Του Νίκου Ξένιου

Στην Αινειάδα του Βιργιλίου[1] η λύπη του πατέρα στη θέα του σκοτωμένου του γιου «παγώνει τα ζωτικά του υγρά»[2], καθιερώνοντας ένα στερεότυπο «απάθειας» στην εκδήλωση της τεράστιας, απροσμέτρητης θλίψης. Λύπης ανάλογης με το βαθύτατο συναίσθημα απώλειας του Μontaigne μπροστά στον χαμό του αγαπημένου του φίλου Étienne de la Boetie: εκλεκτικής νηφαλιότητας, ιδεαλιστικής σύλληψης που προσιδιάζει στο μεταφυσικό ρίγος, σχεδόν συνώνυμης με την vanitas mundi και τη Μελαγχολία.

Για το βιβλίο «Υπάρχει Θεός;» των Albert Biesinger και Helga Kohler-Spiegel (μτφρ. Πελαγία Τσινάρη) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. 

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Η συγγραφική εμμονή τής Αργυρώς Μαντόγλου ήταν ώς τώρα το (γυναικείο) σώμα, προϊόν όχι τόσο της βιολογικής του διάστασης όσο της πολιτισμικής του θεώρησης μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Σ’ αυτό το τελευταίο της βιβλίο, παρόλο που το βαθύτερο υπέδαφος της γραφής της δεν έχει αλλάξει ριζικά, το έδαφός της αναφύει έναν άλλο χλοοτάπητα που αποτελείται από συμπτώματα βίας και άλλων μορφών κοινωνικής καταπίεσης. Κι αυτό το πετυχαίνει, χωρίς να ξεπέφτει σε ωμά ρεαλιστικές σκηνές ή σε βαρυφορτωμένα συναισθήματα. 

Για το βιβλίο του Roth «Χίλιες και δύο νύχτες» (μτφρ: Γιώργος Δεπάστας, εκδ. Ολκός) 

Του Νίκου Ξένιου

Tου Δημήτρη Αργασταρά

Το ''Αγαπημένε μου ψυχίατρε – μια νουβέλα και πέντε διηγήματα'' είναι το τέταρτο πεζογραφικό έργο της Καίτης Βασιλάκου, που από την πρώτη της εμφάνιση, το 2008, μας έχει συνηθίσει στην διηγηματογραφία των αλλόκοτων όψεων της πραγματικότητας, με ιστορίες που ακουμπούν στο παράξενο, το αινιγματικό, το ανατρεπτικό μιας αφανούς ψυχικής διάστασης. 

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Ο Σταύρος Σταμπόγλης προσήλθε μεγάλος στην ποίηση. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας, εργάστηκε στην Ελλάδα ως ελεύθερος επαγγελματίας και αργότερα στις τεχνικές υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας. Συνταξιοδοτήθηκε, και τότε άρχισε να τυπώνει τα ποιητικά του αρχιτεκτονήματα με χειμαρρώδη ρυθμό. Πέντε συλλογές και μία πλακέτα από το 2009 μέχρι το 2012, ενώ η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 2007 με μια πρόζα στη συλλογική έκδοση Chercher… la France.  

Για το βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ «Η αποκλεισμένη» (μτφρ. Νίκος Αναγνώστου, εκδ. Μεταίχμιο)

Του Νίκου Ξένιου

Του Γιώργου Λαμπράκου

Την άνοιξη του 1986 ο Κλοντ Λεβί-Στρος, αυτός ο κορυφαίος στοχαστής που έμελλε να φύγει από τη ζωή υπεραιωνόβιος (1908-2009), δίνει τρεις διαλέξεις στην Ιαπωνία με θέμα τον σύγχρονο κόσμο και τη θέση που πρέπει να λάβει η ανθρωπολογική σκέψη στην προσπάθεια εύρεσης λύσεων στα παγκόσμια προβλήματα. Αυτές οι διαλέξεις εκδόθηκαν προσφάτως και στα ελληνικά, υπό τον τίτλο Η ανθρωπολογία και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου, Πατάκης).

Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία

Του Κώστα Αγοραστού

Η απόπειρα να ιχνηλατηθεί η πόλη της Αθήνας με άξονα και οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία είναι κάτι που απαιτεί την ιδιαίτερη προσοχή μας. Στην παρούσα εργασία τους ο Θανάσης Γιοχάλας και η Τόνια Καφετζάκη κατάφεραν να συγκεντρώσουν έναν τεράστιο αριθμό πληροφοριών γύρω από την ιστορία της πόλης, των κτιρίων, των δρόμων, των ανθρώπων που έζησαν και δημιούργησαν σ’ αυτήν. Αρωγός τους η πεζογραφία, η ποίηση και ένα πλήθος άλλων πηγών/μαρτυριών.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Το 2012 δεν υστέρησε σε τίποτα σε σχέση με τα άλλα έτη στην παραγωγή πολλών και καλών συλλογών διηγημάτων. Κοντά στα Άπαντα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου και στα διηγήματα μιας εικοσιπενταετίας της Μ. Δούκα, δίπλα στα βιβλία παλαιών γραφίδων όπως ο Σ. Δημητρίου, ο Δ. Κούρτοβικ και η Αμ. Μιχαλοπούλου, εμφανίστηκαν τρεις τέσσερις νέες φωνές με κείμενα μικρής φόρμας τα οποία έδειξαν ότι το είδος έχει μέλλον: η Β. Πέτσα, ο Δ. Παπαμάρκος, η Ευγ. Μπογιάνου και τελευταίος αλλά όχι ελάσσων ο Γιάννης Παλαβός. 

