cartier Bresson

Μια ενδελεχής ανάγνωση στο δοκίμιο του κορυφαίου Γάλλου φωτογράφου Herni Cartier-Bresson Η αποφασιστική στιγμή. 

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Βλέπουμε αλλά δεν είμαστε και οι καλύτεροι μαθητές. Είμαστε συλλέκτες, δεν είμαστε σοφοί. Ρέει η όραση, επιτελεστικά συνήθως. Σαρώνει και πότε πότε επιλέγει, στέκεται. Οι στατικές παραδοσιακές εικόνες (η ζωγραφική, η γλυπτική και όλες οι τριγύρω τέχνες) καθοδηγούν την όραση προς την εστίαση. Οι κινούμενες τεχνικές εικόνες (ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κυρίως) ενθαρρύνουν την απεστίαση˙ επιταχύνουν την όραση, τόσο που η ζωή, μετά την εμπειρία του οπτικού ντόπινγκ, μοιάζει ακίνητη.

Το είδος «φωτογραφία», δηλαδή η στατική τεχνική εικόνα, έχει τη δική του επίδραση στην όραση και τις συνέπειές της. Όσο η θέαση της ζωγραφικής γυμνάζει τη φαντασία, άλλο τόσο η εστίαση στην φωτογραφική εικόνα είναι μια εκγύμναση στη θέαση της ζωής που μας διέφυγε. Η διαφεύγουσα ζωή μπλέκεται ούτως ή άλλως στα δίχτυα κάθε τέχνης. Η διαφορά με την φωτογραφία είναι ότι μοιάζει υπερβολικά με τη ζωή˙ μας καθηλώνει μέσω μιας αυτόματα οξυμμένης περιέργειας περί του ποιοι στ' αλήθεια είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι άλλοι.

Αυτός που δεν ήξερε να ταξιδεύει

henri cartier-bressonΟ Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν (1908-2004) γεννήθηκε στο Chanteloup-en-Brie της Γαλλίας, γόνος πλούσιας οικογένειας κατασκευαστών και εμπόρων υφάσματος, μεγάλωσε με άνεση σε ένα αστικό περιβάλλον που του παρείχε τη δυνατότητα να εντοπίσει νωρίς και να καλλιεργήσει την αγάπη του για τις τέχνες. Δοκίμασε τη μουσική, αλλά σύντομα φάνηκε ότι δεν ήταν ο τομέας του και στράφηκε στη ζωγραφική, σπουδάζοντάς την αρχικά πλάι στον ζωγράφο θείο του Louis και κατόπιν σε ιδιωτικό σχολείο τεχνών καθώς και στο στούντιο του κυβιστή André Lhote. Στις πρώτες του επισκέψεις στο Λούβρο φάνηκε να ενδιαφέρεται εξίσου για τον Μοντερνισμό και την Αναγέννηση, τη σύγκλιση των οποίων συχνά ψυχανεμιζόμαστε στις κατοπινές φωτογραφίες του. Πέραν της εικαστικής του καλλιέργειας, είχε ιδιαίτερη αγάπη για τη λογοτεχνία (σπούδασε Art and Literature στο Κέιμπριτζ) καθώς και για τη φιλοσοφία. Η συναναστροφή με τους Σουρεαλιστές, καθώς και το όλο επαναστατικό κλίμα ρήξης με την παράδοση, για κάθε πρωτοπορία των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, τον βοήθησε να αναζητήσει με μεγαλύτερη ελευθερία την καλλιτεχνική του ταυτότητα, η οποία σταδιακά αποκόπηκε από τη ζωγραφική – την διαχρονική του μεγάλη αγάπη – και συνδέθηκε με τη φωτογραφία από τη δεκαετία του '30.

