Της Τόνιας Μάκρα

Με μια ομαδική έκθεση εικαστικών έργων τέχνης, που στήθηκε εξαιρετικά ώστε να αναδεικνύεται η υψηλή τους καλλιτεχνική αξία, η Γκαλερί ΜΕΔΟΥΣΑ της Μαρίας Δημητριάδη γιορτάζει τα 35 χρόνια λειτουργίας της. Μια επέτειος που σημαίνει πολλά για την ίδια την ιστορία των ελληνικών γκαλερί. Αφού η ΜΕΔΟΥΣΑ κινήθηκε πάντα βάσει σταθερών αρχών, είναι ένας χώρος όπου έχει εκθέσει το enfant gâtée της σύγχρονης ελληνικής τέχνης και επί της ουσίας ανήκει στις ελάχιστες αίθουσες τέχνης που διατήρησε ακλόνητη πορεία χωρίς ποτέ να φλερτάρει με εμπορικές και χλιδάτες χονδροκοπιές.

Του Λεωνίδα Καλούση

Η μουσικός, στιχουργός και τραγουδίστρια Βάκια Σταύρου παρουσιάζει το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο "Ανεμόεσσα" και δίνει μια σειρά συναυλίες στο εξωτερικό. Είχαμε μια σύντομη κουβέντα για τα νέα της κομμάτια, την δημιουργική διαδικασία και την καλλιτεχνική συνεργασία. 

Της Τόνιας Μάκρα

Η έκθεση-αφιέρωμα του Μουσείο Μπενάκη στη γνωστή φωτογραφική σειρά του Κωνσταντίνου Μάνου “A Greek Portfolio” είναι γεγονός μείζονος σημασίας που κανείς δεν πρέπει να χάσει. Θα διαρκέσει άλλωστε ακόμα δύο ολόκληρους μήνες και φιλοξενείται στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας.

Της Τόνιας Μάκρα

Λιτός στην ζωή και αφοσιωμένος στην τέχνη ο Γιώργος Ζογγολόπουλος δεν κυνήγησε τιμές και δόξες. Πρωτοποριακό πνεύμα, εξέλιξε την τέχνη του βαδίζοντας σταδιακά από την παραστατικότητα στην γεωμετρία, την αφαίρεση, τον μινιμαλισμό. Με προσωπικά μέσα έκφρασης εξέφρασε τις δικές του καλλιτεχνικές αναζητήσεις στα πλαίσια του μοντερνισμού και δοκιμάστηκε με πλήθος τεχνικών και υλικών.

Της Σώτης Τριανταφύλλου 

Όταν τα ρολόγια έλειωναν, βγαίναμε στον κόσμο. Το σκοτάδι κατέβαινε χαμηλά, οι βάρδοι προηγούνταν με τον μαγεμένο αυλό – ο όχλος, διατηρούσε τους κανόνες του, εμείς κανόνες δεν είχαμε. Τα μεσάνυχτα, αγοράζαμε φτηνά γέλια και ποτά – αγοράζαμε, κλέβαμε ή δανειζόμασταν.

Της Τόνιας Μάκρα

Με τα εγκαίνια του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου στον χώρο της Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων ολοκληρώθηκε η μετάλλαξη του πρώην βιομηχανικού συγκροτήματος στο Γκάζι σε τόπο μνήμης και πολιτισμού.

Του Κωνσταντίνου Πατέστου*

Η έκθεση Canaletto-Guardi, Les deux maîtres de Venise, στο μουσείο Jacquemart-André, στο Παρίσι (που τελειώνει στις 21 Ιανουαρίου) και η έκθεση Canaletto à Venise στο μουσείο Maillol (που τελειώνει στις 10 Φεβρουαρίου) αποτελούν σύνθεση της μεγάλης έκθεσης που έγινε στο Τρεβίζο το 2008-2009.

Της Τόνιας Μάκρα

Με την αξία της έχει κερδίσει τον τίτλο της Λεωφόρου των Μουσείων η Βασιλίσσης Σοφίας αφού κατά μήκος της βρίσκονται μερικά από τα πλέον δραστήρια της Αθήνας.

Της Εύης Λαμπροπούλου

Μέσα στο αυτοκίνητο, άγρια μποτιλιαρισμένη στη Σταδίου, δεν τσαντίζεσαι διότι στο ραδιόφωνο ο Μαραβέγιας τραγουδάει «Φίλα με ακόμα» και γουστάρεις αυτήν την μουσική που σε ζεσταίνει, ουρλιάζεις μαζί με τον τραγουδιστή, και σκέφτεσαι ότι αυτό το τραγούδι ταιριάζει εκεί που πας, στην περφόρμανς «Sexualities».

