Η Χάρις βρίσκεται στο χειρουργείο και υπό την επήρεια της νάρκωσης μεταφέρεται νοερά σε ένα αποτεφρωτήριο. Τα πρόσωπα που συναντά, δύο παιδικοί της έρωτες, τη γυρίζουν πίσω στον χρόνο, τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Βόλο. Στη θέα των βάζων-τεφροδόχων φέρνει στη μνήμη της τα διακοσμητικά βάζα, τύπου κλουαζονέ, που υπήρχαν στο πατρικό της σπίτι.
Η μουσική ντίσκο, το καφέ Σαντάν, το κατηχητικό, τα πάρτι, τα γαλλικά, το πιάνο, η αλληλογραφία, τα Γαλλάκια, οι φιλίες, οι απαγορεύσεις, η παρενόχληση στο σινεμά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα είναι συστατικά των βιωμάτων της στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου τη δεκαετία του '80.
Η Χάρις περνάει με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο και την ημέρα που ξεκινά με την οικογένειά της για την Αθήνα, με φορτωμένες τις αποσκευές της στο Ρενό 14 του μπαμπά, ένα σοβαρό συμβάν στη διαδρομή διακόπτει απρόσμενα το ταξίδι. Μετά την ολοκλήρωση της χειρουργικής επέμβασης θα επισκεφθεί το αποτεφρωτήριο, όπου διαπιστώνει με έκπληξη ότι τα πρόσωπα που συνάντησε την πρώτη φορά δεν υπήρξαν ποτέ εκεί. (Από την έκδοση)

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μικρή πόλη. Υποφέρει κάτω από τη ζέστη του καλοκαιριού. Ευδοκιμεί τους πιο δροσερούς μήνες. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι οικογένειές τους, το παρελθόν και οι ιστορίες τους είναι συνυφασμένες και γνωστές τοις πάσι. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Ωστόσο κανείς δεν βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι αντιλήψεις διαφέρουν, οι αλήθειες είναι δυσδιάκριτες, οι κρίσεις έχουν συνέπειες και τα πάντα συνδέονται. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
Πρόκειται για την αναγνωρίσιμη εκδοχή μιας αυστραλιανής κωμόπολης, οικείας και συνάμα σύγχρονης, όπου ερευνώνται οι χαρακτήρες, τα νήματα και οι συνδέσεις που περιγράφουν λεπτομερώς την καθημερινότητα αποκαλύπτοντας μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Ένα μωσαϊκό που συνθέτει αυτό τον τόπο που λέμε πατρίδα.
Ένα ασυνήθιστο μυθιστόρημα που ρίχνει φως στη ζωή στην Αυστραλία. (Από την έκδοση)

"Ich singe ja nur" ("I just sing"). Αγαπημένο του κάποτε τραγούδι από το άλμπουμ From Nowhere των Troggs. Τι σημαίνει αυτό για τον Χάντκε; Τραγουδώ, γράφω ποίηση, διηγούμαι - αυτό είναι για τον Χάντκε ο ατόφιος ρομαντισμός, το πεδίο του μυστηριώδους και του μυστικιστικού, που στη γειωμένη πραγματικότητα και στα πολιτικά μηνύματα δεν ευδοκιμούν.
Όλο του το έργο πηγάζει από την παρατήρηση και την αυτοπαρατήρηση. Περνώντας μέσα από το δάσος της ζωής, προνοητικός για να μη χαθεί, κάνει τις λέξεις του αλλά και τα σημεία στίξης πετραδάκια για να ξαναβρεί του δρόμο της επιστροφής μέσα στον χρόνο.
Η λογοτεχνία όχι σαν βελτίωση του κόσμου, αλλά σαν μια προσπάθεια να γνωρίσει κανείς του εαυτό του, απελευθερωμένος από τα δεσμά του ρεαλισμού.

Ας ονομάσουμε λοιπόν την αθωότητα
παπούτσι με καρφιά στη σόλα
την αμηχανία
δωμάτιο ξενοδοχείου
την αδιέξοδη περίσταση
εννιά η ώρα
την αναποφασιστικότητα
ακίνητη κυλιόμενη σκάλα
την ντροπή
έναν πλήρως κατειλημμένο ανελκυστήρα
και την υπομονή
μια ταξιθέτρια στο σινεμά... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τη μέρα που η Αλίκη και ο Μάρκος -δύο νέοι ειδικευμένοι στις προ-Δογματικές τέχνες- ξαναβλέπονται τυχαία μετά από καιρό, λαμβάνουν στο τερματικό τους την ίδια παράξενη πρόσκληση: Κάποιος Άρης ζητά να βρεθούν για να μιλήσουν σχετικά με μια "μη διαβαθμισμένη έρευνα".
Η συνάντηση αυτή θα τους εμπλέξει σε μια αλυσίδα από πρωτόγνωρες εμπειρίες και ερωτήματα που τους ξεπερνούν: Σε τι χρησίμευσαν στον άνθρωπο η φαντασία, η ομορφιά, η τέχνη, ο έρωτας; Πού σταματά η αυταπάτη και πού αρχίζει η αλήθεια στους μύθους του προ-Δογματικού πολιτισμού; Μήπως άραγε το γνωστικό οικοδόμημα του Δόγματος λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης;
Σε μια κοινωνία όπου όλες οι αποφάσεις έχουν ανατεθεί στην τεχνητή νοημοσύνη, οι δυο τους θα ανακαλύψουν, θέλοντας και μη, το βάρος της αυτονομίας στη σκέψη και στη δράση, και το ξεχασμένο νόημα της προσωπικής ευθύνης.
Ανιχνεύοντας ένα από τα δυνατά μέλλοντα, Το Δόγμα ακολουθεί τον άνθρωπο σε μια ανεξερεύνητη περιοχή: εκεί όπου θα βρεθεί όταν εγκαταλείψει την ίδια του την πολιτική φύση. (Από την έκδοση)

Η ιστορία αποτελεί μια ελεγεία για τον θάνατο του πατέρα της αφηγήτριας, που συνοδεύεται από τον συμβολικό θάνατο της Γιουγκοσλαβίας. Κατά κάποιον τρόπο η γλώσσα που χρησιμοποιείται, είναι η διάλεκτος μιας αναμέτρησης και η προσπάθειά της να επανέλθει στον χαμό του γονέα, που συνιστά μια προσωπική, οικεία απώλεια.
Σαν μέσο για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, η Βούτσκοβιτς επιλέγει μια αθεράπευτα ποιητική γλώσσα, που αντλεί από την καλύτερη διαθέσιμη παράδοση, μια γλώσσα που πληγώνει, καθώς η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος παλεύει να ερμηνεύσει την εξαφάνιση του πατέρα της σαν κάτι πρόωρο, αν όχι αναπόφευκτο. Αντικρίζει την ίδια στιγμή την εξαφάνιση της Γιουγκοσλαβίας σαν ένα γεγονός διαφορετικής τάξης και μεγέθους, κάτι συμφωνημένο, ή όχι, από εκείνους που ανέδειξαν τη χώρα. Και όμως συνέχισαν να την καταστρέφουν, να τη δολοφονούν. Και το έκαναν στην πραγματικότητα.
Ο Γιουγκοσλάβος συγκαταλέχθηκε στη βραχεία λίστα του βραβείου λογοτεχνίας NIN, μία από τις παλαιότερες και πλέον σημαντικές διακρίσεις στη Σερβία, και έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. (Από την έκδοση)