Για το βιβλίο του Γεράσιμου Α. Ρηγάτου «Μήδεια - Προσεγγίζοντας τη μαγεία και τη θεραπευτική της προϊστορίας» (εκδ. Βήτα)

Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου

Για τη συλλογή διηγημάτων της Φωτεινής Βασιλοπούλου Για μια χούφτα ζωή (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Το ελληνικό διήγημα έρχεται σαν πεζή συνέχεια του δημοτικού τραγουδιού, με το λυρισμό του τραγουδιού, την αφηγηματικότητά του, την υπαινικτικότητά του, τα γυρίσματα που ’χει το τραγούδι, την απουσία ψυχολογίας που την αντικαθιστά εδώ η πράξη η ίδια – και περίπου το μόνο ένα θέμα στο ελληνικό διήγημα, έτσι, είναι ο θάνατος, ως στερνή πράξη που καταλύει τη ζωή και ταυτόχρονα την καταυγάζει. Στη δυτική σκέψη από ’να σημείο κι έπειτα είναι κυρίαρχη η άρνηση του θανάτου, όσο είναι κυρίαρχη στη σκέψη της Ανατολής η αποδοχή του. Με την άρνηση του θανάτου, ανθεί η ψυχολογία, οι άνθρωποι αναλύονται μέχρι κεραίας –τα κίνητρά τους, τα κρυφά τους ελατήρια– και γεννιέται έτσι η πλατιά λαβυρινθώδης αφήγηση που είναι η κοίτη του μυθιστορήματος. Στον αντίποδα, η ελληνική πεζογραφία είναι εκ των πραγμάτων βραχύλογη, προφταίνει εντέλει να ολοκληρωθεί στη μικρή φόρμα του διηγήματος, και δεν αναλύει μα συγκεφαλαιώνει, δεν ψυχολογεί αλλά λέει, τα πρόσωπα είναι προσωποποιημένες πράξεις, και μέγιστη πράξη γιατί αναιρεί κάθε άλλη είναι ο θάνατος.

Για τον συλλογικό τόμο Μεταμοντέρνο σώμα. Οι αναπαραστάσεις του σώματος στη σύγχρονη τέχνη (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Νίκου Ξένιου

Μετά το Μεταμοντέρνο έρωτα των Γιαγιάννου, Λαμπράκου και Νάκου, το Μεταμοντέρνο Σώμα των εκδόσεων Γαβριηλίδη είναι η δεύτερη, γλωσσικά απενοχοποιημένη κατάθεση της Μαρίας Γιαγιάννου στον βωμό της δοκιμιακής γραφής. Με λόγο δραστικό εκφράζει την (κατά Λούκατς) τραγική διάσταση ανάμεσα στην «αληθινή» ζωή και στη ζωή όπως τη βιώνουμε. Με μια γενικευτική ανασκόπηση των σωματικών αναπαραστάσεων από την αρχαία Αίγυπτο ως σήμερα, το κυρίαρχο δοκίμιο της κας Γιαγιάννου εισάγει ένα προβληματισμό σχετικό με τη διφυία του «ζωανθρώπου» στις εικαστικές του εκδοχές. Τα τρία δοκίμια που συμπληρώνουν τη συγκεκριμένη διερεύνηση αντλούν την έμπνευσή τους από τον χώρο της λογοτεχνίας (Γιώργος Λαμπράκος), του κινηματογράφου (Δημήτρης Νάκος) και της φιλοσοφίας (Θωμάς Συμεωνίδης). Το επίμετρο της φίλτατης Πέπης Ρηγοπούλου λειτουργεί ως καλοπροαίρετο σχόλιο και αφήνει ανοικτές τις προοπτικές κάποιων γενικεύσεων.

Για τον συλλογικό τόμο «Μικρά Ασία - Πόντος, Πατρίδες αλησμόνητες (εκδ. Παπαδόπουλος) και το αφήγημα του Βαγγέλη Τασιόπουλου «Τα καινούρια μου πόδια» (εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες).

Του Παναγιώτη Γούτα

Για το βιβλίο του Θανάση Αγάθου Η κινηματογραφική όψη του Γρηγορίου Ξενόπουλου (εκδ. Γκοβόστη).

