Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η εφημερίδα «Το Βήμα» ξεκίνησε και ολοκλήρωσε μια σειρά άρθρων (24.7.2016 – 11.9.2016) με άξονα το νεοελληνικό μυθιστόρημα και τη στάθμη της παραγωγής του, υπό τον τίτλο Φάκελος μυθιστόρημα, με την επιμέλεια της Λαμπρινής Κουζέλη. Το θέμα είναι όντως πολύ σημαντικό, καθώς η ποιότητα της πεζογραφίας και της ποίησής μας δείχνει και την ποιότητα της ελληνικής κουλτούρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, το οποίο αποτελεί παλαίστρα πολιτισμικών διαγκωνισμών και χρηματιστήριο λογοτεχνικών μετοχών (Pascale Casanova). 

Εντυπώσεις από το Φεστιβάλ ποίησης στην Cordes-sur-Ciel, στη Γαλλία, ένα χωριό που συνδέεται απρόβλεπτα με την ιστορία των «Καθαρών» αλλά και των Υπερρεαλιστών. 

Του Δημοσθένη Αγραφιώτη 

Cordes-sur-Ciel [1], οχυρωμένο χωριό στην Νομαρχία του Tarn (ποταμού) στην Οξιτανία (Occitanie) της νοτίου Γαλλίας, όπου η γεωγραφία και οι τοπικές μετεωρολογικές συνθήκες δημιουργούν (συχνά) γύρω από το λόφο μια πυκνή ομίχλη, μια συννεφοθάλασσα. Έτσι, οι κάτοικοι του χωριού από το ύψος του λόφου βρίσκονται μεταξύ του ουρανού και των νεφών-ομίχλης. Το όνομα δικαιολογείται απόλυτα! (Το όνομα στην αρχή ήταν Cordes αλλά στα 1993 υιοθετήθηκε το όνομα Cordes-sur-Ciel, για να σημειωθεί το παράξενο φαινόμενο της ομίχλης). Υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις για το όνομα. Μια από αυτές συνδέει την Cordes με την Cordoba, καθώς το κοινό τους σημείο ήταν η επεξεργασία των δερμάτων στους δυο τόπους κι αυτό έγινε με τον ερχομό κάποιων κατοίκων από την πόλη της Ανδαλουσίας. Η Cordes δημιουργήθηκε το 1222 μ.Χ. και «ήκμασε» τον 13ο – 14ο μ.Χ. αιώνα και συνδέεται με τη δραματική ιστορία των «Καθαρών» - «Αγνών» - « Αμόλυντων» (Cathares - Καθαροί-Καθάριοι, από το ελληνικό «καθαρός») και με όλες τις δραματικές περιδινήσεις αυτού του «παραδεισένιου» χώρου, στη βόρεια πλευρά των Πυρηναίων. 

Σκέψεις για το βιβλίο του Blaise Cendrars Ρούμι (μτφρ. Ελένη Κώνστα, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιάννη Λειβαδά

Δέχεσαι τις ακτίνες μιας υψηλής εποπτείας πριν ακόμη ανοίξεις την πρώτη σελίδα του κειμένου: «Αφιερώνω αυτή την περιπετειώδη ζωή του Ζαν Γκαλμό στους νέους της σημερινής εποχής που κουράστηκαν από τη λογοτεχνία, για να τους αποδείξω ότι ένα μυθιστόρημα μπορεί επίσης να είναι και μία πράξη». Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα βιβλίο το οποίο δημιούργησε έναν λογοτεχνικό κλάδο, ένα νέο λογοτεχνικό είδος, παρέμεινε στην Ελλάδα ασχολίαστο. Ποιος έγκριτος, αυτάρκης κριτικογράφος αντέχει να βγάλει τα μάτια του; Ουδείς. Τουλάχιστον από την εποχή που η λογοτεχνία ενέδωσε στις θέσεις της ατομικής και κοινωνικής συγκάλυψης. Πιο συνετά προχωρά όμως κανείς με τη διαφωνία παρά με τη συμφωνία. Αυτή είναι εξάλλου η μοναδική μέθοδος ικανή να οδηγήσει σε σύνθεση.   