Της Βίκυς Βασιλάτου-Σαρρή

Είναι απόγευμα Δευτέρας και μέρα εγκαινίων μιας πολυσυζητημένης ρετροσπεκτίβας που, μετά το Grand Palais του Παρισιού και σε αποκλειστική συνεργασία με το Helmut Newton Foundation, ταξίδεψε ως τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Της Μαρίας Τζαμπούρα

Ο κονδυλο-φόρος του Δημήτρη Χαντζόπουλου 

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Ακούτε κλασική μουσική; Μα όλοι δεν έχουμε ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, ακόμα κι αν δεν πήγαμε ως παιδιά σε κάποιο Ωδείο;

Είκοσι έξι (26) Έλληνες γελοιογράφοι παρουσιάζουν έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας με τίτλο «Οι γελοιογράφοι bookάρουν» και θέμα την κρίση σε Ελλάδα και Ευρώπη, στην φετινή 35η Γιορτή Βιβλίου, στο Πεδίο του Άρεως.

Tου Πάρι Κωνσταντινίδη

Αν και ο (ηγεμονικός) εθνικισμός του 20ου αιώνα όπλισε ιδεολογικά ορισμένα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία άσκησαν εγκληματική πολιτική, οι απαρχές του είναι περισσότερο αντιηγεμονικές-απελευθερωτικές, παρά καταπιεστικές. Κατά τον 18ο αιώνα, όπως ο πολιτικός φιλελευθερισμός επεδίωκε κράτος δικαίου, κοινοβούλια και νόμους για να περιορίσουν και να ελέγξουν την αυθαίρετη εξουσία του μονάρχη με απώτερο στόχο τη δημοκρατία, έτσι και ο εθνικισμός αντιπαρέθετε το Έθνος ως νόμιμο πολιτικό υποκείμενο απέναντι στην απολυταρχική εξουσία.

Ογδόντα δύο χρόνια μετά το πρώτο της ανέβασμα, τον Μάρτιο του 1930 στη Λειψία, η όπερα των Κουρτ Βάιλ-Μπέρτολντ Μπρεχτ «Η άνοδος και η πτώση της πόλης του Μαχαγκόνυ» που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

Της Έλενας Χουζούρη

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Στη καθημερινή ζωή θέτουμε συχνά στον εαυτό μας ερωτήματα για τη μουσική, τα οποία είτε απαντάμε υποκειμενικά (μου αρέσει αυτό το τραγούδι), είτε με αξιώσεις «αντικειμενικής» κρίσης (δεν είναι καλό αυτό το κομμάτι). Αυτές οι φευγαλέες κρίσεις για τη μουσική καλύπτουν μεν τις ανάγκες της απλής καθημερινής ζωής, αλλά είναι πολύ επιπόλαιες για να διεισδύσουν στην ουσία του «πράγματος καθαυτού». 

Της Έλενας Χουζούρη

Ρωμαίοι από την μία πλευρά του Τίβερη, Ετρούσκοι από την άλλη. Έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν. Και στη μέση μια γυναίκα. Η Κλέλια. Ρωμαία πατρικία, ωραία, γενναία και ερωτευμένη με τον επίσης ερωτευμένο μαζί της και επίσης γενναίο Οράτιο, αξιωματικό του στρατού των Ρωμαίων. Την οποία ωραία, γενναία και ερωτευμένη Κλέλια έχει αρπάξει ο κακός βασιλιάς των Ετρούσκων Πορσένια και την κρατάει όμηρο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο έτερος ακόμα πιο κακός καθότι και προδότης, Ταρκίνιος, πρώην αξιωματικός των Ρωμαίων και νυν των Ετρούσκων, ελπίζει ότι με μηχανορραφίες και δόλια τεχνάσματα θα κερδίσει και τον θρόνο της Ρώμης και την Κλέλια. Εξαπατά λοιπόν τον καλό και ερωτευμένο Οράτιο και νάτη η σύγκρουση στον Τίβερη. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Κάθε σπουδαίος πίνακας κατέχει την τέχνη της διήγησης διάφορων ιστοριών. Όσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι από αυτές άλλο τόσο τις οικειοποιείσαι. Αυτός είναι άλλωστε κι ο ρόλος της τέχνης. Σύμφωνοι, αλλά όταν ήρθα αντιμέτωπη με συνολικά 40 έργα από λάδι σε ξύλο ή καμβά του Dino Valls, αφέθηκα σε έναν σπάνιο ανεμοστρόβιλο που με παρέσυρε στον κόσμο μιας φαντασιακής πραγματικότητας. Ένιωσα την ανάγκη να μεσολαβήσει κάμποσος χρόνος για να είμαι σε θέση να επεξεργαστώ και να καταγράψω τι εισέπραξα από την έκθεσή του, Ταξίδι στον ισπανικό μαγικό ρεαλισμό. Και διαπίστωσα ότι δεν έχει τελειωμό το ταξίδι των όσων είδα. 

