Με την Ηλιοπαγίδα, ο Μπέινιρ Μπέργκσον έγραψε την πρώτη τολμηρή συλλογή queer ποίησης των Νησιών Φερόε, μια ποικιλία λογοτεχνικής φύσης που είναι πρωτόγνωρη για τη χώρα. Η Ηλιοπαγίδα είναι ένα νέο ορόσημο, τόσο για τη λογοτεχνία όσο και για τους άντρες, τους οποίους τα ποιήματα προβλέπουν ότι θα χρειαστούν βοήθεια για να βρουν τον δρόμο τους στο μέλλον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ποιητική συλλογή είναι τόσο επιτυχημένη: Οι άκρως σωματικές επιθυμίες των ποιημάτων υπερβαίνουν τον εαυτό τους, εκδηλώνοντας με συγκινητικό τρόπο ένα ανώτερο ιδεώδες φροντίδας μεταξύ των ανθρώπων.
Κάθε φορά
με ακουμπάς στην πλάτη
μου χαϊδεύεις το μάγουλο
με γαργαλάς
μ' αγκαλιάζεις
με σηκώνεις
με κρατάς
παίζεις μαζί μου
αμίλητος
ο καθένας σας προσθέτει μια πέτρα
στη στοίβα
ώστε η ηλιοπαγίδα μου
να είναι πιο εμφανής
όταν άλλοι άντρες
χάνουν τον δρόμο τους
εδώ κοντά (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γέννημα-θρέμμα μιας οικογένειας Ρομά στη Γιουγκοσλαβία της δεκαετίας του '60, ο Γιάνεκ Χουντόροβετς μεγάλωσε με ένα τρομερό μυστικό. Με το που γίνεται «κάποιος», εγκαταλείπει τον γνώριμο άγριο κόσμο της φύσης και πλέον αποτελεί μέλος της κοινότητας του πανεπιστημίου και της πόλης, όπου δεσπόζει ο έλεγχος και η λογική. Εκεί αποδεικνύεται πως ο Γιάνεκ δεν είναι επαναστάτης από επιλογή, αλλά υπό την επήρεια παρορμήσεων τις οποίες αδυνατεί να ελέγξει.
Την ώρα που οι καθηγητές του προσπαθούν να τον καταλάβουν και να τον κατηγοριοποιήσουν, φαίνεται πως μόνο η συμφοιτήτριά του η Ντάρια είναι πραγματικά σε θέση να εξηγήσει τους λόγους που πυροδοτούν τη συμπεριφορά του και του προσφέρει αληθινή στοργή. Όμως η μάχη που θα δώσει με το παρελθόν, τον αναγκάζει να επιστρέψει στο χωριό του.
Αυτή η τραγική ιστορία αυτοτιμωρίας εξερευνά το πώς ο άνθρωπος και η φύση, αν θέλουν να επιβιώσουν, μαζί και χώρια, πρέπει να παραμείνουν αιώνιοι αντίπαλοι. Η μαεστρία με την οποία ο Φλίσαρ παρουσιάζει τις εσωτερικές μεταπτώσεις του Γιάνεκ, μέσα από τη διαρκή αντιπαράθεσή του με τον κόσμο, συμβάλλει στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας μαγευτικά κλειστοφοβικής, σαν το τραγούδι της σειρήνας που σε μαγνητίζει και σε ωθεί να βυθιστείς στον εφιαλτικό κόσμο ενός βασανισμένου ανθρώπου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα Ανέκδοτα Ποιήματα του Ηλία Κωνσταντίνου (1957-1995), αν και γράφτηκαν πριν από τρεις ή τέσσερις περίπου δεκαετίες, δεν έχουν ξεπεραστεί από τον χρόνο. Ο ποιητής ανατέμνει προσωπικά και συλλογικά θέματα με τόλμη και ευαισθησία, με οξεία και διεισδυτική ματιά, πολλές φορές με αιρετική ή προκλητική γλώσσα. Συνηθίζει να δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής γλώσσας, αξιοποιώντας διδάγματα από την παρακαταθήκη του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.