Της Γεωργίας Κακούρου Χρόνη

Τον Ιούνιο του 2015 δύο νεαρές καλλιτέχνιδες με διεθνή καριέρα, που επικεντρώνονται κυρίως στην κοινωνική προσέγγιση της τέχνης, η Georgia Kotretsos και η Carolina Trigo, ανέλαβαν να υλοποιήσουν, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών και θεωρητικών της τέχνης από διάφορες χώρες, ένα project στην Πάρο με τον τίτλο «KLIMA» εστιάζοντας στον μεσογειακό χώρο. Αποδέχτηκα την πρόσκληση, αλλά οι αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα της χώρας δεν μου επέτρεψαν να ταξιδέψω. Έτσι, όταν μου ζητήθηκε, κατέθεσα τις απόψεις μου γραπτώς στο κείμενο που ακολουθεί.

Του Δημοσθένη Αγραφιώτη

Στην δεκαετία του 1980, στην Ευρωπαϊκή Eπιτροπή αναπτύχθηκε φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που είχε σαν στόχο να διερευνήσει το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είχε ως τίτλο: FAST – Forecasting & Assessment of Science and Technology. Αναπτύχθηκαν πολλά ερευνητικά έργα, άλλοτε σε σχέση μ’ ένα θέμα – πρόβλημα (π.χ. η εργασία), και άλλοτε σε αναφορά με μια προσέγγιση όπως η στάθμιση (assessment) ορισμένων τεχνολογιών (π.χ. βιοτεχνολογία) και άλλοτε με την αναζήτηση νέων πολιτικών (policies) όχι μόνο στο πλαίσιο της Ευρώπης αλλά και σ’ αυτό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. (Το θέμα «Τέχνη και νέες τεχνολογίες», χειρίστηκε ειδική ευρωπαϊκή ομάδα της οποίας το συντονισμό είχα εγώ προσωπικά.[3]).

Ένας νέος τόμος με ανέκδοτα έργα του Jack Kerouac μόλις κυκλοφόρησε στον Καναδά και κατόπιν στη Γαλλία.

Του Γιάννη Λειβαδά

Βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική: προ-κριτικός και κριτικός λόγος

Του Νικήτα Παρίση

Πολύ πρόσφατα, την Τετάρτη, 8 Ιουνίου, δημοσιεύθηκε στην Book Press ένα ξεχωριστού ενδιαφέροντος άρθρο του Γ.Ν. Περαντωνάκη, με τον τίτλο Βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική: αδελφές ή ανταγωνίστριες; Πρόκειται, ασφαλώς, για κείμενο που αρθρώνει υπεύθυνο, σαφή και μεστό λόγο. Βασική του πρόθεση, να αναζητήσει τα στοιχεία που αντιδιαστέλλουν ή συμπλησιάζουν τις δύο έννοιες του τίτλου, τη βιβλιοπαρουσίαση και τη βιβλιοκριτική. 

Σκέψεις για την επιτυχία του House of cards.

Του Νίκου Ξένιου

Τα τελευταία επεισόδια του House of Cards κερδίζουν σε ακροαματικότητα και καθηλώνουν το τηλεοπτικό κοινό. Στους τρεις πρώτους κύκλους οι πρωταγωνιστές Κέβιν Σπέισι, Ρόμπιν Ράιτ και Μάικλ Κέλυ κατέκτησαν τις καρδιές των τηλεθεατών και τρία Έμμι. Στον τέταρτο κύκλο, η δυναμική της βίαιης επιβολής της εξουσίας κορυφώνεται και τα ποσοστά τηλεθέασης χτυπούν κόκκινο. Ο ίδιος ο Κλίντον έχει παραδεχτεί πως κατά 99 τοις εκατό η σειρά παριστά με ακρίβεια την πραγματικότητα. Ο Ομπάμα δεν χάνει επεισόδιο. Με ποια ιδεολογική στάθμιση μπορεί να γίνει κατανοητή μια τέτοια επιτυχία; Σίγουρα αυτή δεν θα αφορά την πολιτική αρετή ούτε θα διασταυρώνεται με την προτεσταντική ηθική και αναμφίβολα δεν θα πρόκειται για την ανθρωπιά. Είναι, κατά πάσαν πιθανότητα, κάτι ισχυρότερο, κάτι που απηχεί πολύ ισχυρότερα στη σύγχρονη δυτική αισθητική και ηθική. 

