Του Γιώργου Βέη

Ο ανώνυμος ώριμος άντρας, ο οποίος φτάνει μια νύχτα σε μια άγνωστη πόλη, επιχειρώντας συνειδητά να αλλάξει κεφάλαιο στη μάλλον νευρωσική ζωή του, διακρίνεται αμέσως για την αποφασιστικότητά του. Δεν είναι ένα ακόμη τυπικό ανδρείκελο, πλατωνικών προδιαγραφών, της κοινωνικής κυψέλης.

Του Κώστα Αγοραστού

Με οκτώ διηγήματα πυρετώδους γραφής μάς συστήνεται η πρωτοεμφανιζόμενη Ελισάβετ Χρονοπούλου στο βιβλίο της Φοράει κοστούμι (εκδ. Πόλις). Διηγήματα με ενδιαφέρουσα αφηγηματική ματιά, ξεκάθαρους και σαφείς χαρακτήρες και κυρίως με γραφή που αιχμαλωτίζει τον προσεκτικό αναγνώστη.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Ο Μένης Κουμανταρέας δεν υιοθετεί αφειδώς μοντερνιστικές πρακτικές, όπως επιχείρησαν πολλοί συνομήλικοί του στις πρώτες μεταπολεμικές γενιές, και δεν καταφεύγει συχνά σε αφηγηματικούς πειραματισμούς ή ρηξικέλευθες τεχνικές. Η γραφή του είναι ρεαλιστική, με έμφαση στο μικροαστικό, με γραμμική πορεία, που σπάνια στρέφεται απότομα σε πιο ριψοκίνδυνες καμπές, και με μια γλώσσα στρωτή, ακριβή, χωρίς αναγωγές και καταγωγές σε στοχασμούς ή σε ρητά δεδηλωμένα συναισθήματα.

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Ένα ταξίδι στον ερωτικό κόσμο του Ελύτη, στο ερωτικό νησί της Κέρκυρας, στον χρόνο, στα πολιτικά δρώμενα. Ένας πολλά υποσχόμενος προορισμός που με έλκυσε εξαρχής.

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Η Χορεύτρια του Διαβόλου που χαρίζει και τον τίτλο στο μυθιστόρημα του Στέφανου Δάνδολου είναι μια γυναίκα αμφιλεγόμενη. Μαθαίνουμε για εκείνη μέσα από τους άλλους, φωτίζεται ανάλογα την εποχή, τις ιστορικές συγκυρίες και τις ανάγκες των ισχυρών, ενώ τις σύντομες εμφανίσεις της ακολουθούν μακρά διαστήματα απουσίας.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Η συγγραφική εμμονή τής Αργυρώς Μαντόγλου ήταν ώς τώρα το (γυναικείο) σώμα, προϊόν όχι τόσο της βιολογικής του διάστασης όσο της πολιτισμικής του θεώρησης μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Σ’ αυτό το τελευταίο της βιβλίο, παρόλο που το βαθύτερο υπέδαφος της γραφής της δεν έχει αλλάξει ριζικά, το έδαφός της αναφύει έναν άλλο χλοοτάπητα που αποτελείται από συμπτώματα βίας και άλλων μορφών κοινωνικής καταπίεσης. Κι αυτό το πετυχαίνει, χωρίς να ξεπέφτει σε ωμά ρεαλιστικές σκηνές ή σε βαρυφορτωμένα συναισθήματα. 

Tου Δημήτρη Αργασταρά

Το ''Αγαπημένε μου ψυχίατρε – μια νουβέλα και πέντε διηγήματα'' είναι το τέταρτο πεζογραφικό έργο της Καίτης Βασιλάκου, που από την πρώτη της εμφάνιση, το 2008, μας έχει συνηθίσει στην διηγηματογραφία των αλλόκοτων όψεων της πραγματικότητας, με ιστορίες που ακουμπούν στο παράξενο, το αινιγματικό, το ανατρεπτικό μιας αφανούς ψυχικής διάστασης. 

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Το 2012 δεν υστέρησε σε τίποτα σε σχέση με τα άλλα έτη στην παραγωγή πολλών και καλών συλλογών διηγημάτων. Κοντά στα Άπαντα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου και στα διηγήματα μιας εικοσιπενταετίας της Μ. Δούκα, δίπλα στα βιβλία παλαιών γραφίδων όπως ο Σ. Δημητρίου, ο Δ. Κούρτοβικ και η Αμ. Μιχαλοπούλου, εμφανίστηκαν τρεις τέσσερις νέες φωνές με κείμενα μικρής φόρμας τα οποία έδειξαν ότι το είδος έχει μέλλον: η Β. Πέτσα, ο Δ. Παπαμάρκος, η Ευγ. Μπογιάνου και τελευταίος αλλά όχι ελάσσων ο Γιάννης Παλαβός. 

