"Ο τόμος με τα άπαντά μου δεν είναι, μόνο η συγκέντρωση των ποιημάτων μου αλλά κι ολόκληρης της ζωής μου, αφού δε θυμάμαι να έζησα ποτέ χωρίς ποίηση. Μικρή, μου διάβαζε ποίηση η μητέρα μου και, βέβαια, μεγάλωσα στη σκιά του νονού μου, του Νίκου Καζαντζάκη. Ήξερα πώς γράφονται τα ποιήματα, δηλαδή ότι δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις. Εκείνα αποφασίζουν πότε θα σε κατακτήσουν. Αρκεί να 'χεις την όσφρηση που χρειάζεται για να τα συλλάβεις. Αυτό ίσως και να σημαίνει "ταλέντο". Βέβαια, όταν είσαι νέος, τα κύματα της ποίησης πολλαπλασιάζονται, αφού ο έρωτας κυριαρχεί. Ένα άλλο στοιχείο της ποιητικής μου ενέργειας είναι ότι πρωτοδημιούργησα στη δεκαετία του '60, εποχή αναγέννησης της νεοελληνικής ποίησης και τέχνης γενικότερα, ή, όπως λέει ο Καβάφης, "με μουσικές εξαίσιες, με φωνές". Είδαμε την ποίηση της Ελλάδας να αποσπά τη διεθνή προσοχή, ενώ ως τότε μόνο οι αρχαίοι Έλληνες τους ενδιέφεραν. Ωραία εμπειρία ο συγκεντρωτικός τόμος". (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

- Υπάρχουν πράγματι πεινασμένα παιδιά στην Αφρική;
- Και αν όχι, τι θα έκαναν οι ευεργέτες τους χωρίς αυτά;
- Ποιοι είναι οι γύπες και ποιοι οι άγιοι;
- Αλλάζει βούλες η καμηλοπάρδαλη;
- Κλαίει ο ταύρος για τον ταυρομάχο;
- Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος για έναν έρωτα;
- Και τι θα ήταν έτοιμος να θυσιάσει;
- Είναι ίδιος ο έρωτας στις Βρυξέλλες και στη Μοζαμβίκη;
- Και πότε σου φαίνεται πιο δυνατός: όταν τον γνωρίζεις για πρώτη φορά ή όταν απαρνιέσαι όσους γνώρισες ως τώρα;
- Μπορεί να γίνει πιο καυτός κι απ' το καμίνι της ερήμου;
- Υπάρχουν άραγε απαντήσεις για όλα αυτά;
- Και τελικά μας είναι απαραίτητες;
Η ιστορία μιας ευρωβουλεύτριας κι ενός ορθόδοξου επισκόπου με φόντο μια φιλανθρωπική αποστολή στην Αφρική, μέσα από μια συναρπαστική, τρυφερή και χιουμοριστική αφήγηση, που δεν επιδιώκει να δώσει απαντήσεις αλλά να φωτίσει μια άλλη πλευρά της ζωής, παράξενη και γοητευτική, στα γνώριμα μονοπάτια του "μαγικού ρεαλισμού" που μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας. (Από τον εκδότη)

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Η παράγκα
στο δάσος
είναι ευλογία
όπως τα αδέσποτα
σκυλιά που
σώθηκαν
[Από την έκδοση]

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ KRESNIK 2018

Το 1941, μετά την επιβολή της ναζιστικής κατοχής στη Γιουγκοσλαβία, η σλοβενική πόλη του Μάριμπορ, μια πόλη ιστορικά, γλωσσικά και πολιτισμικά συνδεδεμένη με το γερμανικό παρελθόν, προσαρτάται στο Τρίτο Ράιχ και μετονομάζεται σε Μάρμπουργκ. Οι σχέσεις φίλων και γειτόνων κλονίζονται. Παράλληλα, ένα κίνημα αντίστασης οργανώνεται στα γύρω βουνά. Στον πυρήνα ετούτης της αφήγησης, όπου η Κεντρική Ευρώπη ακτινογραφείται σε μια ζοφερή και τραυματική περίοδο, υπάρχουν τρεις αξέχαστοι χαρακτήρες: ο Βαλεντίν που μάχεται με τους παρτιζάνους, η κοπέλα του, η Σόνια, και ο Λούντβιχ, αξιωματικός των Ες Ες, τον οποίο κάποτε αποκαλούσαν Λούντεκ. Ο πόλεμος ανατρέπει τις αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους και τον κόσμο. Οι ζωές τους εκτρέπονται και καταρρακώνονται. Ο τίτλος στο βραβευμένο μυθιστόρημα Ακόμα και ο έρωτας προέρχεται από έναν στίχο του Μπάιρον. Ο Ντράγκο Γιάντσαρ, μέσα από σύνθετα ερωτήματα και ουσιώδη διλήμματα, υμνεί τη θέληση, την αντοχή και την αξιοπρέπεια, όλες εκείνες τις αρετές που δοκιμάζονται από την τύχη και τη μοίρα. Κινούμενος εντυπωσιακά στον χρόνο, πότε αβάσταχτα ρεαλιστικός και πότε σαγηνευτικά λυρικός, επικυρώνει τη μεγάλη λογοτεχνική του αξία. (Από τον εκδότη)

