antonioni vitti 700

Για τη συλλογική έκδοση του τόμου «Μικελάντζελο Αντονιόνι – Επάγγελμα σκηνοθέτης» (εκδ. Το Μέλλον).

Του Θόδωρου Σούμα

Το συνοπτικό κινηματογραφικό βιβλίο Μικελάντζελο Αντονιόνι περιέχει άρθρα του αείμνηστου κριτικού Ν. Κολοβού και των Θ. Κουτσογιαννόπουλου, Χρ. Μήτση, Τ. Γουδέλη, Δ. Χαρίτου, Λ. Κατσίκα, Τ. Ρέτζιου, Ν. Πουλάκου, Γ. Παπαδημητρίου, Γ. Τοτονίδη, Ν. Τσαγκαράκη, Γ. Ρούσου, Α.Ο. Scot και του γράφοντος. Το συλλογικό αυτό έργο μάς έδωσε την ευκαιρία να γράψουμε για τον μεγάλο, ρηξικέλευθο Ιταλό σκηνοθέτη του κινηματογραφικού μοντερνισμού.

Με την «Κραυγή» (1957), ο Αντονιόνι εμφανίζει μια καινούργια αισθητική, η οποία προάγει τη χαλάρωση ή και κατάργηση της δράσης και δραματουργίας, την αποδραματοποίηση της αφήγησης και της μυθοπλασίας.

Οι πρώτες μεγάλου μήκους ταινίες του Αντονιόνι [Το χρονικό ενός έρωτα (1950), Οι νικημένοι (1952), Η κυρία χωρίς καμέλιες (1953), Οι φίλες (1955)] είναι ως έναν βαθμό επηρεασμένες από τον νεορεαλισμό, αποτελώντας μια εκσυγχρονισμένη κι εκμοντερνισμένη εναλλακτική του. Με την Κραυγή (1957), ο Αντονιόνι εμφανίζει μια καινούργια αισθητική, η οποία προάγει τη χαλάρωση ή και κατάργηση της δράσης και δραματουργίας, την αποδραματοποίηση της αφήγησης και της μυθοπλασίας. Με την Κραυγή εισάγεται στο αντονιονικό σινεμά η διαστολή και επιμήκυνση του, βιωματικού πλέον χαρακτήρα, φιλμικού χρόνου. Αργοί ρυθμοί, σύμφωνοι προς τη ροή της πεζής καθημερινότητας, χωρίς συσσώρευση δρώμενων και χωρίς ταχύτητα.

Οι θεματικές του Αντονιόνι είναι η αλλοτρίωση, η αποξένωση και η μοναξιά στην καταναλωτική, βιομηχανική κοινωνία της αφθονίας, στο αυτοματοποιημένο και μολυσμένο περιβάλλον· η (κατα)πίεση που ασκεί στο άτομο ο υπερμοντέρνος, κατασκευασμένος, χτισμένος και δομημένος χώρος, η αυτονόμηση των βιομηχανικών, τυποποιημένων αντικειμένων στη ζωή μας· οι νευρώσεις και οι αλλοιώσεις του συναισθηματικού μας κόσμου και του έρωτα· οι γυναικείες ευαισθησίες και ιδιαιτερότητες, που τις αναδεικνύει μέσα από πολλά και ουσιώδη γυναικεία πορτρέτα.

Σε αρκετές ταινίες του Αντονιόνι [Blow-up (1967), Η περιπέτεια (1960), Κόκκινη έρημος (1964), Επάγγελμα ρεπόρτερ (1979), Ζabriski Point (1970), Η έκλειψη (1962), Η νύχτα (1961)] μπορούμε να διαισθανθούμε τη διάλυση του κόσμου που περιγράφει καθώς και τη διάλυση των συναισθημάτων των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτόν. Ο Αντονιόνι μάς εκθέτει συχνά το μυστήριο του κόσμου, για παράδειγμα στις περιπλανήσεις στην Έκλειψη, στην Περιπέτεια, στη Νύχτα και στο Επάγγελμα ρεπόρτερ. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελούν συστατικά της ποιητικής σύλληψής του. Πρόκειται για μια μυστηριακή, πικρή, ενίοτε παγερή –κάθε άλλο παρά στερημένη μισοκρυμμένων συναισθημάτων– ποιητική εικόνα του κόσμου και του καθοριστικού για τους χαρακτήρες και τον κινηματογράφο του περιβάλλοντος χώρου.


