
Της Σώτης Τριανταφύλλου
Την Κυριακή που γνώρισα τον Κιθ Χέρινγκ –τον Αύγουστο του 1982– είχα κατέβει ν’ αγοράσω σπιντ για τον Λου στα πρότζεκτς, στη γωνία 5ηςκαι D. Ο Λου δεν πλησίαζε στο Άλφαμπετ Σίτυ: χρωστούσε τετρακόσια δολάρια στα βαποράκια∙ μπορεί να χρωστούσε περισσότερα και να μου ’λεγε ψέματα. Έστελνε εμένα για σόπινγκ. Είχα αθώο ύφος, τα κατάφερνα στα παζάρια κι έμοιαζα σαν να ’χα γεννηθεί και μεγαλώσει στα πρότζεκτς. Πήγαινα γκρινιάζοντας: ήθελα να σπάσω το κεφάλι του Λου, αλλά πήγαινα.
Πήρα το σταφ από ένα χοντρό μαύρο παιδί με γυαλιά που με αποκαλούσε man - ύστερα προχώρησα ώς το ποτάμι και στάθηκα εκεί πέρα και κοιτούσα απέναντι, τον ήλιο που έδυε και το τίποτα. Σκεφτόμουν πως αν ο Λου έκανε λίγο κράτει με το σπιντ θα μπορούσαμε να πάμε σ’ ένα σωρό συναυλίες στις προκυμαίες και στην παραλία Τζόουνς, ακόμα και στο Λονγκ Άιλαντ. Αλλά ο Λου δεν έκανε κράτει και το μόνο που είχαμε καταφέρει όλο το καλοκαίρι ήταν να δούμε τον Τζάκσον Μπράουν, τον Τζέιμς Τέιλορ και τον Μπρους Σπρίνγκστιν, όλους μαζί στο Πάρκο – ήταν τζάμπα, γι’ αυτό. Τίποτ’ άλλο δεν είχαμε καταφέρει.


ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
* Με αφορμή την έκθεση του Keith Haring “The Political Line” στο ΜUSEE D’ART MODERNE DE LA VILLE DE PARIS, 19 Aπριλίου – 18 Αυγούστου 2013.