Του Κώστα Αγοραστού
Ο Βασίλης Κολτούκης γεννήθηκε στην Άρτα και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Παρίσι. Η συνάντησή του με τον Γάλλο φωτογράφο Edouard Boubat ήταν καθοριστική για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην τέχνη της φωτογραφίας. Περιπλανιέται από χώρα σε χώρα κάνοντας ένα γοητευτικό αλλά και επικίνδυνο ταξίδι κάνοντας αξέχαστες συναντήσεις. Στο τελευταίο του project συγκέντρωσε 121 φωτογραφίες μουσικών απ' όλο τον κόσμο σε ένα πολύ ενδιαφέρον λεύκωμα.
Του ζητήσαμε να ξεχωρίσει έξι φωτογραφίες και να μας πει την ιστορία που βρίσκεται πίσω από αυτές.
 Ήταν η πρώτη χρονιά που ταξίδευα στην Οδησσό.
Στην κεντρική λεωφόρο Ντιριμπάφσκαγια, δίπλα από την όπερα, έπαιζε βιολί, σχεδόν κάθε μέρα, ένα αγόρι, πάντα στο ίδιο σημείο, κάτω από την αφίσα του Freddy Mercury. Τον φωτογράφισα μία και μόνο φορά. Στην Οδησσό επέστρεφα σχεδόν κάθε χρόνο για τα επόμενα πέντε χρόνια. Το 2005 ξανασυνάντησα το ίδιο αγόρι, πιο ψηλό φυσικά και λίγο αλλαγμένο, στο ίδιο σημείο, να παίζει βιολί. Δεν πίστευα στα μάτια μου... Εκείνη την εποχή είχα τυπώσει στην Αθήνα κάποιες Carte postale. Μία από αυτές ήταν και η φωτογραφία του αγοριού που είχα τραβήξει το 2000. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον πλησιάζω και του τοποθετώ μέσα στη θήκη του βιολιού, αντί για χρήματα, την Carte postale με την φωτογραφία του. Αυτός σε λίγο σταμάτησε να παίζει και πλησιάσε να δεί την θήκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκπληξη στα μάτια του και την χαρά του μόλις είδε το πρόσωπο του. Αυτή είναι η μαγεία και η δύναμη της φωτογραφίας. |
 Βρίσκομαι δυτικά στην περιοχή Ρατζαστάν της Ινδίας,
στην πόλη Τζαϊσαλμέρ. Φωτογράφιζα θυμάμαι από το πρωί εώς το απόγευμα σχεδόν σ' όλες τις γειτονιές της πόλης.
Μια μέρα σ' ένα δρομάκι κοντά στα τείχη της παλιάς πόλης ένα παιδί βγαίνει από μια αυλή και μου κάνει νοήμα να πάω μέσα στο σπίτι. Εκεί κατοικούσε μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Κατάλαβα ότι ο πατέρας ήθελε τον φωτογραφίσω. Αρχισε να βγάζει τα παλιά του ρούχα και να βάζει καθαρό λευκό πουκάμισο, ξυρίστηκε και έβαλε στο κεφάλι του ένα όμορφο κόκκινο τουρμπάνι. Μετά πήρε διαφορά ξύλινα φλάουτα και άρχισε να παίζει... Τον φωτογράφισα αρκετές φορές, αυτόν και ολόκληρη την οικογένειά του, ήταν ένα δώρο για μένα... Στη φωτογραφία μπροστά από αυτόν είναι η γυναίκα του, με την μαντίλα στο κεφάλι, που σκουπίζει την αυλή. |
 Είχα νοικιάσει για μια εβδομάδα ένα τζιπ με οδηγό και περιπλανιόμουν στα χωριά της περιοχής Τιγκράι της Αιθιοπίας.
Ήταν μεσημέρι και περνούσαμε από ένα μικρό χωριό, είδα μαζεμένο πολύ κόσμο έξω από ένα σπίτι, ο οδηγός μου λέει ότι πρόκειται για κηδεία. Μου εξηγεί ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν θέλω να φωτογραφίσω. Έτσι κι έγινε... Υπήρχαν πάρα πολλοί ιερείς, γύρω στους είκοσι, και αρκετός κόσμος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα άμφια των ιερέων και οι ομπρέλες που ήταν πολύ όμορφα στολισμένα, καθώς επίσης και η μεγάλη πομπή που περνούσε από όλους τους σκονισμένους δρόμους του χωριού για να καταλήξει στην κεντρική πλατεία και μετά από πολλή ώρα στο νεκροταφείο. Μου θύμισε το χορό σε παράσταση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. |
 Βρίσκόμουν στην Γουατεμάλα ήδη ένα μήνα, φωτογράφιζα σχεδόν κάθε μέρα τις υπαίθριες αγορές σε διάφορες πόλεις.