Στην Αποφασιστική στιγμή περιγράφει τα στάδια γνωριμίας του με τον κόσμο της φωτογραφίας, η οποία ξεκινά με τη χρήση ενός απλού Brownie-Box για τις παιδικές του φωτογραφίες, συνεχίζεται με τις ταινίες (κυρίως βωβού κινηματογράφου) που του «έμαθαν να βλέπει», κορυφώνεται με τη γνωριμία των εικόνων του Atget, συνεχίζεται με το νεανικό του ταξίδι στην Ακτή του Ελεφαντοστού (λέγεται πως η λογοτεχνία του Κόνραντ ήταν που τον έσπρωξε προς την Αφρική) και απογειώνεται με την απόκτηση μιας μηχανής Leica, με τη συντροφιά της οποίας αρχίζει την περιπλάνησή του στην πόλη και τον κόσμο. «Περιπλανήθηκα πολύ, αν και δεν ξέρω να ταξιδεύω. Προτιμώ μια αργή περιπλάνηση, χωρίς πολλά περάσματα συνόρων. Κι όταν φτάνω κάπου, σχεδόν πάντα επιθυμώ να εγκατασταθώ, για να κατανοήσω καλύτερα τη ζωή του τόπου» γράφει ο άνθρωπος που, όπως λέει, «δεν ξέρει να ταξιδεύει» κι ωστόσο συνδέθηκε με την «φωτογραφία δρόμου» και το φωτορεπορτάζ ανά την υφήλιο. Ένα σύντομο (ακούσιο) μάθημα περί βραδύτητας σε όσους από εμάς αγαπούμε να διαβαίνουμε τα κάθε λογής σύνορα σαν το κατώφλι του σπιτιού μας, με την μηχανή μας κολλημένη στο μάτι.

«Το θέμα δεν αποτελεί συλλογή συμβάντων», γράφει.

«Το θέμα δεν αποτελεί συλλογή συμβάντων» γράφει λίγο παρακάτω. «Σημασία έχει να επιλέξει κανείς ανάμεσά τους˙ να συλλάβει το αληθινό συμβάν σε συνάρτηση με τη βαθύτερη πραγματικότητα». Ο Μπρεσσόν μοιάζει να μιλάει ειδικά. Στοχάζεται συγκεκριμένα πάνω στον τρόπο του φωτογράφου (που κάθε φορά σχετίζεται με την αισθητική και το ήθος του εκάστοτε ρεπόρτερ) να αντιμετωπίζει το Ρεπορτάζ, το Θέμα, τη Σύνθεση, την Τεχνική, τους Πελάτες (αυτές είναι και οι υποενότητες του δοκιμίου). Κι όμως δεν θα μπορούσαν αυτές οι παραπάνω να είναι και οι υποενότητες της ζωής; Της ζωής όλων μας, ως διαρκούς βλέμματος πάνω σ' αυτή την ίδια τη ζωή.

Η φωτογραφία ως κοσμοθεωρία

Η Αποφασιστική στιγμή μπορεί να διαβαστεί ως ένα κλασικό εγχειρίδιο φωτογραφικού ήθους, σαν ένα (τρόπος του λέγειν) σαβουάρ βιβρ της φωτογραφίας. Παρατηρούμε ότι ο Μπρεσσόν γράφει για την φωτογραφία σαν να πρόκειται για κάποιο φυσικό αντικείμενο που απειλείται από τον μηχανισμό της ανθρώπινης εκκεντρικότητας. Μοιάζει να προστατεύει τη φύση της φωτογραφίας από τη μηχανή Άνθρωπος! Μας διασκεδάζουν επίσης οι (αραιές) λεπτές του ειρωνείες: σαρκάζει τους φετιχιστές του εργαλείου «δεν χρειάζεται να φλυαρούμε πάνω στις [τεχνικές] διαδικασίες [...] αναγράφονται με μαθηματική ακρίβεια στις οδηγίες», εκείνους που «τύλιγαν με καλλιτεχνικό φλου κάθε ανεκδοτολογική τους φωτογραφία», αλλά και τον κύριο «που ρίχνεται μπρούμυτα προς δημιουργία εντυπωσιασμών και άλλων εκκεντρικοτήτων».

bresson-napoli-1960
   Νάπολη, 1960
 

Την ίδια στιγμή σχεδόν όλες οι παραινέσεις του δεν μπορεί παρά να σχετίζονται με την εμπειρία της όρασης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την αφαιρετική ανάπτυξη μιας Κοσμοθεωρίας. Γραμμένο σε πρώτο πληθυντικό, δημιουργεί ένα αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των φωτογράφων, ενώ ταυτόχρονα σε κάνει (εσένα που δεν είσαι φωτογράφος, παρά μόνο δίχως κάμερα˙ μέσω μνήμης) να αισθάνεσαι μέρος μιας καθολικής εμπειρίας: «Παίζουμε με πράγματα που εξαφανίζονται και που, μετά την εξαφάνισή τους, είναι αδύνατον να τα επαναφέρουμε στη ζωή» ή «Ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσω της ζωής, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον έξω κόσμο που μας διαμορφώνει και που όμως πάνω του μπορούμε να επέμβουμε. Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό...» Το δοκίμιο του Καρτιέ-Μπρεσσόν δεν είναι τόσο «λόγος για τη φωτογραφία» όσο είναι μια μικρή συζήτηση για το πώς διακρίνει κανείς στη ζωή του εκείνη τη στιγμή που είναι η Αποφασιστική.