"Το βιβλίο αυτό δεν είναι, όπως ίσως υπαινίσσεται ο τίτλος, μια απλή ρομαντική ιστορία, ούτε ένα απλό ιστορικό μυθιστόρημα, είναι πρωτίστως και κυρίως ένα βιβλίο για την αγάπη. Και περισσότερο από χρονικό ενός έρωτα σε περίοδο πολέμου, είναι ένα μυθιστόρημα για τον μοναχικό αγώνα ενός ανθρώπου να προστατέψει την αγάπη του και να τη διατηρήσει με κάθε κόστος, απέναντι σε όλους και όλα". (Delo - Σλοβενία)
"Αριστουργηματικό το μυθιστόρημα του Ντράγκο Γιάντσαρ με φόντο τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο στη γενέτειρά του". (Frankfurter Allgemeine Zeitung - Γερμανία)
"Υπέροχο βιβλίο, αισθαντικό και σοβαρό συνάμα". (Le Figaro Magazine - Γαλλία)

Τι είναι Τέχνη; Το μέσα μας ρούχο. Το άλλοθι στη γυμνότητά μας. Ίσως και η ύστατη δυνατότητά μας για μιαν επανάσταση χωρίς μεσσιανικά πρόσημα· σαν θρησκεία χωρίς μεταφυσική -αλλά με τον τρόμο παρόντα- και σαν φιλοσοφία ενσαρκωμένη σε εικόνες και λέξεις. Η Τέχνη είναι ένα ψέμα πιο πολύτιμο από την οποιαδήποτε χρησιμοθηρική αλήθεια και μια εμπειρία τόσο αποκλειστική όσο και ο θάνατος, που βιώνεται μεν κατά μόνας, αλλά και που εξορκίζει τη μοναξιά. Τέχνη είναι επίσης εκείνη η διαδικασία που μεταμορφώνει θαυμαστά την πρόσθεση σε πολλαπλασιασμό για να χορτάσει με λίγα ψάρια τους πεντακισχιλίους. Μόνο που εδώ το χόρτασμα δεν έχει να κάνει με την πλησμονή, τη συσσώρευση ή την τρέχουσα υπερεπάρκεια «αγαθών». Η δυστυχία καραδοκεί όταν το ατομικό αδυνατεί να καταστεί συλλογικό όσο κι αν στριγγλίζουν διαφημιστικά οι επικοινωνιακές σειρήνες. Η Τέχνη μιας άμεσης κατανάλωσης, που επηρεάζεται από τις στρατηγικές της αγοράς και τη λογική του lifestyle, είναι ό,τι σήμερα δεσπόζει σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτό που αποκαλώ Coca-Cola art. Τέχνη που πάει με όλα και επιδιώκει τη «φαντασμαγορία» αντί της μέθεξης. [...] (Μάνος Στεφανίδης, "Ο μυστικός κήπος του Θ. Πανταλέοντα")

What is Art? It is our inner garment. The alibi in our nakedness. Perhaps it is our ultimate ability for a revolution without messianic signs, like a religion without the metaphysics but with present terror, and like a philosophy embodied in images and words. Art is a lie more precious than any utilitarian truth and an experience as exclusive as death, which is lived once but also exorcises solitude. Art is also that process that wonderfully transforms addition into multiplication, in order to satisfy the hunger of thousands with a few fish. Except here, satisfaction has nothing to do with greed, abundance, or the current excess of "goods". Unhappiness lurks when the individuality fails to become collectivity, no matter how much the communication sirens scream. The Art of immediate consumption, influenced by market strategies and lifestyle is dominant nowadays in the world, and what I call Coca-Cola Art. It is Art that goes along with everything and seeks "extravaganza" instead of methexis. [...] (Manos Stefanidis, "The mystical garden of Theodore Pantaleon")