Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Μνήμη Γιώργου Σπορίδη (1970-2011)

Τι διαβάζει κανείς στο βαρύ πένθος; Θα σας πω εγώ. Απολύτως τίποτα. Για αρκετούς μήνες ήμουν καθαρή- αδιάβαστη και άγραφη σαν φύλλο. Κάθε φορά επιχειρούσα να ξεκινήσω ένα βιβλίο, κάθε φορά τα παρατούσα. Έπεσαν στα χέρια μου σπουδαία κείμενα. Πρόχειρα θυμάμαι το “Κοντά στην άγρια καρδιά” της Κλαρίσε Λισπέκτορ. Ή τη “χρονιά της μαγικής σκέψης” της Τζόαν Ντίντιον. Επικράτησε ένα αίσθημα σχεδόν υπαρξιακής αδημονίας. Το μυαλό μου ήταν αλλού. 

Για το βιβλίο της Νάνσυ Χιούστον «Ίχνη Ρήγματος» (μτφρ. Ειρήνη Τσολακέλλη, εκδ. Άγρα)

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Eδώ και καιρό προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που τραβάει τα εννιάχρονα στο “Ημερολόγιο ενός σπασίκλα” του Τζεφ Κίνι (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Χαρά Γιαννακοπούλου). Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μια εποχική μανία της κόρης μου και των φίλων της.

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Όταν εγκαταλείπεις έναν τόπο, εγκαταλείπεις, μοιραία, και μια βιβλιοθήκη. Ύστερα από εφτά χρόνια στο Βερολίνο, τα ράφια ξελασκάρησαν από το βάρος των βιβλίων. Οι αθηναικές μου βιβλιοθήκες απαρτίζονταν κυρίως από τα βιβλία που χαρίζουν οι εκδοτικοί οίκοι στους δημοσιογράφους που ασχολούνται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τα βιβλία. Ετούτη εδώ η βιβλιοθήκη είναι πιο τίμια και ειλικρινής- είναι απολύτως δική μου. Μού θυμίζει λίγο την φοιτητική μου βιβλιοθήκη, τις εμμονές του πρώιμου αναγνώστη που θέλει να εξαντλήσει ένα είδος εμπειρίας πριν περάσει σε κάποιο άλλο.

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Ύστερα από έναν μήνα στην Αμερική νιώθεις λίγο Αμερικανός. Κουνιέμαι σε μια ξύλινη πολυθρόνα, στην μπροστινή βεράντα ενός σπιτιού, στο Γούντστοκ, και το μόνο που λείπει είναι λίγο σανό για μασούλημα. Ακόμη και τα βιβλία που διαβάζω

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Περιμένω τη σειρά μου σ’ ένα μικρό νοσοκομείο, σε μια μικρή σουηδική πόλη. Οι γιατροί είναι σχολιαρόπαιδα με άσπρες ποδιές, σαν αποσβολωμένοι βοηθοί χασάπη. Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, σκέφτομαι, όταν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία είναι νεότεροι από σένα. Σημειώνω αυτή τη σκέψη στη πίσω πλευρά της αιματολογικής μου εξέτασης.

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Περίεργα πλάσματα οι συγγραφείς. Όταν γράφουν, παραπονιούνται ότι δεν ζουν. Κι όταν ζουν, φοβούνται ότι δεν θα ξαναγράψουν. Μεσοχείμωνο ξεκινάει αυτό που ονομάζω Εποχή της Απάθειας. Το Βερολίνο είναι θαμμένο κάτω απ’ το χιόνι κι εγώ νιώθω σαν αρκούδα που κυκλοφορεί

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

* Δεν είναι χειμώνας. Πώς να μπει Γενάρης όταν βρίσκεσαι στον δρόμο για την Ταγγέρη, μέσα στο πιο παλιό λεωφορείο του κόσμου; Δίπλα στην άσφαλτο, φοίνικες. Στα γιαπιά, απλωμένα βερβέρικα χαλιά. Ο ήλιος καίει. (Κι αυτό που μόλις έγραψα δεν είναι χαϊκού, είναι η πραγματικότητα.)

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Οι Γερμανοί, είτε από τύψεις είτε από αίσθηση συγγένειας, έχουν πέσει με τα μούτρα στην Κεντρική Ευρώπη και μεταφράζουν

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Σύνδεση με τα προηγούμενα: ύστερα από ένα ατύχημα με άλογο (που οφειλόταν εν μέρει στη φοβία που ανέπτυξα για τα συγκεκριμένα ζώα διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι), πέρασα δύο εβδομάδες στο κρεβάτι. Ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο βαρύ σαν τούβλο και να ξεχάσω. Διάλεξα, η ανήξερη, το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν (μτφρ. Σ. Ιγγλέση-Μαργέλλου, Εστία). Δεν υπάρχει καλύτερο (ή χειρότερο, εξαρτάται πώς το βλέπεις) βιβλίο αν είσαι ή νιώθεις ανάπηρος.

της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τη μικρή Σώτη στο εξώφυλλο του συναρπαστικού βιβλίου της «Ο χρόνος πάλι» (εκδ. Πατάκη). Το καλύτερό της; Το καλύτερο της χρονιάς; Έχει νόημα να μιλάμε για βιβλία με όρους τοπ-τεν; Δεν θα γράψω ευθέως για το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. (Απλώς, μερικά από τα πράγματα που έμαθα παρεισφρέουν εδώ κι εκεί.