Ευφυής, κατασταλαγμένη και ακούραστη. Η Λένα Κιτσοπούλου για την παράσταση Κοκκινοσκουφίτσα-Το πρώτο αίμα.

Στον Κώστα Αγοραστό

Με αφορμή τη νέα της σκηνοθετική δουλειά που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 14 μέχρι και τις 24 Μαΐου, μιλήσαμε με τη Λένα Κιτσοπούλου.

O μύθος της Νιόβης εμπνέει μια παράσταση σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.

Του Νίκου Ξένιου

Ο νους μου πάει στην Αντιγόνη –τη γνωστή μας, του Σοφοκλή– που βαδίζει προς το σπήλαιο του ενταφιασμού της. Που, όπως κάθε σφάγιον, ξεσπά σε θρήνο (κόπτεται) για τα χαμένα της νιάτα, τραγουδά το δικό της «απελθέτω απ' εμού» γιατί πεθαίνει «άφιλος, άκλαυτος και ανυμέναιος». Και που, σε ένα ξέσπασμα λυρισμού, ανακαλεί την εικόνα της Νιόβης, της πετρωμένης γυναίκας που θρηνεί τα χαμένα της παιδιά και που τα δάκρυά της έγιναν ποτάμι.

Του Νίκου Ξένιου

Μέσα από την ιστορία των ερώτων μιας ηλικιωμένης γυναίκας, της Ζιζέλ, που κάθεται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και αναπολεί, ανοίγει η αυλαία για την παράσταση των χεριών της ομάδας της Μισέλ Αν ντε Με.

Του Γιώργου Μητρόπουλου 

Είστε έτοιμοι να παίξετε σε ένα θεατρικό video game, να μπείτε σε ένα λαβύρινθο δωματίων και αφηγήσεων με μόνο οδηγό μια ταμπλέτα; Αυτή τη συναρπαστική εμπειρία, που έρχεται από το μέλλον, μας προσφέρει η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, φέρνοντας στην Ελλάδα το Situation Rooms των Γερμανών Rimini Protokoll.

Του Νίκου Ξένιου

Εν αρχή ήν το φλαμένκο. Η σιγκιρίγια, η αλλεγκρία, οι γκουαχίρας, τα τάνγκος, τα ταράντος, η μπουλερία και η σολεά[1], στην κυριαρχία των οποίων υποτάσσονται η τζαζ, το κατακάλι και το ιαπωνικό μπούτο, το tap-dance και οι αφρικανικοί χοροί. Μα που, με τη σειρά του, αποτελεί τον πυρήνα για μια υψηλού επιπέδου παράσταση σύγχρονου χορού.

Στον Λεωνίδα Καλούση 

Από το 2011 η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου παρουσιάζει την Kassandra του ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, συν-σκηνοθετώντας την παράσταση με την Ευαγγελία Ανδριτσάνου. Πρόκειται για τον κωμικό μονόλογο μιας γυναίκας σε «σπαστά» αγγλικά που μιλά για την αναζήτηση νοήματος και ελπίδας. Το έργο, που έχει γραφτεί ειδικά για την ηθοποιό, έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες κι έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία. Με αφορμή τις παραστάσεις που δίνονται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, στο μπαρ Giatrakou 19, συζητήσαμε με τη Δέσποινα Σαραφείδου για το πώς γεννήθηκε η ιδέα για την Kassandra και για την επιτυχημένη πορεία της παράστασης.

Της Εύας Στάμου

Το πολυσυζητήμενο Ganesh versus The Third Reich ανέβηκε στην Στέγη και για λίγεs μόνο παραστάσεις (2-5 Απριλίου) από την Αυστραλιανή ομάδα σύγχρονου θεάτρου Back To Back Theatre. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της διεθνούς φήμης θεατρικής ομάδας είναι ότι ορισμένοι από τους συμμετέχοντες είναι επαγγελματίες ηθοποιοί με νοητική υστέρηση. Ο θίασος, που έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων στη χώρα του, στο παρόν περιοδεύει στην Ευρώπη.

