Για το βιβλίο της Αρχοντούλας Διαβάτη Φεύγω αλλά θα ξανάρθω (εκδ. Νησίδες).

Του Παναγιώτη Γούτα

Δυο λέξεις της ελληνικής γλώσσας που έχουν κακοπέσει –για να μην πω κατακρεουργηθεί– στα στόματα των Νεοελλήνων, είναι οι λέξεις συλλογικότητα και αφήγηση. Την πρώτη την τάραξαν κυρίως οι πολιτικάντηδες της μεταπολιτευτικής περιόδου, κυρίως του «προοδευτικού» χώρου, και σε ελεύθερη μετάφραση τη μεταποίησαν νοηματικά ως εξής: «Να κλέψουμε και να φάμε γρήγορα όλοι μαζί, πριν έρθουν οι άλλοι και μας κόψουν τα χέρια».

Για το βιβλίο του David Lynch «Κυνηγώντας το μεγάλο ψάρι» (εκδ. Πατάκη).

Του Θόδωρου Σούμα

Ενα λεύκωμα αφιερωμένο στον παλαιοπώλη Θόδωρο Μίντζα και στις σπάνιες συλλογές του.

Του Κώστα Αγοραστού

Μπορεί μια ζωή να χωρέσει σε ένα λεύκωμα; Η απάντηση είναι πως όχι. Ιδιαίτερα αν αναφερόμαστε σε μια ζωή τοσο πλούσια και γεμάτη όσο αυτή του Θόδωρου Μίντζα.

Της Έλενας Μαρούτσου

Ασθενείς είναι ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος του βιβλίου αυτού, που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Πάντα ήρωες (μτφρ. Χάρις Αλεξίου) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για μια μαρτυρία από τον Γάλλο μουσικό Fabien Marsaud, που στα είκοσί του εξαιτίας ενός ατυχήματος διαγνώστηκε ως ατελώς τετραπληγικός και πέρασε δώδεκα μήνες σε κέντρο αποκατάστασης. Αυτούς τους μήνες περιγράφει ο συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο μέχρι την ανέλπιστη και κόντρα στις προβλέψεις των γιατρών επανάκτηση της κινητικότητάς του, σχεδόν στο ακέραιο, αν εξαιρέσει κανείς μια πατερίτσα, ενθύμιο κι υπενθύμιση της κατάστασης που ονομάζουμε «αναπηρία».

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Της Έλενας Μαρούτσου

Είχα πάντοτε μια ανασφάλεια για το νόημα της λέξης παρελκυστικός, αλλά φαίνεται πως ήρθε η ώρα της να τη χρησιμοποιήσω. Ο Τζούλιαν Μπαρνς, λοιπόν, ξεκινάει αυτό του το βιβλίο, παρελκυστικά. Ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο –το βιβλίο χωρίζεται σε τρία, όπως ίσως μας προετοιμάζει κι ο τίτλος– είναι παρελκυστικό και παραπειστικό. Τίτλος του είναι «Το αμάρτημα του ύψους» κι εδώ ο συγγραφέας μας μιλάει για την αεροναυτική, κάνοντας λόγο για ανθρώπους και περιστατικά που σημάδεψαν τις πτήσεις με αερόστατο.

Του Νίκου Ξένιου

Ου παύσομαι τας Χάριτας Μούσαις συγκαταμιγνύς, ηδίσταν συζυγίαν[1]

Όπως στο ποιητικό έργο του Ούγκο Φόσκολο η Πατρίδα είναι μοναδική εγγύηση και ηθικό έρεισμα ζωής[2], έτσι και στην ποίηση του Κάλβου ο έρωτας, η ποίηση, η ομορφιά, η τέχνη, η απόλαυση της ζωής και το πένθος, κάθε αποτύπωση της καθημερινής εμπειρίας, έρχονται να κατατεθούν με ευλάβεια στον βωμό της Εθνεγερσίας: μιλάμε για μια μορφή κλασικισμού του τύπου που καθιέρωσε ο Φόσκολο: Kαλήτερα, καλήτερα / διασκορπισμένοι οἱ Ἓλληνες / να τρέχωσι τόν κόσμον, / μέ ἐξαπλωμένην χείρα / ψωμοζητοῡντες·

Tου Πάρι Κωνσταντινίδη

Τα τελευταία χρόνια το ποδήλατο κάνει ολοένα και πιο δυναμική την παρουσία του στις πόλεις μας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα εντοπίσει τις πρώτες ενδείξεις (επαν)εμφάνισής του, στις απαγορεύσεις που συνόδευσαν τον νέο παρείσακτο (βλ. φωτογραφία), οι οποίες προσπαθούσαν να αποτρέψουν την ανανέωση της ποικιλομορφίας των τρόπων μεταφοράς στις ελληνικές πόλεις.

Της Έλενας Μαρούτσου 

Όταν διαβάζω κείμενα που είναι προορισμένα να «παίζονται» έχω στο στομάχι μου την αίσθηση του κενού. Νιώθω σαν τα λόγια να αιωρούνται χωρίς το σανίδι που θα τα γείωνε και θα τους πρόσφερε το πλήρες νόημά τους. Το ίδιο αίσθημα κενού είχα κι όταν διάβασα το θεατρικό έργο της Μαρίας Γιαγιάννου «ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ», έχοντας όμως ταυτόχρονα τη βάσιμη υποψία πως αυτό το κενό θα ήταν παρόν και στην παράσταση, πως αυτό το κενό είναι μέρος του νοήματος του έργου, προορισμός και στόχος του.

