Για την παράσταση του Αντώνη Φωνιαδάκη Γαλαξίας, μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το Εθνικό Θέατρο, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» μέχρι και τις 27 Νοεμβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Γαλαξίας του Αντώνη Φωνιαδάκη. Από το Μηδέν στο Ένα. Στοιχειακές εκρήξεις και η δημιουργία του γαλαξία μας στην πρώτη συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Εθνικού Θεάτρου. Μια ιλιγγιώδης χορογραφική διαδρομή στην ιχνηλάτηση πρωτογενών ερωτημάτων: Ποιος είναι ο άνθρωπος; Ποια είναι η πρώτη δομική του ύλη; Ποιο είναι το μυστικό της δημιουργίας; Πού συναντιούνται η Ύλη και η Ενέργεια με τον Χώρο; Ποιον χώρο καταλαμβάνει το ανθρώπινο σώμα και ποιον χώρο εκτοπίζει; Μπορεί το ανθρώπινο σώμα να μιλήσει για τις μεγάλες οντολογικές αλήθειες; Τι πρέπει να αποκωδικοποιήσει για να το καταφέρει; Ο Αντώνης Φωνιαδάκης έρχεται, μετά τα υπέροχα Links, να πειραματιστεί σε ένα «μεταθέατρο», ένα νέο είδος δηλαδή, εισάγοντας στη δυναμική αισθητική των χορογραφιών του μια οντολογική σύλληψη περί α-περατότητας της έμπνευσης και της δημιουργίας. Σαν να παίζει με τους όρους Διάστημα, Γαλαξίας, Χώρος, Δημιουργία, Έλξη. Και, τελικά, σαν να επιτρέπει στον εαυτό του την ελευθερία να κινηθεί θεματολογικά σε πολλούς άξονες ταυτόχρονα.

Για τη χορογραφία της Pina Bausch Sweet mambo, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 6 Νοεμβρίου.

Του Νίκου Ξένιου

Τα πάντα χωρούν στον αόριστο, τρυφερό σκηνικό κόσμο της αυθεντικής, οικουμενικής χορογράφου Πίνα Μπάους. To Sweet mambo είναι η προτελευταία δουλειά της που καταργεί τα όρια θεάτρου και χορού. Ένα τεράστιο δάσος από λευκό ύφασμα είναι το μελαγχολικό, νοσταλγικό τοπίο όπου εκτυλίσσονται οι προσωπικές ιστορίες των χορευτών: μικρή εξομολόγηση, ανεπαίσθητη χειρονομία, ξεκαρδιστικό γέλιο, μισοπνιγμένος στεναγμός, η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού. Έξι γυναίκες και τρεις άντρες αποκαλύπτουν τους πόθους και τους φόβους τους, το γέλιο και τον πόνο τους, τη μοναξιά και την ασίγαστη ανάγκη τους για τρυφερότητα, τις λεπτές αποχρώσεις ευαίσθητων σχέσεων, βασισμένες σε ασύλληπτα μικρές χειρονομίες, υπαινιγμούς, αγγίγματα κι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

17 ημέρες, 11 παραστάσεις, 1 συμπόσιο. Made in USA: Xορός και θέατρο, από το Χάρλεμ στην Ουάσινγκτον, από το straight στο queer, από την Κλυταιμνήστρα στον Άμλετ, από την αρχαία τραγωδία στα social media, από τα 60s στα 00s, από την Αμερική στην Αθήνα. Ένα φεστιβάλ για να γνωρίσουμε τις τάσεις της σύγχρονης ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής τώρα, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από 13 έως 29 Νοεμβρίου 2016.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Για την παράσταση Σιλωάμ, με δύο μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Τζένη Καρέζη.

Του Νίκου Ξένιου

Δύο νεανικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μια κοινή παράσταση με τίτλο Σιλωάμ ανεβαίνουν στο Θέατρο Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου. Τα δύο πρώιμα μονόπρακτα «Ο Κρυφός Ήλιος» και «Σιλωάμ» ανατέθηκαν στη σκηνοθετική του πρωτοβουλία από την κόρη του συγγραφέα Κατερίνα Καμπανέλλη και δεν είχαν ποτέ δει το φως της σκηνής μέχρι σήμερα. Κεντρικό τους θέμα η διαχείριση της ενοχής, της ελευθερίας και της υπαρξιακής αγωνίας για τον θάνατο.  Κοινός θεματικός τους άξονας ο εγκλεισμός σε ένα θάλαμο στρατοπέδου συγκέντρωσης. «Ο Κρυφός Ήλιος» είναι ένα άρτιο έργο που μαρτυρεί ένα σημαντικό στάδιο της συγγραφικής εξέλιξης του μεγάλου μας συγγραφέα, ενώ το «Σιλωάμ» είναι ένα άνισο, αμήχανο πρωτόλειο με μεταφυσικές εξάρσεις και χαλαρούς δραματολογικούς αρμούς.

Για τις παραστάσεις Displacement, του Mithkal Alzghair και While I was waiting των Omar Abusaada & Mohammad Al Attar, στο πλαίσιο του αφιερώματος Focus: Syria, το οποίο παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Στη χορογραφία του Μιθκάλ Αλζγκάιρ Displacement η πολύπαθη χώρα εκπροσωπείται επάξια, επιδεικνύοντας υψηλό επίπεδο χορευτικής δημιουργίας, ενώ με τη στρατευμένη παράσταση While I was waiting γίναμε μάρτυρες ενός αξιοσημείωτου δραματουργικού επιπέδου και μιας σημαντικότατης καλλιτεχνικής παράδοσης.

Για την παράσταση Φοβάσαι; του Adam Seidel, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Νίκος Ψαρράς, η Αλεξία Καλτσίκη και η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη κρατούν επάξια τους τρεις ρόλους της παράστασης Φοβάσαι; του Άνταμ Σάιντελ, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη. Με μαύρο χιούμορ και κινηματογραφικό ρυθμό, το έργο Catch the Butcher ανέβηκε πέρυσι στην off – Broadway σκηνή Cherry Lane Studio Theatre και εδώ κάνει την πανευρωπαϊκή του «πρώτη» στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης. Πώς είναι η καθημερινότητα, οι κρυφές σκέψεις, τα όνειρα, ο ψυχισμός ενός αιμοσταγούς κατά συρροήν δολοφόνου γυναικών; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να παίξει τον ρόλο του συζύγου; Πώς εκδικείται τον εαυτό του; Πώς τα φέρνει η μοίρα και συναντά μια γυναίκα ομοιοπαθή; Πρόκειται για ένα κείμενο που πραγματεύεται τη συστέγαση του Καλού και του Κακού στον ίδιο ψυχισμό. Ο «χασάπης του Χάρμπορ Παρκ» είναι μια προσωπικότητα οριακή, κατάλληλη στο να εκστομίσει μεγάλες αλήθειες για την «κανονικότητα» ημών των υπολοίπων.

Για την παράσταση Από πρώτο χέρι, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον.

Του Νίκου Ξένιου

H καλλιέργεια των καπνών και ο ανθρώπινος μόχθος, δηλαδή το κορμί του ανθρώπου επί το έργον, είναι το θέμα της παράστασης της Γεωργίας Μαυραγάνη Από πρώτο χέρι, που ανεβαίνει στο θέατρο «Θησείον» μετά από μια πετυχημένη πορεία επί σκηνής. Υποδυόμενες τις καπνεργάτριες της περιοχής του Αγρινίου, τρεις ηθοποιοί επιστρατεύουν ηχητικά και φωτογραφικά ντοκουμέντα από μια μελέτη που προηγήθηκε για να συνθέσουν μια ποιητική, ντοκιμαντερίστικη αφήγηση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ιστορία της ελληνικής αγροτιάς.

Πολλές και φέτος οι νέες παραστάσεις που θα δούμε στις θεατρικές αίθουσες ή στις μεγάλες σκηνές. Ξεχωρίσαμε κάποιες και σας τις παρουσιάζουμε.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Το Dancing Athens ανοίγει τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση με έργα τεσσάρων χορογράφων από όλο τον κόσμο που θα παρουσιαστούν σε μουσεία, δρόμους και πλατείες του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, 1η και 2 Οκτωβρίου.

Επιμέλεια: Λεωνίδας Καλούσης

Ένα φεστιβάλ «ανοιχτού χώρου» με ελεύθερη είσοδο, που ίσως σήμερα, με τον περιορισμό πρόσβασης ολοένα και περισσότερων ανθρώπων στο κοινό αγαθό της τέχνης, αλλά και με τον αυξανόμενο έλεγχο των κινήσεών μας στο δημόσιο χώρο, το έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη.

