alt

Του Νίκου Ξένιου

“Amore non è per sè si come sustanzia, ma è uno accidente in sustanzia” Dante

Στον χώρο του ελληνικού δοκιμίου έκανε αισθητή την παρουσία του το τρίπτυχο Μεταμοντέρνος Έρως των Γιαγιάννου, Λαμπράκου και Νάκου, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, με ενδιαφέρον επίμετρο του Στέφανου Ροζάνη.

Στο δοκίμιο «Καθαροί πια, με βρώμικα φιλιά», η Μαρία Γιαγιάννου διατρέχει το θεωρητικό έργο των Μαριόν, Λιοτάρ, Μπρικνέρ, Παζ και Μπατάιγ για να καταδείξει ότι «χωρίς πρόσωπο δεν υπάρχει ούτε εραστής ούτε ερωμένος» και ότι «αν το σώμα είχε πρόσωπο, τότε το ερωτευμένο πρόσωπο του σώματος θα ήταν η αγκαλιά». Με γοητευτικό λόγο η Μαρία Γιαγιάννου πραγματεύεται ακροθιγώς το dέcalage horizontale που έχει επέλθει μεταξύ του «έμφυλου» σώματος των παραδοσιακών αναπαραστάσεων του Έρωτος και του «άφυλου» κορμιού στις μεταμοντέρνες εξεικονίσεις του. Παραπέμπει στο βιβλίο Το σώμα της Πέπης Ρηγοπούλου (Πλέθρον, 2003)[1] για να καταδείξει πως το σώμα σήμερα λειτουργεί ως «πεδίον θανάτου» και ως θλιβερή εστία μελαγχολικής αυτοϊκανοποίησης ενός περφόρμερ: αυτό το τεκμηριώνει με μια δραστική αποτίμηση της κατακερματισμένης εκδοχής του έρωτα που προβάλλουν τα installations, οι performances και τα σύγχρονα εικαστικά πράγματα (Αμπράμοβιτς, Νιτς, Μπέλμερ, Αγκάμπεν, αδελφοί Τσάπμαν).

Το σώμα σήμερα λειτουργεί ως «πεδίον θανάτου» και ως θλιβερή εστία μελαγχολικής αυτοϊκανοποίησης ενός περφόρμερ

Στο δεύτερο δοκίμιο του τόμου: «Το τέλος του έρωτα στο έργο του Μισέλ Ουελμπέκ», ο Γιώργος Λαμπράκος αφορμάται από τη μεταμαρξιστική σκέψη (Τζέιμσον, Αταλί, Πρεχτ) και τη μεταφροϋδική σκέψη (Φρομ, Νούσμπαουμ) για να παρουσιάσει με δεξιοτεχνία το διπλό πρόσωπο του Μισέλ και του διπλοτύπου συγγραφέα του, Μισέλ Ουελμπέκ, ως αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας. Στο τρίτο δοκίμιο: «Ο μυσταγωγικός έρωτας», ο Δημήτρης Νάκος διερευνά τις έννοιες της σαγήνης, της διεκδίκησης, της απιστίας, της ζήλειας και της ηθικής διάστασης της ερωτικής σχέσης με φόντο τη δεκαετία του ’60, ιχνηλατώντας τα αγγίγματα, τους υπαινιγμούς και την προσέγγιση-απώθηση των σωμάτων των εραστών στην τελετουργική ταινία Ερωτική Επιθυμία του Γουόνγκ Καρ Βάι.

