Καλοκαίρι στην Αίγινα, στη Βαγία.
Μια παρέα μπλέκεται σ' ένα μυστήριο και προσπαθεί να βρει έναν θησαυρό. Η ανακάλυψη του θησαυρού τους οδηγεί στις μέρες της γερμανικής κατοχής.
Η εικονογράφηση και μεταφορά του βιβλίου γίνεται από τον ταλαντούχο δημιουργό κόμικ Κανέλλο Μπίτσικα (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Kanellos COB), με την επιμέλεια του Γιώργου Γούση. (Από την έκδοση)

Το βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία του πολιτισμού που συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον τρόπο με τον οποίο ζούμε σήμερα στη Δύση. Μας ταξιδεύει σε όλη την υδρόγειο και σε τέσσερις χιλιετίες, από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του Αιγαίου της Εποχής του Χαλκού και από τους μύθους για θεούς και ήρωες έως τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η πορεία είναι μια ιστορία επινοήσεων, όπως του αλφαβήτου, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά και επανεπινοήσεων, καθώς οι Έλληνες πάντα προσαρμόζονταν σε καταστροφικές αλλαγές και έβρισκαν νέους τρόπους να επιβιώνουν και να βάζουν τη σφραγίδα τους στον κόσμο γύρω τους, ακόμη και σήμερα μέσω της ελληνικής διασποράς στις πέντε ηπείρους. (Από την έκδοση)

«Η μακρά ιστορία των Ελλήνων είναι σίγουρα μια από τις πλουσιότερες, αν όχι η πλουσιότερη, σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Τούτο το βιβλίο υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά είναι μια ιστορία για τον κόσμο. Όπως έλεγε με περιεκτικό και ωραίο τρόπο ο καταξιωμένος συγγραφέας και ηθοποιός Στίβεν Φράυ για τη διακοσιοστή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης στις 25 Μαρτίου 2021, «Η Ελλάδα δε θα οφείλει ποτέ στον κόσμο τόσα όσα οφείλει ο υπόλοιπος κόσμος στην Ελλάδα». Όμως ελαχιστότατοι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο εκτιμούν σωστά αυτό το γεγονός. Ακόμη και αν το εκτιμούν, μπορεί να μην κατανοούν πλήρως το πώς και το γιατί. Για να το κατανοήσουμε αυτό, δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε την παλιά ρήση για τους «αρχαίους προγόνους». Πράγματι δεν αρκεί ούτε απλώς να τιμούμε και να μελετούμε τον πολιτισμό της «κλασικής αρχαιότητας», αν απομονώνουμε αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας από την πολύ μεγαλύτερη αφήγηση της οποίας αποτελεί μέρος». (Roderick Beaton)

«Ένα αριστούργημα, γραμμένο από τον κορυφαίο ειδήμονα σε καθετί ελληνικό». (Gregory Nagy)
«Μνημειώδης και περιεκτική ιστορία των Ελλήνων, που καλύπτει πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια και φτάνει μέχρι σήμερα. Τεκμηριωμένη και συναρπαστική. Ένα υπέροχο βιβλίο». (Peter Frankopan)
«Αξιόλογο και ευανάγνωστο. Ένα αριστοτεχνικό βιβλίο που παρουσιάζει την ιστορία των ελληνόφωνων λαών στη διάρκεια τριάντα πέντε αιώνων. . . Όποιος θέλει να κατανοήσει τη σημερινή Ελλάδα πρέπει να αρχίσει από αυτό το βιβλίο». (Ian Morris)
«Μια εξόχως διαφωτιστική και τεκμηριωμένη ανακεφαλαίωση των επιτευγμάτων ενός από τους σπουδαιότερους λαούς της υδρογείου». (Paul Cartledge)
«Ο Beaton μάς παραδίδει έναν άθλο, γραμμένο με βαθιά γνώση και αγάπη για καθετί ελληνικό». (Bruce Clark)
«Ο Beaton είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος σήμερα που είναι σε θέση να χωρέσει, με τέτοια ακρίβεια και γνώση, 3.500 χρόνια τέτοιας ιστορίας σε έναν τόμο». (Katherine Fleming)

