Για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Fyodor Dostoyefsky Αδελφοί Καραμάζοβ (μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου, εκδ. Γκοβόστη).

Του Νίκου Ξένιου

Δύο χρόνια χρειάστηκε ο Φιόντορ Ντοστογιέβσκη για να ολοκληρώσει τους Αδελφούς Καραμάζοβ, που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Ρωσικός Μηνύτορας» («Russkiy vestnik») από το 1879 έως και το τέλος του 1880. Πρόθεσή του ήταν το βιβλίο ν’ αποτελέσει το πρώτο μέρος μιας επικής αφήγησης που θα είχε τον τίτλο: Η ζωή ενός μεγάλου αμαρτωλού. Πρόκειται για ένα παθιασμένο φιλοσοφικό μυθιστόρημα που τοποθετείται στη Ρωσία του δέκατου ένατου αιώνα: πραγματεύεται τα ηθικά ζητήματα που ανακύπτουν από τις συζητήσεις για τον Θεό, την ελεύθερη βούληση και την ηθική, την πίστη και την αμφισβήτησή της μέσω του ορθού λόγου. Οι Αδελφοί Καραμάζοβ κυκλοφορούν πάλι σε επίτομη έκδοση από τις εκδόσεις Γκοβόστη στη μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου.

Διδάσκεται η λογοτεχνία; Μαθαίνεται η αγάπη για το διάβασμα; Μια ενδελεχής ανάγνωση της μελέτης του πανεπιστημιακού Γιάννη Σ. Παπαδάτου για το παιδικό βιβλίο στην εκπαίδευση.

Της Άντας Κατσίκη - Γκίβαλου

Ο Γιάννης Παπαδάτος, Επίκουρος Καθηγητής της Παιδικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, είναι γνωστός για την πολυετή μελέτη και έρευνα της λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους, καθώς και για τη διδασκαλία της στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τόσο από τη θέση του απλού δασκάλου όσο και από αυτήν του εκπαιδευτικού συμβούλου. Ακόμη, αγωνίζεται από τη δεκαετία του 80 για την ανάδειξη και τη σημασία του παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου και γενικότερα της φιλαναγνωσίας στην πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού με την οργάνωση ημερίδων, συζητήσεων, σεμιναρίων μέσα και έξω από το σχολείο. Όλοι οι δάσκαλοι θυμούνται τις εκπληκτικές εισηγήσεις του για σχετικά θέματα και την απλόχερη προσφορά των γνώσεών του σε όλους όσοι τού τη ζητούσαν. Η ίδια λαχτάρα να μοιραστεί τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του για την εξέλιξη του παιδικού και εφηβικού βιβλίου με τους φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο χαρακτηρίζει και την πανεπιστημιακή του διδασκαλία, μελέτη και έρευνα.

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Λεονάρδου Νησιά ξεχασμένα στον χρόνο (εκδ. Ωκεανός).

Του Γιώργου Βέη

Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο όχι μόνον διαβάζεται απνευστί, αλλά καλεί τους αναγνώστες του να επανέλθουν σ΄ αυτό για να απολαύσουν εκ νέου τα όσα διαδραματίζονται εκεί με ιδιαίτερα γρήγορους διηγητικούς ρυθμούς. Η ασίγαστη δράση, η καλώς συγκερασμένη πλοκή και οι αληθοφανείς συνθήκες της επιμέρους εξέλιξης των ανατροπών συναποτελούν ουσιώδη τεκμήρια της μεγάλης προσοχής, την οποία επέδειξε ο μυθιστοριογράφος αυτός τόσο στο θεματικό, όσο και στο υφολογικό του πεδίο. Βαθύς άλλωστε γνώστης των ιστορικών πηγών του, κάτοχος ενός ευρύτερου γνωσιολογικού υλικού, αλλά και εξαιρετικά έμπειρος χρήστης μιας ευέλικτης γλώσσας, ο πολυβραβευμένος, μεταξύ άλλων και με το Κρατικό βραβείο Ιστορικού Μυθιστορήματος, Γιώργος Λεονάρδος γνωρίζει πολύ καλά πότε θα μας αιφνιδιάσει, αφηγούμενος κάθε φορά, όπως ακριβώς στην προκειμένη, αλυσίδες συναρπαστικών περιστατικών από τη ζωή συγχρόνων μας ή μη προσώπων. Η σύνδεση παρόντος-παρελθόντος είναι καθόλα αρραγής. Το ιστορικό τότε έρχεται κοντά μας με ασφάλεια και χαρακτηριστική άνεση.

