Έντεκα κομμάτια πρόζας και ένα θεατρικό έργο με τον τίτλο Ζωντανές εικόνες. Όλα περιστρέφονται γύρω από την Αγία Πετρούπολη, σαν να συμβαίνουν σε ένα φανταστικό μέρος, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε στη Μασαχουσέτη, στο Σαν Φρανσίσκο ή στη Σιβηρία, και αντιμετωπίζουμε την παιδική ηλικία, την πρώτη αγάπη ή κάποια οδυνηρή απώλεια.
Ο Μόισεϊ και η Αντονίνα εργάζονται στο Ερμιτάζ, το οποίο γίνεται και το τελευταίο τους καταφύγιο τον χειμώνα του 1941. Υπομένοντας το κρύο και την πείνα, στην αρχή απαγγέλλουν ποίηση, αφηγούνται το παραμύθι της Βασίλισσας του χιονιού, αναπαριστούν πίνακες του Ρέμπραντ. Όταν προσπαθούν να θυμηθούν ένα τραγούδι, οι φωνές τους τούς εγκαταλείπουν. Οι συζητήσεις τους σταδιακά περιορίζονται σε απλές, βασικές κουβέντες. Όλα αυτά αποτελούν την «αποτύπωση φωνών» αληθινών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην πολιορκία του Λένινγκραντ.
Η ποιητική γλώσσα της Πολίνα Μπαρσκόβα μας καλεί να παραστούμε κι εμείς σ’ αυτές τις αποσπασματικές εικόνες, που αντλούν από τη ζωή και την τέχνη για να αποδώσουν μια εμπειρία προσωπικού τραύματος, τοποθετημένες η καθεμία στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας.
Συνυφαίνοντας προσωπικές και πολιτισμικές αναμνήσεις, αψηφά τους κλασικούς τρόπους αφήγησης, όχι προγραμματισμένα, αλλά με βάση μια υπαρξιακή εμπειρία. (Από τον εκδότη)

Στα Κινηματογραφικά ποιήματα του Ντέγιαν Τραϊκόσκι παρακολουθούμε καρέ καρέ τις διαδρομές των εραστών που επιστρέφουν τη ζωή και την τέχνη στην αρχική τους διάσταση: τη μυθική - εκεί όπου ο λόγος γεμίζει από εικόνες και οι εικόνες γεμίζουν από νόημα, ενώ η χαρά και ο πόνος αγκαλιάζονται.

Φιλί
Όπως εκείνο
Της λεωφόρου και των ελαστικών.

Φαίνεται πως
Θα ματώσει
Από την εγγύτητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα έργο-ταξίδι στη φύση της γυναίκας και στα πάθη της. Οι τέσσερις παντοδύναμες Μοίρες -Κλωθώ, Άτροπος, Λάχεσις και Τύχη- δουλεύουν αδιάκοπα. Γίνονται ένα με τις γυναίκες τις ζωές των οποίων καθορίζουν. Γυναίκες που υπέφεραν, έζησαν και πέθαναν καταπιεσμένες. Γίνονται η Οφηλία, η Μήδεια, η Φαίδρα, η Κασσάνδρα. Μιλούν, φωνάζουν, σωπαίνουν και θρηνούν για εκείνες. Μα το νήμα δεν σταματά ποτέ να κάνει τη δουλειά του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κουράστηκα να περπατώ σ’ αυτήν τη χώρα
Είναι καιρός να λογαριάσουμε τα χρόνια μας
Και να μιλήσουμε με την ψυχή μας σαν να πίναμε νερό
Γιατί αύριο μπορεί και να ’ναι αργά, χωρίς να μπορούμε
Να πούμε πλέον τα δικά μας λόγια, προχθές
Ένα ποίημα μ’ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια
Και τράβηξε για τη θάλασσα όπως οι νεογέννητες χελώνες

Πιο πέρα το δάσος με τα θαμμένα πεύκα που, δεν μπορούσαν
Να μαζέψουνε το φως του απογεύματος και οι μαυρόγυπες
Δεν βρίσκαν’ τις φωλιές τους και μαύροι κύκνοι το ποτίζανε
Καθώς περνούν τα χρόνια λιγόστεψαν οι φωνές
Του φθινοπώρου, βλέπεις τη θάλασσα με άλλα μάτια
Το αποτύπωμά σου στην άμμο γίνεται βαρύ, όλο και πιο βαρύ
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Βίκτορ Μολίνα, ένα αγόρι που μεγάλωσε στο Ιλόκος των Φιλιππίνων με τη μητέρα και τον αδερφό του, ένιωσε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα γύρω στην ηλικία των δέκα. Για ένα άλλο αγόρι. Τώρα, στα σαράντα του χρόνια, μοιράζεται το ταξίδι της ζωής του, ένα ταξίδι με ενδιάμεσους σταθμούς τα ηθικά διλήμματα, την απώλεια, την προσωπική αφύπνιση.
Οι "Χαρταετοί μέσα στη νύχτα", ένα queer αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Μπλέιζ Κάμπο Γκακόσκος, είναι ένα βιβλίο συγκινητικό, πολυσύνθετο και μοναδικό, όπως άλλωστε και κάθε ταξίδι αυτεπίγνωσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ο ξυλουργός Μπενγκτ ζει σαν σκιά του εαυτού του. Η σχέση του με τη δεκατριάχρονη κόρη του δοκιμάζεται. Όταν εκείνη σταματά το πιάνο αποφασίζοντας να αφιερωθεί στην ποίηση, ο Μπενγκτ αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο δάσκαλος δημιουργικής γραφής την εκμεταλλεύεται. Η εμμονή του τον οδηγεί σε παρακολουθήσεις και ελέγχους, πυροδοτώντας την παράνοια.
Ο Γιέσπερ Λάρσον παρασύρει τον αναγνώστη σε μία άβυσσο που ελλοχεύει διαρκώς κάτω από τη φαινομενική κανονικότητα, θίγοντας θέματα όπως η ανδρική ταυτότητα, οι ταξικές ανισότητες και η ανάγκη για επικοινωνία. Ένα εσωτερικό ταξίδι στη μοναξιά και τον φόβο, ένα αμείλικτο, πολυεπίπεδο έργο της σύγχρονης σουηδικής λογοτεχνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε ένα γυμνάσιο της Λευκωσίας, μισό σχεδόν αιώνα μετά την τουρκική εισβολή και λίγο πριν την πανδημία του κορονοϊού, τρεις έφηβοι, ένα αγόρι και δύο κορίτσια, εμπλέκονται σε ένα πειθαρχικό παράπτωμα που τους φέρνει αντιμέτωπους με τις συνέπειες των πράξεών τους. Θα τους επιβληθεί φυσικά η προβλεπόμενη από τους σχολικούς κανονισμούς ποινή, κάποιες ημέρες αποβολής, αλλά και το δικαίωμα εξαγοράς της με προσφορά εργασίας κοινωνικής ωφέλειας, δυνάμει ενός πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Παιδείας.
Τα τρία παιδιά θα βρεθούν για λίγο έξω από τον κλειστό και προστατευμένο κόσμο του σχολείου τους και θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με νέες, άγνωστες καταστάσεις, με μια διαφορετική πραγματικότητα, όπου θα ακούσουν και θα μάθουν, θα δώσουν και θα πάρουν, βυθίζοντας τους εαυτούς τους σε μια πρωτόγνωρη για αυτά ώσμωση ιδεών και εμπειριών.
Επιστρέφοντας στο σχολείο τους, θα αισθανθούν πιο ώριμα και πιο έτοιμα από ποτέ να κάνουν το επόμενο βήμα, να υιοθετήσουν πιο θετικές σκέψεις και να πάρουν κρίσιμες για τη ζωή τους αποφάσεις, μπαίνοντας σε έναν δρόμο γλυκόπικρο, ταραχώδη και απρόβλεπτο. Αυτόν που οδηγεί στην ενηλικίωση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δύο αδελφάκια παίζουν με την καθιστή αρκούδα, ενώ θα έπρεπε να διαβάζουν τα μαθήματά τους. Ακούγονται βήματα. Η αδελφή τους έρχεται να τα ελέγξει. Ο Λευτέρης κρύβει βιαστικά το παιχνίδι κάτω από το κρεβάτι. Ο Μουσταφά το βάζει στην ντουλάπα και την κλειδώνει. Γρήγορα γρήγορα στρώνονται στο γραφείο τους και κάνουν πως μελετούν. Η Γιωτούλα φεύγει ικανοποιημένη για να ενημερώσει τη μητέρα. Όταν η πόρτα κλείσει και μείνουν οι δυο τους ξανά, ο Λευτέρης θα ψάξει για το παιχνίδι, όμως δεν θα το βρει...
Οι ήρωες κουβαλάνε αναμνήσεις φτιαγμένες από μoβ υλικά. Άλλοτε εμφανίζονται τα επεισόδια της ζωής του ενός, άλλοτε του άλλου, ορισμένα από την παιδική ηλικία. Τα παθήματα, η μνήμη του Μουσταφά και του Λευτέρη, κείνο που τον τρώει, κείνο που τον σώζει. Είναι ευχή και κατάρα οι τόσοι αξιόπιστοι επιζήσαντες. Ίσως και τίποτα από τα δυο. Ένας εαυτός, δισυπόστατος, που αισθάνεται. Επειδή θυμάται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Αλί, ένας Βούλγαρος μετανάστης, και η Μουνιρέ, η γυναίκα με τα γαλανά μάτια, ζουν έναν μεγάλο έρωτα κόντρα στις δυσκολίες και τις προκαταλήψεις. Μαζί, παλεύουν να χτίσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια, από το βαγονένιο σπίτι δίπλα στο ποτάμι μέχρι τις εξορίες και τις περιπλανήσεις.
Μέσα από τα μάτια του γιου τους, ξεδιπλώνονται οικογενειακές αναμνήσεις, οδυνηρές απώλειες αλλά και στιγμές αγάπης που γίνονται το καταφύγιο σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις.
Ένα ταξίδι νοσταλγίας και ελπίδας, το οποίο μας θυμίζει ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους, η ανθρώπινη ψυχή βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει. Μέσα από ένα χρονικό μνήμης, ξετυλίγεται μια ιστορία δύναμης και θάρρους, που μόνο μεγάλη θα μπορούσε να είναι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η "Μεγάλη ιστορία" τιμήθηκε το 2000 με το Βραβείο Γλώσσας της Ένωσης Συγγραφέων Τουρκίας και είναι το πρώτο βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά.