1752. Η καστελάνα Καταζίνα Κοσακόφσκα και η συνοδός της, η ποιήτρια Ελζμπιέτα Ντρουζμπάτσκα, φτάνουν στο Ροχάτιν του Ποντόλ. Ένας από τους καλεσμένους στο δείπνο υποδοχής τους είναι ο ιερέας Μπενέντικτ Χμιελόφσκι. Αυτός και η ποιήτρια, άνθρωποι που αγαπούν τα βιβλία, βρίσκουν μια κοινή γλώσσα και ξεκινούν μια συζήτηση την οποία θα συνεχίσουν αργότερα στις επιστολές τους. Λίγο μετά εμφανίζεται εκεί ένας όμορφος και χαρισματικός Εβραίος, ο Ιακώβ Λεϊμπόβιτς Φρανκ. Ο μυστηριώδης νεοφερμένος από τη Σμύρνη αρχίζει να διαδίδει ιδέες που γρήγορα διχάζουν την εβραϊκή κοινότητα. Για τους μεν ένας αιρετικός, για τους δε ένας σωτήρας, που δεν αργεί να συγκεντρώσει έναν κύκλο αφοσιωμένων μαθητών. Το θέμα είναι ότι η αναταραχή που προκαλεί θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων.
Η Όλγκα Τοκάρτσουκ αντλεί από την παράδοση του ιστορικού μυθιστορήματος και συγχρόνως το διευρύνει. Προσηλωμένη στη λεπτομέρεια, παρουσιάζει τα δεδομένα της εποχής, από την αρχιτεκτονική ως τις μυρωδιές.
Επισκεπτόμαστε μαζί της αρχοντικά αριστοκρατών, καθολικά πρεσβυτέρια και εβραϊκά σπιτικά που προσεύχονται βυθισμένα στη μελέτη των γραφών. Η ίδια υφαίνει την εικόνα της παλιάς Πολωνίας, πριν από τους διαμελισμούς της, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές θρησκείες. Απλωμένα σε οχτακόσιες και πλέον σελίδες, τα Βιβλία του Ιακώβ σαγηνεύουν με την πολλαπλότητα των επιπέδων και των δυνητικών ερμηνειών τους. Ένα αναστοχαστικό και μυστικιστικό έργο για την ίδια την ιστορία, τις ανατροπές και τα γυρίσματά της που καθορίζουν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Στα μέσα του 18ου αιώνα, στον αιώνα του Διαφωτισμού, η σπουδαία συγγραφέας αντικαθρεφτίζει τη σημερινή μορφή ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

O Μπορατίν, μπλουζίστας που ζει στην Ιστανμπούλ, αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τη Γέφυρα του Βοσπόρου. Όμως δεν τα καταφέρνει. Τον παρακολουθούμε από τη στιγμή που ανοίγει τα μάτια του στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Έχασε τη μνήμη του και πλέον δεν μπορεί να θυμηθεί τους λόγους για τους οποίους θέλησε να βάλει τέρμα στη ζωή του. Θυμάται μονάχα πράγματα που δεν συνδέονται με τον εαυτό του, ενώ η αίσθηση που έχει για τον χρόνο έχει κλονιστεί. Ξέρει ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπεσε και ότι ο τελευταίος σουλτάνος πέθανε, αλλά δεν έχει την παραμικρή ιδέα πότε ακριβώς συνέβησαν όλα αυτά. O νους του παραπαίει σε περασμένες περιόδους της ιστορίας καθώς η ζωή του, σαν άλλος λαβύρινθος, τον σπρώχνει παράλληλα σε διαφορετικά μονοπάτια. Από τη σύγχυση συλλογικής και ατομικής μνήμης, ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με κρίσιμα ερωτήματα. Ποια είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν την ταυτότητά μας; Και τι είναι πιο απελευθερωτικό για τον άνθρωπο, να γνωρίζει το παρελθόν ή να το λησμονεί; Μια υπαρξιακή και πολιτική αλληγορία μπορχεσιανής έμπνευσης δοσμένη μέσα από μια πυκνή, ποιητική, αστραφτερή γλώσσα. (Από την έκδοση)