Για το βιβλίο της Αλίκης Πανοπούλου «Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις .

Του Δημοσθένη Κερασίδη

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Βουτυρά «Ο Φαρφουλάς και άλλα διηγήματα» (εκδ. Φαρφουλάς).

Του Νίκου Ξένιου

Για το βιβλίο του Max Charlesworth Φιλοσοφία και Θρησκεία (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Οι σχέσεις της φιλοσοφικής σκέψης με τη θεολογία και τη θρησκευτική πίστη είναι μακραίωνες και πολύπλοκες, όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και στις πρακτικές τους προεκτάσεις. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μαξ Τσάρλσγουορθ (1925-2014), συγγραφέα της εμπεριστατωμένης μελέτης Φιλοσοφία και θρησκεία: τυπολογία των σχέσεών τους από την αρχαιότητα έως σήμερα (μτφρ. Χρήστος Τριανταφυλλόπουλος), η φιλοσοφία διαχωρίζεται συνειδητά από τη θρησκεία με τους αρχαίους Έλληνες. Τότε, ορισμένοι στοχαστές αξιοποιούν για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο (ο ανατολικός κόσμος μένει έξω από το πλαίσιο της παρούσας θεώρησης) τον φιλοσοφικό στοχασμό με στόχο να αναλύσουν το θρησκευτικό φαινόμενο και να προτείνουν τρόπους με τους οποίους η φιλοσοφία, όχι μόνο δεν αντιτίθεται στη θρησκεία, αλλά έρχεται να εδραιώσει τη θρησκευτική πίστη και να οδηγήσει μετά λόγου γνώσεως σε έναν θρησκευτικό τρόπο ζωής.   

Για το μυθιστόρημα της Patricia Cornwell Postmortem (εκδ. Μεταίχμιο).

Της Χίλντας Παπαδημητρίου

Η εκ πρώτης όψεως ψυχρή ξανθιά Κέι Σκαρπέτα, επικεφαλής της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας του Ρίτσμοντ, εκτός από τους γρίφους που καλείται να λύσει καθημερινά στη δουλειά της, έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με την αλαζονεία και την καχυποψία της ανδροκρατούμενης αστυνομικής και δημοτικής διοίκησης της πόλης. Ωστόσο, το πιο επιτακτικό ζήτημα που την απασχολεί το καλοκαίρι του 1990, είναι η συλλογή στοιχείων για την ανακάλυψη ενός ψυχοπαθούς κατά συρροή δολοφόνου, ο οποίος βασανίζει, βιάζει και στραγγαλίζει μοναχικές γυναίκες.

Σταχυολόγηση κλασικών κειμένων που επανεκδόθηκαν τη χρονιά που μας πέρασε.

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Η επιστροφή στο παρελθόν -είναι ιστορικά διαπιστωμένο- επιδιώκεται όταν το παρόν φαίνεται ασθενές, άνευρο, πτωτικό, στάσιμο. Και τότε οι άνθρωποι ή οι κοινωνίες αναζητούν σταθμούς, που θα αποτελέσουν πυλώνες στήριξης της προσωπικής και εθνικής τους αυτογνωσίας. Δεν είναι ανεξήγητο, λοιπόν, που μέσα στο 2014 επανεκδόθηκαν μαζικά, στην ίδια ή σε άλλη μετάφραση, μεγάλοι πεζογράφοι, ποιητές ή θεατρικοί συγγραφείς που θεωρούνται πλέον κλασικοί.

Μια αναλυτική κριτική μελέτη για το ποιητικό έργο του Γιώργου Βέη με αφορμή την τελευταία ποιητική συλλογή του Βλέπω (εκδ. Ύψιλον).

Της Άννας Αφεντουλίδου

Για το μυθιστόρημα του Τhomas Pynchon Υπεραιχμή (εκδ. Ψυχογιός).