Εκείνη την ημέρα βρισκόμουν στο San Martin Jilotepeque. Μόλις τελείωσα την φωτογράφιση και γυρνούσα στο σταθμό των λεωφορείων για να επιστρέψω στην Αντίγκουα που διέμενα. Ξαφνικά βλέπω να κατεβαίνουν από ένα Chiken bus (έτσι τα ονομάζουν τα παλιά σχολικά λεωφορεία της Αμερικής που υπάρχουν σε όλη την Γουατεμάλα) μια παράξενη ομάδα μουσικών, ένας φλαουτίστας που πήγαινε μπροστά και πίσω ακολουθούσαν ένας τυμπανιστής που είχε δέσει ένα μεγάλο τύμπανο στο κεφάλι κάποιου για να το κουβαλάει, με αυτό τον τρόπο προχωρούσε και έπαιζε. Βγάζω γρήγορα τη μηχανή από την τσάντα και αρχίζω να τους ακολουθώ. Κάνω αρκετές λήψεις μέχρι τη στιγμή που με πλησιάζει κάποιος και μου προτείνει αν θέλω να τους ακολουθήσω στο γάμο που πάνε σ' ένα κοντινό χωριό. Ετσι και έκανα... Δυστυχώς δεν είχα προβλέψει αρκετά φίλμ για εκείνη την μέρα. Έμεινε όμως για παντά η φωτογραφία των "παράξενων" μουσικών. |
 Ήταν χειμώνας και βρισκόμουν στο Lvof της Ουκρανίας.
Έκανε αρκετό κρύο και είχε πολύ χιόνι στους δρόμους. Είχα μπεί σ' ένα πάρκο και απολάμβανα την απόλυτη σιωπή. Ήμουν μόνος... Ξαφνικά άκουσα μια μελωδία, μια υπέροχη μελωδία μες την απόλυτη σιωπή. Ήταν σαν να έπαιζαν άγγελοι μια μελωδία του Bach. Όσο προχωρούσα τόσο δυνάμωνε η μουσική. Σε λίγο βρισκόμουν μπροστά σ' ένα όμορφο τοπίο, σ'ένα παγκάκι καθόταν ένας γεράκος, που με κλειστά μάτια, έπαιζε με το φλάουτο μια θεσπέσια μελωδία. Δεν με είχε καταλάβει και έτσι πρόλαβα με πολύ μεγάλη προσοχή (για να μη χαλάσω αυτήν την μυστικιστική ατμόσφαιρα) να τραβήξω δύο φωτογραφίες. Δεν έπαιζε για χρήματα, γύρω του δεν υπήρχε κανείς, μόνο μπροστά στα πόδια του, είχε τοποθετήσει μια μικρή χάρτινη εικονίτσα της Παναγίας. |
 Βρισκόμουν στην πόλη που γεννήθηκα και έζησα πολλά χρονιά, την Άρτα. Εκείνη την εποχή ζούσε "ο γιατρός", έτσι τον φώναζαν, έναν γερό τσιγγάνο που γυρόφερνε πάντα στο κέντρο της πόλης μ' ένα μπουκάλι κρασί και μια κιθάρα μισοσπασμένη με μια χορδή. Αν τον κερνούσες καθόταν μαζί σου και σου έπαιζε ό,τι κατέβαινε στο κεφάλι του. Τα ζεστά μεσημέρια κοιμόταν στα πάρκα κατά απο τα δέντρα. Τον θυμάμαι πάντα σαν μια φιγούρα με το πανωφόρι του και τη μισοσπασμένη κιθάρα. |
Info
Οι φωτογραφίες του Βασίλη Κολτούκη θα παρουσιάζονται μέχρι τις 9 Μαίου 2015 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Αθήνα.
* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.
Music on the road
Βασίλης Κολτούκης
Ευρασία 2015
Σελ. 160, τιμή εκδότη € 28,00
