Της Σώτης Τριανταφύλλου

Σ' αυτό το βιβλίο, ο Βalthasar Thomass αναλύει τη σκέψη του Σπινόζα γύρω από τα ζητήματα της καλής ζωής, τους όρους της γνώσης, τον προσδιορισμό της αλήθειας, της ηθικής, καθώς και της πολιτικής και αισθητικής εμπειρίας. Η φιλοσοφία της πρώιμης νεωτερικότητας –στην οποία εντάσσουμε συνήθως τον Σπινόζα (μαζί με τον Τζον Λοκ και τον Λάιμπνιτς)- και του Διαφωτισμού αποτελεί θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος και της προσωπικής ευτυχίας του σύγχρονου ανθρώπου. 

Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Pierre-André Taguieff «Θεωρίες συνωμοσίας» (μτφρ. Αναστασία Καραστάθη, εκδ. Πόλις).

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Με αφορμή το έργο του Περί ελευθερίας και ελευθεριών του Γάλλου φιλοσόφου Benjamin Constant.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

H πολιτική συμπεριφορά, η “ελευθερία” και οι “ελευθερίες” –τόσο των εκλεγμένων πολιτικών, όσο και των πολιτών– όπως διαμορφώθηκαν από την κοινωνική σταθερότητα στις προηγμένες χώρες είναι ένα φαινόμενο που ανέλυσε ο Benjamin Constant ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα. Σήμερα, οι πολιτικοί έχουν υπευθυνότητες όχι μόνον ως προς τους πολίτες τους αλλά επίσης ως προς το Σύνταγμα, τη διεθνή νομοθεσία και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Όλα αυτά τους επιβάλλουν περιορισμούς που, ωστόσο, πολύ συχνά αγνοούν βάζοντας σε κίνδυνο τον εαυτό τους και τους πολίτες. Δεν πρόκειται για ζήτημα συνείδησης: οι πολιτικοί δεν δίνουν λόγο μόνο σε αντιστοιχία με το τι είναι Καλό ή Κακό – το να νιώθει κάποιος άσχημα, λόγου χάρη, για την κατάχρηση κρατικής βίας ή για τον βομβαρδισμό αμάχων δεν αλλάζει τίποτα. Σε ό,τι αφορά τους πολίτες, τα ζητήματα της πολιτικής ηθικής –συμμετοχή, δικαιώματα, υποχρεώσεις– είναι ακόμα πιο περίπλοκα. 

Για το δοκίμιο του Thomas Hobbes «Περί της φύσης του ανθρώπου» (μτφρ. Δήμητρα Σταυρίδου, εκδ. Printa)

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Της Σώτης Τριανταφύλλου

C’est en lisant qu’on devient liseron[1]

Διαβάζοντας το Σχεδίασμα για μια αυτοανάλυση του Pierre Bourdieu είχα την οδυνηρή αίσθηση του χαμένου χρόνου – εκείνη που με κατακλύζει όταν αναλογίζομαι τις χιλιάδες ανθρωποώρες που πέρασα κάνοντας ανοησίες και υπομονή· ή πλήττοντας. Μολονότι είχα πάθος για τη μάθηση –έντονη, καμιά φορά βασανιστική, libido sciendi– συχνά, υπερβολικά συχνά, οι άλλες μορφές libido με αποσπούσαν από τη μελέτη, από την αναζήτηση της γνώσης. Τον Πιερ Μπουρντιέ δεν φαίνεται να τον απέσπασε τίποτα: σ’ αυτό το βιβλιαράκι περιγράφει την αδιάκοπη πορεία του στον κόσμο της σκέψης και της επιστήμης, μπροστά στις εφήμερες μόδες και στις ιδεολογικές μανίες. Το Σχεδίασμα για μια αυτοανάλυση είναι η περιγραφή μιας επιστημονικής ωρίμανσης και μιας δημιουργικής σχέσης με τον χρόνο: ο Μπουρντιέ, αντίθετα από τους περισσότερους από μας, σεβόταν τον χρόνο του – γι’ αυτό άλλωστε, ελάχιστα ασχολήθηκε με τους καβγάδες των Γάλλων διανοουμένων που ρέπουν στην πολυλογία και στη θεωρητικολογία. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Nοrbert Elias (1897-1990) παρουσιάζει το δοκίμιό του Περί Χρόνου ως άρση μιας θεμελιώδους παρεξήγησης: "Νομίζουμε", παρατηρούσε σε μια συνέντευξή του το 1984, "ότι ο χρόνος είναι μια έννοια της φυσικής επιστήμης, η οποία μεταφέρθηκε στην κοινωνία. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Λόγω των κοινωνικών αναγκών σε προγενέστερες εποχές οι ιερείς παρακολουθούσαν την ανατολή και τη δύση του ηλίου, τη χάση και τη φέξη του φεγγαριού, για να προσδιορίσουν την κατάλληλη εποχή για τις γεωργικές εργασίες. Όσο στενότερες γίνονταν οι σχέσεις των ανθρώπων, ο συντονισμός των δραστηριοτήτων τους ήταν εφικτός μόνο μέσω ενός ενιαίου χρόνου, μιας χρονικής ομοιομορφίας. Με λίγα λόγια ο καθένας έπρεπε να έχει από ένα ρολόι." Ανατρέχοντας στη γενεαλογία των ανθρώπινων στάσεων και απόψεων έναντι του χρόνου και αποκαλύπτοντας ότι οι κυρίαρχες αντιλήψεις είναι σχετικά πρόσφατες -εφόσον χρονολογούνται από την εποχή του Γαλιλαίου- ο Elias επανέρχεται σε ένα βασικό τόπο της κοινωνικής του θεωρίας, το πώς, δηλαδή, η εκούσια ανθρώπινη συμπεριφορά μεταμορφώνεται σε ακούσια και ανεπίγνωστα πρότυπα κοινωνικού βίου. Η παραδοχή ότι χρόνος= (συγ)χρονισμός, τουτέστιν συντονισμός είναι, ίσως, το πρώτο βήμα για την ανάκτηση αυτού του ελέγχου. 