Με αφορμή τη Διεθνή Συνάντηση Λογοτεχνών, η Αριάν, Ελληνίδα συγγραφέας που ζει στο Παρίσι, θα ταξιδέψει σε μια απόμακρη επαρχία της Κίνας. Σε μια πόλη που δεν θα μάθει να προφέρει τ' όνομά της, ψάχνοντας να αγοράσει τσάι, θα βρεθεί μόνη με τον ποιητή Γε-Τιαν. Με την επιστροφή της στο Παρίσι, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, θα ξεκινήσουν μια αλληλογραφία που θα διαρκέσει λίγο και θα διακοπεί απότομα.
Αντιμέτωπη με τη νέα πραγματικότητα -έναν σύντροφο που δεν αντέχει να περάσει και δεύτερο λοκντάουν στο Παρίσι, τη δουλειά της σ' ένα λύκειο που παραμένει ανοιχτό και τις εβδομαδιαίες συναντήσεις με τον μόνο γιατρό που δεν φοράει μάσκα-, η Αριάν θα ξανακάνει το ταξίδι της στην Κίνα με πυξίδα ό,τι διέσωσε η μνήμη κι ό,τι θα βρει ψάχνοντας από μόνη της. Ποια είναι η άλλη Ημέρα των Νεκρών; Ποια είναι η ιστορία των δυο εραστών που τα ονόματά τους δεν αναφέρθηκαν στην Κίνα ποτέ; Ο ποιητής της είναι δυνατόν να μην τους ξέρει;
Σε μια αφήγηση που γίνεται κυκλωτική, Δύση και Κίνα αναδύονται μέσα από το προσηλωμένο βλέμμα ανθρώπων που αγωνίζονται να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στον φόβο και στην αταραξία. (Από την έκδοση)

Ένας μπερμπάντης σύζυγος, που έχει είκοσι χρόνια να πατήσει στο σπίτι του γιατί καλοπερνάει αλλού και δεν αντέχει την γκρίνια της γυναίκας του στο παλάτι. Θα τον έχετε ακουστά, τον λένε Οδυσσέα. Η γυναίκα του, η Πηνελόπη, που δε θέλει να τον δει ούτε ζωγραφιστό τον ακαμάτη, αφήστε που βλέπει κι ότι έχει πέραση σε νεότερους και ομορφότερους. Ο γιος τους, ο Τηλέμαχος, που τα έχει χαμένα με τα καμώματα των γονιών του, αλλά προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη δική του ζωή και τον δικό του μεγάλο έρωτα διατηρώντας την ηθική του μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει κανέναν ηθικό φραγμό.
Μια οικογένεια της διπλανής πόρτας, απλώς λίγο διαφορετική απ' ό,τι μας την έχουν πλασάρει. Μια οικογένεια που πρέπει να παλέψει με θεούς και ανθρώπους για να δει αν έχει ελπίδα να επιβιώσει. (Από την έκδοση)

"O Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού μόνο τυχαίο γεγονός δεν υπήρξε στην αναγεννημένη ποίησή μας και στην Ιστορία της ελεύθερης νεοελληνικής ζωής. Γράφτηκε τις ώρες που εξελισσόταν η Επανάσταση του 1821, όταν οι καπνοί από τις μάχες είχαν σμίξει με τα πρώτα φανερώματα της νέας ποιητικής δημιουργίας, για ν' αναστήσουν και πάλι ελεύθερη τη θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα. Ο ποιητής είχε ήδη υψωθεί ολόθυμα στην έννοια και στη μορφή της Ελευθερίας και συνέθεσε τον Μάιο του 1823 το διαρκέστερο συνειδησια­κό χρέος του ελληνικού λαού να ζήσει πλέον ελεύθερος. Από τότε ως τις μέρες μας, αυτό το άρρηκτο στον χρόνο έργο επικυρώνει διαρκώς ως νεότερο Δημόσιο Σήμα την ελεύθερη εθνική μας υπόσταση. Μέχρι το τέλος του 20ού αι., ο Ύμνος ήταν το πιο πολυμεταφρασμένο νεοελληνικό ποίημα.
Το άλλο μέρος που συναπαρτίζει αυτήν την έκδοση σ' ένα ενιαίο οργανικό σύνολο είναι τα Προλεγόμενα του Ιάκωβου Πολυλά, του διανοητή και λογοτέχνη που "σαν μέλισσα τρύγησε την ποιητική ουσία του Σολωμού", σύμφωνα με τον Λορέντζο Μαβίλη. Αποτελεί την ουσιωδέστερη μελέτη και μαρτυρία από τον άνθρωπο που υπήρξε επιστήθιος φίλος του Σολωμού και αυτοπρόσωπος μάρτυρας της ζωής και του έργου του". (Κ.Σ., από την έκδοση)

