Για το βιβλίο του William T. Vollmann Φτωχοί άνθρωποι (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Το πρόβλημα της φτώχειας είναι παμπάλαιο, παγκόσμιο και ασφαλώς ένα από τα πιο ευαίσθητα στην πραγμάτευσή τους. Οι κίνδυνοι αστοχίας του επίδοξου μελετητή είναι πολλαπλοί: να μπερδέψει τη φτώχεια με κάποιο συναφές αλλά όχι ταυτό πρόβλημα, να θεωρήσει πως δεν υπάρχει φτώχεια εκεί όπου υπάρχει (από αδιαφορία/άγνοια, αλά Αντουανέτα), ή να θεωρήσει πως υπάρχει φτώχεια εκεί όπου δεν υπάρχει (από αξιοποίηση διαφορετικών κριτηρίων περί ευημερίας, ευζωίας κ.λπ.), να προβεί σε εσφαλμένες εκτιμήσεις ως προς τα αίτια, ή ακόμα και να μπερδέψει τα αίτια με τα αποτελέσματα, της γέννησης και της διατήρησης της φτώχειας, να υποπέσει σε μελοδραματισμούς που δεν οδηγούν στη δέουσα κατανόηση και, χωρίς αυτήν, ούτε βέβαια στις δέουσες λύσεις, κ.ά.

Για το βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ (εκδ. Πόλις).

Της Τόνιας Μάκρα

To βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό στην στοιχειώδη έως ανύπαρκτη μέχρι στιγμής έρευνα σχετικά με την ιστορία του ελληνικού Τύπου. Στο μέλλον θα αναχθεί φυσικά σε σταθερή βιβλιογραφία για κάθε μελετητή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Αφού ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη έρευνα των εφημερίδων της Αθήνας η οποία, με πρωτοφανή πληρότητα, εστιάζει στην γέννηση του ημερήσιου ανεξάρτητου Τύπου προς το τέλος του 19ου αιώνα, στο περιεχόμενό του, την έλευση της καθημερινής ειδησεογραφίας, το ρόλο και το επάγγελμα του δημοσιογράφου, τα πρακτορεία διανομής. Χωρίς να ξεχνά να συνδέσει αυτή την συναρπαστική ιστορία με τις τεχνολογικές εξελίξεις από τον τηλέγραφο έως την λινοτυπική μηχανή στοιχειοθεσίας που επιτρέψανε στον Τύπο να αναπτυχθεί ραγδαία αλλά και στους δημοσιογράφους να ανταποκριθούν ακόμα και στις ανάγκες κάλυψης των πολεμικών συρράξεων. 

Για το βιβλίο του Θανάση Πολλάτου Παρασιτισμός και επίπλαστη ευημερία. Ο Παναγιώτης Κονδύλης και η ελληνική κρίση (εκδ. Επίκεντρο).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Αν γινόταν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα για τα βασικά αίτια της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των ερωτηθέντων, ακόμα και σήμερα, θα απαντούσε πως αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έξωθεν επιβολή των Μνημονίων, δηλαδή των μέτρων λιτότητας. Αυτή η απάντηση, ωστόσο, θα ήταν προβληματική, αφού θα δεχόταν πως ένα αποτέλεσμα (η οικονομική κρίση) θα είχε ως αιτία ένα άλλο αποτέλεσμα (τα μέτρα λιτότητας). Το ερώτημα θα έπρεπε λοιπόν να συγκεκριμενοποιηθεί: ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα εξαρχής στην ανάγκη να ληφθούν μέτρα λιτότητας, μέτρα που η ίδια η χώρα είχε προφανώς βαθύτατη ανάγκη – ειδάλλως γιατί να έπρεπε, αφενός να ληφθούν, αφετέρου να ζητηθεί έξωθεν βοήθεια στη λήψη τους; Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό ερώτημα δεν αφορά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2015, αλλά στο πώς φτάσαμε στην προβληματική κατάσταση του 2010.         

Λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική ή και ηλεκτρονική, το bullying είναι κάποιας μορφής βία που ασκείται σε βάρος όποιου είναι περισσότερο ευάλωτος ώστε να θυματοποιηθεί και να «καταπιεί» τις συνέπειες των βασανιστηρίων από άτομα που απολαμβάνουν σαδιστικά το γεγονός ότι απλώς μπορούν να το κάνουν. Τα βιβλία, είτε εγχειρίδια για την κατανόηση του φαινομένου είτε λογοτεχνικά έργα που απευθύνονται κυρίως σε εφήβους και νέους, ξεδιαλύνουν τις σκιές και συμβάλλουν στην εκρίζωση του κακού.

Επιμέλεια: Ελένη Κορόβηλα 

Για το βιβλίο της Donna Haraway, Ανθρωποειδή, κυβόργια και γυναίκες: Η επανεπινόηση της φύσης (μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, εκδ. Αλεξάνδρεια).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για τη συλλογή κειμένων του Λάκη Παπαστάθη «Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» (εκδ. Πόλις). Ο Λάκης Παπαστάθης έχει ενισχύσει την αγορά του πολιτισμού με σημαντικά δείγματα δημιουργικής παραγωγής υπό την έννοια της πρωτότυπης, ευρηματικής, ενίοτε αποκλίνουσας από την κοινή αντίληψη, και πάντως επιλεκτικής διαχείρισης υλικού από μια βαθειά δεξαμενή βιωμάτων και γνώσεων. 

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Διδάσκεται η λογοτεχνία; Μαθαίνεται η αγάπη για το διάβασμα; Μια ενδελεχής ανάγνωση της μελέτης του πανεπιστημιακού Γιάννη Σ. Παπαδάτου για το παιδικό βιβλίο στην εκπαίδευση.

Της Άντας Κατσίκη - Γκίβαλου

Ο Γιάννης Παπαδάτος, Επίκουρος Καθηγητής της Παιδικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, είναι γνωστός για την πολυετή μελέτη και έρευνα της λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους, καθώς και για τη διδασκαλία της στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τόσο από τη θέση του απλού δασκάλου όσο και από αυτήν του εκπαιδευτικού συμβούλου. Ακόμη, αγωνίζεται από τη δεκαετία του 80 για την ανάδειξη και τη σημασία του παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου και γενικότερα της φιλαναγνωσίας στην πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού με την οργάνωση ημερίδων, συζητήσεων, σεμιναρίων μέσα και έξω από το σχολείο. Όλοι οι δάσκαλοι θυμούνται τις εκπληκτικές εισηγήσεις του για σχετικά θέματα και την απλόχερη προσφορά των γνώσεών του σε όλους όσοι τού τη ζητούσαν. Η ίδια λαχτάρα να μοιραστεί τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του για την εξέλιξη του παιδικού και εφηβικού βιβλίου με τους φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο χαρακτηρίζει και την πανεπιστημιακή του διδασκαλία, μελέτη και έρευνα.

Για τη συλλογή δοκιμίων του Διονύση Κ. Μαγκλιβέρα Το τέλος και η αρχή (εκδ. Παπαζήση).

Του Γιώργου Βέη

«Η Αθήνα δεν υπάρχει πια, υπάρχει η Ευρώπη»
Κωστής Παλαμάς, Η φλογέρα του Βασιλιά, 11ος Λόγος

Οι διαπιστώσεις διακρίνονται αμέσως τόσο για την καλοσμιλεμένη τους επιχειρηματολογία, όσο και για την ευθύτητα των διατυπώσεων. Τα συμπεράσματα, κρυστάλλινα και διασταυρωμένα πολλαχώς, είναι βεβαίως διαποτισμένα από τον τρόμο της μοναξιάς της ύπαρξης. Η αδυνατότητα του ουσιαστικού διαλόγου, η ραγδαία απομάγευση του τοπίου, ο τελεσίδικος εξοστρακισμός της ετερότητας, η αίσθηση μιας παρατεταμένης δυστοπίας, η ξενότητα, ο εκφυλισμός του ποιητικώς οράν εκτίθενται με επιμέλεια και αναλύονται επαρκώς. Η ατμόσφαιρα, η υγρασία, η όλη συνθήκη της σύνθεσης των κεφαλαίων δεν απωθεί, δεν αποθαρρύνει την ανάγνωση. Την κάνει σύντροφό της. Η λέξη εν ολίγοις δεν θέλει να εντυπωσιάσει αλλά να καρφωθεί.

