«Όλα ήταν μπροστά στα μάτια μου και δεν έβλεπα τίποτα. Ξάφνου τα πάντα γίνονται τρομαχτικά απλά. Αυτά τα βιβλία που είχα χρόνια να τα ξεφυλλίσω, όχι απλώς πρέπει να τα ανοίξω, όχι απλώς πρέπει να τα ξαναδιαβάσω: πρέπει να τους επιτρέψω να με διδάξουν κάτι, να με διαπαιδαγωγήσουν, για τα καλά αυτή τη φορά. Αντί να υποκύψω στην απαισιοδοξία, θέλω να μάθω να ζω. Θα θεραπευτώ με τη φιλοσοφία, όπως οι αρχαίοι. Για να βρω ένα νόημα στη φράση που είναι χαραγμένη στον ναό του Απόλλωνα: γνώθι σαυτόν - τι να σημαίνει άραγε;»
Τι θα συνέβαινε αν στα καλά καθούμενα αποφασίζαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες; Και αν, για να το κάνουμε αυτό, διαλέγαμε ως δασκάλους μας τον Παρμενίδη, τον Επίκτητο και τον Πύρρωνα, τον Επίκουρο και τον Διογένη; Θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ότι στην ουσία οι σχολές της αρχαιότητας δεν έκλεισαν ποτέ εντελώς...
Μέσα από ένα χρονικό έξι «φιλοσοφικών» εβδομάδων, που καθεμιά την έζησε με βάση τις αρχές μιας διαφορετικής σχολής, η Ιλάρια Γκάσπαρι μας οδηγεί σε ένα ασυνήθιστο υπαρξιακό πείραμα, άλλοτε σοβαρότατο και άλλοτε ξεκαρδιστικό.
Θα ανακαλύψουμε πώς, υπακούοντας στους δυσνόητους κανόνες της πυθαγόρειας σχολής, μπορούμε να θεραπεύσουμε την παθολογική οκνηρία, ενώ τα παράδοξα του Ζήνωνα θα μας φωτίσουν κάποιες παράξενες αντιφάσεις στον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να αξιολογούμε τον ρυθμό της ζωής μας. Και αν το να είμαστε επικούρειοι δεν είναι τόσο ευχάριστο όσο φαίνεται, ο κυνισμός μπορεί να μας προσφέρει απρόσμενες χαρές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η ίδια η θεματολογία του αριστοφανικού έργου -ο πόλεμος, η δημαγωγία, η πολεμοκαπηλία, ο φανφαρονισμός- και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει το καθιστούν διαχρονικά επίκαιρο...
Ο στόχος μιας κωμωδίας δεν είναι να δίνει μόνο ερεθίσματα για σκέψη, αλλά και γέλιο. Και χάρη στο λιμπρέτο του Παπαμάρκου και το στενό του δέσιμο με τη μουσική του Κυπουργού (και αντίστροφα), το γέλιο έρχεται αβίαστα στον σημερινό Έλληνα αναγνώστη, ακροατή και θεατή χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις". (Από την εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη)

Η Ειρήνη είναι από εκείνα τα έργα του Αριστοφάνη που διακρίνονται για την πολύπλοκη αρχιτεκτονική τους τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεσή τους. Διαπλέκονται και συγκρούονται καλλιτεχνικά είδη όπως η λυρική και η επική ποίηση, οι διάφορες κατηγορίες του δράματος, πολιτικές και φιλοσοφικές τάσεις, γλωσσικά ιδιώματα που ορίζονται από την κοινωνική θέση, την ιδιοσυγκρασία και την παιδεία του ατόμου, το κοσμικό με το θρησκευτικό, το ανθρώπινο με το θεϊκό, αλλά κυρίως συγκρούεται η επαναστατική έκφραση της επιθυμίας για ζωή με τη συμμόρφωση σε ένα κακό το οποίο διεκδικεί να υποκαταστήσει την κανονικότητα.
Τις πολλαπλές αυτές διαστάσεις του έργου και τα σημεία τομής τους με το σήμερα επιχείρησαν να αναδείξουν ο Νίκος Κυπουργός και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μέσα από το ερμηνευτικό σχήμα της μουσικής κωμωδίας που, χάρη στην οργανική συμπόρευση μουσικής και λόγου, καταφέρνει να συνδιαλεχθεί πληρέστερα με τη δραματουργία της αριστοφανικής ποιητικής.
Η Ειρήνη του Αριστοφάνη σε σύνθεση Νίκου Κυπουργού, λιμπρέτο Δημοσθένη Παπαμάρκου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη ήταν η πρώτη μουσική παράσταση αρχαίου δράματος στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017).