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Κανονικά, πρόκειται για δύο διακριτές μορφές κειμένων που αναμετρώνται με το βιβλίο και το προβάλλουν στο κοινό. Κανονικά, η βιβλιοκριτική και η βιβλιοπαρουσίαση υπηρετούνται από διαφορετικούς ανθρώπους, ανθρώπους με διαφορετικούς ρόλους, που αναλαμβάνουν διαφορετική δουλειά στο πλαίσιο του έντυπου ή ηλεκτρονικού τύπου. Κανονικά, η διαχωριστική γραμμή που τις χωρίζει δεν είναι αξιολογικής κλίμακας, αλλά ειδολογικής.

Η σχέση των λογοτεχνών με την πυγμαχία με αφορμή τον θάνατο του Μοχάμεντ Άλι. (Μέρος Ι)

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Η μεταφράστρια Ισμήνη Κανσή αποχαιρετά τον Eduardo Galeano, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, με μια επιστολή της προς αυτόν.

Της Ισμήνης Κανσή

Αγαπητέ Εδουάρδο,

Κείμενο που διαβάστηκε από τον Πρέσβη στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην UNESCO, στις 2 Απριλίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Café de jour που έλαβαν χώρα στο Παρίσι, σε καφέ της πόλης, το προηγούμενο Σάββατο.

Του Γιώργου Βέη

Έχω τονίσει και άλλοτε ότι ανήκω σ’ εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν σταθερά ότι η ποίηση δεν είναι κατ´ ανάγκην παιδί της ταραγμένης ή μη εποχής της. Φρονώ μάλιστα ότι ως η κατ’ εξοχήν τέχνη του επαΐοντος –να υπογραμμίσω εδώ τον οξυδερκή ορισμό του Γουάλας Στήβενς «Poetry is the scholar’s art»– η ποίηση θα συνεχίσει και στα χρόνια που έρχονται να εκλύει οραματική σοφία, ανατέμνοντας και αναδιανέμοντας τη σκληρή ύλη της πραγματικότητας που μας περιβάλλει ενίοτε τόσο ασφυκτικά. Η ποιητική γραφή θα εξακολουθήσει να ασκεί το θεμελιώδες, σύμφυτο με τον εαυτό της προνόμιο, δηλαδή να προπορεύεται και να προβλέπει ή να προσβλέπει στα νέα τοπία του ανθρώπου. 

Για την ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών από τον Γιαν Φαμπρ. 

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Μετά την πολύμηνη αναμονή του νέου προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών, με τις πολυπληθείς ανεξάρτητες θεατρικές ομάδες σε καθεστώς μόνιμης εκκρεμότητας και αναστολής, και φυσικά τα όσα θυελλώδη προηγήθηκαν με την άδοξη, έντονα παρασκηνιακή και με συνοπτικές διαδικασίες αποπομπή του Γιώργου Λούκου, η ανακοίνωση του φετινού Προγράμματος του Ελληνικού φεστιβάλ από τον νέο διευθυντή του, Γιαν Φαμπρ, είναι τουλάχιστον απογοητευτική – για να μην υιοθετήσουμε εκφράσεις πολλών και σημαντικών σύγχρονων δημιουργών από τον χώρο του θεάτρου: «εξοργιστική», «ντροπιαστική», «φαιδρή», «αποικιοκρατική».

Στη μνήμη του Κωστή Παπαγιώργη που έφυγε από κοντά μας, σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν.  

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Του Γιάννη Λειβαδά

Η ποίηση εντοπίζεται σε κάτι που υφίσταται οριακά ανάμεσα στο υπάρχον και το μη υπάρχον, στο περιεχόμενο. Το οποίο, όπως έχω προ καιρού σημειώσει, είναι τρόπος1. 

