Ο Βαλεντίνος (Βάλιας) Σεμερτζίδης (1911-1983) έφθασε με την οικογένειά του στην Ελλάδα λίγο πριν από την καταστροφή της Σμύρνης, μ’ ένα καράβι γεμάτο πρόσφυγες από τον Καύκασο. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε αρχικά στη Δραπετσώνα, μετά στην Παλαιά Κοκκινιά και τελικά, το 1941, μετακόμισε σ’ ένα σπίτι στα Τουρκοβούνια στην Αθήνα.
Ο Βάλιας σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Καλών Τεχνών, πρώτα στο προκαταρκτικό τμήμα και κατόπιν στο εργαστήριο του Παρθένη (1928-1936). Στον Πόλεμο υπηρέτησε στο Αντιαεροπορικό Πυροβολικό και το μεγαλύτερο μέρος της Κατοχής το πέρασε στην Αθήνα. Στα χρόνια 1939-1940 πρέπει να προσχώρησε στο ΚΚΕ. Μετά από αίτημά του, τον Μάρτιο του 1944, ανέβηκε στα βουνά της Ευρυτανίας, με στόχο να ζήσει από κοντά και να ζωγραφίσει τον αγώνα ενάντια στους κατακτητές.
Το ημερολόγιο που κράτησε, επιστρέφοντας στην Αθήνα από το Βουνό (20 Οκτωβρίου 1944) όλος ενθουσιασμό και με σχέδια για το μέλλον μετά την Απελευθέρωση, είναι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: αφορά τη ζωή του ως καλλιτέχνη, αλλά και το δράμα που έζησε μέσα σε τέσσερις μήνες η ελληνική Αριστερά, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που μεθοδικά οδηγήθηκαν στη συντριβή. Ως διερμηνέας των Σοβιετικών αξιωματικών που είχαν έρθει στο Βουνό στα τέλη Ιουλίου ’44, αλλά και κορυφαίων στελεχών του ΚΚΕ, ο Σεμερτζίδης ήταν παρών σε σημαντικές συζητήσεις τόσο μεταξύ τους όσο και με Βαλκάνιους ηγέτες.
Ο ζωγράφος περιγράφει, αρχικά με οδύνη και στη συνέχεια ανάστατος με όσα βλέπει και ακούει γύρω του, την τραγική έξοδο αμάχων, τραυματιών και κομματικών στελεχών από την Αθήνα μετά την επικράτηση των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων. Η βρετανική πολιτική ηγεσία ήταν αποφασισμένη να αποκλείσει με τη βία κάθε ενδεχόμενο συμμετοχής του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στην πολιτική ζωή της χώρας, την οποία, με τη συναίνεση της σοβιετικής ηγεσίας, ήθελε να κρατήσει πάση θυσία υπό τον έλεγχό της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα επόμενα 20 χρόνια, η κατάθλιψη θα αποτελεί την πιο συνηθισμένη αιτία αναπηρίας παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών ωστόσο, η θεραπεία της δεν έχει αλλάξει σημαντικά. Στον χώρο της ψυχιατρικής, ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει... τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γιατί στο παρόν ανατρεπτικό βιβλίο, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, Edward Bullmore, μας παρουσιάζει τα επαναστατικά, καινοφανή επιστημονικά δεδομένα που συνδέουν την κατάθλιψη με τη φλεγμονή του σώματος και του εγκεφάλου. Εξηγεί τις γνώσεις που διαθέτουμε σήμερα σχετικά με το πώς και το γιατί οι ψυχικές διαταραχές μπορεί να έχουν τις ρίζες τους στο ανοσοποιητικό σύστημα, και περιγράφει μια μελλοντική επανάσταση σύμφωνα με την οποία οι θεραπείες θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά στοχευμένες ώστε να διαρρήξουν τον φαύλο κύκλο του στρες, της φλεγμονής και της κατάθλιψης. Ο Φλεγμαίνων νους υπερβαίνει τα όρια της κλινικής πρακτικής και του εργαστηρίου, εξερευνώντας έναν εντελώς νέο τρόπο θεώρησης του τρόπου με τον οποίο ο νους, ο εγκέφαλος και το σώμα συνεργάζονται μεταξύ τους -συχνά αποτυχημένα- προκειμένου να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε σ’ έναν εχθρικό κόσμο. Επίσης, μας παρέχει πληροφορίες για την ιστορία της δυτικής ιατρικής, για το πώς έχουμε