Του Σωτήρη Βανδώρου

«Μετά τις εκλογές, η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση τύπου Μόντι με τους καλύτερους που διαθέτει ο Ελληνισμός, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητος, στις κρίσιμες θέσεις», από το κύριο άρθρο της «Καθημερινής», 11/3/2012.

«Οι εκλογές τώρα θα ήταν έγκλημα», Άννα Διαμαντοπούλου, 15/2/2012. 

Ή πώς η χώρα καταδικάζεται να γίνει φτωχή, ακόμη κι αν ελέγξει το χρέος της

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Οι μικρές χώρες σήμερα, χώρες που δεν έχουν πετρέλαιο ή διαμάντια, έχουν ως δύναμή τους το ανθρώπινο κεφάλαιο. Η δύναμή μας είναι τα κεφάλια [των ερευνητών] μας τα οποία είναι πολλά», Άννα Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας (*1) 

Είναι οι αγανακτισμένοι «φούσκα» ή το πολιτικό υποκείμενο του μέλλοντος; Σκέψεις σε διάλογο με δυο βιβλία.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Μα, τέλος πάντων, πώς μπορούμε να ορίσουμε τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος και των πλατειών της Ελλάδας; Σε ποιο σημείο του ιδεολογικού φάσματος τοποθετούνται; Ποιο ακριβώς είναι το αίτημά τους; Ποια η σχέση τους με τους επίσημους θεσμούς και φορείς πολιτικής δράσης; Ποια είναι τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους ως πολιτικού υποκειμένου;

Η αγορά κατακλύζεται πλέον από δεκάδες ψηφιακούς αναγνώστες (e-readers: συσκευές ανάγνωσης που έχουν δυνατότητα αποθήκευσης κι επεξεργασίας ηλεκτρονικών βιβλίων κι άλλων κειμένων). Με μικρή, μεγάλη ή διπλή οθόνη, με δυνατότητα διαβάσματος περιορισμένων ή πολλών τύπων αρχείων, με μικρή ή μεγάλη χωρητικότητα, με ηλεκτρονικό στυλό για σημειώσεις ή όχι, με παράλληλες λειτουργίες, ασύρματη σύνδεση με το διαδίκτυο, επικοινωνία με άλλες συσκευές κ.ο.κ.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Tου Σωτήρη Βανδώρου

Ας προπηλακίζονται καθηγητές. Δεν πειράζει. Ας γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Δεν χάλασε ο κόσμος. Ας καταστρέφονται αίθουσες και υποδομές, ας διακόπτονται μαθήματα και συνέδρια, ας γίνεται κλοπή δημόσιας περιουσίας, ας παράγονται μαζικά μολότοφ. 

Απαξίωση των νέων επιστημόνων

Του Σωτήρη Βανδώρου

Όλοι εσείς οι κακόπιστοι που κατηγορείτε αστόχαστα το ελληνικό κράτος για παρωχημένες πρακτικές, αναποτελεσματικότητα κτλ. κτλ. πρέπει να αναθεωρήσετε, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη. Γιατί υπάρχει τουλάχιστον μια περίπτωση που δείχνει ακριβώς το αντίθετο: ότι όχι απλώς συντονίζεται με τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία τους. Αναφέρομαι στους λεγόμενους «407», τους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια με σύμβαση έργου, βάσει του προεδρικού διατάγματος 407 του μακρινού 1980. Από τότε λοιπόν το κράτος μας ανακάλυψε την ελαστική, ευέλικτη, επισφαλή εργασία, το σύγχρονο πρότυπο των εργασιακών σχέσεων! Και βεβαίως δεν έχει μείνει στάσιμο. Σήμερα (ήδη προ της οικονομικής κρίσης) την καθιστά ακόμη πιο ελαστική, ακόμη πιο ευέλικτη, ακόμη πιο επισφαλή. 

Μια ανατομία της κουλτούρας του καταναλωτισμού που αποκτά δραματική επικαιρότητα λόγω της οικονομικής κρίσης

Μια πολύτιμη, ψυχαναλυτική ματιά στο φαινόμενο της σχολικής αποτυχίας.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Το αίτημα για πνευματική χειραφέτηση των μαθητών μέσα από ένα παράδοξο επεισόδιο στην ιστορία της παιδαγωγικής. 