Για το βιβλίο «Φίλοι σε ελαφρήν απόκλιση - Ε. Μ. Φόρστερ, Κ. Π. Καβάφης» (μτφρ. Κατερίνα Γκίκα, Επιμ.: Peter Jeffreys, εκδ. Ίκαρος)

Του Νίκου Ξένιου

Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία

Του Κώστα Αγοραστού

Η απόπειρα να ιχνηλατηθεί η πόλη της Αθήνας με άξονα και οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία είναι κάτι που απαιτεί την ιδιαίτερη προσοχή μας. Στην παρούσα εργασία τους ο Θανάσης Γιοχάλας και η Τόνια Καφετζάκη κατάφεραν να συγκεντρώσουν έναν τεράστιο αριθμό πληροφοριών γύρω από την ιστορία της πόλης, των κτιρίων, των δρόμων, των ανθρώπων που έζησαν και δημιούργησαν σ’ αυτήν. Αρωγός τους η πεζογραφία, η ποίηση και ένα πλήθος άλλων πηγών/μαρτυριών.

Του Πάρι Κωνσταντινίδη

Δεν υπάρχουν καλά και κακά μουσικά είδη. Μόνο καλή και κακή μουσική. Την προσεγγίζουμε μέσα από πολύ διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία.

Του Μάκη Πανώριου

Μπορεί η αμφίβολη ρεαλιστική πραγματικότητα να προκαλεί την μετάπλασή της σε λογοτεχνικό έργο. Αν όμως αυτή η διεργασία αρκεστεί στην φωτογραφική απεικόνισή της, τότε είναι καταδικασμένη να υποστεί την «μοίρα» της φωτογραφίας∙ την αναπόφευκτη σταδιακή φθοράς της.

Της Άλκηστης Σουλογιάννη 

Ύστερα από τα δύο Βιβλία με τις Αντιστίξεις (2003, 2006 αντίστοιχα, και με επίκεντρο τη μουσική δημιουργία), ο Γιάννης Ευσταθιάδης βρίσκει και πάλι την ευκαιρία να προτείνει τη σύνθεση ενός πεδίου συνάντησης ανάμεσα αφενός στο βιωματικό και το γνωστικό φορτίο και αφετέρου στην κριτική διαχείριση των τρόπων και των προϊόντων της δημιουργικής παραγωγής. 

Της Δήμητρας Μαυρίδου

Τον τελευταίο καιρό, όλοι ή σχεδόν όλοι, θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες και να «κάνουν κάτι δικό τους». Αυτό το «δικό τους» για την πλειονότητα των υποψήφιων είναι ή καφετέρια ή σουβλατζίδικο ή τυροπιτάδικο. Και ο λόγος είναι μάλλον προφανής: O καφές και το σουβλάκι αποτελούν εθνική αξία.

Του Γιώργου Βέη

Ταξιδιωτικές αποστάξεις υψηλής ποιότητος

«Ο Παράδεισος μέσα μας;» είπε ο Σαλιμουλάχ και σήκωσε τα φρύδια του. «Όχι, όχι, πρόκειται για συναισθηματικά λόγια – ένα όνειρο μόνο[…] Ο Παράδεισος είναι έξω, ένας φυσικός χώρος στους ουρανούς, που τον δημιούργησε ο Θεός για τον λαό του[…] Θα υπάρχουν μαξιλάρια για να ξαπλώσεις, ποτάμια από γάλα και μέλι, δροσερό και καθαρό νερό πηγής». (Από το βιβλίο, σ. 197)

Η έλλειψη ομοιοτήτων, αντιστοιχιών, ή κοινών παρονομαστών, που θα μπορούσαν να διερμηνεύσουν σ' έναν έστω βαθμό την ινδική ιδιοπροσωπία, σε αντιπαραβολή με τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, καθιστά την όποια προσέγγιση εκ προοιμίου εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά και προβληματική, αν όχι τραυματική.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 ο σχεδόν 50χρονος τότε Πάτρικ Λη Φέρμορ έγραφε τις εντυπώσεις του και τις σκέψεις του από τα ταξίδια του στη Βόρειο Ελλάδα, την οποία εν γνώσει του αποκάλεσε καταχρηστικά «Ρούμελη», του ήταν απολύτως ξεκάθαρο ότι μεγάλο μέρος του «κόσμου» στον οποίο αναφερόταν είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Του Κώστα Κατσουλάρη

Του Γιώργου Χαντζή

Mια καινοτόμος εκδοχή διαλόγου που καταλήγει σε μονοφωνικό λόγο εγκαινιάζεται στο βιβλίο των Χάρη Βλαβιανού και Χρήστου Χρυσόπουλου «Το διπλό όνειρο της γραφής». Το σύνθετο αλλά δομημένο οικοδόμημα (στο πρότυπο της αριθμητικής διάκρισης και εμβάθυνσης των ζητημάτων κατά το «Tractatus» του Wittgenstein) δημιουργεί τη συνθήκη των πολλαπλών αλλά, ίσως, όχι άπειρων αναγνώσεών του. Το θέμα του

Σαιξπηρικά αποσπάσματα, σημαντικά λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα, συμβουλές για νέους ηθοποιούς, αλλά και για... πενηντάρηδες