Αυτό το "γοτθικό χρονικό" αποτελείται από διηγήματα που, οργανικά δεμένα καθώς είναι μεταξύ τους, διαπερνούν τον χώρο και τον χρόνο. Το πρώτο διαδραματίζεται όταν η επιδημία της πανούκλας, του λεγόμενου "μαύρου θανάτου", πλήττει το Βυζάντιο. Το δεύτερο περιλαμβάνει κυνήγι μαγισσών και γεγονότα που σχετίζονται με τον εμφύλιο πόλεμο της Αγγλίας. Το τρίτο εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ενώ το τέταρτο, το πιο κοντινό στη δική μας εποχή, μας μεταφέρει στο μεταπολεμικό Βελιγράδι. Το πέμπτο συνιστά μια προβολή στο απώτατο μέλλον, όπου ο αφηγητής, ένας ιδιότυπος αρχαιολόγος, οδηγείται σε ορισμένες φοβερές ανακαλύψεις. Κάθε διήγημα έχει στον πυρήνα του ένα από τα πέντε στοιχεία της φύσης: Φωτιά, Γη, Νερό, Αέρας, Μέταλλο. Όλα μαζί διερευνούν την πεμπτουσία της ζωής. Κοινός τους άξονας είναι η βαθιά απογοήτευση για το πεπρωμένο του ανθρώπου, που δεν βρίσκει ικανοποιητικές απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξής του. Το βιβλίο δημιουργεί μια πανοραμική εικόνα της ανθρωπότητας και εκφράζει την οπτική του συγγραφέα πάνω στην ιστορία της, στην οποία πάντοτε θα επικρατούν η αδυναμία, η ακατανοησία και η ανοησία. (Από τον εκδότη)

"Ο Μπόρισλαβ Πέκιτς είναι ο Μπαχ της σερβικής λογοτεχνίας". (Ντράγκαν Βέλικιτς)
"Αναλογιζόμενοι το ιστορικό εύρος που καλύπτουν τα διηγήματα της Νέας Ιερουσαλήμ (σαν ένα τόξο που ξεκινάει από τον πρώιμο Μεσαίωνα και φτάνει μέχρι το μακρινό, δυστοπικό μέλλον), θα λέγαμε ότι το συγκεκριμένο "χρονικό" συνιστά επίσης ένα ενιαίο χρονικό του κόσμου. Στη Νέα Ιερουσαλήμ ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί πράγματι ένα γοτθικό χρονικό, μια ατέλειωτη σειρά από μυστικές και τραγικά σημαδεμένες μοίρες. Επανεξετάζοντας και δημιουργικά αναβαθμίζοντας κάποια χαρακτηριστικά του διηγήματος, είδους που συνειδητά επέλεξε σε τούτο το βιβλίο, ο Μπόρισλαβ Πέκιτς το μπόλιασε με νόημα για το οποίο μπορούμε να πούμε ότι ανήκει εξίσου σε όλους εμάς, ότι είναι οικουμενικό. Κι όταν μιλάμε για οικουμενικό, μιλάμε για αυθεντική, για την πιο υψηλή τέχνη". (Μιχάηλο Πάντιτς)

Μια λίμνη στα σύνορα τριών χωρών, η Πρέσπα, θα βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο της δημοσιότητας όταν αποκαλύπτεται ότι την κατοικεί ένας δράκος. Το τέρας γίνεται το μήλον της έριδος μεταξύ των τριών χωρών, που ιδρύουν ερευνητικές κοινότητες στις όχθες και συναγωνίζονται σε θεωρίες και ευρήματα. Κάθε όχθη -νότια, ανατολική και δυτική- ζει το δικό της δρακολογικό όνειρο και εφιάλτη.
"Κοιλάδα της Λάσπης" ονομάζεται η νότια όχθη, γιατί σ' αυτήν βρέχει ακατάπαυστα, υποχρεώνοντας τους ερευνητές να ζουν μέσα στη λάσπη. Πανούργοι ή ονειροπόλοι, καιροσκόποι ή ιδεαλιστές, μελετούν είκοσι χρόνια το αίνιγμα της λίμνης χωρίς ποτέ να το λύνουν. Ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, βίαια εγκλήματα και μυστηριώδεις επισκέπτες δοκιμάζουν την αντοχή των δρακολογικών θεωριών και τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, ενώ στο περιθώριο της δράσης, ένας Αλχημιστής με τον βοηθό του πειραματίζονται στην κατασκευή του ελιξήριου της αυτογνωσίας.
Οικονομίες καταρρέουν, χωριά ερημώνουν, λαοί συγκρούονται, αλλά ο δράκος -μυθικό τέρας, συλλογικό φαντασιακό ή προϊόν ενός αλχημιστικού εργαστηρίου;- είναι ο μόνος που δείχνει να μην απειλείται...
Η παρούσα έκδοση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας (CNL) και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Ελλάδας (ΕΚΕΒΙ) στο πλαίσιο του γαλλοελληνικού προγράμματος στήριξης συγγραφέων, μεταφραστών και εκδοτών (2011-2013). (Από τον εκδότη)