Ο Ζοζέφ Ζακοτό κλήθηκε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν το 1818. Ο ίδιος δεν ήξερε γρυ ολλανδικά, οι φοιτητές του γρυ γαλλικά. Κι όμως, αυτή η συνθήκη

Του Σωτήρη Βανδώρου

Στις θηριωδίες των Ναζί συμμετείχαν συνηθισμένοι άνθρωποι, που δεν ήταν ούτε σαδιστές, ούτε φανατικοί. Πώς εξηγείται;

Του Σωτήρη Βανδώρου

Βιβλία που αναφέρονται από τις έμφυλες σχέσεις μέχρι τη διεθνή πολιτική και αξίζουν της προσοχής μας.

O βασιλιάς των σπορ εξακολουθεί να μαγεύει όλο τον κόσμο, παρόλο που έχει χάσει την αθωότητά του. 

«Το ποδόσφαιρο είναι το πραγματικό αρχέτυπο της παγκοσμιοποίησης, περισσότερο από όσο η δημοκρατία, η οικονομία της αγοράς ή το διαδίκτυο».

Του Σωτήρη Βανδώρου

Είναι άχρηστο το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ); Αξίζει τα λεφτά του το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ); Ενώ απειλείται η ίδια η ύπαρξη του πρώτου και στο δεύτερο έχουν γίνει απολύσεις και σημαντικές περικοπές κονδυλίων, έχει φουντώσει ο διάλογος για τις προοπτικές των δύο θεσμών που χρηματοδοτούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού. 

Του Σωτήρη Βανδώρου

Στην Ελλάδα από το 1989 οι καθημερινές εφημερίδες «χάνουν» φύλλα κάθε χρόνο. Η ραγδαία ανάπτυξη των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων και του διαδικτύου ασκεί όλο και μεγαλύτερη πίεση στον Τύπο. Πώς θα «κρατήσει» τους συστηματικούς αναγνώστες και πώς θα δημιουργήσει νέους;

του Σωτήρη Βανδώρου

«Ποιος μπορεί να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια»; Όπως γράφτηκε με αφορμή τη διαμάχη που ξέσπασε σχετικά με το νομοσχέδιο –ψηφισμένος νόμος του κράτους πλέον– για την κτήση της ιθαγένειας από μετανάστες, από μόνο του το ερώτημα είναι σημαντικό. Διότι εν πολλοίς μέχρι τώρα ερχόταν στην επιφάνεια το αντίστροφο ερώτημα: «Ποιος μπορεί να απολέσει την ελληνική ιθαγένεια»; Ποιος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να γίνει Έλληνας πολίτης;

Η Ιστορία, γραμμένη από πένες αντρών, υποτίμησε το «ασθενές φύλο». Όμως, στις μέρες μας, πλήθος μελετών ανασύρει από την αφάνεια γυναικεία επιστημονικά επιτεύγματα, ιστορικά απομνημονεύματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις.

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Το μπουντουάρ και όχι η βιβλιοθήκη είναι ο χώρος που ταιριάζει στη γυναίκα – και η εικόνα μιας γυναίκας πάνω από μια υδρόγειο ή καθισμένης στο τηλεσκόπιο είναι τόσο γελοία όσο ενός άνδρα να πλέκει βελονάκι με στέκα του μπιλιάρδου».

Του Σωτήρη Βανδώρου

Είναι 6 Δεκεμβρίου το πρωί, ακριβώς ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και διέρχομαι το κέντρο της Αθήνας. Αστυνομικές δυνάμεις παντού. Στα ραδιόφωνα ειδήσεις για κάποια «επεισόδια» των προηγούμενων ημερών, για ειρηνικές εκδηλώσεις μνήμης, αλλά, κυρίως, διάχυτη ανησυχία.

Tου Σωτήρη Βανδώρου

Αν το τέλος της δεκαετίας του '80 σηματοδοτεί το κύκνειο άσμα των πολιτικών παθών, η δεκαετία του '90 αποτελεί την εισαγωγή σε μια εποχή πολιτικά άνυδρη και ιδεολογικά αποξηραμένη, κατά την οποία ολοένα και περισσότεροι πολίτες αδιαφορούν για τα κοινά. Κι όμως, παραδόξως, από τότε είναι που οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να πραγματοποιούνται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα.

Του Σωτήρη Βανδώρου

Kάνουμε λόγο διαρκώς για «κρίση αντιπροσώπευσης» στις σύγχρονες δημοκρατίες, εννοώντας κυρίως ότι τα κόμματα –ο βασικός αντιπροσωπευτικός θεσμός– έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Όμως, έτσι λησμονούμε ότι η κρίση είναι, πρώτα απ’ όλα, κρίση συμμετοχής, καθώς ολοένα και περισσότερο τείνει να αυτονομηθεί ο μικρόκοσμος της πολιτικής