Για το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη Το τρίτο βιβλίο με τις αντιστίξεις και άλλα μουσικά κείμενα (εκδ. Μελάνι).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ένα ευρύ πεδίο συνάντησης ανάμεσα αφενός στο πλούσιο βιωματικό και γνωστικό φορτίο του Γιάννη Ευσταθιάδη κι αφετέρου στην κριτική διαχείριση των τρόπων και των προϊόντων της δημιουργικής παραγωγής, με επίκεντρο τη μουσική, μοιάζει να ολοκληρώνεται με το Τρίτο Βιβλίο με τις Αντιστίξεις, το οποίο καλό θα ήταν να συνεκτιμηθεί με τα δύο προγενέστερα: Το Βιβλίο με τις Αντιστίξεις (2003) και Το Δεύτερο Βιβλίο με τις Αντιστίξεις (2006).

Για το μυθιστόρημα του Νικήτα Παρίση Όλα τα τρώει η σκουριά (εκδ. Momentum).

Του Μάριου Μιχαηλίδη

Το πολύ πρόσφατο βιβλίο του Νικήτα Παρίση Όλα τα τρώει η σκουριά, διεκδικεί πολλά εύσημα. Καταρχάς, για την εκδοτική-αισθητική αρτιότητα από τον οίκο Momentum, γεγονός που πιστώνεται στην επιμέλεια της ποιήτριας Αγγέλας Γαβριήλ. Κυρίως, όμως, γιατί πρόκειται για ένα μυθιστόρημα οργανωμένο κατά τις συνταγές ενός σκιαθίτη μύστη των πιο εξαιρετικών αφηγηματικών τεχνικών και τεχνασμάτων.

Για το βιβλίο της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας» (εκδ. Πόλις).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Arthur Koestler «Το μηδέν και το άπειρο» (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για την ποιητική συλλογή της Πόλυς Χατζημανωλάκη Το αλφαβητάρι των πουλιών (εκδ. Εύμαρος).

Της Αρχοντούλας Διαβάτη

«...Και ίσως θα χρειαστεί εμείς να ξαναπλάσομε μια παιδική καρδιά για να μπορούμε να διαβάσομε...» - δανείζομαι εδώ τα λόγια της αγαπημένης συγγραφέως, της Μέλπως Αξιώτη (Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;), έτσι, μ' αυτή την παιδική καρδιά, την φλωμπερική coeur simple, να συλλαβίσουμε κι εμείς το ταπεινό αλφαβητάρι των πουλιών, που δημιούργησε η συγγραφέας Πόλυ Χατζημανωλάκη, ένα πέταγμα πέρα απ' τα όρια, σε ένα χώρο ελευθερίας, για να γίνεται ένα περιβόλι ο κόσμος. 

Για το βιβλίο του Θανάση Χατζόπουλου Οι λησμονημένοι (εκδ. Γαβριηλίδη).

Του Γιώργου Βέη

Ο Μώρυ ή Μπέντζυ ή Μπέντζαμιν, ένας εκ γενετής προβληματικός «άνους», δεν μπορεί να μιλήσει, δεν θυμάται ότι η φλόγα του κεριού μπορεί να του προκαλέσει οδυνηρότατο έγκαυμα, δεν έχει μάθει να μετράει το χρόνο. Όμως δεν παραιτείται: ποθεί ανελλιπώς σώμα. Θα ευνουχιστεί το 1913, για να κλειστεί στο κρατικό άσυλο του Τζάκσον μερικά χρόνια μετά. Ήταν επόμενο να ταρακουνήσει για τα καλά την αμερικανική αναγνωστική κοινωνία μια δεκαετία πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Για το μυθιστόρημα του Paolo di Paolo Δώσε μου λίγη ζωή (μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Ίκαρος).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Προηγείται η κριτική, έπεται η μνεία του γιατρικού, η πρόταση για το νυν μέσω του τότες που (όπως έλεγε ο Samuel Beckett). Ο συγγραφέας τέρπει αλλά συνάμα υπενθυμίζει, επισημαίνει, διαγιγνώσκει, προτείνει. Αφουγκράζεται, γίνεται παλλόμενη μεμβράνη, αντένα, τηλεβόας για ψιθύρους, αλλά και σιγαστήρας για ουρλιαχτά. Ο Paolo Di Paolo (Ρώμη, 1983) αφού μας ταξίδεψε στον glitter κυνισμό της μπερλουσκονικής παρατεταμένης παράνοιας με το Πού ήσασταν όλοι; (μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Ίκαρος) επιχειρεί ένα γόνιμο ταξίδι στο παρελθόν και στα μονοπάτια της ιστορίας με το Δώσε μου λίγη ζωή, που επίσης μεταφέρει άρτια και κομψά στα ελληνικά ο Ανταίος Χρυσοστομίδης.

