alt

Του Δημήτρη Αργασταρά

Προκλητικός, βλάστημος, χυδαίος, είρων, πικρόχολος και ενοχλητικός, ο Άμπροουζ Μπηρς διεκδίκησε όλους αυτούς τους τίτλους κατά την διάρκεια μιας ζωής που συναγωνίστηκε σε περιπέτειες και εντάσεις ακόμη και το έργο του. Από απόστρατος αξιωματικός του εμφυλίου πολέμου σταδιοδρομεί στην δημοσιογραφία, όπου με την δηκτική του πένα τα βάζει με τους υποκριτές της Εκκλησίας, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές και τους άθεους, τις φεμινίστριες και τις ηθοποιούς ελαφρών ηθών. Προκαλεί πολλές έχθρες, διενέξεις και παραιτήσεις, για ένα διάστημα γίνεται χρυσοθήρας στους Μαύρους Λόφους της Ντακότα, ενώ στο τέρμα της ζωής του εξαφανίζεται κάπου στο εμφυλιακό Μεξικό, για να ενταχθεί στο στρατό του Πάντσο Βίγια, με τα ίχνη του να χάνονται για πάντα. 

tsetsenos250

Της Ελένης Φουρνάρου

Η ιστορία ξεκινά στη Δροσερή Κοιλάδα, υποβαθμισμένο προάστιο της Μασσαλίας, με την κηδεία της γιαγιάκας Ουμάρακ. Κάποιοι τη δολοφόνησαν, αφού πρώτα τη βασάνισαν στο υπόγειο για να της πάρουν τριάντα ευρώ. «Ληστεία μετά φόνου», αποφαίνεται η αστυνομία και κλείνει την υπόθεση. 

padura250

Της Έλενας Χουζούρη

Ποιος είναι ο Λεονάρντο Παδούρα; Κουβανός πολλών ταχυτήτων: Δημοσιογράφος, σεναριογράφος, κριτικός, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος. Τι απ’ όλα αυτά τον έκανε πασίγνωστο; Η λεγόμενη «Τετραλογία της Αβάνας» ή όπως είναι ο επίσημος τίτλος «Τέσσερεις εποχές». Τουτέστιν τέσσερα δυνατά αστυνομικά μυθιστορήματα ή τέσσερα δυνατά μυθιστορήματα που φοράνε τη μάσκα των αστυνομικών για να μπορούν να λένε όσα δεν φαντάζεστε για την λατρεμένη τους Αβάνα.

nomataios250

Της Χριστίνας Κυριακάτη

Ο έφηβος Θοδωρής, που πρωταγωνιστεί στον «Νοματαίο» του Βασίλη Κουνέλη, αφηγείται την εμπειρία του καθώς εισέρχεται στην ενηλικίωση και συνειδητοποιεί τη δομή της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Προβληματισμοί και ξεσπάσματα από το Χαλάνδρι μέχρι την Αρκαδία, και ο πρώτος μεγάλος έρωτας που βρίσκει την ανταπόκριση στο Φεστιβάλ του Ρήγα στη Νέα Σμύρνη. 

alt

Η συνάντηση των εικαστικών με τη λογοτεχνία είναι μια συνθήκη που έχει επιχειρηθεί αρκετές φορές με αμφίβολης αξίας αποτελέσματα κάθε φορά. Η δυναμική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα γραπτό και έναν πίνακα συνήθως φωτίζει μονόπλευρα το ένα από τα δύο έργα δημιουργώντας μια έντονη αίσθηση ανισότητας.

