1922, Αύγουστος. Οι πρώτοι πρόσφυγες φτάνουν στα ελληνικά λιμάνια. Τους επόμενους μήνες θα ακολουθήσουν ένα εκατομμύριο πεινασμένοι, απελπισμένοι και ρακένδυτοι Έλληνες και Αρμένιοι από την Ανατολική Θράκη, τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη. Το μυθιστόρημα Μάνα πατρίδα, κακιά μητριά εστιάζει στη ζωή τους, στην Αθήνα κα, στον Πειραιά κυρίως, από τον Αύγουστο του 1922 μέχρι τον Αύγουστο του 1923. 0 ρεαλισμός του συγκλονίζει, καθώς αναπαριστά το χάος αυτού του χρόνου στον οποίο κυριαρχούν η εκμετάλλευση, η απόρριψη, η περιθωριοποίηση, η κερδοσκοπία και το εμπόριο ανθρώπων. Οι κεντρικοί ήρωες ωστόσο δεν είναι ούτε κάτοικοι της "μητρόπολης" ούτε δυστυχισμένοι πρόσφυγες, αλλά έμπειροι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν εξοικειωθεί με εικόνες τρόμου και εξαθλίωσης και μπορούν να κρίνουν, να συγκρίνουν και να αποκαλύπτουν.
Το Βιβλίο του Γιάννη Σιώτου είναι καρπός πολυετούς έρευνας.
Ένα συνταρακτικό μυθιστόρημα που διαβάζεται σαν ντοκουμέντο. Στις σελίδες του αναδεικνύει την αναμέτρηση της "αλήθειας" των ισχυρών και των εφησυχασμένων με τη θλιβερή καθημερινότητα, που πολλές πτυχές της εξακολουθούν να παραμένουν σκοτεινές, δυσδιάκριτες και ανομολόγητες έναν αιώνα μετά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Μόρις Μπόμπερ είναι ένας μπακάλης στο μεταπολεμικό Μπρούκλιν, ο οποίος "θέλει κάτι καλύτερο" για τον εαυτό του και την οικογένειά του· όσο όμως το πλησιάζει, τόσο αυτό απομακρύνεται. Αρχικά, εμφανίζονται δυο λωποδύτες και τον ληστεύουν· έπειτα, αρρωσταίνει· στη συνέχεια, τα πράγματα κάπως βελτιώνονται όταν ο Φρανκ Άλπαϊν, ο Ιταλός με τη σπασμένη μύτη, γίνεται βοηθός του. Αλλά υπάρχουν και επιπλοκές: Ο Φρανκ, του οποίου η στάση απέναντι στους Εβραίους είναι αμφίθυμη, ερωτεύεται την Έλεν, την κόρη του μπακάλη, κι αρχίζει να κλέβει μικροποσά από το παντοπωλείο. Όπως συμβαίνει στα εξαίρετα διηγήματά του, έτσι κι εδώ, ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ αναπαριστά με ακρίβεια έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν περιορισμένες δυνατότητες και τρέφουν μεγάλες προσδοκίες. Περιγράφοντας με βάθος και ενσυναίσθηση την εμπειρία του μετανάστη, ο ίδιος άνοιξε τον δρόμο σε πολλές γενιές συγγραφέων που μίλησαν για τη γοητεία αλλά και τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου. Ο Βοηθός, το δεύτερο μυθιστόρημά του, που ήταν υποψήφιο για το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ στην κατηγορία της μυθοπλασίας το 1958, συμπεριλήφθηκε από το περιοδικό Time ανάμεσα στα καλύτερα του περασμένου αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Άνθρωποι με μορφή αγελάδων συνωστίζονται έξω από κάποιο σπίτι στον Άλιμο. Ο ιδιοκτήτης του επιχειρεί με κραυγές και χειρονομίες να τους αποδιώξει. Αυτός είναι ο καουμπόης του Αλίμου.