Του Στρατή Χαβιαρά 

Μύθος και μεταφυσική*

Στο αφτί του βιβλίου, το βιογραφικό σημείωμα της συγγραφέως, δυο προτάσεις όλο κι όλο, ψιθυρίζει, «Η Μέμη Κατστώνη είναι εκπαιδευτικός και μεταφράστρια. Τόσα χρόνια έγραφε για τους μαθητές της, είπε να γράψει και για τους μαθημένους.» Σπάνιο, δυο σύντομες προτάσεις σαν αυτές να λένε τόσα πολλά: Έτσι και οι 27 ιστορίες που ακολουθούν, γραμμένες με πυκνότητα υφής και οικονομία, εντυπώνονται με μια ευρηματικότητα και αμεσότητα που ξαφνιάζει. 

Του Δημήτρη Αργασταρά

Η λογοτεχνία τρόμου γεννήθηκε και άκμασε περισσότερο στις αχανείς σκοτεινές εκτάσεις της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Αμερικής, αλλά μερικές φορές αξιόλογες προσπάθειες συναντάμε και στην εγχώρια παραγωγή.

Της Τόνιας Μάκρα

«Αποσιωπήσεις αντί για φανερώματα»

Στο οπισθόφυλλο του νέου του βιβλίου ο Σωτήρης Δημητρίου γράφει: «Βρήκα ένα κουμπί και για χάρη του έραψα ένα φόρεμα» λέει μια παροιμία. Εξηγεί –μεταφερόμενη στη λογοτεχνία− την αναγωγή ενός στοιχείου σε διήγημα (…)». Έτσι κι εγώ βρήκα στην συγκεκριμένη έκδοση το δικό μου «κουμπί» −την αφορμή δηλαδή− για να γράψω για την μακροχρόνια σχέση που διατηρώ ως αναγνώστρια με τη γραφή του συγγραφέα.

Του Νικήτα Παρίση*

Το θέμα ομολογουμένως προκαλεί αναγνωστική ταραχή, ξυπνάει μνήμες από τρικυμισμένες εποχές και ταραγμένους καιρούς. Οι πιο πολλοί ξαναθυμούνται άυπνες νύχτες και σκοτεινές ώρες απ’ την απριλιανή επταετία. Τότε που η έννοια του ανακριτή ήταν ταυτόσημη με εκείνη του σκληρού και ανάλγητου βασανιστή και ο ανακρινόμενος μετατρεπόταν σε ανθρώπινο κουρέλι.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Το κέντρο ενός μετεμφυλιακού κολλάζ

Η σύζυγος του Αντώνη Αμπατιέλου, αριστερού συνδικαλιστή, ο οποίος συνελήφθη και παρέμεινε ως πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές μέχρι το 1964, Μπέτι Μπάρτλετ αναλαμβάνει σθεναρά έναν αγώνα για την απελευθέρωσή του.

Του Γιώργου Βέη

Χρόνοι και τόποι: το κρίσιμο τώρα, αλλά και το πολύβουο, μεσανατολικό χθες.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Εννιά βιβλία πεζογραφίας και μια αυτοβιογραφία, είναι μερικές από τις επιλογές μας από βιβλία ελλήνων συγγραφέων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Του Γιώργου Βέη

Το πνεύμα μου είναι το σώμα μου και τίποτε παραπάνω - Αντονέν Αρτό

Δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ γιατί οπλοφορούσε ο εικοσιοχτάχρονος Στέλιος. Αν ανήκε πράγματι σε κάποια ομάδα νεωτερικών Ρομπέν των Πόλεων ή αν δρούσε κατά μόνας, ως ελεύθερος σκοπευτής, μανιακός υπερασπιστής ενός προσωποπαγούς Δικαίου. 

Του Κώστα Αγοραστού

Έτος κρίσης το 2012 και για τους εκδοτικούς οίκους. Αρκετοί από αυτούς είδαν τα κέρδη τους να μειώνονται, κάποιοι άλλοι «έχασαν» συγγραφείς λόγω μεταγραφών, κάποιοι, τέλος, υπήρξαν ιδιαίτερα προσεκτικοί κι επιλεκτικοί ως προς τους νέους τίτλους τους.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Η ανεξιχνίαστη υπόθεση μιας δολοφονίας που έγινε τον Μάιο του 1948 στη Βόρειο Ελλάδα και απασχόλησε την κοινή γνώμη, την Κυβέρνηση και τον ξένο παράγοντα, τότε, αλλά και ως τις μέρες μας τη Δικαιοσύνη και τη νομική επιστήμη, αποτελεί τον κορμό του νέου μυθιστορήματος της Σοφίας Νικολαΐδου. 