Στον τόμο συγκεντρώνονται τριάντα τρία κείμενα από δημόσιες παρεμβάσεις του σπουδαίου νομπελίστα συγγραφέα. Η φήμη του ως δημιουργού και το κύρος του ως διανοούμενου είχαν καταστήσει τις απόψεις του περιζήτητες παντού. Ο εξεγερμένος Αλμπέρ Καμύ τοποθετείται στο επίκεντρο του παραλόγου, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα τόσο την κοινή μας μοίρα όσο και την ατομική ελευθερία του καθενός. Κινούμενος με ηθική συνέπεια από το ένα ζήτημα στο άλλο, εκφράζει και αποσαφηνίζει μια στράτευση η οποία σκοπό έχει να ξαναδώσει φωνή, πρόσωπο και αξιοπρέπεια σε εκείνους που τα στερήθηκαν εξαιτίας μισού αιώνα σάλου και οργής. Παράλληλα, θίγει την εσφαλμένη χρήση των λέξεων και την υπερβολή των ιδεών που μεταμόρφωσαν τον άνθρωπο σε λύκο για τον ίδιο του τον εαυτό. Υπάρχει μια "Κρίση του Ανθρώπου". Ο Καμύ την καταγράφει και την εξηγεί, διατυπώνοντας συστηματικά τις αιτίες και τα συμπτώματά της. Γνωρίζει ότι αυτό που διακυβεύεται είναι ο πολιτισμός και το αίσθημα αδελφοσύνης που ενώνει τους ανθρώπους στον αγώνα τους ενάντια στο πεπρωμένο τους. "Προτιμώ τους στρατευμένους ανθρώπους από τις στρατευμένες λογοτεχνίες. Θάρρος στη ζωή και ταλέντο στο έργο δεν είναι και λίγο", έγραφε στα Σημειωματάριά του. (Από την έκδοση)

Ελλάδα. Αθήνα. Κυψέλη. Δώμα σε ταράτσα. Πρώτοι μήνες του κορονοϊού. Μια γυναίκα μόνη σε καραντίνα. Παίζει σκάκι με αντίπαλο τον Χρόνο και τα αόρατα γίνονται ορατά καθώς εισβάλλει το παρελθόν. Τα πρόσωπα στην παλιά φωτογραφία ζωντανεύουν και ζητούν εξηγήσεις. Στον καθρέφτη η Ρετούς βλέπει τον άλλον της εαυτό. Σπαράγματα ζωής την οδηγούν στην τρύπα όπου έπεσε η Αλίκη για να φτάσει όχι στη Χώρα των Θαυμάτων αλλά στη Χώρα του Χτες, εκεί όπου σκοτεινά μυστικά κρύβονται σε μια κόκκινη γόβα στιλέτο, στις ανίερες ζωγραφιές μιας επαναστάτριας Παναγίας, σε ήχους ονείρων, αινιγματικές φράσεις, ξεχασμένες οσμές και σκόνη απ' τη Σαχάρα, σ' έναν "τρυφερό" Οιωνό, κι όλα αυτά υπό το βλέμμα μιας συμμορίας παπαγάλων που αναγγέλλει παλιές καταστροφές. . . Και τότε ένα μπουκάλι μ' ένα μήνυμα μέσα του πέφτει εξ ουρανού. Από άγνωστο ναυαγό. Σαν κι αυτήν.
Ένα μυθιστόρημα όπου ο Χρόνος μ' ένα πινέλο στο χέρι ρετουσάρει, ωραιοποιώντας ή μουντζουρώνοντας, τη Μνήμη. (Από την έκδοση)

Όταν εμφανίστηκε το συγκεκριμένο βιβλίο, πολλοί το κατέταξαν στο ρεύμα του "νεορεαλισμού". Ήταν όμως κάτι εντελώς διαφορετικό. Γεννημένο από τη συνάντηση της συγγραφέως με μια πόλη που ήταν και δεν ήταν δική της, μια πόλη η οποία είχε βγει κομματιασμένη από τον πόλεμο (συνάντηση και συγχρόνως αποχαιρετισμός, καθώς η Ορτέζε δεν θα επέστρεφε στη Νάπολη ουσιαστικά ποτέ), το βιβλίο αποτελεί ακριβώς το χρονικό μιας αποξένωσης. Η τραυματισμένη, σπαραγμένη πόλη γίνεται μια οθόνη πάνω στην οποία η συγγραφέας προβάλλει ό,τι η ίδια προσδιορίζει ως δική της "νεύρωση", μια νεύρωση μεταφυσική, μια αδυναμία να αποδεχτεί το πραγματικό και τη ζοφερή του υπόσταση, την τύφλωση της ζωής, μια φρίκη για τον χρόνο που διαβρώνει και καταβροχθίζει το καθετί - και συνάμα η αναγνώριση της "σκοτεινής σαγήνης" της πόλης, του κόσμου. Όλο το βιβλίο, με μια "πυρετώδη και παραισθησιακή" γραφή, αλλά και με υπερβολική ακρίβεια, συνιστά μια κραυγή ενάντια σε εκείνη τη φρίκη, από την οποία το βλέμμα (όπως εκείνο της μικρούλας Εουτζένια τη μέρα που φορά τα γυαλιά, στο πρώτο, αξέχαστο διήγημα) θα ήθελε να αποστραφεί, χωρίς ωστόσο να το κατορθώνει. (Από την έκδοση)

"Το βιβλίο Η θάλασσα δεν βρέχει τη Νάπολη είναι μια εκπληκτική κάθοδος στον Κάτω Κόσμο: στο βασίλειο του σκότους και των σκιών, όπου εμφανίζονται οι κάτωχρες μορφές των νεκρών. Σπανίως ένας σύγχρονος καλλιτέχνης κατόρθωσε να αποδώσει τόσο έντονα τη φασματική φύση όλων των πραγμάτων, των λόφων, της θάλασσας, των σπιτιών, των απλών αντικειμένων της καθημερινής ζωής. . . Η Άννα Μαρία Ορτέζε διασχίζει τον Άδη, αφήνοντας στα πράγματα και στις μορφές ένα αλλοπαρμένο και γλυκύτατο βλέμμα, τρομερό λόγω του ότι είναι γλυκό, ένα βλέμμα που συλλαμβάνει και σκοτώνει για πάντα τον αναβρασμό της ζωής. Στα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ακριβώς αυτό το βλέμμα διαπερνά την καρδιά των χαρακτήρων, αποδίδει τη μουσική και τον εσωτερικό τους χρόνο, όπως πριν από πολλά χρόνια έκανε ο Αντόν Τσέχοφ".
"Η Άννα Μαρία Ορτέζε ήταν μόνη όπως μπορεί να είναι μια πέτρα, όπως ένας σωρός από χόρτα στον κήπο. [. . .] Ήταν μια καταπληκτική φιγούρα, η μείξη ξωτικού, μάγισσας και καλόγριας". (Πιέτρο Τσιτάτι)

Μια ιστορία για τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσουν τα προσωπικά μας οικοσυστήματα. Για γονείς που θέλουν το καλό των παιδιών τους, όμως εμποδίζονται από τις προκαταλήψεις τους. Η Λίλα και η Νεφέλη έρχονται από τέτοια σπίτια. Η Νεφέλη έχει παραπανίσια κιλά και μια κοσμική γυναίκα για μητέρα, που θεωρεί το πάχος αναπηρία. Η Λίλα, με μια μάνα θρησκόληπτη και εκδικητική, ψάχνει προστασία στους άντρες. Η Άννα και ο Ίκαρος, αδέλφια όχι από το ίδιο αίμα αλλά από κοινά βιώματα, μπλέκονται στη ζωή των κοριτσιών. Η φιλία, στην περίπτωσή τους, επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι κατεστραμμένοι ψυχισμοί σε συνθήκες αποδοχής γιατρεύονται και ανθίζουν.
Ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται σε κλειστά δωμάτια, όμως ανοιγοκλείνει τα παράθυρα που κοιτούν την κοινωνία, τους θεσμούς, την εξουσία. Μέσα και έξω από τα δωμάτια αυτά, σκοντάφτουμε στη σχέση που έχουν με το σώμα τα νέα κορίτσια, στον φυλετικό ρατσισμό και στον ρατσισμό της εικόνας, σε άντρες κακοποιητικούς αλλά και σε άντρες τρυφερούς.
Στο τέλος μπορεί να υποψιαστούμε πως δεν φέρνει πάντα η "τέλεια ζωή" την ευτυχία. Μερικές φορές τα τραύματα τα καταφέρνουν καλύτερα, επειδή διατηρούν στη μνήμη τους την τέχνη της επούλωσης. (Από την έκδοση)

Ίσως έτσι γεννιέται το ποίημα, ξύνοντας πληγές χαι μνήμες. Προσπαθώντας να μορφώσεις κάποιον και αυτός να λερώνει ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Όσο κοντινότερος ο δεσμός τόσο χειρότερο το χτύπημα. Και τι να πεις για την επόμενη μέρα, θα υπάρξει το μέλι; Έτσι ήρθε το ποίημα ζητώντας να βγει, να φέρει κάθαρση. Περιμένει υπομονετικά, ζητώντας κάπου-κάπου ένα χάδι, σαν τη γάτα. Αλλά τι είναι ένα ποίημα; Αυτό μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)