altΗ παντοδυναμία του ερωτικού Λόγου

Η λεκτική αναπαράσταση της επιθυμίας υπήρξε θέμα σωρείας δοκιμίων, με κορυφαίο το Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου του Ρολάν Μπαρτ (εκδ. Κέδρος). Ο αισθησιασμός, ως συνώνυμο της απόκρυψης, αποδίδεται χαρακτηριστικά από τη συμβουλή της περίφημης Μαρκησίας ντε Μερτέιγ (στις Επικίνδυνες Σχέσεις του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό): «Πρέπει να καταλάβετε πως, όταν γράφετε σε κάποιον, το κάνετε γι’αυτόν και όχι για τον εαυτό σας. Έτσι, επιδίωξή σας δεν πρέπει να είναι να του πείτε αυτό που σκέφτεστε εσείς, αλλ’ αυτό που αρέσει περισσότερο σ’ εκείνον». Η ψυχρότητα με την οποία η Μαρκησία υποστηρίζει την τακτική της αλληλογραφίας προασπίζεται τη θέση της εκ του ασφαλούς κατάκτησης του ποθούμενου, διασφαλίζει δε την τακτική της σταδιακής αναγνώρισης των επιμέρους στρατηγικών στόχων του αντιπάλου: εν ολίγοις, κατακερματίζει την εικόνα του Άλλου στα σημεία που οι επιστολές πρόκειται να θίξουν. Η απομάκρυνση από το ερωτικό αντικείμενο ως παράγοντας πόθου είναι και η θεματική του Ευτυχισμένοι μαζί του Γουόνγκ Καρ Βάι, όπου το αστικό περιβάλλον και η εργασία συνθλίβουν την ανθρώπινη σχέση και δυναμιτίζουν την εκπλήρωση της ερωτικής επιθυμίας. Η γλώσσα, λοιπόν, «κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», και σ’ αυτό το σημείο μού έρχεται στον νου εκείνη η ξαπλωμένη κόρη του Βalthus με το απειλητικό κοράκι πάνω απ’ το κεφάλι της και τον μικροσκοπικό γυμνό άνδρα που της προσκομίζει ένα τραπέζι και γεννιούνται δεκάδες ερωτήματα: τι επιτρέπεται και τι όχι στον έρωτα; Τι από αυτόν είναι αναπαραγώγιμο στην Τέχνη; Τι κινδύνους διατρέχει η αναπαραγωγή του ερωτικού λόγου, της ερωτικής φράσης και του ερωτικού φετίχ στην εποχή της (κατά Μπέντζαμιν) τεχνικής αναπαραγωγιμότητας του έργου τέχνης; Είναι ο Άγιος Αντώνιος του Νταλί εκτεθειμένος στους ερωτικούς πειρασμούς της φαντασίωσής του; Είναι, αφ’ εαυτού, ο Άγιος Σεβαστιανός  ερωτικό φετίχ; Ως ποιο σημείο συμβαίνει αυτό και με τον ίδιον τον Ιησού, και ως ποιο σημείο η φετιχοποίηση του σταυρού του μαρτυρίου γειτνιάζει με τον σκοτεινό χώρο ενός σαδομαζοχιστικού φετίχ;

Το κατακερματισμένο υποκείμενο του έρωτα

Ο «μοντερνισμός» θα μπορούσε να οριστεί ως η πολιτιστική και καλλιτεχνική αντίδραση στη διαδικασία του εκσυγχρονισμού και των υπαρξιακών, οικολογικών και κοινωνικών προβλημάτων που αυτός επιφέρει

Στην απόπειρά του να ορίσει το «μοντέρνο», ο φιλόσοφος Φρέντρικ Τζέιμσον μιλά για διαφορετικούς τρόπους νεωτερικότητας: αυτήν την εκδοχή της που απορρέει από τον εφαρμοσμένο σοσιαλισμό κι εκείνην που απορρέει από τον Καπιταλισμό. Ο «εκσυγχρονισμός» θέτει το πλαίσιο σε αναφορά προς το οποίο η κουλτούρα, η ατομική συνείδηση και η συλλογική συνείδηση αναζητούν τον ορισμό τους. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση ο «μοντερνισμός» θα μπορούσε να οριστεί ως η πολιτιστική και καλλιτεχνική αντίδραση στη διαδικασία του εκσυγχρονισμού και των υπαρξιακών, οικολογικών και κοινωνικών προβλημάτων που αυτός επιφέρει. Τηρουμένων των αναλογιών, ο «μεταεκσυγχρονισμός» περιλαμβάνει τις νέες επικοινωνιακές τεχνολογίες, η «μετανεωτερικότητα» απλώς διαγράφει σχηματικά τις νοοτροπίες που αυτές οι νέες συνθήκες παράγουν, ενώ ο Μεταμοντερνισμός (Postmodernism) συνιστά την καλλιτεχνική/πνευματική αντίδραση σε αυτές. Προϋπόθεση της συλλογιστικής του Τζέιμσον είναι η αντίληψη της «εκκοσμίκευσης» (secularization) ως αρχικού σταδίου –σταδίου «γένεσης»– του Καπιταλισμού: πρόκειται για την κάθαρση από τα «ιερά» στοιχεία του τρόπου παραγωγής που προηγήθηκε της Βιομηχανικής Επανάστασης, δηλαδή για την υλιστική, «αναλώσιμη» διάσταση που η αστική τάξη προσήψε στην αντίληψη του κόσμου. Αυτή εκφράστηκε με τον Ρεαλισμό στην Τέχνη, αυτό τo «ενεργό μόρφωμα που ανέτρεψε τα αφηγηματικά και πολιτιστικά πρότυπα του παλαιού καθεστώτος».