Η μελέτη της Patlagean για την ενότητα του ευρωπαϊκού μεσαίωνα.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Το Βυζάντιο, καθώς «εξαφανίστηκε» στα μέσα του 15ou αιώνα, αποτελεί ένα παράδοξο για την ιστοριογραφία. Ενόσω οι δυτικές κοινωνίες και ο οθωμανικός κόσμος οικοδομούνταν, με αργούς ρυθμούς, το Βυζάντιο έμοιαζε με μια συνέχιση της ειδωλολατρικής αρχαιότητας η οποία διερράγη με την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Μια έκδοση για τον τρόπο εργασίας, τις ιδέες, τις θεωρίες και το έργο του μεγάλου πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Γιώργος Σκληρός περιέγραφε, πριν από έναν αιώνα, τα σημερινά προβλήματα στο βιβλίο Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Γιώργος Σκληρός (1878-1919) ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές. Λιγοστοί σημερινοί “σοσιαλιστές” τον γνωρίζουν μιας και ο σοσιαλισμός έχει ταυτιστεί με την αγραμματοσύνη –παρ’ όλ’ αυτά, ένας τοπικός εκδοτικός οίκος της Κατερίνης επανακυκλοφόρησε το βιβλίο του Τα σύγχρονα προβλήματα του ελληνισμού (εκδ. Μάτι) που πρωτοεκδόθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Kαι παρά τον αιώνα που μας χωρίζει από τις ιστορικές και κοινωνιολογικές μελέτες του Γ. Σκληρού, όσα γράφει παραμένουν επίκαιρα λες κι εμείς οι Έλληνες έχουμε ακινητοποιηθεί μέσα στον χρόνο.

Ο Niall Ferguson επιχειρεί μια εξήγηση του πώς πεθαίνουν οι οικονομίες στο βιβλίο του Ο Μεγάλος Εκφυλισμός.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ήδη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται συχνά λόγος για την παρακμή της Δύσης, χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται η ακμή ενός άλλου, μη δυτικού πολιτισμού. Το κύριο επιχείρημα του Niall Ferguson είναι  ότι, ενώ τα τελευταία πεντακόσια χρόνια η Δύση έχει το προβάδισμα σε σχέση με άλλες περιοχές του κόσμου –οικονομική δύναμη, υψηλό βιοτικό επίπεδο, πολιτισμό– οι δυτικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται σήμερα από επιβράδυνση και ηττοπάθεια· από εξασθένιση και αλλοίωση των θεσμών. Πράγματι, οι αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία –κυρίως εξαιτίας του μεγέθους τους– πασχίζουν να γεφυρώσουν το χάσμα: η οικονομική τους ανάπτυξη, μολονότι αλλοπρόσαλλη, είναι εντυπωσιακή· αντιθέτως, η Δύση βρίσκεται σε στασιμότητα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αναμενόμενο παράπλευρο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης (οι μεγάλες εταιρείες εκμεταλλεύονται το φθηνότερο εργατικό δυναμικό στις αναπτυσσόμενες χώρες με αποτέλεσμα τη σχετική αποβιομηχανοποίηση του ανεπτυγμένου κόσμου)[1], ενώ άλλοι αποδίδουν την υποχώρηση στη δημογραφική, πολιτιστική και θεσμική γήρανση. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του More Light των Primal Scream. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε που αγόραζα τους δίσκους μόλις έβγαιναν και έτρεχα στο σπίτι για να τους ακούσω· πολλά έχουν αλλάξει κι από το πρώτο άλμπουμ Sonic Flower Groove των Primal Scream που δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.