Του Νίκου Ξένιου

Στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, η αυστριακή συγγραφέας Ελφρίντε Γέλινεκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004[1]) είναι κατηγορηματική, δογματική και στρατευμένη στις αποφάνσεις της: «Η τέχνη δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα, μακάρι να μπορούσε. Σε μια κοινωνία της οποίας το οξυγόνο της το έχουν αποστερήσει τα μέτρα λιτότητας, η τέχνη προσλαμβάνει σίγουρα άλλες έννοιες».

Του Νίκου Ξένιου

Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με τα μονόπρακτα Η Διανυκτέρευση, Η Πόλη και Η Παρέλαση, που παρουσιάστηκαν στο «Θέατρο Τέχνης» και σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν σε ενιαία παράσταση, με τον τίτλο Η Πόλη.

Του Νίκου Ξένιου

Η πρώην Γιουγκοσλαβία σπαραγμένη όπως είναι από τον εμφύλιο πόλεμο, διαθέτει τεράστιο φορτίο ανθρωπιστικού ελλείμματος για να τροφοδοτήσει την θεατρική τέχνη. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στη Σλοβενία την κατατάσσει στις δέκα πρώτες χώρες όπου το φαινόμενο συνδέεται με τις δραματικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το θέατρο Slovensko Mladinsko Gledalisce της Λουμπλιάνα μπορεί να καυχηθεί για κάποιες από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνικές παραγωγές της εποχής μας, με τη συνεργασία του κροατικής καταγωγής Όλιβερ Φραλίτς (Oliver Frljic) και των συνεργατών του Τόμας Τοπόριζιτς και Μπόρουτ Σεπάροβιτς.

Του Νίκου Ξένιου

Ενώ έκανε έρευνα για να γράψει το βιβλίο του Μάζα και εξουσία το 1960, ο νομπελίστας συγγραφέας Ελίας Κανέττι συνάντησε την αυστραλιανή λέξη «eraritjaritjaka» και εντυπωσιάστηκε: στη γλώσσα των Αβορίγινων η λέξη σημαίνει «παρασυρμένος από την επιθυμία για κάτι που έχει χαθεί».

Της Λίλυς Εξαρχοπούλου*

Mια μαύρη σκηνή με ένα τραπέζι στην αριστερή πλευρά, μια οθόνη προβολής στο πίσω μέρος, που ξαφνικά ανάβει, και ο θεατής παρακολουθεί τον διάλογο Φάουστ-Μεφιστοφελή για να τον εισάγει στη μυσταγωγία. Ο Φάουστ είναι μόνος στο κεντρικό μέρος της σκηνής αλλά το παρακείμενο τραπέζι σύντομα θα γεμίσει με πρόσωπα, απόμακρους συνδαιτυμόνες. Καθαρίζει ή ίσως ανατέμνει ως επιστήμονας ένα ψάρι˙μετά «νίπτει τας χείρας του».

Του Γιώργου Π. Πεφάνη

Φυσική απροσδιοριστία και ανθρώπινες εγκλίσεις

Όταν η επιστήμη ήταν μηχανοκρατική και στενά υλιστική, το θέατρο οχυρωνόταν πίσω από τα εφήμερα παραπετάσματα που έστηνε πρόχειρα η τέχνη για να προβάλλει τη διασκέδαση ή τη διδασκαλία του υψηλού. Το θέατρο βρισκόταν απέναντι στον επιστημονικό θετικισμό, όπως περίπου ένα σύννεφο βρίσκεται απέναντι στον ήλιο: σκοτεινό απέναντι στο φως.

Της Εύας Στάμου

Το γαλλικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, με τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του ρομαντικού -συχνά χωρίς ανταπόκριση - έρωτα, που είχε βρει πολλούς μιμητές και στη χώρα μας, περιφρονήθηκε από τους Έλληνες κριτικούς και διανοούμενους ως είδος που διαφθείρει τα ήθη των νέων, κατάλληλο μόνο για άεργες δεσποινίδες που ξόδευαν τις ώρες τους ονειροπολώντας.

