stratis pasxalis 700

Για τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Στρατή Πασχάλη «Στίχοι ενός άλλου – Ποιήματα 1977-2013» (εκδ. Μεταίχμιο).

Του Θοδωρή Παπαϊωάννου

«Το εγώ είναι ένας άλλος. Αν ο χαλκός ξυπνά κι έχει γίνει σάλπιγγα, δεν ευθύνεται εκείνος. Ο ποιητής βρίσκεται εκεί όπου γεννιέται η σκέψη του, την κοιτά, την ακούει. Σε κάθε μορφή έρωτα, οδύνης, τρέλας – ψάχνει τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια, και κρατάει από όλα αυτά μόνο τις πεμπτουσίες. Γνώστης γιατί φτάνει στο Άγνωστο.

Είναι κλέφτης φωτιάς. Καθήκον του, να μας κάνει να νιώσουμε, ν’ αγγίξουμε, να ακούσουμε ό,τι ανακαλύπτει. Αν αυτό που προσφέρει από κει κάτω έχει μορφή – προσφέρει μορφή, αν είναι άμορφο, δίνει κάτι άμορφο. Το ζήτημα είναι να βρεις μια γλώσσα. Μια γλώσσα της ψυχής για την ψυχή που θα συνοψίζει τα πάντα, ευωδιές, ήχους, χρώματα, γεμάτη σκέψη θα γαντζώνεται από τη σκέψη και θα την τραβά» [1].

Ανένταχτη, αλλά όχι αποδομητική. Ανατρεπτική – χωρίς να είναι μηδενιστική προς την παράδοση. Γλώσσα έκγονο της συγκρουσιακής ή συνεργατικής διαλεκτικής σχέσης του Διόνυσου με τον Απόλλωνα στον νου αστού εστέτ με λαϊκή ιδιοσυγκρασία.

Μια γλώσσα τόσο προσωπική σαν Ανασκαφή όσο και οικουμενική σαν Εποχή Παραδείσου. Νοσταλγική σαν το χαμένο τραγούδι του Αρίωνα και ιλιγγιώδης σαν πτώση απ’ τον ναό του Σουνίου στο πορφυρό πέλαγο του δύοντος ηλίου. Γλυκά υποβλητική σα βυσσινιά στο σκοτάδι και αυστηρά ανάλαφρη σαν φτερούγισμα Αρχαγγέλου. Άυλη μέσα στην υλικότητά της – σα λαμπηδόνα τέφρας. Βαριά σαν άστρο από ατσάλι και βελούδινη σαν άνθος του νερού. Φλογερή σα στιλέτο αχτίδας και κρυστάλλινη σαν έναστρη σταγόνα στη μέση τ’ ουρανού. Χοϊκή σα λάσπη από νεκρά τριαντάφυλλα και αιθέρια σαν πέταγμα περιστεριού. Ερμής που ντύθηκε τη λυπημένη σάρκα της Αφροδίτης. Ανένταχτη, αλλά όχι αποδομητική. Ανατρεπτική – χωρίς να είναι μηδενιστική προς την παράδοση. Αίσθηση πρωτόγονου μες στο κατεργασμένο. Νύξη καταιγίδας στην καρδιά του λιοπυριού. Γλώσσα έκγονο της συγκρουσιακής ή συνεργατικής διαλεκτικής σχέσης του Διόνυσου με τον Απόλλωνα στον νου αστού εστέτ με λαϊκή ιδιοσυγκρασία.

Το όνειρο του αγοριού που απομνημόνευε στίχους του Ρεμπώ στους ασημένιους ελαιώνες της Σελάνας και η επιδίωξη του έφηβου ποιητή που θέλησε να παντρέψει τον Σολωμό με τον Καβάφη, περίπου μισό αιώνα μετά, ευοδώθηκαν. Όντως, ο ποιητικός του κόσμος αποτελεί απότοκο της συνέργειας των πιο ασύμβατων, φαινομενικά, ποιητικών υποστάσεων. Ο ρεαλιστικά διατυπωμένος μυστικισμός του Καβάφη συνομιλεί με τα ιμπρεσσιονιστικά αποσπάσματα της μεταφυσικής γραφής του ρομαντικού Σολωμού. Τα πικρά άνθη του καρυωτακικού πεσιμισμού συναντούν το ερωτικό πένθος της φωτόκτιστης ποίησης του Ελύτη. Η μεσογειακή δραματικότητα της ποιητικής λάβας του Λόρκα συναιρείται με το σκοτεινό φως της καθαρής ποίησης του Βαλερύ. Ο ουράνιος λυρισμός του Ρωμανού του Μελωδού με την ποιητική της μεσογειακής γης του Αλμπέρ Καμύ. Οι αδιανόητες, πολύχρωμες Εκλάμψεις του Ρεμπώ με την Έρημη χώρα των λιτών γλυπτών του Έλιοτ. Τα ερωτικά άσματα της Σαπφούς, που υμνούν τον έρωτα μέσα στο όργιο της εκστατικής φύσης, με τις ατονικές κραυγές της εξομολόγησης του μεταβιομηχανικού σπαραγμού της Σάρα Κέην.

Υπεράνω της ποίησης των ψυχαναλυτικών ντελικατέσσεν, υπερβαίνοντας τη γειωτική πεζολογία με τα ιδεολογικοπολιτικά της δεσμά, επιφυλακτική απέναντι στην εξπρεσιονιστική αυθαιρεσία και τον άγονο εγκεφαλισμό του σουρεαλισμού, στοχαστική μέσα στη λυρική της αίγλη, η πασχαλική ποίηση διατηρεί από τον ρομαντισμό την ατμόσφαιρα και τον υψηλό τόνο. Παντρεύοντας την παράδοση με την πρωτοτυπία, το κλασικό βάρος του ώριμου τεχνίτη με το δημιουργικό σφρίγος του εφηβικού αυθορμητισμού, ο ποιητής αδιαφορεί για τις εποχικές μόδες. Γράφει μόνο για την απόλαυση της ανακάλυψης. Η ποίησή του αναδύεται σαν πηγαίο ανάβλυσμα.

Αφομοιώνοντας δεξιοτεχνικά όλους τους ποιητές που θαύμασε και αγάπησε, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι διαπερνούν το έργο σα διακειμενικές αύρες, η ποίηση του Στρατή Πασχάλη, περιέχοντας τα πάντα, δε μοιάζει με τίποτα.

Το προσωπικό βίωμα πυροδοτεί την αλχημική αφήγηση που εναλλάσσεται μεταξύ προσωδίας και μουσικής προζαϊκότητας. Αφομοιώνοντας δεξιοτεχνικά όλους τους ποιητές που θαύμασε και αγάπησε, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι διαπερνούν το έργο σα διακειμενικές αύρες, η ποίηση του Στρατή Πασχάλη, περιέχοντας τα πάντα, δε μοιάζει με τίποτα. Ως εκ τούτου, τολμώ να πω πως οι Στίχοι ενός άλλου αποτελούν συμπέρασμα της νεοελληνικής ποίησης, καθώς επίσης και επανάγνωση μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής ποίησης των δύο τελευταίων αιώνων υπό ένα πρίσμα ελληνικό.

Η ελληνικότητα αναδεικνύεται ανεξάρτητη από κάθε ιδεολογική κατάταξη. Η σχέση του ποιητή με την παράδοση είναι ακέραιη και ουσιαστικά βιωμένη. Χρησιμοποιεί τα χαρακτηριστικά της ποιητικής του μεσογειακού τοπίου, τα αρχέτυπα και τα σύμβολα –τις πραγματώσεις της έκφρασης του συλλογικού ασυνειδήτου ενός λαού για να παράξει ένα έργο τόσο ενδοσκοπικό όσο και οικουμενικό– όπως αντίστοιχα συμβαίνει με τη μουσική του Χατζιδάκι. Υπό αυτό το πρίσμα, το θρησκευτικό στοιχείο, που συχνά συναντάμε στην πασχαλική ποίηση, υπερβαίνει το στάδιο της ιδεολογίας του ορθού, που τείνει να επιβάλλει ένα σύστημα – μια ιστορικοκοινωνική πραγματικότητα, και εισβάλει στον χώρο της μυθολογίας του ιερού, σε μια άγρια αγνή συνθήκη προσωπικής και άναρχης ενατένισης υπαρξιακής αυθεντικότητας μιας ψυχής που βιώνει με εκστατική απορία το δράμα και το θαύμα του Κόσμου, αποτυπώνοντας αυτήν την περιπλάνηση με λέξεις.

Κορίτσια που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν απ' την αυγή
Μιας και η σκέψη του Θεού όταν ματώνει
Ο άγιος Ευστάθιος στους κάβους πλαταγίζει
Ανερμήνευτος – ερείπιο ανέμων

«Ανακτορία»

Ο Πασχάλης ανήκει στους δημιουργούς του μηνύματος και του Μύθου. Κατ’ ουσίαν, αφηγείται μέσω κρυπτογραφημένων μηνυμάτων που ο αναγνώστης καλείται να αποκρυπτογραφήσει. Συχνά, κωδικοποιεί τα μηνύματά του μέσω στοιχείων που ανήκουν στο πεδίο της αφήγησης – του Μύθου. Οι Στίχοι ενός άλλου είναι η αυτοβιογραφία του άλλου εαυτού. Όλο το έργο συνιστά μια αφήγηση προς αποκρυπτογράφηση. Πρόκειται για ένα ποιητικό μυθιστόρημα, ανοικτό και δυσερμήνευτο, διαυγές μέσα στη μυστικότητά του. Θεμέλιος λίθος αυτής της ποίησης είναι η λέξη. Η ψηφίδα που λάμπει αφ’ εαυτής, μια μονάδα αναγκαία για τη νοηματική και αισθητική αρτιότητα του συνόλου.

Οι «Στίχοι ενός άλλου» είναι η αυτοβιογραφία του άλλου εαυτού. Όλο το έργο συνιστά μια αφήγηση προς αποκρυπτογράφηση. Πρόκειται για ένα ποιητικό μυθιστόρημα, ανοικτό και δυσερμήνευτο, διαυγές μέσα στη μυστικότητά του.

Στιγμιαίες εντυπώσεις και μνημικά ίχνη που μετουσιώνονται σε θραύσματα γλωσσικής ύλης, αυστηρά συντεταγμένα και, την ίδια ώρα, μετέωρα στο λευκό κενό, οι λέξεις, χωρίς να στερούνται κάτι από την αυθυπόστατη αξία τους, συγκροτούν ένα τέλειο γεωμετρικά σύνολο, όπως οι κίονες σε έναν ελληνικό ναό ή σαν τις νότες στην παρτιτούρα του Ντεμπυσσί ή του Σκαλκώτα. Η λέξη – εικόνα και μουσική, οι φράσεις – μουσικές ακουαρέλες, μορφές ζωής που μες στην ερωτική τους αλληλόδραση, πάνω στη ροή των συνειρμών, ολοκληρώνονται αποκρυσταλλώνοντας το νόημα. Το ποίημα –γεγονός λόγου– απόλυτα κατανοητό, εντελώς ανεξήγητο.

Για τον ποιητή, ο κόσμος είναι αντικείμενο της αίσθησης. Ο ίδιος είναι ζωγράφος της αίσθησης, αυτού που αναδίδεται από τα πρόσωπα, τα τοπία και τα πράγματα. Μέσα στην ποίησή του, το αντικείμενο της αίσθησης γίνεται σκέψη. Είναι μια ποίηση που μας παρακινεί να σκεπτούμε με την αίσθηση, να δούμε το νεύμα του πνεύματος μες στον παλμό του ενστίκτου. Μια περιγραφή που σχεδιάζει και σημαίνει αυτό που είναι κι εκδηλώνεται μέσα στο γίγνεσθαί του. Ζωγραφική ιδεών, αφού γράφει το ζων –το οποίο δεν είναι διόλου μια ζωολογική ή βιολογική κατηγορία– είναι «αυτό που αυξάνεται κι ελαττώνεται στο εσωτερικό του Κόσμου – στο εσωτερικό της Φύσης» [2]. Της μεγάλης μητέρας που μας θρέφει και μας εμφυσεί την Ομορφιά, μυώντας μας στο μυστήριό της. Το μυστικό της μη Φύσης. Αφού:

Υπάρχει μια βαθιά σκουριά, μια σκόνη που αλατίζει δέρμα γυμνό στον καύσωνα! Υπάρχει μια δύναμη πρακτική και ωφέλιμη, κι ας γράφει στον πίνακα της φύσης φράσεις με χελιδόνια!

«Τα Εικονίσματα»

Κάτι που υπερβαίνει την προβολή της ανθρώπινης λογικής και δεν υπόκειται στην κατεργασία της τεχνικής. Η ποιητική του τοπίου – η θάλασσα παρτιτούρα, η θάλασσα – γαλάζιο αιλουροειδές. Ο ποιητής θεάται την ιδέα μες στο νεύρο του στοιχείου, εκφράζοντας αυτή τη «μυστική αρμονία που υπάρχει μεταξύ της Φύσης και των ανθρώπων που εκείνη θρέφει. Αρμονία που αν διασαλευτεί, ποίηση που όταν σβήνει, η ανθρώπινη φαντασία και πνευματικότητα δίνουν τη θέση τους στον μηχανικό πειθαναγκασμό και τη δουλικότητα» [3] – για να θυμηθούμε τον Gaston Bachelard και τους αναρχικούς ουτοπιστές του 19ου αιώνα.

alt
Ο Στρατής Πασχάλης για την ποίηση και τις μεταφράσεις του έχει τιμηθεί με το «Βραβείο Ουράνη» της Ακαδημίας Αθηνών, το «Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης», δύο φορές με το «Βραβείο Ποίησης» του περιοδικού Διαβάζω, με το «Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης - Μάριος Πλωρίτης», καθώς και με το βραβείο μεταφρασμένης ποίησης «Άρης Αλεξάνδρου».

Μέσα σε αυτό το μυστικό και αναρχικό σύμπαν των άθεων θεών, όπου το ενστικτώδες συναιρείται με το συνειδητό και το αφηρημένο τέμνεται με το σαφές, ο συντηρητικός αναρχικός Στρατής Πασχάλης πραγματεύεται ορισμένα από τα κρισιμότερα υπαρξιακά ζητήματα του σύγχρονου πολιτισμού. Πιστός στο πρόταγμα της επανεφεύρεσης του Έρωτα κατά το l’ amour est à reinventer, του Ρεμπώ, στοχαζόμενος την αμφισημία σε μία αμφίρροπη εποχή, ο ποιητής μιλά για την υπέρβαση των κατηγοριοποιήσεων σε ό,τι έχει να κάνει με την ουσιαστική επικοινωνία με το(ν) άλλο, θεωρώντας το ανθρώπινο ον, την πορεία του μέσα στον χωροχρόνο και τη σχέση του με το(ν) άλλο, ως θαύμα προς εξερεύνηση και όχι σαν αντικείμενο προς ταξινόμηση.

Στο Μια νύχτα του Ερμαφρόδιτου θαυμάζει τον μύθο και το δράμα του σπάνιου όντος που, σωματικά ή πνευματικά, συμφιλιώνει τα αντίθετα, παραπέμποντάς μας, έμμεσα, στον Λωτρεαμόν, αλλά και τον Σεφέρη, ενώ στον Μιχαήλ, υποστασιοποιώντας τον έρωτα στο αρχέτυπο του Αρχαγγέλου που παρεμβαίνει σα ρωγμή Ακτίστου φωτός στο οικοδόμημα της ιστορικής αναγκαιότητας, σχεδόν προφητικά, υμνεί την αγγελική φύση σε μια εποχή που τείνει στο άφυλο. Στο Κοιτάζοντας δάση – μας καλεί να προσεγγίσουμε τον φυσικό κόσμο με ευλάβεια ως ιερό αίνιγμα. Στις Βυσσινιές στο σκοτάδι – σκοπεί τη σχέση μας με την παράδοση μέσα από τη σκοτεινή, σύγχρονη συνθήκη. Η Εποχή Παραδείσου – με τον ειρωνικό της τίτλο, αποτελεί την εγκιβωτισμένη ουτοπία της υπαρξιακής ελευθερίας – μιας ιδανικής χωρίς ιδανικά ζωής, στον υπερ-πολιτισμένο κόσμο της πλαστής ευμάρειας. Ενώ, Τα Εικονίσματα φαντάζουν σαν προφητεία για έναν αγέννητο πολιτισμό που θα ανθίσει μέσα απ’ τα σπλάχνα της εποχής της εικονικότητας – σε ένα περιβάλλον πνευματικού υλισμού χωρίς ιδεοληψίες.

Αυτή η ποίηση έχει ως σκοπό της την αποαποικιοποίηση των αισθήσεων, την αναστήλωση της αισθητικής και τον απεγκλωβισμό του συναισθήματος του ανθρώπου, καθώς και τη χειραφέτησή του από κάθε νοοπολιτική επιχείρηση χειραγώγησης.

Εάν, όπως υποστηρίζουν στοχαστές της γλώσσας όπως ο Βίτγκενσταιν και ο Τσόμσκυ, «η γλώσσα, ως έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας απαραίτητη για την εκτόνωση μιας θεμελιακής, έμφυτης ανάγκης του ανθρώπινου είδους, είναι απεριόριστη, και η χρήση της δεν υπόκειται στην εκάστοτε κοινωνική κατάσταση και υπέρκειται της ιστορικής αναγκαιότητας, για να αναδυθεί σαν πράξη καθαρής βούλησης, πάντα πρωτότυπη» [4], η ποίηση, σαν αυτή του Στρατή Πασχάλη, είναι μια πράξη ανατρεπτική. Μέσω του δικού του παραδείγματος, παρακινεί – τον καθένα μας ξεχωριστά, να μεθέξει στο Άλλο, βρίσκοντας την προσωπική του γλώσσα – δηλαδή τον δικό του μοναδικό τρόπο εγγραφής στον Κόσμο, δεικνύοντάς μας, έτσι, πως ο άνθρωπος δεν είναι παθητικός πηλός που πλάθεται από οποιοδήποτε σύστημα.

Σε μια εποχή που τα πάντα εξηγούνται, παραμετροποιούνται και αλγοριθμοποιούνται, απαθανατίζοντας το ακαριαίο, αποτυπώνοντας το άφατο, αυτή η ποίηση έχει ως σκοπό της την αποαποικιοποίηση των αισθήσεων, την αναστήλωση της αισθητικής και τον απεγκλωβισμό του συναισθήματος του ανθρώπου, καθώς και τη χειραφέτησή του από κάθε νοοπολιτική επιχείρηση χειραγώγησης. Αγγίζοντας το δέλεαρ του Μαλλαρμέόντας αλχημικό δημιούργημα που υπερβαίνει κάθε κώδικα εδραιωμένο πάνω στην προβολή μιας συγκεκριμένης συνείδησης στα πράγματα και την Ιστορία, αποτελεί ένα παράθυρο λυτρωτικής φυγής από το Άουσβιτς της σύμβασης κι έναν καθρέφτη του εσωτερικού ανθρώπου.

Ποίηση που φυτρώνει σαν άνθος εκστατικής απορίας στον κήπο της τεχνικιστικής ευφορίας. Απλή σαν τραγούδι –υποδαυλίζει την ανεξέλεγκτη συγκίνηση σε μια εποχή ασφυκτικού ελέγχου και βαθιά σα στοχασμός– μας καλεί σε ένα άνοιγμα στο Άνοιγμα –καλλιεργώντας μας την αυτογνωσία του μετέωρου σε μια εποχή βεβαιοτήτων– την επίγνωση του πλάνητος αστέρος, όπως θα ‘λεγε ο Αξελός, στην πλανητική εποχή, που το νόημά της συνυφαίνεται με την υπέρβασή της. Ποίηση – υπέρβαση, που μας επιτρέπει, έστω στιγμιαία, να βαδίζουμε διαυγείς και γυμνοί υπνοβάτες στη θύελλα των άστρων. Εκεί που ο θάνατος δεν έχει εξουσία.

* Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ είναι δρ. Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Paul Valéry και συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Τσάρκα στο άυλο» (εκδ. Γαβριηλίδης).


1. Arthur Rimbaud, H επιστολή του Προφήτη – Το μεθυσμένο καράβι, Ποιήματα και επιστολές, Μτφρ.: Στρατής Πασχάλης, Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2008.
2. Κώστας Αξελός, Προς την πλανητική σκέψη, Εστία, Αθήνα, 1996.
3. Élisée Reclus, Du sentiment de la nature dans les sociétés modernes et autres textes, Premières Pierres, Saint-Maurice, 2002.
4. Noam Chomsky, On Nature and Language, University Press, Cambridge, 2002.

altΣτίχοι ενός άλλου
Ποιήματα 1977-2013
Στρατής Πασχάλης
Μεταίχμιο 2019
Σελ. 536, τιμή εκδότη €18,80

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΣΧΑΛΗ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τραγούδι του εαυτού μου» του Ουόλτ Ουίτμαν (κριτική)

«Τραγούδι του εαυτού μου» του Ουόλτ Ουίτμαν (κριτική)

Για το ποίημα σε δύο εκδοχές του Ουόλτ Ουίτμαν [Walt Whitman] «Τραγούδι του εαυτού μου: 1. Η πρώτη έκδοση (1855), 2. Η τελευταία έκδοση (1891 – 92)» (μτφρ. Δημήτρης Δημηρούλης, εκδ. Gutenberg).

Γράφει ο Γιώργος Βέης

...
«Καταυλισμός» του Γιώργου Βέη (κριτική) – Εκτενείς τοιχογραφίες με ποικίλες προσωπογραφίες

«Καταυλισμός» του Γιώργου Βέη (κριτική) – Εκτενείς τοιχογραφίες με ποικίλες προσωπογραφίες

Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέη «Καταυλισμός» (εκδ. Ύψιλον). Κεντρική εικόνα: λεπτομέρεια από το εξώφυλλο.

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

Οι αναγνώστες που ακολουθούν συστηματικά, ή έστω περιστασιακά, όσα προβάλλει ...

«Ανήμερο» της Λένας Καλλέργη (κριτική) – Δήθεν απούσα με κρυφό μαχαίρι

«Ανήμερο» της Λένας Καλλέργη (κριτική) – Δήθεν απούσα με κρυφό μαχαίρι

Για την ποιητική συλλογή της Λένας Καλλέργη «Ανήμερο» (εκδ. Ίκαρος). 

Γράφει η Αριστέα Παπαλεξάνδρου

Το Ανήμερο (εκδ. Ίκαρος) είναι το πρόσφατο δημιούργημα μίας ήρεμης, και συγχρόνως πολυδιάστατης παρουσί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

03 Σεπτεμβρίου 2023 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

23 σημαντικές εκδηλώσεις στο πλαίσιο του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως

Πρόγραμα σημαντικών εκδηλώσεων στην Κεντρική Σκηνή «Μελίνα Μερκούρη» στη διάρκεια όλων των ημερών του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Επιμέλεια: Book Press

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