Συχνά επανέρχεται στα ποιήματά του ένας εξεγερμένος ήρωας/ομιλητής, που βιώνει έντονα τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα και αναψηλαφεί τη διαφορετικότητα και τη σεξουαλική του ταυτότητα· αποστρέφεται τα λογής στερεότυπα και τους επαχθείς ψυχαναγκασμούς μιας κλειστής, πατριαρχικής και φαλλοκρατικής κοινωνίας, ενώ εκφράζει ταυτόχρονα τις ανησυχίες και τις απογοητεύσεις του για οικουμενικά θέματα, για την παρακμή του πολιτισμού και της ανθρώπινης ζωής, για τους κινδύνους μιας επικείμενης οικολογικής ή άλλης καταστροφής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Είναι ο ακαδημαϊσμός ο θάνατος του κινηματογράφου; Ο εκπρόσωπος του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου Werner Herzog υποστηρίζει πως ναι: "(Ο ακαδημαϊσμός) είναι το ακριβώς αντίθετο του πάθους. Το σινεμά δεν είναι η τέχνη των ακαδημαϊκών, αλλά των αγράμματων".
Ο Herzog επιβεβαιώνει έτσι την καντιανή θεωρία περί "άσκοπης σκοπιμότητας" στην τέχνη. Και όταν συμπληρώνει ότι "το σινεμά δεν είναι ανάλυση, είναι η αναταραχή του μυαλού, προέρχεται από τα πανηγύρια και τα τσίρκα, όχι από την τέχνη και τον ακαδημαϊσμό", δεν φαντάζεται πόσο προσεγγίζει το πνεύμα της αισθητικής θεωρίας του Kant περί ωραίου και υψηλού.
Πέρα και πάνω από το προσωπικό γούστο και τις αναφορές στις προσωπικές καταβολές και εμπειρίες, υπάρχει ίσως πίσω από τον κινηματογράφο μια ενιαία αρχή, χωρίς εγγραφή στο συνειδητό του δημιουργού ή του κοινού, άρα και χωρίς καμία κρυφή ατζέντα. Και ίσως αυτή η αρχή μπορεί να αναζητηθεί διά της φιλοσοφικής οδού.
Το βιβλίο αυτό είναι κατ' ουσίαν ένα πείραμα ανίχνευσης φιλοσοφικών ιδεών σε μη αναμενόμενες και υπεράνω φιλοσοφικής υποψίας κινηματογραφικές παραγωγές. Τελικός στόχος: η διαμόρφωση μιας διαφορετικής ανάγνωσης τόσο του κλασικού, όσο και του pop κινηματογράφου και σίγουρα όχι ο εξαναγκασμός υιοθέτησης μιας περιχαρακωμένης οπτικής, αλλά μάλλον το αντίθετο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ιράν, 1979. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, η οικογένεια της δεκατριάχρονης Μπαχάρ εγκαταλείπει το σπίτι της στην Τεχεράνη, αναζητώντας ασφάλεια σε ένα μικρό χωριό ώστε να παραμείνει στη ζωή, αλλά και να διατηρήσει την πνευματική της ελευθερία. Σύντομα όμως, τα μέλη της θα βρεθούν μπλεγμένα στη μετεπαναστατική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Η μητέρα της Μπαχάρ, έπειτα από μια τραγική απώλεια, θα ξεκινήσει ένα μακρύ, περιπετειώδες ταξίδι προς αναζήτηση νοήματος. Θα καταφέρει να επιβιώσει η ίδια, αλλά και η οικογένειά της;
Σε αυτήν τη συγκινητική, ευφάνταστη, οικογενειακή ιστορία για την άρρηκτη σχέση μεταξύ ζωντανών και νεκρών, η Σουκουφέ Αζάρ περιγράφει τη δύναμη της φαντασίας όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρότητα, όπως και την ανθρώπινη ανάγκη να δίνεται νόημα στο τραύμα μέσα από την ίδια την τελετουργία της αφήγησης. Μία επίκαιρη και διαχρονική ιστορία που αντιπαραβάλλει την ομορφιά ενός αρχαίου, ζωντανού πολιτισμού με τη σύγχρονη πραγματικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1941, η δεκατετράχρονη Ντάλια Γκρινκεβιτσούτε και η οικογένειά της εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους, τη Λιθουανία, και μεταφέρθηκαν σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Εκεί, ως το δυνατότερο μέλος της οικογένειάς της, υποχρεώθηκε σε δωδεκάωρη χειρωνακτική εργασία. Στα είκοσι ένα της χρόνια, δραπέτευσε από το γκουλάγκ και επέστρεψε στη Λιθουανία. Κατέγραψε τις αναμνήσεις της σε σκόρπιες σελίδες, τις οποίες έθαψε στον κήπο του σπιτιού της, φοβούμενη μην τις ανακαλύψει η KGB. Δεν βρέθηκαν μέχρι το 1991, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της. Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία που έθαψε η Ντάλια.