Στην Αναστασία Καμβύση

Μετά από την καλοκαιρινή περιοδεία με την παράσταση Κοινός Λόγος, συναντάμε τη Μαρία Κατσανδρή στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη, στο πλάι του Πέτρου Φιλιππίδη, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά, Φον Δημητράκης.

Της Εύας Στάμου

«Ο κυκλισμός του τετραγώνου» είναι το θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε πανελλήνια πρώτη, ως μέρος του αφιερώματος στον συγγραφέα, που διαρκεί ως τις 27 Οκτωβρίου.

Στα πλαίσια του Καλλιτεχνικού Ευρωπαϊκού προγράμματος «Πολιτισμός 2007-2013», η Βάνα Πεφάνη σε συνεργασία με την Εταιρεία Θεάτρου «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» του Δημήτρη Κομνηνού, εργάζονται για την υλοποίηση του προγράμματος:«HEAVEN ON EARTH?» βασισμένο στην προσωπικότητα και το έργο του Ζαν Ζενέ, που σε μια εποχή γενικής κρίσης και ανακατάταξης είναι πραγματικά τόσο επίκαιρο.

Στην Αναστασία Καμβύση

Ο σκηνοθέτης μιλά για τον Κοινό Λόγο της Έλλης Παπαδημητρίου, την παράσταση που παρουσιάζει τo Θέατρο του Νέου Κόσμου την Τετάρτη 19 και την Πέμπτη 20 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260). Στη συνέχεια ο Κοινός Λόγος θα περιοδεύσει σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ και θέατρα της Ελλάδας.

Του Λεωνίδα Καλούση

Η σκηνοθέτης Βάνα Πεφάνη παρουσιάζει το μυθιστόρημα του πολυβραβευμένου Πορτογάλου συγγραφέα Γκονσάλο Μ. Ταβάρες, «Ιερουσαλήμ», σε θεατρική διασκευή της ίδιας και του Γιάννη Καρκανέβατου από το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου έως την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Είχαμε μια σύντομη κουβέντα... 

Του Νίκου Ξένιου

Ο Στάθης Λιβαθινός οραματιζόταν από παλιά το θεατρικό ανέβασμα της Ιλιάδας. Τη μετάφραση του κειμένου του Ομήρου από τον Δημήτρη Μαρωνίτη τη διασκεύασε, λοιπόν, και την επεξεργάστηκε μαζί με την Έλσα Ανδριανού και από κοινού με τους ηθοποιούς, με τους οποίους συνιστά πια ένα απόλυτα εναρμονισμένο σχήμα που όλο και διευρύνεται: τους Λευτέρη Αγγελάκη, Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλη Ανδρέου, Δημήτρη Ημελλο, Νίκο Καρδώνη, Νεφέλη Κουρή, Γεράσιμο Μιχελή, Διονύση Μπουλά, Γιάννη Παναγόπουλο, Μαρία Σαββίδου, Χρήστο Σουγάρη, Αρη Τρουπάκη, Αμαλία Τσεκούρα, Γιώργο Τσιαντούλα και Γιώργο Χριστοδούλου. Ο χώρος που επέλεξε είναι το κτήριο Δ της Πειραιώς 260, εντάσσοντας την παράσταση στην έναρξη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. 

Στην Αναστασία Καμβύση

φωτ. Κατερίνα Μαυράκη 

Η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί την Αθηνά Μαξίμου στη Βασιλική, ένα συγκλονιστικό μονόλογο που ανατρέχει σε 25 χρόνια ζωής, στη σκιά ενός κρυφού έρωτα. Όταν η απόλυτη -αν και σαφώς καταστροφική για την ηρωίδα- αγάπη προδοθεί, που θα οδηγηθεί η γυναίκα που την υπερασπίστηκε μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής της;

Στον Λεωνίδα Καλούση

Συνέντευξη με τη Βάνα Πεφάνη για την παράσταση «Ένας κάποιος παράδεισος 2» που ανεβαίνει από Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.  Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, το έργο εκτυλίσσεται στη φυλακή όπου ο έγκλειστος για πολλοστή φορά, Ζενέ, προσπαθεί να τελειώσει ένα βιβλίο.