Για τη συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Μπάτρη Ή όλοι ή κανείς (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Έλενας Μαρούτσου

Το βιβλίο με τίτλο Ή όλοι ή κανείς της πρωτοεμφανιζόμενης Δέσποινας Μπάτρη (εκδ. Μεταίχμιο) είναι μια συλλογή από πέντε εκτενή διηγήματα. Καθώς διάβαζα το πρώτο από αυτά, το οποίο έδωσε και τον τίτλο σε όλη τη συλλογή, μου γεννήθηκε η αυθαίρετη σκέψη πως η συγγραφέας θα επιχειρήσει κάποιο είδος λογοτεχνικής επεξεργασίας αυτοβιογραφικών επεισοδίων, κάτι που συχνά συναντάμε σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, μια που το σταθερό έδαφος των βιωμένων εμπειριών προσφέρει την απαραίτητη σιγουριά σε κάποιον που επιχειρεί το επικίνδυνο άλμα της μετάπλασής τους. Θυμίζει, θέλω να πω, ο πρωτοεμφανιζόμενος λογοτέχνης έναν ακροβάτη που για να επιχειρήσει να περπατήσει στο τεντωμένο σκοινί της συγγραφής, επιλέγει συχνά να κρατάει το σταθερό οριζόντιο δοκάρι της πραγματικότητάς του, για να ισορροπήσει.

Στο μυθιστόρημα του François Vallejo Μεταμορφώσεις (εκδ. Πόλις), ένας μετριοπαθής επιστήμονας μεταμορφώνεται σε φανατικό ισλαμιστή. 

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Η Αλίξ Τεζέ είναι συντηρήτρια έργων τέχνης και έχει, κατά κάποιο τρόπο, καταφέρει να βρει το δρόμο της στη ζωή -αν και έχει καταπιέσει τις δικές της δημιουργικές φιλοδοξίες- όταν μαθαίνει πως ο ετεροθαλής αδελφός της έχει ασπαστεί το Ισλάμ. Ανίκανη να πιστέψει την πληροφορία που λαμβάνει από έναν κοινό τους φίλο, καθώς ο Αλμπάν (ο αδελφός της) είναι ένας επιστήμονας που κάνει τη διατριβή του στη χημεία και δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες θρησκευτικές και μεταφυσικές ανησυχίες, τον αναζητά πυρετωδώς για να μάθει τι ήταν αυτό που τον οδήγησε σε αυτή την επιλογή. Ταυτόχρονα ανασύρει από το παρελθόν αναμνήσεις και γεγονότα που κατά κάποιο τρόπο προανήγγειλαν αυτή τη «μεταστροφή» του.

Για το μυθιστόρημα της Dolores Redondo Αόρατος φύλακας (μτφρ. Νάντια Γιαννούλια, εκδ. Μέδουσα).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Η Αμάια Σαλαζάρ είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας της Ναβάρας και υπηρετεί στην Παμπλόνα. Όταν ένας βοσκός ανακαλύπτει το πτώμα μιας έφηβης στις παρυφές του εθνικού δρυμού του Μπαζτάν, η Αμάια σπεύδει στην περιοχή όπου έχει γεννηθεί και η ίδια. Τα πτώματα νεαρών κοριτσιών πολλαπλασιάζονται, ο τρόπος δολοφονίας τους έχει πολλά κοινά στοιχεία. Επιπλέον, φαίνεται ότι ο δολοφόνος ακολουθεί ένα συγκεκριμένο τελετουργικό: τους σκίζει τα ρούχα με μαχαίρι, τους ξυρίζει το εφηβαίο, πάνω στο οποίο ακουμπάει ένα μικρό τοπικό γλυκό –το περίφημο τσαντσίγκορι–, τις αφήνει προσεκτικά χτενισμένες και με τις παλάμες στραμμένες προς τα πάνω.

Για την ποιητική συλλογή του Octavio Paz Ηλιόπετρα (μτφρ. Κώστας Κουτσουρέλης, εκδ. Gutenberg).

Του Γιώργου Βέη

Για την ποιητική συλλογή της Δήμητρας Χριστοδούλου «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.

Της Ιφιγένειας Σιαφάκα 

Με αφορμή τη συμπλήρωση πρόσφατα 100 χρόνων από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γ. Σιακαντάρης αναλύει το βιβλίο του καθηγητή Ιστορίας Κρίστοφερ Κλαρκ Υπνοβάτες (εκδ. Αλεξάνδρεια), εντοπίζοντας αναλογίες με τη σημερινή Ευρώπη. 

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Γράφει για την «οικοκεντρική αντίληψη» στο μυθιστόρημα «Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο» του Βασ. Παπαθεοδώρου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 

Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου

Για το βιβλίο του Θανάση Πολλάτου Παρασιτισμός και επίπλαστη ευημερία. Ο Παναγιώτης Κονδύλης και η ελληνική κρίση (εκδ. Επίκεντρο).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Αν γινόταν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα για τα βασικά αίτια της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των ερωτηθέντων, ακόμα και σήμερα, θα απαντούσε πως αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έξωθεν επιβολή των Μνημονίων, δηλαδή των μέτρων λιτότητας. Αυτή η απάντηση, ωστόσο, θα ήταν προβληματική, αφού θα δεχόταν πως ένα αποτέλεσμα (η οικονομική κρίση) θα είχε ως αιτία ένα άλλο αποτέλεσμα (τα μέτρα λιτότητας). Το ερώτημα θα έπρεπε λοιπόν να συγκεκριμενοποιηθεί: ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα εξαρχής στην ανάγκη να ληφθούν μέτρα λιτότητας, μέτρα που η ίδια η χώρα είχε προφανώς βαθύτατη ανάγκη – ειδάλλως γιατί να έπρεπε, αφενός να ληφθούν, αφετέρου να ζητηθεί έξωθεν βοήθεια στη λήψη τους; Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό ερώτημα δεν αφορά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2015, αλλά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2010.         

Για το βιβλίο του Μποστ Η Φαύστα και διάφορα διηγήματα (εκδ. Μεταίχμιο).

Συγγραφθείς υπό Νικολάου Ξένιου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γκιακ (εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Αν η ηθογραφία του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού στηριζόταν στον χρονότοπο της ιδιαίτερης πατρίδας κάθε διηγηματογράφου (ο Γ. Βιζυηνός για τη Θράκη, ο Αλ. Παπαδιαμάντης για τη Σκιάθο, ο Γ. Κονδυλάκης για την Κρήτη), η γλώσσα με τη σειρά της ακολουθούσε τα σουσούμια της περιοχής και φυσικά περιελάμβανε στοιχεία της ντόπιας διαλέκτου. Σε μια νέο-ηθογραφία των τελών του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, που γράφεται με άλλους όρους και διαφορετικές αναζητήσεις, η γλώσσα εξακολουθεί να παίζει ρόλο, είτε μιλάμε λ.χ. για τη βορειοηπειρωτική του Σ. Δημητρίου είτε για την κρητική της Ρ. Γαλανάκη κ.λπ. Ο ίδιος παρονομαστής τίθεται και στα εννέα διηγήματα (οκτώ συν μία έμμετρη παραλογή) της συλλογής του Δημοσθένη Παπαμάρκου, τα οποία τοποθετούνται στην περιοχή της Μαλεσίνας και ντύνονται με το ελληνο-αρβανίτικο ιδίωμά της.

Με αφορμή το βιβλίο της Μαρίας Τσοσκούνογλου, «Αναζητώντας τη Χρύσα Παραδείση» (εκδ. Περίπλους) αναζητήσαμε και σας προτείνουμε επτά ιδιαίτερα βιβλία μαγειρικής.

Του Κώστα Αγοραστού

Για το μυθιστόρημα του Javier Marias, Ερωτοτροπίες (μτφρ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου, εκδ. Πατάκη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

«Οι νεκροί είναι ακίνητοι σαν ζωγραφιές, δεν κινούνται, δεν προσθέτουν τίποτα, δε λένε τίποτα ούτε και ποτέ απαντούν». Η αδυναμία των νεκρών να παρέμβουν στον κόσμο των ζωντανών, να διεκδικήσουν μια θέση, ακόμα και τη δικαίωσή τους, ο άδικος και αμεθόδευτος θάνατος, μια τυχαία συνάντηση και η ειρωνεία της μοίρας είναι κάποια από τα θέματα που –όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματά του κυριαρχούν σ’ αυτό το φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Μαδριλένου συγγραφέα. Ο Μαρίας κι εδώ «συνομιλεί» με κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, χωρίς να παραλείπει να εισάγει το απαραίτητο σασπένς και νουάρ στοιχεία, εξερευνώντας τα όρια της συνείδησης και της ηθικής των επιζώντων όταν αυτό που διακυβεύεται είναι ο έρωτας, το πάθος για ζωή και η δική τους συναισθηματική αποκατάσταση. (κεντρική φωτό: Please dont die, Laura Makabreskou)

Για τη συλλογή διηγημάτων της Άννυς Κουτροκόη, Ποιος δάγκωσε το μήλο τελικά (εκδ. Οδός Πανός).

Του Παναγιώτη Γούτα

Το βιβλίο της Άννυς Κουτροκόη Ποιος δάγκωσε τελικά το μήλο (δίχως ερωτηματικό στο τέλος, κι αυτή η κατάφαση του τίτλου κρύβει ειρωνική χροιά και κάπως ανατρεπτική, αν όχι προβοκατόρικη, διάθεση εκ μέρους της αφηγήτριας για την πατροπαράδοτη θεολογική πεποίθηση πως για τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους φταίει πρωτίστως η «κατακριτέα» πράξη της Εύας), που τυπώθηκε από τις εκδόσεις Οδός Πανός το 2009, περιλαμβάνει 14 διηγήματα δημοσιευμένα σχεδόν όλα στο χρονικό διάστημα 1996-2005 στο περιοδικό «Νέα Πορεία» (δύο και στην Πάροδο).

Για τη συλλογή διηγημάτων του Don DeLillo, Άγγελος Εσμεράλντα (μτφρ. Ελένη Γιαννακάκη, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Βέη

Για την εμβληματική ποιητική σύνθεση του William Blake, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Νεφέλη)

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για το μυθιστόρημα του Joseph Roth, «Η κρύπτη των καπουτσίνων» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα).

Του Νίκου Ξένιου

Για τη νουβέλα του Mikhail Bulgakov, Καρδιά σκύλου (μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, εκδ. Αντίποδες).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η ιστορία της λογοτεχνίας είναι καμιά φορά η ιστορία της λογοκρισίας της. Για παράδειγμα, οι τρεις σημαντικότεροι σατιρικοί πεζογράφοι του σοβιετικού μοντερνισμού, ο Γεβγκένι Ζαμιάτιν, ο Αντρέι Πλατόνοφ και ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, λογοκρίνονταν και διώκονταν όλη τους τη ζωή από το σοβιετικό καθεστώς, κατά βάση για τους ίδιους λόγους. Λόγω της άλλοτε ρητής και άλλοτε υπόρρητης κριτικής τους στο κομμουνιστικό σύστημα, κατηγορήθηκαν για ατομικιστικές τάσεις, καθώς και για απομάκρυνση από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, που στόχο είχε την πιστή, δίχως μορφικές εκζητήσεις, αναπαράσταση των αξιών, των προθέσεων και των προταγμάτων της εργατικής τάξης έναντι εκείνων της μοναρχικής και της αστικής. Από τους τρεις αυτούς συγγραφείς, ο πιο μεταφρασμένος και συνεπώς πιο γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, είναι ο τρίτος.