Στα πιο σκοτεινά χρόνια της ναζιστικής κατοχής και γενοκτονίας, η Ολλανδή Έττυ Χίλλεσουμ εξύμνησε τη ζωή και, μέσα από την οξυδέρκεια, τη συμπόνια και τη γενναιότητά της, ανέπτυξε μια μορφή εσωτερικής αντίστασης ενάντια στη φρίκη του πολέμου. Η Χίλλεσουμ, που θυμίζει την Άννα Φρανκ, επιστρατεύει την ηθική συνείδηση και την ευσπλαχνία, για την υπεράσπιση της ανθρωπιάς υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες. Πέθανε στο Άουσβιτς το 1943, σε ηλικία είκοσι εννέα ετών. (Από την έκδοση)

"Οκτώ τετράδια, πυκνογραμμένα, με δυσανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα: Από τότε που τα διάβασα, η ζωή της Έττυ Χίλλεσουμ, μιας εικοσιεπτάχρονης γυναίκας από το Άμστερνταμ, αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον μου. Τα τετράδια καλύπτουν τα χρόνια 1941-1942, χρόνια πολέμου και καταπίεσης για την Ολλανδία αλλά, για την Έττυ, χρόνια προσωπικής ανάπτυξης και, κατά πολύ παράδοξο τρόπο, προσωπικής λύτρωσης. Ακριβώς αυτά τα χρόνια εφαρμοζόταν το σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων ανά την Ευρώπη. Η Έττυ Χίλλεσουμ, Εβραία η ίδια, αντιτάσσει σε αυτό, μέσα από τις σημειώσεις της, το δικό της σχέδιο". (Από την εισαγωγή του J.G. Gaarlandt)
"Καθένας που συναντήθηκε με τη ζωή και το έργο της Χίλλεσουμ θα δώσει τη δική του απάντηση για το περιεχόμενο αυτού του πολύτιμου βιβλίου, νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε πως είναι τούτο το απλό: η ζωή είναι ωραία, έχει νόημα, αξίζει τον κόπο. Και η ίδια αυτό πιστεύει για την αποστολή της, ότι είναι "μάρτυρας της ομορφιάς και του νοήματος αυτής της ζωής"". (Από το επίμετρο του Σταύρου Ζουμπουλάκη)
"Ένα ασυνήθιστο βιβλίο, γραμμένο από ένα τόσο τρυφερό κι ευαίσθητο πλάσμα, το οποίο διάβασα με αμείωτο και ασυνήθιστο ενδιαφέρον".( Primo Levi)
"Ένα καταπληκτικό βιβλίο, ύμνος στο ηθικό σθένος και στη χαρά της ζωής". (Francois Mitterand)
"Μια σπάνια ιστορία πνευματικής ανάπτυξης, με τη βαθιά εσωτερικότητα και την πλούσια υφή των μυθιστορημάτων του Χένρυ Τζέιμς. Ένα υπέροχο δώρο". (Terrence Des Pres, The New York Times Book Review)
"Εξαιρετικό. Η 'Εττυ έβρισκε νόημα στη ζωή, μέσα από τον συνδυασμό των ερωτικών, πνευματικών και διανοητικών παθών της, αυτόν τον σπάνιο συνδυασμό που συνιστούσε τη "στοχαστική καρδιά" της. Ένα πραγματικά σπουδαίο βιβλίο". (The Washington Post Book World)
"Ένα εκπληκτικό επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος". (San Francisco Chronicle)
"Το ημερολόγιο της Έττυ Χίλλεσουμ εκφράζει την ουσία του ανθρώπινου πνεύματος, την ακατάβλητη δύναμη της ελπίδας". (The Philadelphia Inquirer)

Εβδομήντα μία ιστορίες στη φόρμα του διαλόγου ή του μονολόγου (θεατρικής ή κινηματογραφικής πνοής). Εβδομήντα ένα ντοκιμαντέρ ονείρων που βλέπουν ή υποδύονται ότι βλέπουν οι εξουθενωμένοι ήρωες μιας ομόκεντρης συλλογής διηγημάτων. Χαρακτήρες που πασχίζουν να υπάρξουν σ' έναν κόσμο αβέβαιο, ακραίο, απαθή. Ατομικές ή συλλογικές φοβίες, πανικοί και παραισθήσεις διαπερνούν, ως μια γενικευμένη παραλυσία, αυτά τα διηγήματα. Πρόσωπα που κινούνται στην κόψη ιδιωτικού και δημόσιου, επείγοντος και ανίας, κενού και φάρσας, καταστροφής και αφύπνισης. (Από την έκδοση)