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

“να βρω όλα τα χαμένα / ίσως να βρω κι εσένα”

Η Βασιλική Πέτσα είναι ώς τώρα η συγγραφέας τής μικρής μορφής. Κι αυτό ισχύει όχι μόνο επειδή στο παρόν τομίδιο περιλαμβάνει οκτώ διηγήματα εστιασμένης δράσης, αλλά και διότι το πρωτόλειό της, το περυσινό “Θυμάμαι”, ήταν νουβέλα που φώτιζε μια δολοφονία από πάμπολλες οπτικές γωνίες, οι οποίες το μόνο κοινό που είχαν ήταν ότι συνέκλιναν στο ίδιο κέντρο.

Tου Άλκη Γούναρη*

Η Αισθητική της Αυτής Μεγαλειότητος

Όπως κάθε μορφή τέχνης έτσι και η λογοτεχνία, ακόμα κι όταν πρόκειται για ερωτική λογοτεχνία στα άκρα ή για πορνογραφία, είναι παρακινδυνευμένο –αν όχι ανόητο- να κρίνεται με ηθικούς όρους. Παρ’ όλα αυτά, το ίδιο το έργο μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αναδεικνύει, να υπονοεί ή να θέτει ευθέως ηθικά ερωτήματα στα οποία ο αναγνώστης μπορεί είτε να σκοντάφτει είτε να τα προσπερνά αδιάφορα.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Η αλληλεγγύη ως κατ’ εξοχήν ζητούμενο σε καιρούς στενούς

Μιαν ιστορία καθημερινών ανθρώπων σε μιαν υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας, πραγματεύεται με το νέο του μυθιστόρημα ο συγγραφέας. 

Του Παναγιώτη Γούτα

Η μέθεξη του ακούσματος των ωκεάνιων θηλαστικών και η μέθεξη της γραφής 

Ο Φώτης Θαλασσινός (γεννημένος στην Κω το 1977) προκάλεσε αίσθηση στα γράμματα με τα βιβλία του Ο θάνατος του κόμη Λοτρεαμόν και Λούπα, τυπωμένα, τότε, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Του Μάκη Πανώριου

Σε ορισμένες ενδεικτικές περιπτώσεις, η εικόνα του εξωφύλλου ενός μυθιστορήματος, υπονοεί την πολυμορφία της ανθρώπινης σκέψης∙ όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι αλλά σκέπτονται διαφορετικά διότι είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Το υπογραμμίζει ο πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο του δεύτερου σημαντικού μυθιστορήματος του Δημήτρη Οικονόμου.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Από τη μνήμη στη φαντασία και το αντίστροφο

Θα ήταν ενδιαφέρον να ελέγξει κανείς πώς οι απόψεις που εκφράζονται στις βιβλιοκρισίες ενός κριτικού ή στις κατά καιρούς εκδιδόμενες επιφυλλίδες του εφαρμόζονται στα λογοτεχνικά του κείμενα, όταν βέβαια τυγχάνει να είναι ο ίδιος και συγγραφέας.

Tου Κώστα Αγοραστού

Του Δημοσθένη Κερασίδη

Ο Έσσε αναφέρει ότι ο Ντοστογιέφσκι υπήρξε ο πρώτος μυθιστοριογράφος που έβαλε ως πρωταγωνιστές στα βιβλία του άτομα εκτροχιασμένα, περιθωριακά, κατατρεγμένα.

Ο Βασίλης Λαδάς, μετά το Μουσαφεράτ, συνεχίζει αυτή την παράδοση με το καινούριο του μυθιστόρημα, με τίτλο Παιχνίδια κρίκετ, το οποίο αποτελεί μια διευρυμένη συνέχεια του νήματος του προηγούμενου βιβλίου του.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Μυθιστορηματική βιογραφία ενός πατριώτη από το πάνθεο των αφανών

Το βιβλίο της Σοφίας Παπαϊωάννου «Κρυμμένο στο Αιγαίο» αναφέρεται σε μιαν αληθινή ιστορία για έναν σπουδαίο Έλληνα από την Κάσο, τον Μιχάλη Κουτλάκη.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Τι πρέπει να πιστέψει ο αναγνώστης απ’ όσα διαβάζει σε ένα μυθιστόρημα;

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο, «το Πήλιο είναι διπρόσωπο βουνό: από τη μεριά του Αιγαίου είναι δασωμένο, άγριο, αλίμενο, ανοιχτό στους ανέμους.

Του Παναγιώτη Γούτα 

Ύστερα από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του τελευταίου βιβλίου του Κορτώ είναι φανερό πως το κείμενο στερείται κάποιας ιδιαίτερης τραγικότητας (και ιδιαιτερότητας) στον πυρήνα του, για να αξιοποιηθεί επιτυχώς ως «σοβαρή» αυτοβιογραφία.

Του Αλέξη Ζήρα 

Φύλο, αρχέτυπα και ιστορία

Από τη σύγχρονη πεζογραφία μας, τουλάχιστον των τελευταίων τριάντα ετών, δεν έχουν λείψει τα μυθιστορήματα που συνδέουν την ιστορία της Κρήτης από το 1850 και έπειτα με θρύλους και θρυλικές μορφές του νησιού.