Μια μαγευτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται μεταξύ κουζίνας και λογοτεχνίας. Η συνέχεια του παγκόσμιου μπεστ σέλερ "Η εποχή των κερασιών".
Η Ορελί και ο Αντρέ δεν είναι μόνο ευτυχισμένοι μέσα στη σχέση τους, αλλά φαίνεται πως και επαγγελματικά όλα τούς πηγαίνουν κατ' ευχήν. Έπειτα από πίεση του εκδότη του, ο Αντρέ κάνει επιτυχημένες παρουσιάσεις του τελευταίου του βιβλίου. Το κοινό κρέμεται από τα χείλη του. Ο Αντρέ απολαμβάνει την προσοχή, αλλά ο νους του είναι σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Έχει σκοπό να κάνει πρόταση γάμου στην Ορελί, τη γυναίκα της ζωής του, και μάλιστα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Όμως, την ίδια μέρα το ρεστοράν της Ορελί βραβεύεται με αστέρι Μισελέν. Το μικρό εστιατόριο με δυσκολία αντεπεξέρχεται στην ξαφνική επέλαση πελατών κι η νεαρή μαγείρισσα, παρ' όλη τη χαρά της, έχει πελαγώσει. Όταν τρεις μέρες μετά αποκαλύπτεται ότι στα περίχωρα του Παρισιού υπάρχει άλλο ένα εστιατόριο με το όνομα Le Temps des Cerices για το οποίο προοριζόταν κανονικά το αστέρι Μισελέν, η απογοήτευσή της είναι μεγάλη.
Λίγο καιρό μετά, ενώ η Ορελί μιλά για τη συνάντησή της με τον βραβευμένο σεφ Ζαν-Μαρί Μαρροννιέ -με τα μάτια της να λάμπουν και τα μάγουλά της αναψοκοκκινισμένα-, ο Αντρέ συνειδητοποιεί ότι το μεγαλύτερό του πρόβλημα δεν είναι ούτε η ματαιωμένη πρόταση γάμου ούτε και το λάθος με το αστέρι Μισελέν. Γιατί, ξαφνικά, τον κυριεύει το ως τότε άγνωστο στον ίδιο συναίσθημα της ζήλιας... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτή τη συλλογή πολιτικών άρθρων η Σώτη Τριανταφύλλου προσπαθεί να εμβαθύνει στις διεθνείς σχέσεις με ιδιαίτερη έμφαση στην αμερικανική πολιτική που αποτελεί το επιστημονικό της πεδίο. Αναλύει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, τα μικρά και μεγάλα πολιτικά δράματα της Ελλάδας και ορισμένα γεγονότα που σημειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια - το πιο συνταρακτικό από τα οποία ήταν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γίνεται λόγος για τον Ψυχρό Πόλεμο, για τις ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις, για τη χριστιανική ακροδεξιά και τα woke κινήματα -ένα φαινόμενο κατόπτρων-, καθώς και για τις κοινωνικές νευρώσεις και τις πολιτιστικές μόδες που επηρεάζουν τον τρόπο ζωής στον σημερινό κόσμο. Έχουν προηγηθεί οι συλλογές άρθρων "Η φοβερή τροπή των πραγμάτων" (2012), "Η ενδεκάτη ώρα" (2014), "Οι δυσκολίες των πεδιάδων" (2016), "Ασκήσεις αταραξίας" (2017), "Σύντομη δεκαετία" (2018) και "Πόλιτιξ" (2020) που εκδόθηκαν από την Athens Voice Books. Εδώ, αν και περιλαμβάνονται πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Athens Voice και στα ΝΕΑ, το βιβλίο έχει περισσότερο δοκιμιακή μορφή· ο σκοπός του υπερβαίνει τα όρια της αρθρογραφίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συρία. Μέσα σε μια βάρκα, ένας ηλικιωμένος άντρας, ο ποιητής Μαχμούντ Ελμάσι, κωπηλατεί, μόνος στη μέση μιας αχανούς έκτασης νερού. Κάτω από τη βάρκα του, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, βυθισμένο στα νερά της λίμνης Αλ Άσαντ που δημιουργήθηκε το 1973, όταν κατασκευάστηκε το φράγμα της Τάμπκα.
Κλείνοντας τα μάτια στον πόλεμο που μαίνεται, εφοδιασμένος με μια μάσκα κι έναν αναπνευστήρα, βουτάει και ξαναβλέπει όλη του τη ζωή, τα παιδιά του προτού ακόμη φύγουν για να πολεμήσουν, τη Σάρα, τη γυναίκα του που ήταν τρελά ερωτευμένη με την ποίηση, τη φυλακή, την πρώτη του αγάπη, τη δίψα του για ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο συγγραφέας απέναντι στο χάος: Ποίηση ή βαρβαρότητα; Ανέχεται ακόμα ο αγριεμένος κόσμος μας την αγκαλιά της αγάπης, έστω και στα όνειρά μας; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει αυτό το υπέροχο βιβλίο, που καθιερώνει τον Αντουάν Γουοτέρς ως έναν αληθινό ποιητή της δικής μας ανθρώπινης κατάστασης". (Le Monde des livres)