" Ένα προκλητικό και βαθυστόχαστο βιβλίο". (The New York Times)
"Εκλεπτυσμένος φιλοσοφικός στοχασμός υπό τη μορφή μυθιστορήματος πάνω στη μνήμη και στο τι σημαίνει να ζει κανείς χωρίς αυτήν. Γραμμένο με απλότητα και εμβρίθεια, φέρνει στο μυαλό κάτι από τον Αλμπέρ Καμύ και τον Πατρίκ Μοντιανό. Ανήκει σίγουρα στα βιβλία εκείνα που παραμένουν και γυροφέρνουν στη σκέψη για αρκετό καιρό". (Publishers Weekly)
"Ο Μπουρχάν Σονμέζ κατευθύνει εξαίσια τον αναγνώστη μέσα στον Λαβύρινθο που έχει δημιουργήσει. Χρησιμοποιεί την τέχνη της αφήγησης -ανέκδοτα, μύθους, θρύλους και ιστορίες- με σκοπό να αναδείξει όλα όσα είναι πολύτιμα για την κατανόηση της ζωής. Το σκηνικό είναι παλλόμενο και διαβάζοντας το βιβλίο θα νιώσετε μια οικειότητα για την Ιστανμπούλ, ακόμη και αν δεν έχετε επισκεφθεί ποτέ αυτή την πόλη". (Literary Review)
"Περιεκτικό και συμπαγές, ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα που προκαλεί αλλεπάλληλους συλλογισμούς. Με απέριττες προτάσεις και την ακαταμάχητη ροή αισθησιακών περιγραφών, μας παρασέρνει σε μια κατάσταση σχεδόν υπνωτικής έκστασης". (World Literature Today)

"Ένα πρωί που ξύπνησε από εφιάλτη, η Σάσα ανακάλυψε πως είχε μεταμορφωθεί σε άντρα". Έτσι ξεκινάει η εξωφρενική περιπέτεια της νεαρής ηρωίδας, μιας φοιτήτριας που έχει γαλουχηθεί με τα θηλυκά πρότυπα της αυτοθυσίας και της υπακοής. Πώς θα ξανασυστηθεί στους φίλους, στους γονείς, στον τρομακτικό καθηγητή της; Θα καταφέρει να ξαναβρεί τον εαυτό της μέσα στο καινούργιο άγνωστο σώμα της; Και μάλιστα σ' έναν κόσμο όπου ο Κατακλυσμός έχει ήδη συμβεί, ξηλώνοντας τα θεμέλια της κοινωνίας; Με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρξει έρωτας, ελπίδα και πρόοδος μετά την κατάρρευση των καθορισμένων κοινωνικών ρόλων;
Η Αμάντα Μιχαλοπούλου έγραψε μια νουβέλα ενηλικίωσης για το τέλος των φύλων και την ερμαφρόδιτη φύση του ανθρώπου και ταυτόχρονα την ιστορία μιας μετα-Εδέμ, του τέλους του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Η μεταμόρφωσή της είναι ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο, που παλεύει λυσσαλέα με τα στερεότυπα των φύλων, της οικογένειας, της σεξουαλικής αγωγής, της αυθεντίας κάθε είδους και αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός μάς έχει μάθει να αναζητάμε την ευτυχία. (Από την έκδοση)

ΟΛΑ Μ' ΑΡΕΣΟΥΝ
Όλα μ' αρέσουν
γι' αυτό είμαι μέτρια
κι αυτό ακόμα
μ' αρέσει
που σ' αρέσει
Όλα μ' αρέσουν
μη με ρωτάς τι προτιμώ
αφού ξέρεις
δώσ' μου λίγο μόνο
απ' αυτό που έχεις
και θα μ' έχεις
για πάντα
[Από την έκδοση]

