Η Αλίκη όταν είδε τον βράχο ενώ κρεμόταν
σύννεφο μαύρο στον ουρανό,
ήδη στη χώρα των παραμυθιών βρισκόταν.
Στη γη είχε ομίχλη
ένα θαμπό, γκρίζο φως.
Θα ενέσκηπτε κακοκαιρία.
Για θεομηνία οι μετεωρολόγοι μιλούσαν.
Στις εκκλησίες άναβαν κεριά,
τεράστια κύματα εμφανίστηκαν στις θάλασσες,
τα ψάρια κρύφτηκαν.
Μη φοβάστε, είπε η Αλίκη στον βυθό
κι άνοιξε τη μαύρη γι' αντιπερισπασμό ομπρέλα.
Τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει.
Τα παιδιά θα συνεχίσουν να πεινάνε
οι άνθρωποι να χάνουν τις πατρίδες τους.
Ο Μαρτσέλο θα κλέβει
στο ταχυδρομείο όπως πάντα
κι οι σκύλοι θα γαβγίζουν λυπημένα τα μεσάνυχτα.
Με πύρινα χρώματα θα καίγεται το δειλινό,
η κυδωνόπαστα θα 'ναι και πάλι νόστιμη.
Ζευγάρια θα φιλιούνται παθιασμένα στα στενά.
Στη Νέα Υόρκη θα βρέχει ποιήματα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Οζντεμίρ Ασάφ υπηρέτησε με ευσυνειδησία την ποίηση από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια έως και τον θάνατό του, γεγονός που τον έκανε αρκετά δημοφιλή στο αναγνωστικό κοινό. Η δημοτικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι χρησιμοποίησε μια καθαρή και λιτή γλώσσα με παγκόσμια θέματα, όπως και μια αντίληψη δημιουργίας σύντομων ποιημάτων. Ο ποιητής δεν διατήρησε τη δημοτικότητά του μόνο όταν ήταν εν ζωή, αλλά και μετά τον θάνατό του παρέμεινε δημοφιλής. Αυτή η σχέση αγάπης του αναγνωστικού κοινού προς τον ποιητή προέρχεται και από το ύφος που χρησιμοποίησε, αλλά και τα θέματα του ατόμου που διαπραγματεύθηκε στην ποίησή του.
Ο ποιητής έζησε σχεδόν σε όλη του την ζωή με τρόπο μποέμικο, δηλαδή λιτό, αμέριμνο, μοναχικό, εν συντομία έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής, ο οποίος αντικατοπτρίζεται και στο ποιητικό του έργο. Αυτός ο τύπος του μοναχικού ανθρώπου, της σκέψης, του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης και τα θέματα που διαπραγματεύεται στα ποιήματά του, τον οδήγησαν να χαράξει μια μοναχική πορεία καθώς δεν έχει ενταχθεί σε κανένα λογοτεχνικό ρεύμα της εποχής του. Ακόμη και το λογοτεχνικό ρεύμα της Πρώτης Νέας Παράξενης Ποίησης με το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στον τρόπο έκφρασης, τη νοοτροπία και την αντίληψη, ακόμη και σε αυτό το κίνημα δεν βρήκε θέση να συμπορευτεί με τους αξιόλογους ποιητές της εποχής εκείνης.
Χωρίζεται στα δυο ο πληθυσμός της γης.
Ο μισός γίνεται εσύ κι ο άλλος μισός εγώ.
Ύστερα και οι δυο μας γινόμαστε ένα όλον,
Δίχως ν' αφήσουμε να το καταλάβει κανείς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Θεσσαλονίκη, Αμπελόκηποι. Όλα δείχνουν να κυλούν ήρεμα για τη δεκαεννιάχρονη Νάντια. Η ζωή της μοιράζεται μεταξύ σχολής και δουλειάς, και τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει την καθημερινότητά της. Μέχρι εκείνο το Σάββατο! Μια αναπάντεχη συνάντηση, μια γυναίκα που η ίδια δεν γνωρίζει, μα εκείνη δείχνει να την ξέρει καλά, κι έπειτα, ένας σκληρός κακοποιός κι ένα παλιό χρέος. Πού θα την οδηγήσει όλο αυτό; Άραγε, θα μπορέσει να ξαναβρεί τη χαμένη ισορροπία στη ζωή της; Και ποια είναι τελικά η άγνωστη γυναίκα;
Στο νέο του μυθιστόρημα, ο Χρήστος Χαρτοματσίδης γράφει με πολύ χιούμορ και γρήγορο ρυθμό, για τους ρόλους που παίζουμε αναζητώντας τον πραγματικό μας εαυτό. Για τον κρυφό εκείνον πυρήνα της ύπαρξής μας, που εν αγνοία μας παίρνει για μας τις πιο αλλόκοτες αποφάσεις· αυτόν που μην ξέροντας πώς να τον ονομάσουμε, τον αποκαλούμε "δαίμονα", "κακό χαρακτήρα" ή "υποσυνείδητο", κι όμως είναι... το πεπρωμένο! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ
Παρόν είναι ακριβώς
αυτό που δεν συμβαίνει.

