Τέλη της δεκαετίας του '20, η Μαρία Λαγκάνα και η μητέρα της καταφθάνουν στις ΗΠΑ, πρόσφυγες από τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Χρόνια αργότερα, ενώ η αμερικανική κοινωνία διχάζεται για το αν πρέπει ή όχι οι ΗΠΑ να εμπλακούν στον ευρωπαϊκό πόλεμο, βρίσκουμε τη Μαρία επικεφαλής παραγωγό σ' ένα "μεσαίο" στούντιο του Χόλιγουντ που, προ του κινδύνου να χρεοκοπήσει, αναγκάζεται να συνεργαστεί με την κυβέρνηση στην παραγωγή ταινιών πολεμικής προπαγάνδας.
Κι ενώ η Μαρία προσπαθεί να στερεώσει το παρόν της και να θεμελιώσει το μέλλον της ανάμεσα σε δεκάδες άλλους ευρωπαίους καλλιτέχνες που κι αυτοί αναζήτησαν καλύτερη τύχη στη Γη των (ψευδαισθητικών) Επαγγελιών, το Χόλιγουντ, μια αναπάντεχη άφιξη από την πατρίδα της την αναγκάζει να εξυγιάνει το παρελθόν της, επανεξετάζοντας τη σχέση της με τους γονείς της, τη ζωή και τον κόσμο.
Μια διαχρονική ιστορία αγάπης, ψευδαισθήσεων, ενοχών και θυσίας, τοποθετημένη στη "χρυσή" μεταπολεμική εποχή της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας του πλανήτη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι εταιρείες -καλώς ή κακώς- διαμορφώνουν την καθημερινή μας ζωή για περισσότερο από δύο αιώνες. Όλα ξεκίνησαν με τη Βιομηχανική Επανάσταση. Στη συνέχεια τα κράτη προσπάθησαν να ελέγξουν την αυξανόμενη επιρροή των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών, ενώ οι πολίτες μπορούσαν να επιλέξουν τους ηγέτες τους. Η συνθήκη διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.
Τη δεκαετία του 2020 όμως η ισορροπία ανετράπη. Η αγορά μονοπωλείται από λίγες πολυεθνικές, οι οποίες γιγαντώνονται: στις ΗΠΑ η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Walmart, της μεγαλύτερης αλυσίδας λιανικής πώλησης στον κόσμο, και των διαδρόμων του Κογκρέσου δεν είναι ξεκάθαρη. Το ανεξέλεγκτο αυτό φαινόμενο επηρεάζει όλες τις χώρες του κόσμου. Όλο και περισσότερο είναι προς το συμφέρον των επιχειρήσεων να ενεργούν ως έθνη - και συνεπώς να επενδύουν στην άμυνα, στις συμβάσεις εξωτερικού εμπορίου, στην τεχνητή νοημοσύνη, στη συλλογή και χρήση δεδομένων.
Τα επόμενα δέκα χρόνια οι ζωές μας θα αλλάξουν ριζικά. Ο Alec Ross γνωρίζει πολύ καλά τους κανόνες που διέπουν τις νέες τεχνολογίες και επιβάλλουν την υπαρξιακή, πολιτική και οικονομική μεταμόρφωση που διανύουμε. Ως ένας από τους κορυφαίους ειδικούς σε θέματα καινοτομίας, ο συγγραφέας αποκαλύπτει τη λογική πίσω από τη δύναμη των κολοσσών και αφηγείται συναρπαστικές ιστορίες για τη νέα εποχή μονοπωλίων. Συγχρόνως θέτει τα θεμέλια για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ικανό να ανταποκριθεί στις ανάγκες εργαζομένων και πολιτών μπροστά σε μια πρωτοφανή παγκόσμια επανάσταση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην ολλανδική ύπαιθρο, σε ένα ερημικό χωριό απ' όπου κανείς δεν περνάει ποτέ, ένας πενηντάχρονος αγροτικός κτηνίατρος πραγματοποιεί μια ακόμη επίσκεψη ρουτίνας στη γειτονική φάρμα. Είναι η αρχή ενός ασφυκτικού καλοκαιριού, με την απειλή της νόσου των βοοειδών να εξαπλώνεται στην περιοχή. Εκείνος, όμως, έχει μάτια μόνο για τη μικρή κόρη του κτηνοτρόφου.
Καθώς το καλοκαίρι προχωρά, οι δυο τους αναπτύσσουν μια όλο και πιο επικίνδυνη εμμονή. Στο ημερολόγιό του καταγράφει με ανατριχιαστικό λυρισμό τη σχέση του με τη νεαρή κοπέλα. Θέλει να ξεφύγει από τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας και τη μοναξιά, ενώ εκείνη αναζητά διαφυγή σε έναν κόσμο μικροκλοπών, ατελείωτης μουσικής και φανταστικών συζητήσεων με τον Χίτλερ και τον Φρόιντ.
Κανείς δεν υποψιάζεται πόσα κοινά μπορεί να έχουν, την ευαισθησία και τον πόνο που συνδέει τη μοίρα τους. Κανείς εκτός από εκείνον, που γνωρίζει, από την πρώτη στιγμή, ότι η ζωή του υπάρχει μόνο δίπλα της.
Υπάρχουν μεγάλα έργα στην παγκόσμια λογοτεχνία, όπως επίσης και μεγάλες φωνές. Ο Marieke Lucas Rijneveld δημιουργεί στο νέο του βιβλίο τη δική του ερμηνεία της Λολίτας του Vladimir Nabokov, της ιστορίας που όρισε αυτό που ονομάζουμε Έρωτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς να τα πηγαίνουμε καλά με τους άλλους; Πώς να σταθούμε απέναντι στο πένθος; Πώς να αντιμετωπίζουμε τις ατέλειες και τα λάθη μας; Πώς να μη μας παρασύρει η δύναμη της συνήθειας; Πώς να σκεπτόμαστε και να συναισθανόμαστε; Πώς να χαιρόμαστε; Αυτά είναι μερικά από τα πολλά ερωτήματα που τίθενται στη ζωή μας.
Το ερώτημα «Πώς να ζούμε» απασχόλησε ιδιαίτερα τον Μισέλ ντε Μοντέν, ο οποίος δεν προσφεύγει στη φιλοσοφία ή στη μυθοπλασία για να συνάγει μαθήματα ζωής, αλλά στην αυτοπαρατήρηση. Παρατηρεί και καταγράφει προσεκτικά τον εαυτό του: τις επιθυμίες του, τις πράξεις του, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Είναι, θα λέγαμε, ανθρωπολόγος του εαυτού του. Ανιχνεύοντας με απλό, καθημερινό τρόπο την ενδοχώρα του, είναι σαν να περιγράφει τον καθέναν μας, εξερευνώντας το ενιαίο της ανθρώπινης εμπειρίας πίσω από την πολλαπλότητα. «Διαβάζοντας τον Μοντέν, ανακαλύπτω τον εαυτό μου», είχε πει ο Πασκάλ. Ο Μοντέν δεν δημιουργεί ένα σύστημα σκέψης· γράφει δοκιμάζοντας τη σκέψη του, εξ ου και ο όρος «δοκίμια» που καθιέρωσε.
Το βιβλίο της Σάρα Μπέικγουελ είναι πιθανότατα το καλύτερο εκλαϊκευτικό βιβλίο για τον Μοντέν. Με προσιτή και απολαυστική γραφή, η Μπέικγουελ διαβάζει προσεκτικά τα δοκίμια του Μοντέν, περιγράφει όψεις της ζωής του και μοιράζεται μαζί μας το απόσταγμα της σκέψης της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΕΔΩΣΕ
Έδωσε η φύση την αφή,
ώστε τη σάρκα να μπορείς να την αγγίξεις.
Κι έδωσε και τη μνήμη,
για να μπορεί μετά, χωρίς αφή,
την αίσθησή της να θυμίσει.

Κι έδωσε ακόμα και τη λήθη,
όταν σάρκα πια δεν θα μπορεί
επάξια όλα αυτά να τα τιμήσει.
[Από την έκδοση]

Το 1912 ο Έντουιν Σεντ Άντριου είναι δεκαοχτώ χρονών, όταν διασχίζει τον Ατλαντικό ωκεανό με ατμόπλοιο. Καθώς εισέρχεται στο δάσος, στην άγρια ερημιά της Βρετανικής Κολομβίας, μένει έκθαμβος... Σε μια στιγμή απόλυτου σκότους σαν έκλειψη, ακούει νότες βιολιού να αντηχούν σε έναν σταθμό αερόπλοιων - μια εμπειρία που τον συγκλονίζει βαθιά.
Δύο αιώνες αργότερα, το 2203, η διάσημη συγγραφέας Όλιβ Λουέλιν βρίσκεται σε περιοδεία για την προώθηση του βιβλίου της. Ταξιδεύει σε όλη τη Γη, μακριά από το σπίτι της στη δεύτερη σεληνιακή αποικία - ανυποψίαστη για μια πανδημία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Στο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της εμφανίζεται μια παράξενη σκηνή: ένας άντρας παίζει βιολί με τον ήχο του να αντηχεί στον διάδρομο ενός σταθμού αερόπλοιων, ενώ τα δέντρα του δάσους υψώνονται ολόγυρά του.
Σχεδόν διακόσια χρόνια αργότερα, το 2401, ο Γκάσπερι Ρόμπερτς, φύλακας ξενοδοχείου στην Πόλη της Νύχτας, καλείται να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο για να ερευνήσει την παράξενη σύμπτωση των δύο γεγονότων, ικανή να διαταράξει το χρονοδιάγραμμα του Σύμπαντος.
Με φόντο μια καινούρια πανδημία, η Emily St. John Mandel δημιουργεί μια επιβλητική δυστοπία σε παράλληλα σύμπαντα, που ισορροπεί ανάμεσα στο βαθιά ανθρώπινο και το σκοτεινό. Ένα μυθιστόρημα που διερευνά την αγωνία της ανθρωπότητας μπροστά στο άγνωστο μέλλον που ξεπροβάλλει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αυτή την ιστορία δεν ήταν εύκολο να την πω. Φόνοι γίνονται κάθε μέρα. Άλλοι λύνονται, άλλοι πάλι όχι. Ελάχιστοι όμως καταλήγουν να σε στοιχειώνουν.
Ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ίσως φταίει που, όταν συνέβησαν όλα αυτά, ήμουν ακόμα παιδί. Πέρασαν χρόνια για να δω ξεκάθαρα τα πρόσωπα - κυρίως των φίλων μου. Ο πιο περίεργος μαθητής του σχολείου, ένας δάσκαλος που μιλούσε μια άλλη γλώσσα, μια μάνα που εξαφανίστηκε, ένας σιωπηλός δικηγόρος και ο γιος κάποιου Ρώσου μαφιόζου.
Το όπλο, ένα κουζινομάχαιρο, βρέθηκε στον βυθό του υδροβιότοπου πουλιών.
Και το πτώμα χαμογελούσε, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του. Πώς διάολο κάνεις έναν ετοιμοθάνατο να χαμογελά, μου λες; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)