Τα κρεββάτια στην ποίηση του Κ.Π. Καβάφη

Του Παναγιώτη Γούτα

Η ιστορία αρχίζει με μια ανάρτηση του φίλου μου Βάσου Γεώργα στο facebook. Λέει: Τι να πεις αν μπει ξαφνικά ο Λάσλο Κρασναχορκάι [László Krasznahorkai, 05.01.1954] στο βιβλιοπωλείο σου, μέρα μεσημέρι, και σου ζητήσει τα βιβλία του στα ελληνικά;

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη
Φωτογραφίες Μαρίλη Ζάρκου

Του Κώστα Κουτσουρέλη

Ο παλιός ρομαντικός φανταζόταν ότι είναι ποιητής επειδή ξεχείλιζε από «συναισθήματα». Ο τωρινός κονσεπτουαλιστής οπτασιάζεται ότι είναι καλλιτέχνης επειδή έχει «ιδέες». Όμως ιδέες και συναισθήματα έχουμε όλοι, μονοπώλιο στην ευαισθησία και το μυαλό καμιά ομάδα κοινωνική δεν διαθέτει. Κάθε άλλο μάλιστα. Το ξέρουμε εκ πείρας, ειδικά οι καλλιτέχνες πολλές φορές υστερούν σε συναισθηματική ή αναλυτική νοημοσύνη. Καταστάσεις που για τον μέσο άνθρωπο είναι προφανείς, για εκείνους είναι γρίφοι και αξεπέραστα εμπόδια, φαινόμενο που τόσο σκώμμα και γελοιογραφίες ενέπνευσε. 

Η μεγάλη επιστροφή του διδακτισμού έχει «συρρικνώνει» τη λογοτεχνία για παιδιά με μεγάλες συνέπειες για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του σήμερα και του αύριο

Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου

Η πρόσφατη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Φίλιπ Ροθ Αμερικανικό ειδύλλιο δίνει αφορμή για αναψηλάφηση του σπουδαίου αυτού μυθιστορήματος, αλλά, παράλληλα, και την ευκαιρία διατύπωσης κάποιων σκέψεων αναφορικά με τις αλλοιώσεις που υφίσταται συχνά ένα λογοτεχνικό έργο, όταν αυτό γίνει κινηματογραφική ταινία.

Του Παναγιώτη Γούτα

Του Γιάννη Λειβαδά

Η καύτρα, αναληπτικό ενός καταλογισμού. Τότε προς τι το μοιραίον; Σάμπως γονιμοποιεί κάποια αυτογένεια; Όχι, τουναντίον, την αποκλείει[1]. Για την ίδια την ποίηση, δεν έχω να προσθέσω πολλά. Όσα είχα, είτε εκδόθηκαν είτε βρίσκονται υπό έκδοση. Τα υπόλοιπα που δεν γνωρίζω τα αφήνω να γίνουν. Να ωριμάσουν το κενό τους. Εδώ, στο δεύτερο αυτό πρόχειρο σημείωμα, θίγω κάπως πιο επικεντρωμένα το κοινωνικό στίγμα της ποίησης. Το οποίο είναι πεποιημένο.

Με θλίψη περισσή πληροφορήθηκα κι εγώ τον θάνατο του αγαπημένου Σπύρου Ευαγγελάτου. Περίσσεψαν τα δημόσια πένθη τον τελευταίο 1-1,5 χρόνο – καθένας, συνήθως, βρίσκει ένα μερίδιο (μικρό, μεγάλο ή μηδαμινό) σε αυτά. Μα, κάποιες φορές, συμβαίνει η λύπη να είναι πιο προσωπική, πιο βιωμένη.

Του Χρήστου Αποστολόπουλου

Μολονότι δεν υπήρξα ποτέ «εγγεγραμμένος» μαθητής του Σπύρου Ευαγγελάτου, τον θεωρούσα ανέκαθεν έναν κορυφαίο δάσκαλο στη ζωή μου. Ήταν ένας άνθρωπος, ειδικά στα χρόνια της μεγάλης ακμής του, με σπάνια ποιότητα και ακτινοβολία.