σφάλει αλλά και πετύχει στο παρελθόν, καθώς και για το πώς θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές πολύ πιο αποτελεσματικά στο μέλλον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το δημόσιο χρέος είναι ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα των τελευταίων δεκαετιών, γεννώντας ανησυχίες στην κοινή γνώμη για τις ευρύτερες συνέπειές του. Σχεδόν πάντοτε, πίσω από την ειδησεογραφία υποκρύπτεται το εξής θεμελιώδες ερώτημα: Είναι το δημόσιο χρέος κάτι «καλό» ή είναι κάτι «κακό»; Πρόκειται, δηλαδή, για ένα χρήσιμο εργαλείο στη διαχείριση έκτακτων περιστάσεων (π.χ. πολέμων, σοβαρών υφέσεων) και τη χρηματοδότηση μεγάλων υποδομών που αργούν να αποσβέσουν το κόστος τους, ή είναι ένα «καρκίνωμα» που πλήττει μεσοπρόθεσμα το βιοτικό μας επίπεδο, υπονομεύει το μέλλον των νεότερων γενεών και από το οποίο δύσκολα θα απαλλαγούμε;
Η Ελλάδα κατέχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία του δημόσιου χρέους, όχι μόνο για τον πρώτο καταγραμμένο «κρατικό» δανεισμό -των Συρακουσών τον 5ο αιώνα π.Χ.-, αλλά και για την πρώτη «κρατική» χρεοκοπία, συγκεκριμένα δεκατριών πόλεων που είχαν δανειστεί από τον Ναό των Δηλίων τον 4ο αιώνα. Στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ο κρατικός δανεισμός έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στη χρηματοδότηση μεγάλων έργων και ιδεών, συμβάλλοντας έτσι στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Ταυτόχρονα, υπήρξε και αφετηρία αρκετών δεινών, σε περιόδους χρηματοοικονομικών δυσχερειών, με χαρακτηριστικότερη την πρόσφατη περίοδο της κρίσης χρέους.
Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν ότι ο δημόσιος δανεισμός παίζει καίριο ρόλο στην οικοδόμηση και τη σταθερότητα του σύγχρονου κράτους, διότι του επιτρέπει να αντεπεξέρχεται σε περιόδους κρίσης (πόλεμοι, πανδημίες, οικονομικές καταστροφές) και να προσφέρει στους πολίτες του ουσιώδη δημόσια αγαθά (μεταφορές, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη). Παράλληλα, αποδίδουν στα δημόσια χρεόγραφα κομβικό ρόλο σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών αγορών. Από την άλλη, πιστεύουν επίσης ότι τα μη παραγωγικά δημόσια δάνεια και όσα έχουν σαφώς πολιτικά κίνητρα θα πρέπει εξ ορισμού να αποφεύγονται, ώστε το πολύτιμο όπλο του δημόσιου χρέους να παραμένει «ετοιμοπόλεμο» όταν θα είναι πραγματικά απαραίτητο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τίποτα δεν συμβαίνει κατά τύχη -όλα συνδέονται μεταξύ τους- συμπτώσεις δεν υπάρχουν: σε τούτες τις φράσεις συναντά κανείς συμπυκνωμένη την ουσία της σκέψης ενός συνωμοσιολόγου. Παρ’ ότι για δεκαετίες γυρόφερναν στο περιθώριο της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν γίνει πλέον κυρίαρχο και αναπόσπαστο στοιχείο της: ούτε λίγο-ούτε πολύ, 147 μέλη του αμερικανικού Κογκρέσσου υπερψήφισαν τις ενστάσεις για τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών του 2020, βασιζόμενα στην αναπόδεικτη θεωρία συνωμοσίας της μυστηριώδους ομάδας QAnon! Αυτό ωστόσο δεν είναι παρά το πιο πρόσφατο παράδειγμα σε μια μακρά ακολουθία θεωριών συνωμοσίας, που περιλαμβάνει τη σατανιστική υστερία της δεκαετίας του 1980, τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, τους φόβους περί δηλητηριώδους φθορίωσης του νερού, τις εικασίες για τον πραγματικό δολοφόνο του Προέδρου Τζων Φ. Κέννεντυ, αλλά και την υποψία ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια «δουλειά» στημένη από την κυβέρνηση Μπους.