Ένας διάλογος με το παρελθόν και τη φαντασία στο Μουσείο της Ακρόπολης

Της Κλαίτης Σωτηριάδου

Ένα ζευγάρι ακουστικά αγκαλιάζουν ερμητικά τα αυτιά μου, δεν αφήνουν κανέναν ήχο να διεισδύσει απρόσκλητος.

Πόσο αισθητικό αδιέξοδο μπορεί να αντέξει κανείς;

Της Δήμητρας Κονδυλάκη

Η παράσταση αρχίζει με έντεκα ηθοποιούς παραταγμένους σε στάση ακινησίας, πλάτη στο κοινό. 

Της Ελένης Κορόβηλα 

Εγώ σαν ήμουνα μικρός, βγήκα για διαδήλωση στους δρόμους. Το πανό μας ήτανε το πιο μεγάλο απ' όλα και τα γράμματα πράσινα πράσινα, κι όλος ο κόσμος φώναζε για φωμί δυνατά δυνατά και για λευτεριά σιγανά σιγανά. 

...και ξαναρχίζουμε

Παράσταση εμπνευσμένη από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φιγούρες των ελληνικών γραμμάτων, κι ας επισκιάστηκε ποιητικά από το έργο του μέντορα, συζύγου κι αγαπημένου της Αντρέα Εμπειρίκου.

Συνέντευξη στην Αναστασία Καμβύση

Είναι ο κορυφαίος του χορού σε μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις, με τους Αιμίλιο Χειλάκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Χρήστο Σαπουντζή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Συνέντευξη στη Βίκυ Βασιλάτου

Με του ρολογιού τους δείκτες να μου υπενθυμίζουν ότι η ώρα πλησιάζει 9 μμ, φτάνω στο Γκάζι, παίρνω την Κωνσταντινουπόλεως, και στο 44 εισχωρώ σ’ έναν αντεργκράουντ χώρο που έχει μετατραπεί σε σκηνή θεάτρου.

Της Βίκυς Βασιλάτου

Από μικρή είχα μια τρέλα -στα όρια της ψύχωσης- για τον χορό. Και δεν εννοώ ότι έτρεχα από παράσταση σε παράσταση μα από πιρουέτα σε πιρουέτα. Έχοντας λοιπόν υπηρετήσει τον κλασικό χορό και ματώσει τα πόδια μου επί σχεδόν 15 χρόνια, είμαι αυστηρή κριτής όσον αφορά σ’ αυτό το πλοκάμι της τέχνης. Και οφείλω να ομολογήσω ότι σπάνια παρακολουθώ παραστάσεις, γιατί αντί να απολαύσω αυτό που βλέπω, καταπιάνομαι με λεπτομέρειες όπως αν τέντωσε σωστά ή όχι το πόδι του ο χορευτής, αν στέκεται σωστά ή όχι επί σκηνής, αν έχασε ή όχι κάποιο βήμα, αν κατάφερε να συγχρονιστεί με την υπόλοιπη ομάδα. Με άλλα λόγια, σπάνια χαλαρώνω.

Η παράσταση παρουσιάζεται στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σε σκηνοθεσία  Έλενας  Καρακούλη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ευτυχισµένο βασίλειο. Όµως τα χρόνια πέρασαν και ο βασιλιάς πέθανε. Τότε την εξουσία ανέλαβε ο γιος του, ο οποίος φρόντιζε µόνο για την καλοπέρασή του και αδιαφορούσε για το λαό του, µε αποτέλεσµα η χώρα να βυθιστεί στην εξαθλίωση. Έρχεται η φτώχεια, θριαµβεύει η αδικία, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ώσπου τη δράση αποφασίζει να αναλάβει ο νεαρός πρίγκιπας δίνοντας µια µεγάλη µάχη...