Ιράν, 1979. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, η οικογένεια της δεκατριάχρονης Μπαχάρ εγκαταλείπει το σπίτι της στην Τεχεράνη, αναζητώντας ασφάλεια σε ένα μικρό χωριό ώστε να παραμείνει στη ζωή, αλλά και να διατηρήσει την πνευματική της ελευθερία. Σύντομα όμως, τα μέλη της θα βρεθούν μπλεγμένα στη μετεπαναστατική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Η μητέρα της Μπαχάρ, έπειτα από μια τραγική απώλεια, θα ξεκινήσει ένα μακρύ, περιπετειώδες ταξίδι προς αναζήτηση νοήματος. Θα καταφέρει να επιβιώσει η ίδια, αλλά και η οικογένειά της;
Σε αυτήν τη συγκινητική, ευφάνταστη, οικογενειακή ιστορία για την άρρηκτη σχέση μεταξύ ζωντανών και νεκρών, η Σουκουφέ Αζάρ περιγράφει τη δύναμη της φαντασίας όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρότητα, όπως και την ανθρώπινη ανάγκη να δίνεται νόημα στο τραύμα μέσα από την ίδια την τελετουργία της αφήγησης. Μία επίκαιρη και διαχρονική ιστορία που αντιπαραβάλλει την ομορφιά ενός αρχαίου, ζωντανού πολιτισμού με τη σύγχρονη πραγματικότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το 1941, η δεκατετράχρονη Ντάλια Γκρινκεβιτσούτε και η οικογένειά της εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους, τη Λιθουανία, και μεταφέρθηκαν σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Εκεί, ως το δυνατότερο μέλος της οικογένειάς της, υποχρεώθηκε σε δωδεκάωρη χειρωνακτική εργασία. Στα είκοσι ένα της χρόνια, δραπέτευσε από το γκουλάγκ και επέστρεψε στη Λιθουανία. Κατέγραψε τις αναμνήσεις της σε σκόρπιες σελίδες, τις οποίες έθαψε στον κήπο του σπιτιού της, φοβούμενη μην τις ανακαλύψει η KGB. Δεν βρέθηκαν μέχρι το 1991, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της. Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία που έθαψε η Ντάλια.
Οι Σκιές στην τούνδρα είναι ένα κείμενο άμεσο, αληθινό, που καθιστά τους αναγνώστες μάρτυρες όχι μόνο των όσων υπέφερε η ηρωίδα, αλλά και της ελπίδας που την κράτησε ζωντανή. Μια λιθουανική ιστορία που, όπως και η συγγραφέας της, κατάφερε να επιβιώσει, ενάντια στις πιθανότητες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας μαστίζεται από φωτιές. Κάποιος υποκινεί ένα σκηνικό βίας και τρόμου στην πόλη, και οι Αρχές μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Την ίδια στιγμή, ο δρ Τζόναθαν Μάρεϊ καλείται να μεγαλώσει μόνος τη νεογέννητη κορούλα του. Φοβάται πως η μικρή δεν είναι τόσο άκακη όσο φαίνεται και αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει. Ταυτόχρονα, ο Σάμι Άγκνιου παλεύει με το σκοτεινό του παρελθόν και τρέμει τη βία που κυλά στο αίμα του, μια βία που ανησυχεί πως έχει κληροδοτήσει και στον γιο του.
Άραγε, ως πού μπορεί να φτάσει ένας πατέρας για να σώσει το παιδί του ή τους άλλους από αυτό; Και τι συμβαίνει με τούτες τις παράξενες φωτιές που κατακαίνε την πόλη;
Ακροβατώντας με δεξιοτεχνία μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, η Τζαν Κάρσον μάς χαρίζει ένα βιβλίο-πορτρέτο μιας πόλης και των ανθρώπων της, που παλεύουν με την ενοχή, την ευθύνη και τα όρια της αγάπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2019

Είναι αυτή η καθημερινότητα εντελώς κανονική; Κι αν ναι, πώς να τα φέρει κανείς εις πέρας;
Είτε πρόκειται γι' απογοητευμένους ταχυδρόμους που αναζητούν την τελευταία δόση αλήθειας ανάμεσα στα διαφημιστικά έντυπα και τους λογαριασμούς, είτε για την καταραμένη γήρανση και την αποτυχημένη επίσκεψη στον πλαστικό χειρουργό· είτε πρόκειται για απροσδόκητες παραιτήσεις και την απελπισμένη αναζήτηση του ταλέντου, τον προσωπικό απολογισμό του παρελθόντος ή τον απρόσμενο έρωτα σε μια διαδρομή με το τρένο· είτε πρόκειται για τη συνάντηση με την Ελφρίντε Γέλινεκ, είτε για τις ατυχίες στις θεατρικές σκηνές ή για την άστοχη αγορά ενός προϊόντος λεύκανσης του δέρματος στην Κίνα - αυτές οι καθημερινές ιστορίες είναι εμπλουτισμένες με μια μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού και πολλή γοητεία.
Τα Αναπόφευκτα πράγματα αφηγούνται τις περιπέτειες της καθημερινότητας, οι οποίες μπορούν μάλιστα ν' αλλάξουν ολοκληρωτικά τη ζωή μας. Μας κάνουν να χαμογελάμε και να διαπιστώνουμε επανειλημμένα έκπληκτοι πόσο κοντά βρίσκονται το καθημερινό και το ασυνήθιστο. Γιατί: "Οι κακές αποφάσεις οδηγούν σε καλές ιστορίες". Αυτό το γνώριζαν σίγουρα ο Γκαίτε, οι Rolling Stones, η Πάτι Σμιθ ή το Karate Kid. Σύμφωνα μ' αυτό το δόγμα εξιστορούνται αυτές οι φανταστικές ιστορίες. Ή μήπως είναι αληθινές τελικά; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ποιητική συλλογή της Νόρμα Ντάνινγκ "Παγωτό Εσκιμώων - Μία ποιητική της ταυτότητας των Ινουίτ" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2020 και μέσα σε ελάχιστο χρόνο πέρασε στα ευπώλητα (best seller). Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο που περιλαμβάνει ποίηση, καθώς και πεζά. Η Νόρμα Ντάνινγκ τιμά με αυτό τη φυλή της, τους Ινουίτ, και ονειρεύεται έναν κόσμο απαλλαγμένο από την αποικιοκρατία, έναν κόσμο χωρίς παρεμβάσεις στις ζωές των αυτοχθόνων.
Στις συνθέσεις καταγράφει τη βιωμένη εμπειρία της ως Ινουίτ. Τη συνεχή απόρριψη από ανθρώπους που δεν είναι Ινουίτ, τον διαρκή αγώνα της να βρει τις ισορροπίες, να ζήσει χωρίς να ξεκόψει από τις ρίζες της. Ως αυτόχθων Καναδή, υπερασπίζεται τη φυλή της. Ως λογία και καλλιτέχνης, χρίζεται θεματοφύλακας της ταυτότητάς της. Η ποίηση της Νόρμα Ντάνινγκ είναι αφηγηματική, κινηματογραφική. Αποτυπώνει την πίκρα και τον καημό των αυτοχθόνων.