altΑν το ζήτημα εστιαστεί στην υπό πραγμάτευσιν έννοια του Έρωτος, συνάγουμε το –πρόχειρο– συμπέρασμα πως η μεταμοντέρνα εκδοχή του θα κληρονομεί όλα τα γνωρίσματα της απομύθευσης για την οποία μιλάμε. Μια ρεαλιστική αφήγηση του θέματος του έρωτα θα τοποθετούσε, προφανώς, τον ερωτισμό σε υψηλό έδρανο, απηχώντας συγκεκριμένες νοοτροπίες, στάσεις, θέσφατα, αισθητικές αρχές που αναγκαστικά εσωτερικεύονται από το υποκείμενο στην προσπάθειά του να επαναπροσανατολιστεί πρακτικά σε ένα κόσμο που εκμοντερνίζεται. Όσο για τη νεωτερικότητα, δεν είναι λύση, αλλά πρόβλημα και παράγων σύγχυσης και αποκάλυψης αντινομιών που ταλανίζουν το «μοντέρνο» υποκείμενο. Το υποκειμενικό υλικό που συγκροτεί τη συνείδηση του ατόμου είναι κατακερματισμένο, σε αυτήν την προσπάθεια, γιατί ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να περάσει στη διαδικασία του αναστοχασμού.  Εφόσον λοιπόν επιβίωσε στις συνθήκες του βίαιου εκσυγχρονισμού των παραδοσιακού τύπου κοινωνιών όπου είχε εθιστεί να ζει και να καταγράφει την εμπειρία και τις εικόνες του του ερωτισμού, καλείται και πάλι να επιβιώσει σε αυτό το ανασφαλές κλίμα, χωρίς τη μεταφυσική στέγαση ή την αισθητική παιδεία που θα του επέτρεπε να αναπτύξει μιαν οπτιμιστική προοπτική του ολοένα εκποιούμενου ερωτικού του συναισθήματος.

Η εστία, η φλόγα και η άλως

Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, ο Μάης του ’68 επίσης, καθώς και η εισβολή του AIDS στον ορίζοντα των νοηματικών φορτίσεων του Έρωτα, που τελεσίδικα τον επανασυνέδεσε με ενοχικά πλέγματα σύμφυτα με τη θρησκευτική δόμηση του συλλογικού ασυνειδήτου στον Δυτικό κόσμο