Του Κώστα Αγοραστού

bouras250

Του Στρατή Χαβιαρά

Ο Oscar Wilde θα έβρισκε πολλές παρουσιάσεις βιβλίων βαρετές, κι ας δείχνει το ακροατήριο κατανόηση αν όχι ενδιαφέρον. Κάτι πρέπει να κάνουμε με τις παρουσιάσεις αν θέλουμε να είναι, και να ακούγονται, άξιες των βιβλίων που τιμούν. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τι, όμως; Σίγουρα όχι πολυλογία. 

houdart250

Της Παυλίνας Μάρβιν

Κάποιοι τρομάζουν με τους Γάλλους ή, μάλλον, για να ακριβολογούμε, με τη γαλλική πεζογραφία. Η συγκεκριμένη αφήγηση πάντως συγκαταλέγεται σε εκείνες που ανατρέπουν το στερεότυπο που θέλει τη γαλλική λογοτεχνία βαρετή και κομψευόμενη.

salinger

Μικρές σκηνές από τα έργα και τις ημέρες των αδελφών Γκλας και άλλες ιστορίες…

Της Νέλλης Βουτσινά

H ηχηρή του σιωπή και η απουσία, όχι μόνο από τη σκηνή της αναγνωρισιμότητας και της διασημότητας, αλλά κι από την ίδια τη συγγραφική παλαίστρα, συνιστούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της μυθολογίας του Σάλιντζερ. Τέτοιο, που η απουσία να μετουσιώνεται σε αδιάλειπτη παρουσία στο γραπτό, σε μαύρη τρύπα που ρουφά και εκλύει ενέργεια, αφού δεν γίνεται να μη διαρρηγνύει τις αράδες, ειδικά καθώς υπογραμμίζεται συνεχώς και από την ίδια την υλική υπόσταση του κειμένου – ο απαράβατος για τους εντολοδόχους όρος: καμία εισαγωγή, τίποτα στο αφτί, τίποτα στο εξώφυλλο, ούτε για τον συγγραφέα. Τίποτα. Με όλους τους τρόπους να ειπωθεί ότι τα προϊδεασμένα μυαλά δεν αποτελούν τους ιδανικούς αναγνώστες του. 

ixlilates250

Του Μάκη Πανώριου

Η μνήμη, σύμφωνα με την επιστήμη, και όχι μόνο, είναι το θησαυροφυλάκιο του παρελθόντος. Κατά τη διαδρομή της, όμως, μέσα στους αιώνες, και μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν που είναι και το υπαρξιακό πλοίο της, υφίσταται αλλεπάλληλες διαφοροποιήσεις, μεταπλάσεις και μεταμορφώσεις. Ως εκ τούτου η αναπαραγωγή του «χαμένου χρόνου» παραδίνεται στον αποδέκτη της αλλοιωμένη. Τη διεργασία της εν λόγω διαφοροποίησης διαπραγματεύεται η ανθρώπινη φαντασία η οποία και προσπαθεί να αναστηλώσει και να αποκρυπτογραφήσει τη μορφή, τον ήχο και τα σύμβολα μιας αδιανόητης δημιουργίας που συνεχώς και αενάως μεταλλάσσεται. Υπό αυτή την έννοια, οι μυθολογίες του κόσμου και οι έντεχνες προσεγγίσεις της προαναφερθείσας «αφάνταστης» δημιουργίας, μέσω της φανταστικής λογοτεχνίας, κυρίως, υπονοούν πολλά. 

margaret_atwood260

Του Δημήτρη Αργασταρά

Για την ‘‘Χρονιά της Πλημμύρας’’ της Margaret Atwood (Ψυχογιός, μτφρ. Μ. Κουμπαρέλη) είχα διαβάσει ένα ενδιαφέρον παραλειπόμενο –ή μάλλον μία διαμάχη επί της κριτικής– περίπου ένα χρόνο πριν από την ελληνική έκδοση. Σύμφωνα με το πλαίσιο της υπόθεσης, βρισκόμαστε 25 χρόνια μετά από το ξέσπασμα ενός ανεξέλεγκτα θανατηφόρου ιού, γνωστού ως ‘‘Άνυνδρη Πλημμύρα’’, που έχει αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας και έχει οδηγήσει στο τέλος του πολιτισμού.

kentriki_evropi250

Του Κώστα Τραχανά

Πρόκειται για ένα εμβληματικό, σπάνιο και πολύτιμο έργο. Περιλαμβάνει 37 Κεφάλαια. 37 άρτια, συγκλονιστικά και απαιτητικά κείμενα που συγκινούν αλλά και υπερβαίνουν την πραγματικότητα και τη μετουσιώνουν σε μαγεία. Η γλωσσική λαμπρότητα, η αισθητική έμπνευση και ο κριτικός λόγος του συγγραφέα, το καθιστούν πραγματικό έπος. «Η κεντρική Ευρώπη» (Κέδρος) είναι έργο του προκλητικού και πολυγραφότατου Γουίλιαμ Βόλμαν, ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους αμερικανούς συγγραφείς. 

zoi-xarisameni250

Του Γιώργου Βέη

«Μια εξίσωση από κολοκύθια που βράζουν χωρίς κανέναν προορισμό είναι η ζωή. Αμέτε να μετρηθείτε, αχθοφόροι του ονόματός σας.»  Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον

Προηγήθηκε η συλλογή διηγημάτων Ο λοξίας, από τις εκδόσεις «Ίνδικτος», το 2008. Απέσπασε θετικά σχόλια της κριτικής. Και δικαίως. Πρόκειται για συγγραφέα (1972) ο οποίος τιμά την πρωτογενή αφηγηματική του ύλη, αξιοποιεί καταλλήλως το γλωσσικό του εργαλείο, το οποίο φαίνεται ότι περιποιείται πολλαχώς, ανασυντάσσοντας ευφυώς στοιχεία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

galanis

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Οι αντιλήψεις σχετικά με το παιδί αλλάζουν και διαφοροποιούνται ανάλογα με την εποχή. Το ίδιο αλλάζουν και οι αντιλήψεις, οι σχετικές με τη συμπεριφορά των γονιών απέναντι τους. Έτσι, το ποιος είναι ο σωστός γονιός και αν τον έχει δει ποτέ κανείς να ζει ανάμεσα μας, τείνει να πάρει διαστάσεις αστικού μύθου. Δικαίως λοιπόν κυκλοφορούν κατά κόρον στην αγορά, οδηγοί, εγχειρίδια ή άλλα βιβλία αυτοβελτίωσης, προς βοήθεια των νέων γονιών. 

we-need-to-talk-about-kevin-screenshot390

Του Γιάννη Καρκανέβατου

Ποιος είναι ο Κέβιν και γιατί «πρέπει» να μιλήσουμε γι' αυτόν; Η Λάιονελ Σράιβερ, σ' αυτό το επιστολικό μυθιστόρημα ποταμό (564 σελίδες), ενδύεται τον ρόλο της μάνας που ο γιoς της –λίγο πριν κλείσει τα δεκαέξι– οργανώνει και εκτελεί με «επιτυχία» την δολοφονία εφτά συμμαθητών του, μιας καθηγήτριας και ενός υπαλλήλου της καντίνας. Δυο χρόνια μετά, με την απαραίτητη αποστασιοποίηση από τα γεγονότα που έχει εισαγάγει ο χρόνος και με την ειλικρίνεια του γραπτού λόγου (γράφει επιστολές προς τον σύζυγο της που δεν είναι πια μαζί), ανατρέχει στο παρελθόν της και πιάνει το νήμα από την εποχή πριν ακόμα γεννηθεί ο Κέβιν. 

byron250

Για τη βιογραφία του Λόρδου Μπάιρον «Λόρδος ΜπάιρονΟι έρωτές του» (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, επιμέλεια Κατερίνα Λελούδη) της Έντνα Ο'Μπράϊεν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Κώστα Κατσουλάρη

franelli_250

Της Παυλίνας Μάρβιν

Νομίζω πως τα πράγματα γίνονται ήδη σχετικά καθαρά όταν η συγγραφέας ονομάζεται Μαργαρίτα και το βιβλίο έχει αυτόν τον τίτλο. Θέλω να πω, Μαργαρίτα είναι ένα όνομα που εμένα με παραπέμπει σε παιδί, το οποίο, είτε έχει μεγαλώσει είτε είναι παιδί ακόμα, ή και τα δύο, πάντως, αν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο τώρα και να μιλήσω ως παιδί, ίσως να διάλεγα να το υπογράψω, πολύ πιθανόν, με το όνομα Μαργαρίτα. 

alt

Για τη βιογραφία του Γάλλου συγγραφέα Γκυστάβ Φλωμπέρ του Φρέντερικ Μπράουν (μτφρ. Τζένη Κωνσταντίνου, επιμέλεια Άννα Περιστέρη) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Της Μαρίας Τζαμπούρα

laurence-cosse250

Του Γιώργου Βέη

«Αλλά η Αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται», Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας

Η ερμηνευτική διαδικασία, την οποία είναι προορισμένος να υιοθετεί κατ' ανάγκην ο ανθρώπινος νους, από καθαρά βιολογική άποψη, ή εξελικτική προοπτική, όπως επιμένουν ορισμένοι ακριβολόγοι, έχει σαφείς περιορισμούς και όρια αξεπέραστα. Ό,τι δηλαδή με πείσμα και με ακατάβλητο σθένος οι απανταχού αναλυτικοί φιλόσοφοι διαδίδουν.

book-ververitsa250

Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είναι «κακός». Κυνικός, δηκτικός, συχνά αμείλικτος. Στο βιβλίο του «Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα» είναι πάρα πολύ κακός. Θυμάστε όλες αυτές τις ιστορίες που ακούγαμε από παιδιά με τα ολόγλυκα ζωάκια, τα φιλικά σκυλάκια, τα αθώα αρνάκια, τις γατούλες, τις χελωνίτσες, τις σοφές κουκουβάγιες; Ξεχάστε τα. Στο σύμπαν του Σεντάρις οι πάπιοι είναι αγενείς και αθυρόστομοι, οι αρκούδες τελείως χαζές, οι πελαργίνες νευρωτικές, οι αγελάδες χαιρέκακες, τα κουνελάκια ανελέητοι φονιάδες, οι γάτοι κατάδικοι αλκοολικοί και οι σκύλες «σκύλες». 

vargasllosa250

Του Δημήτρη Αργασταρά

palaistis250

Έρως δύσερως και μη

Του Γιώργου Βέη

Έχω υποστηρίξει και παλαιότερα, το 2007, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας των Χαρτών, από τις ίδιες εκδόσεις, της άρτιας δηλαδή συλλογής διηγημάτων του δόκιμου αυτού πεζογράφου, ο οποίος ανήκει ομολογουμένως στους αντιπροσωπευτικότερους της γενιάς του, ότι η εγνωσμένη οικονομία των εκφραστικών του μέσων, σε συνδυασμό με την ασκημένη του παρατηρητικότητα - συγγραφική αμεροληψία, μάς προσφέρει ολοκληρωμένα πορτρέτα αρκετών μελών της αστικής κυψέλης, ημετέρας και ξένης, αλλά και ορισμένων χαρακτηριστικών παριών της σχεδόν αθησαύριστης κειμενικά επαρχιακής μας ενδοχώρας. 

arthur rimbaud by vizen

Aποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη κάποιο μεσημέρι που ήθελα να ξεκουραστώ. Αποδείχτηκε μέγα λάθος. Μετά από τρεις τέσσερις σελίδες, στο στήθος μου κάλπαζαν ελέφαντες.

Του Δημοσθένη Κερασίδη

sarkozy-et-ses-femmes250

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο ο,τιδήποτε πρωτοποριακό έρχεται από τη Γαλλία. Η Παρισινή Κομμούνα, οι καλλιτέχνες της Μονμάρτης, ο Μάης του ’68 και η καριέρα του Νίκου Αλιάγα έχουν επηρεάσει ποικιλοτρόπως τους νεοέλληνες που συχνά δηλώνουν γοητευμένοι από τον αναρχικό πειραματισμό του γαλλικού τρόπου σκέψης. 

berceau

Της Ελένης Φουρνάρου

«Γεννήθηκα σε μια πόλη που κλωσούσε αυγά από χάλυβα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου, όταν γινόσουν υπερβολικά πιεστικός με τις ερωτήσεις σου, ανακάλυπτες ότι οι άνθρωποι ήταν φτιαγμένοι από βαμμένο χάλυβα. Άκουσα ανθρώπους να ξεκοιλιάζουν τον ουρανό για να τον αδειάσουν από τις αστραπές του. Όταν γεννήθηκα, με ξάπλωσαν στο εσωτερικό ενός λίκνου από μαντέμι, σα μισή οβίδα. Ξαπλωμένος ανάσκελα, αιχμάλωτος του λίκνου, ατένιζα τον ουρανό, τα σιδεράδικα των αγγέλων του  και τα σύννεφα που, καθώς διασκορπίζονταν, μου σπάραζαν την καρδιά». 

kopitses250

Του Στρατή Χαβιαρά

Ρώτησα κάποτε τον Αμερικανό συγγραφέα Τζον Ίρβινγκ πώς παραχώνει προσωπικές εμπειρίες στα μυθιστορήματα του και απάντησε, «Προσωπικές εμπειρίες; Ποτέ». Αυτό με έκανε να βάλω τα γέλια γιατί, όπως και η ζωή του, τα βιβλία του έβριθαν από αγώνες ελληνορωμαϊκής πάλης και αρκούδες. Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζουμε στο έργο συγκεκριμένες λεπτομέρειες απ’ τη ζωή του συγγραφέα, το έργο του πάντα βρίθει από προσωπικές επιθυμίες, φοβίες, προκαταλήψεις και εμμονές. 

pierrakou250

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Οι μακροχρόνιοι γάμοι σαν αρρώστια δεν ακούγονται; Δεν φαντάζει μια συνθήκη απόλυτα ταυτισμένη με τους κοινούς θνητούς, τα «ανθρωπάκια», που δεν έχουν επιλογές πέρα από το μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει; Τι συμβαίνει, όμως, με τους ιδιαίτερους ανθρώπους; Αυτοί καταδέχονται να ενωθούν με τα σφιχτά δεσμά του γάμου; Τι πιστεύει γι’ αυτούς ο κόσμος; Ότι ο γάμος ίσως είναι μια τόσο συντηρητική συνθήκη που δεν είναι ποτέ απόλυτα ταυτισμένη με τους εκλεκτούς του Θεού: Τους καλλιτέχνες, τους ποιητές, τους συγγραφείς, τους μουσικούς... Αυτοί, άλλωστε, παντρεύονται διά βίου την τέχνη τους, έτσι δεν λένε; 

ricoeur250

Του Γιώργου Βέη

Ο Ezra Pound, ως γνωστόν, αρεσκόταν να μεταφράζει Κομφούκιο από το σινικό πρωτότυπο χωρίς να ομιλεί ή να γράφει τη γλώσσα των μανδαρίνων. Πρόκειται για δήθεν μετάφραση, παρανόηση, παράφραση ή επινόηση κειμένου;
dresde250

Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Όσκαρ Σελ είναι ένας εννιάχρονος «αλλόκοτος» νεαρός που ζει με τη μητέρα του σε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν. Στο απέναντι κτίριο ζει η Γερμανίδα γιαγιά του, από τη μεριά του πατέρα του, που έχει επιζήσει από το βομβαρδισμό της Δρέσδης. Οι άντρες της οικογένειας απόντες. Ο παππούς, επιζών κι αυτός της Δρέσδης, γλύπτης που «έχασε» κάποτε τις λέξεις του και έκτοτε επικοινωνεί με σημειώματα γραμμένα σε τετράδια, τοίχους, πατώματα, σώματα. Εγκατέλειψε τη γιαγιά όταν αυτή του ανακοίνωσε πως είναι έγκυος.  

VanEyck_TheArnolfiniMarriage250

του Κώστα Κατσουλάρη

Ο Γιάννης Ευσταθιάδης έχει μέσα στα χρόνια κατακτήσει μια ιδιαίτερη θέση στο χώρο της νεοελληνικής γραμματείας. Αποτελεί μέρος μιας άτυπης ομάδας λογοτεχνών της γενιάς του 70 (σταχυολογώ ενδεικτικά: Δημήτρης Καλοκύρης, Αχιλλέας Κυριακίδης, αλλά και Κώστας Μαυρουδής, Αργύρης Χιόνης) οι οποίοι καλλιεργούν μια παιγνιώδη, γλωσσοκεντρική και πολυπρισματική λογοτεχνία, στης οποίας το DNA «ανιχνεύονται», κατά την προσφιλή έκφραση του Κυριακίδη, Μπόρχες, Ζορζ Περέκ, Ίταλο Καλβίνο, καθώς και πλήθος από άλλες μοντερνιστικές επιρροές, τόσο από τη λογοτεχνία όσο και από τον κινηματογράφο, τη σοβαρή μουσική, τις εικαστικές τέχνες. 

mavroydis_photo

Του Γιώργου Βέη

Ο αείμνηστος Μάριος Μαρκίδης, υποστηρίζοντας ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό προ ετών, τόνιζε ότι συνιστά «έργο ενός φιλάργυρου του βιώματος. Αυτός ο φιλάργυρος όμως είναι αισθητής και διανοούμενος. Κι έχει ταυτόχρονα την επιτηδειότητα των ποιητών να συνδυάζει απροσδόκητα τις παρατηρήσεις διαφορετικών τόπων και χρόνων, να μεταφράζει τον ένα τόπο στον άλλο (χάρισμα του ταξιδιώτη Ουράνη) και τον ένα χρόνο στον άλλο (χάρισμα της παράδοσης του Σεφέρη). Αξίζει την ανάγνωσή μας, στο βαθμό που καταφέρνει να του προσδώσει το «έτσι» του ο συγγραφέας, ο Σάυλοκ της παρατήρησης.» 

gkika1

Του Μάκη Πανώριου

Στο εξωτερικό κέλυφος αυτού του τελευταίου μυθιστορήματος της Ελένης Γκίκα, «διαβάζεται» μία ακόμη ιστορία ερωτικού πάθους. Της αιώνιας Γυναίκας, που εδώ ενέχει τη θέση συμβόλου, με τον αιώνιο Άντρα, σύμβολο και αυτός του «Άλλου Μισού», σύμφωνα με την πλατωνική φιλοσοφία. 

megalonontas3

Η οικογένεια πηγή προσωπικής δυστυχίας ή ο δρόμος για ευσυνείδητους πολίτες;

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου *

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής με επιτελικές θέσεις για τη δημόσια υγεία στην Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία, πρόεδρος στο παρελθόν και ιδρυτής της Ελληνικής Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας, της Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας και της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας μέχρι και σήμερα, έχει γίνει εδώ και λίγα χρόνια ευρύτερα γνωστός, παρ’ όλο που στους κύκλους των ειδικών είναι πετυχημένος επαγγελματικά πάνω από 30 χρόνια. 
mazitafagame

της Μαρίας Τζαμπούρα

Ο Πάνος Μαραγκός ανήκει στην παράδοση εκείνη που θέλει τους έλληνες σκιτσογράφους να έχουν τελειώσει την Αρχιτεκτονική. Ιωάννου, Ταμπακέας, Ζερβός είναι  μερικά, μόνο, χαρακτηριστικά ονόματα της γενιάς του… Πολυτεχνείου! Εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες του Μαραγκού με τους ομότεχνούς του. 

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