Του Γιώργου Βέη

Για τους μελετητές της εγελιανής προοπτικής, έτσι όπως προκύπτει από μια επιμελή προσέγγιση της, η ισχύς της ρηξικέλευθης άποψης του Georg Wilhelm Friedrich Hegel, ότι δηλαδή «κάθε αλήθεια είναι αλήθεια εν τω γίγνεσθαι», επιβεβαιώνεται πολύ συχνά, μεταξύ άλλων, και στην αναγνωστική πράξη. Ιδίως όταν εξοικειώνεται κανείς με διάφορα, ημεδαπά ή αλλοδαπά, κρυσταλλώματα της δημιουργικής γραφής, η υπόμνηση του Χέγκελ είναι αναπόφευκτη. Η εξόφθαλμη σχετικότητα των βεβαιοτήτων της σήμερον μας οδηγεί ασφαλώς και στον Πατέρα όλων των αμφισβητήσεων, όπως τον γέννησε η αρχαιότητα του Λόγου: εννοώ τον Πύρρωνα εξ Ήλιδος.

Για το βιβλίο της Αρχοντούλας Διαβάτη Φεύγω αλλά θα ξανάρθω (εκδ. Νησίδες).

Του Παναγιώτη Γούτα

Δυο λέξεις της ελληνικής γλώσσας που έχουν κακοπέσει –για να μην πω κατακρεουργηθεί– στα στόματα των Νεοελλήνων, είναι οι λέξεις συλλογικότητα και αφήγηση. Την πρώτη την τάραξαν κυρίως οι πολιτικάντηδες της μεταπολιτευτικής περιόδου, κυρίως του «προοδευτικού» χώρου, και σε ελεύθερη μετάφραση τη μεταποίησαν νοηματικά ως εξής: «Να κλέψουμε και να φάμε γρήγορα όλοι μαζί, πριν έρθουν οι άλλοι και μας κόψουν τα χέρια».

Δεκάδες βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά ηλικίας 6 ετών και άνω κυκλοφόρησαν το 2014. Παράλληλα συνεχίζουν να διευρύνονται οι αναγνωστικές επιλογές για τους εφήβους. Αν και από την ηλικία των 15 ετών ένας επαρκής αναγνώστης μπορεί ανεμπόδιστα να διαβάσει περίπου τα πάντα, πράγματι υπάρχουν βιβλία που είναι καταλληλότερα λόγω θεματολογίας και ύφους. 

Της Ελένης Κορόβηλα 

Μεταξύ των ηλικιακών αυτών ομάδων βρίσκονται οι προέφηβοι και νεότεροι έφηβοι ηλικίας μεταξύ 12 και 15 ετών οι οποίοι ανάλογα με τα εφόδια τους, το πόσο απολαμβάνουν την ανάγνωση και τα ενδιαφέροντά τους, έχουν στη διάθεσή τους μεγάλη γκάμα βιβλίων. 

Για το βιβλίο της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας (εκδ. Πόλις).

Της Έλενας Μαρούτσου

«Πωλείται το παρόν» έγραφαν, θυμάμαι, κάτι ταμπέλες αναφερόμενες σε οικόπεδα ή σε κάτι παλιά σπιτάκια, δίνοντας λαβή στους γελοιογράφους της δεκαετίας του ’70 ή του ’80 να προσδώσουν νέο νόημα στη φράση, ένα νόημα φορτισμένο πολιτικά, όπως συνηθιζόταν στη μεταπολίτευση. Στο πρώτο βιβλίο της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου Το Παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας (εκδ. Πόλις), η συγγραφέας έχει δανειστεί τον τίτλο από τη γραπτή ρήση που συνοδεύει συχνά ταινίες και βιβλία και σκοπό της έχει να διαβεβαιώσει πως οι χαρακτήρες κι οι καταστάσεις είναι φανταστικές.

Για το μυθιστόρημα του Dave Eggers Ο κύκλος (μτφρ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου, εκδ. Κέδρος).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο έργο του κορυφαίου στοχαστή των μέσων και της τεχνικής Ζαν Μποντριγιάρ, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η έννοια της διαφάνειας. Σύμφωνα με τον Μποντριγιάρ, ο μεταμοντέρνος κόσμος των νέων τεχνολογιών, των υπερεξελιγμένων επικοινωνιών και δικτύων, χαρακτηρίζεται από την εμμονή στην άμεση αλήθεια και τη θεαματική αποκάλυψη τις οποίες μας προσφέρουν με καταιγιστικό ρυθμό τα παγκόσμια, πανταχού παρόντα ΜΜΕ. Σε αυτή την «κουλτούρα της ειλικρίνειας», όπως την ονομάζει, το κακό λαμβάνει τη μορφή του μυστικού και του κρυφού, ενώ το καλό θριαμβεύει με τη μορφή του φανερού και του αποκεκαλυμμένου. Όπως σημειώνει στο Simulacra and Simulation (1981): «Ο σημερινός μηδενισμός είναι αυτός της διαφάνειας και υπό μια έννοια είναι πιο ριζικός, πιο κρίσιμος από τις πρότερες και ιστορικές μορφές του…». 

Για το μυθιστόρημα του Andrei Makine Η ζωή ενός άγνωστου άντρα (εκδ. Καστανιώτη).

Της Αργυρώς Μαντόγλου

O Ρώσικης καταγωγής Αντρέι Μακίν που ζει στη Γαλλία έχει χαρακτηριστεί ως ένας ακόμα συγγραφέας που βιώνει και καταγράφει την ένταση ανάμεσα σε δυο κουλτούρες, σε δυο γλώσσες και σε δυο διαφορετικές παραδόσεις. Ένα από τα θέματα που από τα πρώτα του ήδη έργα επανέρχεται είναι η αναζήτηση της πολιτισμικής ταυτότητας των χαρακτήρων του και η αναδρομή σε διάφορες ιστορικές περιόδους τόσο της Ρωσίας, όσο και της Γαλλίας.

Ξεχωρίσαμε 13 εικονογραφημένα βιβλία που υπογράφονται από έναν δημιουργό και απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά.

 Της Ελένης Κορόβηλα

Το 2014 κυκλοφόρησαν αρκετά εικονογραφημένα βιβλία που ξεχωρίζουν για την καλαισθησία, την ιδιαίτερη προσωπική ματιά του εικονογράφου, τη δύναμη που αποπνέουν σχεδιαστικά και που σε συνδυασμό με τον χρωματισμό οδηγούν πολύ συχνά σε ένα αποτέλεσμα που τα καθιστά μικρά έργα τέχνης.

Για τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Μίλτου Σαχτούρη Ποιήματα 1945-1998 (εκδ. Κέδρος).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για τη νουβέλα του Διονύση Χαριτόπουλου Πρόβες πολέμου (εκδ. Τόπος).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Ο στρατός, παρά τον χαμένο χρόνο από τη ζωή σου, παρά το παράλογο των τακτικών του, παρά τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνει χρόνο στους ανθρώπους του πνεύματος για το χαρτί και το στυλό. Άλλοι ξεκοκαλίζουν βιβλία και εφημερίδες, άλλοι γράφουν ατελείωτα γράμματα-εξομολογήσεις κι άλλοι καταγράφουν τις εμπειρίες τους κι έπειτα τις εκδίδουν.

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Για το μυθιστόρημα του Frank Norris «ΜακΤιγκ» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg).

Του Νίκου Ξένιου

Της Μαρίας Γιαγιάννου

Για τη νουβέλα της Σώτης Τριανταφύλλου Μηχανικοί καταρράκτες (εκδ. Πατάκη)

Του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Ο Σαλ, εκ του Σαλβατόρε, επώνυμο Γουέμπ, αποχαιρετά τη μάνα του και φεύγει από το Μέιν για ένα ταξίδι χωρίς «γυρισμό»: θα διασχίσει την Αμερική φτάνοντας στο Μεξικό όπου θα υποστεί επέμβαση αλλαγής φύλου ή «διόρθωση» διασχίζοντας τα όρια της υπόστασής του. 

Για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Πουλή Ο θερμοστάτης (εκδ. Μελάνι).

Του Σπύρου Γιανναρά

Η παρουσίαση μιας συλλογής διηγημάτων είναι πάντα επίπονη σπαζοκεφαλιά. Ιδίως όταν φαινομενικά συγκεντρώνει διαφορετικών ειδών μικρά πεζά, καθιστώντας δύσκολη, αν όχι αδύνατη την προσέγγισή της ως ενιαίο έργο. Οι άξιες λόγου, όμως, συλλογές δεν είναι ποτέ ένα σύμφυρμα άσχετων μεταξύ τους διηγημάτων, αλλά κρύβουν έναν υπόγειο συνεκτικό ιστό, με άξονα τον οποίο δομείται το βιβλίο. Θα τολμούσα, δε, να πω ότι όσο πιο αδιόρατος είναι ο μίτος που το συνέχει, τόσο πιο λεπτές είναι κι οι αποχρώσεις της πραγματικότητας που πασχίζει να φωτίσει ο συγγραφέας.

