Του Γιώργου Βέη

Προηγήθηκε η συλλογή διηγημάτων Ο λοξίας, από τις εκδόσεις «Ίνδικτος», το 2008. Απέσπασε θετικά σχόλια της κριτικής. Και δικαίως. Πρόκειται για συγγραφέα (1972) ο οποίος τιμά την πρωτογενή αφηγηματική του ύλη, αξιοποιεί καταλλήλως το γλωσσικό του εργαλείο, το οποίο φαίνεται ότι περιποιείται πολλαχώς, ανασυντάσσοντας ευφυώς στοιχεία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Οι αντιλήψεις σχετικά με το παιδί αλλάζουν και διαφοροποιούνται ανάλογα με την εποχή. Το ίδιο αλλάζουν και οι αντιλήψεις, οι σχετικές με τη συμπεριφορά των γονιών απέναντι τους. Έτσι, το ποιος είναι ο σωστός γονιός και αν τον έχει δει ποτέ κανείς να ζει ανάμεσα μας, τείνει να πάρει διαστάσεις αστικού μύθου. Δικαίως λοιπόν κυκλοφορούν κατά κόρον στην αγορά, οδηγοί, εγχειρίδια ή άλλα βιβλία αυτοβελτίωσης, προς βοήθεια των νέων γονιών. 

Του Γιάννη Καρκανέβατου

Ποιος είναι ο Κέβιν και γιατί «πρέπει» να μιλήσουμε γι' αυτόν; Η Λάιονελ Σράιβερ, σ' αυτό το επιστολικό μυθιστόρημα ποταμό (564 σελίδες), ενδύεται τον ρόλο της μάνας που ο γιoς της –λίγο πριν κλείσει τα δεκαέξι– οργανώνει και εκτελεί με «επιτυχία» την δολοφονία εφτά συμμαθητών του, μιας καθηγήτριας και ενός υπαλλήλου της καντίνας. Δυο χρόνια μετά, με την απαραίτητη αποστασιοποίηση από τα γεγονότα που έχει εισαγάγει ο χρόνος και με την ειλικρίνεια του γραπτού λόγου (γράφει επιστολές προς τον σύζυγο της που δεν είναι πια μαζί), ανατρέχει στο παρελθόν της και πιάνει το νήμα από την εποχή πριν ακόμα γεννηθεί ο Κέβιν. 

Για τη βιογραφία του Λόρδου Μπάιρον «Λόρδος Μπάιρον, Οι έρωτές του» (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, επιμέλεια Κατερίνα Λελούδη) της Έντνα Ο'Μπράϊεν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Του Κώστα Κατσουλάρη

Της Παυλίνας Μάρβιν

Νομίζω πως τα πράγματα γίνονται ήδη σχετικά καθαρά όταν η συγγραφέας ονομάζεται Μαργαρίτα και το βιβλίο έχει αυτόν τον τίτλο. Θέλω να πω, Μαργαρίτα είναι ένα όνομα που εμένα με παραπέμπει σε παιδί, το οποίο, είτε έχει μεγαλώσει είτε είναι παιδί ακόμα, ή και τα δύο, πάντως, αν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο τώρα και να μιλήσω ως παιδί, ίσως να διάλεγα να το υπογράψω, πολύ πιθανόν, με το όνομα Μαργαρίτα. 

Για τη βιογραφία του Γάλλου συγγραφέα Γκυστάβ Φλωμπέρ του Φρέντερικ Μπράουν (μτφρ. Τζένη Κωνσταντίνου, επιμέλεια Άννα Περιστέρη) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Του Γιώργου Βέη

«Αλλά η Αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται», Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας

Η ερμηνευτική διαδικασία, την οποία είναι προορισμένος να υιοθετεί κατ' ανάγκην ο ανθρώπινος νους, από καθαρά βιολογική άποψη, ή εξελικτική προοπτική, όπως επιμένουν ορισμένοι ακριβολόγοι, έχει σαφείς περιορισμούς και όρια αξεπέραστα. Ό,τι δηλαδή με πείσμα και με ακατάβλητο σθένος οι απανταχού αναλυτικοί φιλόσοφοι διαδίδουν.

Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είναι «κακός». Κυνικός, δηκτικός, συχνά αμείλικτος. Στο βιβλίο του «Σκίουρος ζητεί βερβερίτσα» είναι πάρα πολύ κακός. Θυμάστε όλες αυτές τις ιστορίες που ακούγαμε από παιδιά με τα ολόγλυκα ζωάκια, τα φιλικά σκυλάκια, τα αθώα αρνάκια, τις γατούλες, τις χελωνίτσες, τις σοφές κουκουβάγιες; Ξεχάστε τα. Στο σύμπαν του Σεντάρις οι πάπιοι είναι αγενείς και αθυρόστομοι, οι αρκούδες τελείως χαζές, οι πελαργίνες νευρωτικές, οι αγελάδες χαιρέκακες, τα κουνελάκια ανελέητοι φονιάδες, οι γάτοι κατάδικοι αλκοολικοί και οι σκύλες «σκύλες». 

Του Δημήτρη Αργασταρά

Έρως δύσερως και μη

Του Γιώργου Βέη

Έχω υποστηρίξει και παλαιότερα, το 2007, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας των Χαρτών, από τις ίδιες εκδόσεις, της άρτιας δηλαδή συλλογής διηγημάτων του δόκιμου αυτού πεζογράφου, ο οποίος ανήκει ομολογουμένως στους αντιπροσωπευτικότερους της γενιάς του, ότι η εγνωσμένη οικονομία των εκφραστικών του μέσων, σε συνδυασμό με την ασκημένη του παρατηρητικότητα - συγγραφική αμεροληψία, μάς προσφέρει ολοκληρωμένα πορτρέτα αρκετών μελών της αστικής κυψέλης, ημετέρας και ξένης, αλλά και ορισμένων χαρακτηριστικών παριών της σχεδόν αθησαύριστης κειμενικά επαρχιακής μας ενδοχώρας. 

Aποφάσισα να αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη κάποιο μεσημέρι που ήθελα να ξεκουραστώ. Αποδείχτηκε μέγα λάθος. Μετά από τρεις τέσσερις σελίδες, στο στήθος μου κάλπαζαν ελέφαντες.

Του Δημοσθένη Κερασίδη

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο ο,τιδήποτε πρωτοποριακό έρχεται από τη Γαλλία. Η Παρισινή Κομμούνα, οι καλλιτέχνες της Μονμάρτης, ο Μάης του ’68 και η καριέρα του Νίκου Αλιάγα έχουν επηρεάσει ποικιλοτρόπως τους νεοέλληνες που συχνά δηλώνουν γοητευμένοι από τον αναρχικό πειραματισμό του γαλλικού τρόπου σκέψης. 

Της Ελένης Φουρνάρου

«Γεννήθηκα σε μια πόλη που κλωσούσε αυγά από χάλυβα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου, όταν γινόσουν υπερβολικά πιεστικός με τις ερωτήσεις σου, ανακάλυπτες ότι οι άνθρωποι ήταν φτιαγμένοι από βαμμένο χάλυβα. Άκουσα ανθρώπους να ξεκοιλιάζουν τον ουρανό για να τον αδειάσουν από τις αστραπές του. Όταν γεννήθηκα, με ξάπλωσαν στο εσωτερικό ενός λίκνου από μαντέμι, σα μισή οβίδα. Ξαπλωμένος ανάσκελα, αιχμάλωτος του λίκνου, ατένιζα τον ουρανό, τα σιδεράδικα των αγγέλων του  και τα σύννεφα που, καθώς διασκορπίζονταν, μου σπάραζαν την καρδιά». 

Του Στρατή Χαβιαρά

Ρώτησα κάποτε τον Αμερικανό συγγραφέα Τζον Ίρβινγκ πώς παραχώνει προσωπικές εμπειρίες στα μυθιστορήματα του και απάντησε, «Προσωπικές εμπειρίες; Ποτέ». Αυτό με έκανε να βάλω τα γέλια γιατί, όπως και η ζωή του, τα βιβλία του έβριθαν από αγώνες ελληνορωμαϊκής πάλης και αρκούδες. Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζουμε στο έργο συγκεκριμένες λεπτομέρειες απ’ τη ζωή του συγγραφέα, το έργο του πάντα βρίθει από προσωπικές επιθυμίες, φοβίες, προκαταλήψεις και εμμονές. 