Ο Michael Shermer παρουσιάζει εδώ μια συναρπαστική ιστορική ανασκόπηση των θεωριών συνωμοσίας, που ξεκινά από τη δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου και τις απαρχές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, επιχειρώντας ταυτόχρονα να απαντήσει από τη σκοπιά της γνωστικής και της εξελικτικής ψυχολογίας σε μια σειρά από καίρια ερωτήματα: Γιατί πιστεύουν οι άνθρωποι σε θεωρίες συνωμοσίας; Ποιες εξ αυτών έχουν βάση αλήθειας; Πώς θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε; Σύμφωνα με τον ίδιο, οι άνθρωποι πιστεύουν στις θεωρίες συνωμοσίας διότι αρκετές από αυτές έχουν έναν πυρήνα αλήθειας (και διαβλητές εκλογές έχουν γίνει, και παιδόφιλοι υπάρχουν). Σημαντικό ρόλο παίζουν, επίσης, ένα διάχυτο αίσθημα άγχους και απώλειας κοινωνικού ελέγχου, όπως και παράγοντες της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τέλος, βάσιμοι εξελικτικοί λόγοι φαίνεται να παραπέμπουν σε ένα είδος «εποικοδομητικής συνωμοσιολογίας» που αποτελεί δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αν αναρωτηθήκατε ποτέ με τι μοιάζουν οι εξωγήινοι, το χταπόδι ίσως είναι η πιο εύστοχη απάντηση! Από παλιά θεωρούσαμε τα πτηνά και τα θηλαστικά ως τα ευφυέστερα πλάσματα στη Γη. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει σαφές πως υψηλή ευφυΐα έχουν επίσης αναπτύξει εξαιρετικά διαφορετικές μορφές ζωής -και συγκεκριμένα τα κεφαλόποδα, και πάνω απ’ όλα τα χταπόδια. Κι αυτό γιατί μεταξύ άλλων παρατηρήσαμε ότι, τουλάχιστον τα χταπόδια, όταν βρίσκονται σε αιχμαλωσία βρίσκουν τρόπους να εκδηλώνουν τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες ή την περιφρόνησή τους, κλέβουν τροφή από γειτονικές δεξαμενές, σβήνουν όσα φώτα τούς ενοχλούν (!), ενώ εκτελούν και θεαματικότατες αποδράσεις... Ο Πήτερ Γκόντφρυ-Σμιθ, διακεκριμένος φιλόσοφος της επιστήμης και δεινός δύτης, περιγράφει πώς συμπεριφέρονται τα χταπόδια που ζουν ελεύθερα κοντά στις ακτές της Αυστραλίας και, ταυτόχρονα, προσπαθεί να απαντήσει σε μια σειρά από καίρια ερωτήματα: Πώς απέκτησαν τα ζώα συνείδηση του εαυτού τους; Αποτελεί άραγε τυχαίο γεγονός ότι η διαδικασία της εξέλιξης μας έδωσε τουλάχιστον δύο διαφορετικές μορφές ευφυΐας; Τι είδους ευφυΐα διαθέτουν τα κεφαλόποδα; Πώς έγινε τόσο έξυπνο το χταπόδι, τη στιγμή που ζει λίγο και έχει περιορισμένη κοινωνική ζωή; Πώς είναι να έχεις οχτώ πλοκάμια με τόσο πολλούς νευρώνες ώστε αυτά να μπορούν να «σκέφτονται από μόνα τους»; Τούτο το συναρπαστικό βιβλίο, το οποίο έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον 20 γλώσσες, αλλάζει οριστικά την αντίληψη και την εικόνα που έχουμε για τα χταπόδια, για την εξέλιξη της ευφυΐας και για την ίδια την ουσία της ζωής στον πλανήτη μας! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο αυστριακός φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein (1889-1951) δικαίως θεωρείται ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 20ού αιώνα, τόσο για την πρωτοτυπία της σκέψης του όσο και για τον ανατρεπτικό τρόπο γραφής του. Εμβληματικό έργο της φιλοσοφικής του προσέγγισης είναι οι "Φιλοσοφικές έρευνες", έργο που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του από τους εκτελεστές της πνευματικής του διαθήκης, χωρισμένο σε δύο εκτενή μέρη. Καλύπτοντας θέματα όπως η λογική και η γλώσσα, η ψυχολογία και η πρόθεση, ο νους και η αισθητηριακή αντίληψη, άνοιξε τον δρόμο για τη διαμόρφωση της αγγλόφωνης φιλοσοφικής παράδοσης της αναλυτικής φιλοσοφίας και της φιλοσοφίας της γλώσσας, με έντονη και απτή επίδραση που παραμένει καίρια και σημαντική ακόμα και σήμερα, σχεδόν τρία τέταρτα του αιώνα μετά. Η ελληνική μετάφραση των Φιλοσοφικών ερευνών πρωτοεμφανίστηκε το 1977. Από τότε, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας και η συνδρομή της στη μελέτη του έργου του φιλοσόφου μειώθηκε προοδευτικά, είτε λόγω παραλείψεων και παρερμηνειών (πράγμα εύλογο, αν σκεφτεί κανείς την πρωτόγονη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η ανάλυση της βιτγκενσταϊνικής φιλοσοφίας τα χρόνια εκείνα), είτε εξαιτίας της έλλειψης πρόσβασης στις σημειώσεις και τα Κατάλοιπα του Wittgenstein, όπου πολύ συχνά αποσαφηνίζονταν τα σκοτεινά σημεία των Φιλοσοφικών ερευνών. Η παρούσα μετάφραση μπορεί να θεωρηθεί η οριστική, πλήρης και ενδελεχώς διορθωμένη απόδοση αυτού του σπουδαίου έργου στη γλώσσα μας. Έχοντας υπόψη την τέταρτη, αναθεωρημένη έκδοση των Φιλοσοφικών ερευνών του 2009, από τους P. M. S. Hacker & Joachim Schulte, οι οποίοι αναδόμησαν το δεύτερο μέρος του έργου διευκολύνοντας την κατανόηση του αναγνώστη, οι "Φιλοσοφικές έρευνες" μπορούν πλέον να διαβαστούν χωρίς τα προσκόμματα που συναντά η πρώτη απόπειρα μετάφρασης ενός σημαντικού φιλοσοφικού έργου. Εφοδιασμένες με νέα, εξαντλητικά ευρετήρια, συμπληρωμένες με επεξηγηματικές σημειώσεις τέλους γραμμένες από δύο έμπειρους μεταφραστές και σχολιαστές, οι "Φιλοσοφικές έρευνες" είναι για πρώτη φορά προσβάσιμες στη χώρα μας στην ολότητά τους, χωρίς παρερμηνείες ή αυθαιρεσίες, ενσωματώνοντας όλες τις απαραίτητες αλλαγές και τις εκατοντάδες διορθώσεις που έχουν γίνει στο έργο, τις περασμένες δεκαετίες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το αρχαίο θέατρο μέσα από τις πηγές, έργο αναφοράς στη διεθνή βιβλιογραφία, προσφέρει ένα έγκυρο και προσιτό πανόραμα των μαρτυριών στις οποίες βασίζεται η μελέτη του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού θεάτρου. Ο μη ειδικός αναγνώστης έχει, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, την ευκαιρία να έρθει σε άμεση επαφή με ένα ευρύτατο φάσμα πρωτογενών πηγών σε αξιόπιστες μεταφράσεις και να σχηματίσει συνολική εικόνα για το θεατρικό φαινόμενο κατά την αρχαιότητα, χωρίς να περιορίζεται από τις εκάστοτε συντομεύσεις και παραλείψεις των εγχειριδίων.
Η ελληνική έκδοση του βιβλίου των Csapo και Slater περιέχει πολυάριθμες βελτιώσεις και διορθώσεις, καθώς και πλούσιες επεξηγηματικές πληροφορίες. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συμπληρωμένη και ενημερωμένη βιβλιογραφία, η οποία διευκολύνει τους αναγνώστες να προσανατολιστούν προς τα καλύτερα και αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της σύγχρονης έρευνας στον τομέα του αρχαίου θεάτρου. Εξίσου σημαντικό είναι ότι η μετάφραση των αρχαίων πηγών έγινε εξυπαρχής με βάση νεότερες και εγκυρότερες εκδόσεις των πρωτογενών πηγών.