Μια ανάγνωση-απολογισμός, για το τελευταίο μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα Ο θησαυρός του Χρόνου (εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Για το βιβλίο του Λευτέρη Ζούρου Σε αναζήτηση σκοπού σε έναν κόσμο χωρίς σκοπό (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης).

Του Γιώργου Λαμπράκου

Όποιος διαβάσει τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου του ομότιμου καθηγητή βιολογίας και αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών Λευτέρη Ζούρου, Σε αναζήτηση σκοπού σε έναν κόσμο χωρίς σκοπό, θα έχει μάλλον την εξής εύλογη απορία: πώς γίνεται να μην υπάρχει σκοπός στον κόσμο; Οι ανθρώπινοι σκοποί, από τους πιο τετριμμένους μέχρι τους πιο μεγαλεπήβολους, είναι ατελείωτοι. Κάθε μέρα θέτουμε σκοπούς στη ζωή μας και πασχίζουμε να τους υλοποιήσουμε. Και, εν πάση περιπτώσει, αν όντως δεν υπάρχει σκοπός στον κόσμο, τότε τι ακριβώς απομένει να αναζητήσουμε;

Για το μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη Ανέστιος (εκδ. Άγρα).

Του Γιώργου Βέη

Τα πέντε ημερολόγια που μπόρεσε να κρατήσει ο Ηλίας Κυριακούλης, περιφερόμενος κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους, συνειδητά άστεγος, συνιστούν πέντε διακριτές προσπάθειες να μείνει αθάνατος δια των λέξεων και μόνον. Μέλημά του, εμφανές και βασανιστικά επίμονο, είναι πρωτίστως το κείμενο κι όχι τόσο το φαγητό. Φροντίδα του η αποτύπωση του Γράμματος και όχι η κατάκτηση, η βρώση του Άρτου. Καθίσταται λιτοδίαιτος ως εκ των πραγμάτων, σε μια περίοδο ακραίων οικονομικών δυσκολιών, αλλά δεν τσιγκουνεύεται συλλαβές, παραγράφους, ενδοσκοπήσεις επί ενδοσκοπήσεων.

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Ο Colin Crouch (γεν. 1944) ξεκίνησε την ακαδημαϊκή καριέρα του ως Λέκτορας στο London School of Economics, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν καθηγητής Διακυβέρνησης και Δημόσιας Διοίκησης στο Warwick Business School, όπου παραμένει ως Ομότιμος Καθηγητής. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός με την μετάφραση ενός άλλου πολύ σημαντικού του έργου, τη Μεταδημοκρατία, που εκδόθηκε πάλι από τις εκδόσεις Εκκρεμές (μτφ. Αλέξανδρος Κιουπκιολής, 2006). 

Για το μυθιστόρημα του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου Η Λάσπη (εκδ. Μελάνι).

Του Κώστα Αγοραστού

Έπειτα από την πρώτη, βραβευμένη με Κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, ποιητική συλλογή Ανεκπλήρωτοι φόβοι (εκδ. Πολύτροπον), ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος μπαίνει στο χώρο της πεζογραφίας με το μυθιστόρημα Η λάσπη. Ένα βιβλίο που μιλάει για τον δύσκολο αυτοπροσδιορισμό των μεταναστών δεύτερης γενιάς, τον φόβο και την τόλμη απέναντι στην νέα τους πατρίδα και τους ανθρώπους που συναντούν, καθώς και τις ενοχές που γεννιούνται μέσα στην οικογένεια και τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει το μυαλό του ανθρώπου.

Για το μυθιστόρημα του Richard Powers Ο ποταμός της μνήμης (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Βέη

«Το εγώ είναι ένα πρόχειρο προσχέδιο φτιαγμένο κόψε ράψε από μια επιτροπή που θέλει να ξεγελάσει έναν άπειρο εκδότη να το δημοσιεύσει». (Από το βιβλίο, σελ. 532).

