
Για τη νουβέλα της Ναταλί Ρονβό (Nathalie Ronvaux) «Η Τσέστερφιλντ του πέμπτου ορόφου» (μτφρ. Χάρης Παπαϊωάννου, εκδ. Βακχικόν).
Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη
Μια παράξενη συνάντηση
Ο Λουκά είναι ένας νεαρός άντρας που μένει μόνος του στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Είναι άνθρωπος μετρημένος, προσεκτικός και αθόρυβος. Μοναχικός. Ταυτόχρονα, τουλάχιστον εκείνο το διάστημα, είναι από τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να πουν όχι, όταν κάποιος τους ζητάει κάτι. Δεν μπορεί λοιπόν να φέρει αντίρρηση, στον Λουσιάν, που μένει στον πέμπτο, όταν του πετάει από τη σκάλα τα κλειδιά του και ζητά να του ανεβάσει την αλληλογραφία του.
Ο Λουσιάν, πολύ μεγαλύτερος από τον Λουκά, είναι ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία, αινιγματικός και παράξενος. Έχει το χάρισμα να κερδίζει και να καθηλώνει τον συνομιλητή του. Ασυνήθιστος τύπος, δυναμικός, ξέρει να επιβάλλεται και να πείθει με τα λόγια του. Ο Λουσιάν προσκαλεί τον Λουκά στο σπίτι του την Τρίτη και κάθε Τρίτη, στο σαλόνι όπου δεσπόζει η πολυθρόνα τύπου Τσέστερφιλντ, κάνοντάς τον μέτοχο μιας ιεροτελεστίας που στην αρχή δεν είναι πολύ ευχάριστη για τον Λουκά. Στην πορεία όμως η διάθεσή του αλλάζει. Οι συναντήσεις τους τού γίνονται απαραίτητες, τις περιμένει, ανυπομονεί να συναντήσει τον Λουσιάν, να μιλήσει μαζί του, ανησυχεί για την υγεία του, προσπαθεί να τον προστατέψει από τον υποτιθέμενο αποστολέα των ανώνυμων επιστολών και πακέτων. Μια δυνατή φιλία οικοδομείται ανάμεσά τους. Γιατί οι προϋποθέσεις για να γεννηθεί μια φιλία δεν είναι απαραίτητα η παρόμοια ηλικία, ή τα κοινά ενδιαφέροντα.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις της καθημερινότητας
Οι δύο άντρες μοιράζονται πληροφορίες για τη ζωή τους, σκέψεις, προβληματισμούς. Ο Λουσιάν, εκτός από τις συμβουλές θεωρητικού τύπου, «υποχρεώνει» με κάποιον τρόπο τον Λουκά να ασχοληθεί με κάποια δικά του θέματα, τα οποία υποτίθεται ότι δεν μπορεί ο ίδιος να διεκπεραιώσει. Με αυτό τον τρόπο τον βοηθά να ανακαλύψει βιωματικά τις μικρές χαρές της ζωής, να απολαύσει πράγματα που αγνοούσε την ύπαρξή τους, του δείχνει έναν δρόμο που δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ακολουθήσει. Ο Λουκά του θυμίζει τον εαυτό του, και γι’ αυτό ο Λουσιάν θέλει να του μεταλαμπαδεύσει το απόσταγμα των εμπειριών του και να του δώσει ένα μάθημα ζωής. Ο Λουκά λοιπόν, αρχίζει να απολαμβάνει τις στιγμές, αρχίζει να το διασκεδάζει, στην αρχή για χάρη του φίλου του, και στη συνέχεια για τον εαυτό του.
Κείμενο σφιχτό, λιτό, όπου καταγράφονται μόνο οι απαραίτητες πληροφορίες, αφήνοντας τον αναγνώστη να γεμίσει τα κενά με τη φαντασία του. Ο διάχυτος ελαφρύς διδακτισμός, δεν ενοχλεί και δεν μειώνει την ευχαρίστηση της ανάγνωσης ούτε και τη λογοτεχνική αξία του κειμένου.
Η συγγραφέας, με πολλές αναδρομές στο παρελθόν, περιγράφει τη διαδικασία αλλαγής του Λουκά. Τον αρχικό δισταγμό του και την τελική του μεταμόρφωση. Πλέον σκορπίζονται τριγύρω του σπίθες και παλμοί ζωής. Κάτι τυχαίο, απροσδόκητο και ίσως ενοχλητικό στην αρχή, εξελίχθηκε σε κάτι ενδιαφέρον και έδωσε χρώμα στην καθημερινότητά του. Τώρα ξέρει πού να αφιερώνει τον χρόνο και την προσοχή του.
Κείμενο σφιχτό, λιτό, όπου καταγράφονται μόνο οι απαραίτητες πληροφορίες, αφήνοντας τον αναγνώστη να γεμίσει τα κενά με τη φαντασία του. Ο διάχυτος ελαφρύς διδακτισμός, δεν ενοχλεί και δεν μειώνει την ευχαρίστηση της ανάγνωσης ούτε και τη λογοτεχνική αξία του κειμένου.
![]() |
Η Ναταλί Ρονβό (Nathalie Ronvaux) είναι Λουξεμβουργιανή συγγραφέας και εργάζεται από το 2017 στο Κέντρο Πολιτισμού Kulturfabrik στην πόλη Ες-συρ-Αλζέτ. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα, και δημοσιεύει τακτικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 2010 έλαβε το Βραβείο του Ιδρύματος Σερβέ για την ποιητική της συλλογή Αμπέλια και λύκαινες, το 2013 τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Λουξεμβούργου για το θεατρικό της έργο Η αλήθεια μου ανήκει, ενώ το 2018 έλαβε το Βραβείο των Λουξεμβουργιανών Εκδοτών (Lëtzebuerger Buchpräis) για το μυθιστόρημά της Χαμόγελο. Απλή μετάβαση. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή της Νυχτερινή πτήση σε ανοιχτό ουρανό (μτφρ. Αγγελική Δημουλή, 2020), ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί και στην Ανθολογία νέων Λουξεμβουργιανών ποιητών (μτφρ. Αγγελική Δημουλή, εκδόσεις Βακχικόν 2020). Η Τσέστερφιλντ του πέμπτου ορόφου είναι η πρώτη νουβέλα της που κυκλοφορεί στα ελληνικά. (εκδόσεις Βακχικόν, 2020). |
Έχουμε λοιπόν μια συγκινητική ιστορία για το πόσο κοντά μας μπορεί να είναι καμιά φορά η ευτυχία, αρκεί να τολμήσουμε να απλώσουμε το χέρι και να την αγγίξουμε, απολαμβάνοντας τα μικρά, όμορφα πράγματα που υπάρχουν γύρω μας, στα οποία συχνά, από άγνοια, δεν αφιερώνουμε λίγο από τον χρόνο μας. Εκεί έξω υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα ικανά να μας συναρπάσουν. Αρκεί να τα αναζητήσουμε. Γιατί το πιο σημαντικό είναι να ξέρει κανείς να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής, να έχει την αίσθηση ότι κάθε μέρα συμμετέχει σε κάτι πολύτιμο, και να μην επιτρέπει στον εαυτό του να εγκλωβιστεί σε μια ανιαρή πραγματικότητα. Να μπορεί να αγκαλιάσει τη ζωή και να είναι ανοιχτός στις ευκαιρίες που του δίνονται, και στις εκπλήξεις που μπορεί να του επιφυλάσσει η κάθε μέρα.
Κάποιος που ζει μια ήσυχη έως βαρετή ζωή, τι πιθανότητες έχει να του συμβεί κάτι που θα τον βγάλει από τη μιζέρια και θα κάνει τη ζωή του συναρπαστική; Πολλές, απαντά με τον τρόπο της η συγγραφέας.
*Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΟΥΚΟΥΛΗ είναι εκπαιδευτικός.
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Ο Λουσιάν δεν είχε ηλικία. Όσο τον παρατηρούσα για να βρω σε ποια γενιά ανήκε τόσο φούντωνε μέσα μου η αίσθηση ότι έκανα μια τρύπα στο νερό.
Εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία για να τον ξεσκονίσω κυριολεκτικά. Τα χέρια του, το πρόσωπό του, τη στάση του κεφαλιού του, την καμπούρα που γεννιόταν σιγά σιγά στην πλάτη του. Προσπαθούσα να του κάνω ερωτήσεις για ν’ αποσπάσω ένα στοιχείο, να οδηγηθώ στη σωστή κατεύθυνση. Μάταια όμως. Σαν κυνηγός της αλήθειας παραφυλούσα για ένα σημάδι, χάραζα στρατηγικές, κατάστρωνα σχέδια δράσης που θα οδηγούσαν στη διατύπωση μιας απορίας, αδιάκριτης, άδολης, απρόσμενης, ελάχιστη σημασία έχει, αρκεί μόνο ν’ άνοιγε μπροστά μου ένα παράθυρο που θα μ’ έφερνε πιο κοντά στην πολυπόθητη ημερομηνία».