Και στις άλλες ιστορίες του βιβλίου, το ίδιο πρόσωπο, πότε φωναχτά και άλλοτε σιγανά, πασχίζει να απομακρύνει την απειλή, να καταλαγιάζει τον φόβο του, ανακαλώντας μια λησμονημένη χαρά.
Μια χαρά που θα μπορέσει ίσως σήμερα να τον παρηγορήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο περιέχει την τελευταία συνέντευξη, βαρυσήμαντη και εκτεταμένη, που έδωσε ο Νίκος Καζαντζάκης στον Πιερ Σιπριό την άνοιξη του 1957, λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του. Η συνέντευξη μεταδόθηκε σε επτά εκπομπές από τον εθνικό σταθμό της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και δημοσιεύτηκε αργότερα από τον δημοσιογράφο σε αυτοτελή τόμο. Οι συνομιλίες αυτές -ένα πανόραμα του καζαντζακικού σύμπαντος μέσω της χάραξης των πνευματικών και καλλιτεχνικών του συντεταγμένων- περιστρέφονται γύρω από τα μεγάλα μυθιστορήματα που έγραψε και τους εμβληματικούς ήρωες που έπλασε ο σπουδαίος συγγραφέας, φαινόμενο ανεπανάληπτο στα νεοελληνικά γράμματα, με διεθνή ακτινοβολία. Εδώ παρακολουθούμε μια προσέγγιση αυθεντική, καθώς ο ίδιος ο δημιουργός ανατέμνει τη δημιουργία του. Είναι η μοναδική φορά που ο Νίκος Καζαντζάκης σχολιάζει σε τέτοιο εύρος και με τέτοια εμβάθυνση τις επιρροές, τις ιδέες και τη λογοτεχνία του. Πέραν αυτών, μιλάει και για ό,τι αγάπησε περισσότερο στη ζωή του: για την Κρήτη, τη γη των πατέρων του, που αγωνίστηκε επί αιώνες με ακατάβλητο ηρωισμό για την ελευθερία της, για την Ελλάδα και τη σύγχρονη μοίρα της, για τη δημοτική, τη "ζωντανή γλώσσα του λαού", αλλά και για την "όμορφη κι αιώνια" φύση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ποιητής Ντίνος Σιώτης, πολλαπλώς ζήσας και περιπλανηθείς για πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη, στη Βοστόνη, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Οντάριο και στο Κεμπέκ του Καναδά, οργανώνει ένα μεγάλο συνθετικό έργο για την Αμερική, όχι το γνωστό και προβλέψιμο κράτος των επεμβάσεων, αλλά την αφανή χώρα της κριτικής σκέψης, της λογοτεχνίας, της εκδοτικής κίνησης, του βιβλίου, των ΜΜΕ, της τεχνολογίας, της τζαζ, του σινεμά, των προσώπων που χάραξαν τις τέχνες και τα γράμματα και των πνευματικών ιδρυμάτων στα οποία θριαμβεύουν η έρευνα και το πνεύμα. Μύστης καταξιωμένος, ο Σιώτης μάς ξεναγεί στην Αμερική των μεγάλων πιθανοτήτων και των άκρων, όπου τίποτα δεν είναι αδύνατο και η αγγλική γλώσσα υφίσταται τη μεγαλύτερη ανανέωση, διαρκώς αναζωογονούμενη στη χύτρα των μεταναστών της. Στην Αμερική όπου τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν και κανείς δεν είναι ξένος, επειδή όλοι είναι ξένοι. Στη δική του Αμερική όπως την έζησε, με άρθρα, ανταποκρίσεις, κριτικές βιβλίου, συναντήσεις με συγγραφείς, προσωπογραφίες, ταξιδιογραφήματα και ξεφυλλίσματα που καλύπτουν μια περίοδο σχεδόν πενήντα χρόνων τριβής του με το άπιαστο αμερικανικό όνειρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βρισκόμαστε στα 1937. Η Βαρσοβία είναι ένα εκρηκτικό χωνευτήρι ανθρώπων. Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Δημοτικού Κινηματογράφου το κοινό παρακολουθεί ενθουσιασμένο, επευφημώντας και αποδοκιμάζοντας, την τελευταία φάση ενός κρίσιμου αγώνα πυγμαχίας. Οι Πολωνοί οπαδοί ντοπάρουν τον εκπρόσωπο της Λέγκια, έναν σεσημασμένο φαλαγγίτη. Οι Εβραίοι υποστηρίζουν τον αθλητή της Μακάμπι, τον Γιάκουμπ Σαπίρο. Ανάμεσα στους θεατές εντοπίζουμε τον νεαρό Μόισες Μπέρνσταϊν και τον Κουμ Καπλίτσα, παλαίμαχο σοσιαλιστή αλλά και βασιλιά του υποκόσμου της πρωτεύουσας. Σαράντα χρόνια αργότερα, στο Τελ Αβίβ, ο απόστρατος αξιωματικός Μόισες Ίνμπαρ σκύβει πάνω από τη γραφομηχανή του για να επιστρέψει σε εκείνη τη βραδιά, όταν για πρώτη φορά αντίκρισε πάνω στο ρινγκ τον όμορφο, θρασύ και όλο αυτοπεποίθηση πυγμάχο. Τότε δεν γνώριζε ότι ο Σαπίρο, το δεξί χέρι του Καπλίτσα, ήταν ο άνθρωπος που σκότωσε τον πατέρα του εξαιτίας ενός απλήρωτου χρέους, ούτε μπορούσε να φανταστεί πώς μια συνάντηση, την ίδια εκείνη βραδιά, επρόκειτο να αλλάξει και τη δική του ζωή. Μυθιστόρημα καθηλωτικό και εθιστικό, με έντονα συναισθήματα, ατέλειωτες συγκρούσεις και απρόσμενες ανατροπές. Ένα λογοτεχνικό νοκ άουτ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όσο απόμακρες γεωγραφικά ή ιστορικά κι αν είναι οι αφορμές της αφήγησης, ο Μιχάλης Μοδινός αναδεικνύει εδώ με τρυφερότητα, ενσυναίσθηση και χιούμορ την τετριμμένη καθημερινότητα, όπως τέμνεται με τα ευρύτερα γεωπολιτικά, οικολογικά και πολιτισμικά ζητήματα. Μετά από εννέα μυθιστορήματα, η πρώτη του αυτή συλλογή διηγημάτων υπερβαίνει για άλλη μια φορά τις γραμμές των συνόρων - γεωγραφικών, πνευματικών ή άλλων. Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει σε μέρη όπως Κρήτη και η Κούβα, η Χαλκιδική και οι πηγές του Νείλου, η Λίμνη της Γενεύης και το Άινταχο, προκειμένου να διερευνήσει την αξία των μικρών πραγμάτων, την αναγωγή τους στα μεγάλα, και την ικανότητα να εκπλήσσεσαι μπρος στα θαύματα του κόσμου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, όπου τα αρχέτυπα του νου αποσαθρώνονται και οι εκπλήξεις γίνονται οδυνηρές. Ωστόσο οι ήρωες παρατηρούν, προσροφούν, ερωτεύονται και διερωτώνται, καθώς μας κάνουν συμμέτοχους των πληθωρικών συνειρμών τους.
Αποδεικνύεται εντέλει πως η ικανότητα να εκπλήσσεσαι μπορεί να οδηγήσει στην κάθαρση, αποκαλύπτοντας ποικίλα θαύματα, ό,τι πρόσημο κι αν έχουν αυτά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αυτή είναι η ιστορία του Νούση, ενός Έλληνα πλάνητα στην αστική ζούγκλα της Φραγκφούρτης, που μαζί με άλλους κυνηγούς της τύχης περνά τις μέρες και τις νύχτες του πάνω από τη ρουλέτα. Από το Βισμπάντεν και το Μπρέμεν έως τη Βενετία και το Μόντε Κάρλο, ο Νούσης και η παρέα του παίζουν για να υπάρχουν, ζώντας με πάθος τις περιπέτειες, τις φιλίες, τους έρωτες, τα ταξίδια, τους ρόλους τους στα όνειρα και στους εφιάλτες τους. Ως επαγγελματίες παίκτες συνεργάζονται με σύστημα και υπομονή, και πολεμούν τα καζίνα με τα ίδια τους τα όπλα.
