Του Δημήτρη Αργασταρά

«Ο άνθρωπος που ξέχασε την γυναίκα του» του John O’ Farrell είναι ένα κωμικό μυθιστόρημα που συνδυάζει τα ευτράπελα περιστατικά και το λονδρέζικο χιούμορ με τους ενδιαφέροντες προβληματισμούς σχετικά με την ταυτότητα του ατόμου, την οικογένεια και τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη ζωή.

Του Νίκου Ξένιου

Της Αρχοντούλας Διαβάτη  

Επτά ιστορίες, επτά μπαμπούσκες, επτά ομόκεντροι κύκλοι που επικαλύπτονται, επτά επάλληλες ιστορίες κατά τον υπότιτλο, αφηγημένες σε τρίτο πρόσωπο από έναν παντεπόπτη αφηγητή με διαβολεμένη παρατηρητικότητα. Για επτά γυναίκες που διασταυρώνουν τα βήματά τους άρρωστες στο ίδιο μεγάλο νοσοκομείο: Την Ιουλία, την Αμαλία, τη Ρία, την Αγάπη, τη Ρίτα, την Εύη και την Παπά. Έρχονται και φεύγουν, κυκλοφορούν στον ίδιο χώρο, αντικρίζονται χωρίς ίσως να επικοινωνήσουν βαθύτερα μεταξύ τους και πολιτογραφούνται κάτοικοι της μεγάλης πολιτείας του νοσοκομείου.

Του Φοίβου Παναγιωτίδη*

Η προσέγγισή μου στη συλλογή αφηγήσεων μικρού μήκους Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose θα γίνει αποσπασματικά και, αναπόφευκτα, από τη σκοπιά ενός αναγνώστη. Θα οργανώσω τις σκέψεις μου γύρω από το είδος (genre) στο οποίο εντάσσεται το βιβλίο και γύρω από το ύφος της συγγραφέως και τη σχέση του με τη λεγόμενη γυναικεία γραφή.

Του Κώστα Αγοραστού

Με δεκατρία αστικού περιβάλλοντος διηγήματα, τα οποία συνθέτουν έναν αφηγηματικό κόσμο σκοτεινό και αμφίθυμο, επανέρχεται ο Πάνος Τσίρος. Με διηγήματα, επίσης, μας είχε συστηθεί μερικά χρόνια πριν, και μάλιστα με τον αινιγματικό τίτλο Φέρτε μου το κεφάλι της Μαρίας Κένσορα (εκδ. Γαβριηλίδης).

Αυτή την εβδομάδα Το βιβλίο όλων των πραγμάτων του Χις Κέγερ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris.

 Του Μάριου Μιχαηλίδη*

Το θέμα «πώς η ιστορία γίνεται λογοτεχνία» το έχουν θίξει αρκετοί κριτικοί και θεωρητικοί του έντεχνου λόγου. Υπήρξαν, πράγματι, πολλοί συγγραφείς και κοντά σ’ αυτούς εξακολουθούν να προσμετρώνται συνεχώς και άλλοι, που άντλησαν και αντλούν από τα συμβάντα του απώτατου, του απώτερου ή και του πρόσφατου παρελθόντος. Και, αντλώντας, εμπλέκουν στον αφηγημένο μύθο λιγότερο ή περισσότερο ιστορικό υλικό, συχνά τροποποιημένο ή και παραποιημένο, υποκύπτοντας σε εντολές είτε της αγοράς είτε της πολιτικής προπαγάνδας.

Του Γιώργου Βέη

Τον γεννημένο το 1963, στο Τελ Αβίβ, Yair Lapid, τον έχουν ήδη υποδεχτεί στη γλώσσα μας οι επιμελείς, προνοητικές εκδόσεις «Πόλις», πριν από τέσσερα περίπου χρόνια.

Του Κώστα Αγοραστού

Το ελάχιστο ίχνος του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι ένα βιβλίο για ασήμαντους ανθρώπους που ζουν σημαντικά γεγονότα. Σημαντικά για τις προσωπικές τους μικροϊστορίες. Δολοπλοκίες, απίθανες περιπέτειες, τραγικές συμπτώσεις, ένοχα μυστικά και αποκαλύψεις, στοιβάζονται στις ζωές ανθρώπων που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν. Κι όμως, τα βγάζουν πέρα καταφέρνοντας να αφήσουν αυτό το ελάχιστο ίχνος της παρουσίας τους στη μνήμη και την καρδιά των άλλων.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ποια είναι η Χρυσάνθη που επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από είκοσι χρόνια στη Γερμανία και εξαφανίζεται απρόσμενα; Είναι το χαμένο κέντρο μιας αφήγησης που ξεκινά στο τρένο της επιστροφής στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Είναι η μετανάστρια που είχε φύγει μέσα στην Κατοχή για να βρει δουλειά, έστω και στη χώρα των κατακτητών, και τώρα γυρίζει σε μια Ελλάδα που ζει τον μετεμφυλιακό διχασμό και προσπαθεί να ανακάμψει οικονομικά και κοινωνικά.

Κάθε εβδομάδα η Book Press προτείνει ένα βιβλίο για παιδιά ή για εφήβους

Αυτή την εβδομάδα το κόμικ Όλιβερ Τουίστ, βασισμένο στο κλασικό έργο του Τσαρλς Ντίκενς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Της Έλενας Μαρούτσου*

Λένε πως οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς. Στη νουβέλα του Νίκου Ξένιου, «Ένα τριάρι για τον Οιδίποδα», συγγνώμη δεν υπάρχει. Ο Θεός, εξόριστος σαν τον Οιδίποδα, μοιράζει τα χαρτιά του πεπρωμένου όπως πρέπει, δηλαδή στα τυφλά.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Τι κάνεις όταν ξεκινά ένας πόλεμος, και δη παγκόσμιος; Τι κάνεις όταν έχεις εγκλωβιστεί σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε ένα σπίτι, κι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν φαινομενικά παντοδύναμο και πραγματικά ειδεχθή εισβολέα; Τι κάνεις όταν έχει φύγει η μέρα της ειρήνης, όταν έχουν έρθει τα μεσάνυχτα του πολέμου, όταν αρχίζει η νύχτα της βαρβαρότητας; 

Του Γιώργου Λαμπράκου

Τι κάνεις όταν ξεκινά ένας πόλεμος, και δη παγκόσμιος; Τι κάνεις όταν έχεις εγκλωβιστεί σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε ένα σπίτι, κι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν φαινομενικά παντοδύναμο και πραγματικά ειδεχθή εισβολέα; Τι κάνεις όταν έχει φύγει η μέρα της ειρήνης, όταν έχουν έρθει τα μεσάνυχτα του πολέμου, όταν αρχίζει η νύχτα της βαρβαρότητας; 

Για τα αφηγήματα του Κάρολου Τσίζεκ «Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής και άλλες αφηγήσεις» (εκδ. Κίχλη)

Του Κώστα Αγοραστού

Αυτή την εβδομάδα το βιβλίο για εφήβους Κόλιν Φίσερ, των Άσλεϊ Έντουαρντ Μίλλερ, Ζακ Στεντζ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Του Νίκου Ξένιου

Μια πυρηνική οικογένεια που διαλύεται στα εξ ών συνετέθη και όλα ανατρέπονται: ο γάμος, η οικειότητα, η αντίληψη του χρόνου. Η σκληρή παιδική ηλικία και τα παιδικά αναγνώσματα. Η ελλιπής ενηλικίωση.

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Ο Νάσος Βαγενάς ανήκει στους διανοητές συγγραφείς που συμμετέχουν δημιουργικά στον διάλογο ανάμεσα στην επιστήμη και στην τέχνη (του λόγου, αλλά όχι μόνον), λειτουργώντας ως αποτελεσματικός παράγων του ακαδημαϊκού χώρου, ενώ παράλληλα ανταποκρίνεται με συνέπεια στις προσωπικές «υποχρεώσεις» του απέναντι στη ροή του γενικού πολιτισμικού και επομένως πολιτικού χρόνου.

Του Μάκη Πανώριου

Οι «συναντήσεις» στη ζωή είναι συνήθως σπάνιες, ή δεν γίνονται ποτέ. Όταν όμως γίνουν, τότε η καθημερινότητα χάνει την πεζή μονοτονία της και αποκτά υπαρξιακή διάσταση. Οι συνοδοιπόροι διαπιστώνουν ότι η ‘συνάντησή’ τους θέτει σε μυστηριώδη λειτουργία την εμφάνιση ενός μυθικού φωτός που δεν αποκαλύπτει απλώς την εφιαλτική σημασία του δρόμου που μοιραία ακολουθούν, αλλά τον κάνει τουλάχιστον λιγότερο οδυνηρό.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί όσους συζητάνε για τη λογοτεχνία είναι αν αυτή αποτελεί έναν κώδικα που αποδίδει την εξωκειμενική πραγματικότητα ή ένα κλειστό σύμπαν που αναφέρεται μόνο στον εαυτό-του. Με άλλα λόγια, ένα μυθιστόρημα λ.χ. παραπέμπει στον κόσμο έξω από αυτό, τον αντανακλά, τον μιμείται; Ή, αντίθετα, είναι μια περίκλειστη κατασκευή που δεν αφορά σε τίποτα έξω από αυτήν;

Του Κώστα Αγοραστού

«... δε γράφω ιστορία, αλλά πεζογραφία. Συνεπώς έχω το δικαίωμα να διαλέξω κατά το κέφι μου αυτό που ταιριάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και στις λεπτομέρειές μου, ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω τη γενική εντύπωση που επιθυμώ...» Τζόζεφ Κόνραντ

Του Γιώργου Λαμπράκου

«Και δεν είναι στη φύση του αίματος να κολλά στα πράγματα;»

Μεταμοντέρνος λόγος: ένα θέμα για το οποίο έχουν πιθανότατα γραφτεί περισσότερα από όσα προλαβαίνουμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, ακόμα κι αν δεν συμπεριλάβουμε όσα ακόμα θα γραφτούν μέχρι τότε· μια ειδολογική διάκριση που έχει το μειονέκτημα και το πλεονέκτημα να αντιστέκεται στον πλήρη ορισμό· ο ιδιάζων λόγος μιας ιστορικής περιόδου που ξεκινά τη δεκαετία του 1960 και δεν έχει τελειώσει ακόμα, καθώς και μερικών ιδιαζόντων συγγραφέων των οποίων η επίδραση επίσης δεν έχει τελειώσει ακόμα· τέλος, μια μομφή που εξαπολύεται, άλλοτε συνετά κι άλλοτε επιπόλαια, ενάντια στις τάσεις, προθέσεις και ιδιότητές του.

Του Κώστα Δρουγαλά

«Λέξη λέξη/ Νοικοκυρεύω το ποίημα/ Έχει μεγάλη σημασία, βλέπεις,/ Η εκφορά της απόγνωσης».

Έπειτα από οχτώ βιβλία πεζογραφίας κυκλοφορεί η πρώτη ποιητική συλλογή του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Παναγιώτη Γούτα (1962) με τίτλο Ντόρτια (εκδ. Ποιήματα των Φίλων).

Της Ελένης Καρρά 

Με το τελευταίο του μυθιστόρημα, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος αγγίζει, με δέος και σεβασμό, την πιο κρυφή πληγή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, για να ανασκευάσει από το απωθημένο υλικό της μια σύγχρονη ερωτική ιστορία.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Το Έγκλημα στη Βαρκελώνη (Πατάκης, 2013) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Antonio Hill και η πρώτη περιπέτεια για τον ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ του, Έκτορ Σαλγάδο. Πρόκειται για ένα Ισπανικό νουάρ (εν αντιθέσει με εκείνα της Βόρειας Ευρώπης που έχουν κατακλύσει το είδος τελευταία), όπου η ίδια η Βαρκελώνη μοιάζει να κατέχει εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς διατρέχουμε κάθετα τις διάφορες κοινωνικές τις τάξεις, τις μορφές εξουσίας, και μια πληθώρα χαρακτήρων της πόλης.

Κάθε εβδομάδα η Book Press προτείνει ένα βιβλίο για παιδιά ή για εφήβους

Αυτή την εβδομάδα Η θυμωμένη μπετονιέρα του Δημήτρη Μπασλάμ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επόμενος Σταθμός.

Του Γ. Ν. Περαντωνάκη

Η ηδονή δεν είναι απλώς η σωματική απόλαυση αλλά και το παιχνίδι τού νου να γεννά φαντασιώσεις. Και δεν πρόκειται μόνο για τη σεξουαλική διέγερση, αλλά και για τη συγγραφική οιστρηλασία που στήνει ιστορίες, ξεσηκώνει τους ήρωες και τις ηρωίδες και τις συστήνει στον πειρασμό, σαν αυτός να είναι ο ιδανικός τους άγγελος.

Για το βιβλίο «Φίλοι σε ελαφρήν απόκλιση - Ε. Μ. Φόρστερ, Κ. Π. Καβάφης» (μτφρ. Κατερίνα Γκίκα, Επιμ.: Peter Jeffreys, εκδ. Ίκαρος)

Του Νίκου Ξένιου

Του Γιώργου Βέη

Του Παναγιώτη Γούτα

Στις ιστορίες του ο χρόνος διαστέλλεται. Το ανθρώπινο δράμα, η οικογενειακή συμβίωση με τις συγκρούσεις της, οι μικρές τραγωδίες τής καθημερινότητας, οι μικροί καθημερινοί θάνατοι, η δύναμη του απρόοπτου που μας δυναστεύει, καταδεικνύονται με μαστοριά, λεπτομέρεια και φωτισμένα από πολλές οπτικές γωνίες.

Του Νίκου Ξένιου

«Οι ποιητές έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών: δεν χρειάζεται να φανταστούν το μέλλον, γιατί το μέλλον είναι ήδη μπροστά τους». Ελίας Σανμπάρ

Πάντα οι λαοί εμπιστεύονταν αφελώς την ευρωπαϊκή διαιτησία. Σ’ αυτό το σφάλμα υπέπεσαν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε ιδιοτελώς να προικίσει τους κατατρεγμένους Εβραίους με το 55% της Γης της Επαγγελίας, θεωρώντας πως στους Παλαιστινίους αρκούσε «ολόκληρος ο αχανής αραβικός χώρος για να εγκατασταθούν».