Για το βιβλίο του Henri Weber Πρέπει να απαλλαγούμε από την κληρονομιά του Μάη του '68;

Του Γιώργου Λαμπράκου

Πολλά είναι τα γεγονότα που συντάραξαν τον πλανήτη τον 20ό αιώνα και κλόνισαν ή διέλυσαν την πίστη στην ικανότητα του Homo sapiens για μακροχρόνια ειρήνη και ευημερία: οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι δεκάδες γενοκτονίες, το Ολοκαύτωμα, η Μεγάλη Ύφεση του ’29, ο Ψυχρός Πόλεμος, τα όπλα μαζικής καταστροφής κ.ά. Ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός απέναντι σε αυτά τα γεγονότα, όλοι θα συμφωνούσαμε ως προς την τεράστια επίδρασή τους στη σύγχρονη ιστορία.

Για το βιβλίο της Μυρσίνης Ζορμπά Πολιτική του Πολιτισμού (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Αν ήμουν σοβαρός Υπουργός Πολιτισμού, θα διάβαζα αυτό το βιβλίο. Αν ήθελα να ασκήσω σε βάθος πολιτική στον χώρο του πολιτισμού, θα προσπαθούσα να συλλάβω τι μπορεί να κάνει η πολιτεία σ’ αυτόν, κινούμενη μακριά από τη λογική της χειραγώγησης ή της εγκατάλειψης. Η Μυρσίνη Ζορμπά γράφει –ύστερα από χρόνια ενασχόλησης με τη σχέση των κυβερνητικών πρακτικών και του πολιτισμού– ένα βιβλίο με το οποίο ανιχνεύει συστηματικά τις δυνατότητες για άσκηση στιβαρών πολιτικών στον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων.

38 σημαντικοί στοχαστές της εποχής μας συνομίλησαν με τον Τάσο Τσακίρογλου στο βιβλίο «Πρόσωπα της απομάγευσης» (εκδ. Οκτώ).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η ιστορικός Παναγιώτα Νάζου «ξύνει πληγές» στο βιβλίο της Νύφες με προξενιό.

Του Κώστα Κατσάπη*

Είναι γνωστό το περιεχόμενο που έδωσε κάποτε ο Σαρτρ στην έννοια του διανοούμενου: «διανοούμενος», υποστήριξε, είναι «αυτός που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν». Παραφράζοντας την παραπάνω διατύπωση θα λέγαμε ότι ένα από τα καθήκοντα του ιστορικού είναι και το παρακάτω: να ξύνει πληγές.

Η Ανθή Δοξιάδη-Τριπ συμβουλεύει κι εκπαιδεύει τους γονείς στο βιβλίο της Ρίζες και Φτερά (Ποταμός, 2013)

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Είναι δύσκολο να γράφεις ως ψυχολόγος για τα παιδιά. Ακόμα και σε προφορικές συζητήσεις –που τις ανοίγουν συνήθως οι γονείς– πολύ συχνά ο ειδικός έρχεται σε αμήχανη θέση όταν συνειδητοποιεί ότι οι γονείς τις περισσότερες φορές έχουν ανάγκη να επιβεβαιώσουν τα καλά που έχουν κάνει για τα παιδιά τους ενώ στις καταστάσεις που εξελίσσονται δυσάρεστα επιθυμούν ασυνείδητα κάποιον να τους ξαλαφρώσει, κάποιον να τους πει ότι δεν ευθύνονται εκείνοι για ό,τι κακό συνέβη.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Κάθε βιβλίο που αρχίζει με ρήση του Επίκουρου είναι στα δικά μας μάτια απολύτως ευπρόσδεκτο. Η φράση «ουδέν ικανόν ω ολίγον το ικανόν» (Τίποτα δεν είναι αρκετό για όποιον το αρκετό είναι λίγο) μας εισάγει με τον ακριβέστερο τρόπο στο θέμα που πραγματεύονται οι Ρόμπερτ και Έντουαρτ Σκιντέλσκι στη μελέτη Πόσα πραγματικά χρειαζόμαστε; Η αγάπη για το χρήμα και το όνειρο της καλής ζωής. 

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Η ζωή είναι μια διαδοχή παρεξηγήσεων. Μπορεί να έχεις στηρίξει την αφήγησή της σε μικρά, μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα γεγονότα για τα οποία είσαι τελείως σίγουρος αλλά η πραγματικότητα να σε διαψεύδει. Από την άλλη, μερικά πράγματα στη ζωή απλώς σου συμβαίνουν. Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Η ψηφιακή τεχνολογία έχει αλλάξει πολλές όψεις της καθημερινής ζωής, όχι εκατομμυρίων, αλλά δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Γι’ αυτό και από κάποιους ειδικούς θεωρείται η σημαντικότερη τεχνολογική εφεύρεση ενός μέσου επικοινωνίας μετά την τυπογραφία του Γουτεμβέργιου, εδώ και μισή χιλιετία.

Του Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Έχω τη γνώμη πως δεν υπάρχει προσφορότερη περίοδος από τη σημερινή, της οικονομικής κρίσης και, κυρίως, της κρίσης αξιών στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, για να υποδεχθούμε με επαίνους, προσεγγίσεις επιστημονικές που στοχεύουν στην αυτοεκπαίδευση και, γενικότερα, στην εκπαίδευση εκείνων που καλούνται να ετοιμάσουν ανθρώπους οι οποίοι θα δώσουν ώθηση στην παραγωγική μηχανή της οικονομίας ώστε να ξεκολλήσει από το τέλμα στο οποίο βουλιάζει.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του χωρίς αναφορά στα μέσα με τα οποία προεκτείνει τις αισθήσεις του. Από τα πρώτα λαξευμένα εργαλεία και τις γλωσσικές συμβολοποιήσεις, μέσω της χειροτεχνίας και της βιοτεχνίας έως την έλευση της μηχανικής, έπειτα της ηλεκτρικής και σήμερα της ηλεκτρονικής εποχής, η εξέλιξη του ανθρώπου είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένη με την εξέλιξη των μέσων προέκτασης των αισθήσεών του.

Του Δημήτρη Αργασταρά

Στο βιβλίο του «Το νήμα της ζωής» ο ψυχαναλυτής Στήβεν Γκρος συγκεντρώνει περίπου τριανταμία περιπτώσεις ασθενών του, τριανταμία ανθρώπινες ιστορίες, στις οποίες ευσύνοπτα και γλαφυρά αναδεικνύει τη θεραπευτική δυναμική της ψυχανάλυσης αλλά και των ίδιων των ασθενών καθώς προσπαθούν να κατανοήσουν και να ξαναβρούν το χαμένο νόημα στις πράξεις και τα συναισθήματά τους.