Ερωτικός και πολιτικός τοπιογράφος

«Από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειάς τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους», Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν .

Μάστορας της αποφασιστικής στιγμής και πατέρας του φωτογραφικού ρεπορτάζ, ο Μπρεσσόν –ο οποίος έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, συνελήφθη από τους Γερμανούς και έμεινε τρία χρόνια στη φυλακή μέχρι την απόδρασή του το 1943 και την μετάβαση στη Γαλλία, όπου φωτογράφισε την κατοχή και την απελευθέρωση του Παρισιού– υπήρξε εικονολήπτης (ή εικονοπλάστης;) πολιτικός όσο και ερωτικός. Όντας ο ίδιος ένας άνδρας που δοκίμαζε τις προκλήσεις του έρωτα, απεικόνισε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και υπαινικτικές ερωτικές πόζες - αν και ασπρόμαυρες, στο βάθος μάλλον έγχρωμες. Το πρακτορείο Magnum, που ίδρυσε το 1947 με ακόμα πέντε φωτογράφους, κατέγραψε μερικές από τις πιο σημαντικές εικόνες της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας, όπως τον κινεζικό εμφύλιο, τους πρώτους μήνες του μαοϊκού καθεστώτος, δραματικές μεταπολεμικές σκηνές στη Γερμανία, την κηδεία του Γκάντι. Τα πορτραίτα διάσημων προσωπικοτήτων της τέχνης και της πολιτικής αλλά και των άσημων προσώπων που ξεδιάλεξε από τα πλήθη, ενώνουν το γνωστό με το άγνωστο, το σημαντικό με το δήθεν ασήμαντο, σε μια κοινή τοπιογραφία της ανθρώπινης ψυχής.

bresson-monroe 1961«Ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειάς τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους...» γράφει ο Μπρεσσόν. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι οι προσωπογραφίες όλων των φευγαλέων (στην αιώνια στιγμή) ηρώων του έχουν μεταξύ τους ένα είδος συγγένειας˙ όλοι κάπως μοιάζουν, γιατί όλοι είναι «τέκνα» του φωτογράφου. Ας σταθούμε μια στιγμή στο, τυχαία επιλεγμένο έτος, 1961. Τα πορτραίτα του Τζιακομέττι, της Μονρόε και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, δεν είναι άραγε τρεις γωνίες ενός εσωτερικού πορτραίτου του Μπρεσσόν; Δεν πρόκειται για το πρόσωπο του Ναρκίσσου, κάθε άλλο παρά αυτό, ίσως περισσότερο να μοιάζει στον Πρωτέα, ευμετάβλητος μα ταυτοχρόνως σταθερός, προσεγγίζει με σεβασμό την μοναδικότητα του θέματός του, με «πέλμα βελούδινο και μάτι ακονισμένο. Δίχως βιασύνη˙ δεν μαστιγώνει το νερό κανείς πριν να ψαρέψει». Ας αναφέρουμε παρεμπιπτόντως ότι ο Μπρεσσόν ήταν και λάτρης του κυνηγιού. Καλός κυνηγός σημαίνει άκρα διακριτικότητα και γνήσιος σεβασμός για το θήραμα και το «θήραμα». 

Η Φωτογραφία ονειρεύεται τη Ζωγραφική

Κάθε εποχή κοντράρει την προηγούμενη. Κάθε πρωτοπορία πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις τέχνη είναι να στραφείς ενάντια στην τέχνη.

«Πάντοτε είχα πάθος με τη ζωγραφική. Όταν ήμουν παιδί, της αφιέρωνα την Πέμπτη και την Κυριακή˙ τις υπόλοιπες μέρες την ονειρευόμουν» είναι η εναρκτήρια φράση του κυρίως δοκιμίου. Μια φυσική έναρξη για το δοκίμιο, αν σκεφτεί κανείς ότι όντως ο Μπρεσσόν ως φωτογράφος «ζωγράφιζε». Μάλιστα «ζωγράφιζε» κλασικά, αν συμφωνήσουμε με την περιγραφή που κάνει ο Roland Barthes στο δοκίμιό του «Το Φωτογραφικό Μήνυμα» (1961 – στο «Εικόνα-Μουσική-Κείμενο»). «Ο Καρτιέ-Μπρεσσόν συνέθεσε την υποδοχή από τους πιστούς, στο Λιζιέ, του καρδινάλιου Πατσέλλι, στο ύφος ενός πίνακα παλιού ζωγράφου» γράφει ο Μπαρτ, θέλοντας βεβαίως να αντιδιαστείλει τις δύο μορφές τέχνης˙ τονίζει μεν τον «προκλητικό αισθητισμό» της φωτογραφίας του Μπρεσσόν, αλλά από την άλλη τον αντιλαμβάνεται ως ειρωνεία προς την ίδια την ιδέα ενός πίνακα, καθώς επίσης θεωρεί ότι ενσαρκώνει μια «εκστατική πνευματικότητα» με τρόπο πολύ πιο «αντικειμενικό» απ' ότι η ζωγραφική, η οποία «είναι» η ίδια η πνευματικότητα.