Αναζητώντας τον Εαυτό του, εκπλήσσεται: "Εγώ είμαι οι άλλοι".
Εκατοντάδες. Μια γενετική λοταρία στα βουνά της Κρήτης. Ταξίδι σε ένα παρελθόν πανταχού παρόν. Η Αυτοβιογραφία γίνεται ιστορία-πινακοθήκη μιας συναρπαστικής εποχής: πορτρέτα, εικόνες, σκηνές, χρώματα, δράματα κι ευτράπελα. Τα μυστικά των "πάνω" -επιφανών πολιτικής, τέχνης, επιστήμης και πλούτου- τέμνονται με τις ανέκδοτες ιστορίες των "κάτω", των απλών ανθρώπων. Από μια επαρχιακή Μαγική πόλη σε Αθήνα-Πειραιά της αντίστασης και των παράνομων οργανώσεων. Ο Μίμης Ανδρουλάκης είχε δεσμευτεί να "μιλήσει" μετά 50 χρόνια. Τώρα συμπληρώνει τις λευκές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας, με πρώτες το "Πολυτεχνείο '73" και την "Ύβριν" Νο 8. (Από την έκδοση)

Μια ανάσα είναι η ζωή. Η Λέννι, στα δεκαεφτά της μόλις χρόνια, έχει συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος - ζει στην πτέρυγα για τους ασθενείς με ανίατα νοσήματα με μοναδικό φίλο τον εφημέριο του νοσοκομείου. Διψώντας για εμπειρίες στο μικρό διάστημα που της απομένει να ζήσει, η Λέννι γράφεται σ' ένα μάθημα εικαστικών. Γνωρίζει εκεί την ογδοντατριάχρονη Μάργκο, που έχει καρδιά επαναστάτριας. Γίνονται αμέσως φίλες και διαπιστώνουν ότι και οι δύο μαζί έχουν ζήσει εκατό χρόνια, τόσο είναι το άθροισμα των ηλικιών τους. Για να γιορτάσουν τον συναρπαστικό αυτόν αιώνα, τα εκατό κοινά τους χρόνια, αρχίζουν να ζωγραφίζουν τις εκπληκτικές ιστορίες τους: για τα νιάτα και τα γηρατειά, τον έρωτα και την οικογένεια, για το πώς είναι να δίνεις χαρά και να δέχεσαι καλοσύνη, για το πώς είναι να χάνεις και να βρίσκεις τους ανθρώπους. Όσο βαθαίνει αυτή η τελευταία φιλία για τη Μάργκο και τη Λέννι, ένα πράγμα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: η ζωή θα προχωρά ακόμη και όταν οι δυο τους δε θα είναι πια "εδώ". (Από την έκδοση)

"Ένα πολύχρωμο και ευφρόσυνο πορτρέτο του τέλους των πραγμάτων".( Kirkus)
"Η Κρόνιν σκιαγραφεί υποδειγματικά τους ήρωές της, ισορροπώντας με λυτρωτικό χιούμορ μεταξύ ευαισθησίας και συναισθηματισμού. Κατατάσσεται έτσι στην κατηγορία των εξαιρετικών, και ελάχιστων, συγγραφέων που, γράφοντας για τον θάνατο, στήνουν μια αξέχαστη γιορτή της ζωής". (Booklist)
"Ένα υπέροχο συγγραφικό ντεμπούτο, διαποτισμένο με χιούμορ και τρυφερότητα· η κινητήριος δύναμη του μυθιστορήματος είναι η αποφασιστικότητα των ηρώων του να αντιμετωπίσουν θαρραλέα τα εμπόδια της ζωής δίνοντας τη δική τους μάχη της επιβίωσης". (Harper's Bazaar)
"Είναι απόλαυση να διαβάζεις για την ανεξάντλητη ικανότητά μας να χτίζουμε σχέσεις αγάπης στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής". (The Bookseller)