Του Παναγιώτη Λογγινίδη

Εάν θέλουμε να ξεφλουδίσουμε τον τίτλο της εκδήλωσης «Ποίηση και νέες υποκειμενικότητες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» τότε θα βρούμε εντός του τρία δομικά στοιχεία, δύο σταθερά και ένα μεταβαλλόμενο. Ας παίξουμε λοιπόν ένα παιχνίδι που εξηγεί τη σχέση των τριών: τοποθετούμε πάνω σε μία ευθεία τις τρεις έννοιες. Στα δύο άκρα βάζουμε την ποίηση και την παγκοσμιοποίηση και στη μέση τις υποκειμενικότητες και ή αλλιώς και για να διευκολύνουμε το κείμενο, τον ανθρώπινο ψυχισμό. Το ζητούμενο σε μία τέτοια εξίσωση είναι πιο άκρο θα απορροφήσει το μέσο. Προς τα πού θα τείνει ο ψυχισμός προκαλώντας, όπως γίνεται αντιληπτό τη de facto σύγκρουση ανάμεσα στα άκρα, στην ποίηση και την παγκοσμιοποίηση. 

O Ντον Ντελίλλο βρέθηκε χθες στη Στέγη και μίλησε για τον χρόνο και τις πολλαπλές εκφάνσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.

Του Θωμά Συμεωνίδη

Ο χρόνος μοιάζει να κυλάει. Με αυτή τη φράση ξεκινούν Οι χρόνοι του σώματος του Ντον Ντελίλλο και αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση βλέποντας τον ογδοντάχρονο Ντελίλλο να εισέρχεται στο πλατό και να κάθεται με φόντο μια δική του ασπρόμαυρη φωτογραφία (αυτή στην αφίσα της εκδήλωσης), όπου είναι εμφανώς νεότερος. Αμέσως, μετά, η παρατήρηση της διαφοράς ανάμεσα στους δύο ενδυματολογικούς κώδικες: στη φωτογραφία πιο «νεανικός», στο πλατό, ζωντανά μπροστά μας, πιο «συντηρητικός». Και μετά, η παράκληση του ίδιου του συγγραφέα (δια στόματος του Ηλία Μαγκλίνη) να μην υπάρχουν φωτογραφίες. [η κεντρική φωτογραφία μας είναι από εκδήλωση στη Νέα Υόρκη]

Στη συζήτηση που έγινε προχθές στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με θέμα «Τέχνη, Ελευθερία, Λογοκρισία» τέθηκαν πολλά ζητήματα και καταγράφησαν καίριοι προβληματισμοί.

Του Θωμά Συμεωνίδη

H συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με αντικείμενο το τρίπτυχο «Τέχνη, Ελευθερία, Λογοκρισία» και τέσσερα επιμέρους πάνελ «Λόγος Περί Ελευθερίας», «Ιερά και Όσια», «Επικίνδυνες Ιδέες», «Η Βουή του Πλήθους» έθεσε πολλά και κρίσιμα ζητήματα, ορίζοντας περισσότερο το πλαίσιο μιας προβληματικής και λιγότερο έναν κοινό τόπο συγκλίσεων και απαντήσεων. Μεταξύ αυτών των ζητημάτων ήταν η έννοια της αυτολογοκρισίας υπό τον φόβο της αποδοκιμασίας ή της δημόσιας κατακραυγής, τα όρια της κριτικής, η συνάρθρωση ΜΜΕ, διαδικτύου, θεσμών της τέχνης και χορηγών και κατά προέκταση το ζήτημα της συνάρθρωσης συμφερόντων και λογοκριτικών ερεισμάτων, η προσβολή της πολιτικής ορθότητας και τα όρια της πρόκλησης μέσω της τέχνης, ο όρος του σεβασμού ή όχι της τέχνης απέναντι σε συγκεκριμένες ευαισθησίες. 

