Του Σωτήρη Βανδώρου

Είναι η πιο τρομερή περιπέτεια για την ανθρώπινη συνθήκη, λέει μετά λόγου γνώσεως ο Αλντό Ναουρί, για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Στο βιβλίο του Εκπαιδεύοντας τα παιδιά ο λιβυκής καταγωγής παιδίατρος που σπούδασε κι εργάστηκε στη Γαλλία καταθέτει την επαγγελματική του εμπειρία σαράντα ετών, οργανώνοντας τις ιδέες του γύρω από τον καθοριστικό ρόλο των πρώτων παιδαγωγών, των γονιών, στους οποίους και κατεξοχήν απευθύνεται.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Το χρέος, κρατικό και ιδιωτικό, δεν πρέπει να ιδωθεί ως κάτι το δευτερογενές στο πλαίσιο λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που δίνει τον τόνο στην οικονομία εδώ και μερικές δεκαετίες, πρωτίστως ως μηχανισμό χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, όσο κυρίως ως σύστημα διαχείρισης ιδιωτικών και δημόσιων χρεών. Κατά προέκταση, κρίσιμη εν προκειμένω είναι η σχέση (εξουσίας) μεταξύ οφειλέτη και πιστωτή. Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι παρά το χρέος από τη σκοπιά των οφειλετών και ο τόκος από τη σκοπιά των πιστωτών. Ο Maurizzio Lazzarato, που υποστηρίζει αυτή τη θέση, προτείνει μάλιστα να αντικατασταθεί η έννοια του χρηματοπιστωτικού συστήματος (ως παραπλανητικής) από αυτήν της «οικονομίας του χρέους». Στο δοκίμιό του Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου επεξηγεί αναλυτικά αυτή την προσέγγιση για την οποία επιστρατεύει θεωρήσεις των Μαρξ, Νίτσε, Φουκώ και ιδίως των Ντελέζ και Γκουαταρί.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Εξ αντικειμένου, σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα η λεγόμενη γραφειοκρατική αυτονομία είναι πολύ περισσότερο εφικτή σε σύγκριση με αυτή ενός συγκεντρωτικού πολιτικού συστήματος – δηλαδή η δημοσιοϋπαλληλία έχει περισσότερες δυνατότητες να επηρεάζει τη χάραξη κι εφαρμογή πολιτικής σύμφωνα με τις δικές της επιδιώξεις, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις των πολιτικών αξιωματούχων. Ωστόσο, θεωρείται αμφίβολο εάν αυτό πράγματι συμβαίνει με το σώμα των διοικητικών υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που κατεξοχήν συνιστούν τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών»· κι αυτό γιατί σύμφωνα με ευρέως διαδομένες πεποιθήσεις είναι η ίδια πολιτικά κατακερματισμένη και προσανατολισμένη περισσότερο στην κατά προτεραιότητα υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, παρά σε ένα συνεκτικό ευρωπαϊκό όραμα. Αυτή την εντύπωση ανατρέπει η έρευνα των Αντώνη Έλληνα και Εζρά Σουλεϊμάν, υποστηρίζοντας αντίθετα πως, τουλάχιστον κατά την αντίληψη της διοικητικής της ελίτ, η Επιτροπή συνέχεται όχι μόνο από κοινή οργανωσιακή κουλτούρα, αλλά ότι επιπλέον οι εθνικοί ανταγωνισμοί παραμερίζονται υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που τίθεται ως υπέρτερος αδιαμφισβήτητος στόχος και σχέδιο.

Εάν το πιο γνωστό έργο του Τζον Στούαρτ Μιλλ, το «Περί Ελευθερίας» (1859), εκφράζει την πλέον εμβληματική διατύπωση του πολιτικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, το δοκίμιό του «Για την υποτέλεια των γυναικών» (1869) αποτελεί την «ακραία» λογική του απόληξη.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Διαβάζουμε τα αποτελέσματα των εκλογών με τα εργαλεία που μας κληροδότησε Ο διπλός εκλογικός σεισμός του 2012 (επιμ.: Γ.Βούλγαρη - Η.Νικολακόπουλου). 