Ο "Χορός των Ρόδων" είναι το μεγάλο μυθιστόρημα του τζόγου, μια ανεπανάληπτη περιπλάνηση στις φαντασμαγορικές αίθουσες των καζίνων, ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ «γυρισμένο» στο χαρτί. Με πρώτη ύλη τα βιώματα και τις μνήμες του από τους ναούς του ρίσκου, ο Αντώνης Σουρούνης φιλοτέχνησε ένα αξεπέραστο μυθοπλαστικό σύμπαν, όπου με πρόσχημα τον τζόγο αναζήτησε την ουσία της ίδιας της ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου του παίζουν τη ρουλέτα». (Δ. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ, Το Βήμα)

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

Στάθηκα για λίγο στο κατάστρωμα και είδα το κύμα να σκάβει μέσα στον εαυτό του. Κράτησα ένα καλοκαίρι στα χέρια μου και ξαφνικά έγινε κρύο. Η εύκρατη ζώνη πηγαίνει σαν ρίζα τυφλή προς τη φλέβα ή προς το αδιασάλευτο βάραθρο που μας χωρίζει. Ανάθημα στο πουλί που πέταξε από τα λιμνάζοντα νερά ενός στρογγυλού ποταμού και στον άνθρωπο που με γυμνά χέρια ακούμπησε το πρόσωπό του αγγίζοντας τον άλλον.
... μας πονούσαν οι νύχτες στα κόκκαλα
κι αυτόν τον τρόπο διαλέξαμε
να χυθεί η οδύνη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η φωνή αντρική, τρυφερή, ερωτική σχεδόν. Την φιλάει γλυκά καθώς λέει, θα τελειώσει κάποτε, θα νικήσουμε. Κόβεται και ξαναρχίζει, σαν ν' ανεβαίνει σκάλες. Φωνή λαχανιασμένη καθώς σέρνει το όνειρο.
Τι θα νικήσουμε, ποιοι, ποιους; Ποιους θα νικήσουμε, πότε; Χωρίς χέρια και πόδια, χωρίς κεφάλι; Πώς;
Έτσι ακριβώς, χωρίς χέρια και πόδια, χωρίς κεφάλι.
Ιστορίες παράξενες, αλλόκοτες, όπου η φαντασία, η υπέρβαση του χώρου, του χρόνου και η συμμετοχή του ορατού και του αόρατου κόσμου δημιουργούν ξαφνιάσματα και ανατροπές. Το πραγματικό, η φαντασία, το ασυνείδητο αλληλοαποκαλύπτονται. Άνθρωποι τέρατα, άνθρωποι μάγοι, μεγαλοπρεπείς και ταπεινοί, με όλες τις αισθήσεις σε υπερδιέγερση, στροβιλίζονται όπως το νόμισμα στον αέρα. Κάθε πτώση φανερώνει άλλες όψεις της πραγματικότητας. Η Μαρία Κουγιουμτζή ρίχνει το κέρμα στο τυχαίο και μας βυθίζει ενώ ταυτόχρονα μας ανυψώνει σε μιαν απέραντη διεύρυνση της ανθρώπινης κατάστασης.
Διηγήματα πάθους με την απελπισία και την ελπίδα να συνυπάρχουν. Απελπισία για το μεγάλο κάδρο του κόσμου αλλά και ελπίδα για τον μικρό κύκλο ζωής του ατόμου, καθώς η επιλογή του να διαφυλάξει την ανθρωπιά με όλα τα νοήματά της το καθιστά τραγικά μεγαλειώδες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)