Το έντυπο σε κρίση

Του Γιώργου Λαμπράκου

Άραγε πλησιάζει το τέλος του βιβλίου, του έντυπου βιβλίου με το οποίο μεγάλωσε η γενιά μου, η τελευταία γενιά του δυτικού κόσμου η οποία γνώρισε το βιβλίο αποκλειστικά τυπωμένο σε χαρτί, με το εξώφυλλό του, το οπισθόφυλλό του, τη δυνατότητα να το κρατάς, να το σημειώνεις, να σκαριφάς επάνω του, να διαβάζεις την ενδεχόμενη αφιέρωση, να το λερώνεις, ακόμα και να το σκίζεις ή να το πετάς; Ακόμα και να το καις ιερόσυλα (θυμάμαι έναν θρησκόληπτο φίλο που μου εξομολογήθηκε πως έκαψε στον νιπτήρα τις 120 μέρες στα Σόδομα, αφού πρώτα το διάβασε ολόκληρο); Άραγε το γεγονός ότι πρέπει πλέον να εξηγούμε τι σημαίνει βιβλίο βάζοντας τον επιθετικό προσδιορισμό «έντυπο», πράγμα ανήκουστο πριν μόλις δεκαπέντε χρόνια, συνιστά όπως όλα δείχνουν μια ακόμα ριζοσπαστική αλλαγή που φέρνει ο κόσμος των υπολογιστών, ένας κόσμος που μας έχει συνηθίσει σε επαναστάσεις; 

Του Αργύρη Αρχάκη* 

Όταν πήρα στα χέρια μου το Πολύ πριν, λίγο μετά… του Κώστα Λογαρά, το φυλλομέτρησα και διάβασα διαγωνίως 2-3 από τις επιφυλλίδες του ώστε γρήγορα να κατατάξω τον ίδιο και το βιβλίο του. Τις επόμενες μέρες συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο είχε καταλάβει τα μικρά διαστήματα του ελεύθερου χρόνου μου. Οι επιφυλλίδες του Λογαρά, κείμενα μικρά και δυναμικά, μου επέβαλαν το ρυθμό τους και επιβλήθηκαν στην αναγνωστική μου καθημερινότητα.

Του Πάρι Κωνσταντινίδη 

...δεν είναι ένα, ούτε αιώνιο. Ούτε καν απλώς των Ελλήνων! Ωστόσο, επί τη βάση τέτοιων κλισέ «αναλύονται» πολλές φορές διάφορα προβλήματα στη χώρα μας, οι αιτίες των οποίων ανάγονται με περισσή ευκολία σε «εθνικά χαρακτηριστικά».

Του Γιώργου Λαμπράκου

Οι αποκαλύψεις που έγιναν στις αρχές Ιουνίου του 2013 σχετικά με το επονομαζόμενο Prism, το σύστημα παρακολούθησης με το οποίο η πανίσχυρη αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας (NSA) φέρεται να διαπλέκεται με τους περισσότερους εταιρικούς γίγαντες της πληροφορικής και των διαδικτυακών επικοινωνιών απαιτώντας προσωπικά δεδομένα των χρηστών και παρακολουθώντας επικοινωνίες στο ύψιστο διεθνές πολιτικό επίπεδο, επανέφεραν στο προσκήνιο ένα θέμα που αφορά όσους ανθρώπους είναι «συνδεδεμένοι».

Του Γιώργου Λαμπράκου

Μετά τη θέση: καπιταλισμός, και την αντίθεση: σοσιαλισμός, ιδού η σύνθεση: η κοινωνία του πλαστικού. Μπ. ντε Σαρμποννώ

Δεν χωρά αμφιβολία πως μετά τη διάλυση του Ανατολικού Μπλοκ, ο καπιταλισμός απέδειξε πως είναι καλώς ή κακώς το μοναδικό ρεαλιστικό οικονομικό σύστημα στις πολυπληθείς σύγχρονες κοινωνίες. Την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού αναγνωρίζουν όλοι, ανεξάρτητα από το αν και πόσο τον υποστηρίζουν ή τον αντιμάχονται, ανεξάρτητα κι από το αν πρόκειται για «δημοκρατικό» ή «καζίνο» ή όποιας άλλης μορφής καπιταλισμό.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Τι κάνεις όταν ξεκινά ένας πόλεμος, και δη παγκόσμιος; Τι κάνεις όταν έχεις εγκλωβιστεί σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε ένα σπίτι, κι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν φαινομενικά παντοδύναμο και πραγματικά ειδεχθή εισβολέα; Τι κάνεις όταν έχει φύγει η μέρα της ειρήνης, όταν έχουν έρθει τα μεσάνυχτα του πολέμου, όταν αρχίζει η νύχτα της βαρβαρότητας; 