Της Σώτης Τριανταφύλλου 

Ο Φρίντριχ Χάγιεκ (βραβείο Νόμπελ 1974) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους οικονομολόγους και πολιτικούς στοχαστές του 20ού αιώνα. Αλλά, απ’ όσο ξέρω, τα βιβλία του άργησαν να μεταφραστούν στην Ελλάδα: λιγοστοί ήσαν όσοι ενδιαφέρονταν για τον φιλελευθερισμό· λιγοστοί παραμένουν. Ακόμα πιστεύουμε στις «σοσιαλιστικές» λύσεις· είτε στη σχεδιοποιημένη οικονομία [1] είτε σε μια μορφή σοσιαλδημοκρατίας.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη, Το αόρατο ρήγμα (εκδ. Ίκαρος), περιγράφει τη φύση και τις ιδιοτροπίες της ελληνικής οικονομίας διατυπώνοντας επιφυλάξεις τόσο για την πολιτική που ασκείται όσο και για εκείνη που απειλεί να εφαρμόσει η αριστερά «όταν έρθει στην εξουσία».

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Η ανάγνωση της Κλωντ Μοσσέ, εκτός του ότι είναι πάντοτε συναρπαστική, αποσαφηνίζει, κάνοντας λόγο για την αρχαιότητα, τα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου. Η ταυτότητά μας, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά μας, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες μας οφείλονται άραγε στην τόσο μακρινή ιστορία; Έχουμε κληρονομήσει, παρά την ιστορική ασυνέχεια, τις ρήξεις, τις αναταραχές, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν το μεγαλείο και την παρακμή της αθηναϊκής δημοκρατίας; Η αφήγηση της Κλωντ Μοσσέ –σε ολόκληρο το έργο της– αναπαριστά έναν χαμένο κόσμο που ταξιδεύει μέσα μας. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Η εννοιολογική αντίθεση ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά δεν έχει αχρηστευτεί, γράφει ο Ιταλός στοχαστής Norberto Bobbio (1909-2004), αλλά συνεχίζει να φέρει αξίες και περιεχόμενα της πολιτικής που παραμένουν σημαντικά και ανεξάλειπτα. Στον πυρήνα της διάκρισης -αυτή είναι η κεντρική θέση του Bobbio- υπάρχει μια θεμελιώδης διαφωνία ως προς την ιδέα της ισότητας.



Της Σώτης Τριανταφύλλου

Η πρόσφατη δημοσιότητα των ενεργειών της NSA με οδήγησε σ’ αυτή τη συλλογή άρθρων γύρω από τη δεκαετία του 1950 που μόλις κυκλοφόρησε σε ebook. Πρόκειται για μια έρευνα σε αμφιλεγόμενα ζητήματα της μεταπολεμικής αμερικανικής ιστορίας: την καταδίκη και παραδειγματική εκτέλεση των Ρόζενμπεργκ (οι οποίοι, αν δικάζονταν σήμερα, θα αθωώνονταν λόγω αμφιβολιών), τον πόλεμο της Κορέας, την ευπαθή ισορροπία των τεσσάρων P (power, principles, peace, prosperity) στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Στον τόμο με τον όχι και τόσο επιτυχημένο τίτλο «Η λογική της παράνοιας» (εκδ. Αρμός, 2011), ο Στέλιος Ράμφος συγκεντρώνει μερικές από τις πιο επιτυχημένες συνεντεύξεις και μερικά από τα πιο βαθυστόχαστα κείμενα που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στην παράλογη και «παρανοϊκή» Ελλάδα.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

«Το δόγμα του σοκ: η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής» της Naomi Klein διαβάζεται, στην καλύτερη περίπτωση, σαν συνωμοσιολογικό μυθιστόρημα και, στη χειρότερη, σαν στομφώδες παραλήρημα. Και παρότι η Naomi Klein διατυπώνει ορισμένες αλήθειες γύρω από τον καπιταλισμό, την παγκοσμιοποίηση, την πλουτοκρατία και τη σύγχρονη οικονομική επιστήμη, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να χάνει το δίκιο της.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Το τελευταίο βιβλίο του Φώτου Λαμπρινού «Χούντα είναι, θα περάσει;» συμπληρώνει την ομώνυμη σειρά 13 επεισοδίων που προβλήθηκε στην ΕΡΤ λίγο πριν από το κλείσιμό της. Το βιβλίο, που θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι» ή History Is as History Was, and Cannot Be Changed, συναρμολογεί την ιστορία της επταετίας 1967-1974 μέσα από τα newreels: τρόμος, αθλιότητα και το γελοίον του πράγματος.

Εν όψει του 25ου πανελλήνιου συνεδρίου για το AIDS*, διάβασα ένα βιβλίο του Seth C. Kalichman με πρόλογο του Nicoli Nattrass γύρω από τα κινήματα άρνησης του AIDS. O ανορθολογισμός, η συνωμοσιολογία, οι γνωστικές πλάνες και το εγκώμιο της άγνοιας –φαινόμενα που μας απασχολούν στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή– έχουν παίξει καταστροφικό ρόλο στην πρόσληψη, πρόληψη και αντιμετώπιση του AIDS.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Μια συζήτηση σε σεμινάριο δημιουργικής γραφής γύρω από τις αφηγηματικές τεχνικές του Τζον Λε Καρέ έγινε αιτία να ξαναδιαβάσω τον «Κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο», ένα μυθιστόρημα με πλαίσιο τον Ψυχρό Πόλεμο, σκηνικό την Ανατολική Γερμανία και θέμα τον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Διαβάζοντας ένα σενάριο του Φώτου Λαμπρινού γύρω από τις ουτοπίες του 20ού αιώνα, ανέσυρα από τα ύψη της βιβλιοθήκης το δυστοπικό μυθιστόρημα του Γεβγκένι Ζαμιάτιν «Εμείς», ένα προφητικό βιβλίο που γράφτηκε το 1921.Ο συγγραφέας, που έφυγε από τη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του '30 (λέγεται ότι ο Μαξίμ Γκόρκι παρακάλεσε τον Στάλιν να του δώσει την άδεια), ενεπνεύσθη το «Εμείς» από τις επαναστάσεις του 1905 και του 1917, καθώς κι από την εμπειρία του στα ναυπηγεία του ποταμού Τάιν (Βορειοδυτική Αγγλία) στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ξεφυλλίζω ηλεκτρονικά το τελευταίο φωτογραφικό άλμπουμ του Horst Friedrichs, ενός Γερμανού καλλιτέχνη, που έχει φωτογραφήσει, μεταξύ άλλων, τη σκηνή των Μοds και των Rockers – αυτή τη φορά, το βιβλίο (που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες στην Ευρώπη) έχει τίτλο "Drive Style". Σκηνές στο τιμόνι. Σκηνές στο καπό. Σκηνές στα γκαράζ και στα πιτς. Οι άνθρωποι-μοντέλα μοιάζουν με τα αυτοκίνητα-μοντέλα: Welcome to the machine. 

Διαβάζοντας τα βιβλία του Benoit Goetz για τη φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής θυμάμαι ένα ευτυχισμένο διαμέρισμα στην οδό Πατησίων –όταν ο αδερφός μου, τα ξαδέρφια μου κι εγώ ήμασταν παιδιά– κι ένα δυστυχισμένο διαμέρισμα στην οδό Βριλησσού όπου μετακομίσαμε το 1967. Το καθένα απ’ αυτά τα σπίτια είχε τη δική του ιστορία και ψυχική διάθεση: τα θυμάμαι να αναπνέουν και να ηχούν – το πρώτο ήταν εύθυμο και καθησυχαστικό, το δεύτερο έμοιαζε στοιχειωμένο.

Της Σώτης Τριανταφύλλου 

{jcomments off}Της Σώτης Τριανταφύλλου

Το τελευταίο μυθιστόρημα του Stephen King είναι το χρονικό ενός ταξιδιού στο παρελθόν και σε μια «άλλη χώρα»: στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στην αμερικανική επαρχία όπου οι άνθρωποι did their best and let God do the rest. Το βιβλίο έχει πολλές αρετές –«αχτύπητη» αφήγηση, ολοζώντανη εικονοποιία, αβίαστο ύφος– κι αδυναμίες: μακροσκελείς περιγραφές, pop γλώσσα (στους διαλόγους, ο Stephen King επιλέγει συχνά τη φωνητική γραφή ενώ οι αναφορές στα εμπορικά ονόματα των προϊόντων είναι υπερβολικές), καθώς και λεπτομέρειες, νόστιμες, αλλά άσχετες με την πλοκή. Όσο για την πλοκή μοιάζει με roller-coaster: συμβαίνουν τα πάντα με κυμαινόμενη ένταση και με απότομες εναλλαγές διάθεσης – όλα τα λογοτεχνικά είδη συνυφαίνονται και καμιά ανθρώπινη πράξη δεν μένει απέξω. You name it.

{jcomments off}Της Σώτης Τριανταφύλλου

Με την ευκαιρία του πρόσφατου διπλωματικού σφάλματος του Μπαράκ Ομπάμα –παρότι είναι ακόμα κάπως νωρίς, η αντίδρασή του στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία πρέπει μάλλον να θεωρηθεί γκάφα- διαβάζω ένα βιβλίο του 2003 με τίτλο «The New American Empire». Πρόκειται για μια σειρά άρθρων που επιμελήθηκαν ο Lloyd Gardner, καθηγητής διπλωματικής ιστορίας στο Rutgers και η Marilyn Young, καθηγήτρια αμερικανικής ιστορίας στο NYU.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο ήλιος δύει στις έξι και τέταρτο: η δύση είναι σύντομη, στιγμιαία σχεδόν· εδώ, στην Κεντρική Βενεζουέλα, το σκοτάδι πέφτει απότομα, ηχηρό, γεμάτο κραυγές πουλιών. Pillow book: «Θλιβεροί τροπικοί» του Κλοντ Λεβί-Στρος, ένα βιβλίο που σου μαθαίνει πώς να βλέπεις, πώς να ταξιδεύεις, πώς να αποτιμάς τον δικό σου πολιτισμό έναντι του πολιτισμού των άλλων. Ο Λεβί-Στρος παρεξηγήθηκε όπως πολλοί μεγάλοι στοχαστές: η μέση ευφυΐα δεν επαρκεί· εξάγει τα δικά τη{jcomments off}ς συμπεράσματα κι ύστερα προσκολλάται σ’ αυτά μεταμορφώνoντάς τα σε πολιτική. Από τη μέση ευφυΐα λείπει η φαντασία, η πολυπλοκότητα – στην ουσία λείπει η κατανόηση. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Την Κυριακή που γνώρισα τον Κιθ Χέρινγκ –τον Αύγουστο του 1982– είχα κατέβει ν’ αγοράσω σπιντ για τον Λου στα πρότζεκτς, στη γωνία 5ηςκαι D. Ο Λου δεν πλησίαζε στο Άλφαμπετ Σίτυ: χρωστούσε τετρακόσια δολάρια στα βαποράκια∙ μπορεί να χρωστούσε περισσότερα και να μου ’λεγε ψέματα. Έστελνε εμένα για σόπινγκ. Είχα αθώο ύφος, τα κατάφερνα στα παζάρια κι έμοιαζα σαν να ’χα γεννηθεί και μεγαλώσει στα πρότζεκτς. Πήγαινα γκρινιάζοντας: ήθελα να σπάσω το κεφάλι του Λου, αλλά πήγαινα.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Κάθε καινούργια άνοιξη διαβάζω William Carlos Williams και γράφω το ίδιο κομμάτι. Μπήκε η άνοιξη στην πόλη και είμαι high as a kite: αν δεν με συγκρατήσει κάποιος, αν δεν με βουτήξει από το πόδι, θα πετάξω πάνω από το Παρίσι όπως η Μαίρη Πόππινς πετούσε πάνω από το Λονδίνο.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Αυτή την εποχή διαβάζω ό,τι υπάρχει στις γλώσσες στις οποίες έχω πρόσβαση σχετικά με το σταλινικό φαινόμενο. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που σπούδαζα «σοβιετολογία» – στα πλαίσια της μελέτης του Ψυχρού Πολέμου.

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Οι αλκυονίδες μέρες ήρθαν και ήταν επτά. Διαβάζω το βιβλίο της Νel Noddings “Happiness and Education”, συγγραφέα ενός βιβλίου για τη φιλοσοφία της εκπαίδευσης που μου είχε φανεί εύστοχη προέκταση του John Dewey. Και χθες το βράδυ, καθώς επέστρεφα στο σπίτι με τα πόδια, θυμήθηκα ένα παλιό κομμάτι των One Thousand Violins - το “Halcyon Days”· το μυαλό μου γέμισε από τις μουσικές μιας περασμένης εποχής που ήταν γεμάτη ρυθμό και ευτυχία.