Οι Αλαίν Ζοφρουά (1928-2015), Τέντ Τζόουνς (1928-2003), Τζόυς Μανσούρ (1928-1986) και Νάνος Βαλαωρίτης (γεν. 1921) σε μία από τις συνήθεις συγκεντρώσεις τους σε ένα καφέ στο Παρίσι τη δεκαετία του ΄60.

Του Μεγακλή Ρογκάκου

Μια φωτογραφία που απαθανατίζει μαζί μια παρέα ποιητών –τον αφροαμερικανό Τεντ Τζόουνς (1928-2003), την αγγλίδα Τζόυς Μανσούρ (1928-1986), τον ελληνοελβετό Νάνο Βαλαωρίτη (γ. 1921) και τον γάλλο Αλαίν Ζοφρουά (1928-2015), αντικατοπτρισμένος στον καθρέφτη– σε ένα καφενείο κοντά στο Μπομπούρ, έδωσε το έναυσμα για μια πραγματεία περί διανοητικής ξενιτιάς. Ήταν μία από τις πολλές συναντήσεις τους σε εκθέσεις, μετά από τις οποίες πήγαιναν σε καφέ για να τις συζητήσουν. Είναι από τη δεκαετία του 1960, όταν ο Βαλαωρίτης είχε επιστρέψει από το Παρίσι στην Αθήνα, αλλά  επισκεπτόταν το Παρίσι για να συναντήσει τους φίλους του ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι. 

Σκέψεις για την πεζογραφία του Γιώργου Χειμωνά και την αυτοτέλεια του αποσπάσματος, με αφορμή την ανθολογία του Αργύρη Παλούκα Αγάπη σαν ακολασία (εκδ. Κριτική), με κείμενα του Γιώργου Χειμωνά.

Του Νίκου Ξένιου

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Υπάρχει ένα είδος βραχέος λόγου που ’ναι σύγχρονη τέχνη: εννοιολογική τέχνη που δεν χρειάζεται συνοδευτικές εξηγήσεις γιατί το υλικό της είναι έτσι κι αλλιώς οι λέξεις, μα που συγγενεύει με κρυπτικούς καμβάδες και ανερμήνευτες εγκαταστάσεις σε μια γκαλερί τέχνης – και που επίσης με έναν τρόπο είναι το γλωσσικό αδελφάκι των εικόνων του νέου ελληνικού «weird» κινηματογράφου· ως εκφραστές, και τα δύο, ενός πάντοτε διαλανθάνοντος zeitgeist.  

Του Μάριου Μηχαηλίδη

H ιδιότητα της ποίησης να ανταμείβει απλόχερα τους εραστές της, ποιητές και αναγνώστες, ηχεί παράδοξα στους αντιποιητικούς καιρούς μας. Ωστόσο, η ανταμοιβή της είναι γεγονός για όσους τολμούν και αντιστέκονται, παρά τα όσα υπομένουν, για να μην τους ρουφήξει ο καταποτήρας της στυγνής και ανελέητης καθημερινότητας.

Αναμνήσεις του Νάνου Βαλαωρίτη από τη συνάντησή του με τον Μαρσέλ Ντυσάν στην Αθήνα, το 1960.

Του Μεγακλή Ρογκάκου*

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Ένα χρόνο μετά τα μαζικά τρομοκρατικά χτυπήματα, στις 13 Νοεμβρίου 2015, οι Γάλλοι πασχίζουν να συγχωρήσουν αλλά και να κατανοήσουν τα αίτια της ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης.

Του Θωμά Συμεωνίδη

Τα γεγονότα, δυστυχώς, είναι λίγο έως πολύ γνωστά: Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 2015, έξι τρομοκρατικά χτυπήματα, αρχικά στο Σεν Ντενί και στη συνέχεια στο 10ο και 11ο διαμέρισμα του Παρισιού, προκαλούν τον θάνατο συνολικά 130 και τον τραυματισμό 413 ατόμων, μεταξύ των οποίων οι 99 πολύ σοβαρά. Το τέταρτο χτύπημα, στο συναυλιακό χώρο Μπατακλάν ήταν το πιο βαρύ: 90 άτομα θα χάσουν τη ζωή τους μεταξύ των οποίων και η Ελέν Μυγιάλ-Λερίς, μία τριανταπεντάχρονη γυναίκα που εργαζόταν ως μακιγιέζ και κομμώτρια στον χώρο της μόδας και του κινηματογράφου. Ο άντρας της, Αντουάν Λερίς, δημοσιογράφος στη France Bleu, αμέσως μετά την αναγνώριση του πτώματος της γυναίκας του, αποφασίζει να απευθύνει μία επιστολή στους δολοφόνους της, την οποία δημοσιεύει στη σελίδα του στο Facebook (διαβάζουμε την πρώτη από τις τέσσερις παραγράφους): Την Παρασκευή το βράδυ κλέψατε τη ζωή μίας ξεχωριστής ύπαρξης, της αγάπης της ζωής μου, της μητέρας του παιδιού μου, αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να μάθω, είστε ψυχικά νεκροί. Εάν ο Θεός για τον οποίο σκοτώνετε τυφλά μας έχει κάνει σύμφωνα με την εικόνα του, κάθε σφαίρα στο σώμα της γυναίκας μου θα ήταν μία πληγή στην καρδιά του. Μέσα σε μία μέρα, η ανάρτηση του Λερίς θα κοινοποιηθεί 100.000 φορές περίπου. 

Σκέψεις και κρίσεις με αφορμή τη βράβευση του Μπομπ Ντύλαν με τον Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η λέξη «λογοτεχνία» ετυμολογικά όντως σημαίνει τέχνη του λόγου, αλλά ως επιστημονικός όρος δεν ταυτίζεται με αυτήν. Όταν λοιπόν μιλάμε για Νόμπελ Λογοτεχνίας, τι ακριβώς εννοούμε και πόσο αυτό αλλάζει ανά εποχή;

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Σχόλια ημερολογίου για το Βραβείο Νομπέλ.

Του Κώστα Κουτσουρέλη

13 Οκτωβρίου 2016

Σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους, τους ατζέντηδες και τους διαφημιστές, που όταν μιλούν για λογοτεχνία εννοούν μόνο μυθιστόρημα (γραμμένο κατά προτίμηση περίπου υποχρεωτική στη lingua franca της εποχής μας και απ’ αυτά που συχνάζουν ψηλά ψηλά στις λίστες του Μπούκερ), τον όρο λογοτεχνία η Σουηδική Ακαδημία τον παίρνει στα σοβαρά. Στην πλήρη του έκταση. Και πάει κόντρα στο ρεύμα όσων τον συρρικνώνουν κατά το δοκούν – όπως και οφείλει να κάνει. 

Με αφορμή την παράσταση «Ορλάντο» που παίζεται στο θέατρο Scrow σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη, μια παρουσίαση-ανάλυση του εμβληματικού έργου της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Του Νίκου Ξένιου

Το Ορλάντο (Οκτώβριος 1928), το έκτο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ, είναι μια αλληγορική βιογραφία μιας ανθρώπινης ζωής που εκτείνεται σε τέσσερεις αιώνες: γράφτηκε στο απόγειο της συγγραφικής καριέρας της Γουλφ και μονομιάς πούλησε οκτώ χιλιάδες αντίτυπα. Ούτε ο χρόνος ούτε ο φραγμός του φύλου εμπόδισαν τη συγγραφέα στη σύλληψη και διαμόρφωση της αμφίφυλης ηρωίδας της. Η Ιώ Βουλγαράκη διασκευάζει και σκηνοθετεί στο θέατρο Scrow το «Ορλάντο», σε εξαίσια μετάφραση του Νικήτα Σινιόσογλου, σε συμπαθή σκηνογραφία και ενδυματολογία Μαγδαληνής Αυγερινού, φωτισμούς Κάρολ Γιάρεκ και με ένα ρεσιτάλ ερμηνείας της Αμαλίας Καβάλη στον ομώνυμο ανδρόγυνο ρόλο.

Με αφορμή την ανάγνωση του νεανικού μυθιστορήματος του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ, Βερολίνο, γεια (μτφρ. Απόστολος Στραγαλινός, εκδ. Κριτική).

Του Θάνου Κάππα

Διάβασα με συγκίνηση το Βερολίνο, γεια του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ ρίχνοντας διαρκώς ματιές σ’ αυτό το όμορφο, ανοιχτό πρόσωπο που είναι αδύνατον να μην το συνδέσεις, να μην το ταυτίσεις με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον τρυφερό δεκατετράχρονο Μάικ Κλίνγκενμπεργκ και τις περιπέτειές του [βλ. κεντρική φωτογραφία]. Τόση θεωρία, ώστε να ξεχωρίσει ο συγγραφέας από τον αφηγητή, χαμένη: πίσω από τον μικρό πρωταγωνιστή ξεπρόβαλλε συνεχώς ο Βόλφγκανγκ Χέρντοφ, ο οποίος, όπως διαβάζουμε στο εσώφυλλο, δεν υπάρχει πια. Αυτοπυροβολήθηκε τη νύχτα της 26ης Αύγουστου του 2013 στην όχθη του καναλιού Χοεντσόλερν. Είχε διαγνωστεί με μια ανίατη μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο, λίγο πριν την κυκλοφορία του βιβλίου του, το 2010. 

Tου Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η εφημερίδα «Το Βήμα» ξεκίνησε και ολοκλήρωσε μια σειρά άρθρων (24.7.2016 – 11.9.2016) με άξονα το νεοελληνικό μυθιστόρημα και τη στάθμη της παραγωγής του, υπό τον τίτλο Φάκελος μυθιστόρημα, με την επιμέλεια της Λαμπρινής Κουζέλη. Το θέμα είναι όντως πολύ σημαντικό, καθώς η ποιότητα της πεζογραφίας και της ποίησής μας δείχνει και την ποιότητα της ελληνικής κουλτούρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, το οποίο αποτελεί παλαίστρα πολιτισμικών διαγκωνισμών και χρηματιστήριο λογοτεχνικών μετοχών (Pascale Casanova). 

Εντυπώσεις από το Φεστιβάλ ποίησης στην Cordes-sur-Ciel, στη Γαλλία, ένα χωριό που συνδέεται απρόβλεπτα με την ιστορία των «Καθαρών» αλλά και των Υπερρεαλιστών. 

Του Δημοσθένη Αγραφιώτη 

Cordes-sur-Ciel [1], οχυρωμένο χωριό στην Νομαρχία του Tarn (ποταμού) στην Οξιτανία (Occitanie) της νοτίου Γαλλίας, όπου η γεωγραφία και οι τοπικές μετεωρολογικές συνθήκες δημιουργούν (συχνά) γύρω από το λόφο μια πυκνή ομίχλη, μια συννεφοθάλασσα. Έτσι, οι κάτοικοι του χωριού από το ύψος του λόφου βρίσκονται μεταξύ του ουρανού και των νεφών-ομίχλης. Το όνομα δικαιολογείται απόλυτα! (Το όνομα στην αρχή ήταν Cordes αλλά στα 1993 υιοθετήθηκε το όνομα Cordes-sur-Ciel, για να σημειωθεί το παράξενο φαινόμενο της ομίχλης). Υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις για το όνομα. Μια από αυτές συνδέει την Cordes με την Cordoba, καθώς το κοινό τους σημείο ήταν η επεξεργασία των δερμάτων στους δυο τόπους κι αυτό έγινε με τον ερχομό κάποιων κατοίκων από την πόλη της Ανδαλουσίας. Η Cordes δημιουργήθηκε το 1222 μ.Χ. και «ήκμασε» τον 13ο – 14ο μ.Χ. αιώνα και συνδέεται με τη δραματική ιστορία των «Καθαρών» - «Αγνών» - « Αμόλυντων» (Cathares - Καθαροί-Καθάριοι, από το ελληνικό «καθαρός») και με όλες τις δραματικές περιδινήσεις αυτού του «παραδεισένιου» χώρου, στη βόρεια πλευρά των Πυρηναίων. 

Σκέψεις για το βιβλίο του Blaise Cendrars Ρούμι (μτφρ. Ελένη Κώνστα, εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιάννη Λειβαδά

Δέχεσαι τις ακτίνες μιας υψηλής εποπτείας πριν ακόμη ανοίξεις την πρώτη σελίδα του κειμένου: «Αφιερώνω αυτή την περιπετειώδη ζωή του Ζαν Γκαλμό στους νέους της σημερινής εποχής που κουράστηκαν από τη λογοτεχνία, για να τους αποδείξω ότι ένα μυθιστόρημα μπορεί επίσης να είναι και μία πράξη». Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα βιβλίο το οποίο δημιούργησε έναν λογοτεχνικό κλάδο, ένα νέο λογοτεχνικό είδος, παρέμεινε στην Ελλάδα ασχολίαστο. Ποιος έγκριτος, αυτάρκης κριτικογράφος αντέχει να βγάλει τα μάτια του; Ουδείς. Τουλάχιστον από την εποχή που η λογοτεχνία ενέδωσε στις θέσεις της ατομικής και κοινωνικής συγκάλυψης. Πιο συνετά προχωρά όμως κανείς με τη διαφωνία παρά με τη συμφωνία. Αυτή είναι εξάλλου η μοναδική μέθοδος ικανή να οδηγήσει σε σύνθεση.   

Της Γεωργίας Κακούρου Χρόνη

Τον Ιούνιο του 2015 δύο νεαρές καλλιτέχνιδες με διεθνή καριέρα, που επικεντρώνονται κυρίως στην κοινωνική προσέγγιση της τέχνης, η Georgia Kotretsos και η Carolina Trigo, ανέλαβαν να υλοποιήσουν, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών και θεωρητικών της τέχνης από διάφορες χώρες, ένα project στην Πάρο με τον τίτλο «KLIMA» εστιάζοντας στον μεσογειακό χώρο. Αποδέχτηκα την πρόσκληση, αλλά οι αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα της χώρας δεν μου επέτρεψαν να ταξιδέψω. Έτσι, όταν μου ζητήθηκε, κατέθεσα τις απόψεις μου γραπτώς στο κείμενο που ακολουθεί.

Του Δημοσθένη Αγραφιώτη

Στην δεκαετία του 1980, στην Ευρωπαϊκή Eπιτροπή αναπτύχθηκε φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που είχε σαν στόχο να διερευνήσει το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είχε ως τίτλο: FAST – Forecasting & Assessment of Science and Technology. Αναπτύχθηκαν πολλά ερευνητικά έργα, άλλοτε σε σχέση μ’ ένα θέμα – πρόβλημα (π.χ. η εργασία), και άλλοτε σε αναφορά με μια προσέγγιση όπως η στάθμιση (assessment) ορισμένων τεχνολογιών (π.χ. βιοτεχνολογία) και άλλοτε με την αναζήτηση νέων πολιτικών (policies) όχι μόνο στο πλαίσιο της Ευρώπης αλλά και σ’ αυτό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. (Το θέμα «Τέχνη και νέες τεχνολογίες», χειρίστηκε ειδική ευρωπαϊκή ομάδα της οποίας το συντονισμό είχα εγώ προσωπικά.[3]).

Ένας νέος τόμος με ανέκδοτα έργα του Jack Kerouac μόλις κυκλοφόρησε στον Καναδά και κατόπιν στη Γαλλία.

Του Γιάννη Λειβαδά

Βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική: προ-κριτικός και κριτικός λόγος

Του Νικήτα Παρίση

Πολύ πρόσφατα, την Τετάρτη, 8 Ιουνίου, δημοσιεύθηκε στην Book Press ένα ξεχωριστού ενδιαφέροντος άρθρο του Γ.Ν. Περαντωνάκη, με τον τίτλο Βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική: αδελφές ή ανταγωνίστριες; Πρόκειται, ασφαλώς, για κείμενο που αρθρώνει υπεύθυνο, σαφή και μεστό λόγο. Βασική του πρόθεση, να αναζητήσει τα στοιχεία που αντιδιαστέλλουν ή συμπλησιάζουν τις δύο έννοιες του τίτλου, τη βιβλιοπαρουσίαση και τη βιβλιοκριτική. 

Σκέψεις για την επιτυχία του House of cards.

Του Νίκου Ξένιου

Τα τελευταία επεισόδια του House of Cards κερδίζουν σε ακροαματικότητα και καθηλώνουν το τηλεοπτικό κοινό. Στους τρεις πρώτους κύκλους οι πρωταγωνιστές Κέβιν Σπέισι, Ρόμπιν Ράιτ και Μάικλ Κέλυ κατέκτησαν τις καρδιές των τηλεθεατών και τρία Έμμι. Στον τέταρτο κύκλο, η δυναμική της βίαιης επιβολής της εξουσίας κορυφώνεται και τα ποσοστά τηλεθέασης χτυπούν κόκκινο. Ο ίδιος ο Κλίντον έχει παραδεχτεί πως κατά 99 τοις εκατό η σειρά παριστά με ακρίβεια την πραγματικότητα. Ο Ομπάμα δεν χάνει επεισόδιο. Με ποια ιδεολογική στάθμιση μπορεί να γίνει κατανοητή μια τέτοια επιτυχία; Σίγουρα αυτή δεν θα αφορά την πολιτική αρετή ούτε θα διασταυρώνεται με την προτεσταντική ηθική και αναμφίβολα δεν θα πρόκειται για την ανθρωπιά. Είναι, κατά πάσαν πιθανότητα, κάτι ισχυρότερο, κάτι που απηχεί πολύ ισχυρότερα στη σύγχρονη δυτική αισθητική και ηθική. 

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Κανονικά, πρόκειται για δύο διακριτές μορφές κειμένων που αναμετρώνται με το βιβλίο και το προβάλλουν στο κοινό. Κανονικά, η βιβλιοκριτική και η βιβλιοπαρουσίαση υπηρετούνται από διαφορετικούς ανθρώπους, ανθρώπους με διαφορετικούς ρόλους, που αναλαμβάνουν διαφορετική δουλειά στο πλαίσιο του έντυπου ή ηλεκτρονικού τύπου. Κανονικά, η διαχωριστική γραμμή που τις χωρίζει δεν είναι αξιολογικής κλίμακας, αλλά ειδολογικής.

Η σχέση των λογοτεχνών με την πυγμαχία με αφορμή τον θάνατο του Μοχάμεντ Άλι. (Μέρος Ι)

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Η μεταφράστρια Ισμήνη Κανσή αποχαιρετά τον Eduardo Galeano, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, με μια επιστολή της προς αυτόν.

Της Ισμήνης Κανσή

Αγαπητέ Εδουάρδο,

Κείμενο που διαβάστηκε από τον Πρέσβη στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην UNESCO, στις 2 Απριλίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Café de jour που έλαβαν χώρα στο Παρίσι, σε καφέ της πόλης, το προηγούμενο Σάββατο.

Του Γιώργου Βέη

Έχω τονίσει και άλλοτε ότι ανήκω σ’ εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν σταθερά ότι η ποίηση δεν είναι κατ´ ανάγκην παιδί της ταραγμένης ή μη εποχής της. Φρονώ μάλιστα ότι ως η κατ’ εξοχήν τέχνη του επαΐοντος –να υπογραμμίσω εδώ τον οξυδερκή ορισμό του Γουάλας Στήβενς «Poetry is the scholar’s art»– η ποίηση θα συνεχίσει και στα χρόνια που έρχονται να εκλύει οραματική σοφία, ανατέμνοντας και αναδιανέμοντας τη σκληρή ύλη της πραγματικότητας που μας περιβάλλει ενίοτε τόσο ασφυκτικά. Η ποιητική γραφή θα εξακολουθήσει να ασκεί το θεμελιώδες, σύμφυτο με τον εαυτό της προνόμιο, δηλαδή να προπορεύεται και να προβλέπει ή να προσβλέπει στα νέα τοπία του ανθρώπου. 

Για την ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών από τον Γιαν Φαμπρ. 

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Μετά την πολύμηνη αναμονή του νέου προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών, με τις πολυπληθείς ανεξάρτητες θεατρικές ομάδες σε καθεστώς μόνιμης εκκρεμότητας και αναστολής, και φυσικά τα όσα θυελλώδη προηγήθηκαν με την άδοξη, έντονα παρασκηνιακή και με συνοπτικές διαδικασίες αποπομπή του Γιώργου Λούκου, η ανακοίνωση του φετινού Προγράμματος του Ελληνικού φεστιβάλ από τον νέο διευθυντή του, Γιαν Φαμπρ, είναι τουλάχιστον απογοητευτική – για να μην υιοθετήσουμε εκφράσεις πολλών και σημαντικών σύγχρονων δημιουργών από τον χώρο του θεάτρου: «εξοργιστική», «ντροπιαστική», «φαιδρή», «αποικιοκρατική».