Ογδόντα δύο χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα, τον Μάρτιο του 1930 στη Λειψία, η όπερα των Κουρτ Βάιλ-Μπέρτολντ Μπρεχτ «Η άνοδος και η πτώση της πόλης του Μαχαγκόνυ» που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

Της Έλενας Χουζούρη

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Στη καθημερινή ζωή θέτουμε συχνά στον εαυτό μας ερωτήματα για τη μουσική, τα οποία είτε απαντάμε υποκειμενικά (μου αρέσει αυτό το τραγούδι), είτε με αξιώσεις «αντικειμενικής» κρίσης (δεν είναι καλό αυτό το κομμάτι). Αυτές οι φευγαλέες κρίσεις για τη μουσική καλύπτουν μεν τις ανάγκες της απλής καθημερινής ζωής, αλλά είναι πολύ επιπόλαιες για να διεισδύσουν στην ουσία του «πράγματος καθαυτού». 

Της Έλενας Χουζούρη

Ρωμαίοι από την μία πλευρά του Τίβερη, Ετρούσκοι από την άλλη. Έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν. Και στη μέση μια γυναίκα. Η Κλέλια. Ρωμαία πατρικία, ωραία, γενναία και ερωτευμένη με τον επίσης ερωτευμένο μαζί της και επίσης γενναίο Οράτιο, αξιωματικό του στρατού των Ρωμαίων. Την οποία ωραία, γενναία και ερωτευμένη Κλέλια έχει αρπάξει ο κακός βασιλιάς των Ετρούσκων Πορσένια και την κρατάει όμηρο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο έτερος ακόμα πιο κακός καθότι και προδότης, Ταρκίνιος, πρώην αξιωματικός των Ρωμαίων και νυν των Ετρούσκων, ελπίζει ότι με μηχανορραφίες και δόλια τεχνάσματα θα κερδίσει και τον θρόνο της Ρώμης και την Κλέλια. Εξαπατά λοιπόν τον καλό και ερωτευμένο Οράτιο και νάτη η σύγκρουση στον Τίβερη. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Κάθε σπουδαίος πίνακας κατέχει την τέχνη της διήγησης διάφορων ιστοριών. Όσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι από αυτές άλλο τόσο τις οικειοποιείσαι. Αυτός είναι άλλωστε κι ο ρόλος της τέχνης. Σύμφωνοι, αλλά όταν ήρθα αντιμέτωπη με συνολικά 40 έργα από λάδι σε ξύλο ή καμβά του Dino Valls, αφέθηκα σε έναν σπάνιο ανεμοστρόβιλο που με παρέσυρε στον κόσμο μιας φαντασιακής πραγματικότητας. Ένιωσα την ανάγκη να μεσολαβήσει κάμποσος χρόνος για να είμαι σε θέση να επεξεργαστώ και να καταγράψω τι εισέπραξα από την έκθεσή του, Ταξίδι στον ισπανικό μαγικό ρεαλισμό. Και διαπίστωσα ότι δεν έχει τελειωμό το ταξίδι των όσων είδα. 

Ο ΑΓΚΥΡΑ Πολυχώρος έχει τη χαρά να σας προσκαλέσει στην έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Μαλισιόβα με τίτλο «Καθʼ οδόν».

Της Βίκυς Βασιλάτου

Ο πλανήτης των γραμμάτων κινείται με ταχύτητα φωτός. Τι να πρωτοδιαβάσεις; Και για να μην πιάσω τον εαυτό μου αδιάβαστο, ανοιγοκλείνω βιβλία όπως ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Και διαπίστωσα ότι οι συνήθεις χαμένοι της υπόθεσης είναι οι κλασικοί λογοτέχνες και ποιητές. Εκείνοι που αν και διαχρονικοί, θεωρούνται παλιοί για τη νέα γενιά.

Την Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 7.00 μ.μ. εγκαινιάζεται στην αίθουσα τέχνης Art Zone 42, επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, η τέταρτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Ρένας Αβαγιανού με τον τίτλο «Ιερός Πανικός». Στα έργα της, η ζωγράφος χρησιμοποιεί μεικτές τεχνικές και δημιουργεί ένα κόσμο ποιητικό και ονειρικό που υποστηρίζεται από δυνατά παστέλ, με διφορούμενες μορφές και σύμβολα. Μέσα από την τεχνική της, η ζωγράφος αναπτύσσει ένα προσωπικό ύφος και θίγει ζητήματα της ύπαρξης, σχολιάζοντας το φθαρτό της ύλης. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Την περασμένη βδομάδα, μάζεψα δυο-τρία ρούχα, τα έριξα σ’ έναν σάκο και πήρα τους αυτοκινητόδρομους. Μ’ έβγαλαν στην Πάτρα. Εκεί, κι αφού πέταξα στην κυριολεξία τα πράγματά μου σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ξεκίνησα να περιπλανιέμαι, ώρες πολλές… Άρχισε σιγά-σιγά να βραδιάζει. Η μέρα αποχωρούσε, παραχωρώντας τη θέση της στη νύχτα και στα φώτα που στολίζουν δρόμους και μαγαζιά. 

Τι γυρεύουν οι γελοιογράφοι στο Μουσείο; 
Είναι η γελοιογραφία για τα μουσεία; 
Πρόκειται για μια εκθεσιακή εγκατάσταση με έργα της τελευταίας σοδειάς των γελοιογράφων και με αφετηρία και θέμα τους χαλεπούς καιρούς που περνάμε. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Τα πρώτα μου ταξίδια στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, τη Βαρκελώνη, τα έκανα μέσα από τις σελίδες μυθιστορημάτων του Eduardo Mendoza και του Carlos Ruiz Zafón. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, αλλά -όση φαντασία κι αν διαθέτεις- αν δεν την επισκεφτείς, δεν χαθείς στα γοτθικά στενάκια της, δεν πιεις ένα καφέ κάτω από τα φοινικόδεντρα της πλατείας Reial ή στη Barceloneta, δεν περπατήσεις τη Rambla, δεν ψωνίσεις φρούτα, λαχανικά και ψαρικά στη La Boqueria, αν δεν δεν δεν, πώς περιμένεις να απομνημονεύσεις εικόνες ομορφότερες κι από αυτές που διάβασες; 

Στέκομαι γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Μέρλιν. Εκεί ορθώνεται αγέρωχα ένα νεοκλασικό κτήριο, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, με ανηρτημένο το εξής πανό: «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα». Ποια αριστουργήματα άραγε; Αποφασίζω να μπω και να λύσω το μυστήριο…

Της Βίκυς Βασιλάτου

Μικρή Επίδαυρος – Μεγάλες στιγμές

Της Μαργαρίτας Φρανέλη

Δεκαπέντε χρόνια δημιουργικής μνήμης

Της Άλκηστις Σουλογιάννη

«Ποιος αξιώθηκε ποτέ να δει όπως εγώ / μέλλον στον θάνατό του;» Γιώργος Χειμωνάς, Ο Εχθρός του Ποιητή

Στις 19 Μαΐου συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια φυσικής απουσίας του πρόωρα χαμένου ταλαντούχου έλληνα αρχιμουσικού με διεθνή καριέρα Σπύρου Αργύρη (1948-1996).

Ανέκαθεν η κίνηση κι ο χορός ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη στους απανταχού ζωγράφους, ως θέμα. Ίσως γιατί η δυναμική της κίνησης σε οποιαδήποτε μορφή αντανακλάται, χωρίς να χάνει την ορμή της, στη δυναμική της γραμμής του σχεδίου.

ZIP! ZAP! Δύο μέρες, ένας σκηνοθέτης, δύο μουσικοί, πέντε κομίστες ! Πού; Στο HOBO, στο POST BAR και στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στη Λάρισα. 

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Στην παρακάτω λίστα μιμούμαι κάπως το countdown Τοp 40 του Casey Kasem που άκουγα, όταν ήμουν μικρή, κάθε Κυριακή απόγευμα στον αμερικανικό ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Μάκρης.

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε (2/11/1960) που η αδύναμη καρδιά του τον πρόδωσε κατά τη διάρκεια μιας πρόβας της 3ης Συμφωνίας του Μάλερ στο Μιλάνο. Πέντε μέρες μετά, η τέφρα του είχε εκτεθεί σε 48ωρο "λαϊκό" προσκύνημα στο Ωδείο Αθηνών. Τι γνωρίζουμε, όμως, σήμερα για τον Δημήτρη Μητρόπουλο πέρα από το μύθο; Μουσικός, φυσιολάτρης, μετανάστης, ουμανιστής...

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Του Κωστή Σταφυλάκη

Όσοι έτυχε έστω και μία φορά να διαβάσουν αυτήν τη στήλη σίγουρα έχουν καταλάβει ότι με συγκινούν περισσότερο ορισμένες οριακές καλλιτεχνικές πρακτικές. Με αυτό εννοώ χειρονομίες που

Κρίση και τέχνη

Του Κωστή Σταφυλάκη

Υπάρχει ένας μύθος ο οποίος επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη θέση που καταλαμβάνει η σύγχρονη τέχνη στην οικονομική ζωή των μεγάλων δυτικών «κέντρων». Ο μύθος αυτός λέει, σε διάφορες παραλλαγές, ότι η αγορά της τέχνης δεν επηρεάζεται ουσιαστικά –και δεν θα επηρεαστεί– από την οικονομική κρίση που ξέσπασε διεθνώς 

Του Κωστή Σταφυλάκη

Το έργο της Αμερικανίδας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν είναι γνωστό για πάνω από τρεις δεκαετίες. Η επικαιρότητα των εικόνων της δεν αφήνει όμως αδιάφορο το βλέμμα του θεατή που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τις ζωές που ο φακός της απαθανατίζει. Παρά το γεγονός ότι η σκληρή-ακατέργαστη αισθητική των φωτογραφιών της υιοθετήθηκε τα περασμένα χρόνια από τη διαφήμιση,

Έκθεση του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος αφιερωμένη στη Συναγωγή Ετς Χαΐμ των Χανίων

Συνεχίζοντας την παράδοση της διερεύνησης της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής Ελληνοεβραίων δημιουργών, το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος παρουσιάζει την έκθεση της καλλιτέχνιδας Λύντιας Αμπαστάδο

Του Κωστή Σταφυλάκη

Είναι γνωστό ότι στην εποχή μας η σύγχρονη τέχνη και η κοινωνική έρευνα πεδίου συντονίζονται σε καινούργιες συχνότητες, για να αναδείξουν σκοτεινές πτυχές του κοινωνικού δεδομένου – η πληροφορία, η εικόνα, η παραπομπή που τις συνδέει, τα αρχεία και η ανάγνωσή τους, η κριτική ανάλυση ή η μυθοπλασία συνθέτουν έναν νέο χώρο τεκμηρίωσης, μια «πολιτική της αλήθειας» που δύσκολα κατηγοριοποιείται.

Του Πάρι Κωνσταντινίδη