Είναι εύκολο
να μετανιώσεις για κάτι,
να το κατανοήσεις όμως
είναι δύσκολο.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το έργο "Τα πικρά δάκρυα της Πετρά φον Καντ" υπήρξε πρώτα θεατρικό και ύστερα ο Φασμπίντερ το κινηματογράφησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Έγινε γνωστό στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου παρουσιάστηκε ως γερμανική δραματική ταινία το 1972. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα απλό μελόδραμα, αν δεν υπήρχε η ματιά του Φασμπίντερ, που δημιουργεί μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα η οποία υποδηλώνει τον εσωτερικό πόλεμο δύο γυναικών, που με πρόσχημα τον έρωτα προσπαθούν να κυριαρχήσουν η μία πάνω στην άλλη. Ο Φασμπίντερ δημιουργεί μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο γυναίκες και, μέσα από αυτήν, θίγει θέματα εξουσίας και μοναξιάς. Υπάρχει έντονα και το ναρκισσιστικό στοιχείο. Η Πέτρα εξευτελίζει τη Μαρλέν, την υπηρέτρια της, αλλά εξευτελίζεται από την Κάριν, την ερωμένη της. Το έργο κατακλύζεται από γυναικείους ρόλους. Η ερωμένη της Πέτρα, η φίλη της, η κόρη της, η μητέρα της, η βοηθός της, όλες αυτές οι γυναίκες μαζί διαμορφώνουν την προσωπικότητα της Πέτρα φον Καντ. Ο κάθε ρόλος θα μπορούσε να είναι μια διαφορετική εκδοχή της Πέτρα. Κι επειδή τα αυτοβιογραφικά στοιχεία στα έργα του Φασμπίντερ είναι πάντα έντονα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ίδιος ο Φασμπίντερ είναι μια εκδοχή της Πέτρα. (Από τον πρόλογο της μεταφράστριας)

Μονάχα την ώρα της συμφοράς
αναγνωρίζει κανείς την αλήθεια.
Και τη συνηθίζει.
Μέχρι τότε...
ας περιμένουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε μια ήσυχη μικρή πόλη (οπουδήποτε κι οποτεδήποτε) φτάνει απροσδόκητα ένας ταλαιπωρημένος ξένος. Οι κάτοικοι τον περιθάλπουν και παράλληλα γοητεύονται από τη σιωπηλή του παρουσία. Ο ξένος κρατάει σφιχτά κλεισμένη τη χούφτα του και ούτε κι οι πιο χειροδύναμοι άντρες δεν μπορούν να την ανοίξουν. Ο άντρας αυτός κρατάει σφιχτά ένα μυστικό (τη φρίκη που τον έχει στοιχειώσει), γενονός που τον κάνει στα μάτια τους ακόμη πιο γοητευτικό.
Όταν ο ξένος αποφασίσει όμως να μιλήσει για τα όσα τον στοιχειώνουν, τη γοητεία θα διαδεχτεί ο τρόμος, και μια πρωτόγνωρη «βροχή από δάκρυα» θα αρχίσει να πέφτει στην πόλη. Η πόλη κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κι οι κάτοικοι θεωρούν τον ξένο υπαίτιο για την επικείμενη καταστροφή τους. Η κλειστή του χούφτα μεταμορφώνεται γι' αυτούς σε απειλητική γροθιά...
Με αφορμή έναν μύθο με ρίζες στην Οδύσσεια του Ομήρου και τη λαϊκή θρησκευτική παράδοση, και φόντο μια παθητική κι αδιάφορη κοινωνία. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Με το καπέλο μου στραβά,
κι αναποδιά αν μου τύχει,
να 'ναι αφορμή για πόλεμο,
ή για να βγούνε... στίχοι!
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κύκνειο άσμα του ρομαντισμού, τη στιγμή που μεσουρανεί ο νατουραλισμός και σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες η Βιομηχανική Επανάσταση, ο Συρανό ντε Μηερζεράκ του Εντμόν Ροστάν (1868 -1918) γνωρίζει στο Παρίσι το 1897 μια αναπάντεχα θριαμβευτική επιτυχία, με τον σπουδαίο Κονστάν Κοκλέν στον επώνυμο ρόλο. Μια επιτυχία αντίστοιχη του περίφημου Σιντ του Κορνέιγ και του θρυλικού Ρουί Μπλας του Ουγκώ. Τη βραδιά της γενικής δοκιμής, το κοινό χειροκροτούσε για είκοσι ολόκληρα λεπτά, ενώ στα παρασκήνια ένας υπουργός, βγάζοντας από το πέτο του το παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής, το καρφίτσωσε αυθόρμητα στο πέτο του Ροστάν λέγοντας: «Επιτρέψτε μου να το κάνω προκαταβολικά». Το έργο θα γνωρίσει απίστευτη αίγλη (όχι μόνο στη Γαλλία, μα και σε όλο τον κόσμο) και ο δημιουργός του θα γίνει κάτι σαν εθνικό σύμβολο. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