Το βιβλίο αυτό, κατά πολλούς το πιο σημαντικό που κατέλιπε ο Ντανίλο Κις, απαρτίζεται από επτά σκοτεινές ιστορίες και παρουσιάζει παραλλαγές του θέματος της πολιτικής και κοινωνικής αυτοκαταστροφής σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Οι χαρακτήρες σε τούτες τις ιστορίες, οι οποίες σμιλεύουν μια ενιαία φοβερή αφήγηση για την επανάσταση και τη βία, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο όπου τα παιχνίδια της εξουσίας, η υποκρισία, ο φόβος, οι ανακρίσεις, τα βασανιστήρια και οι ψευδείς ομολογίες οδηγούν σε μια κοινή μοίρα, τον θάνατο. Παρότι οι συγκεκριμένες ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και σχετίζονται κυρίως με ανθρώπους που χάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1930, την περίοδο του σταλινικού Μεγάλου Τρόμου, η ακρίβεια και η ομορφιά της γλώσσας τις ανυψώνουν σε μια λογοτεχνία που υπερβαίνει το πλαίσιο της εποχής τους. Στο Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς ο συγγραφέας προσεγγίζει με νέο τρόπο ένα μοτίβο που τον απασχολούσε έντονα: το θύμα που αντιμετωπίζει την τυφλή δύναμη της αυθαιρεσίας. Ένα κλασικό πλέον έργο της σύγχρονης ευρωπαϊκής πεζογραφίας σε νέα μετάφραση και έκδοση. (Από την έκδοση)

"Με τον Ντανίλο Κις έχουμε έναν συγγραφέα που οι ικανότητές του ανταγωνίζονται τις ικανότητες του ίδιου του χρόνου και η σκέψη αυτή φέρνει τα πάνω κάτω [...]. Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για το Ένας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς είναι ότι επιτυγχάνει την αισθητική κατανόηση εκεί όπου η ηθική καταρρέει [...]. Γράφοντας αυτό το βιβλίο, ο Ντανίλο Κις θέλει να πει, πολύ απλά, πως η λογοτεχνία είναι το μοναδικό διαθέσιμο εργαλείο για την κατανόηση φαινομένων, το μέγεθος των οποίων ειδάλλως μουδιάζει τις αισθήσεις και διαφεύγει την ανθρώπινη αντίληψη [...]. Μόνο τα ονόματα είναι επινοημένα εδώ. Η ιστορία, δυστυχώς, είναι απολύτως αληθινή. Θα ευχόταν κανείς να συνέβαινε το αντίστροφο". [Από την εισαγωγή του Γιόζεφ Μπρόντσκι]

Το βρόμικο κόλπο, να ξεχάσεις μόνον τα άσχημα αλλά να θυμάσαι τα ωραία, δεν πετυχαίνει, η μνήμη διεκδικεί τα νόμιμα, δηλαδή όλα ή τίποτε, δηλαδή ας μείνει κάποιος να θυμάται, να θυμάται και τα ψιλά γράμματα. Υπάρχουν κάμποσο που αλίμονο αν τα θάψει κι αυτά ο νους, δεν πρόκειται για φανταχτερά ενσταντανέ και σκατοπασαλειμμένες αναμνήσεις, πρόκειται για άυλα τιμαλφή. Ευτυχώς ο εγκέφαλος του Μιχάλη Τσιούλη τα είχε κλειδώσει και ασφαλίσει.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να μην ονειροπολώ, είπε, ούτε ντε και καλά να αισιοδοξώ και να ευτυχώ, αφού όλα πιο ρηχά, ούτε μύχια της ύπαρξης, ούτε γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, ούτε πού έδυ σου το κάλλος.
Δοκίμασα, συνέχισε, να αρκεστώ στο μικρομεσαίο μου μερτικό καθημερινότητας, να μοιάσω με την πλειοψηφία των πιο νορμάλ, να γίνω και λίγο ζαμανφουτίστας, όμως δεν μου είπε πολλά η πραγματικότητα, δεν ήξερα πώς να κινηθώ άνετα σ' αυτήν. Η νύχτα στο θρόνο της, με το αεράκι να περιοδεύει σε όλο το λεκανοπέδιο, σε όλο τον κόλπο του Σαρωνικού και τα άστρα ψηλά να σπιθίζουν ακατάστατα, να κάνουν του κεφαλιού τους. Τύχη αγαθή, ο Τσιούλης είχε ιδεί το φεγγάρι σε πενήντα, μπορεί και παραπάνω, παραλλαγές. Ολόχρυσο. Ασημένιο. Άσπρο, πελώριο και οριζοντιωμένο σαν αιώρα. Χορτάτο μωρό να αποκοιμιέται στην αγκαλιά ενός κοκκινωπού σύννεφου.
Αγέρωχο και ανοξείδωτο να κοντρολάρει την έξαρση της νύχτας. Απόψε δε, μπλαβογκριζοκίτρινο σαν τα μάτια σου, χαζομηχανικέ, κατά τη Σαλονικιά νοσηλεύτρια, κάποτε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)