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Έως τώρα μας βύθισε συνολικά εφτά φορές στον μαγικό κόσμο του Harry Potter. Πριν όμως από μερικούς μήνες, η J.K. Rowling αποφάσισε να παλέψει με τους δράκους της ενήλικης λογοτεχνίας, ρίχνοντάς μας στα βαθιά μιας βρετανικής μικροκοινωνίας, και αποδεικνύοντάς μας πως ξέρει να κερδίζει την οποιαδήποτε συγγραφική μάχη με το ραβδί της. 

Η ποίηση, πέρα απ’ τις όποιες ιδεολογικές συμπαραδηλώσεις της, πρέπει να λειτουργεί ως μουσική∙ επειδή κατάγεται από το άσμα. Μόνο τότε επιβεβαιώνεται ως αυθεντικό ποιητικό συμβάν. Οι αρχαίοι ραψωδοί το γνώριζαν πολύ καλά, γι’ αυτό και έντυναν με κατάλληλη ηχητική ενδυμασία το αφηγούμενο έργο∙ τον ακροατή τους δεν συνάρπαζε μόνο η μαγική ιστορία του αοιδού, αλλά και το μέλος της.

Του Μάκη Πανώριου

Tου Νίκου Ξένιου

«Η ημέρα τ’ αργόσειστα πώς κτύπαε τα φτερά της, πώς προχωρούσαν οι στιγμές, η μια την άλλη ωθώντας, το εσπερινό το φίλημα, το ενέχυρο ήταν πλέον / πως και αύριο, με τον νέον ήλιο, θ’ανθοβολεί η αγάπη». (μετάφραση Βασίλη Λαζανά, από την «Τριλογία του Πάθους», εκδ. Καλέντης, Αθήνα, 1996)

Έχουν προηγηθεί, ως γνωστόν, πολλές μεταφράσεις στη γλώσσα μας των Τεσσάρων Κουαρτέτων. Κάθε μια, οίκοθεν νοείται, στον καιρό της και με τα τότε γλωσσικά ισχύοντα διεκδικούσε τα αριστεία της συγκεκριμένης ρητής μεταποίησης.

Για τη συλλογή «Ιστορίες φιλαναγνωσίας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Για το δέκατο βιβλίο της σειράς «Οδυσσέας Μουρ», ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας μυστηρίου και φαντασίας, κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Του Στρατή Χαβιαρά 

Μύθος και μεταφυσική*

Στο αφτί του βιβλίου, το βιογραφικό σημείωμα της συγγραφέως, δυο προτάσεις όλο κι όλο, ψιθυρίζει, «Η Μέμη Κατστώνη είναι εκπαιδευτικός και μεταφράστρια. Τόσα χρόνια έγραφε για τους μαθητές της, είπε να γράψει και για τους μαθημένους.» Σπάνιο, δυο σύντομες προτάσεις σαν αυτές να λένε τόσα πολλά: Έτσι και οι 27 ιστορίες που ακολουθούν, γραμμένες με πυκνότητα υφής και οικονομία, εντυπώνονται με μια ευρηματικότητα και αμεσότητα που ξαφνιάζει. 

Του Δημήτρη Αργασταρά

Η λογοτεχνία τρόμου γεννήθηκε και άκμασε περισσότερο στις αχανείς σκοτεινές εκτάσεις της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά μερικές φορές αξιόλογες προσπάθειες συναντάμε και στην εγχώρια παραγωγή.

Η έννοια της «κατασκευής» απασχολεί τελευταία όλο και περισσότερο τους έλληνες θεωρητικούς, καθώς με την επίδραση των μεταδομιστικών κριτικών αντιλήψεων συνειδητοποιούν ότι η λογοτεχνία είναι μια δημιουργία που εκτός από τα κείμενα πλάθει νοοτροπίες και συμμετέχει σε μια μεγάλη πολιτισμική ζύμωση.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Της Τόνιας Μάκρα

«Αποσιωπήσεις αντί για φανερώματα»

Στο οπισθόφυλλο του νέου του βιβλίου ο Σωτήρης Δημητρίου γράφει: «Βρήκα ένα κουμπί και για χάρη του έραψα ένα φόρεμα» λέει μια παροιμία. Εξηγεί –μεταφερόμενη στη λογοτεχνία− την αναγωγή ενός στοιχείου σε διήγημα (…)». Έτσι κι εγώ βρήκα στην συγκεκριμένη έκδοση το δικό μου «κουμπί» −την αφορμή δηλαδή− για να γράψω για την μακροχρόνια σχέση που διατηρώ ως αναγνώστρια με τη γραφή του συγγραφέα.

Του Παναγιώτη Γούτα

Ο ποιητής Βασίλης Δημητράκος συνεχίζει να τυπώνει ολιγοσέλιδα βιβλία-διαμάντια από τον εκδοτικό οίκο Μπιλιέτο (εδρεύει στην Παιανία), τον οποίον διευθύνει. Εδώ και λίγα χρόνια (από το 2010 περίπου) το μικρό σχήμα των οκτασέλιδών του άλλαξε, μεγάλωσε κάπως σε διαστάσεις, με αποτέλεσμα οι ποιητές του εκδοτικού οίκου να έχουν τη δυνατότητα να τυπώνουν περισσότερα των οχτώ ποιημάτων – κάποιες φορές αγγίζουν ή ξεπερνούν και τον αριθμό είκοσι.

Για το μυθιστόρημα για εφήβους «Το τέρας έρχεται» (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Του Νικήτα Παρίση*

Το θέμα ομολογουμένως προκαλεί αναγνωστική ταραχή, ξυπνάει μνήμες από τρικυμισμένες εποχές και ταραγμένους καιρούς. Οι πιο πολλοί ξαναθυμούνται άυπνες νύχτες και σκοτεινές ώρες απ’ την απριλιανή επταετία. Τότε που η έννοια του ανακριτή ήταν ταυτόσημη με εκείνη του σκληρού και ανάλγητου βασανιστή και ο ανακρινόμενος μετατρεπόταν σε ανθρώπινο κουρέλι.

Του Γιώργου Βέη

«Η κοινωνία εδράζεται σε ένα κοινό σφάλμα σε ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από κοινού». Σίγκμουντ Φρόιντ

Του Γιώργου Λαμπράκου

Ο στοχασμός πάνω σε κάθε αντικείμενο προϋποθέτει τον στοχασμό πάνω στο υποκείμενο που το εξετάζει, δηλαδή τον αναστοχασμό του υποκειμένου.

Του Παναγιώτη Γούτα 

Δύο βιβλία για τις παθήσεις του σώματος

Δύο βιβλία που προκάλεσαν αίσθηση μέσα στο 2012 (το ένα ανατύπωση), αφορούν παθήσεις του φθαρτού ανθρώπινου σώματος και τις επιπτώσεις που έχουν αυτές στο άμεσο συγγενικό περίγυρο των ασθενών. Πρόκειται για το ολιγοσέλιδο αφήγημα Η αδελφή μου, του Σταύρου Ζουμπουλάκη, και το ανατυπωμένο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ Πατρική κληρονομιά. Και τα δύο κυκλοφορούν από τις καλαίσθητες και ποιοτικές εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Για φαντάσου μέσα στην παπανδρεϊκή κυριαρχία… χατζιδακικά καπετανάτα

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

«Μέσα από ένα μείγμα ρεαλισμού και φαντασίας, ιστορικής και κοινωνικής οπτικής, δημιουργεί έναν κόσμο που φέρνει στο νου, στην πολυπλοκότητά του, εκείνους των William Faulkner και Garcia Marquez, ενώ έχει την αφετηρία του στην παραδοσιακή κινεζική λογοτεχνία και στην προφορική παράδοση». Καθένα από τα στοιχεία που ανέφερε η Σουηδική Ακαδημία τον Οκτώβρη, βραβεύοντας τον Mo Yan με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι και από ένα στοιχείο που συναντάς στο μυθιστόρημά του, με τον πρωτότυπο τίτλο Οι μπαλάντες του σκόρδου. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ιδιαίτερη εμπειρία αποτελεί η επίσκεψη στα σημασιολογικά και αισθητικά τοπία του Μιχάλη Γκανά με οδηγό τον διάλογο που αναπτύσσεται ανάμεσα στον συγγραφέα και σε στοιχεία που αφορούν αφενός έναν πολυδιάστατο ατομικό χωρόχρονο και αφετέρου την πολιτισμική κληρονομιά, της οποίας ιδιαίτερη περιοχή αντιπροσωπεύει η φύση.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Το κέντρο ενός μετεμφυλιακού κολλάζ

Η σύζυγος του Αντώνη Αμπατιέλου, αριστερού συνδικαλιστή, ο οποίος συνελήφθη και παρέμεινε ως πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές μέχρι το 1964, Μπέτι Μπάρτλετ αναλαμβάνει σθεναρά έναν αγώνα για την απελευθέρωσή του.

Του Γιώργου Βέη

Χρόνοι και τόποι: το κρίσιμο τώρα, αλλά και το πολύβουο, μεσανατολικό χθες.

 Της Εύας Στάμου

Ο ΝτεΛίλλο δεν ανήκει στους εύκολους συγγραφείς: ο λόγος του είναι πυκνός και στοχαστικός, τα σύντομα, σφιχτά κείμενά του αντιστέκονται στην ερμηνεία και του πιο εξασκημένου αναγνώστη. Το τελευταίο βιβλίο του, με τίτλο Σημείο Ωμέγα, δεν αποτελεί εξαίρεση.