Της Νότας Χρυσίνα

Για το μυθιστόρημα για εφήβους του Φίλιππου Μανδηλαρά «Υπέροχος κόσμος» (εκδ. Πατάκη)

Της Σίσσυς Τσιφλίδου

Επιλογή έντεκα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά διηγήματα της Alice Munro στη συλλογή Η αγάπη μιας καλής γυναίκας (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Γνωρίζουμε ότι κατά μια άποψη, όχι και πολύ κολακευτική για το λεγόμενο δεύτερο φύλο, αλλά ιδιαίτερα χρήσιμη για την προσέγγιση του παρόντος έργου, στο οποίο συστεγάζονται έντεκα διηγήματα εξαιρετικής διαύγειας, ότι δηλαδή «αρκεί να προσέξει κανείς το παρουσιαστικό της, για να καταλάβει πως η γυναίκα δεν προορίζεται για βαριά πνευματική ή σωματική εργασία. Εξαργυρώνει την ενοχή της στον κόσμο όχι με δράση, αλλά με πόνο, μέσα από τις ωδίνες του τοκετού, τη φροντίδα του παιδιού και την υποταγή της στον άνδρα, στον οποίο πρέπει να είναι σύντροφος υπομονετική και ευχάριστη. Δεν μπορεί να υποφέρει, να ευχαριστηθεί και να κοπιάσει σε υπερβολικό βαθμό. Η ζωή της κυλά πιο ήσυχη, πιο ασήμαντη και πιο γαλήνια από του άντρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι απαραίτητα περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένη».

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Αντώνη Γκόλτσου Η αφιέρωση (εκδ. Μεταίχμιο).

 Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ανάμεσα στις σημαίνουσες διαφορές του νουάρ από τα (υπόλοιπα) αστυνομικά μυθιστορήματα είναι αφενός η φύση του ερευνητή, που δεν είναι ντετέκτιβ αλλά συχνά το ίδιο το θύμα, και αφετέρου η ατμόσφαιρα που προσεγγίζει το θρίλερ και αποπνέει φόβο και απειλή. Το νουάρ βλέπει τον κίνδυνο από μέσα και μυεί στο κλίμα του τον αναγνώστη, που συν-κινδυνεύει νοερά και ψυχολογικά όσο κι ο πρωταγωνιστής.

Για τα βιβλία Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος και Για τη δυστυχία του κόσμου, με κείμενα του Άρθουρ Σοπενχάουερ (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Dave Eggers, Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά (μτφρ. Ελένη Ηλιοπούλου, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Το να αναμένεις διαρκώς κάτι που θεωρείς σημαντικό για την οικονομική, κοινωνική και προσωπική σου ζωή, και αυτό το κάτι διαρκώς, και ανεξήγητα, να αναβάλλεται: είναι κάτι σαν μικροί απανωτοί θάνατοι, αλλά ενέχει και την ευκαιρία που προσφέρει ο θάνατος να ξαναδείς τη ζωή σου σαν κινηματογραφικό έργο, με πρωταγωνιστή εσένα. Ο Άλαν Κλέι αναμένει διαρκώς τη λύτρωση μέσα από μπίζνες με τον Σαουδάραβα ηγεμόνα στη νεόδμητη Οικονομική Πόλη Βασιλιάς Αμπντουλάχ, προκειμένου να παρουσιάσει με υπερμοντέρνο τρόπο, με ολογράμματα, πρόταση της εταιρείας Reliant για παροχή υπηρεσιών τεχνολογιών πληροφορικής. Μόνο που η συνάντηση διαρκώς αναβάλλεται, απλώνεται παντού μια ατμόσφαιρα που έχει να κάνει λιγότερο με την ιλιγγιώδη τεχνολογική πρόοδο και περισσότερο με τα υπαρξιακά αδιέξοδα του μπεκετικού σύμπαντος/τέλματος.

Για το μυθιστόρημα της Edith Wharton Καλοκαίρι (μτφρ. Έλλη Έμκε, εκδ. Παπαδόπουλος).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Το Καλοκαίρι της Ίντιθ Γουόρτον είναι πικρή ιστορία, αλλά ως ένα σημείο ξετυλίγεται μ’ αλαφράδα και φωτεινότητα που ξεγελούν τον αναγνώστη, έτσι η ήττα στο τέλος τον βρίσκει απροετοίμαστο, όταν όλο κι όλο μέσα σ’ ένα καλοκαίρι η Τσάριτι Ρόγιαλ, βιβλιοθηκάριος στο ασήμαντο Νορθ Ντόρνερ, βλέπει πρώτα ν’ ανοίγονται μπρος της κόσμοι μέσ’ από τον έρωτά της για τον Λούσιους Χάρνεϊ, έναν νεαρό αρχιτέκτονα που ’χει επισκεφτεί τον Νορθ Ντόρνερ για να μελετήσει τα παλιά κτήρια, κι έπειτα, στο τελείωμα κείνου του σύντομου καλοκαιριού που τη σημαδεύει παντοτινά, η Τσάριτι βλέπει να γκρεμίζονται όλοι εκείνοι οι κόσμοι που ’χει πλάσει με τη φαντασία της.

Για το μυθιστόρημα του Henry James, Οι βοστονέζες (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg)

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Για το πρώτο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλλας, Η σκούπα και το σύστημα (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Κριτική).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μυθιστόρημα του Philip Roth, Τότε που ήταν καλό κορίτσι (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις), το δεύτερο του αμερικανού συγγραφέα. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτόλειο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, που κυκλοφόρησε στην Αμερική ακριβώς πριν από μισό αιώνα, το 1966. Μεγάλο και ευρύχωρο όπως η Χάντσον και η Πλύμουθ, τα δυο αμάξια του βασικού ήρωα, του Ρόι Μπάσαρτ, που το καλοκαίρι του 1948 τελείωσε τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, υπηρετώντας στις Αλεούτιες νήσους. Μεγάλο και ευρύχωρο όπως οι αμερικανικοί δρόμοι, τα αμερικανικά σπίτια, το αμερικανικό όνειρο.

Για την ποιητική συλλογή Τα νερά του μετανάστη του Ζαφείρη Νικήτα (εκδ. Μελάνι).

Toυ Σωκράτη Καμπουρόπουλου

Το ερώτημα ποιος είναι ο μετανάστης συνέχει τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Ζαφείρη Νικήτα, που εκδόθηκε πέρυσι (μετά τον Πισώπλατο ουρανό εκδ. Γαβριηλίδης, 2010) - ο πρόσφυγας, ο μέτοικος, ο αλλόγλωσσος, όποιος αλλάζει θέση ("μεθ-ίσταται") στο χώρο, τον χρόνο, τη μνήμη ή την επιθυμία; Επομένως, όλοι μας; 

Για το μυθιστόρημα της Marylinne Robinson «Λάιλα» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Για το μυθιστόρημα της Μάνιας Διαμαντή Η κοιλιά της πέτρας (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου

Δεκαετία του ’80, εποχή ανατάσεων, ελπίδας, αλλαγής, επιθυμίας εκπλήρωσης οραμάτων ατομικών και συλλογικών. Αυτό είναι το ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό κλίμα στο οποίο τοποθετείται η ιστορία των τριών μυθοπλαστικών ηρώων, της Εύας, του Ζώη και του Βιτάλι στο μυθιστόρημα της Μάνιας Διαμαντή. Όλοι τους θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους –τα ίδια τα ονόματά τους σημασιολογικά και συμβολικά συνδέονται με τη ζωή και την αναδημιουργική δύναμή της–, να υλοποιήσουν τα όνειρά τους, χωρίς τελικά να το καταφέρνουν, δέσμιοι όχι μόνο της ιδιαίτερης πατρίδας τους από την οποία προσπαθούν να δραπετεύσουν χωρίς να το κατορθώνουν, αλλά και όλου του βιωμένου πολιτισμού και των κοινωνικών δομών που τους καθορίζουν.

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Δημήτρη Καπετανάκη Ας πέσουμε (εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Το σκηνικό, σ’ αυτό το νέο βιβλίο του Δημήτρη Καπετανάκη, κινείται σε δύο επίπεδα· από τη μία το πραγματικό σκηνικό που είναι η Ύδρα με τα σοκάκια της, την απουσία αυτοκινήτων, την παρουσία πλουσίων με πολυτελή οικήματα κι από την άλλη το συμβολικό σκηνικό που είναι το σκάκι με τα άσπρα και μαύρα τετράγωνά του, με τα λευκά και μαύρα πιόνια, με τη στρατηγική σε άμυνα και επίθεση, με τον διωκόμενο βασιλιά και την παντοδύναμη βασίλισσα.

Για το μυθιστόρημα του Leo Perutz, Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας (μτφρ. Ρόζα Ιωαννίδου, εκδ. Κίχλη).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας (1923) του Λέο Πέρουτς είναι βιβλίο που κρατάει κλειστά τα χαρτιά του και τα ανοίγει ένα ένα με σχέδιο, για να προκαλέσει κάθε φορά έναν μελετημένο αιφνιδιασμό στον αναγνώστη, που καλείται να συμμετέχει ενεργά, σάμπως σε κάθε σκηνή να ’ναι ένας αόρατος καλεσμένος που πρέπει να καταλάβει, ν’ αποκρυπτογραφήσει, να κρίνει, και να δεχτεί ή να απορρίψει.

Για τη μονόπρακτη τραγωδία του Oscar Wilde, Σαλώμη (μτφρ. Θανάσης Τριαρίδης, Χαρά Σύρου, εκδ. Gutenberg).

Του Κώστα Δρουγαλά

Η Σαλώμη, η μονόπρακτη τραγωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, γράφεται το 1891, την ίδια χρονιά που εκδίδεται για πρώτη φορά και το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Μπορεί το θεατρικό κείμενο του Ιρλανδού συγγραφέα για τη βιβλική πλανεύτρα Σαλώμη να μην είναι τόσο διάσημο όσο ο Ντόριαν Γκρέι, ωστόσο παραμένει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του αισθητισμού, όπως επίσης και ένα γραπτό μνημείο του δυτικού πολιτισμού.

Για το βιβλίο του Oscar Wilde «Δεν έχω τίποτα να δηλώσω, παρά μόνο την ιδιοφυΐα μου» (μτφρ. Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Βέη

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Robert Galbraith, ψευδώνυμο της J.K. Rowling, Η σοδειά του κακού (μτφρ. Χρήστος Καψάλης, εκδ. Ψυχογιός).

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

«Μια σοδειά άκρων... χεριών και ποδιών, λαιμών/... που στρίβουν σαν κύκνων/σαν να γυρεύουν ν' ανασάνουν ή να προσευχηθούν...». Είναι οι στίχοι του τραγουδιού «Mistress Of The Salmon Salt», από τον δεύτερο δίσκο του αμερικάνικου χαρντ ροκ συγκροτήματος Blue Oyster Cult. Και είναι οι στίχοι πάνω στο σημείωμα που συνοδεύει ένα ακρωτηριασμένο γυναικείο πόδι που στάλθηκε στο γραφείο του ιδιωτικού ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ. Η Σοδειά Του Κακού, που χρωστάει τον τίτλο στο τραγούδι των Blue Oyster Cult, «Career Of Evil», του οποίου τους στίχους έγραψε η Πάτι Σμιθ, είναι η τρίτη περιπέτεια του Κόρμοραν Στράικ, που υπογράφει η Τζόαν Ροόουλινγκ, η δημιουργός του Χάρι Πότερ. Και συνεχίζει να χρησιμοποιεί το ίδιο ψευδώνυμο, το Ρόμπερτ Γκάλμπρειθ, παρόλο που η ταυτότητά της είχε αποκαλυφθεί από το πρώτο κιόλας βιβλίο της σειράς, το Κάλεσμα του Κούκου.

Για το βιβλίο του Διονύση Μουσμούτη Ανα-γνώσεις (εκδ. Πάπυρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ο Διονύσης Ν. Μουσμούτης επί σειρά ετών προσφέρει με τα κείμενά του ενδιαφέροντα τεκμήρια κριτικής και συγκριτικής διαχείρισης ζητημάτων που αφορούν πρόσωπα και πράγματα της μείζονος πολιτισμικής παραγωγής κυρίως στην περιοχή των Επτανήσων, αλλά όχι μόνον, με περισσότερο πρόσφατα παραδείγματα τις εκδόσεις με τους τίτλους Ούγκο Φόσκολο, Ιστορικά και βιογραφικά παραλειπόμενα (2010) και Η Μαριέττα Γιαννοπούλου-Μινώτου, ο Γιάννης Ψυχάρης και ο Ούγκο Φόσκολο (2012).