Για την παράσταση Επτά επί Θήβας, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, η οποία παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Του Νίκου Ξένιου

Δεν είναι τυχαίο το ότι το κοινό συνέχισε να χειροκροτεί όρθιο επί πέντε λεπτά στο Ηρώδειο, στην τελευταία παράσταση των Επτά επί Θήβας του Γκραουζίνις, σε σύγχρονη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα: το αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου αποδοσμένο σε επιμελημένη νέο-ρομαντική γλώσσα, με στοχαστικό βάθος και βιβλική πνοή και επενδεδυμένο με τη θαυμάσια μουσική του Δημήτρη Θεοχάρη. Πάνω απ’ όλα, όμως, μια αρμονική παράσταση χορογραφημένη θαυμάσια από τον Έντι Λάμε.

Για την παράσταση του Thomas Bernhard, Ο αδαής και ο παράφρων, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, η οποία παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μέχρι και τις 17 Σεπτεμβρίου [σημ. η παράσταση παρατάθηκε μέχρι και τις 24 Σεπτεμβρίου].

Του Νίκου Ξένιου

«Είμαστε άθλιοι και η ίδια μας η εικόνα μας κάνει βορά μιας φιλοσοφικής, οικονομικής, μηχανικής ομοιομορφίας. (...) Κατοικούμε τα τραύματά μας, φοβόμαστε, έχουμε κάθε δικαίωμα να φοβόμαστε, βλέπουμε ήδη, ακόμη και αν είναι από μακριά θολό, το τεράστιο περίγραμμα του φόβου. (...) Δεν αξίζει να ντρεπόμαστε, δεν είμαστε όμως τίποτα και δεν αξίζουμε τίποτα άλλο από το χάος»
Τόμας Μπέρνχαρντ

Κάθε απόπειρα αυτοεπιβεβαίωσης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή: αυτή η αίσθηση κυριαρχεί στη συνείδηση του θεατή μετά το σκοτάδι που κλείνει την παράσταση Ο αδαής και ο παράφρων του Τόμας Μπέρνχαρντ[1].

Για την παράσταση των Michèle Anne De Mey και Jaco Van Dormael, Cold Blood, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Η Μισέλ Αν ντε Με και ο Ζακό Βαν Ντορμέλ ξαναήρθαν στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν το Cold Blood, μια «εν ψυχρώ» αφήγηση αιφνιδιαστικών θανάτων που ανά πάσαν στιγμή μπορεί να ανατρέψουν την ωραιότερη στιγμή της ζωής μας.

Για το μιούζικαλ West Side Story, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Των Χρύσας Στρογγύλη και Νίκου Ξένιου

Στo πλαίσιo του Φεστιβάλ Αθηνών, και μετά τα Κάρμινα Μπουράνα, η Καμεράτα έκανε στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής επίσημη πρώτη του μιούζικαλ West Side Story των Λέοναρντ Μπερνστάιν, Άρθουρ Λόρενς και Στήβεν Σόντχαϊμ.

Για την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, που παρουσιάζεται στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.

Του Νίκου Ξένιου

Το Περιμένοντας τον Γκοντό  πρωτοπαρουσιάστηκε το 1953 στο Theatre de Babylone του Παρισιού, αφήνοντας στο κοινό και στους κριτικούς την έωλη αυτήν αίσθηση ατέρμονης επαναληπτικότητας μέσα σ’ ένα έρημο, αιχμηρό τοπίο που βρίσκεται «εκτός πόλεως», «εκτός χρόνου» και «εκτός Ιστορίας».

Για την παράσταση Ορέστεια του Αισχύλου, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, η οποία παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Του Νίκου Ξένιου

Η θεατρική σύμβαση μας μετέφερε στην περίοδο 1940-1950, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στον Εμφύλιο.

Για την παράσταση του Rodrigo Garcia, 4, η οποία παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με το «Τέσσερα», την πρόσφατη δημιουργία του, ο άλλοτε πρωτοπόρος ισπανο-αργεντίνος σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία απαιτεί από το σύγχρονο κοινό να αναζητήσει νοήματα σε μια περφόρμανς χωρίς συνοχή, που ανακαλεί την παιδική ηλικία με παράδοξο τρόπο.