Για την ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Εξάρχου Μάχιμα χείλη (εκδ. Σοκόλη)

Της Ζωής Σαμαρά

Το ανθρώπινο σώμα, στην αντιπαράθεσή του με το πνεύμα ή την ψυχή, κουβαλά μια μεγάλη ιστορία. Στον Πλάτωνα εμφανίζεται σαν δεσμωτήριο της ψυχής. Στη χριστιανική θρησκεία, ενώ το σώμα ταυτίζεται με τη φύση και το πνεύμα πορεύεται από τη θεία χάρη, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, που ανενδοίαστα ξεχνούν οι ηθικιστές: το σώμα ανασταίνεται μαζί με την ψυχή. Είναι δηλαδή εξίσου ιερό.

Λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική ή και ηλεκτρονική, το bullying είναι κάποιας μορφής βία που ασκείται σε βάρος όποιου είναι περισσότερο ευάλωτος ώστε να θυματοποιηθεί και να «καταπιεί» τις συνέπειες των βασανιστηρίων από άτομα που απολαμβάνουν σαδιστικά το γεγονός ότι απλώς μπορούν να το κάνουν. Τα βιβλία, είτε εγχειρίδια για την κατανόηση του φαινομένου είτε λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται κυρίως σε εφήβους και νέους, ξεδιαλύνουν τις σκιές και συμβάλλουν στην εκρίζωση του κακού.

Επιμέλεια: Ελένη Κορόβηλα 

Για το graphic novel του Soloup, Αϊβαλί (εκδ. Κέδρος).

Της Έλενας Μαρούτσου

Το graphic novel δεν έχει μακρά παράδοση στην Ελλάδα. Θα έλεγα πως μόλις πρόσφατα εξοικειωθήκαμε με το είδος μέσω του αρκετά πετυχημένου εκδοτικά Logicomix των Δοξιάδη, Παπαδημητρίου, Παπαδάτου και Di Nonna (εκδ. Ίκαρος). Μέχρι τότε, στα ελληνικά γράμματα τουλάχιστον, η εικόνα –αν δεν αποτελούσε γελοιογραφία– ήταν συνδεδεμένη κατά κύριο λόγο με το παιδικό βιβλίο και ενίοτε με το εφηβικό. Εξού, φαντάζομαι, το Αϊβαλί, το graphic novel του κομίστα Soloup, το συνάντησα να παρουσιάζεται και ως βιβλίο για εφήβους. Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να έχει απήχηση σ’ ένα εφηβικό κοινό, εξοικειώνοντάς το μ’ ένα κομμάτι της ιστορίας μας που έχει πάνω του τη στάμπα της σχολικής ύλης. Όμως το Αϊβαλί, δεν είναι τόσο η ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής, όσο ένας καμβάς πάνω στον οποίο πλέκονται τα –αιματοβαμμένα και γεμάτα αξεδιάλυτους κόμπους– νήματα διαφόρων αφηγήσεων.

Για το μυθιστόρημα του George Pelecanos Το δίδυμο (μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, εκδ. Πατάκη).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ο Σπίρο Λούκας, βετεράνος πεζοναύτης του Ιράκ, εργάζεται ως ιδιωτικός ερευνητής για τον μεγαλοδικηγόρο της Ουάσινγκτον Τομ Πίτερσεν, και συγχρόνως αναλαμβάνει υποθέσεις που ξυπνούν το ενδιαφέρον του –άλλοτε για οικονομικούς κι άλλοτε για λόγους ηθικής τάξης. Έτσι, στην αρχή του βιβλίου, παρακολουθούμε τον Λούκας να αναζητά στοιχεία για να απαλλάξει έναν πελάτη του Πίτερσεν ο οποίος κατηγορείται για φόνο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ανακτήσει έναν κλεμμένο πίνακα. Ο πίνακας με τίτλο το Δίδυμο έχει κλαπεί από το διαμέρισμα της δικηγόρου Γκρέις Κινκέιντ, πιθανότατα από τον πρώην εραστή της Μπίλυ Χάντερ. Η αναζήτηση πληροφοριών μέσω ίντερνετ οδηγεί τον Λούκας στα ίχνη μιας τριμελούς συμμορίας κακοποιών, η οποία κλέβει ό,τι μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε μετρητά – υπολογιστές, πίνακες, νομίσματα, τιμαλφή. Είναι πια ώρα για δράση, και χάρη στη βοήθεια ενός δικτύου συνεργατών –οι περισσότεροι από τους οποίους είναι βετεράνοι του Ιράκ– ο Λούκας θα φτάσει ως την κρυψώνα της σπείρας και θα ανακτήσει τον πίνακα. Όταν ο επικεφαλής της συμμορίας Μπίλυ Κινγκ (όπως είναι το πραγματικό όνομα του Μπίλυ Χάντερ) θα τον προκαλέσει σε «μονομαχία» –μια καθαρά κινηματογραφική σύγκρουση που θυμίζει πιστολέρο στην Άγρια Δύση– ο Λούκας θα σκοτώσει τον Μπίλυ Κινγκ, χωρίς ενοχές. «Ήθελε να με σκοτώσει».

Για τη νουβέλα Καρυότυπος του Άκη Παπαντώνη (εκδόσεις Κίχλη)

Του Γιώργου Π. Περαντωνάκη

Το παράδοξο μ' αυτό το βιβλίο είναι ότι δεν κινείται τίποτα κι όμως ο αναγνώστης δεν κουράζεται από την τόση στασιμότητα. Η ιστορία κάνει βήματα σημειωτόν ή, καλύτερα, χαράζει μια σπειροειδή τροχιά που δεν μετακινεί την υπόθεση παρά μόνο μερικά μέτρα· κι όμως, όποιος μπει στην τροχιά της περιμένει να κλείσει ο κύκλος και να βρεθεί στην αρχή της νουβέλας, όταν ο μοναχικός λύκος βρίσκει ακαριαίο θάνατο στα χιονισμένα δρομάκια της Οξφόρδης. 

Για το συλλογικό έργο Οι πολιτικές της εικόνας: Μεταξύ Εικονολατρίας και Εικονομαχίας, εκδ. Παπαζήση.

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Τίποτα δεν κατευθύνει τη συνείδηση πιο αποτελεσματικά από την εικόνα. Οι ακούραστοι δέκτες που μας ανοίγουν τη θύρα προς μια άμεση αντίληψη του κόσμου –τα μάτια μας– είναι άλλοτε (ή και ταυτοχρόνως) ένα ζευγάρι κουρασμένοι δέκτες που μας αποπροσανατολίζουν. Προκειμένου να ανακτήσουμε κάποιον έλεγχο της οπτικής μας αντίληψης θα πρέπει να κατανοήσουμε, σε έναν βαθμό, τη λειτουργία της. Αν ξεκινήσουμε μαθαίνοντας να συγκεντρώνουμε την ετερόκλητη συλλογή μας από οπτικά ερεθίσματα υπό το όνομα «οπτικός πολιτισμός» θα δώσουμε έτσι σταδιακά στον εαυτό μας τη δυνατότητα της κατηγοριοποίησης και άρα της «διαχείρισής» του. Η συναισθηματική, πολιτική, αισθητική εξουσία του οπτικού πολιτισμού είναι ανυπολόγιστη˙για τούτο τον λόγο η απόπειρα διαχείρισής του είναι μείζονος σημασίας, τόσο για την ποιότητα της ζωής μας όσο και για την κριτική κατανόηση του πολιτικού και πολιτισμικού πλαισίου που καλούμαστε να στελεχώσουμε, ως σκεπτόμενα πλάσματα σε θέση να ζυγίζουν τις ικανότητες και τις αυταπάτες τους.

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Βούλγαρη, Το εμφύλιο σώμα (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

Του Γιώργου Βέη

Αναγνωρίζω τρεις κύριους κειμενικούς άξονες πέριξ των οποίων κινείται το παρόν έργο. Είναι οι εξής: η διερεύνηση ορισμένων καταστατικών εμφύλιων παθών μας, όπως απαντούν κατ΄ εξοχήν στην Αρκαδία, σε διαχρονική μάλιστα βάση, η λεπτομερής χαρτογράφηση μιας εν εγρηγόρσει συγγραφικής συνείδησης και η πειστική τεκμηρίωση της αλήθειας των αιτίων και των αιτιατών συγκεκριμένων πράξεων και παραλείψεων προσώπων ή κοινωνικών ομάδων.

Με αφορμή την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Ελένης Δικαίου για το βραβείο Andersen 2016 για τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά, η ομ. καθηγήτρια Άντα Κατσίκη – Γκίβαλου κάνει μια αναδρομή στο έργο της. 

Της Άντας Κατσίκη- Γκίβαλου