Πρόκειται για ένα βιβλίο ζουμερό και ειλικρινές αφού ο συγγραφέας, μ' αυτή την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, αφήνει ανενδοίαστη την παιγνιώδη ιδιοσυγκρασία του στις μικρομέγαλες ιστορίες του.

Πρόκειται για ένα βιβλίο ζουμερό και ειλικρινές αφού ο συγγραφέας, μ' αυτή την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, αφήνει ελεύθερη την παιγνιώδη ιδιοσυγκρασία του στις μικρομέγαλες ιστορίες του, οι οποίες κυμαίνονται από μικροσκοπικές, λακωνικές σαν χαϊκού, μέχρι το εκτενές διήγημα. Στο υβριδικής μορφής βιβλίο, που είναι κυματοειδές σαν κορυφογραμμή, συχνά τα μεγάλα διηγήματα σκάνε απροειδοποίητα μετά από ένα ποίημα, όπως το τρυφερό «Όσο θέλεις βρόντα».

Η γραφή είναι συχνά αυτοσαρκαστική και σουρεαλιστική. Ο Θεοδώρου γράφει με επίγνωση της βαθιάς ανησυχίας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ταξιδιώτες, αλήτες, αμόρφωτες πατριώτισσες, φάνκι γιαγιές, κυνικοί, αυτοκτονικοί, η Amy Winehouse, η Tracy Chapman, η Τζέην Φόντα, ο Παρθενώνας, η Edith Piaf, ο Walt Whitman και κρατικές προπαγανδιστικές συμπεριφορές παρελαύνουν με ξεσπάσματα χαράς, σοφίας, λύπης, απόγνωσης, ρεαλισμού, αγαλλίασης και πόθου. Με φιλοσοφίες και βλασφημίες όπως «Ο Καντ είναι μαλάκας», ενώ οι ήρωες πίνουν φραπέ, αψέντι ή μπάφους, κάπου ψηλά, τάχατες στο Κατμαντού. Κάποιες προτάσεις έχουν έντονη μουσικότητα. Η γραφή είναι συχνά αυτοσαρκαστική και σουρεαλιστική. 

Στο διήγημα «Ηδονοβλεψίες» το ζευγάρι παραληρεί μέσα σε αισθησιακές εικόνες, ανάμεσα στον ρομαντισμό και το κάμα-σούτρα. Μέσω του φαντασιακού και της ερωτικής ένωσης φτάνουν σε μια σφαίρα ανώτερης ύπαρξης. Η απελευθέρωση από τον πουριτανισμό και τη βαρύτητα συνδέεται με την πτητική μηχανή του Τάτλιν. Το έμφυλο σώμα είναι η βάση των κοινωνικών διακρίσεων. Τη στιγμή της ένωσης όμως, οι διακρίσεις και οι κοινωνικοί καταναγκασμοί παύουν. Μέσα στον «αιμάτινο βάλτο με τα ακρωτηριασμένα μέλη» η σάρκα διαλύεται, το σώμα αποδομείται, αλλά και υμνείται, φτάνοντας μέσα από την άρνηση σε μια κατάφαση που οδηγεί «στο σώμα χωρίς όργανα» του Αντωνέν Αρτώ.

Διαβάζοντας, ζουμάρεις ιδίως σ’ αυτήν την ανυπέρβλητη στιγμή της ανθρώπινης ζωής, τη στιγμή που ο καθημερινός μουντός άνθρωπος ερωτεύεται.

«Τα σώματά μας βγάζουν μουσική μέσα σ’ αυτό το λουτρό. Νότες από βογκητά μπλέκονται ρυθμικά, συνθέτοντας την ωραιότερη μελωδία στον κόσμο, προορισμένη να προσληφθεί τόσο πανηγυρικά μόνο από τις δικές μας αισθήσεις. Από ευχαρίστηση τα αυτιά μας παρασύρονται σε έκσταση, τεντώνονται και μεγαλώνουν, προσπαθούν ν’ ανθίσουν με κάποιο τρόπο και γίνονται χωνί γραμμοφώνου… ».

Ακούγονται μερικές αλήθειες. Μερικοί μονόλογοι και διάλογοι χτυπημένων με βέλη φτερωτών πλασμάτων που σου υπενθυμίζουν πώς και πού μπορείς να ερωτευτείς ή να ψευτοερωτευτείς. «Ω, ήξερα πως την ποθούσα μονάχα για να σκοτώσω την ώρα μου». Διαβάζοντας, ζουμάρεις ιδίως σ’ αυτήν την ανυπέρβλητη στιγμή της ανθρώπινης ζωής, τη στιγμή που ο καθημερινός μουντός άνθρωπος ερωτεύεται, και στο πόσο ζηλευτή είναι αυτή η ικανότητα: δεν μπορούν να το πάθουν όλοι∙ μερικών το ατσάλινο περίβλημα δεν τρυπιέται ποτέ από αγγελικά βέλη. Είναι λίγο σα να σκέφτεσαι φωναχτά. «Η μάλλον όχι, χρειάζεσαι ροκ, το παλιό καλό ροκ από την εποχή που οι κιθάρες διέθεταν ψυχή και το LSD αποτελούσε απαραίτητο αξεσουάρ στο λαμέ τσαντάκι κάθε γκρούπι». 

* Η ΕΥΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ είναι συγγραφέας.

Μερικοί το λένε αγάπη
(Μικρό)διηγήματα & ακροβασίες
Κίμωνας Θεοδώρου
Φαρφουλάς 2014
Σελ. 158, τιμή εκδότη €7,42