Του Σωτήρη Βανδώρου

Είναι αδύνατο να αξιολογήσει κανείς τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών και ευρωπαϊκών εκλογών του 2014, χωρίς να συνεκτιμήσει αυτά των εθνικών εκλογών του 2012. Όχι επειδή ήταν οι προηγούμενες εκλογές, αλλά επειδή, όπως εξηγούν οι πολιτικοί επιστήμονες Γιάννης Βούλγαρης και Ηλίας Νικολακόπουλος στην εισαγωγή του ομότιτλου τόμου που επιμελούνται κι ο οποίος εκδόθηκε πολύ πρόσφατα από το Θεμέλιο, επρόκειτο για έναν διπλό εκλογικό σεισμό.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Αν ο μακιαβελισμός είναι όρος του καθημερινού μας λεξιλογίου, οφείλεται εν πολλοίς στην πρόσληψη του «Ηγεμόνα» (1513), της σύντομης πραγματείας περί της κατάκτησης, της διατήρησης και της επαύξησης της πολιτικής εξουσίας που κατέστησε διαβόητο το συγγραφέα της. Μισή χιλιετία μετά, το όνομά του ταυτίζεται με τη δολοπλοκία, τον κυνισμό, τον αμοραλισμό και το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», φράση που πάντως ουδέποτε έγραψε ο Νικολό Μακιαβέλλι (1469-1523). 

Του Σωτήρη Βανδώρου

Όταν ο homo sapiens διαμορφώθηκε ως ξεχωριστό είδος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, υπήρχε ήδη «μετανάστευση». Οι μακρινοί μας πρόγονοι, οι πρώτοι άνθρωποι, μετεγκαθίσταντο αρχικά εντός της Αφρικής και περίπου πριν από 60.000 χρόνια πέρασαν στην Αραβική Χερσόνησο κι από εκεί σταδιακά εποίκισαν όλον τον κόσμο. Σε πρώτη φάση οι βιοτικές ανάγκες, αργότερα συνδυασμένες με πολιτισμικούς παράγοντες –«οι πανίσχυρες δυνάμεις της θρησκείας, του πολέμου και του εμπορίου» όπως χαρακτηριστικά συνοψίζουν οι συγγραφείς του Αυτοί δεν είναι σαν εμάς– αναγκάζουν πολλούς ανθρώπους να μεταναστεύουν. Ας μην το λησμονούμε: αφενός έχουμε όλοι μας κοινή καταγωγή κι αφετέρου κάθε κοινωνία και κουλτούρα είναι ουσιωδώς διαπερατή, ακριβώς επειδή μαζί με τους ανθρώπους διακινούνται ιδέες, πρακτικές, αγαθά κ.ο.κ.

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Όποιος θεωρεί ότι οι άνθρωποι αγαπούν την ελευθερία, πρέπει να είναι έτοιμος να δει σχεδόν όλη την ιστορία ως ένα λάθος». Πρόκειται για έναν από τους πολλούς αφορισμούς που περιέχονται στη Σιωπή των ζώων, ένα στοχαστικό δοκίμιο του Τζον Γκρέι που συνιστά δριμεία επίθεση στον Ανθρωπισμό. «Αφού ανατρέψουν τον τύραννο, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να τυραννούν ο ένας τον άλλον», συμπληρώνει ειρωνικά. Και προς επίρρωση των λεγομένων του μας θυμίζει τα επακόλουθα της πτώσης του Παλαιού Καθεστώτος –δεν κάνει καν λόγο για Γαλλική Επανάσταση– αλλά και της ανατροπής των τσάρων, του Σάχη, του Σαντάμ και του Μουμπάρακ. Εν ολίγοις, ο με σημαντική ακαδημαϊκή καριέρα, ομότιμος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου σήμερα, Γκρέι βρίσκει πως η ανθρώπινη πρόοδος όχι μόνο δεν τεκμηριώνεται, αλλά συνιστά ένα μύθο· μύθο, βέβαια, πολύ ισχυρό και πολύ διαδεδομένο ιδιαίτερα τη νεότερη εποχή, μολονότι τον πυρήνα της ιδέας μπορεί να τον βρει κανείς, θεωρεί, το αργότερο στη χριστιανική διδασκαλία. Ως μύθος δίνει νόημα και προοπτική στη ζωή όσων τον ασπάζονται – την κάνει λιγότερο ανυπόφορη.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που διερχόμαστε δεν θα μπορούσε να αφήσει αλώβητες τις επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης. Ίσα-ίσα ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει σαρωτικές συνέπειες σε μια αγορά που παρουσίαζε πολύ σοβαρές στρεβλώσεις. Κατά κάποιον τρόπο, μολονότι πολλά μέσα ή και ολόκληροι όμιλοι έκλεισαν, έγινε πλήθος απολύσεων και συρρικνώθηκε σημαντικά το παραγόμενο δημοσιογραφικό και ψυχαγωγικό προϊόν, είναι απορίας άξιον πώς εξακολουθούν να επιβιώνουν τόσα μέσα. Η εξέταση της κρίσης στο χώρο αυτό είναι άκρως διδακτική στο μέτρο που συνιστά μικρογραφία μιας γενικότερης κατάστασης, άλλα έχει επιπλέον ορισμένες ιδιαιτερότητες – αφενός το γεγονός ότι σχετίζεται με το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, αφετέρου, και σε συνάφεια με το προηγούμενο, το γεγονός ότι η λειτουργία του συνάπτεται ευθέως με τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Εδώ τίθεται βεβαίως και το ερώτημα εάν και πώς η συνθήκη που κλυδωνίζει τα ίδια τα ΜΜΕ τα επηρεάζει ουσιωδώς ως προς τη σύλληψη, την ανάλυση και την παρουσίασή της.

Εάν θέλουμε να ξεχωρίσουμε έναν παράγοντα ως τον πλέον σημαντικό σε κάτι τόσο περίπλοκο όσο ένα εκπαιδευτικό σύστημα ποιος θα ήταν αυτός; Το πρόγραμμα σπουδών; Οι παιδαγωγικές αρχές και μέθοδοι που εφαρμόζει; Ο γενικός προσανατολισμός του; Όχι, λέει ο Todd Whitaker, τίποτε από αυτά. Είναι η ποιότητα του εκπαιδευτικού.

Του Σωτήρη Βανδώρου 

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Υπάρχουν κάποια μαθήματα που τα ίδια παράγουν την αντιγραφή. Εφόσον κάνεις στείρα αντιγραφή του βιβλίου, των σημειώσεων, ποια η διαφορά του να κάνεις αντιγραφή από το σκονάκι;… Όταν μαθαίνεις απ’ έξω κάτι, δεν είναι αντιγραφή;… Εφόσον δεν είναι εξαπάτηση να αντιγράψω ένα βιβλίο απ’ έξω, δεν είναι εξαπάτηση να το αντιγράψω βλέποντάς το». Αυτά λέει ο Schopenhauer – όχι ο φιλόσοφος, αλλά ο… φοιτητής που επέλεξε αυτό το ψευδώνυμο προκειμένου να εκθέσει την προσωπική του εμπειρία και άποψη για την αντιγραφή στις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Στην Ελλάδα το κράτος είναι υπερτροφικό, η κοινωνία πολιτών ασθενής και βασιλεύουν οι πελατειακές σχέσεις και η κομματοκρατία. Σωστά; Λάθος! Πρόκειται για κοινές παραδοχές που στηρίζονται περισσότερο σε βολικές γενικεύσεις, παρά σε επαληθεύσιμα εμπειρικά δεδομένα, υποστηρίζει ο επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Χρυσάφης Ι. Ιορδάνογλου. Στο σύντομο, παρεμβατικό δοκίμιό του Κράτος και ομάδες συμφερόντων συνεξετάζει τις βασικές ορίζουσες αυτού που μπορεί να αποκληθεί μεταπολιτευτικό κοινωνιολογικό παράδειγμα και συμπεραίνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι παρουσιάζει σοβαρότατα προβλήματα θεμελίωσης· ακόμη περισσότερο: προτείνει να σκεφτούμε κατά πόσον εγγύτερα στην πραγματικότητα βρίσκεται η περίπου αντίστροφη σχέση, δηλαδή ότι έχουμε να κάνουμε με μια ισχυρή κοινωνία απέναντι σε ένα αδύναμο κράτος.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Η γνώση, η καινοτομία, η τεχνολογία συνιστούν πολύτιμους πόρους στο πλαίσιο του αδυσώπητου οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών. Και πολλά από αυτά επιχειρούν να επενδύσουν στο εκπαιδευτικό τους σύστημα προκειμένου να ενισχυθεί η εθνική τους οικονομία με προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί τρόποι να γίνει αυτό. Το πρόβλημα, για τη Μάρθα Νουσμπάουμ, εντοπίζεται σε εκείνες τις περιπτώσεις που η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται εντελώς εργαλειακά, ως μέσο οικονομικής ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου. Σε αυτή την περίπτωση, έμφαση δίνεται στις θετικές επιστήμες και στην καλλιέργεια τεχνικών δεξιοτήτων και παραγκωνίζονται οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες και οι τέχνες. 