Ο ΑΓΚΥΡΑ Πολυχώρος έχει τη χαρά να σας προσκαλέσει στην έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Μαλισιόβα με τίτλο «Καθʼ οδόν».

Της Βίκυς Βασιλάτου

Ο πλανήτης των γραμμάτων κινείται με ταχύτητα φωτός. Τι να πρωτοδιαβάσεις; Και για να μην πιάσω τον εαυτό μου αδιάβαστο, ανοιγοκλείνω βιβλία όπως ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Και διαπίστωσα ότι οι συνήθεις χαμένοι της υπόθεσης είναι οι κλασικοί λογοτέχνες και ποιητές. Εκείνοι που αν και διαχρονικοί, θεωρούνται παλιοί για τη νέα γενιά.

Την Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 7.00 μ.μ. εγκαινιάζεται στην αίθουσα τέχνης Art Zone 42, επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, η τέταρτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Ρένας Αβαγιανού με τον τίτλο «Ιερός Πανικός». Στα έργα της, η ζωγράφος χρησιμοποιεί μεικτές τεχνικές και δημιουργεί ένα κόσμο ποιητικό και ονειρικό που υποστηρίζεται από δυνατά παστέλ, με διφορούμενες μορφές και σύμβολα. Μέσα από την τεχνική της, η ζωγράφος αναπτύσσει ένα προσωπικό ύφος και θίγει ζητήματα της ύπαρξης, σχολιάζοντας το φθαρτό της ύλης. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Την περασμένη βδομάδα, μάζεψα δυο-τρία ρούχα, τα έριξα σ’ έναν σάκο και πήρα τους αυτοκινητόδρομους. Μ’ έβγαλαν στην Πάτρα. Εκεί, κι αφού πέταξα στην κυριολεξία τα πράγματά μου σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ξεκίνησα να περιπλανιέμαι, ώρες πολλές… Άρχισε σιγά-σιγά να βραδιάζει. Η μέρα αποχωρούσε, παραχωρώντας τη θέση της στη νύχτα και στα φώτα που στολίζουν δρόμους και μαγαζιά. 

Τι γυρεύουν οι γελοιογράφοι στο Μουσείο; 
Είναι η γελοιογραφία για τα μουσεία; 
Πρόκειται για μια εκθεσιακή εγκατάσταση με έργα της τελευταίας σοδειάς των γελοιογράφων και με αφετηρία και θέμα τους χαλεπούς καιρούς που περνάμε. 

Της Βίκυς Βασιλάτου

Τα πρώτα μου ταξίδια στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, τη Βαρκελώνη, τα έκανα μέσα από τις σελίδες μυθιστορημάτων του Eduardo Mendoza και του Carlos Ruiz Zafón. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, αλλά -όση φαντασία κι αν διαθέτεις- αν δεν την επισκεφτείς, δεν χαθείς στα γοτθικά στενάκια της, δεν πιεις ένα καφέ κάτω από τα φοινικόδεντρα της πλατείας Reial ή στη Barceloneta, δεν περπατήσεις τη Rambla, δεν ψωνίσεις φρούτα, λαχανικά και ψαρικά στη La Boqueria, αν δεν δεν δεν, πώς περιμένεις να απομνημονεύσεις εικόνες ομορφότερες κι από αυτές που διάβασες; 

Στέκομαι γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Μέρλιν. Εκεί ορθώνεται αγέρωχα ένα νεοκλασικό κτήριο, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, με ανηρτημένο το εξής πανό: «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα». Ποια αριστουργήματα άραγε; Αποφασίζω να μπω και να λύσω το μυστήριο…

Της Βίκυς Βασιλάτου

Μικρή Επίδαυρος – Μεγάλες στιγμές

Της Μαργαρίτας Φρανέλη

Δεκαπέντε χρόνια δημιουργικής μνήμης

Της Άλκηστις Σουλογιάννη

«Ποιος αξιώθηκε ποτέ να δει όπως εγώ / μέλλον στον θάνατό του;» Γιώργος Χειμωνάς, Ο Εχθρός του Ποιητή

Στις 19 Μαΐου συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια φυσικής απουσίας του πρόωρα χαμένου ταλαντούχου έλληνα αρχιμουσικού με διεθνή καριέρα Σπύρου Αργύρη (1948-1996).

Ανέκαθεν η κίνηση κι ο χορός ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη στους απανταχού ζωγράφους, ως θέμα. Ίσως γιατί η δυναμική της κίνησης σε οποιαδήποτε μορφή αντανακλάται, χωρίς να χάνει την ορμή της, στη δυναμική της γραμμής του σχεδίου.