Η σύζυγος, η ερωμένη και η μάνα ενός κλινικά νεκρού άντρα μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως μεταξύ τους για το ποια δικαιούται να δώσει (ή να αρνηθεί να δώσει) τα όργανά του για μεταμόσχευση. Στην ουσία μάχεται η καθεμιά να αποδείξει ότι ο άντρας είναι δικός της, ενώ στην πραγματικότητα και οι τρεις ικανοποιούσαν αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες. Εκείνος, όσο ζούσε, δεν ανήκε παρά μόνο στον εαυτό του. Εκείνες όμως στροβιλίζονται απλώς σαν δορυφόροι γύρω του ακόμα και μετά τον θάνατό του. Η μάχη τους θα έχει πολλές ανατροπές και μοιραίο τέλος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε κάποιο ξεχασμένο χωριό της μεξικανικής πολιτείας της Τσιουάουα, η Έλενα και ο Ντιέγκο αγαπιούνται από μικρά παιδιά. Ως τη μοιραία ημέρα που η Έλενα βιάζεται μπροστά στα μάτια του έντρομου Ντιέγκο, ανίκανου εκείνη τη στιγμή να αντιδράσει για να τη βοηθήσει. Τα όνειρα της αιώνιας αγάπης τους γίνονται χίλια κομμάτια κι η Έλενα εγκαταλείπει το χωριό για το Χουάρες, μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις της χώρας,
αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Τα ίχνη της χάνονται και οι περιστάσεις οδηγούν τον Ντιέγκο να φύγει και να την αναζητήσει στην κόλαση της μεγαλούπολης όπου κυριαρχούν η παρανομία, η βία και τα καρτέλ. Ο Ντιέγκο, στην προσπάθεια του να ξαναβρεί τον έρωτα της ζωής του, θα βυθιστεί σταδιακά στη στυγνότητα και στη διαφθορά του Χουάρες και θα έρθει αντιμέτωπος με τους χειρότερους εφιάλτες. Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία, ο Γιασμίνα Χάντρα αφηγείται δεξιοτεχνικά ένα σκληρό οδοιπορικό όπου η αθωότητα και η αγάπη παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σ' έναν κόσμο κυριολεκτικά ανελέητο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κολυμπούν «εκεί κάτω», άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Το μόνο που μοιράζονται είναι η ρουτίνα του καθενός (αργή, μεσαία, γρήγορη λωρίδα), ίσως και η ανακούφιση των πρωινών ή απογευματινών επαναλήψεων. Ώσπου κάποια μέρα, μια ρωγμή κάνει την εμφάνισή της στον πυθμένα της πισίνας και τους πετά συλλήβδην πίσω στον αμείλικτο εξωτερικό κόσμο...
Μία από τις κολυμβήτριες είναι η Άλις, η μνήμη της οποίας έχει επίσης αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές. Όταν δεν έχει τη συντροφιά των άλλων κολυμβητών και τη ρουτίνα των καθημερινών διαδρομών, βυθίζεται στην αναστάτωση και στο χάος, καθηλωμένη από τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων της Αμερικής, όπου πέρασε τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, και του παιδιού που έχασε μετά τη γέννα, ενώ η κόρη της, που φτάνει πολύ αργά, ψάχνει τον δικό της δρόμο ανάμεσα στις ρωγμές της αγάπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα από τα θαυμαστά επιτεύγματα του "Κολυμπώντας" είναι η νηφάλια απεικόνιση του τεράστιου δράματος που συνεπάγεται η απώλεια του μυαλού πριν το σώμα εκπνεύσει. Αλλά ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο σεβασμός που δείχνει απέναντι στη γενική σύγχυση της ζωής - μια ανθρώπινη κατάσταση που είναι πανταχού παρούσα, με ή χωρίς τη φθορά της άνοιας. Τόσο η Άλις όσο και οι συναθλητές της αντιλαμβάνονται τη λύση: να συνεχίσουν να κολυμπούν, και για όσο το δυνατόν περισσότερο». (Financial Times)
«Αριστοτεχνικός και βαθιά συγκινητικός συνδυασμός της κοινωνικής σάτιρας με την ανατομία της απώλειας και του πένθους». (Kirkus Reviews)

The Andrew Carnegie Medal for Excellence in Fiction (2023)

"Τίποτα δεν προδίδει, τόσο καιρό μετά, η γυναίκα που εδώ και δύο χρόνια ζει μόνη της δίπλα στη θάλασσα, με έναν σκύλο και μερικά βιβλία. Τίποτε άλλο, αποφασίζει, δεν μπορεί να είναι η παρόρμηση, ή η επιθυμία, να παραμείνει για πάντα στην αγκαλιά αυτού του άντρα. Δεν ξέρει τι θα σκέφτεται σε λίγες ώρες, όταν το φως της μέρας θα καθαρίσει εντελώς το μυαλό της και θα φωτίσει πιο έντονα τη συνείδησή της. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή, χωρίς καμία αμφιβολία, θα ήθελε να πεθάνει, αν πέθαινε εκείνος".
Ο Ιταλός αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, στο περιθώριο της Ιστορίας. Μεταξύ 1942 και 1943, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Ιταλοί μάχιμοι δύτες βύθισαν ή προκάλεσαν ζημιές σε δεκατέσσερα συμμαχικά πλοία στο Γιβραλτάρ και στον κόλπο του Αλχεθίρας. Η εικοσιεπτάχρονη Ελένα Αρμπουές, ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου στη μικρή πόλη Λα Λίνεα, βρίσκει ένα ξημέρωμα καθώς περπατάει στην παραλία έναν άνδρα αναίσθητο στην άμμο. Πρόκειται για έναν από αυτούς τους δύτες, τον Τεζέο Λομπάρντο. Σπεύδει να τον βοηθήσει, αγνοώντας ότι αυτή η αυθόρμητη απόφαση θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της.
Μια συγκλονιστική ιστορία για τον έρωτα, τη θάλασσα και τον πόλεμο. (Από την έκδοση)

"Αγαπώ τον Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, μου φέρνει στον νου τον Αλέξανδρο Δουμά και τον Εμίλιο Σαλγκάρι". (Ουμπέρτο Έκο)
"Ένα υπέροχο κράμα δυνατής ιστορίας αγάπης και ιστορίας πολέμου. Και τι ιστορίας πολέμου!" (El Paίs)

«Το κουράγιο είναι σαν ένα φυτό» λέει «πρέπει να το φροντίσεις, να του ρίξεις χώμα, να το ποτίσεις, να έχει ήλιο και φως»..
Το 1960 η Ολίβα Ντενάρο είναι δεκαπέντε χρονών, ζει σ' ένα χωριό της Σικελίας και τολμά να αμφισβητεί τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας, αγνοώντας τους συνομηλίκους της που την κοροϊδεύουν, τη μητέρα της που τη μαλώνει και το σώμα της που αλλάζει. Ενθουσιώδης και ανέμελη, απολαμβάνει την παιδική της ελευθερία, τρέχει μέχρι να της κοπεί η ανάσα, μαζεύει σαλιγκάρια με τον πατέρα της και ρίχνει πέτρες με τη σφεντόνα σε όποιον φέρεται άσχημα στον φίλο της Σάρο. Αν και ξέρει ότι δε γίνεται να σταματήσει να μεγαλώνει, για την Ολίβα το να γίνεις γυναίκα σημαίνει να αρνηθείς τον εαυτό σου. Κι όμως, η βίαιη είσοδος στην ενηλικίωση θα ξεκινήσει όταν απλώς ένα αγόρι, ο Πίνο Πατερνό, θα της ζητήσει να μοιραστούν ένα πορτοκάλι. Η Ολίβα -με την επίμονη προειδοποίηση της μητέρας της, «κορίτσι που χαμογελάει έχει ήδη πει ναι», να αντηχεί στ' αυτιά της- απορρίπτει τρομοκρατημένη την πρόταση. Η άρνησή της όμως θα πυροδοτήσει το ερωτικό ενδιαφέρον του Πατερνό, που θα την εκθέσει στο πανηγύρι του χωριού. Και δε θα σταματήσει εκεί...
Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, η Ολίβα θα αντισταθεί στο εθιμικό δίκαιο, «η κοπέλα είναι μια στάμνα, όποιος τη σπάει την παίρνει», θα αγωνιστεί για το δικαίωμά της να πει «όχι» και θα δώσει μάχη για την ανεξαρτησία της καθώς θα συνειδητοποιεί ότι «δεν είναι εύθραυστη η γυναίκα, εύθραυστος είναι όποιος εκτίθεται στην αδικία».
Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η "Ατίθαση καρδιά της Ολίβα Ντενάρο" είναι ένα λυτρωτικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα μυθιστόρημα για την εύθραυστη ελευθερία των νεαρών γυναικών... Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί» (La Republica)
«Η Ολίβα Ντενάρο είναι ένας αξέχαστος χαρακτήρας». (Corriere de la Serra)

Πέντε άνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, περνούν το κατώφλι μιας μικρής βιβλιοθήκης στην καρδιά του Τόκιο.
Όλοι βρίσκονται σ' ένα σταυροδρόμι της ζωής τους. Μια νεαρή πωλήτρια σε πολυκατάστημα που θέλει να αποκτήσει καινούριες δεξιότητες και να τα καταφέρει στη νέα της ζωή στην πρωτεύουσα· ένας τριανταπεντάχρονος λογιστής εταιρείας επίπλων που ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του μαγαζί με αντίκες· μια ευσυνείδητη πρώην υπεύθυνη σε περιοδικό, που έχασε τη θέση της εξαιτίας της μητρότητας και πασχίζει να συνδυάσει τις επαγγελματικές της προσδοκίες και την ανατροφή ενός παιδιού· ένας τριαντάχρονος άνεργος, με αναξιοποίητο ταλέντο στη ζωγραφική, που έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του και νιώθει ότι είναι βάρος για την οικογένειά του· ένας συνταξιούχος που δεν ξέρει πώς να περάσει τον άπλετο ελεύθερο χρόνο του κι αναζητά καινούρια ενδιαφέροντα.
Η Σαγιούρι Κοματσί, η αινιγματική βιβλιοθηκάριος, θα προτείνει στον καθένα τους από ένα βιβλίο που απέχει πολύ από αυτό που είχαν στο μυαλό τους να διαβάσουν. Αυτό ακριβώς το απρόσμενο ανάγνωσμα θα τους κάνει να αναρωτηθούν ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ζωής και θα τους δώσει το κλειδί για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Η βιβλιοθήκη των κρυφών ονείρων είναι ένας ύμνος στις βιβλιοθήκες και στους βιβλιοθηκάριους, τους αφανείς ήρωες που με τις ευαίσθητες κεραίες τους αφουγκράζονται τις βαθύτερες ανάγκες των αναγνωστών, και φυσικά στα βιβλία, που όσο απρόσμενα κι αν βρεθούν στα χέρια μας, έχουν τη δύναμη να μεταμορφώνουν τη ζωή μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Περιστέρω, ένα βενζινοκίνητο ταχύπλοο, κάνει το παρθενικό της ταξίδι στη λίμνη της Καστοριάς. Είναι 13 Ιουνίου του 1929, ανήμερα της Αναλήψεως, κι απ' το ξημέρωμα μεταφέρει προσκυνητές στο Δισπηλιό, το λεγόμενο Νησί. Εκεί, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αφού τελεστεί λειτουργία στον ναό της Αναλήψεως, γίνεται πανηγύρι. Το τρίτο δρομολόγιο της Περιστέρως δεν θα φτάσει ποτέ.
Ο θνησιγενής έρωτας ενός δασκάλου για μια ψυχοκόρη, το ματαιωμένο όνειρο ενός εφήβου για μια καλύτερη ζωή στην Αμερική, η άγουρη ζωή ενός βρέφους, αλλά και μια άλλη που κυοφορείται σε μήτρα τραγική, αφού βυθίσουν στο πένθος την πόλη, οδηγούν σε μια κάθαρση που πλαταίνει την ορφάνια και επιτείνει τη λιμναία ερημιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)