ΒΡΑΒΕΙΟ ONDAATJE (ROYAL SOCIETY OF LITERATURE)
ΒΡΑΒΕΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ SLIGHTLY FOXED
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΩΝ:
NEW YORKER, FINANCIAL TIMES, GUARDIAN, TIMES LITERARY SUPPLEMENT KAI SUNDAY TIMES

Η Λέα μεγαλώνει στην Αλβανία στα τέλη της δεκαετίας του '80, μια χώρα όπου η κρατική ιδεολογία έχει επισήμως αντικαταστήσει τη θρησκεία. Εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμη σχεδόν αδύνατον είτε να πας είτε να φύγεις από την Αλβανία. Ήταν ένα μέρος με ατελείωτες ουρές και ελλείψεις στα μαγαζιά, με πολιτικές εκτελέσεις και παντοδύναμη μυστική αστυνομία. Για τη Λέα, ήταν το σπίτι της και η ασφάλειά της. Οι άνθρωποι ήταν ίσοι, οι γείτονες βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και τα παιδιά μεγαλώνοντας θα οικοδομούσαν έναν καλύτερο κόσμο. Υπήρχε κοινός σκοπός και ελπίδα. Και τότε, τον Δεκέμβριο του 1990, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, όλα άλλαξαν, εν μιά νυκτί σχεδόν.
Τα αγάλματα του Στάλιν και του Χότζα γκρεμίστηκαν. Μπορούσες να ψηφίζεις ελεύθερα, να φοράς ό,τι θέλεις, δεν φοβόσουν πια μήπως σε ακούσει κάποιο αδιάκριτο αυτί. Όμως εργοστάσια έκλειναν, δουλειές χάνονταν και ολόκληρες οικογένειες έφευγαν, κατά χιλιάδες, για την Ιταλία και την Ελλάδα, επιθετικά συστήματα πυραμίδας κυριάρχησαν, δίπλα στο οργανωμένο έγκλημα και τη σωματεμπορία. Ο πατέρας της αναγκάστηκε, παρά τις αριστερές του πεποιθήσεις, να κάνει απολύσεις, η μητέρα της εξελίχθηκε σε συντηρητική πολιτικό στο πρότυπο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ούπι συνδυάζει το προσωπικό και το πολιτικό, τη λογοτεχνία με την πολιτική θεωρία, σ' ένα σπουδαίο βιβλίο. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωσε κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο κόσμους, είναι το βιβλίο ενός ανθρώπου που βρέθηκε απέναντι στο Τέλος της Ιστορίας, και που αναρωτιέται σήμερα για το νόημα της λέξης ελευθερία: τι σημαίνει, σε τι συνίσταται, για ποιον, με ποιους όρους... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Πρώτος Άνθρωπος ξανακάνει όλη τη διαδρομή για ν' ανακαλύψει το μυστικό του: δεν είναι ο πρώτος. Κάθε άνθρωπος είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι.
Γι' αυτό πέφτει στα πόδια της μητέρας του.

Ακρόπολη. Ο άνεμος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως, το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό. Περίεργο συναίσθημα όλο το πρωινό πως βρίσκομαι σε τούτο το μέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκομαι στο σπίτι μου, χωρίς μάλιστα να με ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα.

Νόμπελ. Περίεργο συναίσθημα συντριβής και μελαγχολίας. Όταν ήμουν 20 χρονών, φτωχός και γυμνός, γνώρισα την πραγματική δόξα. Τη μητέρα μου.

7 Νοεμβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, μέρα μοναξιάς και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρμόζω από τώρα τούτη την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα μου. Εκείνη την ημέρα, θα κυριαρχήσω.

Η δημοκρατία δεν είναι ο νόμος της πλειονότητας αλλά η προστασία της μειονότητας.

Η μαμά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφημα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το επόμενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξημερώματα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι. Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο του Λευκού-Σπιτιού: η γη μου. Και όμως ο ουρανός είναι γκρίζος, ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταμαι στην κλινική, στα υψώματα πάνω από το Αλγέρι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Στην παρούσα έκδοση συσσωματώνονται όλα τα ποιητικά βιβλία που έχω εκδώσει μέχρι σήμερα. Το περιεχόμενό τους αναπαράγεται χωρίς τροποποιήσεις, όπως είχε κατά την πρώτη τους δημοσίευση, με ελάχιστες, ασήμαντες διορθώσεις. Μόνον από την εναρκτήρια συλλογή (Απόπλους, 1963) προτίμησα να επιλέξω μερικά ποιήματα, ενδεικτικά του κλίματος μιας πρώιμης ποιητικής εκφοράς. Ανήκω γραμματολογικώς στη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν αποδοθεί στους ποιητές που την απαρτίζουν. Στις συλλογές που αναδημοσιεύονται τώρα προσπάθησα να συνομιλήσω με το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν της ελληνικής ποίησης». (Δ.Δ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)