Την 14η Φεβρουαρίου αναγνωστικά ίχνη για τον έρωτα γέμισαν την οθόνη του υπολογιστή. Μπρικνέρ, Μαλβίνα, Κούντερα, Χειμωνάς, Παπαγιώργης, Τσαγκαρουσιάνος, Ζατέλη, Μονέ, φανερώθηκαν σε ένα ιμπρεσιονιστικό κείμενο για τους μόνους δυνατούς χρόνους του ίμερου, τους παρελθοντικούς, και την φυσική του έγκλιση, την προστακτική.

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Μια παρέα φοιτητών του γηραιότερου πανεπιστημίου των Η.Π.Α στον βορρά της ανατολικής ακτής δημιουργεί μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Η ιδέα γεννήθηκε στον πρωτεργάτη, Mark Zuckerberg, μία νύχτα, ενώ βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ μετά από ερωτική απόρριψη. Το Facebook, το δημοφιλέστερο και ισχυρότερο οικονομικά κοινωνικό δίκτυο ξεκίνησε σαν αφροδίσιο σύμπτωμα και η πορεία του δεν υπήρξε μήτε ευθεία μήτε ειρηνική.

Της Αντιγόνης Βλαβιανού

Του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη

Όταν σκέφτομαι το ελληνικό πανεπιστήμιο, κάνω κακές σκέψεις. Ότι με αδικεί, ότι μου στερεί κάποιο λαμπρότερο μέλλον, ότι με παγιδεύει. Αλλά, όπως λέμε, as if: σιγά να μην... Το πανεπιστήμιο δεν έχει προσωπικά εναντίον μας, ούτε είμαστε μόνοι σ' αυτές τις σκέψεις. Στην πραγματικότητα, τις μοιραζόμαστε όλοι όσοι βλέπουμε το πανεπιστήμιο σοβαρά· όσοι είμαστε εκεί για να δουλέψουμε και να εξελιχθούμε, παρά τις δυσκολίες.

«Το πλήθος είναι το πέπλο μέσα από το οποίο η οικεία πόλη μεταμορφώνεται για τον πλάνητα σε φαντασμαγορία» Walter Benjamin

Της Ελένης Γαλάνη

Της Εύης Λαμπροπούλου

Για την ταινία του Μ. Καραγάτση Καταδρομή στο Αιγαίον (1946), μία από τις πρώτες που γυρίστηκαν για την Αντίσταση και η μοναδική που έκανε ο συγγραφέας.

Της Παναγιώτας Μ. Χατζηγεωργίου

Του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη

Στο πανεπιστήμιο, πολύς χρόνος ξοδεύεται για σχολικά κόλπα. Χαρτοπωλεία εξειδικευμένα στη σμίκρυνση βιβλίων εντοπίζονται, οι τιμές τους συγκρίνονται και προσδιορίζεται η φθηνότερη προσφορά. Παράνομα αντίγραφα των «σωστών» βιβλίων (διαφορετικών από αυτά που αγοράζονται επισήμως μέσω του Ευδόξου), αυτών από τα οποία «πέφτουν» τα θέματα των εξετάσεων, πωλούνται σε συγκεκριμένα φωτοτυπεία. Μερικοί προμηθεύονται «ψείρες», μικροσκοπικά ακουστικά που κρύβονται στον ακουστικό πόρο, κάνοντας την αντιγραφή λιγότερο ριψοκίνδυνη. Ορισμένα θέματα διαρρέουν, ορισμένοι φοιτητές περνούν τα μαθήματα χωρίς να ξέρουν ελληνικά, όπως και άλλοι που ενώ ξέρουν ελληνικά, δεν ξέρουν τα μαθήματα. Η επιτυχία στις εξετάσεις αποτελεί μια πολυσύνθετη επιχείρηση από μόνη της, για την οποία μελλοντικά θα χρειάζεται κάποιου είδους εκπαίδευση, ίσως ένα θερινό bootcamp αντιγραφής.