Κάθε εποχή κοντράρει την προηγούμενη. Κάθε πρωτοπορία πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις τέχνη είναι να στραφείς ενάντια στην τέχνη. Η διαρκής συζήτηση για την σχέση της παραδοσιακής με την σύγχρονη τέχνη έχει τροφοδοτήσει έως σήμερα πλείστα γοητευτικά θεωρητικά κείμενα. Η παραδοσιακή και η τεχνική εικόνα μοιάζουν σαν μαλωμένοι συγγενείς. Την τόσο συχνή σύγκριση Ζωγραφικής-Φωτογραφίας θα ερμηνεύαμε ως μια προσπάθεια να ζυγίσουμε τον χρόνο που περνάει, να μετρήσουμε τα αμέτρητα καρέ του.

bresson untitled-italy-1933
   Ιταλία 1933, άτιτλο
 

Για τον θιασώτη της φωτογραφίας (και υμνητή του Atget, οι εικόνες του οποίου καταγοήτευσαν τον Μπρεσσόν παιδιόθεν) Βάλτερ Μπένγιαμιν, οι ζωγραφικοί πίνακες «όταν επιβιώνουν, επιβιώνουν μόνο σαν μαρτυρία για την τέχνη εκείνου που τους φιλοτέχνησε», ενώ στη φωτογραφία «μένει κάτι που δεν περιορίζεται να είναι μια μαρτυρία για την τέχνη του φωτογράφου» καθώς αυτό το «κάτι» ρωτάει επίμονα για το όνομα, το δράμα, την κατάσταση εκείνου που απεικονίζεται. Ο Μπένγιαμιν, στο ίδιο δοκίμιο («Συνοπτική ιστορία της φωτογραφίας» του 1931), αναφέρεται στην απελευθέρωση από το κομμάτι της πρωτογενούς δημιουργίας, μέσα από μία παρομοίωση. Ο ζωγράφος είναι ένας βιολιστής που «σχηματίζει τον ήχο» ενώ ο φωτογράφος είναι ένας πιανίστας που χτυπάει το πλήκτρο και βρίσκει τον ήχο αστραπιαία, άρα είναι υποταγμένος στο μηχανικό στοιχείο και τους πολύ πιο περιοριστικούς όρους του. Πρέπει λοιπόν να ασκηθεί, να γίνει ένας βιρτουόζος του οργάνου, ένας Ραχμάνινοφ της φωτογραφίας, ώστε να καταφέρει να υπερνικήσει τη «μυθική γοητεία» ενός, θα λέγαμε, Παγκανίνι της ζωγραφικής.

Στο εκπληκτικό δοκίμιο «Προς μια Φιλοσοφία της Φωτογραφίας» (1983), ο Βίλεμ Φλούσερ ερευνά ακριβώς το πέρασμα από τις παραδοσιακές στις τεχνικές εικόνες, τον χειρισμό της συσκευής από τον άνθρωπο αλλά κυρίως τον χειρισμό του ανθρώπου από τη συσκευή (κοιτάζει το ζεύγος φωτογράφος-μηχανή ως μια «ενιαία λειτουργία-μονάδα») καθώς στην ουσία αναζητά τους δρόμους της ελευθερίας μέσω του χειρισμού της φωτογραφικής συσκευής. Διαρκώς συναντάμε την αντιπαραβολή Ζωγραφικής και Φωτογραφίας, όπως και στο δοκίμιο του Μπένγιαμιν, όπως και στον Μπαρτ, όπως – last but not least – στον Μπρεσσόν. Η αγωνία είναι διαχρονική, διαπερνά τα κείμενα των μεγάλων στοχαστών και φτάνει στα δια βίου μαθητευόμενα μάτια μας.

bresson-martin-luther-king 1961
   Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 1961
 