alt alt alt
Η περιπέτεια (1960) Η νύχτα (1961) Η έκλειψη (1962)

Οι έξι διαδοχικές ταινίες που γύρισε ο Αντονιόνι, Οι φίλες, Η κραυγή, Η περιπέτεια, Η νύχτα, Η έκλειψη και Η κόκκινη έρημος, μιλούν για την αποξένωση και την παγωνιά στην ψυχή του σύγχρονου ατόμου: του ανθρώπου της εργατικής τάξης στην Κραυγή, των αστών στις Νύχτα, Περιπέτεια, Οι φίλες και Κόκκινη έρημο, και των μικροαστικών/μεσοαστικών στρωμάτων στην Έκλειψη. Η αντονιονική ευαισθησία συλλαμβάνει και κατόπιν εκφράζει πλήθος υπαρξιακών, ανθρώπινων, συναισθηματικών, ερωτικών και κοινωνικών ζητημάτων, διαμέσου ενός πρωτότυπου χειρισμού του αφηγηματικού και μυθοπλαστικού χωροχρόνου.

Οι κινήσεις των δύο ηρώων είναι ουσιαστικά άσκοπες, διαδρομές πέρα δώθε χωρίς νόημα. Κυριαρχεί η απραξία, η απουσία δράσης, η έλλειψη δραματουργίας, τα ασήμαντα συμβάντα και τα κενά στην ανέλιξη του χρόνου.

H Περιπέτεια, πρώτο μέρος της λεγόμενης «Τριλογίας της αποξένωσης» –που συμπληρώνουν Η νύχτα και Η έκλειψη– αφηγείται με αργό, σχεδόν τελετουργικό τρόπο, το ταξίδι με γιοτ μιας παρέας αστών στα ιταλικά Αιολικά νησιά, την αποβίβασή τους σε ένα μικρό νησί και την εξαφάνιση, εκεί, της Άννας, της ερωμένης του αρχιτέκτονα Σάντρο. Στη συνέχεια παρακολουθούμε την παρατεταμένη αναζήτηση της Άννας στη Νότια Ιταλία από τη στενή φίλη της Κλαούντια (την υποδύεται η Μόνικα Βίτι) και τον Σάντρο, οι οποίοι στη μακρά πορεία συνάπτουν ερωτική σχέση.

Η αναζήτηση της εξαφανισμένης μεγαλοαστής Άννας, η έρευνα από τον εραστή της και τη φίλη της για να τη βρουν, αποτελούν ένα πρόσχημα. Στην πραγματικότητα μάλλον ψάχνουν μέσα τους, ψάχνουν τον εαυτό τους. Σε όλες τις στάσεις και τις διαδρομές των δύο χαρακτήρων, Κλαούντια και Σάντρο, που γίνονται ζευγάρι, ο χρόνος επιμηκύνεται, προκύπτουν αναμονές, αδράνεια και νεκροί χρόνοι. Αυτή είναι μια βασική αισθητική αρχή του μοντέρνου αντονιονικού σινεμά. Οι κινήσεις των δύο ηρώων είναι ουσιαστικά άσκοπες, διαδρομές πέρα δώθε χωρίς νόημα. Κυριαρχεί η απραξία, η απουσία δράσης, η έλλειψη δραματουργίας, τα ασήμαντα συμβάντα και τα κενά στην ανέλιξη του χρόνου. Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει, στην ταινία αυτή και σε αρκετές άλλες του (π.χ. Η κυρία χωρίς καμέλιες, Οι φίλες) την αποξένωση και την αλλοτρίωση του σύγχρονου Ευρωπαίου. Αποξένωση και αρρώστια των αισθημάτων στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στη σχέση τους με το περιβάλλον και την κοινωνία. Αλλοτρίωση του μοντέρνου ανθρώπου στην τεχνοκρατική, βιομηχανική και καταναλωτική κοινωνία, όπου λειτουργεί στρεβλά, βραχυκυκλωμένος, αποξενωμένος κι αποπροσανατολισμένος. Ο έρωτας προσδίδει μια δυναμική στις σχέσεις, αλλά αντί να διευκολύνει την επαφή, ίσως την κάνει πιο πολύπλοκη και πολυσύνθετη.

Το Blow-up, η πρώτη ταινία-έξοδος του Αντονιόνι από τα σύνορα του ιταλικού σινεμά, γυρισμένο στην Αγγλία, στο Λονδίνο, είναι ένα υπέροχο, σπάνιο φιλμ που αγκαλιάζει, μέσα από τη σκηνοθετική και πλαστική του τελειότητα, πολλά σημαντικά σύγχρονα θέματα.

Το Blow-up, η πρώτη ταινία-έξοδος του Αντονιόνι από τα σύνορα του ιταλικού σινεμά, γυρισμένο στην Αγγλία, στο Λονδίνο, είναι ένα υπέροχο, σπάνιο φιλμ που αγκαλιάζει, μέσα από τη σκηνοθετική και πλαστική του τελειότητα, πολλά σημαντικά σύγχρονα θέματα: Tην απομόνωση και την έλλειψη επικοινωνίας του σύγχρονου ανθρώπου της δυτικής κοινωνίας, τη δυσκολία ή αδυναμία δημιουργίας και ολοκλήρωσης των ανθρώπινων σχέσεων, τη ζωή στη ρηχή και κούφια καταναλωτική κοινωνία (στο Blow-up εντοπίζουμε την παντοδυναμία της εικόνας στον σημερινό κόσμο)· την αδιαφορία για το τι συμβαίνει, δίπλα μας, στην κοινωνία· τη διαδικασία αναζήτησης και εύρεσης της αλήθειας, η οποία επισυμβαίνει απέναντί μας, τις τάσεις παραίτησης του σύγχρονου ατόμου από την εύρεση της αλήθειας· την ίδια τη διαδικασία και τις μεθόδους αναζήτησης της αλήθειας στον μοντέρνο κόσμο. Όλα αυτά αναπαρίστανται ή διερευνώνται μέσα από εικόνες και ήχους της ποπ κουλτούρας, του μοντέρνου τρόπου ζωής, ενίοτε του life style, φιλτραρισμένα μέσα από μια ψυχρή, «αποστασιοποιημένη» α λα Αντονιόνι ματιά που παρατηρεί και ανατέμνει –σχεδόν κλινικά– τις σχέσεις και τα υποκατάστατά τους. Όλα όμως τα στοιχεία αυτά είναι οργανωμένα και διευθετημένα μέσα από αισθητικές προσεγγίσεις πλαστικής, εικαστικής, σκηνογραφικής (σπουδαία τα εξωτερικά της ταινίας) και σκηνοθετικής τελειότητας· εδώ η λέξη τελειότητα δεν κρύβει καμιά υπερβολή.


alt alt alt
Blow-up (1967) Ζabriski Point (1970) Επάγγελμα ρεπόρτερ (1979)

Το συνολικό στήσιμο, η φιλμική αναπαράσταση των σκηνών στο άλσος όπου ο μπλαζέ κεντρικός ήρωας, ο φωτογράφος μόδας Τόμας (Ντέιβιντ Χέμινγκς) φωτογραφίζει από χόμπι και τυχαία έναν φόνο, απεικονίζονται και σκηνοθετούνται με έναν μοναδικό στην ιστορία του σινεμά τρόπο! Η διαδικασία διαδοχικών μεγεθύνσεων των φωτογραφιών που τράβηξε ο Τόμας παριστά την έρευνα για την ανακάλυψη μιας αλήθειας, ενός γεγονότος που έχει διαδραματιστεί στον συγκεκριμένο χώρο. Ο Αντονιόνι δημιουργεί σοφά, ελλειπτικά κι υπαινικτικά, τη διεργασία της αναζήτησης και την εντρύφηση στην πραγματικότητα. Ο Ιταλός κινηματογραφιστής ντεκουπάρει (πλανοθετεί) και γυρίζει εκπληκτικά α) τις σκηνές της έρευνας του Τόμας στο λονδρέζικο άλσος, και β) των αλλεπάλληλων μεγεθύνσεων των φωτογραφιών του και της αναζήτησης του σωστού κάδρου τους, στο εργαστήριό του.

Το συνολικό στήσιμο, η φιλμική αναπαράσταση των σκηνών στο άλσος όπου ο μπλαζέ κεντρικός ήρωας, ο φωτογράφος μόδας Τόμας (Ντέιβιντ Χέμινγκς) φωτογραφίζει από χόμπι και τυχαία έναν φόνο, απεικονίζονται και σκηνοθετούνται με έναν μοναδικό στην ιστορία του σινεμά τρόπο!

Εκτός από τις συγκεκριμένες σεκάνς που αναφέρονται στο ψάξιμο μέσα στον χώρο του άλσους και διαμέσου των φωτογραφιών, μέσα από τις μεγεθύνσεις και τα διαφορετικά καδραρίσματα, ο Αντονιόνι μεγαλουργεί και σε άλλες σκηνές: Στην τελική σκηνή του ματς του τένις χωρίς μπάλες, ο Αντονιόνι «δίνει τα ρέστα του» παρουσιάζοντας τα πρόσωπα, μια παρέα από μασκαρεμένους «τρελοχίπις», να παίζουν τένις χωρίς μπάλες (!), παιχνίδι στο οποίο τελικά παίρνει μέρος κι ο αδιάφορος Τόμας, παρατώντας και ξεχνώντας την αναζήτηση της αλήθειας της δολοφονίας που ανακάλυψε: Κανένα νόημα, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης... Η ίδια αίσθηση αναδύεται και στη σεκάνς της ροκ συναυλίας των περίφημων Yeardbirds σε ένα λονδρέζικο κλαμπ, όπου ο κιθαρίστας σπάει την κιθάρα του και την πετάει στους φανς του συγκροτήματος. Ξεκινά ένας καβγάς για το ποιος θα πάρει το μπράτσο της κιθάρας, στον οποίο νικά, μετά από αρκετά σπρωξίματα, ο Τόμας, για να το πετάξει αδιάφορος αργότερα, σαν να μην έχει καμιά αξία...

Το Blow-up, όπως και ορισμένες άλλες ταινίες της δεκαετίας του 1960 σαν την Περιπέτεια, τη Νύχτα, την Έκλειψη και την Κόκκινη έρημο, του Αντονιόνι, μαζί με τα: Με κομμένη την ανάσα, Ζούσε τη ζωή της, Ο τρελός Πιερό και Weekend του Γκοντάρ, Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ, Μύριελ και Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ του Ρεναί, τα 400 χτυπήματα και Κλεμμένα φιλιά του Τρυφώ, Η στρατηγική της αράχνης και ο Κονφορμίστας του Μπερτολούτσι, το Θεώρημα και το Χοιροστάσιο του Παζολίνι, η Γλυκιά ζωή και το Οκτώμιση του Φελίνι, H Βιριδιάνα, Η ωραία της ημέρας και ο Γαλαξίας του Μπουνιουέλ, Ο Υπηρέτης, η Εύα και το Αccident του Λόουζι, η Σιωπή και η Περσόνα του Μπέργκμαν, Η συλλέκτρια και Μια νύχτα με την Μοντ του Ρομέρ, Η δίκη του Γουέλς, Ο συμβιβασμός του Καζάν, τα Πρόσωπα και οι Σύζυγοι του Κασαβέτη, Ο προμηθευτής της Σίρλεϊ Κλαρκ, Ice του Ρόμπερτ Κράμερ, Ψυχώ και Μάρνι του Χίτσκοκ και Το αγόρι και Το ημερολόγιο ενός κλέφτη του Όσιμα κ.ά., αποτέλεσαν τα «βαριά χαρτιά», τα σημαντικότερα υποδείγματα του κινηματογραφικού μοντερνισμού.

Κατά τη γνώμη μου απαρχή του μοντέρνου σινεμά υπήρξε το σημαδιακό ορόσημο Ταξίδι στην Ιταλία (1953) του Ροσελίνι. [Και προάγγελους αυτού θεωρώ το Μ (1932) του Φριτς Λανγκ, Ο κανόνας του παιχνιδιού (1939) του Ρενουάρ, Ο πολίτης Κέιν (1941) του Γουέλς, Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ (1955) του Μπουνιουέλ, τα φιλμ του Χίτσκοκ Σιωπηλός μάρτυρας (1954), Vertigo (1957), North by Nortwest (1959), κ.ά.].

* Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΣΟΥΜΑΣ είναι συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου.
Τελευταίο του βιβλίο, το μυθιστόρημα «Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή» (εκδ. Βακχικόν).


altΜικελάντζελο Αντονιόνι
Επάγγελμα σκηνοθέτης
Συλλογικό
Το Μέλλον 2019
Σελ. 72, τιμή εκδότη €10,60

alt

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

Για τη μελέτη «Κωμωδίας εγκώμιον - Η σοβαρότητα του γέλιου» του Σάββα Πατσαλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University Studio Press, για το «παρεξηγημένο ανά τους αιώνες κωμικό στοιχείο».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

To σύγγραμμα του Σάββα Πατσαλίδη ...

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

Για το θεατρικό δοκίμιο «Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου, Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University studio press. 

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

Για τη μελέτη του Στίβεν Κινγκ [Stephen King] «Ο μακάβριος χορός – Η ανατομία του τρόμου» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Κλειδάριθμος).

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον Κινγκ τον καλύτερο/μεγαλύτερο/σπουδαιότερο κλπ. εν ζωή συ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Βίος και Πολιτεία» – μια νέα εκπομπή για τους ανθρώπους του βιβλίου απευθείας από το «υπόγειο» της Πολιτείας

«Βίος και Πολιτεία» – μια νέα εκπομπή για τους ανθρώπους του βιβλίου απευθείας από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Το πρώτο επεισόδιο της εκπομπής «Βίος και Πολιτεία» μεταδόθηκε ζωντανά την Παρασκευή και βρίσκεται ήδη στον «αέρα» του διαδικτύου. Μια πρωτοβουλία του μεγαλύτερου και πιο εν...

Λάνα Μπάστασιτς: «Στο βιβλίο μου, η Βοσνία θυμίζει τη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ»

Λάνα Μπάστασιτς: «Στο βιβλίο μου, η Βοσνία θυμίζει τη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ»

Σε συνέντευξή της στο American Booksellers Association, η Βόσνια συγγραφέας Lana Bastašić μίλησε για το βιβλίο της «Πιάσε το λαγό», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση Ισμήνης Ραντούλοβιτς.

Επιμέλεια: Book Press

...
Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Δημοσιοποιήθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ.

Επιμέλεια: Book Press

Δημοσιοποιείται η λίστα των φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ, υπό την Αιγίδα της Α.Ε. ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν [Gunnar Staalesen] «Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Υπάρχουν κάποιε...

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Λογοτεχνία, έμφυλες ταυτότητες, πατριαρχία, φεμινιστικό κίνημα, γυναικεία γραφή. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ*, Λύο Καλοβυρνάς φωτίζουν όψεις ενός ζητήματος που μας αφορά περισσότερο απ΄ όσο ίσως πιστεύουμε, ενώ ακολουθεί επιλογή βιβλίων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας από τις πρόσφατες ...

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