Τόπος: κάπου στην αχανή αμερικανική Δύση. Μια ασήμαντη πόλη, σχεδόν φασματική. Απρόσωπη, όπως ένας ξεβαμμένος τοίχος. Στις όχθες του ήρεμου Πλατ, του ποταμού της, ο οποίος βρίσκεται στα πρόθυρα του ανέκκλητου αφανισμού του, σταθμεύουν περιοδικά πολλά σμήνη καναδικών γερανών, κατευθυνόμενα προς την Αλάσκα. Εκεί θα γεννήσουν και θα επωάσουν τα αυγά τους, εκεί θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, εκεί θα τα μυήσουν πρωτίστως στην τέχνη της ξεκούραστης και ασφαλούς αεροπλοΐας. Συμμετέχοντας στις διαχρονικές διαδικασίες, οι οποίες απαιτούνται για την παραμονή τους στη σκηνή του σύμπαντος κόσμου, οι γερανοί αποκαλύπτουν τη μεγαλοπρέπεια της  αφθαρσίας τους.

Επισκόπηση των τριών συλλογών της Alice Munro που έχουν μεταφραστεί στη χώρα μας (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, εκδ. Μεταίχμιο).

Του Νίκου Ξένιου

Τα διηγήματα της Άλις Μονρό χρειάζονται συγκέντρωση. Αφενός γιατί συνθέτουν ένα μοναδικό αφηγηματικό σύμπαν, αφετέρου γιατί η εμβάθυνση σ’ αυτό μεγαλώνει την απόλαυση της ανάγνωσης. Η δουλειά που έχει προηγηθεί της συγγραφής είναι κοπιώδης και αυτό φαίνεται από τη δεύτερη και τρίτη ιστορία που υφέρπουν της κεντρικής αφήγησης. Μικρά γεγονότα αντλημένα από την καθημερινότητα ανάγονται σε οριακά, εμβληματικά «σημεία καμπής», σε ορόσημα που σηματοδοτούν τη μεταστροφή του ήρωα/της ηρωΐδας, από την απόλυτη δυστυχία στην ενδοσκόπηση και την αυτογνωσία.

Για το μυθιστόρημα της Νένας Κοκκινάκη Η πρέσβειρα των Παρισίων (εκδ. Πατάκη)

Της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Μέχρι που απότομα αρρώστησε και έφυγε από τη ζωή, είχα συχνή αλληλογραφία με τον σπουδαίο και αιρετικό συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλο. Σε κάποιες από τις τηλεφωνικές συνομιλίες μας αναφερόταν και στο Παρίσι, όπου για χρόνια ζούσε γράφοντας πυρετωδώς. Επιβεβαίωνε πόσο μαγευτικά λαμπερή είναι αυτή η πόλη. To Παρίσι εκπέμπει μια αίσθηση ελευθερίας που σου ψιθυρίζει να κυνηγήσεις την πραγματοποίηση ονείρων και υψηλών κατακτήσεων. Κι αυτή η λάμψη σε ζαλίζει, συνεχώς σε παρακινεί να ζήσεις έντονα, να ξεχωρίσεις, να διαπρέψεις. Το λαμπερό επιβάλλει να γίνεις και συ λαμπερός, είναι μια τάση και προδιάθεση που κυκλοφορεί αενάως στην ατμόσφαιρα της πόλης. Όμως κι από μια άλλη  άποψη είναι μια πόλη σκληρή, όποιος είναι ριγμένος στο περιθώριο και στο τέλμα της μετριότητας νιώθει ισοπεδωμένος κι αλλοτριωμένος.

Για το δοκίμιο της Μαριανίκης Δορμπαράκη Bernard Marie Koltès - Φαλλός του ήλιου: Ρομπέρτο Τσούκο (εκδ. Poema)

Του Νίκου Ξένιου

"Μετά την δεύτερη προσευχή, θα δεις τον δίσκο του ήλιου να εκδιπλώνεται και θα δεις να κρέμεται απ'αυτόν ο φαλλός, η καταγωγή του ανέμου. Και, αν στρέψεις το πρόσωπό σου στην ανατολή, θα μετακινηθεί κι αυτός, και, αν στρέψεις το πρόσωπό σου στη δύση, θα σε ακολουθήσει".
(Λειτουργία του Μίθρα, όπως την ανέφερε ο Καρλ Γιουνγκ σε συνέντευξή του στο BBC).