Η ιστορία του μεγάλου δημοσιογραφικού συγκροτήματος μέσα από τις προσωπικές στιγμές των «δικών» του ανθρώπων. Εξήντα ένα πρόσωπα δίνουν ανθρώπινη όψη στο εκδοτικό δημιούργημα της οικογένειας Λαμπράκη αλλά και τη δική τους εκδοχή για τη δύναμη και την επιρροή του. Σημαντικοί δημοσιογράφοι, ο Γιάννης Μαρίνος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Ριχάρδος Σωμερίτης, ο Γιάννης Καρτάλης, ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Πέτρος Ευθυμίου, η Λιάνα Κανέλλη, ο Παντελής Καψής, ο Χρήστος Μεμής, ο Στέλιος Κούλογλου, ο Παύλος Τσίμας, η Αγλαΐα Κρεμέζη και πολλοί άλλοι, μιλούν για το πέρασμά τους από τα γραφεία των εφημερίδων και των περιοδικών του ΔΟΛ. Αναγνωρισμένοι γελοιογράφοι και σκιτσογράφοι, όπως ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Σπύρος Ορνεράκης, διευθυντές κυκλοφορίας, διορθωτές, art directors περιγράφουν τη ζωή τους πλάι σε μυθικές φιγούρες των ΜΜΕ, ξετυλίγοντας την ιστορία του ελληνικού Τύπου από το χαρτί στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Καθηγητές πανεπιστημίου, ανάμεσα τους ο Ηλίας Νικολακόπουλος, σχολιάζουν κομβικές, αμφιλεγόμενες στιγμές της διαδρομής των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Τα Νέα", με κορυφαία αυτή των Ιουλιανών. Προσωπικότητες, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης και ο Νάσος Βαγενάς, καταθέτουν τη δική τους μαρτυρία. Μνήμες για τις τελευταίες μέρες του ΔΟΛ, όπως τις έζησε στο πλάι του Σταύρου Ψυχάρη, ανασύρει η σύζυγός του, η δημοσιογράφος Χριστίνα Ψυχάρη.
Ανέκδοτες φωτογραφίες, άγνωστα ιδιόχειρα σημειώματα και σκίτσα πλαισιώνουν την έκδοση. Στις σελίδες του βιβλίου μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Χρήστος Λαμπράκης, για τον οποίο μιλούν πρώτη φορά πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, από την αδελφή του Λένα Σαββίδη ως τη γραμματέα του Ειρήνη Μπίθα και τον οδηγό του Γιάννη Ταλάντη. Αποκαλύπτουν την ιδιοσυγκρασία, τις συνήθειες, την πολυσχιδή -ενίοτε αφανή- δράση του. Σκιαγραφούν την προσωπική διαδρομή του, αρχής γενομένης το 1957, οπότε και ανέλαβε το Συγκρότημα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, ως τον δικό του θάνατο το 2009, την αρχή του τέλους για τον ΔΟΛ, που κατέρρευσε μόλις οκτώ χρόνια αργότερα. Φιλοτεχνούν εν τέλει μια άτυπη πολιτική βιογραφία του τελευταίου παραδοσιακού εκδότη. Και μια τοιχογραφία της ιστορίας του τόπου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ενώ τα ενδοευρωπαϊκά σύνορα γίνονται ολοένα πιο ανοιχτά, οι Έλληνες πνευματικοί δημιουργοί μοιάζει να προσκρούουν σε αόρατα εμπόδια, όταν κάνουν το βήμα πέρα από την ελληνική επικράτεια. Ιδιαίτερα η λογοτεχνία της χώρας μας δυσκολεύεται να βρει απήχηση στο εξωτερικό, κάτι που δεν ισχύει για τη λογοτεχνία πολλών άλλων μικρών ή σχετικά μικρών χωρών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Με αφετηρία αυτό το ερώτημα, ο Κώστας Κατσουλάρης και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ ξετυλίγουν μια μακρά συζήτηση γύρω από τον ελληνικό «εξαιρετισμό», την ελληνική ταυτότητα, τις ιδιομορφίες της λογοτεχνίας μας, τις παθογένειες της κριτικής, τις διεθνείς πολιτισμικές τάσεις, την ελληνική γυναικεία λογοτεχνία και πολλά άλλα, προσεγγίζοντας αυτά τα ζητήματα με πρωτότυπες απόψεις, αλλά χωρίς δογματικές αγκυλώσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