Του Νίκου Ξένιου

«Οι ποιητές έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών: δεν χρειάζεται να φανταστούν το μέλλον, γιατί το μέλλον είναι ήδη μπροστά τους». Ελίας Σανμπάρ

Πάντα οι λαοί εμπιστεύονταν αφελώς την ευρωπαϊκή διαιτησία. Σ’ αυτό το σφάλμα υπέπεσαν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε ιδιοτελώς να προικίσει τους κατατρεγμένους Εβραίους με το 55% της Γης της Επαγγελίας, θεωρώντας πως στους Παλαιστινίους αρκούσε «ολόκληρος ο αχανής αραβικός χώρος για να εγκατασταθούν».

Της Νέλλης Βουτσινά

«Οι αλλαγές στο μέσο διάδοσης της γνώσης σηματοδοτούσαν πάντοτε βαθύτερες μεταβολές στον τρόπο αντίληψης του κόσμου, στο βαθμό συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι και κυρίως στον αυτοπροσδιορισμό μας».

Φοβούνται οι άντρες τις γυναίκες; Για τον Γάλλο ψυχαναλυτή Ζαν Κουρνύ, πρόεδρο για ένα διάστημα της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον ίδιο, το γεγονός ότι οι άντρες, παντού και πάντοτε, κυριαρχούν πάνω τους· το γεγονός ότι σε όλες τις κοινωνίες, ακόμη και στις πιο πρωτόγονες, ακόμη και στις θεωρούμενες μητριαρχικές, οι γυναίκες βρίσκονται μονίμως κάτω από κοινωνικό έλεγχο, συχνά αποκλεισμένες, πάντοτε υποκείμενες σε «ειδικό καθεστώς».

Του Κώστα Κατσουλάρη

Του Γιώργου Λαμπράκου

Ένα βιβλίο για τον φασισμό είναι κάτι σαν φάρμακο, κάτι χρήσιμο που το φυλάμε οπωσδήποτε στο ράφι έχοντας διαβάσει τις οδηγίες του, αλλά ευχόμαστε να είναι και να παραμείνει αχρείαστο. Και συχνά μένει κάπως έτσι. Φτάνουν όμως μερικές στιγμές, μερικές καταστάσεις, μερικές εποχές, όπου αναγκαζόμαστε να κατεβάσουμε αυτό το φάρμακο από το ράφι και να αρχίσουμε να το παίρνουμε. Πόσες δόσεις πρέπει να πάρουμε; Όσες χρειάζονται για να συνέλθουμε.

Του Γιώργου Λαμπράκου

Την άνοιξη του 1986 ο Κλοντ Λεβί-Στρος, αυτός ο κορυφαίος στοχαστής που έμελλε να φύγει από τη ζωή υπεραιωνόβιος (1908-2009), δίνει τρεις διαλέξεις στην Ιαπωνία με θέμα τον σύγχρονο κόσμο και τη θέση που πρέπει να λάβει η ανθρωπολογική σκέψη στην προσπάθεια εύρεσης λύσεων στα παγκόσμια προβλήματα. Αυτές οι διαλέξεις εκδόθηκαν προσφάτως και στα ελληνικά, υπό τον τίτλο Η ανθρωπολογία και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου, Πατάκης).

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Σεξ, σεξ, σεξ. Τα πάντα γύρω μας μιλούν για το σεξ· στην ουσία όμως σπάνια λένε κάτι το ουσιώδες.

Μια αναδρομή στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του περιοδικού «Το Τέταρτο», του Μάνου Χατζιδάκι, με αφορμή το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου «Το τελευταίο Τέταρτο» (εκδ. Πόλις).

Του Κώστα Αγοραστού