Στην έκδοση αυτή, το κείμενο του λιμπρέτου συνοδεύει CD με τα μουσικά μέρη της παράστασης, αδόμενα και οργανικά. Το προλογικό σημείωμα των δημιουργών συμπληρώνει η εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας και Κλασικών Σπουδών στο Institute for Advanced Study του Πρίνστον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Τώρα το έχεις καταλάβει: μόνο αν κάνεις τη ζωή σου μυθιστόρημα κοιτάζοντας τον άλλον σαν να 'τανε ο εαυτός σου και τον εαυτό σου σαν να ήταν άλλος, ανακαλύπτεις τη σκληρή αλήθεια της ζωής σου. Ναι, είναι παράξενο, μα τώρα πια το ξέρεις: μόνο αν δεις τη ζωή σαν μυθιστόρημα, αγγίζεις τον κρυφό πυρήνα της ζωής".
Να τι αποκαλύπτει, όσο γράφεται, τούτο το βιβλίο στον συγγραφέα του. Ένα πρωτότυπο βιβλίο, γιατί, ενώ ξεκινάει ως αυτοβιογραφία, μεταμορφώνεται εξαρχής σε μυθιστόρημα, καθώς ο αφηγητής σχηματίζει με τον πρόωρα χαμένο αδερφό του ένα διπλό μυθικό σώμα - το Δίκωλον. Έτσι, η αφήγηση καταδύεται στη συλλογική μνήμη μιας οικογένειας και μιας χώρας, χτίζοντας το βιβλίο πάνω σ' ένα θεμελιακό θέμα -το Ίδιο και το Άλλο- σε αναρίθμητες παραλλαγές: ζωή και θάνατος, νεκρός και ζωντανός, εγώ και ο άλλος, μέσα και έξω, σπίτι και πόλη, οικογένεια και κόσμος, εδώ και εκεί, παρόν και παρελθόν, μύθος και ιστορία. Εμβληματικό παράδειγμα: η Ελλάδα και η Ευρώπη, ιδωμένες στην αναγκαία όσο και αντιφατική τους σχέση, μέσ' από την οποία ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει βασικές όψεις της Ιστορίας του εικοστού αιώνα, αλλά και τον μύθο τους, όπως τον βιώνουν οι ήρωες. Και, στο βάθος της εικόνας, τα μεγάλα υπαρξιακά-οντολογικά ερωτήματα που μας βασανίζουν όλους - ήρωες, συγγραφέα και αναγνώστη: Ποιος είμαι; Ποιο είναι το σύμπαν μέσα στο οποίο αναδύθηκα; Και πώς μπορώ να μοιραστώ με τον άλλον άνθρωπο το σύμπαν που κρύβω μέσα μου; Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο, που αρχίζει με την τραγική απουσία-παρουσία ενός νεκρού, τελειώνει με τη γέννηση του έρωτα - άρα με την κατάφαση στη ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Για να εξετάσουμε την ιστορία του τάνγκο, θα αρχίσουμε από το σκηνικό, από την ατμόσφαιρα, ύστερα θα περάσουμε στα πρόσωπα του τάνγκο, κατόπιν στην εξέλιξή του, που μετράει πλέον πολύ περισσότερο από μισό αιώνα, κι ύστερα ίσως να διακινδυνεύσω και κάποια δειλή παρατήρηση για το παρόν και το μέλλον του τάνγκο. Και ενδεχομένως να μπορούσαμε να θυμηθούμε και την ανάλογη εξέλιξη της τζαζ, της hot jazz, των ποταμόπλοιων του Μισσισσιππή, ακόμα και την cool jazz κάποιων διανοούμενων μουσικών του Σικάγο και της Καλιφόρνια, μακριά από τον τόπο και το περιβάλλον της προέλευσής της".
Χάρη στα τρεις χιλιάδες πέσος, που συνοδεύουν το Δεύτερο Βραβείο Λογοτεχνίας του δήμου του Μπουένος Άιρες, ο Μπόρχες αφοσιώνεται ολόκληρο το έτος 1929 σε μια έρευνα για τον ποιητή Εβαρίστο Καρριέγο, έρευνα που μετατρέπεται σε μια βαθιά και αποκαλυπτική μελέτη για τον κόσμο του τάνγκο. Πάνω από τριάντα χρόνια μετά, αυτός ο κόσμος, μέσα από τον οποίο είχε γνωρίσει τον υπόκοσμο της πόλης του Μπουένος Άιρες, αναβιώνει σε τέσσερις διαλέξεις που δίνει τις Δευτέρες του Οκτωβρίου του 1965, στις επτά το απόγευμα, σε ένα διαμέρισμα της συνοικίας Κονστιτουσιόν. Διαυγής και πνευματώδης, ο Μπόρχες "συνομιλεί" με τους κομπαδρίτο, τους μάγκες, τους ευκατάστατους μόρτηδες και "επισκέπτεται" τα κακόφημα σπίτια και τις μιλόνγκες, αναζητώντας την προέλευση, τα σύμβολα, τους μύθους και τη στιχουργική της εμβληματικής μουσικής του Ρίο ντε λα Πλάτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Σίλβια γέλασε. «Και πώς μυρίζει ο Γενάρης;» Πώς μύριζε ο Γενάρης; Καπνό από σόμπα. Αγρούς ξερούς και παγωμένους σε αναμονή του χιονιού. Το γυμνό σώμα μιας κοπέλας μετά από μια μακρά μοναξιά. Μύριζε σαν θαύμα. Φτάνοντας στο τέλος μιας μακράς σχέσης, ο Φάουστο βρίσκει καταφύγιο στους τόπους των παιδικών του χρόνων. Εκεί, στο ορεινό χωριό της Φοντάνα Φρέντα, θα γνωρίσει τη Σίλβια, και θα περάσουν μαζί τον μακρύ χειμώνα που θα σκεπάσει το χωριό και τους κατοίκους του. Ο Φάουστο μαγειρεύει για τους χειριστές των χιονοστρωτήρων τον χειμώνα και για τους δασονόμους το καλοκαίρι που έρχεται, και σ' αυτόν τον τόπο ξαναβρίσκει σιγά σιγά το ενδιαφέρον του για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να επιστρέψει στην πόλη, αφήνοντας πίσω τα βουνά, και μαζί με αυτά και τη Σίλβια... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Κονιέττι συνθέτει έναν καινούριο, υπέροχο ύμνο στο βουνό και στους ανθρώπους του». (Le Monde)
«Ένα προσωπικό ταξίδι ανάμεσα στις βουνοκορφές, στον ήλιο, στους παγετώνες... Ένα μυθιστόρημα γνήσιας αγάπης - αγάπης για τη φύση, για τους ανθρώπους, αγάπη μόνο, που εξυψώνει την ψυχή και την καρδιά». (Les Echos)
«Το βιβλίο αυτό είναι μια μεγάλη ανάσα καθαρού αέρα, από την καρδιά της Κοιλάδας της Αόστα!» (Furet du Nord)

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος ανάποδα; Πώς θα ζούσαμε αν αντί για την πατριαρχία μας άλλαζε τα φώτα η μητριαρχία; Πώς θα ένιωθαν οι άντρες αν οι γυναίκες είχαν την εξουσία αφήνοντάς τους να παλεύουν με τα οικιακά, τα παιδιά και τα μπότοξ;
Σ' έναν τέτοιο κόσμο, ο Χάρης, ένα όμορφο δεκαοχτάχρονο αγόρι από την Κρήτη, το σκάει νύχτα από το χωριό του γιατί δε θέλει να παντρευτεί την πλούσια σαραντάρα βουλευτίνα που του προξένευε η μάνα του. Το δικό του όνειρο είναι να γίνει ένα ανεξάρτητο, εργαζόμενο αγόρι στην Αθήνα. Θα μπορέσει να επιβιώσει όμως στη μεγαλούπολη όπου τα ωραία, νεαρά αρσενικά είναι απλώς αντικείμενα πόθου; Πώς θα αποκρούσει τις σεξουαλικές επιθέσεις της αδίστακτης διευθύντριάς του; Πώς θα ξεμπλέξει από τις επαγγελματικές ίντριγκες, τις προδοσίες και τα βρόμικα κόλπα του κόσμου των γυναικών;
Το "Εργαζόμενο αγόρι" είναι μια κωμωδία γεμάτη δράματα. Τι άλλο μπορεί να είναι, αφού επιχειρεί να ξεσκεπάσει όλα τα ξεπερασμένα αλλά αθάνατα στερεότυπα για τους ρόλους των φύλων, αυτά που φυλακίζουν άντρες και γυναίκες ακόμα και στον 21ο αιώνα; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια μαγευτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται μεταξύ κουζίνας και λογοτεχνίας. Η συνέχεια του παγκόσμιου μπεστ σέλερ "Η εποχή των κερασιών".