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Οι μακροχρόνιοι γάμοι σαν αρρώστια δεν ακούγονται; Δεν φαντάζει μια συνθήκη απόλυτα ταυτισμένη με τους κοινούς θνητούς, τα «ανθρωπάκια», που δεν έχουν επιλογές πέρα από το μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει; Τι συμβαίνει, όμως, με τους ιδιαίτερους ανθρώπους; Αυτοί καταδέχονται να ενωθούν με τα σφιχτά δεσμά του γάμου; Τι πιστεύει γι’ αυτούς ο κόσμος; Ότι ο γάμος ίσως είναι μια τόσο συντηρητική συνθήκη που δεν είναι ποτέ απόλυτα ταυτισμένη με τους εκλεκτούς του Θεού: Τους καλλιτέχνες, τους ποιητές, τους συγγραφείς, τους μουσικούς... Αυτοί, άλλωστε, παντρεύονται διά βίου την τέχνη τους, έτσι δεν λένε; 

Του Γιώργου Βέη

Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Όσκαρ Σελ είναι ένας εννιάχρονος «αλλόκοτος» νεαρός που ζει με τη μητέρα του σε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν. Στο απέναντι κτίριο ζει η Γερμανίδα γιαγιά του, από τη μεριά του πατέρα του, που έχει επιζήσει από το βομβαρδισμό της Δρέσδης. Οι άντρες της οικογένειας απόντες. Ο παππούς, επιζών κι αυτός της Δρέσδης, γλύπτης που «έχασε» κάποτε τις λέξεις του και έκτοτε επικοινωνεί με σημειώματα γραμμένα σε τετράδια, τοίχους, πατώματα, σώματα. Εγκατέλειψε τη γιαγιά όταν αυτή του ανακοίνωσε πως είναι έγκυος.  

του Κώστα Κατσουλάρη

Ο Γιάννης Ευσταθιάδης έχει μέσα στα χρόνια κατακτήσει μια ιδιαίτερη θέση στο χώρο της νεοελληνικής γραμματείας. Αποτελεί μέρος μιας άτυπης ομάδας λογοτεχνών της γενιάς του 70 (σταχυολογώ ενδεικτικά: Δημήτρης Καλοκύρης, Αχιλλέας Κυριακίδης, αλλά και Κώστας Μαυρουδής, Αργύρης Χιόνης) οι οποίοι καλλιεργούν μια παιγνιώδη, γλωσσοκεντρική και πολυπρισματική λογοτεχνία, στης οποίας το DNA «ανιχνεύονται», κατά την προσφιλή έκφραση του Κυριακίδη, Μπόρχες, Ζορζ Περέκ, Ίταλο Καλβίνο, καθώς και πλήθος από άλλες μοντερνιστικές επιρροές, τόσο από τη λογοτεχνία όσο και από τον κινηματογράφο, τη σοβαρή μουσική, τις εικαστικές τέχνες. 

Του Γιώργου Βέη

Ο αείμνηστος Μάριος Μαρκίδης, υποστηρίζοντας ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό προ ετών, τόνιζε ότι συνιστά «έργο ενός φιλάργυρου του βιώματος. Αυτός ο φιλάργυρος όμως είναι αισθητής και διανοούμενος. Κι έχει ταυτόχρονα την επιτηδειότητα των ποιητών να συνδυάζει απροσδόκητα τις παρατηρήσεις διαφορετικών τόπων και χρόνων, να μεταφράζει τον ένα τόπο στον άλλο (χάρισμα του ταξιδιώτη Ουράνη) και τον ένα χρόνο στον άλλο (χάρισμα της παράδοσης του Σεφέρη). Αξίζει την ανάγνωσή μας, στο βαθμό που καταφέρνει να του προσδώσει το «έτσι» του ο συγγραφέας, ο Σάυλοκ της παρατήρησης.» 

Του Μάκη Πανώριου

Στο εξωτερικό κέλυφος αυτού του τελευταίου μυθιστορήματος της Ελένης Γκίκα, «διαβάζεται» μία ακόμη ιστορία ερωτικού πάθους. Της αιώνιας Γυναίκας, που εδώ ενέχει τη θέση συμβόλου, με τον αιώνιο Άντρα, σύμβολο και αυτός του «Άλλου Μισού», σύμφωνα με την πλατωνική φιλοσοφία. 

Η οικογένεια πηγή προσωπικής δυστυχίας ή ο δρόμος για ευσυνείδητους πολίτες;

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου *

της Μαρίας Τζαμπούρα

Ο Πάνος Μαραγκός ανήκει στην παράδοση εκείνη που θέλει τους έλληνες σκιτσογράφους να έχουν τελειώσει την Αρχιτεκτονική. Ιωάννου, Ταμπακέας, Ζερβός είναι  μερικά, μόνο, χαρακτηριστικά ονόματα της γενιάς του… Πολυτεχνείου! Εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες του Μαραγκού με τους ομότεχνούς του. 

Του Γιώργου Βέη

Της Ελένης Φουρνάρου

«Το φορτηγό σταμάτησε στη μέση του δρόμου και από το μεγάφωνό του μια φωνή άρχισε να διαλαλεί: "Εντός ολίγου θα μοιραστούν σε όλους δωρεάν γυάλινες μυγοσκοτώστρες, μαζευτείτε, κυρίες και κύριοι, μην παραλείψετε να πάρετε, είναι εντελώς άχρηστο αλλά είναι δωρεάν, θα πάρει ο άλλος και εσύ όχι; Ελάτε, κυρίες και κύριοι…"

Του Γιώργου Βέη

«Αν, λοιπόν, δεν έχουμε θάνατο κειμένου εν όψει [...] ούτε και τον θάνατο του βιβλίου έχουμε εγγύς. Για τα απώτατα ας μην αποφαινόμαστε εμείς οι ελάχιστοι». (Δημήτρης Αρμάος, σελ. 33)

Το βιβλίο, με την ως εκ των πραγμάτων περιορισμένη διάρκεια ζωής, είναι τo τιμαλφές εκείνο, το οποίο χάνεται κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας.

Της Ελένης Φουρνάρου

Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ είναι ένας συγγραφέας που αγαπάω. Όχι μόνο τα βιβλία του, αλλά κι αυτόν τον ίδιο. Είμαι σίγουρη πως, αν τον συναντούσα στο λόμπι ενός ξενοδοχείου της Πόλης του Μεξικού, θα προσπερνούσα το κατσούφικο ύφος του και τη μεγάλη κοιλιά του και θα έτρεχα να τον αγκαλιάσω.

«Η θάλασσα είναι η μάνα μας, η αεροπορία είναι η γκόμενα» (Το δόγμα του Ωνάση, σελ. 509)

Πρόκειται για τον δεύτερο τόμο των συναρπαστικών εκμυστηρεύσεων της πολύπλαγκτης συγγραφέως. Προηγήθηκε η «Τζέντα», του ίδιου σχεδόν αφηγηματικού όγκου.

Του Γιώργου Βέη

Του Δημήτρη Αργασταρά

Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία σήμερα με πείθει πως οι αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας δεν έχουν ιδιαίτερους λόγους να παραπονιούνται. Οι προθήκες διαθέτουν πληθώρα τίτλων έργων φαντασίας, ακολουθώντας συχνά με μικρή χρονική απόσταση τις κυκλοφορίες του εξωτερικού, σε προσεγμένες αισθητικά εκδόσεις και ικανοποιητικές μεταφράσεις.

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Είμαι μια από τους πολλούς που  η επαφή τους με το ρεμπέτικο, τα τραγούδια του και ό,τι αυτά συνεπάγονται άρχισε και τελείωσε με το σίριαλ της δεκαετίας του’80 “Το Μινόρε της Αυγής”. Την δε ταινία του Φέρρη μπορεί και να μην την έχω δει ποτέ. 

Της Ελένης Κορόβηλα

Επιλογές από πρόσφατα βιβλία μεταφρασμένης λογοτεχνίας

Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία θα σας πείσει: Τα βιβλία ξένης λογοτεχνίας που μεταφράζονται πια στη χώρα μας είναι περισσότερα από ποτέ. Δεν είναι όμως μόνο θέμα ποσότητας:

Έξι επιλογές ελληνικής πεζογραφίας

Του Λεωνίδα Καλούση

Καθώς η «κρίση» βαθαίνει, αγγίζοντας κεκτημένα, νοοτροπίες, σταθερές που συνείχαν για χρόνια την ελληνική κοινωνία, όλο και πιο δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί το μέλλον. Όλα αυτά, βέβαια, θίγονται εδώ και χρόνια στα σημαντικότερα βιβλία της εγχώριας πεζογραφίας ­–μια και η λογοτεχνία προηγείται τις εποχής της–, κι εξακολουθούν να είναι, πότε ευθέως και πότε συγκαλυμμένα, ο βασικός τροφοδότης της.

Της Νέλλης Βουτσινά

Η πολυαναμενόμενη τρίτη εμφάνιση του Πάκο Μαρτίνεθ είναι γεγονός. Το κλείσιμο της τριλογίας του, μια τελευταία υπόκλιση. Εκ γενετής διχασμένος, πολλαπλά εξόριστος, για πάντα ενοχικός, κινηματογραφόφιλος, αισθηματίας και μελαγχολικός, παιδί της ζέστης του Νότου, τώρα στην ψύχρα του Βορρά, μετρά απώλειες και φαντάσματα.