Του Διονύση Σιμόπουλου *

Σε μία έκτακτη συνέντευξη τύπου η NASA ανακοίνωσε την Δευτέρα το απόγευμα τον εντοπισμό ύπαρξης νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια του Άρη. Γεγονός που αυξάνει πολύ την πιθανότητα ύπαρξης μικροβιακής μορφής ζωής στον γειτονικό μας πλανήτη τώρα ή κατά το παρελθόν. Ένας από τους κύριους άλλωστε στόχους των σύγχρονων διαστημοσυσκευών που στέλνονται στον Άρη είναι και η έρευνα για την ύπαρξη ζωής. Η αρχή των ανακαλύψεων που ανακοινώθηκαν σήμερα ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια στη βάση ορισμένων εντυπωσιακών χαρακτηριστικών που εντοπίστηκαν σε φωτογραφίες που έστειλαν στη Γη διάφορες διαστημοσυσκευές που περιφέρονται γύρω από τον κόκκινο πλανήτη. 

 Η φράση «κυάμων απέχεσθαι» αποδίδεται στον Πυθαγόρα και σημαίνει κατά λέξη «να απέχετε από τα κουκιά», δηλαδή από τις εκλογές. Αναφέρεται από τον Παπαδιαμάντη στο διήγημα Οι χαλασοχώρηδες, απ' όπου αφορμάται το παρόν κείμενο. 

Του Παντελή Λιάκα

Ά! Αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα ασχολία, αφ' ότου ηλευθερώθημεν, αφ' ότου δηλαδή μετηλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα, ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον, όπως μη αποδειχθή ψευδές το δημώδες λόγιον. «Άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Ως να εχρειάζετο τίποτα άλλο, ειμή εις ευσεβής βασιλεύς, Χριστός Κυρίου, ο μόνος αρμόδιος να εκλέγη τους συμβούλους και τους στρατηγούς του, και εν μόνω τω «εν τούτω νίκα» ισχυρός και αήττητος. (Άη μου Γιώργη) 

Aπόπειρα για μια αρχή διαλόγου 

Του Νικήτα Παρίση

Τελικά, μας χρειάζονται και τα θεωρητικά κείμενα. Αυτά που έχουν το ωραίο άρωμα του μεστού δοκιμιακού - στοχαστικού λόγου. Ειδικότερα, σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για την τέχνη και τον πολιτισμό. Του προσδίδουν, εκτός των άλλων, και θεματική ποικιλία. Τα συντηρείς αυτά τα θεωρητικά κείμενα σε αρχεία αναγνωστικής διάρκειας. Διευρύνουν τη στοχαστική μας διάθεση και μπορούν να γίνουν οι απαρχές πολυφωνικού διαλόγου. Μας χρειάζεται και ο διάλογος. Ειδικότερα σε εποχές πνευματικής ξηρασίας ή και αφωνίας. 

Το θλιβερό μαντάτο μού το έφερε από τη Γερμανία φίλη ποιήτρια, την Πέμπτη 16 Ιουλίου του 2015. «Έφυγε ο Κώστας ο Ριτσώνης. Προχθές... Μου είχες μιλήσει γι αυτόν…»

Του Παναγιώτη Γούτα

Για την παρηγορητική και παιδευτική διάσταση της λογοτεχνίας σε ανάστατους καιρούς. 

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Τις ώρες της κρίσης και του πολέμου την πληρώνουν ως συνήθως οι άμαχοι, δηλαδή η λογοτεχνία, το βιβλίο, ο πολιτισμός. Ποιος θα αγοράσει βιβλία ή έστω ποιος θα μπορέσει να κλείσει τη φωνασκούσα τηλεόραση, τις θορυβώδεις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και τα κραυγάζοντα κοινωνικά δίκτυα, για να συγκεντρωθεί στη λογοτεχνία; Και ποιος θα διαβάσει κριτικές (ω της πολυτελείας!), θα στοχαστεί πάνω στις νέες εκδόσεις (ω της περιττολογίας!) και θα ξαναβάλει το μυαλό του στις γραμμές της πνευματικής κανονικότητας (ω της ανωμαλίας!); 

Αλκοόλ και Λόγος, μέρος ΙΙ

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Η θλίψη μοιάζει με νιφάδα χιόνι
Που μόλις πέφτει μες στο κρασί λιώνει.
Αδειάζοντας την κούπα μου, χαμογελώ
Στον πρώτο ανθό καθώς σε φίλο μου καλό.
Λου Γεού, Μπροστά στο Κρασί