Εκεί που τα δέντρα ξέρουν πως
να μην ανθίζουν
κι ο σπόρος μες στο χώμα σπόρος μένει
εκεί που τους κήπους
κηπουροί μαύροι ραντίζουν
και γίνεται ολοένα η άνοιξη πιο ξένη.

Τοπίο δηλαδή άχρονο,
ευτυχισμένο
στάσιμο.
[Από την έκδοση]

Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας της, ο πατέρας εγκαταλείπει τη Μάγια, μικρό παιδί ακόμη, στο σπίτι μιας μακρινής θείας, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό. Εκεί, η Μάγια ξεμαθαίνει ολότελα τη μητρική της γλώσσα, και όταν αρχίζει να ερευνά το παρελθόν της, είναι στην πραγματικότητα πολύ αργά. Δεν θυμάται σχεδόν τίποτα από τη Λευκορωσίδα μάνα της, ούτε και από τον πατέρα που την εγκατέλειψε.
Νεαρή γυναίκα πια, ερωτεύεται τον Έριχ και μετακομίζει μαζί του στην πόλη. Εκεί θα γνωρίσει τον Μπερτ, για τον οποίο τρέφει έντονα αισθήματα. Μα η απουσία της γλώσσας και τα ανείπωτα μυστικά δεν την αφήνουν ούτε εκεί να ησυχάσει. Μαζί με την κορούλα της, Άνια, ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης της χαμένης της καταγωγής.
Η Καρολίνα Σούτι περιγράφει σε σαφή γλώσσα, που γίνεται αντιληπτή με όλες τις αισθήσεις, και με προτάσεις υψηλής ατμοσφαιρικής πυκνότητας, την ασυνήθιστη ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, για την οποία η απώλεια μνήμης και η αποσιώπηση των γεγονότων δεν έχουν τον τελευταίο λόγο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2015

Οι άνθρωποι κουβαλούν ένα πουλί στον ώμο τους
ο καθένας το δικό του
ο καθένας άλλο.
Κανείς δεν βλέπει
εκείνο που στέκει στον ώμο του
εκτός απ' τους λυπημένους
που κουβαλούν έναν γκιώνη
και τον ακούνε να κλαίει
γι' αυτό είναι λυπημένοι
ο γκιώνης όμως δεν τους βλέπει
και κλαίει για πάντα που τους έχασε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μετά το επεισοδιακό του διαζύγιο και στα σαράντα δύο του χρόνια, ο Στράτος Αχτίδης επιστρέφει στο πατρικό του για να συγκατοικήσει με τη μάνα και τον επίσης διαζευγμένο αδερφό του.
Ταπεινωμένος και αποκομμένος από οικογένεια και φίλους, πίνει ανεξέλεγκτα και αναπολεί τα παλιά: τη δουλειά του στην οικοδομή, τον γάμο του με τη Σωτηρία και τα παιδιά τους, τα ξένοιαστα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας και τα γλέντια, την εξωσυζυγική του σχέση και το τέλος της, τα χρόνια της ανεργίας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την εξάρτησή του από το αλκοόλ, το ιδιόκτητο πλυντήριο αυτοκινήτων Tsunami και την οικονομική καταστροφή και, τέλος, το μπλέξιμό του με τους "καθαρόαιμους Έλληνες".
Μέσα από τη δράση και τις αναμνήσεις του περιγράφεται η Ελλάδα της ευημερίας των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και κατόπιν της οικονομικής κρίσης και αναδύονται ερωτήματα όπως: Είναι η βία, οι διακρίσεις και ο ρατσισμός επακόλουθα της οικονομικής κρίσης ή είναι συστατικά της εδραιωμένης κοινωνικής ζωής, που βρίσκουν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια με αφορμή τη συγκυρία; Είναι πιθανή η αντιστροφή της ροής των πραγμάτων ή η κοινωνία μας θα αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να ξαναζήσει την ιστορία της; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)