«Εμείς, που, ίσως, αγγίζουμε κάτι λιγότερο διαρκές από τους ζωγράφους, γιατί να ενοχληθούμε; Μάλλον διασκεδάζουμε γιατί μέσω της μηχανής μας δεχόμαστε τη ζωή ως έχει» γράφει ο Μπρεσσόν, και ο Φλούσερ συμπληρώνει, στο δικό του context, καμιά τριανταριά χρόνια αργότερα «Πρόθεση των συσκευών δεν είναι να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά το νόημα του κόσμου» καθώς και «Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι εργαλείο, αλλά ένα παιχνίδι και ο φωτογράφος δεν είναι εργάτης αλλά ένας παίκτης: όχι ένας homo faber αλλά ένας homo ludens. Μόνο που ο φωτογράφος δεν παίζει με το παιχνίδι του, αλλά ενάντια σ' αυτό». Ο φωτογράφος «... [δουλεύοντας] μ' ένα είδος προαισθήματος της ζωής» (Μπρεσσόν) καταγράφει τον κόσμο, επεμβαίνει στο νόημά του, παίζει μαζί του με σοβαρότητα.

Αν και είναι αδύνατο να ξεδιπλώσουμε στον παρόν πλαίσιο τις συγκλίσεις και αποκλίσεις των πολλών περί φωτογραφίας θεωριών, ωστόσο ενθαρρύνουμε μια ατομική πλεκτή ανάγνωση των παραπάνω σημαντικών κειμένων. Κείμενα που δεν εξετάζουν απλώς τη σημασία του να βγάζει κανείς φωτογραφίες, αλλά τη σημασία της μνήμης, της υπαρξιακής πλευράς των τεχνολογικών μέσων, το νόημα του ιστορικού χρόνου και της κβαντο-ποίησης της ανθρώπινης αντίληψης, τη σημασία του να συνθέτεις καθώς βλέπεις˙ όλα αυτά έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία σήμερα, στην εποχή του Ίντερνετ, σε «έναν κόσμο που [σύμφωνα με τον θρυλικό φωτογράφο Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν] κατοικείται ολόκληρος από πλάσματα διψασμένα για τη συντροφιά της εικόνας».

* Η ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ είναι συγγραφέας και κριτικός τέχνης.

bresson-stigmh-exofylloΗ αποφασιστική στιγμή
Λόγος για τη φωτογραφία 
Henri Cartier-Bresson
Μτφρ: Σοφία Διονυσοπούλου
Σειρά Β΄: Ο Άτακτος Λαγός – 11
Εκδ. Άγρα 2013
Σελ. 32, τιμή: €7,00

politeia-link

 

 

 

   

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σαίξπηρ – Η επινόηση του ανθρώπινου» του Χάρολντ Μπλουμ (κριτική)

«Σαίξπηρ – Η επινόηση του ανθρώπινου» του Χάρολντ Μπλουμ (κριτική)

Για τη μελέτη του του Χάρολντ Μπλουμ [Harold Bloom] «Σαίξπηρ – Η επινόηση του ανθρώπινου» (απόδοση: Άρης Μπερλής, Θέμελης Γλυνάτσης, απόδοση-εισαγωγή-σχόλια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης, εκδ. Gutenberg).

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

Λένε ότι ο υ...

«Χτισμένα και Άχτιστα: Τρία μελετήματα για την αρχιτεκτονική και την σπουδή της» του Τάση Παπαϊωάννου (κριτική)

«Χτισμένα και Άχτιστα: Τρία μελετήματα για την αρχιτεκτονική και την σπουδή της» του Τάση Παπαϊωάννου (κριτική)

Για τη συλλογή τριών τόμων του Τάση Παπαϊωάννου «Χτισμένα και Άχτιστα: Τρία μελετήματα για την αρχιτεκτονική και την σπουδή της» (εκδ. Ίνδικτος). Κεντρική εικόνα: © Vidar Nordli-Mathisen (Unsplash).

Γράφει η Δάφνη Σουλογιάννη

...
«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

Για τη μελέτη «Κωμωδίας εγκώμιον - Η σοβαρότητα του γέλιου» του Σάββα Πατσαλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University Studio Press, για το «παρεξηγημένο ανά τους αιώνες κωμικό στοιχείο».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

To σύγγραμμα του Σάββα Πατσαλίδη ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Ο δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο [Jo Nesbø] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επιμέλεια: Ευλαλία Πάνου

...
Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 10ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει ο συγγραφέας και πανεπιστημιακός Παναγής Παναγιωτόπουλος. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά, την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ.

Επιμέλεια: Book Press

Βίος ...

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

Για το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ [Michel Houellebecq] «Κάποιοι μήνες της ζωής μου» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία). 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Προβοκάτορας, φίλεχθρος, άνθρωπος που ζει από τις αντιπαραθέσεις και...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