Η παρούσα έκδοση εμπλουτίζει την ελληνική βιβλιογραφία με ένα θεμελιώδες έργο, που θα χρησιμεύσει ως εργαλείο έρευνας και διδασκαλίας για φοιτητές φιλολογικών και θεατρολογικών τμημάτων, για ειδικούς του αρχαίου θεάτρου, αλλά και για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν καλύτερα έναν από τους λαμπρότερους θεσμούς του ελληνικού και του παγκόσμιου πολιτισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βραχεία Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία (Short-Term Psychoanalytic Psychotherapy / STPP) για εφήβους είναι ένα μοντέλο ψυχαναλυτικής θεραπείας που περιλαμβάνει 28 συνεδρίες ατομικής ψυχοθεραπείας με εφήβους ή νεαρά άτομα και 7 συνεδρίες με τους γονείς ή τους φροντιστές τους, υποστηριζόμενες από εποπτεία. Ως θεραπεία για νεαρά άτομα με ήπια ή σοβαρή κατάθλιψη, έχει τις ρίζες της στις ψυχαναλυτικές αρχές και πρακτικές και προέρχεται από μια μακρά παράδοση εφαρμογής ψυχαναλυτικών μοντέλων ορισμένου χρόνου σε εφήβους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η αποτελεσματικότητα του μοντέλου έχει ελεγχθεί στη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής κλινική δοκιμή που έχει διεξαχθεί στην Ευρώπη πάνω στην εφηβική κατάθλιψη (IMPACT study).
Η χρησιμότητα, ή μάλλον η αναγκαιότητα, της STPP είναι πολυεπίπεδη. Η χρονικά προσδιορισμένη φύση του μοντέλου συμβαδίζει με τις αναπτυξιακές ανάγκες των εφήβων και τις διεργασίες αποχωρισμού και αυτονόμησης. Αν και πολλοί ψυχαναλυτικοί ψυχοθεραπευτές βρίσκουν ίσως το προκαθορισμένο τέλος σε μια θεραπεία ορισμένου χρόνου ως κάτι "αποστερητικό" και επιβεβλημένο, για τους εφήβους και τους νέους η διάρκεια των 28 συνεδριών μπορεί να προσφέρει μια επαρκώς καλή εμπειρία φροντίδας και κατανόησης του ασυνείδητου άγχους τους, χωρίς να ανησυχούν, όπως συχνά συμβαίνει, ότι θα "παγιδευτούν" σε μια μακροχρόνια δέσμευση. Η STPP μπορεί να τους προσφέρει μια πρώτη εμπειρία κατανόησης των συναισθημάτων τους, καθώς και να διευκολύνει την εμπιστοσύνη και την επένδυσή τους στη θεραπεία, όπως επίσης και να τους εμπνεύσει προς μια πιο μακρόπνοη θεραπευτική διαδικασία στο μέλλον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στον 20ό αιώνα οι βιολόγοι θέλησαν να αποσυνθέσουν τα δομικά στοιχεία της ζωής (ιστούς, κύτταρα, πρωτεΐνες) για να μάθουν πώς λειτουργούν. Στον τωρινό αιώνα, αντίθετα, μια νέα γενιά βιολόγων υπόσχεται να αποκαλύψει πώς δημιουργείται η ζωή, αλλά και πώς μπορεί να αναδημιουργηθεί. Αυτό το αναδυόμενο επιστημονικό πεδίο ονομάζεται συνθετική βιολογία και έχει έναν και μόνο στόχο: να μας δώσει πρόσβαση στο ανθρώπινο κύτταρο ώστε να μπορούμε να γράφουμε καινούργιο -και πιθανώς καλύτερο- βιολογικό κώδικα.
Στο πλαίσιο της συνθετικής βιολογίας, μηχανικοί σχεδιάζουν νέα υπολογιστικά συστήματα βιολογικού ενδιαφέροντος, νεοφυείς επιχειρήσεις πωλούν εκτυπωτές ικανούς να μετατρέπουν κώδικα υπολογιστή σε «ζωντανούς οργανισμούς», ενώ αρχιτέκτονες δικτύων χρησιμοποιούν DNA στη θέση των σκληρών δίσκων. Άλλοι επιστήμονες αναπτύσσουν περίτεχνα συστήματα όπου ανθρώπινα όργανα σε νανοκλίμακα ζουν και αναπτύσσονται έξω από το ανθρώπινο σώμα. Βιολόγοι, μηχανικοί, επιστήμονες των υπολογιστών και πολλοί άλλοι ερευνητές έχουν διαμορφώσει από κοινού ένα σύνθετο οικοσύστημα από ειδικούς, ερευνητικά εργαστήρια, συστήματα υπολογιστών, κρατικούς οργανισμούς και ιδιωτικές επιχειρήσεις το οποίο δημιουργεί νέους τρόπους κατανόησης της ζωής, καθώς και νέες μορφές της. Πρόκειται για μια αληθινή μηχανή της γένεσης.
Σύντομα η ζωή δεν θα είναι πλέον ένα παιχνίδι της τύχης αλλά απόρροια σχεδιασμού και επιλογής. Η μηχανή της γένεσης θα καθορίσει το πώς αντιλαμβανόμαστε και ορίζουμε την οικογένεια, πώς αναγνωρίζουμε τη νόσο και αντιμετωπίζουμε τη γήρανση, πώς φτιάχνουμε τα σπίτια μας και πώς τρεφόμαστε. Θα παίξει κρίσιμο ρόλο στη διαχείριση της κατάστασης κλιματικής έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε σήμερα και τελικά στην ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ελληνικός πολιτισμός γεννήθηκε όταν οι αρχαίοι Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν, να διασκορπίζονται και να ιδρύουν νέες κοινότητες σε παράκτιες περιοχές. Αυτές οι κοινότητες, οι αποικίες, λειτουργούσαν ως αποκεντρωμένα δίκτυα γύρω από ένα εικονικό κέντρο, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα - μια οπτική αντίστροφη από τη ρωμαϊκή θέαση του mare nostrum. Θα ήταν εύλογο άραγε να εκφράσει κανείς τον θαυμασμό του για τους Έλληνες, που δημιούργησαν έναν τέτοιο πολιτισμό παρά τη σταθερά αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στα σημεία εγκατάστασής τους, τα συνεχώς διευρυνόμενα δίκτυά τους και την απουσία όμορων εδαφών;
Στην εποχή μας η έννοια του δικτύου κυριαρχεί (δίκτυα τηλεοπτικά, μεταφορών, ηλεκτροδότησης, διαδίκτυο κ.λπ.) και είμαστε περισσότερο ανοιχτοί σε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης τέτοιων ιστορικών ερωτημάτων. Στην προσπάθειά μας να εξετάσουμε τον σχηματισμό των αρχαίων δικτύων, μέσω των οποίων αναδεικνύονταν και διαδίδονταν τα κυριότερα κοινά χαρακτηριστικά του πολιτισμού και της ταυτότητας των Ελλήνων, το μοντέλο του «μικρού κόσμου» και οι νέες ιδέες της θεωρίας των δικτύων μάς προσφέρουν μια πανοραμική θέαση του πανελλήνιου ιστού, με τους «κόμβους», τους «δεσμούς» και τις «ροές» του, φωτίζοντας σημαντικές πτυχές της αρχαϊκής κοινωνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

H μελέτη της ελληνικής πεζογραφίας γινόταν μέχρι τώρα μέσα από διάφορα πρίσματα (γενιές, ξένες επιδράσεις ή ρεύματα), εδώ επιχειρείται μια διαφορετική της προσέγγιση μέσω του τραύματος, της μνήμης και της μεταφοράς, με τις έννοιες αυτές να χρησιμοποιούνται ως άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται οι συζητήσεις περί έθνους και μυθοπλασίας. Ο πιο πρόσφορος τρόπος για να δούμε το πώς αλλάζει η σχέση λογοτεχνίας και έθνους είναι μέσω του ιστορικού μυθιστορήματος. Τα παλαιότερο ιστορικό μυθιστόρημα επεδίωκε να επιβεβαιώσει την εθνική ιστορία, να στηρίξει το έθνος, και ήταν γέννημα του ιστορισμού. Οι βασικές προϋποθέσεις του, όπως η χρονική απόσταση μεταξύ του χρόνου συγγραφής και της μυθιστορηματικής δράσης, ο διδακτικός του ρόλος ή η λειτουργία του ως συμπληρώματος της ιστορικής γνώσης, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Το νέο μετα-ιστορικό μυθιστόρημα, απότοκο του μεταμοντερνισμού και επιβεβαίωση του παροντισμού, διερευνά την ετερότητα του έθνους, τις αποσιωπημένες πτυχές και τα τραύματα της εθνικής ιστορίας. Βλέπει το παρελθόν περισσότερο στο παρόν, αμφισβητεί τις εθνικές αλήθειες και δεν βασίζεται τόσο στη μαρτυρία όσο στη διερεύνηση του ιστορικού αρχείου, επιχειρώντας παράλληλα τη μετάβαση από το έθνος στον κόσμο και από την εσωστρεφή ματιά στη διασπορική. Η Μεταπολίτευση δεν φέρνει μόνο ένα νέου είδους μετα-ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και νέες αναγνώσεις του παλαιότερου, καθώς η ιστορία δεν γνωρίζει το τέλος της αλλά αξιοποιεί τον ανατροφοδοτικό της διάλογο με τη μνήμη, το τραύμα και το αρχείο. Με έμφαση στη μεταπολιτευτική περίοδο και με συγκριτικές αναγωγές σε παλαιότερα κείμενα, σε αυτό το βιβλίο αναλύονται οι διάφοροι τρόποι εμπλοκής του μυθιστορήματος με το έθνος και την ιστορία του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από τον λοιμό των Αθηνών, το 430 π.Χ., και τη μαύρη πανώλη τον 14ο αιώνα ώς την ισπανική γρίπη το 1918 και την COVID-19 στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2020 η ανθρωπότητα έρχεται περιοδικά αντιμέτωπη με πανδημίες που έχουν τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις. Σήμερα, βέβαια, ζούμε σε μια εποχή πολύ διαφορετική από εκείνη των αρχαίων Αθηναίων ή των Ευρωπαίων του Μεσαίωνα, ή ακόμα και από εκείνη στην οποία βρισκόταν ο κόσμος κατά το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα. Ξέρουμε ποιον πολεμάμε και δουλεύουμε με προηγμένα εργαλεία· αυτά συγκροτούν ένα πλαίσιο στο οποίο τα μαθηματικά παίζουν εξέχοντα ρόλο και αποδεικνύονται όπλο καθοριστικής σημασίας. Οι μαθηματικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται προκειμένου να προλαμβάνουμε, να προβλέπουμε, να ελέγχουμε και να καταπολεμούμε τις ασθένειες αξιοποιούν πρακτικά όλο τον επιστημονικό κλάδο, από τις διαφορικές εξισώσεις μέχρι τη βελτιστοποίηση, ενώ περιλαμβάνουν επίσης τη στατιστική, τις χρονοσειρές, τις αλυσίδες Μαρκόφ, τις αριθμητικές μεθόδους, τη γεωμετρία κ.λπ.· η μαθηματική επιστήμη βρίσκεται κυριολεκτικά στην υπηρεσία της κοινωνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, η συστηματική ενασχόληση με τα μαθηματικά συνιστούσε βασική προϋπόθεση για τη βαθύτερη κατανόηση της φιλοσοφίας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι μαθηματικές επιστήμες (αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική) αποτέλεσαν κατά την Ύστερη Αρχαιότητα αναπόσπαστο τμήμα του εκπαιδευτικού προγράμματος της Σχολής των Αθηνών, στην οποία φοίτησε ο Δομνίνος από τη Λάρισα της Συρίας. Οι πηγές περιγράφουν τον Δομνίνο ως ιδιαίτερα ικανό στα μαθηματικά. Τι απέμεινε όμως από το έργο του; Το παρόν βιβλίο επιχειρεί να δώσει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Εκκινώντας από μια παρουσίαση του ιστορικού και πολιτισμικού πλαισίου εντός του οποίου έζησε ο Δομνίνος, η μελέτη εξετάζει, αρχικά, τα διαθέσιμα βιογραφικά στοιχεία για τον Δομνίνο και, στη συνέχεια, εστιάζει σε τρία σημαντικά μαθηματικά κείμενα της Ύστερης Αρχαιότητας που έχουν αποδοθεί σε αυτόν: το Εγχειρίδιον της «Αριθμητικής Εισαγωγής», το Πώς αποσπάται ένας λόγος από έναν άλλο λόγο και τα Σχόλια στον Νικόμαχο. Το βιβλίο απευθύνεται σε αναγνώστες που αναζητούν, αφενός, ένα εισαγωγικό εγχειρίδιο για το ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο των μαθηματικών της Ύστερης Αρχαιότητας και, αφετέρου, μια επαφή με τα ίδια τα πρωτότυπα κείμενα και τον σχολιασμό τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Αρμενική κοινότητα έχει αναμφίβολα μακρόχρονη παρουσία στην Ελλάδα. Ωστόσο, η νεότερη ιστορία της δεν έχει μέχρι σήμερα μελετηθεί επαρκώς· το ερευνητικό κενό σε ό,τι αφορά ειδικά την ιστορία των σχέσεων της Αρμενικής Κοινότητας με το ελληνικό κράτος κατά τον 20ό αιώνα είναι εκκωφαντικό. Πόσοι γνωρίζουν ότι στην καρδιά του Ελληνικού Εμφυλίου "επαναπατρίστηκαν" σχεδόν 18.500 Αρμένιοι από την Ελλάδα στη Σοβιετική Αρμενία; Ή πότε αποδόθηκε οριστικά η ελληνική ιθαγένεια στους Αρμένιους; Και πόσα εμπόδια τελικά συνάντησαν αναφορικά με τη λειτουργία των σχολείων, τη στέγαση και την εν γένει ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα; Διερευνώντας τη στάση των ελληνικών κρατικών αρχών και αξιοποιώντας αρμενικές και ελληνικές πρωτογενείς πηγές, η παρούσα μελέτη επιχειρεί να ρίξει φως στην παρουσία των Αρμενίων στο ελληνικό κράτος καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μετά από ένα εισαγωγικό περίγραμμα των σχέσεων της Ελληνικής Πολιτείας με την Αρμενική Κοινότητα κατά τον Μεσοπόλεμο, ο συγγραφέας εξετάζει διεξοδικά την περίοδο 1945-1991 μέσα από τον "επαναπατρισμό" των Αρμενίων στη Σοβιετική Αρμενία και την ακόλουθη μετακίνηση στην Αργεντινή και τον Καναδά· όπως επίσης και τους βασικούς άξονες της εκπαίδευσης, της ιθαγένειας, της στέγασης, της νομικής προσωπικότητας της Κοινότητας, αλλά και την τυχόν συναντίληψη των δύο πλευρών απέναντι στον κοινό "εξ Ανατολών κίνδυνο".
Η στάση της Ελληνικής Πολιτείας υπήρξε άλλοτε αντιμειονοτική και φοβική, άλλοτε εξισορροπητική και διαλλακτική, και ερμηνεύεται κάθε φορά σε συνάρτηση με τα ιστορικά συμφραζόμενα. Η μελέτη είναι μια ιστορική αποτίμηση ενός τραυματικού παρελθόντος και μιας εκατέρωθεν σιωπής που από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μέχρι σήμερα παραμένουν αδιερεύνητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η όψιμη νεωτερική εποχή που διανύουμε είναι ίσως η πρώτη όπου στο επίκεντρο έρχεται η αντίληψη ότι δεν οφείλουμε απλώς να στοχαστούμε την τεχνολογία, αλλά ότι ίδια η τεχνολογία "σκέφτεται" με έναν τρόπο που η παραδοσιακή φιλοσοφία, δομημένη σε στατικούς δυϊσμούς και διχαστικά σχήματα (νου και σώματος, υποκειμένου και αντικειμένου, λεκτικής εκφοράς και επιτέλεσης) δεν μπορεί να συλλάβει. Το Φιλοσοφία του ψηφιακού: Μια εισαγωγή επιχειρεί να καλύψει ένα μέρος τουλάχιστον του ευρέος πεδίου της φιλοσοφικής διερώτησης για τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους οι ψηφιακές τεχνολογίες μετασχηματίζουν την ανθρώπινη πραγματικότητα σε όλες τις όψεις και τις εκφάνσεις της. Ως προς τον τρόπο κριτικής επεξεργασίας της ψηφιακότητας η σύγχρονη φιλοσοφία της τεχνολογίας οφείλει να μπει σε διάλογο με κλάδους των κοινωνικών επιστημών, αφομοιώνοντας επιμέρους στοιχεία τους, ενώ ταυτόχρονα ο πυρήνας της διερώτησης παραμένει φιλοσοφικός. Είναι γνωστό ότι ο θεωρητικός προβληματισμός για την ψηφιακότητα εκκινεί συνήθως, αφενός, από τις ψηφιακές ανθρωπιστικές σπουδές και, αφετέρου, από πεδία με διεπιστημονική επιστημολογική ταυτότητα, όπως οι Σπουδές Επιστήμης και Τεχνολογίας. Ο ανά χείρας τόμος φιλοδοξεί να ανταποκριθεί σε μια διττή ανάγκη· την ανάγκη, αφενός, να στοιχειοθετηθεί μια αυτοτελής φιλοσοφική διερώτηση για την ψηφιακή τεχνολογική συνθήκη και την ανάγκη, αφετέρου, να υπερβούμε τη συχνά μονομερή εστίαση στις νομικές, ηθικές και εν γένει κανονιστικές παραμέτρους των ζητημάτων που θέτουν οι νέες τεχνολογίες, ανακατευθύνοντας τη θεωρητική ματιά στα πεδία της οντολογίας και της γνωσιοθεωρίας, της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας καθώς και της σύγχρονης πρακτικής φιλοσοφίας με έμφαση στην πολιτική συνιστώσα της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)