Η ποιητική συλλογή "Περνάει το καλοκαίρι" αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη και πιο πολυδιαβασμένη ποιητική συλλογή του Μουρατχάν Μουνγκάν. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής, ταυτίζεται με τον αφηγητή/ποιητή, ο οποίος βιώνει έντονα καταστάσεις στα ενδότερα της ψυχής του. Ήδη από τον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος «Μια μοναχική όπερα», ο ποιητής μας εισάγει αμέσως στον λαβύρινθο των συναισθημάτων που νιώθει. Όμως, η έκφραση που βαρύνει περισσότερο και ξετυλίγει το κουβάρι όλης της ποιητικής συλλογής, είναι ο τελευταίος στίχος του ίδιου ποιήματος: "Μ' εγκατέλειψες", και κατ' επέκταση η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς. Έτσι, ο αναγνώστης, από ποίημα σε ποίημα, εισέρχεται προοδευτικά στο καλοκαίρι, σε μία εποχή η οποία θεωρείται από όλο τον κόσμο η ομορφότερη, αλλά ο αφηγητής, ζώντας σε μια εποχή που χαρίζει αισιοδοξία, νιώθει την τέλεια απαισιοδοξία, δηλαδή το συναίσθημα της εγκατάλειψης και τις μαύρες σκέψεις να ζώνουν το μυαλό και την ψυχή του που έχασε το αγαπημένο του πρόσωπο.

ένας είναι του έρωτα ο δρόμος
που διαφορετικά τον περπατάς σε κάθε ηλικία
ένας είναι του έρωτα ο δρόμος
που έχει αργήσει λιγάκι σε κάθε ηλικία
τα μάτια ψάχνουν στον ουρανό μόνο ένα αστέρι
μάτια μου
αυτό είναι του έρωτα τ' αστέρι του βοριά
που λάμπει πιότερο το καλοκαίρι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ερωτική τόλμη της γυναίκας, που ισοδυναμεί με κοινωνική και πολιτική ανταρσία, ξεσπά μπροστά στον αμήχανο άντρα ως απειλή. Αυτό συχνά γίνεται αιτία να καταδικαστεί ακόμη και σε θάνατο. Τρεις γυναίκες ανασκευάζουν αυτήν την παλιά ιστορία, που ωστόσο επαναλαμβάνεται με άλλα πρόσωπα και σε διαφορετικές συνθήκες μέχρι και σήμερα.
Η πρώτη γυναίκα θέλει να απαλλαγεί από μια κατασκευασμένη ταυτότητα και αρνείται τον ρόλο που της επέβαλε η επίσημη Ιστορία. Η δεύτερη κόβει τα νήματα που την κρατούν δεμένη με τον αδερφό της, νήματα γερά και ματωμένα από τον καιρό του βιασμού της από τους «άλλους». Η τρίτη γυναίκα, ζωντανή-νεκρή, καταθέτει τη δική της μαρτυρία. Δεν ήταν η όμορφη ούτε η ξεχωριστή. Κι όμως σε μια πιο δίκαιη στιγμή της Λογοτεχνίας και της Ιστορίας θα μπορούσε να είναι αυτή στο κέντρο της αφήγησης.
Μαζί τους είναι κι άλλες γυναίκες. Οι αόρατες γυναίκες μπαίνουν με το όνομά τους στο κάδρο της ιστορίας, σαν μια πολυφωνική χορωδία που αναδύεται μέσα από τα νερά της Παμβώτιδας μέχρι και τα νερά της Κύπρου, στην Κοκκινοπεζούλα.
Όλες μαζί, με τις φωνές και τις σιωπές τους, συνθέτουν ένα τραγούδι ανυπέρβλητης συμπόνιας μέσα σε έναν κόσμο σκλαβιάς και βίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έχει ο πόνος όνομα, διεύθυνση και αριθμό,
αιτία, αιτιατό και πεπραγμένα
μα έχει και έλεος.
Όπως κτερίσματα αστραφτερά,
του δεκαπεντασύλλαβου την εύφημο τη μνεία,
κάτι ρεμπέτικα ρεφρέν και ακόμα πολλά
σαν τις ιαχές της νέγρικης κιθάρας
και ίσως να θέλει μια κάποια επιδιόρθωση
πριν εκτεθεί
ανεπανόρθωτος και ασχήμων στα μάτια των αθώων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Και μια και δυο και τρεις
Λίγο πριν πιάσουμε λιμάνι, βούλιαζε το πλοίο μας.
«Παρ'το αλλιώς, ρε καπετάνιο» φώναξε το πλήρωμα.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα.
«Δώσε, θεέ, μια μέρα ακόμα»
αναφώνησα.
«Δεν θα τα ξαναθαλασσώσω».
Αμήν.
[Από την έκδοση]

Ένας κόσμος ευρύς, μα με έναν τόπο καθαρά προσωπικό με προσανατολισμό στην Ανατολή, αντανακλάται στα ποιήματα της Ουκρανής Λιουντμίλα Ντιατσένκο. Παράλληλα, η γλωσσική, μουσική και συντακτική διάρρηξη με παύσεις και αναπνοές, χαρακτηρίζουν τους στίχους της βραβευμένης ποιήτριας και την καθιστούν μια νέα, βαρύνουσας σημασίας, φωνή στον σύγχρονο ευρωπαϊκό ποιητικό κόσμο.

τι θα απομείνει από εσένα; μαραμένα φύλλα και ένα δυο πουκάμισα;
που τα πέταξες από πάνω σου σαν οχιά; ξερή αψιθιά;
μπουμπούκια αμβροσίας; οι έλληνες θεοί αγαπούσαν αυτήν την ανοησία αλλά ό,τι είναι καλό για τους θεούς δεν είναι για τη γυναίκα, εμείς δεν είμαστε θεοί.
από αλλεργία στην αμβροσία (ιατρική μάσκα σαν φερετζέ), περιττός θόρυβος από ξερά φύλλα στη μέση της νύχτας και παραλήρημα.
τι θα απομείνει από εμένα; εσύ μου τα πήρες όλα σαν την παρήχηση ο καρλ κλέβει το κοράλλι της κλάρας.
και τι απομένει από όλους: αναμνήσεις, ένα σύμβολο ή ένα ψέμα;
από τον ιησού ο σταυρός, από τον βαν γκογκ τα ηλιοτρόπια, από τον ουγκό ο κουασιμόδος
και από τον κόσμο τα οστά όλων αυτών που ο Θεός έριξε σε αυτήν τη γη, κάτω από αυτόν τον ουρανό, σε αυτήν την περιπέτεια (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας θείος που μαθαίνει στα ανίψια του πώς παρακολουθούνται τα κινητά τηλέφωνα, μια βουλωμένη αποχέτευση σε ένα συγκρότημα εξοχικών κατοικιών, ένας δάσκαλος, ένας ψιλικατζής, μια απρόσωπη τηλεφωνική επικοινωνία. Ένα βράδυ Ανάστασης, μία εκδήλωση και μία κόντρα εκδήλωση, ένας καθηγητής Ιστορίας και η εθνική υποτέλεια. Μια μύγα, μια εκδρομή στη Χαλκιδική, μια θυμωμένη ιστορία και το πείραμα ενός πεθαμένου (ή μήπως είναι ζωντανός;).
Σε δέκα σπαρταριστές ιστορίες, ο Γιώργος Σπανουδάκης μας παρουσιάζει τους ήρωές του, ανθρώπους καθημερινούς μα και παράξενους, συνδυάζοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία, και συνομιλώντας με τη φιλοσοφία, την ιστορία και τα μαθηματικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εννέα ιστορίες που πραγματεύονται το πρόβλημα της ταυτότητας με ποικίλους αφηγηματικούς τρόπους. Ήρωες πολυσύνθετοι, δοσμένοι με μία μοναδική γλωσσική σχολαστικότητα. Τι σχέση έχουν άραγε ένας λοχαγός, ένας πρόεδρος, ένας άντρας που πηδάει από τη Γέφυρα του Καρόλου και ένας παππούς που ήταν κάθαρμα; Ένα βιβλίο που χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς λογοτεχνίας ριζοσπαστικό και ασυμβίβαστο, για το οποίο ο συγγραφέας τιμήθηκε με την υποτροφία Borislav Pekic. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)