Οι Σκιές στην τούνδρα είναι ένα κείμενο άμεσο, αληθινό, που καθιστά τους αναγνώστες μάρτυρες όχι μόνο των όσων υπέφερε η ηρωίδα, αλλά και της ελπίδας που την κράτησε ζωντανή. Μια λιθουανική ιστορία που, όπως και η συγγραφέας της, κατάφερε να επιβιώσει, ενάντια στις πιθανότητες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας μαστίζεται από φωτιές. Κάποιος υποκινεί ένα σκηνικό βίας και τρόμου στην πόλη, και οι Αρχές μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Την ίδια στιγμή, ο δρ Τζόναθαν Μάρεϊ καλείται να μεγαλώσει μόνος τη νεογέννητη κορούλα του. Φοβάται πως η μικρή δεν είναι τόσο άκακη όσο φαίνεται και αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει. Ταυτόχρονα, ο Σάμι Άγκνιου παλεύει με το σκοτεινό του παρελθόν και τρέμει τη βία που κυλά στο αίμα του, μια βία που ανησυχεί πως έχει κληροδοτήσει και στον γιο του.
Άραγε, ως πού μπορεί να φτάσει ένας πατέρας για να σώσει το παιδί του ή τους άλλους από αυτό; Και τι συμβαίνει με τούτες τις παράξενες φωτιές που κατακαίνε την πόλη;
Ακροβατώντας με δεξιοτεχνία μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, η Τζαν Κάρσον μάς χαρίζει ένα βιβλίο-πορτρέτο μιας πόλης και των ανθρώπων της, που παλεύουν με την ενοχή, την ευθύνη και τα όρια της αγάπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2019

Είναι αυτή η καθημερινότητα εντελώς κανονική; Κι αν ναι, πώς να τα φέρει κανείς εις πέρας;
Είτε πρόκειται γι' απογοητευμένους ταχυδρόμους που αναζητούν την τελευταία δόση αλήθειας ανάμεσα στα διαφημιστικά έντυπα και τους λογαριασμούς, είτε για την καταραμένη γήρανση και την αποτυχημένη επίσκεψη στον πλαστικό χειρουργό· είτε πρόκειται για απροσδόκητες παραιτήσεις και την απελπισμένη αναζήτηση του ταλέντου, τον προσωπικό απολογισμό του παρελθόντος ή τον απρόσμενο έρωτα σε μια διαδρομή με το τρένο· είτε πρόκειται για τη συνάντηση με την Ελφρίντε Γέλινεκ, είτε για τις ατυχίες στις θεατρικές σκηνές ή για την άστοχη αγορά ενός προϊόντος λεύκανσης του δέρματος στην Κίνα - αυτές οι καθημερινές ιστορίες είναι εμπλουτισμένες με μια μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού και πολλή γοητεία.
Τα Αναπόφευκτα πράγματα αφηγούνται τις περιπέτειες της καθημερινότητας, οι οποίες μπορούν μάλιστα ν' αλλάξουν ολοκληρωτικά τη ζωή μας. Μας κάνουν να χαμογελάμε και να διαπιστώνουμε επανειλημμένα έκπληκτοι πόσο κοντά βρίσκονται το καθημερινό και το ασυνήθιστο. Γιατί: "Οι κακές αποφάσεις οδηγούν σε καλές ιστορίες". Αυτό το γνώριζαν σίγουρα ο Γκαίτε, οι Rolling Stones, η Πάτι Σμιθ ή το Karate Kid. Σύμφωνα μ' αυτό το δόγμα εξιστορούνται αυτές οι φανταστικές ιστορίες. Ή μήπως είναι αληθινές τελικά; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)