Μεγάλωσα στον βορρά
αλλά όχι στον βόρειο βορρά,
άλλοι Καναδοί θα το αποκαλούσαν βόρεια.
Όχι όμως οι Ινουίτ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια πολλά υποσχόμενη νεαρή γιατρός μεγαλώνει μόνη την κόρη της στη Σοβιετική Λετονία. Οι δυο τους προσπαθούν να επιβιώσουν, όμως οι επιπτώσεις του κομμουνισμού στη ζωή τους και στη μεταξύ τους σχέση θα είναι καταστροφικές. Η γυναίκα χάνει τη δουλειά της και εξορίζεται στην ύπαιθρο. Μέσα στον παραλογισμό ενός ανελεύθερου καθεστώτος, η αίσθηση απομόνωσης αυξάνεται. Θα καταφέρουν αυτή και η κόρη της να επιστρέψουν στη Ρίγα, όταν αρχίσει να πνέει ο άνεμος της πολιτικής αλλαγής;
Σε αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα, η Νόρα Ίκστενα αφηγείται με γλαφυρό ύφος την ιστορία της Λετονίας μέσα από τη διαδρομή δύο ανώνυμων ηρωίδων, από το 1944 έως την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, προσφέροντας στον αναγνώστη ένα έργο για τη μητρότητα, την απόρριψη, την απώλεια της ελπίδας, την αναζήτηση ταυτότητας και την πολυπόθητη ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Τσακς ακολουθώντας το ποιητικό του ένστικτο τόλμησε. Δεν παζάρεψε την αλήθεια του. Τα έπαιξε όλα για όλα, άνοιξε δρόμους και μακριά από ωραιοποιήσεις, συνέδεσε ξανά την Ποίηση με τη σύγχρονη ζωή. Δεν είναι τυχαία ο πιο γνωστός ποιητής στη Λετονία. Μπορεί να μην έχει επισήμως ανακηρυχθεί ο Εθνικός της Ποιητής, στις καρδιές όμως πολλών επαϊόντων έχει αυτήν τη θέση.

Ω, η μεγαλύτερη φρίκη αυτής της εποχής είναι
ότι τα φουγάρα των εργοστασίων
τα κτίρια και τ' αεροπλάνα
αναρριχώνται ήδη ψηλότερα απ' την ανθρώπινη καρδιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βεσσαραβία, 1940. Ο καθηγητής Μιχάι Ούλμου συλλαμβάνεται από τους Σοβιετικούς και με την κατηγορία ότι είναι εχθρός του λαού οδηγείται στη Σιβηρία. Εκεί θα τον ακολουθήσει η μαθήτριά του, Μαρία Ραζέσου, που είναι ερωτευμένη μαζί του, με σκοπό να τον βοηθήσει να δραπετεύσει.
Ένα ερώτημα διατρέχει όλο το μυθιστόρημα, αυτό που έθεσε ο Ούλμου στους μαθητές του ως εργασία για το σπίτι λίγο προτού συλληφθεί: «Στη ζωή, το να είσαι άνθρωπος είναι τέχνη ή πεπρωμένο;».
Στο μυθιστόρημα "Η Βεσσαραβία μου: Εργασία για το σπίτι", ο Νικολάε Νταμπίζα πραγματεύεται το δράμα των εξορίστων της Βεσσαραβίας, που ταπεινώθηκαν από το κομμουνιστικό καθεστώς, επειδή σκέφτονταν διαφορετικά. Η ιστορία μιλά με απλό τρόπο για τα πιο σπουδαία πράγματα: τι σημαίνει αληθινός πόνος, βάσανα, απελπισία, αλλά και πώς είναι να σε αγαπούν, να είσαι ελεύθερος ακόμα κι αν είσαι αλυσοδεμένος, πώς είναι να πιστεύεις, να ελπίζεις και να είσαι άνθρωπος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το μυθιστόρημα "Η Βεσσαραβία μου: Εργασία για το σπίτι" έχει κάνει έντεκα εκδόσεις και έχει μεταφραστεί σε επτά γλώσσες. Έχουν πουληθεί περισσότερα από 100.000 αντίτυπα κι έχει κερδίσει δύο βραβεία: το Prix de l'Autre Edition (Γαλλία 2016) και το Premio Chiara (Ιταλία 2019).