«Μπορώ να γράψω εξίσου καλά με τον Σολζενίτσιν. Είμαι ένας γαμάτος προπονητής που σπαταλά τον χρόνο του με βλάκες στις ερημιές. Γενικά είμαι γαμάτος και στις ξένες γλώσσες. Είμαι προικισμένος με υπέρμετρη γνώση και αίσθηση της πολιτικής. Δεν είμαι ασχημόπαπο. Κι είμαι και ο πρώτος εραστής.»
Το ΝΕΚΟΒ του Γιαν Χένρικ Σβαν είναι η ιστορία του Γκούναρ Μέλμπεργκ, που παντρεύεται τη μεγάλη του αγάπη, την Άννα από την Αλεξάνδρεια, γίνεται προπονητής της αιγυπτιακής ολυμπιακής ομάδας στίβου και κατόπιν ανταποκριτής της εφημερίδας Γκέτεμποργκς-Πόστεν στην Τεχεράνη, την περίοδο της ισλαμικής επανάστασης, ενώ τον στοιχειώνει μονίμως το όνειρό του να γίνει συγγραφέας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το ΝΕΚΟΒ είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα. Ο ήρωας της αφήγησης εφευρίσκει χίλιους τρόπους προκειμένου να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρό του. Ταυτίζεται με τον ρόλο, συστήνεται ως δημιουργός και προετοιμάζεται για το ξεκίνημα. Η ιστορία υπάρχει ήδη στο μυαλό του, δεν έχει παρά να τη γράψει. Η γραφομηχανή αντέχει; Βρίσκεται στον σωστό τόπο; Έχει Μούσα;

«Οι ιστορίες μου αφορούν μοναχικούς ανθρώπους που μοιάζουν να βαδίζουν στο χείλος του γκρεμού. Πάντα σε κίνηση, ισορροπώντας στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ χαράς και λύπης, με την αποτυχία να αποτελεί το θεμέλιο μιας καλής ιστορίας. Όμως, ακόμα κι όταν όλα είναι χαμένα, τα πάντα μπορούν να συμβούν» (Από τον εκδότη)

Ένα ζευγάρι, νέων περνούν τα καλοκαίρια τους στην ίδια ερημική παραλία, μένοντας έξω με τη σκηνή τους.
Αυτό το καλοκαίρι, όμως, φτάνοντας εκεί, αντικρίζουν ένα νεόκτιστο σπίτι, ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού που οδηγεί στη θάλασσα.
Όλη η προηγούμενη ελευθερία στην παραλία που θεωρούν δική τους έχει χαθεί, προκαλώντας την οργή τους.
Να μείνουν και να στήσουν τη σκηνή τους κάτω από το σπίτι ή να φύγουν;
Ξεπερνούν το δίλημμα παραμένοντας και προσπαθώντας να κρατήσουν τις παλιές συνήθειές τους, αγνοώντας προκλητικά την καινούρια συνθήκη.
Ωστόσο το σπίτι θα αποδειχτεί ισχυρό. Το ζευγάρι που κατοικεί εκεί είναι δεμένο επίσης με τον τόπο, και δεν επιθυμεί να χάσει τη μοναχικότητά του. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ζευγαριών θα γίνουν στενές και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες.
Όλα θα καταγραφούν και θα διαμορφωθούν στην ειδική γεωγραφία των Κυκλάδων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γνώρισα εκείνο το ξωτικό, την αλλοδιαστασιακή εκείνη ύπαρξη που σε ανεβοκατέβαζε στα πλέον υψίσυχνα αιθερικά πεδία με την κρυστάλλινη, βελούδινη, μεταλλική, απαστράπτουσα (σαν λάμπα νέον σε παλιά βιτρίνα) φωνή της, πηγάδι με ανεμόσκαλα που χρησιμοποιούσαν οι αγγέλοι κάθε που τους κατέβαλλε της βαριάς υλοενέργειας ο πυρετός... Τη γνώρισα εκείνη τη μάγισσα των ξεχασμένων ημιτονίων, που δημιουργούσε δικές της αρμονικές, υπόκωφες, αδιόρατες για το κοινό ανθρώπινο αυτί (αλλά απολύτως υπεραισθητές για τον εσώτερο νου)... Τη γνώρισα εκείνη τη θεότητα που περπατούσε με σανδάλια ανθρώπινα στην καυτερή λάσπη των τροπικών πόθων, εκείνη την άτυπη βουδίστρια με τα αρωματικά στικς μονίμως αναμμένα (είχε πρόβλημα στην Αμερική με τους συνιδιοκτήτες/συνενοικιαστές στην πολυκατοικία, όπως μου μετέφερε με χαμηλή φωνή η επιστήθια φίλη μου Δέσπω Διαμαντίδου - μιλούσε σιγανά όταν ήθελε να δείξει τον απόλυτο σεβασμό της σε ένα φαινόμενο, φυσικό ή ανθρώπινο, που δεν το κατανοούσε, που υπερέβαινε την απαράμιλλη ενσυναίσθησή της)... [...] (Από την έκδοση)