e-maillo250

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνω παράξενα μέιλ. Επισημαίνουν κινδύνους με την ευρηματικότητα της καλής μυθοπλασίας: μου γράφουν, ας πούμε, ότι μπορεί να με πλησιάσει κάποιος που δειγματίζει αρώματα και να με ψεκάσει με… αιθέρα για να μου ξαφρίσει το πορτοφόλι.

mourn

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Μνήμη Γιώργου Σπορίδη (1970-2011)

Τι διαβάζει κανείς στο βαρύ πένθος; Θα σας πω εγώ. Απολύτως τίποτα. Για αρκετούς μήνες ήμουν καθαρή- αδιάβαστη και άγραφη σαν φύλλο. Κάθε φορά επιχειρούσα να ξεκινήσω ένα βιβλίο, κάθε φορά τα παρατούσα. Έπεσαν στα χέρια μου σπουδαία κείμενα. Πρόχειρα θυμάμαι το “Κοντά στην άγρια καρδιά” της Κλαρίσε Λισπέκτορ. Ή τη “χρονιά της μαγικής σκέψης” της Τζόαν Ντίντιον. Επικράτησε ένα αίσθημα σχεδόν υπαρξιακής αδημονίας. Το μυαλό μου ήταν αλλού. 

alt

Για το βιβλίο της Νάνσυ Χιούστον «Ίχνη Ρήγματος» (μτφρ. Ειρήνη Τσολακέλλη, εκδ. Άγρα)

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

spas250

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Eδώ και καιρό προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που τραβάει τα εννιάχρονα στο “Ημερολόγιο ενός σπασίκλα” του Τζεφ Κίνι (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Χαρά Γιαννακοπούλου). Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μια εποχική μανία της κόρης μου και των φίλων της.

gates_vas

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

“Αναρωτιέμαι τι γίνονται οι παλιοί μου φίλοι. Ποιος με θυμάται, ποιον θυμάμαι εγώ. Έγώ τους περιέχω όλους σαν ένα τάνκερ, σαν ένα μεγάλο ντεπόζιτο”. Στο ντεπόζιτο του Βασίλη Βασιλικού βρήκα το πιο θαρραλέο και το πιο παρηγορητικό ανάγνωσμα λίγο μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα από το Βερολίνο.
adieu
Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Όταν εγκαταλείπεις έναν τόπο, εγκαταλείπεις, μοιραία, και μια βιβλιοθήκη. Ύστερα από εφτά χρόνια στο Βερολίνο, τα ράφια ξελασκάρησαν από το βάρος των βιβλίων. Οι αθηναικές μου βιβλιοθήκες απαρτίζονταν κυρίως από τα βιβλία που χαρίζουν οι εκδοτικοί οίκοι στους δημοσιογράφους που ασχολούνται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τα βιβλία. Ετούτη εδώ η βιβλιοθήκη είναι πιο τίμια και ειλικρινής- είναι απολύτως δική μου. Μού θυμίζει λίγο την φοιτητική μου βιβλιοθήκη, τις εμμονές του πρώιμου αναγνώστη που θέλει να εξαντλήσει ένα είδος εμπειρίας πριν περάσει σε κάποιο άλλο.

a_35_ipsos

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Ύστερα από έναν μήνα στην Αμερική νιώθεις λίγο Αμερικανός. Κουνιέμαι σε μια ξύλινη πολυθρόνα, στην μπροστινή βεράντα ενός σπιτιού, στο Γούντστοκ, και το μόνο που λείπει είναι λίγο σανό για μασούλημα. Ακόμη και τα βιβλία που διαβάζω

amanda

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Ορλάντο. Τρεις μόλις ώρες με το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη, κι είναι ένας άλλος κόσμος. Όλοι πίνουν αναψυκτικά από τεράστια πλαστικά ποτήρια αναστενάζοντας – πιθανότατα από το πάχος. Δεν είναι καθόλου άστοχη η ιδέα της Μισέλ Ομπάμα να επιβάλει φόρο στη ζάχαρη. Οι Αμερικανοί της Δυτικής Ακτής φουσκώνουν σαν μπαλόνια. Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Απλώς διάβασα
roth700

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Περιμένω τη σειρά μου σ’ ένα μικρό νοσοκομείο, σε μια μικρή σουηδική πόλη. Οι γιατροί είναι σχολιαρόπαιδα με άσπρες ποδιές, σαν αποσβολωμένοι βοηθοί χασάπη. Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, σκέφτομαι, όταν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία είναι νεότεροι από σένα. Σημειώνω αυτή τη σκέψη στη πίσω πλευρά της αιματολογικής μου εξέτασης.

spiti_apo_fylla_6

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Περίεργα πλάσματα οι συγγραφείς. Όταν γράφουν, παραπονιούνται ότι δεν ζουν. Κι όταν ζουν, φοβούνται ότι δεν θα ξαναγράψουν. Μεσοχείμωνο ξεκινάει αυτό που ονομάζω Εποχή της Απάθειας. Το Βερολίνο είναι θαμμένο κάτω απ’ το χιόνι κι εγώ νιώθω σαν αρκούδα που κυκλοφορεί

spiti_apo_fylla_5

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

* Δεν είναι χειμώνας. Πώς να μπει Γενάρης όταν βρίσκεσαι στον δρόμο για την Ταγγέρη, μέσα στο πιο παλιό λεωφορείο του κόσμου; Δίπλα στην άσφαλτο, φοίνικες. Στα γιαπιά, απλωμένα βερβέρικα χαλιά. Ο ήλιος καίει. (Κι αυτό που μόλις έγραψα δεν είναι χαϊκού, είναι η πραγματικότητα.)

spiti_01

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

 «Έμαθα να γράφω σε τρένα, ξενοδοχεία και αίθουσες αναμονής, στα πτυσσόμενα τραπεζάκια του αεροπλάνου». Περιγραφές της συγγραφικής ζωής από την Όλγκα Τόκαρτζικ, μια από τις  αγαπημένες Πολωνές συγγραφείς των Γερμανών, στο νέο της αυτοβιογραφικό βιβλίο «Unrast».

Οι Γερμανοί, είτε από τύψεις είτε από αίσθηση συγγένειας, έχουν πέσει με τα μούτρα στην Κεντρική Ευρώπη και μεταφράζουν

spiti_2

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

 

 Τα βιβλία που διαβάζουμε μας οδηγούν σε πράξεις –σε καταστροφές, στιγμές ευτυχίας, αποφάσεις. Κάτι ξέρει ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς, που στο βιβλίο του «Παράθυρα» (εκδ. Εστία) περιγράφει τις ομοιότητες ανάγνωσης και ψυχανάλυσης: «Είναι και οι δύο παραφορά, μεταβίβαση, εκτός εαυτού». Μήπως να ονόμαζα τη στήλη αυτή «Παράθυρα»; Το ξανασκέφτηκα και προτίμησα το «Σπίτι από φύλλα» (εκδ. Πόλις): είναι ο τίτλος του εξωφρενικού
spiti_3

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Σύνδεση με τα προηγούμενα: ύστερα από ένα ατύχημα με άλογο (που οφειλόταν εν μέρει στη φοβία που ανέπτυξα για τα συγκεκριμένα ζώα διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι), πέρασα δύο εβδομάδες στο κρεβάτι. Ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο βαρύ σαν τούβλο και να ξεχάσω. Διάλεξα, η ανήξερη, το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν (μτφρ. Σ. Ιγγλέση-Μαργέλλου, Εστία). Δεν υπάρχει καλύτερο (ή χειρότερο, εξαρτάται πώς το βλέπεις) βιβλίο αν είσαι ή νιώθεις ανάπηρος.

 

kogianiskatsi

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τη μικρή Σώτη στο εξώφυλλο του συναρπαστικού βιβλίου της «Ο χρόνος πάλι» (εκδ. Πατάκη). Το καλύτερό της; Το καλύτερο της χρονιάς; Έχει νόημα να μιλάμε για βιβλία με όρους τοπ-τεν; Δεν θα γράψω ευθέως για το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. (Απλώς, μερικά από τα πράγματα που έμαθα παρεισφρέουν εδώ κι εκεί.

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

15 Δεκεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2023

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα: Επιλογή 100 βιβλίων, ελληνικών και μεταφρασμένων, από τη βιβλιοπαραγωγή του 2023. Επιλογή: Συντακτική ομάδα της Book

ΦΑΚΕΛΟΙ