Για τη συλλογή διηγημάτων του Νίκου Παναγιωτόπουλου Γραφικός χαρακτήρας (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος του Γραφικού χαρακτήρα δεν είναι ο ίδιος με αυτόν του Γονίδιου της αμφιβολίας (Πόλις 1999) ή της Αγιογραφίας (Πόλις 2003). Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος του μυθιστορήματος δηλαδή δεν είναι ο ίδιος με αυτόν των τελευταίων διηγημάτων του παρόντα τόμου. Στη μεγάλη φόρμα, με υπομονή και πλατιά ματιά ο συγγραφέας έχτιζε επιμελώς τους ήρωές του και προέβαλλε μια ευρύτερη θέαση του κόσμου, ενώ εδώ στη μικρή φόρμα (είναι βεβαίως η φύση του διηγήματος τέτοια) εστιάζει στο πολύ μικρό, στο περιστασιακό και μέσω αυτού φωτογραφίζει εξήντα επτά βιώματα.

Συνοπτική παρουσίαση τεσσάρων συλλογών με διηγήματα, των Περικλή Σφυρίδη, Μάρτυς Λάμπρου, Αρχοντούλα Διαβάτη, Ηλία Παπαμόσχου. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Ο τόπος πάντα επηρεάζει τον εκάστοτε συγγραφέα στη γραφή του, ανεξάρτητα αν πρόκειται για γενέθλιο τόπο ή όχι. Άλλοτε ως φόντο κι άλλοτε ως δραστικό στοιχείο της αφήγησης, ο τόπος ενσταλάζει πάντα το χρώμα του, την ουσία του, τις μυρωδιές του, τις μνήμες του στο ύφος του συγγραφέα, κι εκείνος, με τη σειρά του, τον αποτυπώνει στο χαρτί μέσα από ιστορίες. Ο κανόνας, βέβαια, λέει πως ο τόπος γέννησης ή και διαβίωσης του συγγραφέα θα επηρεάσει και θα αποτυπωθεί στα κείμενα, σε βαθμό που να γίνεται ευδιάκριτος με την πρώτη ματιά από τον αναγνώστη. Οι συγγραφείς που μίλησαν και εξέφρασαν τόπους διαφορετικούς από εκείνους όπου πέρασαν τα παιδικά ή και τα εφηβικά τους χρόνια, είναι οι λαμπρές εξαιρέσεις. Δύο τέτοιες λαμπρές εξαιρέσεις που μου έρχονται πρόχειρα στον νου, ο Γιώργος Ιωάννου που, αν και Θεσσαλονικιός, περιέγραψε με μεγάλη παρατηρητικότητα και αποτύπωσε με μεγάλη ευαισθησία περιοχές της πρωτεύουσας, π. χ. την πλατεία Ομονοίας, αλλά και ο Δημήτρης Μίγγας, που, παρότι μη Θεσσαλονικιός στην καταγωγή, έγραψε θαυμάσια διηγήματα με φόντο τη Θεσσαλονίκη, στη σημαντική συλλογή διηγημάτων του «Της Σαλονίκης μοναχά…» (Μεταίχμιο, 2003), υπενθυμίζοντάς μας κάτι που πολλοί Θεσσαλονικείς το αγνοούμε ή και το λησμονούμε: Να βλέπουμε την πόλη μας από τη μεριά της θάλασσας… 

Για τη συλλογή Λευκαδίτικα διηγήματα του Δημήτρη I. Σολδάτου (εκδ. Fagotto books)

Tου Μιχάλη Μακρόπουλου 

Τα Λευκαδίτικα διηγήματα είναι ό,τι λέει ο τίτλος τους – ιστορίες της Λευκάδας, παλιές ή ακόμα παλιότερες, που ο Δημήτρης Σολδάτος τις άκουσε, ή τις έζησε ο ίδιος, και τις ξαναλέει εδώ με τον τρόπο του, με στόφα και μπρίο γνήσιου παραμυθά, μ’ «αφτί» που πιάνει το ρυθμό στο συνταίριαγμα των λέξεων. Σαν ποιητής –που μέχρι τώρα ήταν· τούτα δω είναι τα πρώτα του πεζά–, ο Σολδάτος είναι αμετανόητα παλαιομοδίτης: του σονέτου, του λογοπαίγνιου και του καθαρού νοήματος. Και αμετανόητα παλαιομοδίτης είναι και δω… ως και στη χρήση των θαυμαστικών! Όσο για το γλωσσικό του οπλοστάσιο, αντλεί από παντού: λευκαδίτικες φράσεις και λέξεις, λαϊκές αθυροστομίες, λίγη καθαρολογία πού και πού, η Αγία Γραφή. Τα λογοπαίγνια, που φέρνει μαζί του προίκα από τους στίχους του, έχουν και εδώ την τιμητική τους: όπως, για παράδειγμα, όταν στο καφενείο με τη «μυρωδιά του παστού ρέγγου και του αρμυρισμένου μπακαλιάρου» και με τα «μανεστριακά» (τα ζυμαρικά), κ.ο.κ., ο πιτσιρικάς Σολδάτος έβλεπε τις σοκολάτες ΙΟΝ και, δύο μαζί, έφτιαχναν ένα ΙΟΝΙΟΝ πέλαγος. Άλλες ιστορίες είναι θλιβερές χωρίς ωστόσο απαραίτητα να θλίβουν, άλλες είναι τρομαχτικές χωρίς μολαταύτα απαραιτήτως να τρομάζουν, και όλες, ανεξαιρέτως, είναι ψυχαγωγικές ψυχαγωγώντας πράγματι. Οι απιθανότητες, εξυπακούεται –όπως σε κάθε καλή ιστορία του είδους αυτού, που είναι και λίγο παραμύθι–, πάνε σύννεφο. Επιτροχάδην, εδώ, θα πω δυο λόγια για μερικά από τα διηγήματα, που μου ’μειναν στο νου μετά την ανάγνωση. 

Για το δίγλωσσο βιβλίο της Μαρίνας Μιχαηλίδου-Καδή σε εικονογράφηση Ντανιέλας Σταματιάδου «Παιδικά όνειρα / Children's Dreams» (εκδ. Πατάκης).

Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου

Για τη συλλογή διηγημάτων της Χρυσοξένης Προκοπάκη Λευκό μακρύ παλτό (και άλλες ιστορίες) (εκδ. Μανδραγόρας).

Του Μιχάλη Σπέγγου

Το έργο της Χρυσοξένης Προκοπάκη μας ταξιδεύει στον χρόνο, στο παρελθόν και στο μέλλον, με μια ιδιαίτερη μαεστρία. Τα διηγήματά της φεύγουν από τον ρεαλισμό για να συναντηθούν με τον σουρεαλισμό σε ένα ευτυχές για τον αναγνώστη αποτέλεσμα. Και ο τρόπος που το κάνει η συγγραφέας είναι άκρως συγκινητικός.

Για την ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη Άλμπα (εκδ. Εκάτη).

Του Παναγιώτη Λογγινίδη

Κυριευμένη από στοιχεία δυισμού, η δεύτερη ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη, γεμάτη στοιχεία νεοτερισμού στην αντίληψη για την ποίηση, μεταμφιέζεται μερικώς σε πεζό λόγο με ποιητική διαφάνεια. Πόλη ή γυναίκα, πεζό ή ποίηση, φώς ή σκοτάδι, τελικά είναι διαφορετικές όψεις του ενός και μόνου πράγματος, του πραγματικού βιώματος.

Για το αυτοβιογραφικό βιβλίο Αναβρασμός του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ (εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ (γεν. 1929) συγγραφέας και παιδί της δεκαετίας του ΄60, με πιο γνωστό του έργο «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας», έγραψε στα 85 του (2014) αυτό εδώ το αυτοβιογραφικό έργο.

Για το μυθιστόρημα του Julian Barnes Ο αχός της εποχής (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Γιώργου Βέη

Για τη συλλογή διηγημάτων της Τίνας Κουτσουμπού Ο καινούργιος κι επτά ακόμη διηγήματα (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Γιώργου Δελιόπουλου

Αν ένα βιβλίο είναι κάτι παραπάνω από τον τίτλο του και ορισμένα γενικά στοιχεία, τότε δεν αρκεί να πούμε απλώς ότι ο Καινούργιος είναι η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Τίνας Κουτσουμπού από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, μια συλλογή οκτώ διηγημάτων, οκτώ μικρών καθημερινών ιστοριών. Ας μη λησμονούμε ότι ένα βιβλίο είναι καμωμένο πάνω απ’ όλα με λέξεις, πίσω από τις οποίες ανασαίνουν και ζουν οι ήρωες των ιστοριών του, ενώ πίσω από τους λογοτεχνικούς ήρωες κρύβεται, ανασαίνει και σκέπτεται η ίδια η συγγραφέας.