αναμετριόμαστε με τους άλλους. Το περίφημο ρητό "νους υγιής εν σώματι υγιεί" συνοψίζει τη σημασία που απέδιδαν οι αρχαίοι σε αυτές τις δοκιμασίες, γι' αυτό και η περίοδος των Ολυμπιακών αγώνων ήταν η μόνη κατά την οποία έπαυαν όλες οι εχθροπραξίες. Η Αντρέα Μαρκολόνγκο, έχοντας περάσει χρόνια μέσα σε βιβλία και γραμματικές, μελετώντας «πώς σκέφτονταν οι Έλληνες», άρχισε να προπονείται δοκιμάζοντας και «να τρέξει όπως έτρεχαν οι Έλληνες». Το έκανε χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το πρώτο εγχειρίδιο για τον αθλητισμό που γράφτηκε ποτέ, το "De arte gymnastica" (Περί γυμναστικής] του φιλοσόφου Φιλόστρατου. Για να φτάσει τελικά στην τρελή απόφαση: να τρέξει την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου, από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα, όπως έτρεξε πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο Φειδιππίδης, προτού κραυγάσει «Νενικήκαμεν» και πέσει ξέπνοος στο έδαφος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1970 ο Λάιονελ Τρίλλινγκ (1905-1975), κορυφαίος κριτικός του 20ού αιώνα, διερεύνησε «από ιστορική άποψη τα συγγενικά ιδεώδη της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας» σε έξι διαλέξεις που έδωσε στο Χάρβαρντ. Οι διαλέξεις αυτές εκδόθηκαν αναθεωρημένες το 1972 και αποτέλεσαν το τελευταίο του βιβλίο. «Μπορούμε πότε πότε» γράφει ο Τρίλλινγκ «να παρακολουθήσουμε τον ηθικό βίο στη διαδικασία επάνω της αυτοαναθεώρησής του». Με τέτοιου είδους μεταλλαγή ασχολείται ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό: τη διαδικασία, αφενός, κατά την οποία το επίπονο εγχείρημα της ειλικρίνειας, του να είναι κανένας αληθινός απέναντι στον εαυτό του, κατέλαβε θέση ύψιστης σημασίας στον ηθικό βίο, αλλά και την περαιτέρω μεταβολή, αφετέρου, όταν τη θέση της ειλικρίνειας έχει τώρα υφαρπάξει το σκοτεινότερο και ακόμα πιο επίμονο νεωτερικό ιδεώδες της αυθεντικότητας. O Τρίλλινγκ δίνει παραδείγματα από όλη τη δυτική λογοτεχνία και σκέψη, από τον Σαίξπηρ έως τον Έγελο και τον Σαρτρ, από τον Ροβεσπιέρο έως τον Ρ. Ντ. Λέινγκ, υποδεικνύοντας τις αντιφάσεις και ειρωνείες που τα ιδεώδη της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας γεννάνε.
Το "Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα" θεωρείται πλέον ένα μικρό αριστούργημα και αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στο έργο του Τρίλλινγκ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Κωνσταντίνος Καβουράκης ήθελε να γίνει αστυνομικός, ήθελε να ζει για πάντα αγαπημένος με την Ελένη του και τα τρία παιδιά τους, ήθελε να τον σέβονται... Μια μέρα, που ο θυμός θα τον κάνει για άλλη μια φορά να παραφερθεί, θα αντιμετωπίσει την αντίσταση του μεγάλου του γιου, θα νιώσει εκδιωγμένος από το σπίτι του, και από τα Σεπόλια θα βρεθεί άστεγος στο κέντρο της Αθήνας.
Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και τους κινδύνους της καινούριας του συνθήκης, αναπολεί τη ζωή του και βρίσκει συμπαράσταση και καλοσύνη από άλλους απόκληρους. Και αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τουλάχιστον η Φελιτσιτά, μια ασπρόμαυρη γάτα που συχνάζει στα πέριξ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, του ζεσταίνει την καρδιά.
Τα μέλη της οικογένειάς του, όμως, έχουν το καθένα τη δική του εκδοχή για το παρελθόν, το παρόν και το τι μέλλει γενέσθαι. Πέντε πρόσωπα -το καθένα με τα βάρη, τις έγνοιες και τα βάσανά του- θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία, το διήγημα της δικής τους ιστορίας, που συμπλέκεται με το μυθιστόρημα της οικογενειακής ζωής.
Εξομολογητικό, γλυκόπικρο, ακαριαία τρυφερό, ένα μυθιστόρημα σαν φευγαλέο χάδι στους ανθρώπους που ραγίζουν αθόρυβα δίπλα μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)