Του Σωτήρη Βανδώρου

Το κοινό τον καταχειροκροτούσε. Την ίδια στιγμή, όχι εντελώς μάταια, έψαχνα πρόσωπα που να αποτυπώνουν μια έκφραση αποδοκιμασίας, έστω επιφύλαξης. Ο γνωστός καθηγητής πανεπιστημίου είχε μόλις ολοκληρώσει την ομιλία του. Και μολονότι μόνον έμμεσα σχετική με το θέμα της δημόσιας εκδήλωσης στην οποία παρουσιάστηκε, βρήκε ενθουσιώδη ανταπόκριση. Μήπως ήταν πρωτότυπη; Όχι, ήταν κοινότοπη. Μήπως ήταν χαρισματικά εκφρασμένη; Όχι, ήταν κοιμήσικη. Τότε; 

Αρχές δεκαετίας του ’90. Η φινλανδή υπουργός Παιδείας επισκέπτεται τον Σουηδό ομόλογό της ο οποίος θα της πει ότι μέχρι το 2000 το σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα θα βρισκόταν στην κορυφή του κόσμου. Εκείνη θα του απαντήσει πως ο στόχος της δικής της χώρας είναι πολύ πιο μετριοπαθής. Της αρκεί να βρεθεί μπροστά από τη Σουηδία. Πράγματι, βάσει όλων των διεθνώς αποδεκτών κριτηρίων, μέσα σε λίγα χρόνια η Φινλανδία ξεπέρασε τη Σουηδία. Παρεμπιπτόντως, στους περισσότερους κρίσιμους δείκτες κατέκτησε κι εξακολουθεί να κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως! 

Του Σωτήρη Βανδώρου

Του Σωτήρη Βανδώρου

Η μετατροπή της Χρυσής Αυγής από ασήμαντο γκρουπούσκουλο της εξτρεμιστικής δεξιάς σε κοινοβουλευτικό κόμμα με αυξανόμενη επιρροή πυροδότησε μια μικρή εκδοτική έκρηξη. Δημοσιογραφικά, δοκιμιακά κι επιστημονικά βιβλία επιχειρούν να μας εξοικειώσουν με όψεις του φαινομένου (πολιτική βία, άκρα δεξιά, εξτρεμισμός, η ίδια η ΧΑ κ.ο.κ.) και να προτείνουν ερμηνείες ή/και προτάσεις αντιμετώπισης. Το βιβλίο της ευρέως γνωστής ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών Άννας Φραγκουδάκη, Ο εθνικισμός και η άνοδος της ακροδεξιάς, είναι ένα από τα πιο πρόσφατα και πιο ενδιαφέροντα· πιθανόν κι ένα από τα περισσότερο άνισα, αφού παρουσιάζει ταυτοχρόνως σημαντικές αρετές και σοβαρές αδυναμίες.

Περί Χρυσής Αυγής ΙΙ

Του Σωτήρη Βανδώρου

Χρειάστηκε, δυστυχώς, να δολοφονηθεί Έλληνας από Χρυσαυγίτες ως εάν να μην αρκούσαν ο φόνος του Σαχτζάτ Λουκμάν, οι ξυλοδαρμοί, η τρομοκράτηση, τα κηρύγματα μίσους, οι συκοφαντίες, τα ψεύδη, οι χιτλερικοί χαιρετισμοί, η διακηρυγμένη πρόθεση κατάλυσης της δημοκρατίας για να ξυπνήσουν τόσοι πολλοί ξαφνικά από το λήθαργό τους. Έστω. Γεγονός είναι ότι για πρώτη φόρα απ’ όταν οι νενοναζί πάτησαν πόδι στη Βουλή εμφανίζεται, επιτέλους, μια γενικευμένη διάθεση για σοβαρή, αποφασιστική και δυναμική αντιμετώπιση των εχθρών της δημοκρατίας.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Ο Ούλριχ Μπεκ είναι ένας από τους δυο-τρεις επιφανέστερους Γερμανούς διανοούμενους μετά τον Γιούργκεν Χάμπερμας. Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης τον ενδιαφέρει επιστημονικά και πολιτικά. Είναι, άλλωστε, μέλος και της Ομάδας Σπινέλλι που συστάθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την προώθηση του ευρωπαϊκού ομοσπονδισμού. Στο δοκίμιό του Η Γερμανική Ευρώπη που στην ελληνική έκδοση έχει τον τίτλο Από τον Μακιαβέλλι στη Μερκιαβέλλι καταπιάνεται με την κρίση της ευρωζώνης, διερωτώμενος ευρύτερα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης με έμφαση στο ρόλο που διαδραματίζει η χώρα καταγωγής του. Ο Μπεκ είναι ευρύτερα γνωστός για τη θεώρησή του περί της «κοινωνίας της διακινδύνευσης».

