alt

Για το μυθιστόρημα του Ντανύ Λαφερριέρ «Το αίνιγμα του γυρισμού» (μτφρ. Αναστασία Γιαννακοπούλου – Κατερίνα Σπυροπούλου, εκδ. Θίνες).

Της Διώνης Δημητριάδου

[…] ένα νησί που τα πουλιά το έχουν ήδη εγκαταλείψει…

Το νόημα του γενέθλιου τόπου, η αίσθηση της μακρινής πατρίδας που ο εξόριστος αναζητά με την επιστροφή του. Πώς, αλήθεια, ορίζεται αυτή η επιστροφή, η επανάκτηση των αναμνήσεων, ίσως η αναζήτηση μιας χαμένης πλέον εικόνας; Και τι προσμένει από μια πατρίδα, που και τα πουλιά την έχουν εγκαταλείψει, αυτός που επιλέγει να επιστρέψει; Ο τίτλος παραπέμπει στο Αίνιγμα της άφιξης – The Enigma of Arrival του V.S. Naipaul, και με τη σειρά του στον πίνακα του Giorgio de Chirico με τον ίδιο τίτλο, από τον οποίο ο Naipaul εμπνεύστηκε το δικό του έργο. Παράλληλα παραπέμπει στο έργο του Aimé Césaire Τετράδιο μιας επιστροφής στη γενέθλια χώρα. Συνειρμικά σε οδηγεί ίσως να σκεφθείς τις πολλαπλές εκδοχές μιας και μόνον επιστροφής, και από την αρχή σε προδιαθέτει να διεισδύσεις στο κυρίαρχο αίνιγμα.

Αυτός που επιστρέφει ποιος αλήθεια είναι; Μοιάζει καθόλου με τον αλλοτινό του εαυτό ή μήπως θα πρέπει να αναζητήσει τα παλιά του ίχνη –αν υπάρχουν– για να δει ξανά τον τόπο του με οικειότητα; Γιατί αυτό που αντικρίζει δεν του θυμίζει σχεδόν τίποτα.

Ο Ντανύ Λεφερριέρ αντικρίζει ξανά την Αϊτή, μετά από απουσία τριάντα τριών χρόνων. Αναγκαστική η απομάκρυνσή του απ’ αυτήν, όπως αναγκαστικά άλλωστε αναχώρησε κάποτε και ο πατέρας του. Η μοίρα όσων δεν αντέχουν ένα καθεστώς παραλογισμού και βίας που καταλήγει απειλητικό για τη ζωή τους· μια απόφαση απομάκρυνσης που μπορεί να φαίνεται εκούσια, ωστόσο κρύβει μέσα της πολύ πόνο και αναπόφευκτα μια εξοικείωση με την αποστασιοποίηση που σιγά σιγά χτίζεται. Αυτός που επιστρέφει ποιος αλήθεια είναι; Μοιάζει καθόλου με τον αλλοτινό του εαυτό ή μήπως θα πρέπει να αναζητήσει τα παλιά του ίχνη –αν υπάρχουν– για να δει ξανά τον τόπο του με οικειότητα; Γιατί αυτό που αντικρίζει δεν του θυμίζει σχεδόν τίποτα.

Μπορείς να χτίσεις το σπιτάκι σου
σε μια βουνοπλαγιά.
Να βάψεις τα παράθυρα με το γαλάζιο της νοσταλγίας.
Και να φυτέψεις ολόγυρα ροδοδάφνες.
Έπειτα, να καθίσεις το σούρουπο και να ατενίζεις
τον ήλιο που βυθίζεται αργά μέσα στον κόλπο.
Μπορείς να το κάνεις αυτό σε κάθε σου όνειρο
όμως δεν θα ξαναβρείς ποτέ τη γεύση που είχαν
εκείνα τα απογεύματα των παιδικών σου χρόνων
τότε που έβλεπες τη βροχή να πέφτει.

Την επιστροφή θα πυροδοτήσει ο θάνατος του πατέρα. Η είδηση που φτάνει με ένα τηλεφώνημα θα οδηγήσει τον γιο πρώτα από το Μόντρεαλ, όπου ζει, στο Μπρούκλιν για την κηδεία του πατέρα κι έπειτα –σαν μια αδήριτη ανάγκη– στον γενέθλιο τόπο, την Αϊτή. Άραγε την ατελή σχέση με τον πατέρα θα μπορέσει να την κλείσει ομαλά ο γενέθλιος τόπος και των δύο; Ο Λαφερριέρ θα αφιερώσει 60 σελίδες στο πρώτο μέρος του βιβλίου με τον εύγλωττο τίτλο «Αργόσυρτες προετοιμασίες για την αναχώρηση», δηλώνοντας έτσι την εύλογα σκοπούμενη καθυστέρηση, όταν διαισθητικά γνωρίζει πως κάθε επιστροφή είναι κι ένα μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία. Την αντέχει;

Είναι εντελώς προσωπική η αίσθηση του χρόνου που συνυφαίνεται με τη γνώση. Ο πατέρας νεκρός, ο γιος τον κηδεύει, αλλά πέρα μακριά στην αρχική πατρίδα ο πατέρας δεν είναι νεκρός, όσο η μητέρα, που νιώθει αλλιώς να κυλούν τα χρονικά διαστήματα, δεν έχει μάθει ακόμα το νέο.

Είναι εντελώς προσωπική η αίσθηση του χρόνου που συνυφαίνεται με τη γνώση. Ο πατέρας νεκρός, ο γιος τον κηδεύει, αλλά πέρα μακριά στην αρχική πατρίδα ο πατέρας δεν είναι νεκρός, όσο η μητέρα, που νιώθει αλλιώς να κυλούν τα χρονικά διαστήματα, δεν έχει μάθει ακόμα το νέο.

Κάθεται, αυτή τη στιγμή, στη σκεπαστή βεράντα της στο Πορτ-Ο–Πρενς, και τον σκέφτεται για άλλη μια φορά. Αυτό κάνει κάθε μέρα από την ώρα που έφυγε. Άραγε ξέρει ότι ο άνεμος φύσηξε δυνατά, αυτές τις μέρες, μπροστά στην πόρτα της και ξερίζωσε το δέντρο που ένα απλό κλαδί του είμαι κι εγώ;

Ο Λαφερριέρ θα γράψει αυτό το βιβλίο της επιστροφής συνδυάζοντας τον πεζό λόγο με τον ποιητικό, χρησιμοποιώντας την ιαπωνική τεχνική των χαϊκού, που με την ελλειπτική τους λιτότητα περικλείουν όλη τη σοφία και τη γνώση. Στη δική του περίπτωση εκφράζουν, έτσι εμβόλιμα στο πεζό κείμενο, την πιο προσωπική του κατάθεση απέναντι στο άλγος της επιστροφής αλλά και την αμηχανία του να συμφιλιωθεί με τη νέα πατρίδα.

Και η εξορία του χρόνου είναι πιο αμείλικτη
από την εξορία του χώρου.
Τα παιδικά μου χρόνια
μου λείπουν πιο πολύ
απ' ό,τι η χώρα μου

[...]

Διστάζω να κάνω προσκλητήριο
για να μάθω σε ποια κατάσταση
βρίσκεται η γενιά μου

 

Μιζέρια, διαφθορά, πείνα, φτώχεια, απόγνωση, αδιέξοδος δρόμος. Οι λέξεις συμπυκνώνουν μέσα τους τις εικόνες που συναντά. Το καθεστώς των Ντυβαλιέ (πατρός και υιού – Πάπα-Ντοκ και Μπέιμπι-Ντοκ) διαμόρφωσε για σχεδόν τριάντα χρόνια την πολιτική του κράτους αλλά και την ηθική και τη ζωή των πολιτών μετατρέποντας τη χώρα σε μια από τις φτωχότερες του πλανήτη. Παράλληλα ευνόησε τις ταξικές διακρίσεις δημιουργώντας τεράστιο χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν είχαν τίποτα και σε όσους κατοικώντας σε ξεχωριστό τόπο, απομονωμένοι από το μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, απολάμβαναν τα αγαθά του πλούτου. Ψάχνοντας τα ίχνη της παλιάς εικόνας, θα περπατήσει όλες τις εκδοχές της πατρίδας του. Πουθενά δεν θα βρει όσα έχει χάσει μέσα σ’ αυτά τα χρόνια. Ποιο το νόημα, λοιπόν, αυτής της επιστροφής; Ο συνδετικός κρίκος είναι προφανώς ο πατέρας. Ίσως εκείνος είναι που πρέπει να επιστρέψει.

Ο πατέρας μου γύρισε
στο χωριό που γεννήθηκε.
Τον έφερα εγώ.
Όχι το σώμα, που ο πάγος
θα κάψει ως το κόκκαλο.
Αλλά το πνεύμα, χάρη στο οποίο
αντιμετώπισε
την πιο μεγάλη μοναξιά.
 
alt
Ο Ντανύ Λαφερριέρ

Λένε πως η πιο αληθινή πατρίδα είναι η παιδική ηλικία. Μ’ αυτήν οι δεσμοί άρρηκτοι, όσο κι αν χάνονται οι μνήμες της. Ένας πατέρας πάντα μας συνδέει με τις πίσω μας σελίδες, ακόμα κι όταν θεωρείται κι αυτός ξεχασμένος, χαμένος στη δική του εξορία, στη δική του μοναξιά, τόσα χρόνια πριν την απουσία του γιου από την πατρίδα. Έτσι, με την επιστροφή του γιου γίνεται δυνατή και η επιστροφή της προηγούμενης γενιάς, και ο γιος αποκτά έναν σκοπό, μια δικαιολογία της δικής του επανένωσης με την πατρίδα. Κι εδώ βρίσκει την ψυχή του τόπου του. Γιατί οι τόποι εκτός από την ιστορία τους και τις συνήθειές τους έχουν να διασώσουν και την ψυχή τους. Όπως αυτός κοινωνεί τον τόπο του μέσα από το πνεύμα του πατέρα, έτσι και τα νέα παιδιά εθίζονται στη σκέψη της συνέχειάς τους περπατώντας ανάμεσα στα μνήματα των προγόνων: 

Τα παιδιά διασχίζουν το κοιμητήριο
για να πάνε στο σχολείο.
Καθώς περνούν από μπροστά, ακραγγίζουν με την παλάμη τους
τον τάφο των προγόνων τους.
Ένας τρόπος για να κρατούν καθημερινή επαφή
μ’ αυτόν τον κόσμο.

Αληθινή η ανάγκη μιας τέτοιας επαφής, γιατί η νέα γενιά ήδη οραματίζεται μια νέα φυγή.

[…] όσοι δεν μπόρεσαν να φύγουν ποτέ από τη χώρα, παρόλο που το ήθελαν πολύ, νιώθουν, όταν με συναντούν και πάλι στο δρόμο, ότι έχει έρθει η ώρα για μια νέα γενιά να ονειρευτεί στο ταξίδι.

Ποιος μπορεί με σιγουριά να μιλήσει για το νόημα του πίνακα του de Chirico, για παράδειγμα, ή να εξηγήσει με τη λογική προσωπικές του επιστροφές; Σε κάθε γυρισμό θα κρύβεται και το αίνιγμά του χωρίς λογικές ερμηνείες, χωρίς –κυρίως– επαρκείς δικαιολογίες.

Σαν να μην έχει τελειωμό αυτό το άδειασμα της χώρας, αυτή η εκούσια ή ακούσια ιδιότυπη εξορία. Σαν να είναι η μοίρα των παιδιών της πάντοτε να φεύγουν και κάποτε να επιστρέφουν για να βρουν τα συντρίμμια της παλιάς τους ζωής. Ένα ταξίδι που, από όποια κατεύθυνση κι αν το δεις, πάλι νόστος θα πεις ότι είναι. Όπως αυτό του Λαφερριέρ, που για να το πραγματοποιήσει έθεσε όλους τους λογοτεχνικούς τρόπους που είχε πρόσφορους σε αγαστή ανάμειξη, ίσως για να δείξει ότι μέσα από το δούλεμα των λέξεων μπορείς να εκφράσεις τα ανείπωτα της ψυχής. Πότε να ακούγονται με την πεζότητα μιας αφήγησης ή περιγραφής, και πότε να απογειώνονται ποιητικά. Δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις το Αίνιγμα του γυρισμού. Πιθανόν γιατί κάθε γυρισμός είναι μια προσωπική περίπτωση, με όποιον τρόπο κι αν σκιαγραφείται, αληθινό ή μυθοπλαστικό. Ποιος μπορεί με σιγουριά να μιλήσει για το νόημα του πίνακα του de Chirico, για παράδειγμα, ή να εξηγήσει με τη λογική προσωπικές του επιστροφές; Σε κάθε γυρισμό θα κρύβεται και το αίνιγμά του χωρίς λογικές ερμηνείες, χωρίς –κυρίως– επαρκείς δικαιολογίες.

Ας γίνει ιδιαίτερη μνεία στη μετάφραση (δύο οι μεταφράστριες, Αναστασία Γιαννακοπούλου – Κατερίνα Σπυροπούλου), αξιέπαινες για τον σωστό συγκερασμό του πεζού με τον ποιητικό λόγο, όπως επίσης στην κατατοπιστική εισαγωγή (της Κατερίνας Σπυροπούλου), απαραίτητη για την προσέγγιση της ιδιότυπης περίπτωσης του Ντανύ Λεφερριέρ. Τέλος, αξίζουν συγχαρητήρια στις εκδόσεις Θίνες, για το συγγραφικό αυτό διαμάντι που προσφέρουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ένα βιβλίο επιστροφής που αφορά σε πρώτο επίπεδο τον ίδιο τον συγγραφέα, ωστόσο διαβάζοντάς το συναντάς τις δικές σου επανόδους, πραγματικές ή νοητικές. Όλες με το αίνιγμα καλά κρυμμένο μέσα τους.

* Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ είναι συγγραφέας.

altΤο αίνιγμα του γυρισμού
Ντανύ Λαφερριέρ
Εισ. Κατερίνα Σπυροπούλου
Μτφρ. Αναστασία Γιαννακοπούλου – Κατερίνα Σπυροπούλου
Θίνες 2018
Σελ. 288, τιμή εκδότη €15,90

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΝΤΑΝΥ ΛΑΦΕΡΡΙΕΡ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

Για το μυθιστόρημα της Σελέστ Ινγκ [Celeste Ng] «Οι χαμένες μας καρδιές» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Kεντρική εικόνα, από διαμαρτυρία ασιατών για διακρίσεις απέναντί τους, ειδικά στην περίοδο του κορωνοϊού. Η ενίσχυση του μίσους ενάντια στους Ασιάτες είναι ένα από τα θέματα του μυθιστορήματος της Σ...

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

Για το μυθιστόρημα της Ρουθ Οζέκι [Ruth Ozeki] «Το βιβλίο της μορφής και του κενού» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Κλειδάριθμος). Κεντρική εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία «Τhe Book of Henry». 

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...
«Νεφελοκοκκυγία» του Άντονυ Ντορ (κριτική) – Μια εντυπωσιακή περιπλάνηση σε χώρο και χρόνο

«Νεφελοκοκκυγία» του Άντονυ Ντορ (κριτική) – Μια εντυπωσιακή περιπλάνηση σε χώρο και χρόνο

Για το βιβλίο του Άντονυ Ντορ [Anthony Doerr] «Νεφελοκοκκυγία» (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη). Κεντρική εικόνα: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα (2021).

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Άπαντα τα ποιήματα» του Πέτερ Χάντκε (προδημοσίευση)

«Άπαντα τα ποιήματα» του Πέτερ Χάντκε (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση ενός ποιήματος του Πέτερ Χάντκε [Peter Handke] από τον τόμο «Άπαντα τα ποιήματα» (μτφρ. Ιωάννα Διαμαντοπούλου-Νότντουρφτ), ο οποίος θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ...

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

Για το μυθιστόρημα της Σελέστ Ινγκ [Celeste Ng] «Οι χαμένες μας καρδιές» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Kεντρική εικόνα, από διαμαρτυρία ασιατών για διακρίσεις απέναντί τους, ειδικά στην περίοδο του κορωνοϊού. Η ενίσχυση του μίσους ενάντια στους Ασιάτες είναι ένα από τα θέματα του μυθιστορήματος της Σ...

The Athens Prize for Literature 2022: Οι λίστες με τους υποψήφιους, σε ελληνικό και ξένο μυθιστόρημα

The Athens Prize for Literature 2022: Οι λίστες με τους υποψήφιους, σε ελληνικό και ξένο μυθιστόρημα

Στην Αίθουσα Τελετών του Δημαρχιακού Μεγάρου στην Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Πλατεία Κοτζιά), θα απονεμηθούν εφέτος, για δέκατη έβδομη χρονιά, τα βραβεία μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature» του περιοδικού (δε)κατα για το 2022. Η ανακοίνωση των νικητών και ταυτόχρονα η απονομή θα γίνουν την Πέμπτ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τρότζαν» του Θανάση Χειμωνά (προδημοσίευση)

«Τρότζαν» του Θανάση Χειμωνά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Θανάση Χειμωνά «Τρότζαν, που κυκλοφορεί στις 8 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Πατάκη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Άνοιξα τα μάτια μου. Το μυαλό μου, αδειανό. Γύρω μου, φως. Έντονο. Εκτυφλωτικό. Συνειδητοπο...

«Αχ, Ευρώπη! Κείμενα για το μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» του Γιούργκεν Χάμπερμας (προδημοσίευση)

«Αχ, Ευρώπη! Κείμενα για το μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» του Γιούργκεν Χάμπερμας (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Γιούργκεν Χάμπερμας [Jürgen Habermas] «Αχ Ευρώπη! – Κείμενα για το Μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» (μτφρ. – προλεγόμενα – σχόλια: Δημήτρης Υφαντής), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Printa / Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγορα...

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Όταν η ελληνική ιστορία γίνεται μυθιστόρημα: 4 συγγραφείς ξανακοιτάζουν μυθοπλαστικά το παρελθόν

Όταν η ελληνική ιστορία γίνεται μυθιστόρημα: 4 συγγραφείς ξανακοιτάζουν μυθοπλαστικά το παρελθόν

Από τη Θεσσαλονίκη των τελών του 19ου αιώνα στην Αθήνα του Όθωνα και στη Σέριφο του 1916. Επιλέγουμε τέσσερα ιστορικά μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων που παίρνουν έμπνευση από πραγματικά ιστορικά γεγονότα για να «χτίσουν» τις ιστορίες τους. Κεντρική εικόνα: Μια όψη της Θεσσαλονίκης των αρχών του 20ου αιώνα (© Ευθύμ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