Ένα ζευγάρι, νέων περνούν τα καλοκαίρια τους στην ίδια ερημική παραλία, μένοντας έξω με τη σκηνή τους.
Αυτό το καλοκαίρι, όμως, φτάνοντας εκεί, αντικρίζουν ένα νεόκτιστο σπίτι, ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού που οδηγεί στη θάλασσα.
Όλη η προηγούμενη ελευθερία στην παραλία που θεωρούν δική τους έχει χαθεί, προκαλώντας την οργή τους.
Να μείνουν και να στήσουν τη σκηνή τους κάτω από το σπίτι ή να φύγουν;
Ξεπερνούν το δίλημμα παραμένοντας και προσπαθώντας να κρατήσουν τις παλιές συνήθειές τους, αγνοώντας προκλητικά την καινούρια συνθήκη.
Ωστόσο το σπίτι θα αποδειχτεί ισχυρό. Το ζευγάρι που κατοικεί εκεί είναι δεμένο επίσης με τον τόπο, και δεν επιθυμεί να χάσει τη μοναχικότητά του. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ζευγαριών θα γίνουν στενές και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες.
Όλα θα καταγραφούν και θα διαμορφωθούν στην ειδική γεωγραφία των Κυκλάδων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γνώρισα εκείνο το ξωτικό, την αλλοδιαστασιακή εκείνη ύπαρξη που σε ανεβοκατέβαζε στα πλέον υψίσυχνα αιθερικά πεδία με την κρυστάλλινη, βελούδινη, μεταλλική, απαστράπτουσα (σαν λάμπα νέον σε παλιά βιτρίνα) φωνή της, πηγάδι με ανεμόσκαλα που χρησιμοποιούσαν οι αγγέλοι κάθε που τους κατέβαλλε της βαριάς υλοενέργειας ο πυρετός... Τη γνώρισα εκείνη τη μάγισσα των ξεχασμένων ημιτονίων, που δημιουργούσε δικές της αρμονικές, υπόκωφες, αδιόρατες για το κοινό ανθρώπινο αυτί (αλλά απολύτως υπεραισθητές για τον εσώτερο νου)... Τη γνώρισα εκείνη τη θεότητα που περπατούσε με σανδάλια ανθρώπινα στην καυτερή λάσπη των τροπικών πόθων, εκείνη την άτυπη βουδίστρια με τα αρωματικά στικς μονίμως αναμμένα (είχε πρόβλημα στην Αμερική με τους συνιδιοκτήτες/συνενοικιαστές στην πολυκατοικία, όπως μου μετέφερε με χαμηλή φωνή η επιστήθια φίλη μου Δέσπω Διαμαντίδου - μιλούσε σιγανά όταν ήθελε να δείξει τον απόλυτο σεβασμό της σε ένα φαινόμενο, φυσικό ή ανθρώπινο, που δεν το κατανοούσε, που υπερέβαινε την απαράμιλλη ενσυναίσθησή της)... [...] (Από την έκδοση)