Περί ΠΑΣΟΚ

Του Σωτήρη Βανδώρου

Επιτομή του ανορθολογισμού, μόνιμη πηγή παθογένειας, αιτία όλων των δεινών: Για πολλούς το ΠΑΣΟΚ, αν όχι αποκλειστικά, πάντως κατά κύριο λόγο, βαρύνεται για την κατάντια της οικονομικής μας κατάστασης αλλά και του πολιτικού συστήματος, εν τέλει για όλα τα στραβά της Μεταπολίτευσης. Έτσι, οι παλαιές προσεγγίσεις περί λαϊκισμού, πελατειακών σχέσεων, κρατισμού κ.ο.κ. (όχι ότι είναι ανυπόστατες) ανακυκλώνονται συνθηματικά και καταχρηστικά εν μέσω της κρίσης που διερχόμαστε και της όξυνσης των παθών που αυτή επιφέρει.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Ενδεχομένως ο Carle Honoré, συγγραφέας του Μανιφέστου της χαρούμενης παιδικής ηλικίας (στο πρωτότυπο: Under pressure – Υπό πίεση), θα έβρισκε περιοριστική τη σύνοψή του που θα επιχειρήσoυμε εδώ, νομίζουμε ωστόσο ότι αυτή η ανάγνωση αναδεικνύει, χωρίς να προδίδει το γενικότερο πνεύμα του, την αιχμή ενός ενδιαφέροντος, αλλά κάπως ανοικονόμητου βιβλίου.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα βιβλία που αυτοσυστήνονται ως εκλαϊκευτικές εισαγωγές στη φιλοσοφία. Ας το πούμε χωρίς περιστροφές, πολλά από αυτά είναι για πέταμα (ή, καλύτερα, για ανακύκλωση). Άλλοτε, έχουν γραφτεί στη λογική οδηγών αυτοβοήθειας, προδίδοντας έτσι εξ ορισμού το φιλοσοφείν, άλλοτε ανακατεύουν ψυχολογία, θρησκεία και New Age δοξασίες παράγοντας ένα απερίγραπτο συμπίλημα.

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Καθώς οι ριζοσπαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις τους έχασαν τη λαϊκή υποστήριξη, άρχισαν να λένε πως ο μέσος άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να πάρει αποφάσεις ζωτικής οικονομικής και διαχειριστικής σημασίας. Αποκαλούσαν ‘λαϊκισμό’ ή ‘δημαγωγία’ το ‘να λένε οι πολιτικοί στον κόσμο αυτό που ήθελε ν’ ακούσει’ και το να εφαρμόζουν μόνο πολιτικές που αποδεικνύονταν δημοφιλείς.

Περί της λογικής του ναζισμού

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Κάποιες φορές δεν σου μένει παρά να κλάψεις. Αν αγαπάς τόσο πολύ τα παιδιά, όπως εγώ, δεν είναι καθόλου εύκολο», παραπονιέται ο αστυνομικός επιθεωρητής Fritz Jacob σε βαθμοφόρο των Ες-Ες. Λίγο καιρό αργότερα, όμως, θα του γράψει: «Σου είμαι ευγνώμων για τη φιλική επίπληξη. Έχεις δίκιο. Εμείς οι άνδρες της νέας Γερμανίας πρέπει να είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας».

