Σχεδόν πάντα το πρόβλημα ξεκινά στα σπίτια -ήδη έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις στο Βανκούβερ, το Χονγκ Κονγκ, το Τελ Αβίβ, τη Βαρκελώνη, την Οαχάκα- και διαδίδεται ταχύτατα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κουνέλια, κοράκια, αρκουδάκια, πάντα, δράκοι ή κουκουβάγιες, τα κεντούκι δεν είναι κατοικίδια ούτε ρομπότ. Μέσα από τα μηχανικά τους μάτια βλέπουν πραγματικοί άνθρωποι, και το ζήτημα είναι -το λένε στα δελτία ειδήσεων και το μοιράζονται στο διαδίκτυο- ότι κάποιος που ζει στο Βερολίνο δεν είναι λογικό να μπορεί να τριγυρνάει στο σαλόνι κάποιου άλλου που ζει στο Σίδνεϋ, ούτε κάποιος που ζει στην Μπανγκόκ να μπορεί να τρώει το πρωινό του με τα παιδιά σας στο διαμέρισμά σας στο Μπουένος Άιρες. Ιδίως όταν αυτοί οι άνθρωποι, που τους βάζουμε μες στα σπίτια μας, είναι ανώνυμοι.
Ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα, μια σκοτεινή και πρωτότυπη ιδέα, που σε αιχμαλωτίζει με την αψεγάδιαστη λογική της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα μυθιστόρημα με ζοφερό χιούμορ, που οι χαρακτήρες του γλιστρούν σε ρωγμές και πέφτουν σε εναλλακτικές πραγματικότητες». (J. M. Coetzee)
«Το μοναδικό ύφος, ο γρήγορος ρυθμός και η απίστευτα σοφή και συμπαγής αφήγηση δημιουργούν ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, που θα παραμείνει στο μυαλό του αναγνώστη για πολύ καιρό αφότου θα έχει διαβάσει το βιβλίο». (Etgar Keret)

Βρισκόμαστε στο 2097, σ' έναν κόσμο όπου η τηλεμεταφορά αποτελεί πια καθημερινότητα. Τα γεωγραφικά σύνορα έχουν οριστικά καταργηθεί κι η ανθρωπότητα απολαμβάνει την ασύλληπτη ελευθερία της μετακίνησης σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, ανά πάσα στιγμή, χάρη σ' έναν πανίσχυρο αλγόριθμο ονόματι ΠΑΓΓΑΙΑ. Για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την πρώτη τηλεμεταφορά στην ιστορία, ο Γκαλιλέο Νεμρόδ, ο πανίσχυρος πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετακινήσεων, σχεδιάζει την επιχείρηση «Νέα Βαβέλ», φιλοδοξώντας να συγκεντρώσει όλους τους κατοίκους του πλανήτη σε έναν πύργο-σύμβολο της πανανθρώπινης ειρήνης στο Τριστάν ντα Κούνια, το πιο απομακρυσμένο νησί της Γης. Το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο του Νεμρόδ απειλείται από ένα, εκ πρώτης όψεως ασύνδετο, αιματηρό συμβάν στο νησί Τεταμάνου της Πολυνησίας, όπου έχουν απομονωθεί δέκα Γερμανοί συνταξιούχοι σε μια προσπάθεια να περιφρουρήσουν την ιδιωτικότητά τους. Ένας τρομοκράτης καταφέρνει να διεισδύσει στο απροσπέλαστο ειδυλλιακό καταφύγιό τους και τους δολοφονεί με ιδιαίτερα βάναυσο τρόπο. Τρεις αστυνομικοί, ένας φιλόδοξος δημοσιογράφος και μία δασκάλα νοσταλγός του παρελθόντος αναλαμβάνουν, σε μια φρενήρη κούρσα ενάντια στον χρόνο, να διαλευκάνουν το μυστήριο και να ανακαλύψουν τον δολοφόνο και όσους κρύβονται πίσω απ' αυτόν. Από τις φαβέλες του Ρίο στο Καζακστάν κι από τη Σαμαρκάνδη στις ζούγκλες της Βιρμανίας, ο μετρ του σασπένς Μισέλ Μπυσσί ζωντανεύει στη Νέα Βαβέλ έναν μελλοντικό κόσμο, τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά με τον δικό μας, τόσο ανοίκειο και ταυτόχρονα τόσο γνώριμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


«Για ακόμη μια φορά, ο Μπυσσί αξιοποιεί με μαεστρία τους κώδικες του σασπένς και ταξιδεύει τους αναγνώστες του σε όλα σχεδόν τα μέρη του πλανήτη». (Le Parisien)

Η εβδομηνταεφτάχρονη Τζούντιθ Πατς ζει μόνη της σε μια βικτωριανή έπαυλη στο Μάρλοου, στις όχθες του Τάμεση, και περνά ξέγνοιαστα τον χρόνο της συντάσσοντας σταυρόλεξα για εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας. Ένα βράδυ, ενώ κολυμπάει στον Τάμεση, η Τζούντιθ γίνεται μάρτυρας μιας άγριας δολοφονίας. Η αστυνομία της πόλης δε δίνει βάση στην ιστορία της κι έτσι η Τζούντιθ αποφασίζει να εξιχνιάσει η ίδια το μυστήριο ενώνοντας τις δυνάμεις της με τη Σούζι Χάρρις, περιπατήτρια σκύλων, και την Μπεκς Στάρλινγκ, σύζυγο του τοπικού εφημέριου. Οι τρεις τους απαρτίζουν τη Λέσχη Φόνων του Μάρλοου. Όταν εμφανίζεται ένα ακόμη πτώμα, οι τρεις ερασιτέχνιδες ντετέκτιβ συνειδητοποιούν όχι μόνο ότι έχουν να κάνουν με έναν κατά συρροή δολοφόνο, αλλά, πράγμα ακόμη πιο τρομακτικό, ότι ο γρίφος που ξεκίνησαν να λύσουν έχει μετατραπεί σε παγίδα από την οποία ίσως να μην μπορούν να ξεφύγουν... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Άγκαθα Κρίστι με σύγχρονο άρωμα». (Sun)
«Ανάλαφρο, χωρίς να είναι ελαφρύ, και ανεπιτήδευτα έξυπνο, σαν καλός Χόροβιτς χωρίς meta». (Kirkus Reviews)

Στη διάρκεια του πρώτου του ταξιδιού στην Ελλάδα, από τις 13 Ιουνίου μέχρι τις 5 Αυγούστου 1901, ο τριανταοχτάχρονος τότε Κ.Π. Καβάφης ξεκινάει να γράφει στα αγγλικά ένα «ημερολόγιο συμβάντων». Σ' αυτό το ενδιαφέρον και ελάχιστα γνωστά κείμενα καταλήγει, παρά την αρχική του πρόθεση, να καταγράφει εκτός από λεπτομέρειες της καθημερινότητάς του, που αφορούν ακόμη και τις μεταβολές της θερμοκρασίας, τις εντυπώσεις του από την Αθήνα της Βelle Epoque. Μέσα από τους περιπάτους του ποιητή στο αστικό κέντρο και στα τότε προάστια όπως το Φάληρο, ο Πειραιάς και η Κηφισιά, αποκαλύπτεται μια εικόνα της Αθήνας στην αρχή του εικοστού αιώνα με την πλούσια κοινωνική ζωή στην οποία συμμετέχουν προσωπικότητες όπως ο Πολέμης, ο Ιακωβίδης και κυρίως ο Ξενόπουλος, που θα γνωρίσει τον Αλεξανδρινό ποιητή και θα παίξει κομβικό ρόλο στην καθιέρωσή του στα νεοελληνικά γράμματα.

Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται δύο κείμενα που έγραψε το 1891 ο Κ.Π. Καβάφης για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, που εξακολουθούν να είναι επίκαιρα στις μέρες μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Χουάν, συντετριμμένος από τον, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, θάνατο της γυναίκας του, Ροσάριο, διασχίζει οδικώς την Αργεντινή με τον εξάχρονο γιο του, Γκασπάρ, εν μέσω της στρατιωτικής χούντας. Προορισμός τους το πατρικό της Ροσάριο. Εκεί καλούνται να αντιμετωπίσουν το Τάγμα, μια πανίσχυρη, μυστικιστική οργάνωση, που μέσα από αποτρόπαιες τελετουργίες αναζητά την αθανασία. Οι απαρχές του Τάγματος, του οποίου ηγούνται οι ισχυρές οικογένειες Μάδερς και Μπράντφορντ, ανάγονται αιώνες πίσω, όταν η γνώση του Σκότους έφτασε από την καρδιά της Αφρικής στην Αγγλία και από εκεί διαδόθηκε μέχρι την Αργεντινή. Ο Γκασπάρ καλείται να γίνει μέντιουμ και να υπηρετήσει τους σκοτεινούς σκοπούς του Τάγματος. Ο Χουάν τότε παίρνει την επικίνδυνη απόφαση να δραπετεύσει πάση θυσία από τον ζόφο και να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί του από αυτόν.

"Η δική μας πλευρά της νύχτας" είναι ένα "επικό αριστούργημα τρόμου", ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα πέρα και πάνω από ειδολογικούς προσδιορισμούς, όπου ο υπερφυσικός τρόμος διασταυρώνεται με πολύ πραγματικούς φόβους, και είναι το βιβλίο που καθιερώνει τη Μαριάνα Ενρίκες ως μια σπουδαία Λατινοαμερικάνα συγγραφέα του καιρού μας. (Από την έκδοση)

"Διατρέχοντας τις βάναυσες δεκαετίες της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή και τις συνέπειές της, το 'Η δική μας πλευρά της νύχτας' είναι ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα για διαλυμένες οικογένειες, καταραμένες κληρονομιές και τις θυσίες ενός πατέρα που πασχίζει να γλιτώσει τον γιο του από τη μοίρα του. Σε στοιχειώνει". (Granta)
"Η δική μας πλευρά της νύχτας συνδυάζει τον τρόμο του Στίβεν Κινγκ με την ιστορία και τα επακόλουθα της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. . .Διαβάστε το οπωσδήποτε". (Evening Standard)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί σημαντική συμβολή, από την πλευρά της κανονιστικής πολιτικής θεωρίας, στη διαρκώς αυξανόμενη συζήτηση για την ισότητα και τις ποικίλες εκφάνσεις της, όπως είναι τα φαινόμενα ακραίας ένδειας, η συνεχής διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών και οι αδικαιολόγητες διακρίσεις που στιγματίζουν άτομα και ομάδες.

Αν και συνήθως μας απασχολούν περισσότερο οι συνέπειες της ανισότητας παρά η ίδια, ο Τ. M. Scanlon εξηγεί για ποιους λόγους θα έπρεπε να θεωρούμε ηθικά επιλήψιμη την ανισότητα καθαυτή. Γιατί δηλαδή να μας ενδιαφέρει η διαφορά ανάμεσα στο τι έχουν δύο άτομα, εάν αυτή η διαφορά δεν έχει συνέπειες για την υγεία τους, τις ευκαιρίες τους, την ευζωία τους; Αν το παραπάνω που έχει ο διπλανός μου δεν επηρεάζει την ποιότητα της δικής μου ζωής, γιατί να με νοιάζει ότι έχει παραπάνω από εμένα; Γιατί δε μου αρκεί ότι εγώ ζω καλά, αλλά ασχολούμαι με συγκρίσεις;

Κάνοντας συχνές αναφορές στην εμπειρική πραγματικότητα και δίχως να καταφεύγει σε φιλοσοφική ιδιόλεκτο, o Scanlon επιχειρεί να επεξεργαστεί και να αποδώσει σε κατανοητή γλώσσα βασικές αντιστίξεις αλλά και εκλεπτυσμένες διακρίσεις που νοηματοδοτούν τη στάση μας απέναντι στην ανισότητα. Η ανάδειξη ποικίλων διαφορετικών οπτικών ωθεί τον αναγνώστη να σκεφτεί βαθύτερα σχετικά με την ισότητα, ενώ οι συχνές ανακεφαλαιώσεις τον βοηθούν να μη χάνει το νήμα. (Από την έκδοση)

Δεν μου χαρίστηκε ο χρόνος. Δεν τον αφήνω να περάσει. Όπως στην "κυρα-Μαρία" που έπαιζα μικρός. Δεν περνά! Στο τέλος περνά!

"Από τη στιγμή που υπάρχει μια πρακτική γραφής" γράφει ο Ρολάν Μπαρτ "βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία". Το ότι είναι μόνο "γραφή" με ανησυχεί όλο και περισσότερο. Με θλίβει μάλιστα ότι αυτό δεν είναι πλέον "ζωή".

Πίστεψα πως από την "άλλη πλευρά" -την altra riva, όπου βρίσκεται η χαρά- ο χρόνος δεν θα με απασχολεί πλέον. Γράφοντας θα γινόμουν αθάνατος και θα αναγνώριζα στη μορφή αυτού που γράφω το ποίημα - το viatique pour l' ternit, όπως διάβαζα στη μαρμάρινη πλάκα, στην πρόσοψη του σπιτιού του Βλαντιμίρ Γιανκέλεβιτς. Η πρακτική της γραφής όμως, που καταργεί τα είδη, ούτε κι αυτή με παρηγορεί ώστε να πω: "Να! Έγραψα. Και δεν έχει σημασία τι".

Δεν με καθησυχάζει το ότι η γραφή είναι ήδη (είδη) το "ύφος" του γραπτού χωρίς κατατάξεις. Δεν μου φτάνει ακόμη το ότι η γλώσσα δεν είναι παρά ένα "όργανο". Αλλά να μη ζητώ πολλά. Ούτε θεωρητικός ούτε λογοτέχνης υπήρξα, ούτως ειπείν. Οργανοπαίχτης; Ναι. Και ούτε τα πολλά "είδη" που με δικαιολογούν στον εαυτό μου γράφοντας θα με εμπόδιζαν, παρά την αγωνία μου, να χτυπώ τα πλήκτρα ενός Steinway με ουρά, νομίζοντας ότι παίζω τη "Σονάτα για πιάνο, op. 25" του Σένμπεργκ, ή τις "Παραλλαγές για πιάνο, op. 27" του Άντον Βέμπερν. Ο Γκλεν Γκουλντ τα παίζει καλύτερα.

"Μην μπαίνετε προς το παρόν στον κόπο να κατανοήσετε να διαβάζετε και να ξαναδιαβάζετε, και τότε το ποίημα θα ανοιχτεί από μόνο του".
Έτσι να μ' ακούτε.
Γ.Β. (Από την έκδοση)

Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται στην ανθρωπολογία ένα αυξημένο ενδια­φέρον για την ηθική το οποίο εκφράσθηκε με μια σημαντική μέριμνα για τη συγκρότηση ή την αναθεώρηση κωδίκων δεοντολογίας σε πολλές ανθρωπολογικές εταιρείες στον ευρω-αμερικανικό χώρο. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται μια κριτική ανασκόπηση των πολιτικών ηθικής της ανθρωπολογίας και της δυναμικής που έχει κατά καιρούς αναπτυχθεί στο εσωτερικό ορισμένων ανθρωπολογικών εταιρειών κατά τη διαμόρφωση των κωδίκων δεοντολογίας τους. Στη γενεαλογική αυτή πορεία, η συγγραφέας εστιάζει την ανάλυσή της σε ορισμένες καίριες στιγμές των μετασχηματισμών της ηθικής ευθύνης των ανθρωπολόγων τις οποίες και ονομάζει σταθμούς, γιατί αποτελούν κομβικά σημεία στην εξέλιξη των πολιτικών ηθικής και της ίδιας της ανθρωπολογικής έρευνας.

Η ανασκόπηση αυτή καταδεικνύει σημαντικές τομές στη δυναμική που έχει αναπτυχθεί. Ενώ οι πρώτοι κώδικες υποστήριζαν μια ριζοσπαστική εκδοχή της ανθρωπολογίας στην οποία η ηθική ήταν συνυφασμένη με μια πολιτική δέσμευση των ανθρωπολόγων υπέρ των ανθρώπων με τους οποίους συνομιλούσαν, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην με την εξάπλωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του πολιτισμού του ελέγχου. Οι κώδικες πλέον έχουν συντηρητικοποιηθεί πολιτικά και φαίνεται να αποτελούν μέρος των γραφειοκρατικών διαδικασιών αξιο­λόγησης που αμφισβητούν το μέχρι πρότινος αποδεκτό θεωρητικό και μεθοδολογικό habitus της εθνογραφικής έρευνας. Ωστόσο, δε συνιστούν απλώς ακίνδυνα ουδέτερες, ορθολογικές πρακτικές, αλλά μοιάζει να αποτελούν περισσότερο εργαλεία για την άσκηση νέων μορφών διακυβέρνησης, εξουσίας και ελέγχου. Η ηθική ευθύνη των ανθρωπολόγων μοιάζει να έχει μετατοπιστεί από τους συνομιλητές τους προς τους συνεχώς αυξα­νόμενους σε αριθμό φορείς που αποτελούν πλέον μέρος της ερευνητικής διαδικασίας και συνεχώς εισάγουν νέους κανονισμούς ελέγχου: χρηματοδότες, εργοδότες, ελεγκτές, επιτροπές ηθικής. Όλα αυτά δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για τη χρησιμότητα των κωδίκων. (Από την έκδοση)

"Αλήθεια λέω" δοκίμασε να την πιέσει. "Υπάρχει κι άλλος κόσμος στο νησί, πέρα απ' τον ξένο". Αλλάζοντας φορά, η Καλυψώ έπιασε να ξετυλίγει το νήμα απ' τον αριστερό καρπό και να το τυλίγει πίσω στο κουβάρι. "Καλά θα κάνεις να κοιμάσαι περισσότερο" της πέταξε στο τέλος, χωρίς να την κοιτάζει. "Και να μην ονειρεύεσαι τόσο. Τα πολλά όνειρα βλάπτουν. Κι ας μην ξεχνάμε πως μας βαραίνει και τις δυο μια κούραση αιώνων". Έχουν περάσει αιώνες από τον απόπλου του Οδυσσέα, κι η Καλυψώ, πιστή στο όνομά της, καλύπτει το νησί της με την ομίχλη των πέπλων της, κρατώντας αθέατο τον κόσμο, απομονώνοντας έτσι και τη Μελάνθη, την τελευταία δούλη που της έχει απομείνει. Ώσπου μια μέρα φτάνει στο νησί ένας ξένος από τη σύγχρονη εποχή. Η άφιξή του θα γίνει αφορμή να ζωντανέψουν μνήμες από το παρελθόν, και να δοκιμαστεί η φιλοξενία αλλοτινών και τωρινών καιρών. Σιγά σιγά θ' αρχίσει να βλέπει η Μελάνθη αυτά που δεν μπορεί να συγκαλύψει πια η Καλυψώ. (Από τον εκδότη)

Η μελέτη αυτή, που στηρίζεται σε ανάλυση πληθώρας ιστορικών πηγών, δημοσιευμένων αλλά κυρίως αδημοσίευτων, καθώς και προφορικών συνεντεύξεων, εντάσσεται στο ευρύτερο ερευνητικό πλαίσιο που αφορά τον πολιτικό ρόλο και την παρεμβατικότητα του στρατού κατά τον 20ό αιώνα στην Ελλάδα. Η περίοδος 1935-1945 αποτελεί σημείο καμπής, καθώς χαρακτηρίζεται από την ακύρωση των τελευταίων στοιχείων αλυτρωτικού πατριωτισμού εντός του ελληνικού στρατού. Η συντριβή του στρατού στη Μικρά Ασία το 1922 μετέτρεψε τον αλυτρωτισμό από πολεμικό κυβερνητικό σχέδιο σε πολιτικό βαυκαλισμό και η έλλειψη ενός μεγάλου πατριωτικού οράματος οδήγησε πολλούς, ιδιαίτερα νεαρούς αξιωματικούς, στην πολιτική τους αυτονόμηση, ακόμη και απέναντι στις παρατάξεις που έως τότε ήλεγχαν το σώμα των αξιωματικών. Η περίοδος αυτή επομένως εγκαινιάζει μια μορφή παρεμβατικότητας που ήθελε τον στρατό όχι φορέα στην υπηρεσία της πολιτικής, αλλά απρόσωπο κυρίαρχο και ιδιοκτήτη της πολιτικής λειτουργίας για δικό του λογαριασμό, μια τάση που διατηρήθηκε έως και την επιβολή της δικτατορίας του 1967. Η έναρξη της αλλαγής αυτής, όπως και τα πρώτα της βήματα, μπορούν να τοποθετηθούν στη δεκαετία 1935-1945, όταν το σώμα των αξιωματικών υφίσταται βαθιές αλλαγές και στη συνέχεια όταν ο πόλεμος και οι ελληνικές πολιτικές συγκρούσεις της περιόδου ανατρέπουν τα δεδομένα του παρελθόντος, επιτρέποντας στο σώμα των αξιωματικών την επανασύνδεση με τον θρόνο αλλά και την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, καθώς επίσης και την εσωστρέφεια και την πολιτική αυταρέσκεια των νεαρών βασιλικών αξιωματικών. (Από τον εκδότη)