Για το μυθιστόρημα του Μαρίκε Λούκας Ράινεβελντ [Marieke Lucas Rijneveld] «Υπέροχη αγαπημένη μου» (μτφρ. Άγγελος Αγγελίδης και Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος). Στην κεντρική εικόνα, το έργο «The Lovers ΙΙ» (1928) του René Magritte.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για την παράσταση του έργου του Bernard-Marie Koltès «Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι», σε σκηνοθεσία Τιμοφέι Κουλιάμπιν, δραματουργία Roman Dolzhanskiy, που ανεβαίνει μέχρι την Κυριακή στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, με τους Τζον Μάλκοβιτς και Ινγκεμπόργκα Νταμπκουνάιτε στους δύο ρόλους. 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Το «Σουέλ», που παίζεται στο Θέατρο 104 και φέρει την υπογραφή του Θοδωρή Τσαπακίδη, είναι μια ανησυχαστική «τραγικωμωδία» για την περίοδο της καραντίνας. Στην κεντρική εικόνα, φωτογραφία της Βάσιας Αναγνωστοπούλου.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για την παράσταση «INK» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η οποία παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής. Φωτογραφίες © Julian Mommert.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Αποτυπώνοντας την παθογένεια στις δομές της νεοελληνικής κοινωνίας των δεκαετιών ’70-’80, ο «Γάμος» του Μάριου Ποντίκα είναι τεκμήριο του νατουραλισμού στο θέατρό μας, φαίνεται όμως ότι επανέρχεται στο προσκήνιο σαράντα χρόνια μετά ως άκρως ρεαλιστικό έργο, με τα πρόσφατα γεγονότα κακοποίησης και δολοφονίας γυναικών. Φωτογραφία: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Ο Γιώργος Νανούρης φτιάχνει ένα πολύ μινιμαλιστικό εικαστικό/θεατρικό δρώμενο βασισμένο στον «Αίαντα» του Σοφοκλή, την τραγωδία που τόσο έχει απασχολήσει τους σκηνοθέτες κατά τη χρονιά που πέρασε (βλ. τον Αίαντα του Αργύρη Ξάφη με πρωταγωνιστή τον Σταμουλακάτο και τη διασκευή σε νεοελληνικό κείμενο του ίδιου έργου στις «Ρίζες από βαμβάκι» της Κάλλιας Παπαδάκη, με Αίαντα τον Δημήτρη Μοθωναίο). Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη ανέβηκε, στο θέατρο «Σταθμός», το πρωτότυπο, παράλογο και σκοτεινό έργο του ιρλανδού συγγραφέα Enda Walsh «Χάπι» (“Medicine”), που έκανε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και τώρα έρχεται σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου στην Ελλάδα (έργα του είναι "Η φάρσα της οδού Γουόλγουορθ", το “Μικροπράγματα” κ.ά.). Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για τη μελέτη «Κωμωδίας εγκώμιον - Η σοβαρότητα του γέλιου» του Σάββα Πατσαλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University Studio Press, για το «παρεξηγημένο ανά τους αιώνες κωμικό στοιχείο».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

«Pomona» του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ στο το θέατρο Πόρτα, «Βόυτσεκ» του Γκεόργκ Μπύχνερ στο θέατρο Πόλη και «Η σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ φον Κλάιστ στο Εθνικό Θέατρο: Τρεις καλές παραστάσεις για να περάσουμε θεατρικά στο 2023.  

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για τις παραστάσεις: «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» του Εντουάρ Λουί, «Photograph 51» της Άννα Ζίγκλερ και «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για το μυθιστόρημα της Ιρένε Σολά [Irene Solà] «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» (μτφρ. Μαρία Παλαιολόγου, εκδ. Ίκαρος). Στην κεντρική εικόνα, η συγγραφέας.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Τρεις έξοχες παραστάσεις, οι οποίες θα παρουσιάζονται μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου. «Ο θείος Βάνιας» (σκην. Δημήτρη Καραντζά) στο θέατρο Προσκήνιο, «Μια άλλη Θήβα» (σκην. Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και «Σεροτονίνη» (σκην. Δημήτρη Αγαρτζίδη, Δέσποινας Αναστάσογλου) στο Bios.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για την έκθεση του Δημήτρη Τρίκα στο Δρομοκαΐτειο με τίτλο «Εγκλεισμοί», με διοργανώτρια εταιρεία την ΑΜΚΕ Ρίζες Πολιτισμού, «που απηχεί τον ταξικό χαρακτήρα που είθισται να προσλαμβάνει ακόμη και ο ψυχιατρικός εγκλεισμός».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για την παράσταση «Σπιρτόκουτο: The Musical – Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους», βασισμένη στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Νιάρρου, η οποία παρουσιάζεται στη Στέγη έως τις 30 Δεκεμβρίου 2022. 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Για το συλλογικό μυθιστόρημα «Ηφαίστειο» (πρόλογος – επιμέλεια: Κώστας Β. Κατσουλάρης, εκδ. Ιωλκός).

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Τρεις θεατρικές παραστάσεις προβάλλουν σαφείς πολιτικές τοποθετήσεις, υπερβαίνοντας την τρέχουσα επικαιρότητα. «Solaris», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, «Βασίλισσα χωρίς φτερά», σε σκηνοθεσία Μαρίας Γοργία και «Ελευθερία εις θάνατον» σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη.

Του Νίκου Ξένιου

Για τη συλλογή διηγημάτων της Μαρίας Καλιόρη «Οι καλοί πεζοπόροι» (εκδ. Ιωλκός). Κεντρική εικόνα: Επεξεργασμένη φωτογραφία της Μ.Κ.

Του Νίκου Ξένιου

Για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιάννη Πάσχου «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» (εκδ. Περισπωμένη).

Του Νίκου Ξένιου

Δύο παραστάσεις βασισμένες σε απαιτητικούς μονολόγους, με κοινό τόπο την αναγωγή του προσωπικού βιώματος σε συλλογική μνήμη. «Χαρίκλεια Καβάφη»  σε σκηνοθεσία – κείμενο του Κοραή Δαμάτη και «Passport» σε σκηνοθεσία – κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη.

Του Νίκου Ξένιου

Ο θεατής που βγαίνει σοκαρισμένος από την Κεντρική Σκηνή της Στέγης και το «Bros» του Ρόμεο Καστελλούτσι [Romeo Castellucci] δεν έχει την παραμικρή βεβαιότητα: κοινωνικά, πολιτικά, ανθρωπολογικά και –κυρίως– οντολογικά ερωτήματα τον κατακλύζουν.

Του Νίκου Ξένιου