RAINER MARIA RILKE: Τα σονέτα στον Ορφέα - JAMES TATE: Ποιήματα 1990-2010 - ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ: Το ένοχο σώμα του Ζακ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ: Έξι ποιήματα - ΧΑΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ: Ηχοσκοπία - ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ: Ακριβώς έτσι - ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΩΤΟΥΛΑ: Λάμια - CHARLES WRIGHT: Δώδεκα ποιήματα - CRISTINA PERI ROSSI: Έξι ποιήματα από τα Poemas de amor y desamor - ΝΙΚΟΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ: Ημέραι κρίσεως II - ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ: Το χρονικό του πάντοτε τελευταίου θανάτου - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ: Ασωτία - ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΑΓΙΑ: Οκτώ ποιήματα - ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΛΗΣ: Παραλλαγές στην απουσία - ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: Έξι ποιήματα - CAROL ANN DUFFY: Οκτώ ποιήματα - ERNEST DOWSON: Ένα ψηφιδωτό - PAUL CELAN: Η φούγκα του θανάτου - D. H. LAWRENCE: Δέκα ποιήματα - HILDA HILST: Επιλογές - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΣΙΤΣΑ: Ποιήματα - ΜΥΡΤΩ ΧΜΙΕΛΕΦΣΚΙ: Από την ενότητα Walkwoman - ΒΑΣΙΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ: Φέρτε μου το κεφάλι του Βασικεχαγιόγλου - ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑΓΑΝΗ: Επτά ποιήματα - ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΡΑΝΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ: Παρβίν Ε'τεσάμι - Σιμίν Μπεχμπαχάνι - Φορούγ Φαροχζάντ - Μαχβάς Σάμπετ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: Δύο ποιήματα - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΗΔΩΝΗΣ: Επτά ποιήματα - ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Ανατομική - ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΩΡΖΟΣ: Έξι ποιήματα
ΔΟΚΙΜΙΟ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ: Η μαγεία του Γιάννη Ρίτσου - ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ: "Βάλτε να πιούμε" - ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Στρατοπεδική λογοτεχνία - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΓΑΡΑΝΤΟΥΔΗΣ: Το ανοιχτό πρόβλημα του νερού - ΜΑΡΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μορφολογικές αναζητήσεις στο ποιητικό έργο του Τίτου Πατρικίου - ΑΘΗΝΑ ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ: Ο Κώστας Καρυωτάκης του Ανδρέα Εμπειρίκου
ΑΦΙΕΡΩΜΑ CHARLES SIMIC
Η "Αυτοκρατορία των ονείρων" και άλλα ποιήματα
[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΝΙΑΣ]
HANS MAGNUS ENZENSBERGER
"Middle class blues" και άλλα ποιήματα
[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΛΗΣ]
ΚΡΙΤΙΚΗ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΛΙΖΥ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΥ - ΟΛΓΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΒΑΡΒΑΡΑ ΡΟΥΣΣΟΥ - ΑΝΝΑ ΓΡΙΒΑ - ΜΥΡΤΩ ΧΜΙΕΛΕΦΣΚΙ - ΧΑΡΗΣ ΙΩΣΗΦ - ΒΑΛΙΑ ΤΣΑΪΤΑ-ΤΣΙΛΙΜΕΝΗ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ
ΕΤ CETERA
ΑΝΤΖΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ: Οι μεταμορφώσεις της γραφής του Γιώργου Αριστηνοϋ - ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ: Ο Seamus Heany συνομιλεί με την Ιταλίδα δημοσιογράφο και ποιήτρια Luigia Sorrentino - ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: Γιατί οι νέοι αγαπούν τον Λειβαδίτη - ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗ: "Από τους στίχους δεν / σωθήκαμε". Το ποιητικό τοπίο της Αριστέας Παπαλεξάνδρου - ΝΙΚΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ: Ψυχοπαθολογία της αναφοράς

Γέρασε η Τσιτσιμπού -η θρυλική ρεμπέτισσα, η φωνή που γέμιζε κέντρα, και ράγιζε ποτήρια και καρδιές- κι αναρωτιέται αν έμεινε κανείς να τη θυμάται.
Κι έτσι, οπλισμένη μ' ένα κασετοφωνάκι, αρχινά να λέει την ιστορία της, για να ξορκίσει τη λήθη.
Θυμάται τη φρίκη της Κατοχής, την ορφάνια, την αδέσποτη καλοσύνη, τη μέρα που το σπάνιο λαρύγγι της φανερώθηκε σαν θαύμα, το αναπάντεχο σουξέ του Τσιτσάνη, που της άνοιξε την πόρτα της δόξας.
Κι έπειτα... Έρωτες που έσβησαν σαν τα φώτα της πίστας το χάραμα, φίλοι που χάθηκαν στην ομίχλη του χρόνου.
Μα η Τσιτσιμπού δεν το βάζει κάτω: η τρυφερότητα παραμονεύει παντού. Τα όνειρα δεν γερνάνε.
Ένας σύγχρονος μύθος για μια μυθική τραγουδίστρια, μια φωνή γεννημένη από πόνο και σεβντά, μια φωνή ζωής και θανάτου, και για το μαγικό της πέρασμα μέσα απ' την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. (Από τον εκδότη)

«Έτσι, όσο κι αν φάνταζε άκαρδο να φτερουγίζει μέσα μου η ελπίδα όταν είχα μπρος μου ολημερίς τη μαύρη απελπισιά, περίμενα πώς και τι τις βίζιτες του Σοφοκλή, που μου 'φερνε μαντάτα απ' τον κόσμο της μουσικής. Ως τις αρχές του Μάη, ο δίσκος είχε πιάσει τα δέκα χιλιάδες κομμάτια, κι ένα σωρό δημοσιογράφοι και συνθέτες ρώταγαν όλο περιέργεια ποια ήταν αυτή η Τσιτσιμπού, ενώ ο Χαραμόπουλος λάβαινε κάθε τόσο προτάσεις από ιδιοχτήτες κέντρων που 'θελαν να μ' ακούσουν, και να με βάνουν στο πρόγραμμα.
Μα, η αλήθεια να λέγεται, στο σπίτι δεν με κράταγε μόνο η λύπη για τον κυρ Θόδωρα. Τα χρόνια κείνα, τα μπουζουξίδικα δεν διαφέρανε πολύ απ' τους κακόφημους τεκέδες που 'χαν γεννήσει το ρεμπέτικο. Ήτανε μέρη επικίνδυνα -λίγο το πιόμα, λίγο ο νταλκάς της μουσικής, λίγο το χασίσι, συχνά ξεσπούσαν άγριοι καυγάδες, άντρες μ' αγριεμένο μάτι σπάγανε μπουκάλια, άνοιγαν πεταλούδες, κι ορμούσαν να σφαχτούν. Μες στη σούρα και την ντάγκλα τους, ήταν ικανοί να μουντάρουν ακόμα και τους μουσικούς, κι ιδίως για τις γυναίκες, κάθε π' ανέβαινες στο πάλκο, έπαιζες με την τύχη σου: σφυρίγματα, φωνές, «Δείξε μας τα μπούτια σου, μωρή!». Τον περασμένο χρόνο, να φανταστείς, κάτι αληταριά είχανε σπάσει στο ξύλο την Μπέλλου, επειδής στον πόλεμο ήταν αντιστασιακιά. [...]» (Από την έκδοση)