Η Ορελί και ο Αντρέ δεν είναι μόνο ευτυχισμένοι μέσα στη σχέση τους, αλλά φαίνεται πως και επαγγελματικά όλα τούς πηγαίνουν κατ' ευχήν. Έπειτα από πίεση του εκδότη του, ο Αντρέ κάνει επιτυχημένες παρουσιάσεις του τελευταίου του βιβλίου. Το κοινό κρέμεται από τα χείλη του. Ο Αντρέ απολαμβάνει την προσοχή, αλλά ο νους του είναι σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Έχει σκοπό να κάνει πρόταση γάμου στην Ορελί, τη γυναίκα της ζωής του, και μάλιστα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Όμως, την ίδια μέρα το ρεστοράν της Ορελί βραβεύεται με αστέρι Μισελέν. Το μικρό εστιατόριο με δυσκολία αντεπεξέρχεται στην ξαφνική επέλαση πελατών κι η νεαρή μαγείρισσα, παρ' όλη τη χαρά της, έχει πελαγώσει. Όταν τρεις μέρες μετά αποκαλύπτεται ότι στα περίχωρα του Παρισιού υπάρχει άλλο ένα εστιατόριο με το όνομα Le Temps des Cerices για το οποίο προοριζόταν κανονικά το αστέρι Μισελέν, η απογοήτευσή της είναι μεγάλη.
Λίγο καιρό μετά, ενώ η Ορελί μιλά για τη συνάντησή της με τον βραβευμένο σεφ Ζαν-Μαρί Μαρροννιέ -με τα μάτια της να λάμπουν και τα μάγουλά της αναψοκοκκινισμένα-, ο Αντρέ συνειδητοποιεί ότι το μεγαλύτερό του πρόβλημα δεν είναι ούτε η ματαιωμένη πρόταση γάμου ούτε και το λάθος με το αστέρι Μισελέν. Γιατί, ξαφνικά, τον κυριεύει το ως τότε άγνωστο στον ίδιο συναίσθημα της ζήλιας... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτή τη συλλογή πολιτικών άρθρων η Σώτη Τριανταφύλλου προσπαθεί να εμβαθύνει στις διεθνείς σχέσεις με ιδιαίτερη έμφαση στην αμερικανική πολιτική που αποτελεί το επιστημονικό της πεδίο. Αναλύει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τα μικρά και μεγάλα πολιτικά δράματα της Ελλάδας και ορισμένα γεγονότα που σημειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια - το πιο συνταρακτικό από τα οποία ήταν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γίνεται λόγος για τον Ψυχρό Πόλεμο, για τις ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις, για τη χριστιανική ακροδεξιά και τα woke κινήματα -ένα φαινόμενο κατόπτρων-, καθώς και για τις κοινωνικές νευρώσεις και τις πολιτιστικές μόδες που επηρεάζουν τον τρόπο ζωής στον σημερινό κόσμο. Έχουν προηγηθεί οι συλλογές άρθρων "Η φοβερή τροπή των πραγμάτων" (2012), "Η ενδεκάτη ώρα" (2014), "Οι δυσκολίες των πεδιάδων" (2016), "Ασκήσεις αταραξίας" (2017), "Σύντομη δεκαετία" (2018) και "Πόλιτιξ" (2020) που εκδόθηκαν από την Athens Voice Books. Εδώ, αν και περιλαμβάνονται πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Athens Voice και στα ΝΕΑ, το βιβλίο έχει περισσότερο δοκιμιακή μορφή· ο σκοπός του υπερβαίνει τα όρια της αρθρογραφίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συρία. Μέσα σε μια βάρκα, ένας ηλικιωμένος άντρας, ο ποιητής Μαχμούντ Ελμάσι, κωπηλατεί, μόνος στη μέση μιας αχανούς έκτασης νερού. Κάτω από τη βάρκα του, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, βυθισμένο στα νερά της λίμνης Αλ Άσαντ που δημιουργήθηκε το 1973, όταν κατασκευάστηκε το φράγμα της Τάμπκα.
Κλείνοντας τα μάτια στον πόλεμο που μαίνεται, εφοδιασμένος με μια μάσκα κι έναν αναπνευστήρα, βουτάει και ξαναβλέπει όλη του τη ζωή, τα παιδιά του προτού ακόμη φύγουν για να πολεμήσουν, τη Σάρα, τη γυναίκα του που ήταν τρελά ερωτευμένη με την ποίηση, τη φυλακή, την πρώτη του αγάπη, τη δίψα του για ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο συγγραφέας απέναντι στο χάος: Ποίηση ή βαρβαρότητα; Ανέχεται ακόμα ο αγριεμένος κόσμος μας την αγκαλιά της αγάπης, έστω και στα όνειρά μας; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει αυτό το υπέροχο βιβλίο, που καθιερώνει τον Αντουάν Γουοτέρς ως έναν αληθινό ποιητή της δικής μας ανθρώπινης κατάστασης". (Le Monde des livres)