Η σαραντάχρονη Σολέν, εξαιρετικά επιτυχημένη δικηγόρος, προσπαθεί, μετά από ένα τραγικό περιστατικό, να ξεπεράσει την κατάθλιψη προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε μια εστία στο Παρίσι που φιλοξενεί γυναίκες που χρειάζονται βοήθεια. Εκεί αναλαμβάνει καθήκοντα δημόσιου γραφέα, εξυπηρετώντας όσες δεν είναι σε θέση να συντάξουν μόνες τους μια επιστολή. Άστεγες, μετανάστριες, κακοποιημένες, εξαρτημένες από ουσίες, προερχόμενες από χαμηλά κοινωνικά στρώματα κι έχοντας ζήσει στο περιθώριο της κοινωνίας, οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν τη Σολέν με δυσπιστία. Θα χρειαστεί να παλέψει για να βρει μια θέση ανάμεσά τους, προσεγγίζοντας ταυτόχρονα κόσμους που ως τότε γνώριζε μονάχα θεωρητικά. Περίπου έναν αιώνα νωρίτερα, η Μπλανς Περόν, η τότε επικεφαλής του Στρατού της Σωτηρίας, είχε δώσει τη δική της μάχη προκειμένου η εστία αυτή, το Μέγαρο των Γυναικών, να μπορέσει να υπάρξει και να λειτουργήσει, προσφέροντας ένα τεράστιο ανθρωπιστικό έργο. Αφηγούμενη παράλληλα τις δύο αυτές ιστορίες, εκ των οποίων εκείνη της Μπλανς Περόν είναι πραγματική, η Λετισιά Κολομπανί προσεγγίζει με ευαισθησία τις σκληρές ζωές των περιθωριοποιημένων γυναικών της εστίας, που πολεμούν με τις αντιξοότητες προσπαθώντας να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και να βγουν θριαμβεύτριες από τον δύσκολο και άνισο αυτό αγώνα. Άλλες θα τα καταφέρουν κι άλλες όχι, το πιο σημαντικό όμως είναι ο ίδιος ο αγώνας, ο αγώνας για τη ζωή. (Από την έκδοση)

"Κάτι περισσότερο από ένα μυθιστόρημα: ένα ντοκουμέντο, μια υπεράσπιση του αγώνα υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας". (Paris Match)
"Ένας ύμνος στην αδελφοσύνη".( Le Parisien)
"Υπέροχα πορτρέτα γυναικών". (Le Figaro)

Εννέα ιστορίες που άρχισαν να γράφονται το 1948 και εκδόθηκαν το 1953. Πρώτη ανάμεσά τους, το διήγημα "Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα", που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Νew Υorker τον Ιανουάριο του 1948, τρία χρόνια πριν από την έκδοση του "Φύλακα στη σίκαλη" , που έμελλε να τον καθιερώσει. Εννέα ιστορίες για τη ζωή της αποπροσανατολισμένης αμερικανικής κοινωνίας λίγα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με ήρωες εν τέλει τραγικούς, ακόμη και μες στην ανοησία τους. (Από τον εκδότη)

Έμαθα να βάφομαι για να κρύβω τις μελανιές. Η Μάντια διδάχτηκε τη βία από μικρή: την είδε στο πρησμένο πρόσωπο της μάνας της, την υπέμεινε απ' το χέρι του πατέρα της, που ήταν νόμος στο σπίτι. Μεγάλωσε ανυπεράσπιστη: στη γενέτειρά της, μια κωμόπολη της Ημαθίας, ο κόσμος δεν ανακατευόταν στα οικογενειακά του άλλου. Έτσι, όταν στα δεκαοχτώ γνωρίζει τον Άκη, φιλόλογο απ' τη Σαλονίκη, αποφασίζει να το σκάσει, να αναζητήσει την τρυφερότητα, την ανεξαρτησία -να ζήσει ελεύθερη, χωρίς φόβο, πόνο και ντροπή. Όμως η βία έχει πολλά πρόσωπα, και πριν κοπάσει ο έρωτας, η Μάντια γνωρίζει το χειρότερο απ' όλα: αυτό που υποδύεται την αγάπη. Στην άλλη όχθη της ζωής, αφηγείται τις δοκιμασίες και τις χαρές της, τα δώρα που της χάρισε και της έκλεψε η μοίρα. Μιλά για όσα έκανε κι όσα μετάνιωσε, για τη δύναμη που βρήκε μέσα της ακόμα και στις εσχατιές της απελπισίας. Μια ιστορία για την αγριότητα της διπλανής πόρτας και για το κόστος της επιβίωσης. Για την αγάπη, που θέλει θυσίες για να μην είναι μόνο μια λέξη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)