Για τις παραστάσεις χορού της Γεωργίας Βαρδαρού New narratives και της Σοφίας Μαυραγάνη Σάλος, οι οποίες παρουσιάστηκαν στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Νέες μορφές αφήγησης απασχολούν έντονα τη Γεωργία Βαρδαρού και «μικρές ιστορίες» που διαδραματίζονται ανάμεσα στα πρόσωπά της εξατομικεύουν μνήμες και βιώματα και τα εντάσσουν σε δύσκολα κινησιολογικά μοτίβα.

Για την παράσταση Minefield της Lola Arias που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Έπειτα από το «Η ζωή μου μετά» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 2014), η Λόλα Αρίας επανέρχεται στην Ελλάδα με την παράσταση «Minefield» (Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260), ένα κράμα θεάτρου-ντοκουμέντου, μυθοπλασίας και ροκ μουσικής.

Για την παράσταση χορού του Jan Martens The dog days are over, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Του Νίκου Ξένιου

Με την παράσταση The dog days are over ο Bέλγος χορογράφος Jan Martens αποκαλύπτει τις προσωπικότητες που κρύβονται πίσω από τους χορευτές του, παρατάσσοντας οκτώ διαφορετικούς σωματότυπους (τρεις άντρες και πέντε γυναίκες) μετωπικά και υποβάλλοντάς τους σε ένα αυστηρό ρυθμικό μοτίβο.

Για την περφόρμανς του Arkadi Zaides, η οποία παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 3.

Του Νίκου Ξένιου

Η στρατευμένη τέχνη είναι εκείνη η κατηγορία καλλιτεχνικής δραστηριότητας που βρίσκει το σύγχρονο κοινό πιο καχύποπτο από οποιαδήποτε άλλη μορφή δημιουργίας. Ο Αρκάντι Ζαΐντες παρουσίασε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση την performance Archive 10, που συνθέτει βίντεο αρτ, θέατρο και χορό και που θέμα της είναι η βία.

Για την παράσταση Βέρθερος, του Γκαίτε, σε σκηνοθεσία και διασκευή Αλέξανδρου Διαμαντή, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Βέρθερος του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, σε μετάφραση Στέλλας Νικολούδη και διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή ανεβαίνει μέχρι αύριο στο θέατρο «Σημείο» από μια ομάδα νέων παιδιών με όραμα και ταλέντο.

Για τη θεατρική παράσταση Γκιακ, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, η οποία παρουσιάζεται στο Skrow Theater.

Του Νίκου Ξένιου

Μια παράσταση υψηλών αξιώσεων, τη σκηνική διασκευή εννέα διηγημάτων από την ομώνυμη συλλογή Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου μπορεί κανείς να απολαύσει μέχρι τις 28 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στο Skrow Theater, στο Παγκράτι.

Σκέψεις για το κείμενο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ Προς Δαμασκόν, με αφορμή την παράσταση της Ρούλας Πατεράκη, η οποία παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι και τις 22 Μαΐου.

Του Νίκου Ξένιου

Για την παράσταση Να με θυμάσαι, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο Underground.

Του Νίκου Ξένιου

Στο θέατρο Underground, δίπλα στο Άστυ (Κοραή) η Βάνα Πεφάνη μάς εξέπληξε πάλι, με τη σκηνική σύλληψη, τη σκηνοθεσία και το κείμενο που συνεισέφερε στην παράσταση Να με θυμάσαι, μια σκηνική σύνθεση έξι κειμένων για έξι διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες.

Για την παράσταση των Rimini Protokoll Mein Kampf, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Η ένταξη του βιβλίου του Χίτλερ Ο Αγών μου στο σχολικό πρόγραμμα της Γερμανίας φέρεται να επιδιώκει την ηθική και πνευματική οχύρωση των εφήβων «από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού», ενώ στο Kunstfest της Βαϊμάρης κάνει πρεμιέρα η παράσταση των Rimini Protokoll, Adolf Hitler: Mein Kampf, vol. 1&2 σε σκηνοθεσία Χέλγκαρ Χάουγκ και Ντάνιελ Βέτσελ, με την πεποίθηση ότι μια ανοιχτή και απροκατάληπτη εξερεύνηση του βιβλίου είναι ο καλύτερος τρόπος απομυθοποίησης του συμβολικού, έως και φετιχιστικού του περιεχομένου.