Στη συζήτηση αυτή θεωρούμε δεδομένο το ότι ο Έρως βιώνεται πρωτίστως ως συναίσθημα και δευτερευόντως ως σεξ, αισθησιασμός, ακόμη και ως πλατωνική σύλληψη. Ως εκ τούτου, το τριπλό σχέδιο του έρωτα που επιστρατεύουν η Γιαγιάνου και ο Λαμπράκος στην πραγμάτευσή τους, αντίστοιχα, των αναπαραστάσεων του έρωτα στις εικαστικές τέχνες και στη λογοτεχνία του Μισέλ Ουελμπέκ (σεξουαλικότητα-ερωτισμός-πλατωνικός, εκπνευματωμένος Έρως) έχει κανονιστική μόνο χρήση και απάδει της πραγματικής βίωσης του ερωτικού αντικειμένου (ή του «αντικειμένου του πόθου», αν υιοθετήσει κανείς φροϋδικό λεξιλόγιο). Όσο για τον κινηματογράφο, αρκεί κανείς να θυμηθεί Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του Λουίς Μπουνιουέλ. Προσπαθώ εδώ να απλουστεύσω το –έτσι κι αλλιώς– περίπλοκο ερμηνευτικό σχήμα που αντικρίζει τον έρωτα ως μέρος μιας ευρύτερης θεματικής λιμπιντινικού χαρακτήρα, απομονώνοντας το ερωτικό βίωμα από τις συντεταγμένες του της διαφήμισης, της εμπορευματοποίησης, της πορνογραφικής χρήσης του, της αγοραίας του εκποίησης. Τον έρωτα ως πράξη μέθεξης με την κυριολεξία του όρου, την εξεικόνιση του έρωτα ως εξεικόνιση της μέθεξης αυτής: με λίγα λόγια, αναζητώ στην (εικαστική, λογοτεχνική ή κινηματογραφική) αναπαράσταση του έρωτα το στοιχείο μιας τελετουργίας της οποίας καθένας μας υπήρξε κοινωνός και την οποία πολλοί από μας επιχείρησαν κατά καιρούς να εκφράσουν με τον (αισθητικό) τρόπο της Τέχνης.

Φαντάζει επουσιώδους σημασίας η παρουσία των σωματοποιήσεων του συναισθήματος αυτού, καθώς και η εμφάνιση των στρεβλώσεών του μέσω της υιοθέτησης, εκ μέρους των εικαστικών, κάποιων αφηγηματικών τρόπων του μεταμοντέρνου πεζογραφικού λόγου. Θεωρώ ότι ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία, ο Μάης του ’68 επίσης, καθώς και η εισβολή του AIDS στον ορίζοντα των νοηματικών φορτίσεων του Έρωτα, που τελεσίδικα τον επανασυνέδεσε με ενοχικά πλέγματα σύμφυτα με τη θρησκευτική δόμηση του συλλογικού ασυνειδήτου στον Δυτικό κόσμο. Τι να πει κανείς για τη ραγδαία, ακούσια και βιαστική (με την έννοια του βιασμού) «μεταμοντερνοποίηση» (post modernization) της κουλτούρας χωρών όπως η Σαουδική Αραβία ή η Κίνα, όπου οι αυταρχικές δομές δεν υποχωρούν ενώπιον της τεχνολογικής έκρηξης, παρά –αντίθετα– την επιστρατεύουν προς επίρρωσίν τους; Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι διαλέξεις του Φρέντρικ Τζέιμσον στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, το 1987[2], εγκαινίασαν ουσιαστικά τις σπουδές για το Μεταμοντέρνο (ως τη λογική που διέπει τον ύστερο καπιταλισμό) στην Κίνα και παρήγαγαν μια δονκιχωτική υστερία της κινεζικής ιντελιτζέντσια ενάντια στο κομμουνιστικό καθεστώς.  

altΗ κακογουστιά του «τέλους» του Έρωτα

Τα καταστροφικά, εσχατολογικά ή απλώς πεσσιμιστικά σενάρια που συνδέονται με το φημολογούμενο «τέλος της νεωτερικότητας» δεν μπορεί παρά να αφορούν τη συζήτηση για τον μεταμοντέρνο έρωτα. Καθώς το Μοντέρνο συνδέθηκε, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α., με δομές κυριαρχίας πατριαρχικές ή άλλου τύπου, το τέλος του Μεταμοντέρνου πήρε διαστάσεις χειραφέτησης από αυτές τις δομές: εξ ού και οι «λαϊκίστικες» εκδοχές που πήρε η Τέχνη στην περίπτωση, λόγου χάριν, του Άντυ Γουώρχολ. Ο Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ, στη Μεταμοντέρνα Συνθήκη, αντελήφθη το φαινόμενο ως «δυσπιστία σε ό,τι αφορά τις μετα-αφηγήσεις», πράγμα που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ιδεολογία. Ενάντια στο αναμενόμενο, σε συνέντευξή του[3] ο Φρέντρικ Τζέιμσον εξέφρασε την άποψη ότι το ανθρώπινο πνεύμα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την «κενή φόρμα» της Ιδεολογίας, ακόμη και στις συνθήκες ζωής του ύστερου Καπιταλισμού, κύριο γνώρισμα των οποίων είναι η αναδίπλωση του ατόμου και η αντικοινωνική συμπεριφορά: σε αυτό το σημείο ανατρέχουμε στο βίωμα του έρωτα ως «πορνογραφικής σχέσης» -όπως το αποκάλυψε και η ομώνυμη γαλλική ταινία- για να δούμε πως σήμερα είναι πρακτικώς αδύνατη η θέαση μια ολότητας από το πάσχον ανθρώπινο υποκείμενο, που περιορίζει την αντίληψη του κόσμου του σε αθροίσματα, προβολές, αναγωγές, κινούμενο από μια περιορισμένη οπτική της πραγματικότητας. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τον Ρεαλισμό, τον Ρομαντισμό -ακόμη και με τον Μοντερνισμό- ο Μεταμοντερνισμός δεν προσέφερε ένα ιδεολογικό εργαλείο, ούτε όμως και κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει κάποια στιλιστικά γνωρίσματα ικανά να παραγάγουν σχολές ή ρεύματα, ή -το χειρότερο- να διαδραματίσει το ρόλο του κριτικού οφθαλμού έναντι της χρήζουσας μετασχηματισμού λογικής που διέπει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με το spectrum της σύγχρονης Τέχνης ο δυτικός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, ούτε φυσικά και τη φύση του έρωτος. Περιορίζεται σε κάποιαν εξωγενή διαχείριση του αισθησιασμού του, των ερωτικών του ινδαλμάτων, της φαντασίωσης, διαχείριση που τις περισσότερες φορές είναι τουλάχιστον αντιαισθητική. Με τα λόγια της Μαρίας Γιαγιάννου: «Η τέχνη δεν βρίσκεται σήμερα σε αντιδιαστολή προς το Κιτς: Ο καλλιτέχνης που μιμείται το Κιτς, είτε επειδή το νοσταλγεί, είτε για να το σαρκάσει, είτε για να ενοχλήσει τους λάτρεις της υψηλής τέχνης και τον καθωσπρεπισμό των μουσείων, έχει αστείρευτο υλικό να αντλήσει από μια κοινωνία που, όπως θα έλεγε ο Μποντριγιάρ, έχει υποκατασταθεί από το ομοίωμά της. Αν υπάρχουν εξωγήινοι σίγουρα θα βλέπουν από ψηλά αυτό το ομοίωμα σαν μια πελώρια φραουλί τσιχλόφουσκα. Από την άλλη, αν υπάρχουν εξωγήινοι, είναι όλοι στο Λας Βέγκας, χρόνια τώρα, μεταμφιεσμένοι σε Έλβις[4]». 

[1] Βλέπε, επίσης, τα εξαιρετικά δοκίμια αισθητικής της Πέπης Ρηγοπούλου: ΟΝάρκισσος, στα ίχνη της εικόνας και του μύθου (εκδόσεις Πλέθρον) και Ο τρελός πρόεδρος και η γυναικεία ηδονή (Εκδόσεις Τόπος)
[2] Το βιβλίο με τις διαλέξεις του Τζέιμσον, υπό τον τίτλο Μεταμοντερνισμός και θεωρίες για την Κουλτούρα μεταφράστηκε στα  κινεζικά από τον ισχυρό διάδοχο του Μάο, τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ (现代主义与文化理论), και επηρέασε έντονα την αντίληψη της σπουδάζουσας κινεζικής νεολαίας για τις επόμενες δύο δεκαετίες.
[3]Ανοιχτή συζήτηση με τους Στάθη Κουβελάκη-Μιχάλη Βακαλούλη της 28ης Ιουνίου 1993, που ο υποφαινόμενος είχα την τιμή να μεταφράσω για το περιοδικό «Ουτοπία», τεύχος 21, Αθήνα, Ιούλιο-Αύγουστο 1996, σελ. 145 .
[4] Εφημερίδα «Αξία», 13-8-2011

ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ

altΜεταμοντέρνος Έρως
Μαρία Γιαγιάννου, Γιώργος Λαμπράκος, Δημήτρης Νάκος
Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2014
Σελ. 232, τιμή € 17,04

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΟΥ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑΚΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Μίλα, Πηνελόπη!» της Αγγέλας Καστρινάκη (κριτική)

«Μίλα, Πηνελόπη!» της Αγγέλας Καστρινάκη (κριτική)

Για τη μελέτη της Αγγέλας Καστρινάκη «Μίλα, Πηνελόπη! – Λογοτεχνικές μεταμορφώσεις της μυθικής ηρωίδας στην Ελλάδα και τον Δυτικό κόσμο από τον 19ο αιώνα ώς τις μέρες μας» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).

Γράφει ο Θόδωρος Σούμας

Η προβληματική τ...

«Για το νόημα της ζωής» του Βίτο Μανκούζο (κριτική) – Αναζητώντας το νόημα στο υπέρτερο, στην απομόνωση της πανδημίας

«Για το νόημα της ζωής» του Βίτο Μανκούζο (κριτική) – Αναζητώντας το νόημα στο υπέρτερο, στην απομόνωση της πανδημίας

Για το βιβλίο του Βίτο Μανκούζο «Για το νόημα της ζωής» (μτφρ. Παναγιώτης Υφαντής, εκδ. Αρμός). Στην κεντρική εικόνα, ο θεολόγος και καθηγητής Βίτο Μανκούζο.

Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης

Ο αμφιλεγόμενος χώρος που γνωρίζουμε σήμ...

«Είμαι το τέρας που σας μιλά» του Πωλ Μπ. Πρεθιάδο (κριτική) – Ένα μανιφέστο για τις δυσκολίες της φυλομετάβασης

«Είμαι το τέρας που σας μιλά» του Πωλ Μπ. Πρεθιάδο (κριτική) – Ένα μανιφέστο για τις δυσκολίες της φυλομετάβασης

Για το βιβλίο του Πωλ Μπ. Πρεθιάδο «Είμαι το τέρας που σας μιλά: Αναφορά σε μια ακαδημία ψυχαναλυτών» (μτφρ. Αναστασία Μελία Ελευθερίου, εκδ. Αντίποδες). Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την ταινία «Το κορίτσι από τη Δανία» (2015). 

Γράφει η Ελένη Αβδούλου ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Rohtko», του Λούκας Τβαρκόφσκι, στη Στέγη (κριτική)

«Rohtko», του Λούκας Τβαρκόφσκι, στη Στέγη (κριτική)

Στην κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση είδαμε τη μεγαλειώδη παράσταση «ROHTKO» του Πολωνού σκηνοθέτη Λούκα Τβαρκόφσκι [Lukasz Twarkowski], αποτέλεσμα συνεργασίας του με τον Κρίστιαν Λούπα.

Γράφει ο Νϊκος Ξένιος

Ο Λούκας Τβαρκόφσκι σκηνοθέτησε τ...

Το Dublin Literary Award 2023 στη Γερμανίδα Katja Oskamp

Το Dublin Literary Award 2023 στη Γερμανίδα Katja Oskamp

Απονεμήθηκε στην Katja Oskamp και τη μεταφράστριά της στα αγγλικά Jo Heinrich, το «Dublin Literary Award 2023» για το μυθιστόρημά της Katja Oskam «Marzahn, Mon Amour». Σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Book Press

...
Χαρούκι Μουρακάμι: Τιμήθηκε με το βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών»

Χαρούκι Μουρακάμι: Τιμήθηκε με το βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών»

Ο Haruki Murakami [Χαρούκι Μουρακάμι] είναι ο πρώτος Ιάπωνας συγγραφέας που έλαβε το Βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών». Η συλλογή διηγημάτων του «Σε πρώτο ενικό» κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Βασίλη Κιμούλη.

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Κήπος βιβλίων» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

«Κήπος βιβλίων» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τον πρόλογο του συγγραφέα Παναγιώτη Γούτα της ανθολογίας κειμένων του «Κήπος βιβλίων – Διαβάζοντας Θεσσαλονικείς και Αμερικανούς πεζογράφους», που θα κυκλοφορήσει στις 17 Μαΐου από τις εκδόσεις Νησίδες.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Κανείς δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημά σου, αν δεν κάνεις ο ίδιος την αρχή για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Είκοσι επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις βιβλίων αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης από τους επαγγελματίες του είδους.

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