Έκαναν στάχτες την αγορά τη μέρα που πέθανε ο Βιβέκ Ότζι.
Ένα απόγευμα, σε μια πόλη της νοτιοανατολικής Νιγηρίας, μετά από μια μέρα ταραχών στην κεντρική αγορά, μια μητέρα ανοίγει την εξώπορτά της και ανακαλύπτει το άψυχο, γυμνό σώμα του γιου της, τυλιγμένο σε πολύχρωμο ύφασμα, στα πόδια της. Τι οδήγησε στον θάνατο τον εικοσάχρονο Βιβέκ, τον ευγενικό, αινιγματικό, όμορφο και πολυαγαπημένο της γιο;
Η ιστορία μιας υπερπροστατευτικής μητέρας και ενός απόμακρου πατέρα και η σπαρακτική αφήγηση της προσπάθειας μιας οικογένειας να κατανοήσει τον γιο της ενόσω αυτός μαθαίνει να αναγνωρίζει και να αποδέχεται τον εαυτό του, στο πλαίσιο μιας ασφυκτικά παραδοσιακής νιγηριανής κοινωνίας.
Ένα μυθιστόρημα γεμάτο αξέχαστους χαρακτήρες γραμμένο με διαύγεια, αισθησιακή δύναμη, ευγένεια και πυρετική ένταση, που εξερευνά ζητήματα ταυτότητας και φύλου, ανεκτικότητας και μισαλλοδοξίας, αθωότητας και προκατάληψης. Μια δραματική ιστορία απώλειας και υπέρβασης. Ένας συγκινητικός και οικουμενικός φόρος τιμής σε μια νεότητα που τα φτερά της έχουν καεί πριν καν προλάβει να πετάξει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα συγκινητικό μυθιστόρημα αυτοπροσδιορισμού, που θέτει βασανιστικά ερωτήματα για το φύλο και για την αποδοχή της διαφοράς». (The New Yorker)

ΣΤΗ ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ DYLAN THOMAS ΚΑΙ DUBLIN LITERARY

Πολλές γυναίκες και άνδρες που αναζητούν την ερωτική ευτυχία μαζί βρίσκονται άοπλοι απέναντι στον τρίτο πρωταγωνιστή που εισβάλλει στο σαλόνι τους ή στο κρεβάτι τους: την πατριαρχία. Το βιβλίο αυτό προτείνει μια σειρά από διασαφηνίσεις για ένα ζήτημα που στοιχειώνει τις φεμινίστριες εδώ και δεκαετίες και που επανέρχεται σήμερα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους: το ζήτημα του ετεροφυλοφιλικού έρωτα.
Στην καρδιά των ρομαντικών μας κωμωδιών, των αναπαραστάσεών μας για το ιδανικό ζευγάρι, κωδικοποιείται συχνά μια μορφή γυναικείας κατωτερότητας που υποβάλλει ότι οι γυναίκες πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην πλήρη έκφραση του εαυτού τους και την ερωτική εκπλήρωση. Το κοινωνικό ντρεσάρισμα που υφίσταται ο καθένας μας πείθει τους άντρες ότι όλα είναι δικαίωμά τους, ενώ καταξιώνει την αυταπάρνηση και την αφοσίωση των γυναικών, και, υπονομεύοντας την αυτοπεποίθηση των τελευταίων, παράγει ανισότητες εξουσίας που μπορούν να κορυφωθούν σε μορφές σωματικής και ψυχολογικής βίας. Ακόμα και η στάση που καλούμαστε να υιοθετήσουμε απέναντι στον έρωτα -με τις γυναίκες να μαθαίνουν να τον (υπερ;)εκτιμούν και τους άνδρες να του αρνούνται κεντρική θέση στη ζωή τους- μας προδιαθέτει για σχέσεις που μόνο δυστυχισμένες μπορεί να είναι. Στο σεξουαλικό επίπεδο, τέλος, οι ανδρικές φαντασιώσεις εξακολουθούν να κατακλύζουν τον χώρο της επιθυμίας: πώς μπορούν οι γυναίκες να ξαναβρούν το βλέμμα τους και τη φωνή τους; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα παιδί ακολουθεί την οικογένειά του από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, και πίσω πάλι.
Η βέρα του κυρ-Θωμάρα δε βγαίνει από το δάχτυλό του, κι έτσι βγαίνουν τα μαχαίρια.
Τα ψέματα των νεκρών που έθαψαν ζωντανή τη Λεμονιά, κι η αλήθεια της.
Ο μύθος ενός Βούλγαρου πρίγκιπα που λένε ότι στοιχειώνει τον κάμπο.
Κι η απάντηση του μπαρμπα-Γκόγκα όταν τον ρωτούν ποιος ήταν ο καλύτερος φονιάς του.
Η εξέγερση της Δράμας το 1941 φέρνει σκληρά αντίποινα από τις βουλγαρικές δυνάμεις Κατοχής, που φτάνουν ως ένα μικρό χωριό στον κάμπο των Σερρών.
Οκτώ ιστορίες που συνδέονται, σε μια περίοδο αφώτιστη. Η κοφτερή ματιά του απλού χωρικού διασταυρωμένη με τον παγγαιορείτικο μύθο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εγώ λιώνω από την επανάληψη μιας αργής ζωής, από την πλήξη της τεμπελιάς σε μια ακίνητη ζωή στην επαρχία, από τη ματαίωση κάθε προσπάθειας, κι εσύ δίνεις σάρκα και οστά σε κάθε λέξη μου. Αλλά η συντριβή είναι αναπόφευκτη για όλους μας. Πάντα θα αλυχτάει ένα σκυλί, αγάπη μου, μέσα στη νύχτα. Πάντα θα κλαίει μια κουκουβάγια. Ένας περαστικός θα σέρνει τις μπότες του. Πάντα θα βρίσκω μια στάμπα σκοτωμένο κόκκινο γιατί φτύνω το αίμα μου. Πάντα το άγρυπνο μάτι της αρκούδας θα με φοβίζει τη νύχτα... Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή...
Οι γυναίκες του Άντον, μια ψηφιδωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από το μεγάλο και ηχηρό τέλος του έρωτα. Μικρά διηγήματα που δίνουν φωνή στις ηρωίδες του Άντον Τσέχωφ. Κεντρικός θεματικός πυρήνας είναι η αναζήτηση της αγάπης που δέχεται τις δονήσεις των μεγάλων αλλαγών και καταρρέει. Οι γυναίκες αυτές δεν θα μάθουν γιατί έζησαν. Γιατί υπέφεραν. Παρά τρίχα να τους συμβεί. Γιατί έτσι γίνεται στους αιώνες των αιώνων. Μια τρίχα μας χωρίζει απ' αυτό που δεν γίναμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ανίς Κολτζ, "μεγάλη Κυρία της λουξεμβουργιανής λογοτεχνίας", όπως συχνά την αποκαλούν, διατρανώνει μέσα από την ποιητική διαδρομή της, η οποία καλύπτει επτά ολόκληρες δεκαετίες, την πίστη της στην οικουμενική διάσταση της ποίησης και της ανθρώπινης συνθήκης. Στο έργο της δεν υπάρχουν αποδόμηση της γλώσσας, περίτεχνα τεχνάσματα, πειραματικές εξάρσεις. Τα σύντομα ποιήματά της -"σιωπηλές εκπυρσοκροτήσεις" τα έχουν ονομάσει- θίγουν τα βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου με ξεχωριστή απλότητα. Προσωπική, σχεδόν αυτοβιογραφική, πάντοτε σε στενή επαφή με την πραγματικότητα, μετατρέπει το ατομικό σε καθολικό με διαύγεια, ειλικρίνεια και δύναμη. Οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν, μέσα από την παρούσα ανθολόγηση, μια σπουδαία ποιήτρια που μεταφράζεται για πρώτη φορά στη γλώσσα μας και ένα έργο που εκπέμπει ανόθευτη ομορφιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις στην ύπαιθρο τον 21ο αιώνα, ο φοιτητής Εθνολογίας Νταβίντ Μαζόν εγκαταλείπει το Παρίσι και μετακομίζει σε ένα λιτό χωριό της γαλλικής επαρχίας. Εγκατεστημένος στο αγρόκτημα της Ματίλντ και του Γκαρύ, και γρήγορα εξοπλισμένος με ένα μηχανάκι, χρήσιμο για τη διεξαγωγή των ερευνών του, ο νεοφερμένος αρχίζει να κρατά ημερολόγιο, καταγράφοντας μικρά γεγονότα και τοπικά έθιμα, αποφασισμένος να ορίσει και να αποτυπώσει την πεμπτουσία της αγροτικής ζωής. Για να βυθιστεί καλύτερα στο πνεύμα του τόπου, ο Νταβίντ γίνεται συχνός επισκέπτης του Καφέ των Ψαράδων και του πληθωρικού δημάρχου Μαρσιάλ, ο οποίος ως ο ιδιοκτήτης του τοπικού γραφείου κηδειών είναι ο αμφιτρύωνας του ετήσιου Συμποσίου της Συντεχνίας των Νεκροθαφτών, μιας γιγαντιαίας τριήμερης γιορτής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θάνατος δίνει μια ανάπαυλα ώστε οι νεκροθάφτες -και οι αναγνώστες- να διασκεδάσουν χωρίς ενδοιασμούς.
Σε μια μυθική αφθονία φαγητού, σπονδών και λέξεων, σε ένα αδιάκοπο μπρος πίσω μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, ακολουθώντας τις ιδιοτροπίες του Τροχού του Χρόνου στον οποίο ο Θάνατος ανασταίνει τις ψυχές που αιχμαλωτίζει, ο συγγραφέας της Πυξίδας (Βραβείο Goncourt 2015) αποκαλύπτει τον λαϊκό πολιτισμό σε όλο το βάθος του επιστρατεύοντας τη μυθολογία, τη λογοτεχνία, την πολιτική και την επιστήμη για να ζωογονήσουν με τους χυμούς τους μια αφήγηση γεμάτη οίστρο, ιλαρότητα και χιούμορ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μπορεί κανείς να γράψει ένα μυθιστόρημα με τον τρόπο του Ραμπελαί στον 21ο αιώνα χωρίς η προσπάθειά του να καταλήξει σε καρικατούρα; Ο Ματιάς Ενάρ, βραβευμένος το 2015 με το Goncourt για το όμορφο και στοχαστικό μυθιστόρημα Πυξίδα, αποδεικνύει περίτρανα ότι μπορεί. Με το Ετήσιο συμπόσιο της συντεχνίας των νεκροθαφτών μας προσφέρει το πιο πληθωρικό και ταυτόχρονα το πιο καταπραϋντικό μυθιστόρημα που έχουμε διαβάσει εδώ και πολύ καιρό". (Le Monde)