Για την παράσταση Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα.

Του Νίκου Ξένιου

Σχολική βία και εκκολαπτόμενος φασισμός κυριαρχούν στη νουβέλα του Ρόμπερτ Μούζιλ Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες (μτφρ. Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδ. Πατάκη), που ανεβαίνει στο θέατρο «Πόρτα» σε διασκευή και σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη.

Για την παράσταση χορού από το TAO Dance Theater, η οποία παρουσιάστηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Ο Τάο Γιε, γνωστός στην Κίνα και σε ολόκληρο τον κόσμο, παρουσίασε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τις περφόρμανς χορού «Έξι» και «Επτά». Η πρώτη ήταν παραγγελία του Norrlands Operan στη Σουηδία και η δεύτερη του λονδρέζικου θεάτρου Sadler’s Wells. Πρόκειται για σύνθεση δύο χορογραφιών που προσλαμβάνει φιλοσοφικές διαστάσεις, δίχως να αφηγείται κάτι συγκεκριμένο.

Για την παράσταση του Thomas Bernhard Ο θεατροποιός, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα.

Του Νίκου Ξένιου

Το ντεμπούτο του στο θέατρο ο Τόμας Μπέρνχαρντ το έκανε το 1970 στο Αμβούργο με το γκροτέσκο Μια γιορτή για τον Μπόρις (Ein Fest für Boris), που παραπέμπει στο θέατρο του παραλόγου και είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, τα δύο άλλα έργα της οποίας έχουν ανέβει στην ελληνική θεατρική σκηνή: Ρίττερ, Ντένε, Φος και Θεατροποιός.

Για την παράσταση του Αντώνη Φωνιαδάκη Links στο θέατρο Ολύμπια.

Του Νίκου Ξένιου

Αφιερωμένη στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και τον Γκεόργκ Φρήντριχ Χαίντελ, η χορογραφική παράσταση Links, του νέου διευθυντή μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής Αντώνη Φωνιαδάκη, ανοίγει μια νέα περίοδο δημιουργίας, λίγο πριν την οριστική μεταστέγαση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο νέο της κτήριο.

Για τις παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στο 3ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου

Αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ελληνικό χορό το εκπροσώπησαν φέτος στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση οι δουλειές της Ευαγγελίας Κολύρα, του Χάρη Κούσιου και της Ιωάννας Αγγελοπούλου.

Για την παράσταση των bijoux de kant Περί φύσεως, σε κείμενο Μιχάλη Βιρβιδάκη και σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη και Ηλέκτρας Ελληνικιώτη, η οποία παρουσιάζεται στο Bios.

Του Νίκου Ξένιου

Για τον Λευτέρη Βογιατζή προόριζε ο Μιχάλης Βιρβιδάκης το έργο του Περί φύσεως, όμως η μεγάλη απώλεια οδήγησε τη σκηνοθεσία στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη της ομάδας bijoux de kant, που μαζί με την Ηλέκτρα Ελληνικιώτη μας δίνουν ακόμη ένα σκηνοθετικό διαμάντι στο θέατρο «Bios» της οδού Πειραιώς.

Για την παράραστη του έργου του Μπρεχτ Η όπερα της πεντάρας, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Παλλάς. 

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Εσείς που νοιάζεστε για την αιδώ μας / Και είστε στη λαγνεία ειδικοί / Δεν θα περάσει το δικό σας τώρα εδώ / Πρώτα ψωμί και ύστερα ηθική.

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση –ενώ δεν θα ’πρεπε– πλησιάζοντας στο Παλλάς είναι η κοινωνική σύνθεση του κοινού, ενός παλιομοδίτικου αστικού κοινού που μοιάζει να έχει μείνει στη δεκαετία του ’90 και το οποίο δύσκολα συναντά κανείς στις εναλλακτικές διαδρομές μεταξύ των υπογείων (ή έστω ισογείων) του Bios και του Μπαγκλαντές, του Θεάτρου Τέχνης και του Ιδρύματος Κακογιάννη, του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων.