Ρίζες, πολιτική, θρησκεία, αγάπη, ειρήνη, έννοιες και αξίες τόσο οικουμενικές κι ανθρώπινες, αποτελούν βασικά μα όχι και τα μόνα κομμάτια σύνθεσης του λυρικού παζλ του κόσμου της Αργεντινής συγγραφέως Λουίσα Φουτοράνσκι, στη συλλογή Humus... humus. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για μια λογοτεχνική έκφραση ολοκληρωτικά ρεαλιστική και (παν)ανθρώπινη που κρατάει αποστάσεις από το ars gratia artis (τέχνη για την τέχνη), δίχως αυτό να βαίνει εις βάρος της λυρικότητας ή/και μουσικότητας. Επιπλέον, όπως η ίδια η ποιήτρια τονίζει, το μεγαλύτερο δώρο που έχει λάβει από τη συγγραφή είναι το γεγονός ότι μπορεί να επικοινωνήσει, μέσω αυτής, με τις νεότερες γενιές.

Δεν απαξιώ χαλίκια ή χειμάρρους,
απάγκια εδάφη,
οφθαλμαπάτες ή δρόμους κρυστάλλινους.
Ούτε και το φαινόμενο ντόμινο καθώς φορές κελαηδιστή
υπήρξα
και ξεκάθαρα cantabile άλλες
λαβωμένη και κουφή.
Κι επίσης σιωπηλή.

Αυτό που μετρά:
Μπας κι έχω μια γλώσσα αξιόπλοη τώρα πια;

Πες μου
Πες (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Μια μέρα ο πρωταγωνιστής δέχεται ένα τηλεφώνημα από μια ξαδέρφη που δεν ήξερε ότι έχει. Δεν γνωρίζει πολλά για την οικογένεια της μητέρας του, και νέες αλήθειες θα έρθουν στο φως, φέρνοντας στην επιφάνεια δύσκολα ερωτήματα.
Όλη του τη ζωή κουβαλά μια κληρονομική ασθένεια που τον έχει πια καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Άραγε, συνδέεται αυτή η μυστικοπάθεια της μητέρας του, με τη νόσο; Όσα θα μάθει για τον παππού του, θα δώσουν ένα διαφορετικό νόημα στη ζωή του;
Η λευκή καλύβα είναι μια ιστορία για τις ρίζες μας, μια προσωπική διήγηση για την ντροπή, τη συγκάλυψη, τη διαφορετικότητα, την ειλικρίνεια και την αξία της ανθρώπινης ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο συγγραφέας επιχειρεί να αποτυπώσει την εμπειρία της διαμονής του στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη στα τέλη του 2022.
Η ελεύθερη και μοναχική περιήγηση στις δύο χώρες γίνονται η αρχή για ένα ταξίδι αναστοχασμού, καθώς το βίωμα του τοπίου μοιάζει να ταυτίζεται απόλυτα με το βίωμα του εαυτού. Πόλεις, βουνά, άνθρωποι, συζητήσεις, φαγητό, ποτό, καπνός και μουσική καταγράφονται και παίρνουν μορφή και υπόσταση ως αντανακλάσεις του εσωτερικού κόσμου του περιηγητή.
Ο τίτλος Αιώνια άνοιξη καταλήγει να είναι όχι τόσο μια ονομασία, μια αναφορά ή μια περιγραφή, αλλά -πολύ περισσότερο- μια υπόσχεση. (Από την έκδοση)

Η Χάρις βρίσκεται στο χειρουργείο και υπό την επήρεια της νάρκωσης μεταφέρεται νοερά σε ένα αποτεφρωτήριο. Τα πρόσωπα που συναντά, δύο παιδικοί της έρωτες, τη γυρίζουν πίσω στον χρόνο, τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Βόλο. Στη θέα των βάζων-τεφροδόχων φέρνει στη μνήμη της τα διακοσμητικά βάζα, τύπου κλουαζονέ, που υπήρχαν στο πατρικό της σπίτι.
Η μουσική ντίσκο, το καφέ Σαντάν, το κατηχητικό, τα πάρτι, τα γαλλικά, το πιάνο, η αλληλογραφία, τα Γαλλάκια, οι φιλίες, οι απαγορεύσεις, η παρενόχληση στο σινεμά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα είναι συστατικά των βιωμάτων της στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου τη δεκαετία του '80.
Η Χάρις περνάει με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο και την ημέρα που ξεκινά με την οικογένειά της για την Αθήνα, με φορτωμένες τις αποσκευές της στο Ρενό 14 του μπαμπά, ένα σοβαρό συμβάν στη διαδρομή διακόπτει απρόσμενα το ταξίδι. Μετά την ολοκλήρωση της χειρουργικής επέμβασης θα επισκεφθεί το αποτεφρωτήριο, όπου διαπιστώνει με έκπληξη ότι τα πρόσωπα που συνάντησε την πρώτη φορά δεν υπήρξαν ποτέ εκεί. (Από την έκδοση)

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μικρή πόλη. Υποφέρει κάτω από τη ζέστη του καλοκαιριού. Ευδοκιμεί τους πιο δροσερούς μήνες. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι οικογένειές τους, το παρελθόν και οι ιστορίες τους είναι συνυφασμένες και γνωστές τοις πάσι. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Ωστόσο κανείς δεν βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι αντιλήψεις διαφέρουν, οι αλήθειες είναι δυσδιάκριτες, οι κρίσεις έχουν συνέπειες και τα πάντα συνδέονται. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
Πρόκειται για την αναγνωρίσιμη εκδοχή μιας αυστραλιανής κωμόπολης, οικείας και συνάμα σύγχρονης, όπου ερευνώνται οι χαρακτήρες, τα νήματα και οι συνδέσεις που περιγράφουν λεπτομερώς την καθημερινότητα αποκαλύπτοντας μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Ένα μωσαϊκό που συνθέτει αυτό τον τόπο που λέμε πατρίδα.
Ένα ασυνήθιστο μυθιστόρημα που ρίχνει φως στη ζωή στην Αυστραλία. (Από την έκδοση)