Με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ

Του Σωτήρη Βανδώρου

Ας αφήσουμε στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε το λουκέτο στην ΕΡΤ και την πολιτική ποιότητα των ανθρώπων που πήραν κι εφάρμοσαν αυτή την απόφαση, τους λόγους για τους οποίους πάρθηκε, όσο και την ιλιγγιώδη ανικανότητα των κυβερνώντων να διαχειριστούν την παραμικρή ουσιαστική μεταρρύθμιση του Δημοσίου, η οποία για εκείνους, όπως φαίνεται, στην πράξη ταυτίζεται με την απομείωσή του. Ας αφήσουμε στην άκρη το δράμα των άνεργων, πλέον, πρώην εργαζομένων που επιπλέον κατασυκοφαντήθηκαν – όλα τους σημαντικά ζητήματα που θα άξιζαν ξεχωριστή διαπραγμάτευση.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Εάν το προηγούμενο διάστημα δεν διακινούνταν στη δημοσιότητα φήμες για πιθανή επιστροφή του Γιώργου Καρατζαφέρη στη Νέα Δημοκρατία, και ο ίδιος δεν έκανε μια προσεκτική δήλωση με την οποία δεν αποκλείει κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο στο μέλλον, ίσως ουδείς να ασχολείτο ένα χρόνο μετά τις περσινές εθνικές εκλογές με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Γιατί άλλωστε;

Του Σωτήρη Βανδώρου

Η τέλεση των πρώτων γάμων ομοφύλων στις αρχές Ιουνίου [2008*] προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ήταν αυτή που διατυπώνεται συνθηματικά ως εξής: «ναι στην αναγνώριση της συμβίωσης, όχι στα παιδιά». Δηλαδή, αρκετοί είναι αυτοί που αποδέχονται το να απολαμβάνει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων τα ίδια νομικά και ουσιαστικά δικαιώματα με τους υπόλοιπους, με εξαίρεση το να κάνει ή να υιοθετήσει παιδιά.

Με αφορμή τις δηλώσεις της Κικής Δημουλά

Του Σωτήρη Βανδώρου

Από το σάλο που ξέσπασε με τη δημοσίευση των γνωστών, πλέον, δηλώσεων της Κικής Δημουλά δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα τα μνησίκακα σχόλια που αυτές προκάλεσαν και τις επιθέσεις που δέχτηκε ως πρόσωπο –εν προκειμένω δεν θα είχα αντίρρηση να συνυπογράψω την ανακοίνωση στήριξης της Εταιρείας Συγγραφέων– ούτε από την άλλη μια στάση αναστολής της κριτικής ικανότητας ενώπιον της αυθεντίας – ακόμη και η ίδια προσεκτική αυτή ανακοίνωση αφήνει περιθώρια μιας τέτοιας ερμηνείας, όταν ενώ ορθά διαπιστώνει πως διακεκριμένες κι αγαπητές προσωπικότητες είναι αυτές που δέχονται και τις πιο αήθεις επιθέσεις, ταυτόχρονα επισημαίνει ότι αυτό γίνεται, μεταξύ άλλων, «χωρίς σεβασμό στην ιστορία και την προσφορά τους».

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Η βαθμιαία και αθόρυβη ανάδειξη της Ελλάδας σε τόπο καταγωγής του πολιτισμού, που στο σύγχρονο κόσμο ενσαρκώνει η Ευρώπη, και σε καθρέφτη στον οποίο η Ευρώπη διακρίνει το δικό της πρόσωπο είναι έργο του 18ου αιώνα και έργο που δεν ανήκει προνομιακά σε καμιά “εθνική παράδοση”».

Περί Χρυσής Αυγής Ι

Του Σωτήρη Βανδώρου

Η αηδία που προκαλεί η νεοναζιστική συμμορία με την κλιμάκωση των προκλήσεων της το τελευταίο διάστημα –μεταξύ άλλων, η απειλή ότι θα πετάξει έξω από παιδικούς σταθμούς βρέφη και νήπια που τυχαίνει να τα λένε Καρίμ αντί για Γιώργο ή να έχουν πιο σκούρα επιδερμίδα από τη Μαρία– συνοδεύεται από σχετική απορία, ακόμη και σύγχυση.

Πλήθος είναι τα βιβλία που εκδόθηκαν κι εκδίδονται διαρκώς κατά τη διάρκεια της κρίσης που διέρχεται η χώρα, την οποία επιχειρούν να περιγράψουν και να ερμηνεύσουν συνδέοντάς την είτε με την Ευρωζώνη είτε με την παγκόσμια οικονομία.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Μπορεί η ιστορία από φαρμάκι να γίνει φάρμακο;

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές [Ιανουάριος 2009] η εγκληματική δράση του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Ομπάμα, 4 χρόνια πριν*

Του Σωτήρη Βανδώρου

Στο βιβλίο με το μάλλον άστοχο τίτλο «Ομπάμα και Ευρώπη» συγκεντρώνονται τρεις ομιλίες του εκλεγέντος αμερικανού προέδρου που αναλαμβάνει καθήκοντα μεθαύριο [20/1/2009]: